Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 121/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. D.

W dniu 30 lipca 2019 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie porozumieniu z P. S. i innymi mężczyzną, co którego wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wzięli udział w pobiciu Obywatela U. V. D. z powodu jego przynależności narodowej, stosując wobec niego przemoc w postaci bicia pięściami po całym ciele oraz uderzeniu szklaną butelką w twarz, co naraziło go na bezpośrednie nastąpienie skutku z art. 157 § 1 kk i spowodowało u niego obrażenia ciała w postaci złamania nosa bez przemieszczenia i licznych otarć naskórka na twarzy, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, tj. przestępstwo z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony K. D. w 2019r. pozostawał w związku konkubenckim z E. D. matką oskarżonego P. S. i nieletniego R. S.. Nie mieszkał na stałe razem z konkubiną i jej dziećmi, ale regularnie bywał w jej mieszkaniu przy ul (...) we W.. W miejscu jej zamieszkania często dochodził do awantur, wielokrotnie interweniowała tam policja. Na zachowanie oskarżonego i rodziny E. D. uskarżali się też sąsiedzi.

wyjaśnienia oskarżonego

191 - 192

zeznania świadka M. B.

194, 69

zeznania świadka G. S. (1)

193, 56

zeznanie świadka A. K.

84

2. Naprzeciwko budynku, w którym mieszkali oskarżeni pod adresem ul. (...) zamieszkiwał pokrzywdzony obywatel U. V. D..

zeznania świadka V. D.

16, 25, 201

3. W dniu 30 lipca 2019r. około godz. 22 V. D. stał przed swoim budynkiem. Podszedł do niego nietrzeźwy K. D. i zaczął zarzucać mu, że tacy jak on, czyli obywatele U. zabierają P. pracę. Miał pretensje, że z okna mieszkania pokrzywdzonego spadło coś na jego teściową. Pokrzywdzony stwierdził, że nie wie, o co chodzi i nie chce mieć żadnych problemów. Wtedy podeszli do nich oskarżony P. S. ze swoim bratem R. S.. Od razu zaczęli okładać pokrzywdzonego pięściami po głowie i całym ciele. Przyłączył się do nich także K. D.. Pokrzywdzony osłaniał się jedynie przed ciosami. Po chwili bracia S. odeszli, a oskarżony K. D. nadal bił pokrzywdzonego rękami po całym ciele. W pewnym momencie jeden z braci S. rzucił w stronę pokrzywdzonego butelką, którą trafił go w nos. Butelka rozbiła się. Pokrzywdzonemu leciała z nosa krew i poszedł do swojego mieszkania, skąd zadzwonił po policję

zeznania świadka V. D.

16, 25, 201

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości

4

protokoły okazania

33-38

zeznania świadka M. B.

194, 69

zapis monitoringu i protokołu oględzin

73-75

4. Na miejsce przyjechał patrol policyjny. Policjanci udali się do mieszkania E. D. i na klatce schodowej spotkali oskarżonego K. D.. Powiedział policjantom, że doszło do awantury z obywatelami U., którzy obrażali jego teściową i rzucali w niego butelkami i byli agresywni. Stamtąd funkcjonariusze poszli do mieszkania pokrzywdzonego. Ten opowiedział im przebieg zdarzenia, wskazując, że został zaczepiony na ulicy i uderzony. Pokazywał im także swoje obrażenia. Policjanci wezwali karetkę pogotowia. Z okna mieszkania pokrzywdzonego było widać oskarżonych, wychodzących co chwilę z budynku. V. D. wskazał ich policjantom jako sprawców ataku na niego. Policjanci ponownie udali się do mieszkania oskarżonych i dokonali ich zatrzymania.

zeznanie świadka G. S. (1)

193, 56

zeznania świadka R. W.

193-194, 59

zeznania pokrzywdzonego

16, 25, 201

protokół zatrzymania

2

5. W wyniku pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa bez przemieszczenia, otarcia naskórka nosa i okolicy zausznej lewej. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Sposób działania oskarżonych naraził pokrzywdzonego na bezpośrednio niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k.

opinia sądowo-lekarska

54-55

6. K. D. ma wykształcenie podstawowe, utrzymuje się z prac dorywczych. Był wielokrotnie karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków z dnia 15 grudnia 2006r. w sprawie II K 1385/06 został skazany za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby. Kara ta została zarządzona do wykonania, a następnie oskarżony został warunkowo przedterminowo zwolniony z jej odbycia, aby następnie po odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia odbyć tę karę w całości. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 8 października 2007r. w sprawie V K 1810/07 został skazany za czyny z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 57a k.k. i z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę skazany odbył w okresie od dnia 20 maja 2010r. do dnia 17 stycznia 2011r. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 21 kwietnia 2008r. w sprawie II K 185/08 został skazany za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, przy czym karę tę zarządzono do wykonania. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 23 kwietnia 2008r. w sprawie V K 395/08 został skazany za czyn z art. 222 § 1 k.k. z art. 226 § 1 k.k. na kary jednostkowe po 6 miesięcy ograniczenia wolności i karę łączną 10 miesięcy ograniczenia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 11 maja 2009r. w sprawie II K 220/09 został skazany za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków z dnia 2 lutego 2011r. w sprawie VII K 945/10 został skazany za czyny z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków z dnia 16 stycznia 2012r. w sprawie VII K 1064/11 za przestępstwo z art. 222§ 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. został skazany na kary jednostkowe 8 i 4 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 30 stycznia 2012r. w sprawie V K 1764/11 został skazany za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 178a § 2 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 24 czerwca 2014r. w sprawie V K 1586/13 połączono skazanemu kary wymierzone wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia w sprawach II K 185/08 i V K 395/08 i wymierzono mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia w sprawie II K 220/09 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków w sprawie VII K 945/10 i wymierzono karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków w sprawie VII K 1064/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia w sprawie V K 1764/11 i wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby.

zapytanie o karalność

9-11, 119-122

notatka urzędowa

103

odpisy wyroków

133-151

informacja o pobytach

153-154

1.1.2.

P. S.

W dniu 30 lipca 2019 r. we W. przy ul. (...), działając wspólnie porozumieniu z K. D. i innymi mężczyzną, co którego wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wzięli udział w pobiciu Obywatela U. V. D. z powodu jego przynależności narodowej, stosując wobec niego przemoc w postaci bicia pięściami po całym ciele oraz uderzeniu szklaną butelką w twarz, co naraziło go na bezpośrednie nastąpienie skutku z art. 157 § 1 kk i spowodowało u niego obrażenia ciała w postaci złamania nosa bez przemieszczenia i licznych otarć naskórka na twarzy, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, tj. przestępstwo z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony P. S. mieszkał razem ze swoją matką E. D., babką K. M. i nieletnim bratem R. S.. Regularnie bywał u nich mieszkaniu przy ul (...) we W. oskarżony K. D., który był wówczas partnerem ich matki. W miejscu ich zamieszkania często dochodził do awantur, wielokrotnie interweniowała tam policja. Na zachowanie oskarżonego i rodziny E. D. uskarżali się też sąsiedzi.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D.

192

zeznania świadka M. B.

194, 69

zeznania świadka G. S. (1)

193, 56

zeznanie świadka A. K.

84

2. W dniu 30 lipca 2019r. około godz. 22 P. S. razem z bratem podeszli do stojących przed budynkiem nr (...) oskarżonego K. D. i pokrzywdzonego V. D.. K. D. wyzywał pokrzywdzonego. Gdy do nich podeszli zaczęli okładać pokrzywdzonego pięściami po głowie i całym ciele. Przyłączył się do nich także K. D.. Pokrzywdzony osłaniał się jedynie przed ciosami. Po chwili bracia S. odeszli, a oskarżony K. D. nadal bił pokrzywdzonego rękami po całym ciele. W pewnym momencie jeden z braci S. rzucił w stronę pokrzywdzonego butelką, którą trafił go w nos. Butelka rozbiła się. Pokrzywdzonemu leciała z nosa krew i poszedł do swojego mieszkania, skąd zadzwonił po policję

zeznania świadka V. D.

16, 25, 201

protokół zatrzymania

41-43

zapis monitoringu i protokołu oględzin

73-75

3. W wyniku pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa bez przemieszczenia, otarcia naskórka nosa i okolicy zausznej lewej. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Sposób działania oskarżonych naraził pokrzywdzonego na bezpośrednio niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k.

opinia sądowo-lekarska

54-55

4. Oskarżony P. S. nie był karany sądownie. Ma wykształcenie gimnazjalne, nie uczy się, nigdzie nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców. Pochodzi z rodziny niewydolnej wychowawczo, nie utrzymuje kontaktu z ojcem biologicznym. Z uwag na agresywne zachowanie przebywał w P. Opiekuńczo Wychowawczej przy ul. (...) we W. a następnie podjął naukę w gimnazjum w Specjalnym Ośrodku Szkolno (...) w D., jednak nie ukończył 3 klasy gimnazjum. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 9 maja 2018r. w sprawie III NKd 261/17 z powodu demoralizacji zastosowano wobec niego środek wychowawczy w postaci umieszczenia w (...) Ośrodku (...).

zapytanie o karalność

39, 123

notatka urzędowa

104

wywiad środowiskowy

106-107

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka M. B.

- zeznania spójne logiczne i konsekwentne,

- korelują z innymi dowodami (częściowo zeznaniami pokrzywdzonego, zeznaniami świadków, dokumentacją policyjną, zapisem monitoringu),

- świadek w żaden sposób nie jest związany z pokrzywdzonym ani z oskarżonymi, a kontakt z sytuację miał tylko w związku z reakcją na sytuację dostrzeżoną za oknem;

- relacja uwiarygodniona zasadami logiki i doświadczenia życiowego (wskazuje na własną reakcję na sytuację zaobserwowana na ulicy),

- brak racjonalnych powodów, dla których świadek miałby pomawiać oskarżonych o zachowanie, które nie miało miejsca,

- Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania)

zeznania świadka G. S. (1)

zeznania świadka R. W.

- zeznania spójne logiczne i konsekwentne,

- korelują z innymi dowodami (zeznaniami pokrzywdzonego, częściowo wyjaśnieniami oskarżonego, dokumentacją policyjną, opinią sadowo-lekarską, zapisem monitoringu),

- świadkowie w żaden sposób nie są związani z pokrzywdzonym, a kontakt z sytuację mieli tylko w związku z reakcją dokonanie zgłoszenie w toku wykonywania swoich obowiązków służbowych;

- relacjonowali przebieg czynności służbowych i zaistniałych w ich trakcie wydarzeń,

- relacja uwiarygodniona zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

- brak racjonalnych powodów, dla których świadkowie mieliby pomawiać oskarżonych o zachowanie, które nie miało miejsca,

- Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkami i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez nich zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania)

zeznanie świadka A. K.

- zeznania spójne logiczne i konsekwentne,

- korelują z innymi dowodami (zeznaniami świadków, dokumentacją policyjną, opinią sądowo-lekarską, zapisem monitoringu),

- relacja uwiarygodniona zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

zeznania świadka V. D.

- zeznania są konsekwentne, spójne i logiczne;

- potwierdzone innymi dowodami, w szczególności wyjaśnieniami samych oskarżonych i zeznaniami naocznego świadka;

- uprawdopodobnione zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

-korelują z zebranymi dokumentami dotyczącymi podejmowanych czynności (zatrzymanie, badanie) oraz wizyty w szpitalu;

opinia sądowo-lekarska

- w sposób wyczerpujący i szczegółowy odpowiada na postawione biegłemu pytania;

- opinia spójna i jasna;

- sformułowane wnioski są logiczne, jasne, znajdują oparcie we własnych spostrzeżeniach Sądu i zasadach racjonalnego rozumowania oraz doświadczenia życiowego ;

- opinia współgra z analizą przebiegu zdarzenia opisanego przez pokrzywdzonego oraz dokumentami w postaci dokumentacji medycznej,

protokół zatrzymania

notatka urzędowa

zapytanie o karalność

- dokumenty urzędowe

- sporządzone w sposób przewidziany prawem

- niekwestionowane przez oskarżonych

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości

- dokument urzędowy

- sporządzony w sposób przewidziany prawem

- niekwestionowany przez oskarżonych

zapis monitoringu i protokołu oględzin

- zapis monitoringu zabezpieczony bezpośrednio po zdarzeniu,

- sporządzenie kopii zapisu monitoringu udokumentowane w zakresie poprawności jego sporządzenia,

- oskarżony nie kwestionuje treści zapisu, w tym zarejestrowanego na nim własnego zachowania

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego K. D.

Wyjaśnienia są chaotyczne i wewnętrznie sprzeczne.

Sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, świadków G. S. (2) i R. W., M. B., A. K.).

Charakterystyczne jest to, że wyjaśnienia oskarżonego nie korelują także z wyjaśnieniami drugiego z oskarżonych P. S.. Mimo, że obaj opisują to samo zdarzenia ich relacje są odmienne i nie tworzą logicznej całości.

Wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują żadnego potwierdzenia w odtworzonym zapisie monitoringu.

Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego P. S.

Wyjaśnienia są chaotyczne i wewnętrznie sprzeczne.

Sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, świadków G. S. (1) i R. W., M. B., A. K.).

Charakterystyczne jest to, że wyjaśnienia oskarżonego nie korelują także z wyjaśnieniami drugiego z oskarżonych K. D.. Mimo, że obaj opisują to samo zdarzenia ich relacje są odmienne i nie tworzą logicznej całości.

Wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują żadnego potwierdzenia w odtworzonym zapisie monitoringu. W trakcie odtwarzania zapisu przed Sądem oskarżony potwierdził, że rozpoznaje siebie na tym zapisie. Jednocześnie, mimo wyraźnej sprzeczności własnej relacji z zapisem, nie chciał w żaden sposób odnieść się do nagrania.

Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pierwszy

K. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 119 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim opisanej podlega sprawca, który stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości.

Unormowanie to zabezpiecza dobro prawne w postaci wolności od jakiejkolwiek dyskryminacji.

Zachowanie oskarżonego K. D. przybrało właśnie postać owej przemocy, stanowiące, o której mowa w art. 119 § 1 k.k. Jego zachowanie polegało bowiem na stosowaniu przemocy niego przemoc w postaci bicia pięściami po całym ciele. W trakcie całego zajścia dodatkowo jedne z napastników uderzył pokrzywdzonego szklaną butelką w twarz, rzucając nią w jego stronę.

Znamieniem kwalifikującym stosowanie przemocy w przypadku przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. powód działania sprawcy, którym jest przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu bezwyznaniowości i skierowane jej do określonej i chronionej tym przepisem zbiorowości lub należących do niej zindywidualizowanych osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 14.05.2014 r., II AKa 79/14, LEX nr 1488654).

Wskazane motywy dyskryminacyjne towarzyszyły właśnie zachowaniu oskarżonego K. D.. Wynika to wprost z zebranych dowodów, wskazujących na okoliczności całego zajścia. Oskarżony miał pretensje do pokrzywdzonego właśnie z uwagi na jego narodowość. Kierując do niego swoje zastrzeżenia odwoływał się wprost do jego obywatelstwa ukraińskiego. Twierdził, ze do właśnie U. zabierają P. pracę. Znamienne jest przy ty to, ze sam oskarżony nigdzie na stałe nie pracuje. Nie budzi zatem wątpliwości, że motywem stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy była jego przynależność narodowa, czyli przynależność do grupy społecznej o określonym stopniu trwałości, wynikającej ze wspólnej historii, terytorium, języka, kultury.

Przestępstwo z art. 119 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim i taka strona podmiotowa wynika wprost z zachowania oskarżonego. Kierował się przy tym powodem, u którego podłoża leży pogarda dla tych ogólnie akceptowanych, uniwersalnych wartości, które m.in. chroni art. 119 § 1 k.k. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 27.11.2003 r., II AKa 338/03).

W związku z tym, że przemocy stosowana wobec pokrzywdzonego z powodu jego przynależności narodowej przybrała znamiona jednocześnie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. Sąd dał temu wyraz w przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, w której oba przestępstwa zostały uznane za popełnione w zbiegu kumulatywnym z art. 11 § 2 k.k.

Analiza okoliczności zdarzenia i zebranych dowodów potwierdziła właśnie, że oskarżeni dopuścili się jednocześnie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. Zgodnie z przepisem art. 158 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim określonej podlega sprawca, który bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k.

Z okoliczności sprawy, ustalonych przez Sąd wynika, iż wyraźnie można rozróżnić stronę atakującą od broniącej się i związku z tym zdarzenie z dnia 30 lipca 2019r. nie było bójką ale pobiciem. Zachowanie oskarżonych polegało na zaatakowaniu V. D.. W żadnej mierze pokrzywdzony nie był zatem inicjatorem całego zajścia. Pokrzywdzony był zatem przez chwilę napadnięty przez 3 napastników, posiadających nad nim oczywistą przewagę fizyczną. Dla bytu przestępstwa pobicia z art. 158 k.k. nie ma znaczenia, czy każdy z uczestników zadawał uderzenia bądź kopnięcia ofierze, ani też jakie konkretnie razy zadawał. Wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. Obecność każdego uczestnika pobicia zwiększa przewagę napastników i przez to ułatwia im dokonanie pobicia, a wzmaga niebezpieczeństwo nastąpienia skutków w zdrowiu ofiar. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 marca 2001r. II AKa 227/00 KZS 2001/4/25, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 listopada 2000r.II Aka169/00 Prokuratura i Prawo 2001/6/20). Tak też się stało w przypadku zachowania oskarżonego i pozostałych napastników. Pozostałe osoby przyłączyły się do ataku oskarżonego na pokrzywdzonego i każdy z nich zadawał ciosy pokrzywdzonemu.

Odpowiedzialność z art. 158 § 1 k.k. nie jest uzależniona od wystąpienia konkretnych skutków w postaci obrażeń ciała. Konieczne jest aby pobicie było tak intensywne żeby wynikało z niego narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia lub narażenie na uszczerbek na zdrowiu, o którym mowa w art. 158 § 1 k.k. Jak wynika z zebranej dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego na skutek pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania nosa bez przemieszczenia i licznych otarć naskórka na twarzy, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, czyli określonych w art. 157 § 2 k.k. Według biegłego działanie sprawców narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i wystąpienie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k. W toku postępowania nie zdołano jednak ustalić, na którym etapie całego zdarzenia powstały określone obrażenia pokrzywdzonego i który z oskarżonych lub uczestników zajścia spowodował swoim działaniem konkretne urazy. Można co najwyżej przypuszczać, ze powstały one od uderzenie butelką, ale brak jest możliwości ustalenia, który ze sprawców tą butelką rzucił. Z opinii biegłego i ustalonych okoliczności wynika jedynie w sposób nie budzący wątpliwości, że ich wspólne działanie narażało pokrzywdzonego na doznanie urazów kwalifikowanych z art. 157 § 1 k.k. Do przypisania udziału w pobiciu nie jest przy tym konieczne udowodnienie, iż zadał on pokrzywdzonemu konkretny cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Wystarczy do tego świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi. Należy przy tym wskazać , że w orzecznictwie przyjęty jest pogląd, iż kumulatywny zbieg między przepisami art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. może zachodzić jedynie wówczas, gdy bezsporne jest, że to właśnie działanie określonego sprawcy powoduje uszkodzenia ciała uczestnika zdarzenia, określone w art. 157 § 2 k.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dni 12 grudnia 2006 r., WA 33/06, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 243/00). W przypadku przestępstwa przypisanego oskarżonym nie zindywidualizowano jednak sprawcy konkretnych obrażeń ciała pokrzywdzonego, a co za tym idzie Sąd ograniczył kwalifikację prawną czynów przypisanych obu oskarżonym do wskazania normy art. 158 § 1 k.k. obok przepisu art. 119 § 1 k.k.

Z powyższych okoliczności wynika jednoznacznie, że oskarżony K. D. wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a jego wina i sprawstwo nie budzą wątpliwości.

Analiza zebranych dowodów, w tym przede wszystkim zapadłych przeciwko K. D. wyroków nie pozwalała na przypisanie mu opisanych wyżej przestępstwa w warunkach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64 § 1 k.k. Odzwierciedleniem tego wniosku było wyeliminowanie z opisu i z kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu działania w warunkach recydywy podstawowej, zarzuconej mu w akcie oskarżenia.

Zgodnie z art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Wskazany przepis określa przesłanki recydywy podstawowej, których jest kilka i muszą zaistnieć łącznie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2003 r., III KK 395/02, LEX nr 75369). Sytuacja taka jednak nie zaistniała.

Jak wynika z zapytania o karalność oraz odpisów wyroków K. D. był wielokrotnie skazywany za różnego rodzaju przestępstwa, za które odbywał kary pozbawienia wolności. Były to przede wszystkim przestępstwa przeciwko mieniu. Analizę możliwości zaistnienia przesłanek recydywy podstawowej Sąd rozpoczął od znalezienia wśród tych skazań przestępstw podobnych. Zgodnie z art. 115 § 3 k.k. przestępstwa są podobne, gdy należą do tego samego rodzaju, zostały popełnione z zastosowaniem przemocy albo groźby jej użycia lub też zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przestępstwa jednorodzajowe godzą w dobra tego samego rodzaju (J. Majewski, Kodeks karny. Część ogólna, t. 1, Komentarz do art. 1–116, red. A. Zoll, 2004, s. 1400), a także przestępstwa godzące w to samo dobro, nawet jeśli w danym przepisie karnym, dobro to jest dobrem ubocznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2016 r., V KK 33/16, LEX nr 2107110).

Przedmiotami ochrony w art. 119 k.k. są spokój i bezpieczeństwo społeczne. Natomiast przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. chroni życie i zdrowie człowieka. Ponadto przepisany oskarżonemu czyn został dokonany z użyciem przemocy. Wśród przestępstw, za które K. D. był wcześniej skazywany można znaleźć podobne do przypisanego mu przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Są nimi przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. (popełnione z użyciem przemocy), za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 8 października 2007r. w sprawie V K 1810/07 na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę skazany odbył jednak w okresie od dnia 20 maja 2010r.do dnia 17 stycznia 2011r, co oznacza, że od jej odbycia minęło ponad 5 lat, o których mowa w art. 64 §1 k.k. Na marginesie można wskazać, że to skazanie nie było wskazane w zarzucie jako podstawa przyjętej przez oskarżyciela recydywy.

Kolejne przestępstwo podobne, to przestępstwo z art. 222 § 1 k.k., za które skazano K. D. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 23 kwietnia 2008r. w sprawie V K 395/08 na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, która weszła w skład kary łącznej 10 miesięcy ograniczenia wolności. Nie jest to jednak rodzaj kary, pozwalający na przypisanie działania w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem jest to kara o charakterze wolnościowym. W przypadku recydywy z art. 64 § 1 k.k. kara pozbawienia wolności musi być orzeczona w wyroku, a zatem nie może być to kara zastępcza w zamian za ograniczenie wolności (Konarska-Wrzosek Violetta red., Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, WKP 2020). Wskazana kara ograniczenia wolności została co prawda połączoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 24 czerwca 2014r. w sprawie V K 1586/13 z karą pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia w sprawach II K 185/08 ( wymierzono karę łączną 1 roku pozbawienia wolności), ale rodzaj i wymiar tej kary nie pozwalają na uznanie, że spełnia ona wymogi uznania jej za karę, o której mowa w art. 64 §1 k.k. Jak wskazano wyżej nie została ona orzeczona jako kara pozbawienia wolności w wyroku. Nawet gdyby jednak uznać, że kara została taka została „wymierzona” w wyroku łącznym, to z samej istoty kary łącznej i sposobu jej wymierzania na podstawie art. 87 § 1 k.k. także nie pozwalają na przyjęcie, że kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 23 kwietnia 2008r. w sprawie V K 395/08 stanowi karę, o której mowa w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z art. 87 § 1 k.k. (nawet zgodnie z jego pierwotnym brzmieniem) w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. W konsekwencji podstawą kary łącznej pozbawienia wolności była kara 90 dni pozbawienia wolności (6 miesięcy). Do zaistnienia recydywy konieczne jest jednak w przypadku objęcie takiej kary wyrokiem łącznym, aby kara jednostkowa wymierzona za przestępstwo podobne i umyślne wynosiła co najmniej 6 miesięcy.

Za kolejne przestępstwo podobne, tym razem z art. 222 § 1 k.k. K. D. została skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków z dnia 16 stycznia 2012r. w sprawie VII K 1064/11 na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, która weszła w skład kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta została następnie połączona wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 24 czerwca 2014r. w sprawie V K 1586/13 z karą pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia w sprawie V K 1764/11 i wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby. Do dnia wyrokowania tak orzeczona kara łączna nie została jednak zarządzona do wykonania. W związku z tym oskarżony nie odbył co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, warunkującej możliwość przypisania mu działania w warunkach recydywy.

Jak wynika z przedstawionych wyżej rozważań w przypadku oskarżonego K. D. nie zaistniały podstawy do przypisania mu sprawstwa w warunkach powrotu do przestępstwa, co skutkowało wyeliminowaniem tego stwierdzenia z opisu czynu a przepisu art. 64 § 1 k.kz przyjętej kwalifikacji prawnej.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

drugi

P. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 119 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim opisanej podlega sprawca, który stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości.

Zachowanie oskarżonego P. S. przybrało właśnie postać owej przemocy, stanowiące, o której mowa w art. 119 § 1 k.k. Jego zachowanie polegało bowiem na stosowaniu przemocy niego przemoc w postaci bicia pięściami po całym ciele. W trakcie całego zajścia dodatkowo jeden z napastników uderzył pokrzywdzonego szklaną butelką w twarz, rzucając nią w jego stronę. Znamieniem kwalifikującym stosowanie przemocy w przypadku przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. powód działania sprawcy, którym jest przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu bezwyznaniowości i skierowane jej do określonej i chronionej tym przepisem zbiorowości lub należących do niej zindywidualizowanych osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 14.05.2014 r., II AKa 79/14, LEX nr 1488654).

Wskazane motywy dyskryminacyjne towarzyszyły właśnie zachowaniu oskarżonego P. S.. Wynika to wprost z zebranych dowodów, wskazujących na okoliczności całego zajścia. Oskarżony K. D. miał pretensje do pokrzywdzonego właśnie z uwagi na jego narodowość. Kierując do niego swoje zastrzeżenia odwoływał się wprost do jego obywatelstwa ukraińskiego. Twierdził, że U. zabierają P. pracę. Do tego ataku słownego na pokrzywdzonego dołączył się oskarżony P. S., inicjując niejako użycie przemocy. Nie budzi zatem wątpliwości, że motywem stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy była jego przynależność narodowa, czyli przynależność do grupy społecznej o określonym stopniu trwałości, wynikającej ze wspólnej historii, terytorium, języka, kultury.

Przestępstwo z art. 119 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim i taka strona podmiotowa wynika wprost z zachowania oskarżonego. Kierował się przy tym powodem, u którego podłoża leży pogarda dla tych ogólnie akceptowanych, uniwersalnych wartości, które m.in. chroni art. 119 § 1 k.k. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 27.11.2003 r., II AKa 338/03).

W związku z tym, że przemocy stosowana wobec pokrzywdzonego z powodu jego przynależności narodowej przybrała znamiona jednocześnie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. Sąd dał temu wyraz w przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, w której oba przestępstwa zostały uznane za popełnione w zbiegu kumulatywnym z art. 11 § 2 k.k.

Analiza okoliczności zdarzenia i zebranych dowodów potwierdziła właśnie, że oskarżeni dopuścili się jednocześnie przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. Zgodnie z przepisem art. 158 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim określonej podlega sprawca, który bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k.

Aktualność w tym zakresie zachowują rozważania poczynione wyżej odnośnie oskarżonego K. D..

Z powyższych okoliczności wynika jednoznacznie, że oskarżony P. S. wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a jego wina i sprawstwo nie budzą wątpliwości.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D.

pierwszy

pierwszy

Wymiar kary za przypisany oskarżonemu czyn stanowi odpowiedź na kilka okoliczności, która niewątpliwie należy uznać za obciążające.

W pierwszej kolejności należy w tym zakresie wskazać na uprzednią karalność oskarżonego, między innymi za przestępstwo z użyciem przemocy. Nie odpowiada ona wprawdzie w warunkach powrotu do przestępstwa, ale te uprzednie skazania niewątpliwe winny znaleźć swoje odzwierciedlenie w rodzaju i wymiarze orzeczonej kary. Skazany na krótko przed popełnieniem czynu opuścił zresztą zakład karny.

Okoliczności te nie pozwalają na przyjęcie wobec K. D. tzw. pozytywnej prognozy kryminologicznej.

W dalszej kolejności należy wskazać, na okoliczności popełnienia czynu, w tym stopień natężeni złej woli oskarżonego (zaatakował pokrzywdzonego bez żadnego konkretnego powodu, był w stanie nietrzeźwości). Brak jest jakiegokolwiek usprawiedliwienia dla takiego zachowania oskarżonego. Dodatkowo należy wskazać, że razem z oskarżonym współdziałali synowie jego obecnej żony, w tym jeden nieletni. Oskarżony nie powstrzymał ich od takiego zachowania, a nawet sam dawał im specyficzny negatywny przykład zachowania.

Jego zachowania wpisuje się w pewne nasilone ostatnio zjawisko tzw. przestępstw „mowy nienawiści”. Mimo wielu kampanii społecznych i powszechnej krytyki takiego zachowania oskarżony nie powstrzymał się przed atakiem na tle narodowościowym.

Natężenie podobnych zachowań w ostatnim czasie, właśnie w stosunku do obywateli U., każe uznawać to zjawisko za groźne społecznie. Winno zatem znaleźć swój oddźwięk we właściwej rekcji karnej. Już Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w swoich orzeczeniach podkreśla, że ten nasilony proces wymaga między innymi stosowania surowej represji karnej w celu powstrzymania innych potencjalnych sprawców takich przestępstw. W ocenie Tego Sądu taka reakcja w zakresie wymiaru kary stanowić ma też wyraz braku tolerancji Państwa na takie zachowania (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2019 r. II AKa 223/19).

W świetle wskazanych wyżej okoliczności Sąd uznał, że orzeczona w ten sposób kara w pełni zrealizuje cele, jakie przed nią się stawia.

Orzeczona w ten sposób kara stanowi w ocenie Sądu właściwą reakcję karną na zachowanie oskarżonego, jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i zapewni przestrzeganie przez niego porządku prawnego, a nadto spełni także rolę prewencyjną. W ocenie Sądu stanowi także wyraz sprzeciwu Państwa wobec takich zachowań.

Wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego stanowi przede wszystkim reakcję na zachowanie godzące w podstawowe prawa człowieka i zasady porządku prawnego, których ochrona jest obowiązkiem państwa (art. 30 Konstytucji RP). Jak wskazano wyżej zachowanie oskarżonego stanowiło przejaw ksenofobii rozumianej jako niechęć, czy wręcz wrogość wobec cudzoziemców. Nadaje ona ofiarom takich zachowań cechę obywateli drugiej kategorii (M. W., Prawnokarne aspekty zwalczania mowy nienawiści, LexisNexis 2014) i jest to wyraźnie dostrzegane w stosunku wielu obywateli polskich do obywateli państw położonych na wschód od naszego kraju. Takie zachowanie stanowi bezpośrednie pogwałcenie zasad wolności i demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności (Preambuła Decyzji ramowej Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnch).

W ocenie Sądu orzeczona kara jest właściwą reakcją karną na zachowanie oskarżonego a w świetle okoliczności popełnienia czynów nie nosi znamion kary niewspółmiernie surowej.

P. S.

drugi

drugi

Przy wymiarze kary oskarżonemu P. S. należy wskazać, na okoliczności popełnienia czynu, w tym stopień natężeni złej woli oskarżonego (nasilenie agresji, silne pobudzenie).

Nie sposób znaleźć jakiekolwiek wytłumaczenie dla takiego zachowania oskarżonego, który niejako w ramach źle pojmowanej „pomocy rodzinnej” wspomógł K. D. w atakach na pokrzywdzonego.

Jego zachowania także wpisuje się w pewne nasilone ostatnio zjawisko tzw. przestępstw „mowy nienawiści”. Mimo wielu kampanii społecznych i powszechnej krytyki takiego zachowania oskarżony nie powstrzymał się przed atakiem na tle narodowościowym.

Prowadzony systematycznie monitoring Prokuratury Generalnej dotyczący przestępstw z nienawiści wskazuje na stale rosnącą ilość spraw prowadzonych z pobudek rasistowskich i ksenofobicznych (L. M., O. przestępstw z nienawiści, LEX 2013). Natężenie podobnych zachowań w ostatnim czasie, właśnie w stosunku do licznej w Polsce grupy obywateli U., każe uznawać to zjawisko za groźne społecznie. Winno zatem znaleźć swój oddźwięk we właściwej rekcji karnej. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w swoich orzeczeniach wskazuje na potrzebę stosowania surowej represji karnej w celu powstrzymania innych potencjalnych sprawców takich przestępstw. W ocenie Tego Sądu taka reakcja w zakresie wymiaru kary stanowić ma też wyraz braku tolerancji Państwa na takie zachowania (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2019 r. II AKa 223/19).

P. S.

trzeci

drugi

Wymiar orzeczonej kary stwarzał Sądowi możliwość jej warunkowego zawieszenia.

Z pełną przy tym uwagą Sąd analizował, czy wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoją funkcję. Zgodnie z art. 69 k.k. Sąd przy podejmowaniu decyzji tego rodzaju bierze pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy tryb życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa i w wyniku własnej oceny ujawnionych okoliczności faktycznych dojść musi do przeświadczenia, że kara wymierzona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W przypadku P. S. Sąd uznał, że okoliczności zdarzenia, w tym zestawienia jego aktywności z zachowaniem K. D., uprzednia niekaralność, jego młody wiek pozwalają postawić tezę, że karą adekwatną i sprawiedliwą będzie w jego przypadku właśnie kara z warunkowym zawieszaniem jej wykonania. Na pierwszy plan wysuwają się bowiem w jego przypadku cele wychowawczego oddziaływania kary wynikające wprost z art. 54 § 1 k.k. Taka kara będzie miała wyraźny charakter resocjalizacyjny. Taki rodzaj kary jest uzasadniony szczególnie w przypadku, gdy przestępstwo ksenofobiczne wynika z niskiej świadomości i kultury sprawcy, jak to miało miejsce w przypadku oskarżonego. (L. M., O. przestępstw z nienawiści, LEX 2013).

Podstawą wyznaczenia okresu próby był przepis art. 70 § 2 k.k. wyznaczający granice tego okresu dla sprawcy młodocianego. Wyznaczony okres próby stanowi odpowiedź na stopień społecznej szkodliwości czynu, który, z uwagi na okoliczności popełnienia czynu jest stosunkowo wysoki.

W ocenie Sądu tak wymierzona kara będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, będzie dla niego realnie dolegliwa, przez co winna mu uzmysłowić niedopuszczalność podobnego zachowania w przyszłości.

P. S.

czwarty

drugi

Stosownie do treści art. 72 § 1 k.k. Sąd był zobligowany do nałożenia na oskarżonego jednego z obowiązków probacyjnych. Dla właściwego oddziaływania wymierzonej kary oraz realizacji celów próby, a nadto zweryfikowania postawionej pozytywnej prognozy kryminologicznej Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora sądowego o przebiegu próby.

P. S.

piąty

drugi

Na podstawie art. 73 § 2 kk w okresie próby Sąd oddał oskarżonego P. S. pod dozór kuratora sądowego. Zgodnie bowiem z treścią powołanego przepisu dozór jest obowiązkowy wobec młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego jakim jest oskarżony.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D.

szósty

pierwszy

Stosownie do treści art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania, przyjmując przy tym przelicznik, zgodnie z którym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności

P. S.

siódmy

drugi

Stosownie do treści art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania, przyjmując przy tym przelicznik, zgodnie z którym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

ósmy

O kosztach sądowych Sąd orzekł zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i jednocześnie nie wymierzył im opłaty. Przemawiała za tym sytuacja materialna oskarżonego P. S. oraz rodzaj kary orzeczonej wobec K. D..

7.  Podpis

sędzia Andrzej Lewandowski