Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VII K 85/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

A. C.

I.  w dniu 29 lipca 2019 roku w miejscowości M., gm. R. (...) powiat (...) przy Z. C. uderzył pięścią w twarz M. P., a następnie uderzał rękoma pokrzywdzonego po innych częściach ciała, czym spowodował u niego obrażenia w postaci złamania ściany dolnej i bocznej oczodołu prawego, rozejścia szwu kostnego jarzmowo - czołowego prawego, zasinienia okularowego powiek oka prawego, drobnoplamistych zasinień na przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego, zadrapań i otarć przyśrodkowej powierzchni przedramienia lewego, otarcia skóry wzdłuż goleni prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała M. P. na okres powyżej 7 dni, czym oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 157 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk

II.  w dniu 29 lipca 2019 roku w miejscowości M., gm. R. (...) powiat (...) przy Z. C. groził M. P. pozbawieniem życia, a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, czym oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  M. P. wraz z partnerką B. S. zajmował się sprzedażą posiłków typu fast-food. Sprzedaż była realizowana z przyczepy gastronomicznej w miejscowości M. przy Z. C., gdzie M. P. wraz z B. S. przyjechali w dniu 26 lipca 2019 roku.

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka B. S.

3, 42

15v, 51,

2.  W tej lokalizacji znajdowały się jeszcze dwie przyczepy gastronomiczne, z jakich prowadzono sprzedaż posiłków. Taką sprzedaż prowadził również A. C. wraz z partnerką I. W..

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka B. S.

Zeznania świadka I. W.

3

15v, 192v

34

3.  W dniu 29 lipca 2019 roku około godz. 10.00 M. P. wraz z A. C. udali się po paliwo na pobliską stację paliw. A. C. pożyczył bowiem uprzednio paliwo od M. P. i zamierzał je oddać. W drodze powrotnej mężczyźni kupili alkohol – butelkę wódki o pojemności 0,7l. Mężczyźni wypili alkohol po powrocie na plac nad Z. C.. Towarzyszyły im inne nieustalone osoby.

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka I. W.

Wyjaśnienia oskarżonego

Zeznania świadka B. S.

3, 42, 175

34

177-177v

192v

4.  Po wypiciu alkoholu, towarzysze M. P. i A. C. oddalili się. Pozostali mężczyźni usiedli w pobliżu przyczepy A. C. i rozmawiali. W pewnym momencie A. C. wyraził pretensje pod adresem M. P., iż ten uprzednio obraził jego partnerkę I. W.. M. P. zaprzeczał, mówił przy tym, że jeżeli kiedykolwiek miała miejsce taka sytuacja, to przeprasza.

W pewnym momencie A. C. uderzył M. P. pięścią w twarz – w okolice prawego oka. M. P. prosiła A. C. aby ten się uspokoił, ten jednak szedł w kierunku M. P., wymachiwał rękoma, zadawał mu ciosy. M. P. schował się za drzewem, unikając ciosów.

Wskutek tego zdarzenia M. P. doznał obrażeń w postaci złamania ściany dolnej i bocznej oczodołu prawego, rozejścia szwu kostnego jarzmowo - czołowego prawego, zasinienia okularowego powiek oka prawego, drobnego zasinienia na przyśrodkowej powierzchni ramienia lewego, zadrapania i otarcia przyśrodkowej powierzchni przedramienia lewego, otarcia skóry wzdłuż goleni prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu jego ciała trwające dłużej niż siedem dni w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego.

Zeznania świadka M. P.

Opinia biegłego chirurga

Dokumentacja medyczna

Dokumentacja fotograficzna

Częściowo zeznania świadka I. W.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

3, 175, 176

22, 82-83

14

8-13

34, 193v

177

5.  M. P. wrócił do swojej przyczepy oddalonej około 10-15 metrów. Usiadł w swoim samochodzie. Wówczas podeszła jego partnerka B. S. z pytaniem co się stało. M. P. opowiedział partnerce o powyższym zdarzeniu.

6.  W pewnym momencie do M. P. podszedł A. C., klepiąc go po twarzy i zwracając się słowami wulgarnymi groził M. P., że go zabije, „zaj…bie”, „koledzy z Ł. już jadą”, po czym odszedł. M. P. obawiał się spełnienia wypowiedzianych gróźb.

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka B. S.

3, 42, 175, 175v

15v, 51, 192v

7.  M. P. poprosił o interwencję Policji. Na miejscu interweniowali funkcjonariusze Policji B. K. oraz P. M.. Funkcjonariusze wylegitymowali M. P., uzyskali także dane A. C.. Przeprowadzili rozmowę z M. P. oraz I. W.. Rozmowa z A. C. nie była możliwa, ponieważ spał i były trudności aby go obudzić.

8.  M. P. odmówił wezwania na miejsce pomocy medycznej.

Zeznania świadka B. K.

Zeznania świadka P. M.

Wyciąg z notatnika służbowego

27, 190v-191v

48, 194v-195

28-31

9.  M. P. wraz z B. S. zdecydowali się opuścić camping nad Z. C.. Z pomocą znajomego - S. G. M. P. odprowadził swój pojazd typu bus do C.. Pojazd został zaparkowany na posesji T. T.. Następnie S. G. odwiózł M. P. oraz B. S. do domu. Przyczepę gastronomiczną pozostawioną na campingu, na prośbę T. T., działającego na zlecenie M. P., zabrał D. B. (1), który zholował przyczepę do miejscowości M. na posesję T. T..

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka B. S.

Zeznania świadka S. G.

Częściowo zeznania świadka D. B. (1)

Częściowo zeznania świadka T. T.

42-43

193

90v-91, 91v

61

65

10.  M. P. zgłosił się po pomoc medyczną w dniu 30 lipca 2019r.. Wykonano badanie CT. M. P. kontynuował leczenie w Poradni (...) (...) (...) Szpitala (...) w Ł. do dnia 12 sierpnia 2019r.. Podczas pierwszej wizyty w poradni zalecono dietę płynno-papkowatą.

Dokumentacja medyczna

Zeznania świadka M. P.

14, 96-100

43

11.  A. C. był uprzednio karany.

Karta karna

Odpis wyroku

107-108

131-132

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2, 3, 4, 5, 6, 9, 10

Zeznania świadka M. P.

Zeznaniom wskazanego świadka należy przyznać walor wiarygodnych w zakresie znajdującym wsparcie w innych dowodach. Na szczególną uwagę zasługuje dowód o radze obiektywnego w postaci opinii biegłego chirurga. Biegły poza rodzajem obrażeń jakich doznał pokrzywdzony, ich prawnokarną oceną, odniósł się obszernie (w szczególności w opinii uzupełniającej) do mechanizmu ich powstania. Zasygnalizował, iż obrażenia głowy mogły powstać w wyniku jednego uderzenia pięścią w twarz po stronie prawej. Pokrzywdzony stanowczo i konsekwentnie wskazuje na taki sposób działania oskarżonego w początkowej fazie zdarzenia, opisując jego dalszy przebieg, jako uderzanie po innych częściach ciała, ukrywanie się za drzewo, co także – zdaniem biegłego chirurga odpowiada ujawnionym u pokrzywdzonego obrażeniom. Przypomnieć należy, iż te zostały wstępnie rozpoznane i opisane w dokumentacji medycznej z pomocy udzielonej pokrzywdzonemu w dniu 30.07.2019r. w (...) w B.. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż tak opisane obrażenia są następstwem konfrontacji z oskarżonym. Na uwagę zasługują zeznania funkcjonariuszy Policji interweniujących w miejscu zdarzenia - B. K. oraz P. M., którzy podnieśli, iż pokrzywdzony miał ślad wskazujący na uraz oka. Także zeznania świadka S. G. wskazują na widoczne na twarzy pokrzywdzonego urazy. Dowody te ujmowane łącznie pozytywnie weryfikują przekaz pokrzywdzonego wskazujący, iż obrażenia opisane w dokumentacji medycznej pokrzywdzonego są następstwem ataku oskarżonego.

Na przymiot wiarygodnych zasługują zeznania pokrzywdzonego również w tym zakresie w jakim świadek opisał fakt i okoliczności kierowania pod jego adresem wulgarnych wypowiedzi o cechach groźby. W tym zakresie, konsekwentny przekaz pokrzywdzonego znajduje wsparcie w dowodzie z zeznań świadka B. S..

1, 2, 3, 5, 6, 9

Zeznania świadka B. S.

Zeznania wskazanego świadka, jako konsekwentne, spójne należy ocenić pozytywnie. Mają istotne znaczenie w procesie oceny zeznań pokrzywdzonego, oraz posłużyły do rekonstrukcji zdarzenia polegającego na kierowaniu gróźb pod adresem pokrzywdzonego. Za szczerością przekazu i intencji świadka przemawia fakt, iż świadek jasno i jednoznacznie podkreśliła na każdym etapie postępowania, iż nie była świadkiem konfrontacji stron – pobicia pokrzywdzonego, a przebieg tego zdarzenia, jak i ewentualne intencje atakującego (o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia) są świadkowi znane wyłącznie z przekazu pokrzywdzonego.

7, 8

Zeznania świadka B. K.

Zeznania wskazanego świadka należy ocenić pozytywnie, świadek relacjonuje co do okoliczności znanych mu z tytułu obowiązków zawodowych – tutaj przebiegu interwencji prowadzonej na wniosek pokrzywdzonego, przekazów obecnych i rozpytanych na miejscu osób, ewentualnie własnych obserwacji. Na ich podstawie poczyniono ustalenia co do okoliczności drugorzędnych w sprawie – tutaj faktu prowadzenia interwencji, co znalazło odzwierciedlenie zapiskach w notatniku służbowych funkcjonariusza. Przez ich pryzmat pozytywnie wypada relacja pokrzywdzonego o obrażeniach jako efekcie aktywności oskarżonego, na co już wyżej zwrócono uwagę.

7, 8

Zeznania świadka P. M.

Zeznania wskazanego świadka należy ocenić pozytywnie, świadek relacjonuje co do okoliczności znanym mu z tytułu obowiązków zawodowych, nie ma podstaw do ich kwestionowania.

9

Zeznania świadka S. G.

Zeznania wskazanego świadka należy ocenić pozytywnie, świadek jawi się jako osoba bezstronna, aczkolwiek relacjonuje co do okoliczności drugorzędnych, traktujących o opuszczeniu campingu przez pokrzywdzonego oraz jego partnerkę po zdarzeniu. W tym też zakresie pozytywnie weryfikują przekaz pokrzywdzonego, także w tej części w jakiej pokrzywdzony wspomina o obrażeniach, te były bowiem podkreślane także przez wskazanego świadka.

9

Zeznania świadka T. T.

Zeznania wskazanego świadka należy ocenić pozytywnie, świadek jawi się jako osoba bezstronna, aczkolwiek relacjonuje co do okoliczności drugorzędnych.

9

Zeznania świadka D. B. (2)

Zeznania wskazanego świadka należy ocenić pozytywnie, świadek jawi się jako osoba bezstronna, aczkolwiek relacjonuje co do okoliczności drugorzędnych.

3, częściowo 4

Wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnieniom oskarżonego należy przyznać walor wiarygodnych tylko w takim zakresie w jakim wypadają pozytywnie w konfrontacji z innymi dowodami, mianowicie co do faktów, iż:

- w dniu 29.07.2019r. w godzinach przedpołudniowych oskarżony udał się wraz z pokrzywdzonym na stację paliw po zakup paliwa,

- kupił alkohol, który strony spożywały razem po powrocie ma camping,

- uderzył pokrzywdzonego w twarz.

Powyższe fakty zostały bowiem zgodnie przedstawione tak przez oskarżonego, jak i pokrzywdzonego. Różnica w przekazie dotyczy tylko natężenia ciosu, sposobu zadania, w tym zakresie ustalenia poczyniono w oparciu o przekaz pokrzywdzonego, z powodów wyżej wskazanych.

4

Opinie biegłego chirurga

Biegły wskazał rodzaj obrażeń jakich doznał pokrzywdzony, oraz określił mechanizm ich powstania. Zauważyć nadto należy, iż biegły dysponował dokumentacją medyczną pokrzywdzonego z udzielonej wskazanemu pomocy medycznej w dnu 30.07.2019r., wykonanych badaniach, ujawnionych następstwach zdrowotnych. Biegły przedstawił prawno - karną ocenę ujawnionych obrażeń, odniósł się nadto do mechanizmu ich powstania. Jak zaopiniował biegły, obrażenia te mogły powstać w okolicznościach deklarowanych przez pokrzywdzonego, a w szczególności obrażenia głowy może być następstwem uderzenia pięścią. Sąd podzielił wnioski opinii biegłego. W ocenie Sądu są one jasne, pełne, wewnętrznie niesprzeczne oraz kompletne, spełniają wszystkie wymogi o jakich mowa w treści ar. 201 kpk. Nadto pochodzą od osoby fachowej i bezstronnej nie zainteresowanej korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek ze stron procesu.

4, 10

Dokumentacja medyczna

Dokumentacja fotograficzna

Dowody z dokumentów nie budzące wątpliwości co do autentyczności.

11

Karta karna

Odpis wyroku

Dowody z dokumentów nie budzące wątpliwości, pochodzące od organów wymiaru sprawiedliwości, wydane stosownie do kompetencji.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

Jak już wyżej zaznaczono, wyjaśnieniom oskarżonego nie można przyznać waloru wiarygodnych w zakresie w jakim pozostają w opozycji do wiarygodnych dowodów, wśród których na plan pierwszy wysuwa się opinia biegłego chirurga. W jej świetle zasadnicze obrażenia pokrzywdzonego są efektem jednorazowego uderzenia w twarz pięścią. Wersja o uderzeniu otwartą ręką w twarz jest nie do pogodzenia z dowodem obiektywnych, należy ją ocenić jako przyjętą linię obrony ukierunkowaną na złagodzenie odpowiedzialności prawnokarnej, co istotne w kontekście uprzedniej karalności oskarżonego. Nie do pogodzenia z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonego oraz świadka B. S., których ocenę wyżej przedstawiono, są także te wyjaśnienia oskarżonego, w których przeczy aby kierował groźby pod adresem pokrzywdzonego.

Zeznania świadka I. W.

Zeznania wskazanego świadka należy tratować z dużą ostrożnością, są niemalże jednobrzmiące z wyjaśnieniami oskarżonego. Wypadają pozytywnie tylko w takim zakresie w jakim pozostają w zgodzie z wiarygodnym, wyżej opisanym materiałem dowodowym, mianowicie co do faktu uderzenia pokrzywdzonego w twarz. Co do siły i natężenia uderzenia zeznania wskazanego świadka – analogicznie jak wyjaśnienia oskarżonego są nie do pogodzenia z opinią biegłego chirurga.

Zeznania świadka M. P.

Z dużą ostrożnością należy odnieść się do sugestii pokrzywdzonego o rabunkowym motywie działania oskarżonego. Po pierwsze sugestia ta pojawia się na dalszym etapie postępowania, podczas kiedy w pierwszej relacji, jawiącej się jako najpełniej oddającej istotne fazy zdarzenia, pokrzywdzony o tym nie wspomina. Po wtóre, żadne dowody nie wskazują na taki motyw działania oskarżonego. Wreszcie sugestia ta jest efektem subiektywnych domniemywań i domysłów pokrzywdzonego i została wyprowadzona jako alternatywna dla deklarowanego przez oskarżonego oraz jego partnerki I. W. powodu agresji oskarżonego. Jakkolwiek motyw deklarowany przez oskarżonego oraz świadka I. W. nie usprawiedliwia ataku na pokrzywdzonego, to pokrzywdzony może czuć się dyskredytowany supozycjami tej treści. To natomiast skłania do przemyśleń i poszukiwania innych wyjaśnień ataku na jego osobę. Nie zmienia to oceny o bezprawnym zachowaniu oskarżonego.

Zeznania świadka M. M.

Niczego nie wnoszą do sprawy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Należy przyjąć, iż zebrany w toku postępowania i przeanalizowany materiał dowodowy pozwala jednoznacznie przyjąć, że oskarżony dopuścił się dwóch czynów, po pierwsze wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 1 kk oraz czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 kk. Zachowania te, z uwagi na odstęp czasowy, odrębne zamiary należy traktować jako dwa czyny.

Oskarżony uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz, po czym uderzał uciekającego M. P. rękoma po ciele, powodując obrażenia opisane przez biegłego chirurga. W świetle opinii biegłego chirurga, ocena której została wyżej przedstawiona, obrażenia ciała, jakich doznał pokrzywdzony należy kwalifikować jako tzw. średni uszczerbek na zdrowiu. Uzasadniona jest też ocena, iż pomiędzy bezprawnym zachowaniem oskarżonego, a skutkami w postaci opisanych w opiniach biegłego obrażeń ciała, stwierdzonych u pokrzywdzonego zachodzi adekwatny i normatywny związek przyczynowy. Rodzaj obrażeń (naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres 7 dni) pozwala na przyjęcie w realiach tej sprawy występku z art. 157 § 1 kk.

Odnosząc się do czynu wyczerpującego dyspozycję odpowiednio art. 157 § 1 kk oskarżony chciał zadać pokrzywdzonemu ciosy i zamiar ten zrealizował, aczkolwiek jeżeli chodzi o stosunek sprawcy do następstw jego zachowania, koniczne jest sięgnięcie do konstrukcji zamiaru ogólnego. W realiach tej sprawy nie można uznać, iż oskarżony chciał spowodowania określonych następstw (obrażeń). Jednakże zadając uderzenia z pięścią w twarz i inne oskarżony przewidywał możliwość i na to się godził, że spowoduje u pokrzywdzonego określony uszczerbek na zdrowiu. Rodzaj uszczerbku uzależniony jest od natężenia i siły zadanych ciosów.

Po tym jak pokrzywdzony wrócił w miejsce zaparkowania swojego pojazdu, oskarżony podjął kolejne bezprawną aktywność polegającą na kierowaniu pod adresem pokrzywdzonego groźby pozbawienia życia. Wyraził to słowami, używając przy tym słów wulgarnych. Pokrzywdzony deklaruje, iż zapowiedź ta wywoła jego obawę spełnienia.

W orzecznictwie sądów apelacyjnych dominuje pogląd, który należy podzielić, że subiektywna obawa pokrzywdzonego i jego przekonanie o prawdopodobieństwie realizacji groźby muszą być uzasadnione, tzn. że zarówno okoliczności, w jakich groźba została wyrażona, jak i osoba grożącego wrażenie na obiektywnym, normalnie wrażliwym obserwatorze, iż groźba wyrażona została na serio i daje podstawy do uzasadnionej obawy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 04.07.2002 r., II AKa 163/2002, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44).

Obawa pokrzywdzonego jest o tyle zasadna, iż groźba nastąpiła po bezpośrednim ataku fizycznym na pokrzywdzonego, zadawaniu mu ciosów. W tym kontekście obawa pokrzywdzonego została zobiektywizowana.

Wina oskarżonego w zakresie tego czynu została udowodniona, działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

W realiach tej sprawy zasadne jest odwołanie się do reguły wyrażonej w art. 4 § 1 kk, zakładającej – w przypadku wystąpienia kolizji ustaw karnych, będącej następstwem zmian normatywnych – prymat stosowania ustawy nowej, obowiązującej w czasie orzekania. Jednakże należy stosować ustawę poprzednio obowiązującą wówczas, gdy jest względniejsza dla sprawcy. W ujęciu art. 4 § 1 kk „względniejsza” jest ta, która po przeprowadzeniu kompletnej oceny wszystkich skutków zastosowania owych konkurujących ze sobą ustaw, in concreto przewiduje dla danego sprawcy łagodniejsze (a więc „względniejsze”) konsekwencje (wyrok SN z dnia 25.10.2006r. V KK 282/06, wyrok Sn z dnia 22.01.2019r., IV KK 296/18, Legalis Nr 1874469).

W realiach sprawy przedmiotowej, przypisanie oskarżonemu dwóch czynów obliguje orzekanie o karze łącznej (o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia). Aktualna treść przepisu art. 86 § 1 kk eliminuje zasadę absorbcji, jako jedną z zasad łączenia kar, obowiązującą w dacie w jakiej czyny zostały popełnione. Argumentacja o podstawach stosowania w tej sprawie zasady absorbcji zostanie niżej zaprezentowana.

Stopień społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów należy ocenić jako znaczy, z uwagi na opisany wyżej zamiar, jak i sposób działania – zadanie ciosu w głowę (czyn I). Taka ocena stopnia społecznej szkodliwości opisanych w wyroku czynów odpowiada dyrektywom z art. 115 § 2 kk.

Oskarżony jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak i pełną poczytalność. Oskarżony jest zdolny do rozpoznania bezprawności swoich czynów, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynów oskarżonego lub jego winę.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C.

1a, 1b, 2

Kary: 10 miesięcy pozbawienia wolności (czyn zarzucany w pkt I) i 5 miesięcy pobawienia wolności (czyn zarzucany w pkt II) są adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, a uwzględniają:

a/ okoliczności obciążające:

– uprzednia karalność, w tym za czyn podobny,

– zadanie ciosu w głowę (czyn I),

b/ okoliczności łagodzące:

– przyznanie się do zadania pokrzywdzonemu jednego ciosu.

W oparciu o treść art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego za poszczególne, pozostające w zbiegu realnym występki jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu łączną karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, z zastosowaniem zasady absorbcji. Rozstrzygnięcie powyższe uzasadniają związki podmiotowe i przedmiotowe jakie zachodzą pomiędzy zarzucanymi oskarżonemu czynami (wyrok S.Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20.12.2001 r., II AKa 495/01 OSAG 2002/1/4). Czyny te łączy osoba pokrzywdzonego, czas, miejsce.

W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego nie można zastosować instytucji probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sprzeciwia się temu brzmienie art. 69 kk. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Nadto sąd warunkowo zawieszając wykonanie kary, bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, wobec których orzeczono karę w określonym wymiarze ale zasadniczo co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających w sposób przekonywający i wiarygodny budować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do oskarżonego, cele kary zostałyby osiągnięte. Ponadto uprzednia karalność (na datę popełnienia czynu w tej sprawie) na karę pozbawienia wolności przekreśla sięgnięcie po dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary.

A. C.

3

Pokrzywdzony zawnioskował o orzeczenie odszkodowania w kwocie 50.000 złotych, tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia (k. 197).

W postępowaniu karnym sąd zobligowany jest do orzekania – w razie skazania o odszkodowaniu i zadośćuczynieniu za doznaną krzywdę stosując przepisy prawa cywilnego (art. 46 § 1 kk), w przypadki gdy jest to znacznie utrudnione sąd może orzec o nawiązce na rzecz pokrzywdzonego (art. 46 § 2 kk).

Pokrzywdzony podniósł, iż szkodą są utracone w okresie 10 lat zarobki w związku ze sprzedażą przyczepy gastronomicznej (pismo procesowe k. 163-164). Nie wykazał natomiast, iż sprzedaż przyczepy i rezygnacja z takiej formy zarobkowania pozostają w ścisłym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Odwołując się do przepisów prawa cywilnego, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednia sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia (czynów niedozwolonych). Krzywda ta – utożsamiana z negatywnymi przeżyciami w sferze psychicznej jednostki – musi być konsekwencją naruszenia dóbr osobistych, a nie majątkowych (w wyr. z 20.11.2014 r., III APa 24/14, Legalis, SA w Poznaniu wskazywał, że użyte w art. 445 § 1 kc pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie może być przyznane pokrzywdzonemu tylko w wypadkach prawem przewidzianych, w tym opisanych w art. 444 kc (art. 445 § 1 kc), mianowicie w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wynikłe z tego powodu koszty.

Oskarżyciel posiłkowy, wykazał fakt kontynuowania leczeniu po zdarzeniu z dnia 29.07.2019r., spożywanie posiłków w formie płynnej konsystencji, utrzymujący się po zdarzeniu ból. Nie wskazał kwoty zadośćuczynienia jakiej się domaga, jej ustalenie w postępowaniu karnym w sposób precyzyjny jest utrudnione.

W myśl art. 46 § 2 kk, zamiast obowiązku naprawienia szkody, sąd może orzec na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę. Wchodzi ona w miejsce obowiązku naprawienia szkody, na co wskazuje słowo "zamiast", jej orzeczenie jest dopuszczalne wówczas, gdy orzeczenie obowiązku jest znacznie utrudnione. Słusznie wskazuje się, że pokrzywdzony w sytuacji określonej w art. 46 § 1 kk nie powinien pozostać bez rekompensaty wyrządzonej szkody (A. Muszyńska, Nawiązka z art. 46 § 2 kk orzekana zamiast obowiązku naprawienia szkody, w: Nowa kodyfikacja prawa karnego, t. XXIX, Wrocław 2013, s.79). Nawiązka ta - zgodnie ze słusznym poglądem judykatury - jest zryczałtowanym odszkodowaniem i powinna być orzekana wówczas, gdy występują trudności w ustaleniu in concreto wysokości szkody. Zastępuje ona obowiązek naprawienia szkody, a zatem powinna być orzeczona tylko wówczas, gdy spełnione są przesłanki wymienione w § 1 tego przepisu (wyr. SA w Gdańsku z 12.4.2001 r., II AKa 47/01, Prok. i Pr. 2001, Nr 11, poz. 12).

W realiach tej sprawy można wskazać krzywdę – ujmowaną tutaj jako dolegliwości bólowe, konieczność zmiany diety – przyjmowania posiłków płynnych. Precyzyjne ustalenie wysokości zadośćuczynienia, nastręcza trudności w procesie karnym, głównie z uwagi na specyfikę szkody w tej sprawie. Stąd orzeczono o nawiązce w wysokości 1.500 złotych, uwzględniającej rodzaj dolegliwości pokrzywdzonego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Stosownie do treści art. 14 § 1 kk wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu. Żądanie przybiera postać pisemnego aktu oskarżenia (art. 332 kpk i art. 333 kpk) – jak w tej sprawie, lub innego równoważnego pisma procesowego. Sąd nie jest związany ani opisem, ani zaproponowaną przez oskarżyciela kwalifikacją prawną czynu. Ma natomiast obowiązek respektować granice skargi, które określa zakres oskarżenia, rozumiany jako wskazane tam pewne zdarzenie historyczne (wyrok Sądu apelacyjnego w Lublinie z dnia 03.10.2013r., II AKa 167/13, Legalis). Znaczenie określenia „zdarzenie historyczne” obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu ni pojęcie „czynu” oskarżonego, polegające na jego działaniu lub zaniechaniu. Sąd może zatem inaczej , w porównaniu z twierdzeniem oskarżyciela, w akcie oskarżenia dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest wyłączona, jeżeli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego (wyrok Sądu Najwyższego z dna 02.03.2011r., III KK 366/10, OSNKW 2011/6/51).

Oskarżyciel publiczny postawił oskarżonemu zarzut popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zrekonstruowane fakty zostały zaprezentowane w pierwszej części przedmiotowego uzasadnienia.

Wniosek oskarżyciela posiłkowego o zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu i zakwalifikowanie zdarzenia jako przestępstwo rozboju. Przede wszystkim zgromadzone dowody nie dają ku temu podstaw, co szerzej potraktowano przy cenie zeznań pokrzywdzonego M. P. i w tym miejscu należy tylko odwołać się do powyższych rozważań.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych uzasadnia treść art. 627 kpk, w myśl którego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza od skazanego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe. Koszty sądowe obejmują (art. 616 § 2 kpk):

1. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania - art. 618 § 1 kpk, mianowicie:

a/opłaty przewidziany za udzielenie informacji z rejestru skazanych – 30 zł,

b/ ryczałt za doręczenia – łącznie 40,00 złotych,

c/ wynagrodzenie biegłego chirurga - w łącznej kwocie 169,08 zł;

2. opłatę w wysokości 180 złotych – ustaloną na podstawie art. 2 ust 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

6.  1Podpis