Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 123/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 lutego 2020 r., sygn. akt III K 363/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego J. K. (1), wnosząc apelację wskazał: „zaskarżam wyżej wymieniony wyrok w zakresie:

- pkt I w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego,

- pkt II w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego,

- pkt III w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu kary 7 miesięcy pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego,

- pkt IV w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, na korzyść oskarżonego” i na podstawie 438 pkt 3 i 4 k.p.k. zarzucił:

„1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia poprzez:

- przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt 1 części wstępnej wyroku czynu „działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” „oraz osobistej”, co w konsekwencji - miało wpływ na zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu, a w konsekwencji na wymiar orzeczonej kary,

- przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt 1 części wstępnej wyroku czynu w okresie od 10 września 2010 r. do 31 sierpnia 2016 r., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że przestępcze działania oskarżonego miały miejsce przed rokiem 2014;

2) rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez jej surowość, w sytuacji, gdy wszystkie okoliczności niniejszej sprawy, a w szczególności warunki i właściwości osobiste oskarżonego wskazują, iż zasługuje on na wymierzenie kary w najniższym możliwym wymiarze.”

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wniesione przez obrońcę oskarżonego J. K. (1) oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ( (...) Serwis sp. z o.o. z siedzibą w K.) nie zasługiwały na uwzględnienie. Merytorycznie bezzasadne okazały się bowiem zarówno sformułowane w nich zarzuty, jak i przedstawiona na ich poparcie argumentacja. Stąd (wobec braku innych okoliczności, o których mowa w art. 433 § 1 k.p.k.), nie mogły one implikować zmiany zaskarżonego wyroku w pożądanym, przez autorów skarg odwoławczych generalnym kierunku, tj. - obniżenia orzeczonej wobec oskarżonego J. K. (1) kary łącznej pozbawienia wolności (obrońca), względnie - podwyższenia wymiaru tej kary (pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego), ewentualnie zaś skutkować, równie oczekiwanym w petitum apelacji obrońcy - rozstrzygnięciem kasatoryjnym. W tym ostatnim aspekcie autor (podmiot profesjonalny) skargi złożonej na korzyść oskarżonego, nie wskazał nawet, z jakich powodów i w oparciu o którą podstawę prawną (w świetle przepisu art. 437 § 2 k.p.k.), Sąd Apelacyjny miałby zdecydować „o uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania”, skoro nie zasygnalizowano ani przyczyn z art. 439 § 1 k.p.k., ani (co oczywiste) z art. 454 k.p.k., ani też nie podkreślono perspektywy (konieczności) przeprowadzenia na nowo przewodu (sądowego) w całości ( arg. ex art. 437 § 2 in fine k.p.k.).

Z uwagi na to, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie złożył wniosku o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem, Sąd Apelacyjny - na zasadzie art. 457 § 2 k.p.k.- odstąpił w tej części od sporządzenia pisemnych motywów swego orzeczenia.

Na wstępie przypomnieć należy rzecz oczywistą a mianowicie, że w środku odwoławczym należy zawsze określić zakres zaskarżenia, czyli wskazać składniki orzeczenia, przeciwko którym jest on skierowany, albo brak określonych składników orzeczenia (rozstrzygnięcia), który jest podstawą wniesienia środka odwoławczego. Wymaga tego bowiem przepis art. 427 § 1 in principio k.p.k. W wypadku zaskarżenia wyroku określenie „w całości" należy odczytywać w powiązaniu z treścią art. 447 § 1 k.p.k., co oznacza, że wyrok zaskarżony co do winy - zostaje zaskarżony w całości. Natomiast pojęcie zaskarżenia „w części" (w wypadku wyroku), należy odczytywać z uwzględnieniem art. 447 § 1-3 k.p.k., co oznacza, że gdy skarżący nie kwestionuje winy, a tylko inne rozstrzygnięcia, to zawsze zaskarża wyrok w części. Formułę „całość" lub „część" należy postrzegać w układzie podmiotowo-przedmiotowym. Wskazuje się, że zaskarżenie orzeczenia w części, będzie dotyczyć sytuacji zaskarżenia co do niektórych oskarżonych (granice podmiotowe), ale i co do niektórych czynów jednego lub wielu oskarżonych (granice przedmiotowe). Oznaczenie granic zaskarżenia wytycza zatem pole kontroli w postępowaniu odwoławczym (art. 433 § 1 k.p.k.), przy czym do ustalenia prawidłowego zakresu zaskarżenia, konieczne jest dokonanie analizy treści apelacji oraz zarzutów w niej ujętych, o ile takowe sformułowano (zob. J. Matras: Komentarz do art. 425 Kodeksu postepowania karnego [w:] K. Dudka [red.], J. Matras: Kodeks postepowania karnego. Komentarz. WKP 2020, LEX; D. Świecki [red.]: Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el 2020). W świetle powyższych uwarunkowań zauważyć należy, że apelacja obrońcy oskarżonego J. K. (1) została, co do zasady, niewłaściwie (nieprecyzyjnie) skonstruowana. Wprawdzie na jej wstępie zaznaczono, iż wydany wyrok zostaje zaskarżony jedynie w części (w zakresie kary), in concreto w zakresie: pkt. I - w części dotyczącej wymierzenia oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności; pkt II - części dot. wymierzenia 5 miesięcy ww. kary; pkt. III – w części dot. wymierzenia 7 miesięcy ww. kary; oraz pkt. IV – w części dot. wymierzenia oskarżonemu kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, to w petitum apelacji sformułowano nie tylko (naturalny) zarzut rażącej niewspółmierności kary z art. 438 pkt 4 k.p.k., ale i dodatkowo – zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.). W tym zarzucie (nr 1) obrońca w ogóle zakwestionował okoliczność, że oskarżony J. K. (1) popełnił przypisany mu w pkt. I zaskarżonego wyroku czyn (z art. 296 § 1, 2, i 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (oraz osobistej), a także – okres popełnienia przestępstwa. Niekonsekwencja autora apelacji polega zatem na tym, że pomimo pozornego wskazania, iż zaskarża wyrok jedynie w części, o jakiej mowa w treści art. 447 § 2 k.p.k., sformułował również zarzut błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie winy. W myśl art. 447 § 2 k.p.k. apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych, zaś zwrot „całość rozstrzygnięcia o karze”, odnosi się do także do orzeczenia o karze łącznej. Rzecz jednak w tym, że niniejszej sprawie postawienie określonego zarzutu z art. 438 pkt 3 k.p.k. de facto oznaczało zaskarżenie ww. wyroku w całości, albowiem apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.). Jak już to wyżej zaznaczono, zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k., sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym wskazane zostały zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając art. 447 § 1-3 k.p.k., a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, 439, 440 i 455 k.p.k. Granice rozpoznania środka odwoławczego wyznaczone są zatem jego kierunkiem, zakresem zaskarżenia i podniesionymi zarzutami. Koresponduje z tym treść przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k. W pierwszym z nich wskazano, że sąd odwoławczy jest obowiązany rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty wskazane w środku odwoławczym, chyba że ustawa stanowi inaczej, zaś w drugim unormowaniu podkreślono, iż w uzasadnieniu należy podać, czym kierował się sąd wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski sąd uznał za zasadne albo niezasadne. Dodatkowo, nie sposób przy tym pominąć, iż na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonego J. K. (1) ostatecznie zmodyfikował (sprecyzował) swoje stanowisko oświadczając, że nie popiera (za zgodą oskarżonego) przedstawionego zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, zaś podtrzymuje wniesioną apelację wyłącznie w zakresie zarzutu rażącej niewspółmierności kary z art. 438 pkt 4 k.p.k. (słowem zawęża [redukuje] zakres zaskarżenia). Wprawdzie dopuszcza się możliwość częściowego cofnięcia środka odwoławczego, ale w takim układzie procesowym, gdy sytuacja jest dość oczywista i środek taki jest „podzielny podmiotowo i przedmiotowo” (J. Matras: Komentarz do art. 431 k.p.k. i szeroko przywołana tam literatura i orzecznictwo). W takim zaś układzie procesowym Sąd Apelacyjny uznał, iż niezbędne (a także sprawiedliwe - art. 440 k.p.k.), będzie rozpoznanie również tych zarzutów apelacji, których obrońca już nie popierał.

Warto przede wszystkim zauważyć, że Sąd Okręgowy w prawidłowy sposób zebrał w niniejszej sprawie kompletny materiał dowodowy, zaś na jakąkolwiek potrzebę jego uzupełnienia nie wskazywała żadna ze stron (w tym obrońca oskarżonego) i to zarówno na rozprawie głównej, we wniesionej apelacji, jak i w toku rozprawy odwoławczej. Z kolei w rzeczowym i logicznym uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd I instancji zaprezentował całokształt dowodów, które zgromadził w toku przeprowadzonego postępowania, następnie wskazał, którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, którym zaś, w jakiej części, a także z jakich przyczyn, wartości tej odmówił, sumiennie przedstawił dokonane ustalenia faktyczne, należycie wyjaśnił i omówił podstawę prawną poszczególnych rozstrzygnięć wyroku, jak i wymiar kary (jednostkowych i łącznej). Nie sposób pominąć, że obrońca J. K. (1) nie sformułował nawet zarzutu obrazy art. 424 § 1 k.p.k., stąd - w przekonaniu sądu ad quem - zaskarżone orzeczenie nie tylko poddaje się kontroli instancyjnej, ale i zdecydowana większość podnoszonych w skardze odwoławczej okoliczności, nie umknęła uwadze sądu orzekającego, skoro znalazły swoje należyte odzwierciedlenie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny bezspornie może się generalnie do nich szeroko odwoływać. Trzeba bowiem zauważyć, że sposób wykonania obowiązku określonego w art. 457 § 3 k.p.k., jest pochodną, z jednej strony - jakości i kompletności wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji, zaś z drugiej strony - treści zarzutów apelacji oraz wspierającej ją argumentacji (zob. np. postanowienia SN: z 25.04.2017r., V KK 423/16, LEX nr 2288128; z 01.06.2017r., III KK 5/17, LEX nr 2321862). Jeżeli bowiem sąd orzekający (w I instancji) w swoim uzasadnieniu dokona wszechstronnej i kompleksowej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, będących konsekwencją oceny materiału dowodowego, tudzież w sposób pełny przedstawi argumentację prawną, to oparcie zarzutów apelacji na tych samych elementach, które były już wcześniej kompleksowo rozważone (co wynika z uzasadnienia), uprawnia sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w znacznym zakresie oraz odesłania do tej argumentacji, która dotyczy kwestii stanowiącej podstawę zarzutu apelacji. Rzecz bowiem w tym, że w przedmiotowej sprawie określone kwestie i problemy, stawiane w apelacji obrońcy J. K. (1), były już generalnie rozważone przez Sąd Okręgowy, także w tym zakresie, który stanowi osnowę (sedno) tej skargi odwoławczej. W takim zaś układzie, jeśli analiza dokonana przez sąd I instancji jest prawidłowa, wszechstronna i - w konsekwencji - trafna (a tak rzecz się ma w przedmiotowej sprawie), to sąd ad quem może w istocie nie mieć nawet żadnych „nowych” argumentów, które by można było przedstawić skarżącemu w ramach ustosunkowania się do określonych zarzutów (postanowienia SN: z 09.12.2016r., V KK 308/16, LEX nr 2186588; z 13.02.2017r., III KK 491/16, LEX nr 2273855, z 11.05.2017r., II KK 119/17, LEX nr 2350639; wyrok SN z 24.04.2018r., V KK 384/17, nie publ.).

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji w sposób prawidłowy nie tylko zebrał, ale i rzetelnie ocenił zebrany w materiał dowodowy, respektując regułę wyznaczoną treścią art. 7 k.p.k. Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną ww. unormowania, jeśli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (zob. postanowienia SN: z 01.09.2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653; z 18.12.2012 r., III KK 298/12, LEX nr 1232292; z 28.04.2015 r., II KK 89/15, LEX nr 1682543; z 15.03.2018 r., II KK 91/18, LEX nr 2473785; z 11.04.2018 r., IV KK 104/18, LEX nr 2498022). Tymczasem obrońca J. K. (1), pomimo obszerności wniesionej apelacji, racjonalnie nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został in concreto dotrzymany i zamiast tego przedstawił własną, wyłącznie wybiórczą, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji, ocenę materiału dowodowego, nie wykazując istotnych nieprawidłowości w rozumowaniu organu orzekającego.

Nie sposób pominąć, że na wcześniejszym etapie postępowania jurysdykcyjnego, obrońca nie kwestionował jakichkolwiek ustaleń poczynionych w skardze oskarżyciela publicznego (akcie oskarżenia) i postulował nawet na pierwszym terminie rozprawy głównej ( vide protokół rozprawy z dnia 4 marca 2019 r.), zastosowanie wobec oskarżonego J. K. (1) instytucji dobrowolnego poddania się karze (art. 335 § 1 k.p.k.), co jednak finalnie nie nastąpiło z uwagi na to, że prokurator domagał się wówczas orzeczenia wyższej (niż proponowany 1 rok) kary łącznej (3 lat pozbawienia wolności).

Nieuprawniony i nieprzejrzysty był sformułowany w omawianej apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Twierdzenia obrońcy i wskazywanie na zebrany w sprawie materiał dokumentarny, a w tym wystawione faktury (wynikające z transakcji z firmą Handel (...) oraz spółka (...) sp. z o.o.), umowy o pracę, a wreszcie wnioski opinii biegłego z zakresu księgowości, z zakwestionowaniem okoliczności, że „ (…) przed rokiem 2014 doszło do nieprawidłowości wywołujących szkodę w majątku pokrzywdzonej spółki wywołanym świadomym działaniem oskarżonego” (s. 6 apelacji), zdają się również wskazywać, na artykułowanie obrazy przepisów postępowania (naruszenie art. 410 k.p.k.), pomimo, że in concreto zarzut taki formalnie nie został wprost sformułowany w petitum apelacji. Celowe wydaje się zatem w przypomnienie , że ww. przepis zobowiązuje sąd do oparcia swojego rozstrzygnięcia na wszystkich okolicznościach ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, sąd przystępując do narady nad orzeczeniem winien mieć „w polu widzenia” wszystkie istotne dla tego rozstrzygnięcia dowody oraz wynikające z nich okoliczności faktyczne. Jednakże ów obowiązek nie może zostać prawidłowo zrealizowany wówczas, gdy każda z okoliczności, wynikających z przeprowadzonego przewodu sądowego, widziana jest osobno, niejako w sposób wyizolowany i w zupełnym oderwaniu od wszystkich okoliczności pozostałych, a takie przecież spojrzenie przedstawia obrońca oskarżonego J. K. (1). Tego typu swoiste atomizowanie dowodów i okoliczności, z założenia wyklucza bowiem możliwość dokonania oceny całokształtu tychże dowodów w sposób zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania, jak tego wymaga art. 7 k.p.k. Jest oczywiste, że separacja poszczególnych dowodów oraz wynikających z nich faktów, ignorowanie ich wzajemnego powiązania i zależności, powoduje iż będące przedmiotem osądu zdarzenie przestaje być spójnym ciągiem następujących po sobie i wzajemnie powiązanych elementów faktycznych. Wydaje się też, mając na względzie choćby lojalność procesową, że strona postępowania, zarzucająca sądowi orzekającemu w środku odwoławczym błędy w ustaleniach faktycznych, nie może sama, przeprowadzając wywód kwestionujący kompletność i trafność oceny dowodów, dokonanej przez ten sąd, postępować w sposób z nimi sprzeczny, w szczególności poprzez ignorowanie zasadniczych dowodów oraz tendencyjną ocenę znaczenia innych dowodów (dla rozstrzygnięcia), w wyniku przyjęcie pewnej, jedynie hipotetycznej, ale korzystnej dla strony tezy, iż „(…) brak jest wykazania, że przed rokiem 2014 dochodziło do nadużywania przez oskarżonego uprawnień wynikających z umowy o prace powodujących straty w majątku (...) Serwis sp. z o.o., nie można zgodzić się z ustaleniami Sądu, iż zarzucany oskarżonemu czyn w pkt I części wstępnej wyroku miał miejsce przez cały okres zatrudnienia tj. od 10 września 2010 r. do 31 sierpnia 2016 r.” (str. 6) a tak właśnie, jedynie w sferze przypuszczeń i hipotez - w ocenie sądu ad quem, skonstruowana i poprowadzona została argumentacja w omawianej apelacji.

Jak już wyżej zaznaczono, obrońca oskarżonego J. K. (1) z sobie tylko wiadomych powodów, w sposób nieuprawniony akcentuje, iż do 30 kwietnia 2015 r. przełożeni nie żadnych zastrzeżeń do pracy oskarżonego, rzekomo nie wykazano, aby w wyniku nadużycia uprawnień, J. K. (1) spowodował straty w majątku pokrzywdzonej firmy w okresie od 10 września 2010 r. do 31 sierpnia 2016 r ., zaś w szczególności „(…) badane transakcje z firmą Handel (...) oraz spółką (...) sp. z o.o.” nie wykazały, aby przed rokiem 2014 doszło do nieprawidłowości wywołujących szkodę w majątku pokrzywdzonej spółki wywołanym świadomym działaniem oskarżonego”. Twierdzenia te były jednak zupełnie gołosłowne, skoro w ogóle nie odnosiły się do treści bardzo obszernej i rzetelnej opinii biegłego z zakresu księgowości (k. 521,1085-1216), dowodów osobowych (m.in. zeznań T. G., P. F., R. G., T. S., K. S., A. Ś.) i licznych dowodów dokumentarnych, należycie przedstawionych i ocenionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Biegła z zakresu księgowości wprost wskazała, że na podstawie dowodowych faktur wydawano towar z magazynu (faktury nie zostały opłacone), a nadto faktury zostały wystawione w celu pokrycia braków magazynowych dotyczących papierosów niskomarżowych. Z analizy biegłej jasno wynika, że pokrzywdzona spółka doznała szkody, której źródłem były dwie przyczyny – braki towaru w magazynie oraz tzw. „puste faktury” wystawiane przez oskarżonego na rzecz innych kontrahentów. Z opinii biegłej wynika, że miało to miejsce bez wątpienia w określonym w wyroku czasie - wskazanym uprzednio w akcie oskarżenia (a wydaje się nawet, że i wcześniej - od 13.08.2010 r. do 31.08.2016 r.), zaś łączna wartość szkody (w wyniku działania) oskarżonego J. K. (1), rzeczowo wyliczona przez biegłą - wyniosła 4.706.986,76 zł (zob. opinie z zakresu księgowości k. 521, 1085-1200, s. 1-7 uzasadnienia SO). Zupełnie niezrozumiałe i nieuzasadnione jest też akcentowanie, dopiero w wywiedzionej apelacji, rzekomych wątpliwości ogniskujących się wokół opinii ww. biegłej, skoro wcześniej, w toku długiego postępowania, obrońca nie zgłaszał jakichkolwiek w tej mierze zastrzeżeń i nie postulował nawet wezwania ww. biegłej na rozprawę. Wydaje się też, że nie jest obowiązkiem sądu działanie za stronę, którą reprezentuje profesjonalny podmiot, zaś aktywność dowodową obrońcy (w perspektywie art. 167 k.p.k.), uznać należy wręcz za jego obowiązek. Nie do zaakceptowania jest zatem taki stan rzeczy w którym obrońca, zachowując się pasywnie, liczy jedynie na inicjatywę ze strony sądu, by następnie swoje ewentualne zastrzeżenia podnieść dopiero w apelacji (zob. postanowienia SN: z 14.12.2017r., V KK 411/17, LEX nr 2417599; z 04.02.2015r., V KK 318/14, LEX nr 1652730). Brak jakiejkolwiek aktywności obrońcy w kierunku wnioskowania o dopuszczenie np. dowodu z uzupełniających opinii ww. biegłej, nie może czynić zasadnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Nie sposób wreszcie pominąć, że na rozprawie odwoławczej ani obrońca, ani oskarżony nie domagali się wezwania ww. biegłej, nie artykułowali jakichkolwiek wątpliwości związanych z wydaną opinią (z zakresu księgowości), co więcej - akceptowali wszystkie jej ustalenia oraz przedstawione wnioski.

Zupełnie bezzasadne było również postawienie przez autora apelacji zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez przyjęcie, że oskarżony J. K. (1) dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt. 1 wyroku „działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” oraz „osobistej”. Generalnie przypomnieć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień - w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego - dopuszczono się w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tymczasem sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu obrońcy, w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd, a w zasadzie jedynie na wybiórczym i dowolnym potraktowaniu wyjaśnień oskarżonego J. K. (1), nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu błędu w ustaleniach faktycznych. Słowem, nie jest ani wystarczające, ani też skuteczne jedynie teoretyczne i gołosłowne wysłowienie pewnych hipotetycznych możliwości i na tej tylko podstawie formułowanie zarzutu, że ustalenia sądu są błędne. Każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia, poprzez wskazanie na fakty realnie istniejące i poddające się obiektywnemu poznaniu procesowemu. Bez takiego zaś wymogu zakwestionowane mogłyby zostać wszelkie dowody i ustalenia sądu, zaś sąd byłby uwikłany w niekończące się i w wielu wypadkach nieefektywne oraz całkowicie nierealne procedury badania tych hipotez i ich dowodowego weryfikowania. Sąd Apelacyjny podziela też ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest przedstawienie nie samej tylko polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (zob. wyrok SN z 20.02.1975 r., II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84, wyrok SN z 22.01.1975 r., I KR 19/74, OSNKW 1975/5/58). Temu jednak zadaniu skarżący nie sprostał. Trafne były zatem ustalenia Sądu I instancji (s. 8-10) co do tego, że oskarżony J. K. (1), popełnił przypisany mu czyn działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz osobistej w rozumieniu art. 296 § 2 k.k. ( notabene w ślad za wnioskiem prokuratora). Obrońca zdaje się nie dostrzegać, iż przez korzyść majątkową należy rozumieć, zgodnie z brzmieniem art. 115 § 4 k.k., korzyść dla sprawcy, innej osoby fizycznej lub prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej lub grupy osób prowadzącej zorganizowaną działalność przestępczą. Korzyścią majątkową jest zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów majątkowych, czyli każde przysporzenie majątku lub uniknięcie strat albo zmniejszenie obciążeń (zob. W. Wróbel [red.], A. Zoll [red.]: Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, WK 2016). W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony J. K. (1) sam przyznał, iż sprzedawał wyroby tytoniowe (tzw. papierosy niskomarżowe), stanowiące własność pokrzywdzonej spółki, w ilościach i po cenach innych (tj. zaniżonych), niż ilości i ceny wskazane w dokumentach towarzyszących tym transakcjom (w tym dokumentach księgowych w postaci faktur VAT, dokumentach WZ oraz dotyczących ewidencji stanów magazynowych), zaś powstałe braki towaru - ukrywał poprzez dokonywanie ich rezerwacji na kartotece XRezerwacja w systemie sprzedażowym (...) Serwis Sp. z o.o. oraz - poprzez wystawianie nierzetelnych faktur na wskazane w zarzucie podmioty. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości ustalenie, iż oskarżony, wystawiając „puste” faktury na takie podmioty jak: T. J. H., V. A. D., (...) spółka cywilna, (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., Handel Artykułami Przemysłowymi A. Ś., A. M. Handel (...) z/s w S., J. i S-ka spółka cywilna, tudzież sprzedając papierosy niskomarżowe poniżej ustalonej ceny minimalnej, działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej.

Chybiony okazał się również podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. W tym miejscu ponownie przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. W rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. kara rażąco niewspółmierna, to przecież taka kara, której nie da się wprost zaakceptować z powodu różnicy o randze zasadniczej. Owa rażąca niewspółmierność kary zachodziłaby jedynie wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. (art. 85a k.k.), tudzież zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Nie chodzi tu zatem o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnice tak zasadniczej natury („bijące w oczy”), iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można - również w potocznym tego sława znaczeniu - „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. np. wyroki SN: z 30.11.1990r., WR 363/90, OSNKW 1991/7-9/39; z 02.02.1995r., II KRN 198/94, OSP 1995/6/18; z 06.10.1994r., II KRN 189/94, Prok. i Pr. 1995/5/18). Tymczasem, w przekonaniu sądu ad quem, taka sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie. Warto zauważyć, że obrońca artykułuje jedynie rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej, nie zaś orzeczonych wcześniej także wobec J. K. (1) jednostkowych kar pozbawienia wolności. W zakresie tych ostatnich nie stawia żadnych konkretnych zarzutów, a jedynie postuluje ich odpowiednie obniżenie. Tym niemniej lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Okręgowy ferując określone rozstrzygnięcia, miał na uwadze wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary (tak jednostkowych, jak i kary łącznej), zarówno te obciążające, jak i łagodzące oraz nadał im właściwą rangę. W sposób prawidłowy ocenił zarówno stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, jego właściwości i warunki osobiste oraz pozostałe okoliczności istotne dla wymiaru kary. W rezultacie Sąd I instancji wymierzył karę czyniącą zadość wszelkim wymaganiom określonym w art. 53 k.k., a represja tak ukształtowana nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową. Warto przypomnieć, że miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar ale zakres sankcji karnej przewidzianej przez ustawodawcę za dany typ przestępstwa. Skarżący nie wskazał przy tym na żadne fakty, które generalnie pozostałyby poza polem rozważań tegoż Sądu i jednocześnie prowadziłyby do odmiennych, niż zawarte w zaskarżonym wyroku, wniosków co do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności (tudzież kar jednostkowych). Zauważyć należy, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób wyczerpujący wskazano, jakie okoliczności Sąd I instancji potraktował w stosunku do oskarżonego obciążająco, a jakie łagodząco i czym kierował się wymierzając J. K. (1) poszczególne kary pozbawienia wolności: w wymiarze 2 lat (za czyn przypisany w pkt. I wyroku); 5 miesięcy pozbawienia wolności (za czyn w pkt. II wyroku) oraz 7 miesięcy (za ciąg przestępstw w pkt. III), a następnie karę łączną pozbawienia wolności - w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy (s. 9-10 uzasadnienia SO). W szczególności Sąd I instancji słusznie przyjął, jako okoliczności obciążające, działanie przeciwko pracodawcy, z wykorzystaniem pełnionej funkcji, przez bardzo długi okres czasu, jak również wysokość szkody wyrządzonej przez oskarżonego w mieniu spółki (...) Sp. z o.o. w kwocie 4.706.986,76 zł, która dotychczas, co do zasady, nie została naprawiona (poza wpłaceniem 2.500 zł - s. 10 uzasadnienia SO. Warto także zauważyć, że wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, przy miarkowaniu wymiaru kary uwzględniono także szereg okoliczności łagodzących, zachodzących po stronie oskarżonego (ponownie jedynie akcentowanych przez obrońcę w apelacji), a w tej mierze: przyznanie się do winy i złożeń wyjaśnień, pozytywny wywiad środowiskowy, prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, wykonywanie pracy zarobkowej i utrzymywanie rodziny, a nadto uprzednią niekaralność. Wywody apelacji ograniczają się de facto jedynie do uwypuklenia sylwetki oskarżonego, jego niekaralności, warunków osobistych, sytuacji rodzinnej, socjalnej i zawodowej. Wprawdzie zdaniem obrońcy nie uwzględniono należycie tych wszystkich okoliczności, a w tym m.in. tego, że J. K. (1) pracuje, posiada na utrzymaniu rodzinę i 4 małoletnich dzieci, jednakże do odmiennych wniosków prowadzi lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazująca, że i te okoliczności generalnie miał na uwadze Sąd I instancji (s. 9 uzasadnienia SO). Pożądanego przez obrońcę skutku nie mogło też odnieść podniesienie rzekomo nowego argumentu, że oskarżony od dłuższego czasu pozostaje pod opieką psychiatryczną, skoro Sąd I instancji sam zlecił przecież sporządzenie odpowiedniej opinii sądowo-psychiatrycznej przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, rzeczowe i stanowcze wnioski tej opinii nie były kwestionowane przez żadną ze stron, co więcej przed zamknięciem przewodu strony zgodnie oświadczyły, że nie żądają uzupełnienia przewodu sądowego (zob. protokół rozprawy z dnia 31 stycznia 2020 r.).

Obrońca akcentując pozytywną sylwetkę J. K. (1) zdaje się przy tym nie dostrzegać, że realizacja powinności określonej w art. 85a k.k. oznacza, że sąd przy ustalaniu wysokości kary łącznej musi mieć na uwadze zarówno właściwości i warunki osobiste oskarżonego, tudzież i rodzaj oraz ilość popełnionych przez niego przestępstw. Również i w tej mierze zaskarżone stanowisko Sadu I instancji (dostrzegające związki podmiotowo - przedmiotowe), wskazujące na potrzebę zastosowania zasady asperacji jest trafne (s. 9 uzasadnienia SO). Istota wychowawczego i zapobiegawczego (prewencyjnego) oddziaływania kary polega na wpływaniu, także poprzez jej niezbędną surowość (nie zaś pobłażliwą łagodność), na potrzebę uzmysłowienia oskarżonemu konieczności ponoszenia konsekwencji własnych działań oraz zapobieganie ponownemu wejściu na drogę przestępstwa. Nadto, daje ona należyty wyraz negatywnej oceny tego typu przestępczych zachowań, przez co kara winna realizować cel wychowawczy, poprzez ukształtowanie odpowiedniej postawy oskarżonego wobec własnego czynu. Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona J. K. (1) kara łączna czyni też zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, spełniając swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary sprawiedliwej i tworzącej atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego. Warto zauważyć, że sama subiektywna surowość orzeczonej wobec oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k. (art. 85a k.k.), nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta, zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą i zbyt drastyczną.

Reasumując, wymierzona oskarżonemu J. K. (1) kara łączna 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, respektuje wskazania art. 85a k.k. i art. 91 § 2 k.k., jest wyważona, adekwatna i jak najbardziej sprawiedliwa. W ocenie sądu ad quem tak ukształtowana represja karna stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu oskarżonego i powinna ona zarazem wywołać w świadomości J. K. (1) przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara tego rodzaju będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej. W tej sytuacji jakiekolwiek łagodzenie, orzeczonej wobec oskarżonego J. K. (1), kary łącznej pozbawienia wolności (a wcześniej też - kar jednostkowych) byłoby, ze społecznego punktu widzenia (i prewencyjnego oddziaływania kary) - zupełnie niezrozumiałe.

Mając na uwadze zaprezentowane wyżej względy, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i:

„1) usunięcie dokonanych przez Sąd I instancji modyfikacji opisu czynu w pkt I wyroku poprzez ich wyeliminowanie;

2) obniżenie kary i wymierzenie oskarżonemu następujących kar: - za czyn z art. 296 §1 i 3 k.k. w zb. z art. 271 §3 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. i art. 12 k.k. określony w pkt I wyroku - kary 1 roku pozbawienia wolności,

- za czyn z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. określony w pkt II wyroku kary 2 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn określony w pkt III wyroku opisany w pkt 3 i 4 części wstępnej wyroku, przyjmując w ciągu przestępstw na podstawie art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. kary 2 miesięcy pozbawienia wolności,

3) na podstawie art. 91 § 2 k.k. połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt I, II i III wyroku i przy zastosowaniu pełnej absorpcji wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności”,

ewentualnie „o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W apelacji obrońcy oskarżonego J. K. (1) nie przedstawiono żadnych racjonalnych argumentów, które wskazywałyby, że rzeczywiście zachodziły podstawy do uwzględnienia wniosków tej skargi odwoławczej. Wnioski te okazały się nietrafne, skoro nie zostały poparte merytorycznie zasadnymi zarzutami i właściwą argumentacją. Nieuzasadniony był też postulat uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, skoro nie zaistniały jakiekolwiek przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Reasumując, wszystkie zaprezentowane wyżej względy spowodowały, że apelacja wniesiona przez obrońcę J. K. (1) okazała się bezzasadna (podobnie, jak i skarga odwoławcza sporządzona przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego) stąd Sąd Apelacyjny, wobec braku innych przyczyn z art. 435, art. 439 § 1, art. 440 oraz art. 455 k.p.k., zaskarżony wyrok, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., jako trafny, słuszny i sprawiedliwy - utrzymał w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.9.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

O kosztach za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto, na podstawie art. 626 § 1, art. 627, art. 636 § 2 i art. 633 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t. ze zm.) w ten sposób, że zasądzono od oskarżonego J. K. (1) oraz od oskarżyciela posiłkowego, na rzecz Skarbu Państwa, koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach ich dotyczących, a w tym wymierzono oskarżonemu opłatę w kwocie 400 zł za drugą instancją. Brak było bowiem racjonalnych powodów do uznania, że uiszczenie tych należności byłoby, w jego aktualnej sytuacji majątkowej, zbyt uciążliwe.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

7.  PODPIS

SSO del. Dorota Mazurek SSA Stanisław Stankiewicz SSA Małgorzata Jankowska

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku sądu I instancji

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana