Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 102/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 21 grudnia 2020 roku w sprawie VII K 732/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie i obraza przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj, art. 4 kpk, 7 kpk, 410 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadków D., P., Z., S., wyjaśnień oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Przekonanie sądu I instancji o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Stanowisko obrońcy w tym zakresie, nie wpływa na dokonaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym ocenę zebranych dowodów, którą należy uznać za prawidłową i wyczerpującą oraz czyniącą zadość obowiązującej procedurze karnej. Dokonane przez sąd oceny, uzewnętrznione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, musiały prowadzić do ustalenia sprawstwa oskarżonego.

Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż kardynalnymi dowodami inicjującymi przedmiotową sprawę w odniesieniu do czynów przypisanych w punkcie 2 i 3 wyroku są zeznania H. D., K. P., M. Z. i M. S. w postępowaniu przygotowawczym. Dowód z zeznań świadka nie nabiera cech wiarygodności ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępowaniu przygotowawczym, czy jurysdykcyjnym. Jeśli zeznania świadka różnią się w swej treści, to sąd dokonuje recenzji takiego dowodu z zachowaniem typowych reguł obowiązujących w tej mierze. Sąd I instancji prawidłowo za wiarygodne uznał zeznania wymienionych świadków z postępowania przygotowawczego. Uwzględnił przy tym treść zeznań świadków i podawane przez nich powody zmiany stanowiska, szczegółowość poszczególnych relacji, odstęp czasowy od inkryminowanych zdarzeń. Jego oceny dowodów osobowych zasługują na akceptację sądu odwoławczego.

Sąd I instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego negującego swoje sprawstwo, do czego był w pełni uprawniony. Apelacja obrońcy w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie 2 i 3 wyroku podważa stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Zarzucając sądowi odwoławczemu naruszenie art. 7 kpk w związku z oceną dowodów, konieczne jest wykazanie, iż rozumowanie sądu odwoławczego w sposób rażący narusza standard wynikający z tego przepisu. Nie stanowi takiego naruszenia brak szczegółowego wykazania przez sąd na czym polegał błąd rozumowania sądu I instancji. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 kpk). Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Podstawowym obowiązkiem sądu II instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach środka odwoławczego, co obejmuje rozważenie wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym (art. 433 § 2 kpk). Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455.

Nie ulega wątpliwości, że w myśl art. 427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń sądu I instancji nie może ograniczać jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skoro w apelacji obrońcy nie zawarto żadnych zarzutów dotyczących dokonanej przez sąd oceny dowodów w ramach czynów przypisanych w punkcie 2 i 3, korekta wyroku mogła się odbyć wyłącznie z przyczyn, które ustawa nakazuje uwzględnić niezależnie od podniesionych zarzutów. Sąd odwoławczy takich okoliczności nie znalazł.

Zarzut naruszenia przepisu postępowania może stanowić skuteczną podstawę zarzutu odwoławczego tylko wtedy, gdy zostanie przez skarżącego wykazane, że uchybienie to mogło mieć wpływ na treść kwestionowanego wyroku. Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych, w sytuacji, gdy apelujący czyniąc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w większości niemal nie wykazuje, jakie reguły logicznego rozumowania, wiedzy, czy doświadczenia życiowego sąd naruszył. Tym samym skarżący nie wykazał w żaden sposób, iż sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk).

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa oskarżonego odnośnie popełnienia przypisanych mu czynów w punkcie 2 i 3 wyroku. Do czynów tych sąd I instancji zastosował prawidłową kwalifikację prawną.

Obszerniejszą argumentację obrońca przedstawił w odniesieniu do czynu I. W tym kontekście należy podnieść, iż oskarżony był wcześniej czterokrotnie karany za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ( posiadanie środków odurzających, udzielanie innej osobie środka odurzającego ). Czyn I nie jest sprzeczny z dotychczasową linią jego życia. W tym czasie posiadał narkotyki i je rozprowadzał, o czym świadczą pozostałe zarzuty. Osoby w nich wymienione wskazywały, iż oskarżony dysponował marihuaną, częstował nią lub ją sprzedawał, a nawet prowokował sytuacje skłaniające do jej nabycia. W toku rozpracowywania jego odbiorcy, 9 maja 2019 roku przeszukano pomieszczenia, w których oskarżony zamieszkuje i ujawniono 286, 27 grama marihuany. W czasie przeszukania oskarżony nie negował, iż to nie jego środki odurzające. Podczas przesłuchania w dniu 10 maja 2019 roku oskarżony przyznał się do tego czynu i odmówił składania wyjaśnień ( później w tym zakresie negował swoje sprawstwo ). Podawane powody zmiany pierwotnej wersji, że 10 maja 2019 roku był w szoku, nie zasługują na uwzględnienie, bowiem pozostają nieracjonalne. Oskarżony wobec złapania go na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa spontanicznie potwierdził swoje sprawstwo, a następnie ocenił wagę tego czynu i je zanegował. Udowodniono mu, że w okresie poprzedzającym rozprowadzał marihuanę osobom wskazanym w pozostałych zarzutach: sprzedał co najmniej 16 gram i poczęstował nią 4 razy inne osoby. Oskarżony w zarzucanym zakresie miał więc dostęp do tego środka odurzającego.

Okoliczności te ocenione lącznie wskazują, iż oskarżony jest również sprawcą czynu I.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie sprawstwa oskarżonego w ramach zarzucanych mu czynów tylko w zakresie, w którym oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów na etapie wyjaśnień złożonych w postępowaniu sądowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Bak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, jak również do ograniczenia sprawstwa oskarżonego do czynów wynikających tylko z jego ( niespójnych ) wyjaśnień, w których przyznaje się do winy.

3.2.

Naruszenie art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przyjęcie, że oskarżony posiadał w miejscu zamieszkania 286, 27 grama marihuany czyniąc przygotowania do uczestnictwa w obrocie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego.

Zarzut obrazy prawa materialnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd ustalenia faktyczne. Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez sąd zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów (przy kumulatywnej kwalifikacji prawnej). Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne. Błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia. Aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy. Apelacja nie jest skonstruowana prawidłowo. Przypomnieć więc trzeba, że zasadniczo winno stawiać się zarzut główny, tzw. pierwotny, a jego dalsze konsekwencje winny być wykazywane w uzasadnieniu środka odwoławczego. Dla przykładu wskazać można, że zarzut obrazy art. 7 kpk, art. 410 kpk wyprzedza zarzut dokonania błędu w ustaleniach faktycznych; wybór wiarygodnych źródeł dowodowych determinuje bowiem w istocie dalsze ustalenia.

W świetle przyjętych ustaleń, to oskarżony dysponował marihuaną, objętą zarzutem I. Kwestionowanie tego ustalenia przez obrońcę nie podlegało akceptacji sądu odwoławczego. Znaczna ilość środka odurzającego, jest ilość potrzebna do odurzenia kilkudziesięciu osób. Zgodnie z art. 16 § 1 kk przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. W tym kontekście pozyskanie takiej ilości marihuany wykraczającej zdecydowanie poza własne potrzeby, posiadanie zgrzewarki, torebek foliowych, swoiste „reklamowanie się” odnośnie posiadania tego narkotyku wskazuje, że podjęte działania obiektywnie były nakierowana na rozprowadzanie tego środka odurzającego w przyszłości.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie sprawstwa oskarżonego w ramach zarzucanych mu czynów tylko w zakresie, w którym oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów na etapie wyjaśnień złożonych w postępowaniu sądowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Bak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, jak również do ograniczenia sprawstwa oskarżonego do czynów wynikających tylko z jego ( niespójnych ) wyjaśnień, w których przyznaje się do winy.

3.3.

Obraza prawa materialnego, a to art. 45 § 1 kk przez jego niezastosowanie i nie orzeczenie wobec oskarżonego przepadku kwoty 805 złotych stanowiącej równowartość korzyści majątkowej, którą oskarżony osiągnął w związku z popełnieniem czynów zarzucanych w punktach II, III, VI ( przypisanych w punkcie 2 wyroku ).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Orzeczenie przepadku korzyści majątkowej lub przepadku jej równowartości jest możliwe wtedy, gdy korzyści majątkowe zostały już faktycznie osiągnięte. Niewątpliwie odpłatne zbycie, sprzedaż narkotyków przynosi korzyść majątkową, która podlega przepadkowi w trybie art. 45 § 1 kk. Ratio legis art. 45 § 1 kk sprowadza się do tego, że sprawca powinien być pozbawiony korzyści majątkowej, którą osiągnął w rezultacie popełnienia przestępstwa. Orzeczenie przepadku, na mocy art. 45 § 1 kk, ma charakter obligatoryjny. W sytuacji, gdy pieniądze uzyskane przez oskarżonego z ich sprzedaży nie są już w jego posiadaniu, przedmiotem orzeczenia o przepadku powinna być, stosownie do normy zawartej w zdaniu pierwszym przepisu art. 45 § 1 kk, kwota pieniędzy stanowiąca ich równowartość. Podzielając trafność tego zarzutu, sąd odwoławczy orzekł od oskarżonego równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstw w łącznej kwocie 805 złotych. Sąd I instancji pominął orzeczenie przepadku z art. 45 § 1 kk.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku:

- w punkcie 2 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 3 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- rozwiązanie węzła kary łącznej i wymierzenie w puncie 4 wyroku oskarżonemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek dotyczący zaostrzenia kary nie jest zasadny z powodów wskazanych poniżejj. Nie uwzględnia on konsekwencji zarzutu trafnego naruszania art. 45 § 1 kk, który tylko w tym zakresie doprowadził do korekty zaskarżonego orzeczenia.

3.4.

Rażącą niewspółmierność ( łagodność ) kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu w związku I ze skazaniem za czyny II, III, VI ( przypisanych w punkcie 2 wyroku) w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyny IV i V ( przypisanych w punkcie 3 wyroku ) w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, jak również kary łącznej w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy poprzez nienależyte uwzględnienie przy ich wymiarze wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Kara ma odzwierciedlać zawartość społecznej szkodliwości czynu, ma także spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego. Orzeczona przez sąd I instancji kara ( jednostkowe i łączna pozbawienia wolności ) takie cele spełnia w okolicznościach przedmiotowej sprawy i nie wymaga zmiany, również z uwagi na jego właściwości i warunki osobiste.

Sąd odwoławczy nie podzielił trafności zarzutu prokuratora, iż oskarżonemu wymierzono kary jednostkowe w wysokości rażąco łagodnej za czyny przypisane w puntach 2 i 3 wyroku. Są to czyny o stosukowo mniejszej wadze niż czyn I, i reakcja karna w tej części nie razi łagodnością. Tymczasem za czyn I, który w ocenie sądu odwoławczego jest najbardziej społecznie szkodliwy, odwołujący się zaakceptował stosunkowo łagodną karę 1 roku pozbawienia wolności. W odniesieniu do wymiaru kary łącznej nie można pominąć, iż czyn I zakończył się w fazie przygotowania, w odniesieniu do pozostałych czynów ilości udzielonych lub sprzedanych narkotyków nie były duże, inkryminowane czyny dotyczyły narkotyku tzw. lekkiego, a więc najmniej niebezpiecznego, zachodzi bliski związek czasowo-przestrzenny i przedmiotowy pomiędzy czynami. Orzeczona kara łączna pozbawienia wolności oznacza, iż oskarżony uwzględniając dotychczasowy pobyt w areszcie, będzie jeszcze poddany przez ponad dwa lata resocjalizacji w jednostce penitencjarnej, co nie jest reakcją łagodną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku:

- w punkcie 2 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 3 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- rozwiązanie węzła kary łącznej i wymierzenie w puncie 4 wyroku oskarżonemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek dotyczący zaostrzenia kary nie jest zasadny z powodów wskazanych wyżej. Nie uwzględnia on konsekwencji zarzutu trafnego naruszania art. 45 § 1 kk, który tylko w tym zakresie doprowadził do korekty zaskarżonego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina, kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw faktycznych i prawnych do korekty wyroku w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sad odwoławczy na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł w stosunku do oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 805 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Orzeczenie przepadku, na mocy art. 45 § 1 kk, ma charakter obligatoryjny.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 400 złotych opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym ( art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk, art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kara, przepadek

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana