Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 23/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 06 listopada 2020 roku w sprawie II K 44/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, co miało wpływ na treść tego orzeczenia polegający na przyjęciu, iż wina i stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie są znaczne, co skutkowało warunkowym umorzeniem postępowania karnego wobec wymienionego poprzez brak uwzględnienia w tym względzie ustalonych przez sąd faktów takich jak szczególnie brutalny sposób działania oskarżonego, wielość zadanych oskarżycielowi posiłkowemu uderzeń, rozmiar cierpień, jakich doznał, bezpośredni zamiar z jakim działał sprawca, posłużenie się kijem a więc obiektywnie niebezpiecznym narzędziem oraz rzeczywisty brak skruchy objawiający się w składaniu wyjaśnień w sposób ewidentnie sprzecznych z ustalonym przez Sąd sposobem działania oskarżonego oraz zasadami logiki i doświadczenie życiowego (zarzut zawarty zarówno w apelacji oskarżyciela posiłkowego, jak i jego pełnomocnika).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Tym samym, ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu spotkały się z pełną akceptacją Sądu Okręgowego. Analiza wszystkich okoliczności niniejszej sprawy wskazuje, że można przyjąć, iż stopień społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego był nieznaczny. Wszak społeczna szkodliwość (art. 115 § 2 k.k.) jest to cecha czynu, wyrażająca się w tym, że jest on „szkodzący komuś”, konkretnej osobie lub szerszej społeczności. Społeczna szkodliwość może występować w różnym stopniu, może być ona wysoka, znaczna, nieznaczna, niekiedy znikoma. Warunkiem odpowiedzialności karnej jest, aby czyn charakteryzował się szkodliwością społeczną więcej niż znikomą. Czyn, którego społeczna szkodliwość jest znikoma nie stanowi przestępstwa.

Przy ocenie zaś stopnia społecznej szkodliwości Sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe. Do okoliczności przedmiotowych, mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości, należy zaliczyć rodzaj i charakter naruszonego dobra (im cenniejsze dobro tym wyższa szkodliwość), rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody (im większa szkoda tym wyższa szkodliwość), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, czy rodzaj naruszonych reguł ostrożności (im ważniejsze społecznie są te reguły, tym wyższa szkodliwość). Do okoliczności podmiotowych również ważnych dla oceny społecznej szkodliwości czynu, zaliczyć należy w szczególności zamiar (zamiar bezpośredni, a zwłaszcza przemyślany, znamionuje wyższą szkodliwość, zaś zamiar ewentualny, niekiedy powstały przypadkowo pod wpływem emocji czy impulsu, wskazuje na szkodliwość niższą - nadto motywację, a więc im motywy czynu są bardziej naganne, niskie, godne potępienia, tym wyższa szkodliwość. I przeciwnie – czyn wypływający z motywacji zasługującej na uwzględnienie, z jakichś szlachetnych pobudek wskazuje na mniejszą społeczną szkodliwość).

Na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, jego wiek, dotychczasowy i obecny tryb jego życia (w tym uprzednia niekaralność sprawcy), a także okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, a mianowicie takie jak przyznanie się sprawcy do winy, a nawet dobrowolne naprawienie przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem (rekompensata), wyrażona przez niego skrucha, czy też ewentualne pogodzenie się z pokrzywdzonym. Są to bowiem okoliczności mające pierwszoplanowe znaczenie przy ustaleniu ewentualnego wymiaru kary oraz przy badaniu podstaw pozytywnej prognozy kryminologicznej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, V KK 1/08, Legalis 107488).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że jakkolwiek oskarżony swoim zachowaniem naruszył podstawowe dobro chronione przez przepisy prawa, a mianowicie życie i zdrowie innej osoby, niemniej jednak nie stanowi to automatycznego asumptu do uznania, że wyłącznie jego skazanie i wymierzenie mu kary (a co więcej kary izolacyjnej jak postulują skarżący) będzie prawidłową reakcją karną. W analizowanym przypadku bowiem należało uwzględnić, iż zdarzenie będące przedmiotem osądu mające miejsce w dniu 08 sierpnia 2019 roku miało charakter nagły (brak dowodów na to, by oskarżony je wcześniej uprzednio zaplanował, nie ma przesłanek ku stwierdzeniu, że działał w sposób przemyślany), zdarzenie miało charakter incydentalny (był to jednorazowy wybryk), aczkolwiek niewątpliwie impulsem do niego był konflikt istniejący pomiędzy K. J. i L. W.. Dodatkowo, nie można również tracić z pola widzenia, iż w istocie przebieg zajścia nie był tak drastyczny, jak i skutki nie tak dotkliwe (pokrzywdzony doznał stłuczenia głowy i twarzy z obrzękiem z lewej strony twarzy, stłuczenia klatki piersiowej z zasinieniem na plecach, stłuczenia barku prawego i stłuczenia brzucha). Jak wskazał wszak biegły w dokumentacji lekarskiej (w której nie opisano szczegółowo śladów na twarzy - jedynie wskazano zaczerwienienie - i głowie) jest informacja o obrzęku policzka, bez rany co przemawia za niezbyt silnym uderzeniem (owszem istniało podejrzenie złamania ścian lewej zatoki szczękowej ale tomografia komputerowa ujawniła zmiany zapalne, zwyrodnieniowe i dyskopatycznie, ale bez zmian urazowych). Tym samym, pokrzywdzony doznał stosunkowo niegroźnych obrażeń ciała, które w dalszej perspektywie czasowej nie wiązały się z niekorzystnymi następstwami dla jego zdrowia

Oczywiście sposób postępowania oskarżonego K. J. - istotnie sąd odwoławczy to dostrzega - jest godny potępienia. Wyeksponować jednakowoż należy, iż oskarżony nie był dotychczas osobą karaną, prowadzi ustabilizowany tryb życia (jego postawa jest co do zasady pozytywna), a więc przedmiotowe postępowania będzie dla niego z całą pewnością przestrogą na przyszłość. W tym kontekście chodzi wszak z jednej strony również o moralne napiętnowanie występku oskarżonego, przy czym przez zastosowanie środka o charakterze ostrzegawczym. Podkreślić należy, iż oskarżony niewątpliwie przeprosił ostatecznie pokrzywdzonego i nie ma podstaw, aby twierdzić, że uczynił to wyłącznie z obawy przed odpowiedzialnością karną i jakoby skrucha nie była szczera (tym bardziej, że w "luźnej" rozmowie z funkcjonariuszem policji Ł. S. - przybyłym na miejsce zdarzenia - przyznał, że uderzył sąsiada ręką w twarz i kijem w plecy, a także, że jest mu głupio z powodu takiego postąpienia). Niezaprzeczalnie pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym od dłuższego czasu istnieje konflikt sąsiedzki (jak rysuje się z analizy akt sprawy jego genezą są nieporozumienia związane z przebiegiem granicy), a w czasie przedmiotowego zajścia doszło do jego eskalacji. Podkreślić jednak należy, iż obie strony tego sporu kierują względem siebie zarzuty (oskarżony zarzuca pokrzywdzonemu podkładanie gwoździ i szkła na łące, zaś pokrzywdzony zarzuca oskarżonemu wylewanie nieczystości na działkę L. W.). Obaj mężczyźni nawzajem się wyzywają. Istotnie też zanim doszło do tego zdarzenia została zarejestrowana interwencja policji związana z wszczęciem awantury (w dniu 06.10.2018 roku) przez L. W. i wyzywaniem żony K. J. (vide k. 12 akt sprawy). Znamiennym również jest i to, że świadek A. S. (osoba niespokrewniona z żadną ze stron, ale zamieszkała w tej samej miejscowości) potwierdziła, że to właśnie pokrzywdzony wielokrotnie groził oskarżonemu i go wyzywał), a co więcej widziała też gwoździe na łące K. J., które zbierała żona oskarżonego (jakkolwiek uczciwie przyznała, że nie wie, kto je wyrzucał).

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżących sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych (w zakresie społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd meriti prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu i słusznie uznał, że wystarczającą reakcją karną na jego występek będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres próby 2 lat. W przekonaniu Sądu Okręgowego, takie właśnie rozstrzygnięcie, w połączeniu z wymierzoną nawiązką w wysokości 1.000 złotych, będzie adekwatne w celu uświadomienia oskarżonemu naganności postępowania, jak również stanowić będzie dla niej właściwą nauczkę i przestrogę na przyszłość. W aspekcie powyższego, Sąd Rejonowy słusznie konstatował o możliwości zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego K. J. i przesłanki ku temu prawidłowo wyartykułował w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W aspekcie powyższego nie sposób podzielić argumentacji skarżących o potrzebie zastosowania w stosunku do oskarżonego kary o charakterze izolacyjnym (brak podstaw do postawienia tezy, że oskarżony stanowi zagrożenie dla otoczenia), a zdaniem sądu odwoławczego koncyliacyjne rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego ma na celu (i stąd też pełna aprobata dla niego) wygaszenie sporów i waśni pomiędzy stronami i jest wyrazem dążenia - ze wszech miar pożądanego - do zapobieżenia eskalacji konfliktów pomiędzy zwaśnionymi sąsiadami.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy (wniosek zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego i wymierzenie mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności (wniosek zawarty w apelacji oskarżyciela posiłkowego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Rażąca niewspółmierność orzeczonego względem oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia, który to został ustalony przez Sąd I instancji na kwotę 1.000 złotych, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy powinien doprowadzić Sąd I instancji do przekonania, iż kwota 15.000 złotych orzeczona od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego jest adekwatna i współmierna do krzywdy, którą oskarżony temu ostatniemu wyrządził, natomiast kwota 1.000 złotych w żadnej mierze nie spełnia funkcji kompensacyjnej, bowiem nie bierze pod uwagę rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonego i wobec tego nie jest dla niego odczuwalną ekonomicznie wartością.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary, środka karnego czy nawiązki musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego czy też nawiązki, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara lub środek nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Odnosząc się zatem do zarzutu skarżącego kwestionującego wysokość orzeczonej w stosunku do oskarżonego K. J. stwierdzić należy również, że jest on chybiony. Podzielić należy bowiem w tym względzie stanowisko Sądu a quo (Sądu I instancji), który wskazał, że przyznanie pokrzywdzonemu L. W. - w realiach tej konkretnej sprawy - nawiązki w kwocie 15.000 złotych byłoby rażąco wygórowane, a w związku z tym, suma 1.000 złotych (przyznana przez tenże sąd) jest adekwatna do krzywdy, którą doznał pokrzywdzony (jednocześnie kwota żądana przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego prowadziłaby - w świetle logicznej argumentacji Sądu meriti - do bezpodstawnego wzbogacenia się pokrzywdzonego).

Określając wysokość należnej nawiązki stanowiącej rekompensatę wyrządzonej pokrzywdzonemu krzywdy należało wszak wziąć pod uwagę przede wszystkim rozmiar i nasilenie doznanych przez niego cierpień, zwłaszcza psychicznych oraz ich czasokres. W tym kontekście zważyć należy, iż pokrzywdzony L. W. nie przedstawił żadnej dokumentacji, która potwierdziłaby długotrwałość negatywnych konsekwencji w sferze nie tylko fizycznej, ale i psychicznej w związku z pobiciem przez oskarżonego, a mianowicie np. konieczność długotrwałej rehabilitacji. Jak relacjonuje był na zwolnieniu lekarskim przez dwa miesiące, ale z dokumentacji wynika, że poza pobytem w szpitalu w dniach 09.08.2019 r. - 12.08.2019 r., kiedy to zdiagnozowano u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy i twarzy z obrzękiem z lewej strony twarzy, stłuczenia klatki piersiowej z zasinieniem na plecach, stłuczenia barku prawego i stłuczenia brzucha - obrażenia ciała poniżej dni siedmiu, i wykonano niezbędne badania, oraz badaniem tomograficznym głowy w dniu 22.08.2019 r., nie ma innych dowodów na dalsze długotrwałe leczenie i konieczność wykonania licznych badań. Okres utrzymujących się dysfunkcji organizmu, czy trwałość następstw zdarzenia zwerbalizowana przez pokrzywdzonego nie ma umocowania w żadnych obiektywnych dowodach (pokrzywdzony twierdził chociażby, że korzystał z pomocy ośrodka pomocy dla osób pokrzywdzonych przestępstwem, był tam pięć razy - jednakże nie przedstawił żadnych dowodów na powyższą okoliczność). Tym samym, nie można jednoznacznie stwierdzić, aby zaistniały tak negatywne - jak to usiłował bezskutecznie wykazać skarżący - konsekwencje uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonego w sferze życia rodzinnego i osobistego, a także w sferze życia zawodowego, w rozumieniu ograniczenia możliwości świadczenia pracy. Ustalając więc rozmiary doznanych przez pokrzywdzonego krzywd oraz cierpień psychicznych i fizycznych, wywołanych pobiciem z dnia 08 sierpnia 2019 roku związanych nie tylko ze sferą cielesną, ale również sferą materialną (możliwość zarobkowania, widoki na przyszłość) prawidłowo Sąd Rejonowy oparł się zatem na dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy. Pokrzywdzony zaś nie przedłożył innych dokumentów, które pozwoliłyby ocenić odmiennie - niż to uczynił Sąd meriti - zakres skutków pobicia i ich wpływu na sytuację osobistą L. W..

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez nałożenie na oskarżonego obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 15.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a ponadto, o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji (wniosek zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, apelacje bezzasadne.

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanego oskarżonemu w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżyciela posiłkowego L. W. na rzecz oskarżonego K. J. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, gdyż w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionych przez oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika koszty te obciążają L. W..

Natomiast brak było w tej sprawie podstaw do zasądzenia od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego poniesionych w związku z wniesieniem apelacji przez pełnomocnika z wyboru, gdyż w przypadku nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela posiłkowego brak jest podstaw do zasądzenia na jego rzecz zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.07.2011 r., III KK 172/11, Legalis).

3

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł zatem na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art 13 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z dnia 2013 roku poz. 1247) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku (Dz. U. 108, 00z. 1026) zasądził od oskarżyciela posiłkowego L. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy L. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 06 listopada 2020 roku w sprawie II K 44/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego L. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 06 listopada 2020 roku w sprawie II K 44/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana