Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 243/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Dorota Radlińska

Sędziowie: SA – Dorota Tyrała (spr.)

SA – Przemysław Filipkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. – Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Stanisława Wieśniakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2021 r.

sprawy:

Ł. K.

syna K. i M. z d. N.

urodz. (...) w G.

oskarżonego o czyny z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. oraz z art. 299§1, §5 i §6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. akt XVIII K 45/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Ł. K.;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3400 (trzy tysiące czterysta) zł tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 243/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2020 r.,

sygn. akt XVIII K45/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

☐ na niekorzyść

w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego analizy dowodów, skutkująca powstaniem błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, w tym w szczególności polegający na przypisaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom A. E.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca zarzucając obrazę art. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w tym zakresie nie podaje jakiejkolwiek merytorycznej argumentacji, stąd jest ona w tym zakresie jest jedynie polemiką z ustaleniami sądu. Obrońca zarzucając obrazę art. 4 k.p.k. pomija, że podstawą czynienia zarzutu w oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. nie może być art. 4 k.p.k., bowiem jest on dyrektywą o charakterze ogólnym (vide przykładowo: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2019 r., II KK 224/19). Skuteczne zarzucenie obrazy art. 7 k.p.k. co do oceny dowodów musi natomiast wykazać, że nie uwzględnia ona zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Tymczasem argumentacja obrońcy na poparcie tego zarzutu koncentruje się wyłącznie na ogólnikowych stwierdzeniach, że „Sąd poczynił szereg ustaleń na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, jednak z tak zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wziął pod uwagę okoliczności z niego wynikających, które przemawiają na korzyść oskarżonego”.

Brak jest podstaw do uznania za skuteczny zarzutu, że Sąd oparł się przy wyrokowaniu jedynie na dowodach obciążających oskarżonego. Obrońca w tym zakresie nie podaje jakiejkolwiek merytorycznej argumentacji. Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny wykazała, że podstawę wydanego w sprawie wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy zgodnie z dyrektywą art. 410 k.p.k. – co oczywiście nie oznacza, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów – a takim jest niewątpliwie dowód z wyjaśnień oskarżonego, który nie przyznał się do winy w zakresie czynów mu przypisanych. Dokonując ustaleń ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli treść ich jest rozbieżna. W takiej sytuacji obowiązkiem sądu jest wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych – i z tego obowiązku Sąd Okręgowy wywiązał się w należyty sposób.

Sąd meriti nie pominął ani wyjaśnień oskarżonego Ł. K., ani zeznań świadków przesłuchanych w sprawie – w szczególności A. E., R. Ś., R. S., K. B., W. D., R. M., P. N., G. P., R. J., M. K., D. A., M. S. (1), M. S. (2), czy wreszcie współoskarżonego w niniejszej sprawie T. S.; dowody te skonfrontował z zeznaniami pokrzywdzonych w sprawie, dokumentacją bankową zawierającą informacje o rachunkach i przelewach oraz z korespondencją e-mailową – uzasadnienie wyroku zawiera ocenę tychże dowodów, a skarżący obrońca nie wykazał, by była ona dowolna.

Kwestionując z kolei fakt dania wiary przez Sąd I instancji depozycjom złożonym przez A. E. – skarżący obrońca de facto nie podjął nawet próby wykazania, by nieprawidłowo Sąd ten uznał, że są one stanowcze i konsekwentne. Przedstawił za to wywód, iż brak wiarygodności A. E. wynikać ma z faktu składania przez niego obciążających depozycji w celu skorzystania z „dobrodziejstwa procesowego” poprzez skorzystanie z art. 60§4 k.k. i nadzwyczajne złagodzenie kary.

Z tym stanowiskiem nie można się zgodzić. Dowody w postaci zeznań świadków korzystających z nadzwyczajnego złagodzenia kary mogą stanowić nawet jedyny dowód w sprawie. Żaden przepis obowiązującej procedury karnej nie hołduje rzymskiej zasadzie unus testis - nullus testis (jeden świadek-żaden świadek). Jest zatem dopuszczalne, aby podstawą ustaleń faktycznych wyroku skazującego był wyłącznie jeden dowód, nawet będący de facto wyznaniem skruszonego przestępcy. Rzecz jednak w tym, aby ocena takiego jedynego dowodu była przeprowadzona w zgodzie z zasadą wyrażoną w art. 7 KPK, a nadto była rzeczowa i logiczna. (tak przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 26 października 2016 r., II KK 268/16). Dowód taki, jako niepochodzący od osoby o nieposzlakowanej przeszłości, powinien być niewątpliwie oceniany z daleko posuniętą ostrożnością procesową i krytycyzmem. Niemniej podlega on swobodnej ocenie Sądu jak każde inne zeznanie czy wyjaśnienie – w myśl bowiem reguł z art. 7 k.p.k. zasada tam wyrażona gwarantuje Sądowi prawo dokonania wyboru i właśnie oceny czy świadek mówił prawdę, czy też kłamał (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2004 r w spawie sygn. akt IVKK 407/03). Po to zaś by dowodowi przyznać walor wiarygodności przede wszystkim musi on być logiczny, konsekwentny i stanowczy.

Wbrew twierdzeniom obrońcy w realiach niniejszej sprawy nie można dopatrzyć się naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady wskazanej w art. 7 k.p.k. Przypomnieć należy, że ustalenia faktyczne pozostają pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów, gdy zostały poczynione na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej, czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (por. OSNKW 1975, z. 2, poz. 28, OSNPG 1979, z. 10, poz. 140, Z. Świda – Łagiewska – Zasada swobodnej oceny dowodów w polskim prawie karnym, Wrocław 1983, s. 76 – 90). Taka sytuacja ma właśnie miejsce w rozpoznawanej sprawie. Sąd pierwszej instancji odniósł się w uzasadnieniu wyroku do wyjaśnień oskarżonego Ł. K., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, wskazując że wyjaśnieniom tym odmówił waloru wiarygodności z podaniem argumentów uzasadniających przyjęte stanowisko. Sąd orzekający wyczerpująco i rzeczowo omówił wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności także dowód z zeznań świadka A. E. czyniąc to zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocenie tej nie można zasadnie postawić zarzutu dowolności. W tym stanie rzeczy nie może odnieść zamierzonego skutku argumentacja skarżącego obrońcy, iż „w interesie procesowym tego oskarżonego (tj. A. E. – przypis S.A.) było w takim razie wskazać inne osoby, które miały z nim rzekomo współdziałać, co nie znaczy, że było tak w rzeczywistości lub, że udział oskarżonego Ł. K. był – jeżeli w ogóle – taki jak podaje A. E. - bo jest on całkowicie polemiczny. Twierdzenia obrońcy bowiem są wyrazem nieakceptacji skrajnie odmiennych od skarżącego ocen odnośnie powyższych dowodów dokonanych przez Sąd I instancji, który uznał je za wiarygodne. Podobnie odnieść należy się do argumentacji apelującego, iż „ dowolne są ustalenia Sądu Okręgowego jakoby Ł. K. miał wraz z T. S. koordynować, czy nadzorować osoby podające się za konsultantów ww. sprzedaży, tym bardziej, iż osób tych nie ustalono”. W tym zakresie powtórzyć godzi się za Sądem meriti, iż A. E. w obszernych wyjaśnieniach rzetelnie opisał rolę jaką zarówno Ł. K., jak i T. S. odegrali w przestępczym procederze. Przede wszystkim podkreślić należy na fakt, iż A. E. przedstawił szczegółowo znajomość z oskarżonym K. i wiążące ich porozumienie – wspólnie ustalili proceder oraz role; wskazał przy tym, że jego rolą było zapewnienie wsparcia informatycznego, dokonywanie przepływów uzyskanych z przestępczego procederu środków, natomiast ze strony oskarżonego Ł. K. i T. S. – miał być zapewniony nabór osób, które zdecydowały się użyczać swoich danych osobowych w celu zarejestrowania działalności gospodarczej, a w konsekwencji zakładania na te osoby sklepów internetowych, zakładania na te osoby i użyczania kont bankowych; K. i S. pozyskiwali osoby, które zajmowały się bezpośrednim kontaktem telefonicznym i klientami sklepów inernetowych;. Podał także klucz według którego dzielili się zyskami- początkowo E. miał otrzymywać 50% a oni resztę do podziału, ale później stanęło po 1/3 dla każdego (vide t.83, k. 16. (...).312). Nie można tracić z pola widzenia, że fakt nie ustalenia w sprawie osób podających się za konsultantów nie ma większego znaczenia – skoro z zeznań pokrzywdzonych wynika, iż takowi istotnie w sprawie funkcjonowali.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że brak jest podstaw do odmówienia wiary depozycjom A. E. dlatego, że liczył on na złagodzenie kary za popełnione przestępstwa. „Z niczego nie wynika, że osoba pomawiająca innego sprawcę o dokonanie określonych czynów musi czynić to bezinteresownie. Niewątpliwie składanie tego typu wyjaśnień wiąże się z jakąś premią, chociażby jest okolicznością łagodzącą, braną pod uwagę przy wymiarze kary. Tak więc nie "bezinteresowność" jest kryterium, które podlega ocenie sądu, lecz wiarygodność wyjaśnień. Czynienie ze składania wyjaśnień dla uzyskania premii w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary zarzutu należy uznać za nieracjonalne, przekreślające całkowicie sens art. 60 § 3 k.k. czy 60 § 4 k.k. Negowanie wyjaśnień oskarżonego z tego powodu, że ma on interes w obciążaniu współoskarżonych, gdyż stwarza to mu szansę na uniknięcie lub złagodzenie odpowiedzialności karnej, stanowi w swej istocie kwestionowanie obowiązującej regulacji prawnej” (tak przykładowo : wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 listopada 2019 r., II AKa 264/18).

W tym miejscu godzi się zauważyć, że obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji wskazał, że brak jest podstaw do przyjęcia, aby oskarżony Ł. K. miał dopuści się przestępstwa prania brudnych pieniędzy, czy też uczynić sobie z popełnienia zarzucanych mu przestępstw stałe źródło dochodu. O bezzasadności powyższego zarzutu świadczą prawidłowe ustalenia Sądu meriti poczynione co do czynu przypisanego w punkcie II wyroku w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody (vide rozważania Sądu strona 152 153 uzasadnienia). Apelujący nie przedstawił jednak żadnych merytorycznych argumentów, które powyższą ocenę mogłyby podważyć – stąd nie można powyższego traktować inaczej niż jako polemiki z ustaleniami Sądu meriti, z którymi skarżący z zasady się nie zgadza. Taki sposób narracji zwalnia Sąd Apelacyjny od bardziej szczegółowych rozważań.

Podobnie rzecz ma się ze stwierdzeniem zawartym w uzasadnieniu apelacji, iż Ł. K. uczynił sobie z popełnienia zarzucanych mu przestępstw stałe źródło dochodu. Apelujący nie rozwinął powyższej argumentacji, a w związku z tym dość stwierdzić, że zwrot: "uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu" (art. 65 § 1 k.k.) oznacza trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu. Sprawca powinien zatem dopuszczać się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością.(tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 maja 2018 r., II AKa 24/18). Ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie nie zostały w sposób skuteczny podważone – a zatem brak jest podstaw do uznania wywodu skarżącego obrońcy za skuteczny.

Lp.

Zarzut

II.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż Ł. K. wypełnił znamiona zarzucanych czynów, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż przypisanie winy i sprawstwa oskarżonemu Ł. K. opiera się wyłącznie na ustaleniach poczynionych na podstawie wyjaśnień A. E., które nie posiadają przymiotu wiarygodności i były składane jedynie w celu skorzystania z dobrodziejstwa art. 60§4 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec uznania podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów postępowania za niezasadne, za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych; ustalenia faktyczne, w tym te dotyczące przypisania oskarżonemu czynów w pkt I i II wyroku są prawidłowe, o czym była mowa powyżej.

Lp.

Zarzut

III.

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony Ł. K. działał wspólnie i w porozumieniu z A. E. w sytuacji, gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego można oskarżonemu Ł. K. – co najwyżej – przypisać rolę pomocnika w przestępczych działaniach A. E..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut bezzasadny .

W realiach niniejszej sprawy prawidłowo Sąd meriti ustalił w oparciu o przeprowadzone dowody, iż Ł. K. zrealizował znamiona przedmiotowe współsprawstwa, poprzez wspólną realizację z T. S. i innymi osobami znamion przypisanych mu czynów zabronionych w punkcie I i II wyroku. Charakteryzujące współsprawstwo wejście w porozumienie z owymi „innymi osobami” nastąpiło przed wspólną realizacją znamion typu czynu zabronionego.

Konstrukcja wywodów apelacji opiera się na twierdzeniu, iż doszło poczynienia błędnych ustaleń faktycznych w sytuacji skutkujących nieprawidłowym przyjęciem, że Ł. K. był współsprawcą czynów mu przypisanych – a nie jak twierdzi obrońca co najwyżej pomocnikiem. Z tym twierdzeniem nie można się zgodzić. W tym zakresie dość odwołać się do jednolitego orzecznictwa sądowego.

„Zawarte w art. 18 § 1 k.k. znamiona współsprawstwa i cechy konstrukcyjne tej postaci przestępczego współdziałania, polegają na "wspólnym i w porozumieniu wykonywania czynu zabronionego". O współsprawstwie nie może decydować sam zamiar popełnienia przestępstwa lecz konkretnie podejmowane czynności w czasie realizowania jego znamion, istotnych z punktu widzenia osiągnięcia tego celu, pozwalające stwierdzić, że mamy do czynienia z współwykonywaniem czynu przez więcej niż jedną osobę”( vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2019 r., II AKa 152/19).

„Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście wszystkie znamiona czynu zabronionego. Wystarczające jest, że działa ona w ramach uzgodnionego podziału ról, przy czym ustawa w art. 18 § 1 k.k. nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia, do którego może dojść nawet w sposób dorozumiany. Ważny jest zamiar współdziałania z drugą osobą w wykonaniu czynu zabronionego, współdziałający muszą mieć świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia” (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 października 2014 r., II AKa 203/14).

"Istotność wkładu" w popełnienie wspólnie realizowanego przestępczego zamierzenia (w tym rozumieniu, że dane zachowanie stanowi przejaw czy to koniecznego warunku podjęcia zachowania w sposób bezpośredni realizującego znamiona typu czynu zabronionego, czy też stanowi jego istotne ułatwienie lub znacznie zmniejsza ryzyko tej realizacji) musi być oceniana w ramach konkretnych ustaleń faktycznych składających się na obraz poddanego osądowi zdarzenia, nie może zaś być oceniania w sposób "abstrakcyjny", w oderwaniu od jego realiów. (tak przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2014 r., V KK 408/13).

W kontekście powyżej przedstawionych uwag trudno zasadnie twierdzić, że udział oskarżonego w czynach mu zarzuconych polegał wyłącznie na „pomocnictwie” o jakim mowa w art. 18§3 k.k. Znamię czynnościowe pomocnictwa ujęte zostało jako "ułatwienie" innej osobie popełnienia czynu zabronionego i uzupełnione przykładowym wyliczeniem czynności pomocniczych. „Ujęcie w ustawie karnej pomocnictwa jako ułatwienia popełnienia innej osobie czynu zabronionego pozwala twierdzić, że "z istoty "pomocnictwa" wynika, że nie musi być ono warunkiem dokonania, a wystarczy, że ułatwiło dokonanie czynu zabronionego przez inną osobę i może być dla dokonania czynu przestępczego działaniem o nieistotnym znaczeniu, a podjęte zostało z zamiarem ułatwienia innej osobie dokonania czynu zabronionego. Pomocnik zatem nie działa w zamiarze wspólnego dokonania czynu zabronionego, ani też dokonania go na własny "rachunek", lecz jedynie w zamiarze wsparcia sprawcy. Współsprawca zaś działa z zamiarem wspólnej realizacji znamion na wspólny "rachunek" i podejmuje z tego punktu widzenia działania istotne zgodnie z podziałem ról" (wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2015 r., II AKa 258/14).

Lp.

Zarzut

IV.

rażąca niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności, wyrażająca się w wymierzeniu kary z pominięciem zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary, a w szczególności w nieuwzględnieniu przy wymiarze kary warunków i właściwości osobistych oskarżonego oraz ujęciu okoliczności łagodzącej w postaci faktu, iż – w przypadku przypisania winy oskarżonemu – jego rola w przedmiotowej sprawie była znacznie mniejsza aniżeli rola A. E..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd meriti orzekając o karze kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Wskazał okoliczności obciążające (do których zaliczył m.in. wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz w warunkach powrotu do przestępstwa).

Obrońca kwestionując wymiar kary praktycznie nie wykazał ani z jakich powodów uznaje, że jest ona „rażąco niewspółmierna”, ani też nie wskazał, jaka kara w jego ocenie winna zostać wymierzona, aby była karą sprawiedliwą.

W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności uwzględniają wszelkie okoliczności mające wpływ na ich wysokość, stosownie do dyrektyw z art. 53 k.k., a wymierzona kara łączna uwzględnia w odpowiednim stopniu związek czasowy i podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy czynami. Tym samym zarówno karom jednostkowym, jaki i karze łącznej pozbawienia wolności nie można zarzucić rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. – tym bardziej, że jednostkowe kary pozbawienia wolności bliskie dolnemu progowi przewidzianemu za przypisane w wyroku występki nie cechują się surowością; brak dostatecznych podstaw, by uznać, że jest ona rażąco niewspółmierna do całokształtu okoliczności, którymi przy wymiarze kary winien kierować się Sąd meriti.

Podobnie orzeczone jednostkowe kary grzywny – w wymiarze 450 stawek dziennych, przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 30 zł za czyn przypisany w punkcie I wyroku oraz 100 stawek dziennych, przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 30 zł za czyn przypisany w punkcie II wyroku nie razi surowością. Podobnie rzecz ma się z orzeczoną karą łączną grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych, przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 30 zł. Co do wysokości ustalonej stawki dziennej – z zasady winna ona odpowiadać potencjałowi ekonomicznemu oskarżonego – a zatem to nie okoliczność, iż oskarżony aktualnie nie pracuje i nie ma majątku ma zasadnicze znaczenie, ale czy i jakie ma możliwości zarobkowania. W realiach niniejszej sprawy trudno uznać, by oskarżony był osobą w podeszłym wieku (ur. (...));ustalenie zatem wysokości stawki dziennej na poziomie 30 zł (czyli w dolnym progu), w ocenie Sądu odwoławczego, stanowi niewątpliwie realną dolegliwość fiskalną, która jest jednak ustalona prawidłowo i zgodnie z regułami określonymi w art. 33 §3 k.k. „Wykładnikiem surowości kary grzywny jest ilość, a nie wysokość stawek dziennych tej kary. Określenie przez sąd wysokości stawki dziennej grzywny nie jest zatem czynnością mającą na celu realizowanie bezpośrednio funkcji penalnej, lecz zmierza do ustalenia realnej dolegliwości fiskalnej tej kary dla indywidualnego sprawcy, zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 33 § 3 k.k.” (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2015 r., V KK 407/14)

Dodatkowo zauważyć należy że obrońca oskarżonego nie sformułował w petitum apelacji żadnego zarzutu skierowanego przeciwko rozstrzygnięciu z pkt VII skarżonego wyroku, odnoszącego się do orzeczonego wobec oskarżonego na podstawie art. 45§1 k.k. przepadku na rzecz Skarbu Państwa pieniędzy w kwocie 109.000 zł stanowiących korzyść majątkową osiągniętą przez wyżej wymienionego z popełnienia przestępstwa choćby pośrednio – dopiero w uzasadnieniu apelacji kontestował powyższe rozstrzygnięcie stwierdzając, że „kwota ta była wielokrotnie niższa od uzyskanej przez tego oskarżonego i nie jest tak wcale oczywistym, czy przekazanie jej miało na celu udaremnienia stwierdzenia ich przestępczego procederu”. Nie może być powyższe skuteczne z uwagi na treść art. 433§1 k.p.k. i art. 427 k.p.k. wyznaczających granice kontroli odwoławczej, tj. w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. K. od zarzucanych m czynów

ewentualnie

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie wymierzonych oskarżonemu Ł. K. kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego (niezasadność zarzutów obrońcy w tym zakresie) – brak podstaw do zmiany wyroku i do uniewinnienia oskarżonego (w odniesieniu czynów przypisanych w pkt I i II wyroku.

Brak podstaw do zmiany wyroku poprzez złagodzenie wymierzonych oskarżonemu Ł. K. kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Ł. K.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest prawidłowy, ustalenia faktyczne bezsprzeczne. Kontrola odwoławcza dokonana w sprawie nie potwierdziła zasadności zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy opartych o treść art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. Kara wymierzona oskarżonemu tak w odniesieniu do kar jednostkowych, jak i kary łącznej – jest sprawiedliwa i nie nosi cech rażącej surowości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3400 (trzy tysiące czterysta) zł tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze - na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 636§1 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k. oraz art. 2 ust.6, art. 3 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.)

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Dorota Radlińska Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 16 stycznia 2020 r.,

sygn. akt XVIII K45/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

☐ na niekorzyść

w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana