Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2019r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie w II Wydziale Karnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Żmijewska

Protokolant: Magdalena Błaszczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu : 21 czerwca 2018r, 30 sierpnia 2018r, 08 listopada 2018r, 10 stycznia 2019r, 26 lutego 2019r., 15 marca 2019r, 16 maja 2019 sprawy:

P. J. syna T. i W. z domu P., ur. (...) w G., karanego

oskarżonego o to, że :

w dniu 6 października 2017r o godz. 11:30, w ruchu lądowym na drodze publicznej na ul. (...) w G. pomimo wydania przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej policji w G. jako osób uprawnionych do kontroli ruchu drogowego, poruszających się pojazdem służbowym, przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecenia zatrzymania pojazdu nie zatrzymał się do kontroli drogowej i kontynuował jazdę samochodem osobowym marki R. o nr rej (...), czym nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem z dnia 09 maja 2016r Sądu Rejonowego w (...) sygn akt (...) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne orzeczone na mocy wyroku Sądu Rejonowego w (...) z dnia 31 sierpnia 2010r sygn akt (...) w rozmiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności objętą karą łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 25.09.2015r do 12.08.2016r z zaliczeniem okresu pozbawienia wolności w okresie od 20.05.2010r do 31.08.2010r

tj o czyn z art. 178b§1k.k. w zb z art. 244 k.k.w zw z art. 11§2k.k. w zw z art. 64§1k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. J. winnego popełnienia zarzucanego mu czynu kwalifikowanego z art. z art. 178b§1k.k. w zb z art. 244 k.k.w zw z art. 11§2k.k. w zw z art. 64§1k.k. i za ten czyn na podstawie art. 244 k.k. w zw z art. 11§3k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności

II.  na podstawie art. 42 § 1 a pkt 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu 120 zł (sto dwadzieścia złotych) opłaty.

Sygn akt II K 135/18

UZASADNIENIE

W dniu 06 października 2017r w godzinach przedpołudniowych A. W. był u siebie w domu. Około godz. 11.00 przyjechał do niego oskarżony P. J., który stwierdził, że chciał go odwiedzić. Oskarżonemu towarzyszyła jego konkubina K. S. i dziecko. Widząc, że znajomy przyjechał samochodem A. W. zapytał kolegi czy może go podrzucić w jedno miejsce. Oskarżony zgodził się. A. W. zajął miejsce z tyłu. Pojazdem kierował skarżony, a obok niego z przodu siedziała K. S..

Dowód : zeznania A. W. k. 4-5

Tego dnia funkcjonariusze policji T. M. i P. K. pełnili w godz. 06.00-18.00 służbę patrolową na terenie powiatu (...) poruszając się oznakowanym radiowozem, którym kierował T. M..

Jadąc ul. (...) w G., na wysokości przejazdu przez dawne tory kolejowe funkcjonariusz T. M. zauważył, iż kierowcą jadącego z naprzeciwka samochodu marki R. o nr rej (...) jest znany mu P. J., co do którego został orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Funkcjonariusz postanowił zatrzymać kierowcę do kontroli. W tym celu zawrócił i włączył w radiowozie sygnały dźwiękowe i świetlne.

Oskarżony widząc, że funkcjonariusze po tym jak minęli jego auto zawrócili i włączyli w samochodzie sygnały świetlne i dźwiękowe przyspieszył i zaczął uciekać. Po wjechaniu w drogę leśną zatrzymał samochód, po czym wysiadł z niego i uciekł w kierunku lasu. Policjanci jadąc za prowadzonym przez oskarżonego samochodem, widząc jak oskarżony po tym jak zatrzymał auto wysiadł z miejsca kierowcy i uciekł, zatrzymali radiowóz, a funkcjonariusz P. K. udał się za nim w pościg. W tym samym czasie T. M. zabezpieczył samochód i jego pasażerów. Po wylegitymowaniu okazało się, iż są to K. S. i A. W.. Pasażerowie potwierdzili, iż kierującym był P. J., a K. S. wskazała, iż uciekł on ponieważ ma aktywny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Kierowcy nie udało się zatrzymać.

Dowód : zeznania T. M. k. 16-17, 94-94v

zeznania A. W. k. 4-5

zeznania P. K. k. 19-20, 94v-95v

Oskarżony P. J. w dniu 08 kwietnia 2017r doznał urazu ręki. W dniu 06 października 2017r miał założone na tej ręce unieruchomienie miękkie wykonane z waty i bandaża zwykłego, nieelastycznego. Opatrunek miał uchronić rękę przed dalszym przesileniem, możliwe było prowadzenie w nim pojazdu, nie miał on wpływu na poruszanie się oskarżonego, na równowagę czy motorykę.

Dowód : dokumentacja medyczna k. 35-36, 52, 115

kopia dokumentów z akt sprawy II K 663/17 k. 100-101, 150-160

zeznania M. S. k. 161v

Oskarżony P. J. ma (...) lat. Urodził się (...) w G.. Posiada wykształcenie (...) – zawód wyuczony(...). Jest kawalerem, ma dwoje dzieci. Pracował w (...) uzyskując dochód w kwocie 2650zł miesięcznie.

Oskarżony P. J. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 31.08.2010r wydanym w sprawie o sygn akt (...) za popełnienie czynów kwalifikowanych z art. 244 k.k. została mu wymierzona kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, objęta w tym samym wyroku kara łączną w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, ktorą to karę oskarżony odbywał w okresie 25.09.2015r do 12.08.2016r (przy zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania od 20.05.2010-31.08.2010r).

Wyrokiem z dnia 09 maja 2016r wydanym przez Sąd Rejonowy w (...) w sprawie o sygn akt (...) została oskarżonemu wymierzona – za popełnienie czynu kwalifikowanego art. 178a§4k.k. – kara 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres 2 lat próby. Sąd orzekł wobec oskarżonego również zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Orzeczenie uprawomocniło się 20.05.2016r

Dowód : oświadczenie oskarżonego k. 39, 93

Karta karna k. 24-26, 85-87, 130-132

Odpis wyroku (...) k. 8

Odpis wyroku (...) k. 9-10, 11-12

Odpis wyroku (...) k. 13-14

Odpis wyroku (...) k. 15

Słuchany na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa odmawiając składania wyjaśnień. Słuchany przed sądem wyjaśnił, iż w dniu wskazanym w akcie oskarżenia był w Danii u brata. Samochodem kierował mężczyzna, który chciał go kupić. Wskazał, iż posiada bilety potwierdzające jego wyjazd. Podał również, iż w dniu zdarzenia miał uraz ręki, miał całą rękę zagipsowaną.

Odpowiadając na pytania sądu wskazał, iż wyjechał zagranicę na dzień przed zdarzeniem, był tam 5 dni, a potem przywiózł go brat. O wszystkim co się wydarzyło dowiedział się w dniu zdarzenia bo poinformowała go konkubina. Wyjaśnił, że nie mówił o tym przy pierwszych wyjaśnieniach bo wolał wyjaśnić w sądzie. Nie ma przy sobie dokumentów potwierdzających wyjazd i stan zdrowia w dniu zdarzenia ale może je dostarczyć.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 93v-94, 49

Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego pozostają w sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez funkcjonariuszy policji T. M. i P. K. (na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego) oraz zeznaniami A. W. złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego. Zeznania wymienionych świadków sąd uznał za wiarygodne albowiem są one są pełne, wzajemnie zgodne i wewnętrznie niesprzeczne. Wspólnie pozwalają na czynienie ustaleń faktycznych nie zawierających luk czy nieścisłości.

Na prawdziwość złożonych przez oskarżonego wyjaśnień wskazywać miały natomiast zeznania : konkubiny K. S., żony brata oskarżonego D. P. oraz A. W. złożone na etapie postępowania sądowego. Dowodem miała być też dokumentacja potwierdzająca wyjazd oskarżonego jak i jego stan zdrowia uniemożliwiający prowadzenie samochodu.

Oskarżony nie przedłożył do akt sprawy – mimo składanych deklaracji – żadnej dokumentacji potwierdzającej jego wyjazd za granicę i termin powrotu do kraju. Dokumentacja medyczna (uzyskana z urzędu przez sąd) oraz zeznania złożone przez lekarza M. S. nie potwierdziły natomiast okoliczności wskazanych przez oskarżonego, iż miał on na ręku gips. W uznanych przez sąd za wiarygodne (jako znajdujące potwierdzenie w zebranej w aktach dokumentacji) zeznaniach lekarz wskazał, iż opatrunek miał charakter miękkiego, nie ograniczał możliwości prowadzenia samochodu.

Analiza zeznań złożonych przez powołanych przez oskarżonego świadków tj K. S., D. P. wraz z zeznaniami złożonymi przez A. W. przed sądem wskazuje, iż zeznania te są niepełne, wzajemnie i wewnętrznie sprzeczne, a na ich podstawie - w zestawieniu z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego - nie jest możliwym utworzenie jednego logicznego ciągu zdarzeń.

Słuchana na wniosek oskarżonego jego konkubina K. S. (k. 117v-118) choć potwierdziła, iż samochodem w dniu zdarzenia kierował obcy mężczyzna to jednak wskazała, iż oskarżony wyjechał – nie jak sam wskazał na dzień przed zdarzeniem – ale na dwa lub trzy dni wcześniej. Według konkubiny oskarżony wrócił na następny dzień, gdy on sam twierdzi, że był tam 5 dni. Według K. S. oskarżony nie miał całej zagipsowanej ręki (jak sam wskazuje) ale miał szynę i zabandażowaną rękę od łokcia do nadgarstka tak aby nie ruszał mięśniami.

A. W. (k. 137v-138) przyznał natomiast, że tego dnia jechał samochodem wspólnie z konkubiną oskarżonego. Samochodem nie kierował jednak oskarżony, a jakiś obcy mężczyzna, którego nie zna i nie wie czemu on prowadził ten samochód. Wskazał, że gdy kierowca zobaczył, że jedzie za nimi policja i ma włączone sygnały świetlne i dźwiękowe zaczął uciekać, a potem zatrzymał samochód, wysiadł i odbiegł. Po odczytaniu uprzednio złożonych zeznań świadek wskazał, iż wówczas powiedział, że kierowcą był P., bo był na kacu po imprezie i myślał, że to był on. Nie wie czemu powiedział, że to był P.. Dziś wie, że to nie był P. ale to P. miał po niego przyjechać bo się z nim umawiał ale nie wie czemu nie przyjechał.

D. P. (k. 161v-162) zeznała, że oskarżony przyjechał do nich na początku października, w czwartek przed weekendem. Był u nich 4-6 dni. Wyjechał bo już miała go dosyć. Po jakimś czasie zadzwoniła do niej teściowa i powiedziała, że P. został oskarżony o prowadzenie samochodu a przecież był u nich.

Zeznania wymienionych powyżej świadków (w tym zeznania A. W. złożone na etapie postępowania sądowego) jak i wyjaśnienia samego oskarżonego sąd uznał za niewiarygodne, a stanowiące o podjętej próbie uchronienie oskarżonego przed poniesieniem odpowiedzialności za popełnienie kolejnego przestępstwa i to w warunkach recydywy i w okresie próby wyznaczonym wyrokiem wydanym przez sąd w sprawie o sygn akt (...).

P. J. został oskarżony o to, że w dniu 6 października 2017r o godz. 11:30, w ruchu lądowym na drodze publicznej na ul. (...) w G. pomimo wydania przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w G. jako osób uprawnionych do kontroli ruchu drogowego, poruszających się pojazdem służbowym, przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecenia zatrzymania pojazdu nie zatrzymał się do kontroli drogowej i kontynuował jazdę samochodem osobowym marki R. o nr rej (...), czym nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem z dnia 09 maja 2016r Sądu Rejonowego w (...) sygn akt (...) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne orzeczone na mocy wyroku Sądu rejonowego w (...) z dnia 31 sierpnia 2010r sygn akt (...) w rozmiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności objętą karą łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 25.09.2015r do 12.08.2016r z zaliczeniem okresu pozbawienia wolności w okresie od 20.05.2010r do 31.08.2010r tj o czyn z art. 178b§1k.k. w zb z art. 244 k.k.w zw z art. 11§2k.k. w zw z art. 64§1k.k.

Artykuł 178b k.k. stanowi, iż kto, pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego, poruszającą się pojazdem lub znajdującą się na statku wodnym albo powietrznym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych, polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego nie zatrzymuje niezwłocznie pojazdu i kontynuuje jazdę, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przepis ten wprowadza sankcję za zachowanie niezgodne z obowiązkiem wynikającym z art. 5 ust. 1 ustawy z 20.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm). Czynność sprawcza polega na niezatrzymaniu pojazdu i kontynuowaniu jazdy. Jest zatem przestępstwem dwuaktowym. Do zrealizowania znamion omawianego czynu zabronionego niezbędne jest zrealizowanie przez sprawcę obu znamion czasownikowych.

Pierwszy fragment czynu może zostać popełniony przede wszystkim przez zaniechanie. Pojazd powinien zostać zatrzymany niezwłocznie, czyli bez zbędnej zwłoki, a zatem w pierwszym momencie, w którym po zobaczeniu lub usłyszeniu sygnałów nakazujących zatrzymanie pojazdu możliwe jest jego bezpieczne unieruchomienie. Pojazd powinien być zatrzymany w miejscu, w którym nie zagraża to bezpieczeństwu ruchu. Obowiązek zastosowania się do poleceń osoby uprawnionej do kontroli ruchu ciąży na każdym uczestniku ruchu. Drugi fragment czynności wykonawczej może zostać popełniony tylko przez działanie.

Osoby uprawnione do dawania uczestnikom ruchu poleceń lub sygnałów zostały wymienione w art. 6 ust. 1 p.r.d. Są to m.in. policjant, inspektor Inspekcji Transportu Drogowego, strażnik gminny.

Do znamion tego przestępstwa należy okoliczność, by osoba uprawniona do kontroli poruszała się pojazdem i dawała polecenie zatrzymania się sygnałami dźwiękowymi i świetlnymi.

Zebrane w sprawie dowody pozwoliły na ustalenie, iż oskarżony pomimo wydania przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w G. tj. osoby uprawnione do kontroli ruchu drogowego, poruszające się oznakowanym pojazdem służbowym przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecenia zatrzymania pojazdu, nie zatrzymał się do kontroli drogowej i kontynuował jazdę samochodem marki R. o nr rej. (...). Tym samym swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu art. 178b k.k.

Artykuł 244 k.k. penalizuje natomiast nierespektowanie orzeczeń sądu dotyczących m.in prowadzenia pojazdów. Dobrem chronionym jest w tym wypadku wymiar sprawiedliwości w zakresie respektowania orzeczonych przez sąd zakazów lub poleceń.

Znamiona omawianego przestępstwa są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz.

Jak zostało wskazane powyżej wyrokiem z dnia 09 maja 206r wydanym przez Sąd Rejonowy w (...) w sprawie o sygn akt (...) została oskarżonemu wymierzona – za popełnienie czynu kwalifikowanego art. 178a§4k.k. – kara 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres 2 lat próby. Sąd orzekł wobec oskarżonego również zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Orzeczenie uprawomocniło się 20.05.2016r

Tym samym prowadząc samochód po drodze publicznej w dniu 06.10.2017r oskarżony nie zastosował się do orzeczonego wobec niego zakazu.

W sprawie nie zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność popełnionego przez oskarżonego czynu.

Mając na uwadze: rodzaj naruszonego dobra, jakim jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu drogowym (i to zarówno kierowców jak i pasażerów oraz pieszych), wagę naruszonych zasad bezpieczeństwa w ruchu (które w swej istocie są podstawowymi, bo to, iż należy stosować się do poleceń wydawanych przez uprawnione do tego osoby stanowi jedną z istotniejszych zasad ruchu drogowego), pełną świadomość oskarżonego co do łamania przez niego zasad bezpieczeństwa (wiedział, że winien się zatrzymać ale tego nie zrobił i zbiegł po zatrzymaniu samochodu), a z mocy art. 244 k.k. jest wymiar sprawiedliwości w zakresie respektowania orzeczonych przez sąd zakazów lub poleceń uznać należy, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu jest wyższy od znikomego.

Brak jest w sprawie podstaw do uznania, że zaistniały przewidziane kodeksem okoliczności wyłączające winę sprawcy. Wobec powyższego zasadne jest stwierdzenie, że oskarżony świadomie zachował się w sposób niezgodny z przewidzianą w art.178b k.k. i 244 normą prawną i w tym stanie rzeczy należało przyjąć jego winę.

Zarzucanego mu czynu oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64§1k.k. Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 31.08.2010r wydanym w sprawie o sygn akt (...) za popełnienie czynów kwalifikowanych z art. 244 k.k. została mu bowiem wymierzona kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, objęta w tym samym wyroku kara łączną w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę oskarżony odbywał w okresie 25.09.2015r do 12.08.2016r (przy zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania od 20.05.2010-31.08.2010r).

Sąd wymierzając oskarżonemu karę za to przestępstwo kierował się wytycznymi wskazanymi w art. 53 k.k. działając tym samym według swojego uznania ale w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc jednocześnie by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. W opinii Sądu jedynie kara właśnie tego rodzaju i w tym rozmiarze tj. powyżej ustalonego w przepisach minimalnego jej wymiaru będzie właściwa dla osiągnięcia stawianych jej celów. Rozmiar kary został wyznaczony przez stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu.

Ustalając wymiar kary w granicach wskazanych przez art. 178b§1k.k. sąd jedynie na skutek omyłki jako podstawę wymiary kary wskazał art. 244k.k.

Ponieważ oskarżony był już uprzednio karany na karę pozbawienia wolności w sprawie nie zachodziły okoliczności pozwalające na rozważenie przez sąd zasadności warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej w tej sprawie kary 5 miesięcy pozbawienia wolności

Na podstawie art. 42§1a k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat. Sąd stanął na stanowisku, iż z uwagi na ustalony przebieg zdarzenia do którego doszło w dniu 06.10.2017r wskazujący na szczególnie niewłaściwy stosunek oskarżonego zarówno do poleceń funkcjonariuszy jak i do zasad chroniących bezpieczeństwo w ruchu lądowym nie tylko kierowców ale i pieszych orzeczenie zakazu na minimalny tj. roczny okres czasu jest nieuzasadnione. Wyznaczając okres obowiązywania zakazu na 4 lata, Sąd uznał, że tylko przy takiej długości będzie on wystarczający by spełnić zarówno funkcję represyjną jak i zapobiegawczą oraz by wpłynąć na zachowanie oskarżonego tak, by w przyszłości przestrzegał on porządku prawnego i zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych sąd obciążył oskarżonego – jako skazanego w sprawie z oskarżenia publicznego - kosztami sądowymi w całości oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 120 zł