Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29.12.2020r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Król-Szymielewicz

po rozpoznaniu w dniu 29.12.2020r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S.

o przywrócenie do pracy

postanawia:

I.  odrzucić pozew na podstawie art. 199 §1 pkt 2 k.p.c., albowiem sprawa pomiędzy tymi samymi stronami o to samo roszczenie została już prawomocnie osądzona przed tutejszym Sądem w postępowaniu sygn. akt IV P 390/20, w którym strony zawarły ugodę przed mediatorem, zatwierdzoną prawomocnie przez Sąd. W ugodzie strony wskazały, że ugoda ta wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy oraz zmieniły sposób ustania stosunku pracy na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Ponadto, strony łączyła umowa o pracę zawarta na czas określony do dnia 31.12.2020r. W tej sytuacji roszczenie powódki o przywrócenie do pracy pozbawione jest zarówno podstaw prawnych jak i faktycznych – przywrócenie do pracy nie jest już możliwe. (Zasadnicze powody rozstrzygnięcia zostały wskazane na podstawie art. 357 §5 k.p.c. i nie stanowią uzasadnienia postanowienia);

II.  zasądzić od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zaliczyć koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka E. K. pozwem z dnia 28 lipca 2020r. (data prezenty biura podawczego Sądu Okręgowego we Wrocławiu) skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. odwołała się od decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i domagała się przywrócenia jej do pracy u strony pozwanej.

Jak wynika z treści pozwu, powódka, domagając się co do zasady przywrócenia do pracy, zgłosiła także żądanie ewentualne - o zasądzenie odszkodowania z powodu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2020r., sygn. akt VIII P 41/20, Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział VIII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (k.10).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana - (...) Sp. z o.o. w S. wniosła o odrzucenie pozwu oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego koszty procesu do dnia zapłaty.

Strona pozwana podniosła w treści uzasadnienia, iż powódka w związku z rozwiązaniem z nią umowy o pracę w dniu 29 kwietnia 2020r. wniosła już pozew do tut. Sądu domagając się przywrócenia jej do pracy. Sprawa toczyła się pod sygn. akt IV P 390/20, a powódka była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Na skutek mediacji, w dniu 18 sierpnia 2020r. strony zawarły ugodę przed mediatorem, na mocy której strony rozwiązały umowę o pracę na mocy porozumienia stron oraz pozwana Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz powódki odszkodowania w wysokości 1 900 zł brutto.

Strona pozwana wyjaśniła, iż wypłaciła powódce powyższą kwotę i skorygowała wystawione świadectwo pracy co do trybu rozwiązania umowy o pracę. Powódka nie wystąpiła o jego sprostowanie. Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2020r. ugoda została zatwierdzona przez tut. Sąd, a postępowanie zostało umorzone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2020r. powódka złożyła pozew przeciwko stronie pozwanej odwołując się od złożonego jej w dniu 29 kwietnia 2020r. oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i wnosząc o przywrócenie jej do pracy u strony pozwanej. Sprawa ta została zarejestrowana w tut. Sądzie pod sygn. akt IV P 390/20.

Postanowieniem z dnia 25 maja 2020r. Sąd skierował strony do mediacji. W dniu 18 czerwca 2020r. strony doszły do porozumienia i zawarły ugodę przed mediatorem sądowym, na mocy której zgodnie oświadczyły, że zmieniają sposób ustania stosunku pracy i rozwiązują łączącą je umowę o pracę na mocy porozumienia stron. Dodatkowo strona pozwana zobowiązała się zapłacić na rzecz powódki kwotę 1900 zł brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. W ugodzie strony wskazały także, że ugoda ta wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron wynikające z łączącego je stosunku pracy. Strona pozwana, zgodnie z zapisami wynikającymi z wymienionej ugody, wypłaciła powódce w/w kwotę oraz sprostowała świadectwo pracy w zakresie trybu rozwiązania umowy o pracę. Powódka nie wystąpiła przy tym o sprostowanie powyższego świadectwa pracy. Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2020r. tut. Sąd zatwierdził w całości powyższą ugodę i umorzył w związku z tym postępowanie w sprawie.

Wprawdzie powódka pismem z dnia 23 czerwca 2020r. wskazała, iż jest niezadowolona z przebiegu mediacji i podpisała ugodę pod presją, jednak kolejnym pismem z dnia 30 czerwca 2020r. oświadczyła, iż cofa swoje pismo z dnia 23 czerwca 2020r.

W dniu 13 lipca 2020r. powódce doręczono postanowienie Sądu o umorzeniu postępowania, z dnia 22 czerwca 2020r., które uprawomocniło się w dniu 21 lipca 2020r. Następnie powódka w dniu 28 lipca 2020r. złożyła pozew przeciwko stronie pozwanej w niniejszej sprawie domagając się tego samego roszczenia jak w pozwie z dnia 22 maja 2020r., tj. w sprawie prawomocnie zakończonej (ugodzonej), sygn. akt IV P 390/20).

Dowód: - akta sprawy tut. Sądu Rejonowego sygn. IV P 390/20.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Pozew podlegał odrzuceniu na podstawie art. 199 §1 pkt 2 k.p.c., bowiem roszczenie powódki o przywrócenie jej do pracy, jak i również roszczenie ewentualne o zasądzenie odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia - korzystają z przymiotu powagi rzeczy osądzonej.

Z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. wynika, że Sąd odrzuca pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona. Prawomocnie osądzona sprawa, stosownie do art. 366 k.p.c, korzysta bowiem z powagi rzeczy osądzonej co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia Sądu, a ponadto między tymi samymi stronami.

Zgodnie z przyjętą w piśmiennictwie i utrwaloną w orzecznictwie wykładnią, tożsamość roszczenia zachodzi wówczas, kiedy jednakowy jest nie tylko przedmiot, ale i także podstawa faktyczna roszczenia. Inaczej mówiąc, tożsamość roszczeń zachodzi, kiedy Sąd ma w obu sprawach orzec o tym samym, dysponując tymi samymi faktami, które mają spowodować ocenę tego samego żądania i kiedy rozstrzygnięcie jednej ze spraw oznacza rozstrzygnięcie także drugiej (por. postanowienie SN z 21.11.2013 r., III CSK 43/13). W celu ustalenia przedmiotowych granic powagi rzeczy osądzonej należy wziąć pod uwagę to, czego powód żądał, czyli roszczenie zgłoszone w pozwie i ewentualnie ukształtowane w toku postępowania, jeżeli dokonywane były jego zmiany i w takiej postaci, w jakiej zostało rozpoznane (por. wyrok SN z 06.03.2009 r., II CSK 520/08).

Na gruncie powyższych rozważań uznać należy, iż w rozpoznawanej sprawie zachodzi tożsamość podmiotowa stron. W odniesieniu zaś do tożsamości przedmiotowej dochodzonego żądania należy podkreślić, iż zarówno w poprzedniej sprawie, prawomocnie zakończonej - sygn. akt 390/20, jak i w sprawie niniejszej powódka domagała się przywrócenie do pracy i to roszczenie wskazała jako swoje główne, podstawowe roszczenie. Tak w niniejszej sprawie jak i w sprawie już prawomocnie rozstrzygniętej zespół faktów, uzasadniających roszczenie w zakresie przywrócenia do pracy był taki sam.

Ta sama podstawa faktyczna i ten sam przedmiot rozstrzygnięcia, jak również zachodząca tożsamość podmiotowa stron w obu sprawach uzasadniają odrzucenie pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., o czym Sąd orzekł w pkt I-wszym sentencji postanowienia.

Dodatkowo podkreślić należy, iż powódka podpisując ugodę zawartą przed mediatorem w dniu 18 czerwca 2020r. oświadczyła, iż ugoda ta wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy (§4 ust. 2 nin. ugody).

Natomiast na marginesie Sąd wskazuje, że strony łączyła umowa na czas określony, zawarta na okres od dnia 13.01.2020r. do dnia 31.12.2020r., w związku z czym przywrócenie powódki do pracy o u strony pozwanej nie jest już możliwe.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego zawarte w punkcie II-gim sentencji postanowienia, znajduje swą podstawę w treści art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona pozwana - na skutek pozwu powódki - wdała się w spór sądowy oraz ustanowiła pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym, który złożył w jej imieniu odpowiedź na pozew. Wskazać należy, że powódka zainicjowała postępowanie, pomimo, że wiedziała, iż o to samo roszczenie przeciwko tej samej stronie pozwanej wystąpiła już wcześniej przed tutejszym Sądem. Nie można zatem odmówić stronie pozwanej uprawnienia do domagania się od powódki zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym wynosiło 180zł i zostało ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Zgodnie bowiem z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2002 r. (sygn. akt III PZP 15/02, opubl. OSNP 2003/12/285, Prok.i Pr.-wkł. 2003/7-8/38, OSNP-wkł. (...), Biul.SN 2002/8/3, M.Prawn. 2002/19/869), w sprawie toczącej się na skutek odwołania się pracownika od rozwiązania umowy o pracę należy przyjmować jednakową podstawę do zasądzania kosztów zastępstwa prawnego, niezależnie od wyboru żądania - o odszkodowanie lub o przywrócenie do pracy, (stawka podstawowa w tego rodzaju sprawach zawsze wynosi 180 zł - także w sprawach o przywrócenie do pracy).

Tym samym w pkt II-gim sentencji wyroku Sąd zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w niniejszej sprawie. Odnośnie zgłoszonego w odpowiedzi na pozew roszczenia o odsetki ustawowe za opóźnienie w płatności tych kosztów, stronie pozwanej przysługiwało prawo skorzystania z instytucji przewidzianej w art. 351 k.p.c.

W pkt. III-cim sentencji postanowienia, Sąd zaliczył koszty sądowe na rachunek Skarbu Państwa, gdyż powódka jako pracownik była zwolniona od obowiązku ich poniesienia, z mocy art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398).