Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk (spr.)

Sędziowie:

SSO Jerzy Kozaczuk

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 231/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 18 listopada 2020 r. sygn. II K 1160/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny –pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzut

1.

Z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego L. J.

- obraza przepisów prawa materialnego art. 280 § 1 kk, poprzez przyjęcie, że czyn ten stanowi jedynie występek z art. 191 § 1 kk, polegający na wymuszeniu na M. J. (brat pokrzywdzonego) przy użyciu groźby – klucza tzw. krzyżaka wydania – zwrotu pojazdu B. (...) nr rej. (...), bowiem oskarżony K. A. (1) miał cały czas poczucie własności tego pojazdu, a L. J. byłby jego tymczasowym posiadaczem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Sąd a quo zastosuje niewłaściwą kwalifikację prawną, bądź dokona wadliwej wykładni przepisów prawa materialnego. W niniejszej sprawie punktem wyjścia przy ocenie zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego art. 280 § 1 kk, poprzez jego niezastosowanie, była kwestia prawidłowości pierwszoinstancyjnego ustalenia odnośnie tego, że oskarżony był przekonany, że dochodzona przez niego wierzytelność (własność pojazdu B.) jest akceptowana wedle aksjologicznych ram obowiązującego porządku prawnego, ze wszystkimi tego skutkami. Co do zasady zarzut skarżącego winien mieć zatem postać trzeciej względnej przesłanki odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk – błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu Okręgowego, okoliczności, w jakich oskarżony K. A. (1) utracił pojazd zostały zbagatelizowane przez tego skarżącego i dla odmiany prawidłowo zważone przez Sąd merytoryczny. Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne wyjaśnienia K. A. (1), iż samochód B. został mu odebrany przez O. C. (1) i innych, co potwierdza akt oskarżenia o czyn z art. 282 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przeciwko O. C. (1) i M. Z. (k. 112-1114 ze sprawy II K 1641/19). W sprawie tej przedmiotem zaboru był właśnie przedmiotowy samochód B., zaś K. A. (1) miał status pokrzywdzonego. Nawet nieprawidłowe zachowanie K. A. (1) w późniejszym czasie, którego skutkiem był akt oskarżenia wniesiony w tej sprawie, a dokładniej jego pkt VI, nie pozbawiło K. A. (1) statusu pokrzywdzonego w odniesieniu do wskazanej powyżej sprawy, która stanowiła genezę zdarzenia obecnie ocenianego pod kątem prawidłowości subsumpcji. Z oceny prawno-karnej czynu z opisu prawnego Sąd Rejonowy zasadnie wyeliminował wszystkie elementy przestępstwa przeciwko mieniu związanego z zaborem przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, a przypisał oskarżonemu wyłącznie przestępstwo, jakie można mu przypisać w granicach jego zamiaru, tj. zmuszenie pokrzywdzonego M. J. groźbą użycia przemocy do określonego zachowania, tj. wydania rzeczy ruchomej, co do której oskarżony był przeświadczony, że nadal stanowi jego własność.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez przyjęcie, że czyn oskarżonych wypełnił znamiona z art. 280 § 1 kk i wymierzenie stosownej kary;

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków apelacyjnych.

Zarzut

2.

- obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie obraz art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 424 kpk i art. 410 kpk, polegająca na przekroczeniu granic swobodnej o ceny dowodów, przejawiająca się w uznaniu wyjaśnień oskarżonego K. A. (1) w tej części za wiarygodne, a nie stanowiące przyjętą linię obrony, wbrew i sprzecznie z ustaleniami Sądu I instancji, w tym co do faktu, iż po zaborze pojazdu sprawcy podjęli starania, aby nie być ujęci przez monitoring miejski, a kolejno ukryli tenże pojazd w stodole, mimo, że wcześniej został on zgłoszony jako skradziony do KMP S., a w przeciwieństwie do takich działań pokrzywdzony L. J. niezwłocznie zgłosił zdarzenie do organów ścigania – KMP S., opisując stale i jednolicie tak okoliczności nabycia w drodze umowy kupna-sprzedaży pojazdu, jak i okoliczności w których doszło do jego następnego zaboru;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wskazano, w niniejszej sprawie kluczowe były okoliczności w jakich oskarżony K. A. (1) utracił posiadanie i własność pojazdu B. (...) nr rej. (...). Proces dochodzenia przez oskarżonego K. A. (1) do określonych konkluzji w zakresie tego, że został on bezprawnie pozbawiony własności tego pojazdu został przez Sąd Rejonowy oceniony w sposób zgodny z art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk. Skarżący nie przedstawił w tym względzie przekonujących kontrargumentów. Powyższa konkluzja nie była wnioskiem wysnutym tylko i wyłącznie przez oskarżonego. Taka sama konkluzja stała po stronie organów ścigania, czego wyrazem stał się w/w akt oskarżenia przeciwko O. C. (1). Pełnomocnik podkreślił niestandardowe zachowanie oskarżonego polegające na tym, iż w sytuacji, w której zabrał swoją własność, ukrył pojazd i nie zgłosił tego faktu Policji, a nawet próbował ominąć monitoring miejski, a zatem utrudnić ewentualnie poszukiwania tego pojazdu. Doświadczenie życiowe Sądu wynikające z wieloletniego procedowania prowadzi jednak do wniosku, iż racjonalność postępowania osób pokrzywdzonych (a taki status K. A. (1) miał w sprawie II K 1641/19), pozostawia wiele do życzenia i uwarunkowana jest wieloma czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Bezzasadny był również argument pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż rozliczenia obu zainteresowanych (K. A. i O. C.) i ich forma wydawały się pozostawać poza wpływem oskarżyciela posiłkowego L. J., który następnie nabył ten pojazd. Dla oceny prawno-karnej czynu liczy się świadomość i zamiar sprawcy czynu (w sprawie niniejszej K. A.), a nie pokrzywdzonego, chociaż Sąd Rejonowy stwierdził, że trudno uznać L. J. za prawnego właściciela pojazdu przy rozważeniu okoliczności, w jakich nabył on pojazd. Problematyka ewentualnego paserstwa po stronie L. J. przekracza ramy niniejszego postępowania i chociażby z racji tego, Sąd Okręgowy czuł się zwolniony z kwestii jej rozważania, skupiając się na winie podsądnego K. A. (1), którego przestępcze zachowanie podciągnięto pod właściwą normę prawa materialnego.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez przyjęcie, że czyn oskarżonych wypełnił znamiona z art. 280 § 1 kk i wymierzenie stosownej kary;

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków.

Zarzut

3.

- obraza art. 46 § 1 kk, przez jego niezastosowanie, mimo złożenia takiego wniosku przez oskarżyciela posiłkowego w postaci naprawnienia szkody w części w kwocie 5.000 zł od oskarżonych – bez wskazania przyczyn takiego zaniedbania (pominięcia w rozstrzygnięciu);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie może być mowy o pominięciu, czy też przeoczeniu złożonego wniosku przez Sąd Rejonowy. W kwestii kompensacji Sąd ten zajął jasne stanowisko, tłumacząc w uzasadnieniu (k. 1140v), iż w wyroku nie przekazał L. J. samochodu, bo w świetle prawa cywilnego nie jest on właścicielem, skoro nabył go w okolicznościach wskazujących na podejrzenie popełnienia przestępstwa paserstwa tego samochodu. Z pewnością nie nabył go także w drodze zasiedzenia zgodnie z przepisami KC, skoro posiadał pojazd krótko, a czyn popełniony przez oskarżonego wytrącił go skutecznie z domniemania dobrej wiary posiadania tego pojazdu. W niniejszej sprawie status pokrzywdzonego L. J. dotyczył przestępstwa przeciwko wolności art. 191 § 1 kk z rozdziału XXIII Kodeksu Karnego, nie zaś przestępstwa przeciwko mieniu z rozdziału XXXV. Z powyższych względów, inaczej przedstawiały się też kwestie kompensacyjne.

Wniosek

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

4.

Z apelacji osobistej oskarżonego M. K. (1)

- obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk i art. 4 kpk oraz art. 5 kpk, stanowiących, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co miało wpływ na nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego, oparcie ustaleń na okolicznościach, które nie zostały jednoznacznie udowodnione podczas rozprawy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zbieżność podnoszonych kwestii i wniosków w obu apelacjach: osobistej i sformułowanej przez obrońcę, wniesionych „na korzyść” oskarżonego M. K. , a dotyczących:

- współsprawstwa;

- rozpoznania M. K. (3) przez pokrzywdzonego;

- współmierności kary wymierzonej temu oskarżonemu;

powodowała, iż Sąd Okręgowy omówił je łącznie.

Zob. rubryka 3. 5 i 3.6.

Wniosek

- o uniewinnienie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

5.

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1)

Obraza przepisów postępowania karnego, a mianowicie:

- art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk , polegająca na niewzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej ocenie poszczególnych dowodów, uznaniu za udowodnione faktów niemających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co w oczywisty sposób wpłynęło na poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, prowadzących w efekcie do niesłusznego skazania M. K. (1);

- art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez niewskazanie w sporządzonym uzasadnieniu wyroku, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, nadto zawarcie w uzasadnieniu wyroku twierdzeń wprost sprzecznych z opisem czynu, który był podstawą przypisania winy M. K. (4), co w konsekwencji uniemożliwiło poznanie toku rozumowania Sądu I instancji przy ocenie dowodów i ustaleniu okoliczności faktycznych, związanych z przedmiotowym zdarzeniem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza pierwszoinstacyjnej analizy i oceny dowodów oraz poczynionych na jej podstawie ustaleń dotyczących M. K. (1) zaprezentowanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pozwoliła na zdecydowane odrzucenie zarzutów i tez obrończych odnośnie tego, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisów proceduralnych art. 4 kpk art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk.

Zbiorcze i nader rozbudowane sformułowanie zarzutu obrazy przepisów postępowania przez obrońcę, powodowało, iż Sąd Okręgowy zachowując ustawowy wymóg „zwięzłości” uzasadnienia wyroku, także tego odwoławczego, doszedł do przekonania o braku zasadności odrębnego omawiania na czym dokładnie polega obraza wskazanych powyżej przepisów i kiedy określony zarzut może abstrakcyjnie, w szablonowej sprawie, zostać uznany za zasadny lub niezasadny. Sąd Okręgowy od razu przejdzie do konkretów i esencji zarzucanych we wniesionym środku odwoławczym uchybień z przełożeniem na realia konkretnej, procedowanej obecnie sprawy i tej części wyroku dotyczącej stricte tego podsądnego, na korzyść którego wniesiono rozpoznawaną w tej części uzasadnienia odwoławczego apelację.

Obrońca podniósł, iż niezrozumienie budzi przypisanie winy M. K. (1), w sytuacji gdy w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, że „udział K. był mniejszy i drugorzędny, gdyż groźbę kierował A., a K. mu tylko asystował i nie był osobiście zainteresowany wynikiem przestępstwa”. Po pierwsze - rzeczywiście jeżeli chodzi o korzyść oskarżonego M. K. (1) brak jest jakichkolwiek podstaw, iż wysnuć wniosek, iż przekraczała ona swoją miarą pomoc koledze w odzyskaniu jego samochodu i mogła dotyczyć czegoś więcej. Odniesienie jakiejkolwiek korzyści przez sprawcę (czy też współsprawcę) nie należy jednak do znamion przestępstwa z art. 191 § 1 kk, przypisanego temu oskarżonemu i nie podniesienie tej kwestii nie zdekompletowało znamion tegoż czynu. Po drugie zaś – mniejszy udział w zdarzeniu M. K. (1) i czynności określone przez obrońcę jako wyłącznie asystowanie drugiemu z oskarżonych, tj. K. A. (1) nie wykluczały przypisania winy i działania „wspólnie i w porozumieniu” M. K. (1).

Jak orzekł Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 17 października 2019 r., sygn. II AKa 325/19 (LEX nr 2761619), współsprawstwo to oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Ustawa (art. 18 § 1 kk) nie wymaga by uczestnicy takiego porozumienia byli wobec siebie równorzędni, czy równorzędny był ich wkład we wspólną akcję przestępczą. Z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość czynu zabronionego, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego współsprawcy (LEX nr 2761619).

W sytuacji rozbieżności między opisem czynu z wyroku a jego uzasadnieniem decydujące znaczenie ma uzasadnienie (por. art. 455a kpk). Ponadto, żeby zaistniałe uchybienie z zakresu względnych przesłanek odwoławczych stało się przyczyną zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku musi ono wywrzeć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Nieścisłości, a właściwie rozbieżności między opisem czynu z wyroku a uzasadnieniem I instancji odnośnie tego, kto miał wymachiwać przed M. J. kluczem typu krzyżak, wskazywane przez obrońcę, tego podstawowego warunku, tj. wpływu na treść orzeczenia, zdaniem Sądu Okręgowego, nie spełniły. Sąd Rejonowy dostrzegając kwestię wymagającą wyjaśnienia, rozbudował postępowanie dowodowe, zadając dodatkowe pytania M. J. dotyczące zdarzenia z a/o i protokołów okazania wizerunków oskarżonych na fotografiach na rozprawie w dniu 2 marca 2020 r. (k. 1079v-1080). Świadek ten wyjaśnił dlaczego wcześniej nieprawidłowo posługiwał się nazwiskiem oskarżonego K. A., w sytuacji gdy w tracie zdarzenia z a/o miał styczność tylko z M. K. (1). Warto podkreślić, iż na rozprawie w dniu 2 marca 2020 r., kiedy zeznania składał M. J. na Sali rozpraw byli obecni obaj oskarżeni, zaś świadek składając zeznania wskazywał właśnie na M. K. (1).

Wniosek

- o uniewinienie M. K. (1) od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

5.

- rażąca niewspółmierność kary wymierzonej M. K. (1), polegająca na wymierzeniu mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 10 miesięcy ograniczenia wolności, w sytuacji gdy przy uznaniu go za winnego sprawstwa przedmiotowego czynu zasadnym było wymierzenie mu kary 3 miesięcy pobawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł przesłanek racjonalizujących twierdzenie o rażącej niewspółmierności kary wymierzonej M. K. (1) w I instancji. Niewspółmierność kary to pojęcie ocenne. Ponieważ w treści art. 438 pkt 4 kpk mowa jest o niewspółmierności rażącej, uznać należy, że chodzi tu o dysproporcję znaczną, bijącą wręcz w oczy, a nie o ewentualne drobne różnice w ocenach Sądu I instancji i oskarżonego. W przekonaniu Sądu Okręgowego, kryterium „rażącej” niewspółmierności nie spełnia rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o tzw. karze mieszanej – tj. sekwencji kar: krótkoterminowej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 10 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Orzeczona wobec oskarżonego kara w zestawieniu z przepisem art. 37b kk stanowi należycie zważoną kompilację i bilans okoliczności łagodzących i obciążających oskarżonego. Nadano im właściwą rangę i znaczenie. W opinii sądowo-psychiatrycznej rozpoznano u oskarżonego uzależnienie od alkoholu. Zaburzenia wynikające z uzależnienia od alkoholu nie są jednak równoznaczne z upośledzeniem umysłowym, czy chorobą psychiczną i nie obligują sądu do orzeczenia wobec takiego sprawcy kary łagodniejszej oraz poddania go leczeniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. II KK 58/11, LEX nr 794843). Sąd I instancji wyraźnie zróżnicował kary wymierzone obu oskarżonym za czyn z pkt VI a/o, uwzględniając udział w zdarzeniu obu sprawców. Jednocześnie kata ta pozostaje adekwatna do stopnia winy M. K. (1), stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz jego właściwości i warunków osobistych, uwzględnia rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również motywację tego sprawcy. Jest karą sprawiedliwą, która spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidulanej oraz zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą. Radio legis wprowadzenia przez ustawodawcę do Kodeksu Karnego art. 37b kk było radykalne ograniczenie możliwości stosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary wyłącznie w stosunku do kary pozbawienia wolności w wymiarze do jednego roku. Kara mieszana stanowi wykorzystanie koncepcji kary określanej w piśmiennictwie anglosaskim jako clang on the prison gates, opartej na założeniu, że dla niektórych skazanych, wykonanie nawet krótkiej kary pozbawienia wolności może mieć potężny efekt odstraszający i zniechęcający ich do popełniania kolejnych przestępstw ( M. S. , Jaka alternatywa, s. 104). Kara ograniczenia wolności ma natomiast stanowić uzupełnienie oddziaływania penalnego, ugruntowując społecznie pożądane zachowania skazanego bez silnego stygmatyzującego skutku (Uzasadnienie projektu rządowego dot. ZmKK z 20.2.2015 r., s. 12 [w:]Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do art. 1-116, pod red. prof. dr hab. M. Królikowskiego oraz prof. dr. hab. R. Zawłockiego). Sąd Okręgowy w pełni podzielił stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie zasadności i celowości wykorzystania przepisu art. 37b kk w rozstrzygnięciu o karze wymierzonej M. K. (1) i jednocześnie stwierdził bezzasadność postulatu obrońcy i oskarżonego odnośnie wymierzenia oskarżonemu tylko kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co wiązałoby się z nadmierną pobłażliwością. Dodać jedynie można, iż miarą kontroli instancyjnej i oceny orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary pod kątem jej rażącej niewspółmierności było także wykorzystanie sankcji karnej przewidzianej przez ustawodawcę w przepisie art. 191 § 1 kk.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

6.

Z apelacji obrońcy oskarżonego K. A. (1)

Odnośnie pkt 1 wyroku

a)  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony K. A. (1) działał w zamiarze przywłaszczenia pojazdu marki M. (...) (zwany dalej: busem), w sytuacji gdy zebrany w sprawie kompleksowo materiał dowodowy, a zwłaszcza zeznania M. P. (1) oraz G. A. wskazują, że oskarżony już wcześniej zwracał się z prośbą o pożyczenie w/w pojazdu, nadto w miejscu „zaboru” pozostawił swój rower, a sam „bus” znajdował się kilkaset metrów od miejsca uprzedniego zaparkowania, zapakowany rzeczami oskarżonego, co kompleksowo wskazuje, że celem działania oskarżonego było wyłącznie dokonanie przeprowadzki przy użyciu odpowiedniego do tego pojazdu, zatem działanie oskarżonego winno zostać zakwalifikowane jako art. 289 § 1 kk;

b)  naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci dowodów z zeznań świadka M. P. (2) oraz protokołu oględzin pojazdu, które w powiązaniu z miejscem znalezienia busa i korespondującymi wyjaśnieniami oskarżonego wskazują, że nie doszło do wejścia w posiadanie pojazdu w celu jego przywłaszczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zamiar nie jest ustalany jedynie w oparciu o werbalne deklaracje osoby oskarżonej. To jaki rzeczywiście był zamiar oskarżonego świadczy przebieg zdarzeń, działania jakie podjął i których zaniechał. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który czyn z pkt I a/o zakwalifikował jako przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a nie z art. 289 § 1 kk, czy też z art. 289 § 2 kk. Oskarżony składając wyjaśnienia wielokrotnie usprawiedliwiał swoje zachowanie polegające na zaborze busa M. (...) utraceniem swojego pojazdu. Rzecz w tym, iż bus ten nie należał do osoby, z którą wiązały go jakiekolwiek rozliczenia, lecz dla osoby całkowicie obcej dla tychże stron. Ponadto, gdyby rzeczywiście oskarżony chciał wykorzystać ów bus do przeprowadzki, odstawiłby pojazd na miejsce, z którego je zabrał. Wśród okoliczności, które typowo wskazywać będą na działanie w celu krótkotrwałego użycia, należy wymienić całkowite porzucenie przez sprawcę pojazdu lub podjęcie starań, aby pojazd znalazł się ponownie we władaniu osoby uprawnionej. Pozostawienie przez oskarżonego pojazdu na posesji należącej do jego rodziców powyższego kryterium, w ocenie Sądu Okręgowego, nie spełniło.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu kradzieży i ewentualnie zmianę kwalifikacji na art. 289 § 1 kk i wymierzenie za ten czyn kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w miejsce kary 1 roku pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

7.

Odnośnie pkt 2 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona uszkodzenia mienia w wynajmowanym lokalu wobec nieuwzględnienia okoliczności, że oskarżony w czasie dokonanych uszkodzeń przebywał i mieszkał oraz korzystał z lokalu i znajdujących się w nim rzeczy, nadto nie ujawniony w toku postępowania został zamiar z jakim działał oskarżony, co wskazuje, że brak jest podstaw do uznania, że czyn oskarżonego nosi znamiona czynu karalnego, a stanowi jedynie delikt cywilnoprawny, nadto którego szkoda pokryta została z przyjętej kaucji uiszczonej przy wynajmie (zeznania pokrzywdzonego);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska skarżącego w zakresie uznania, iż zniszczenie przez oskarżonego mienia A. G. (1), od którego oskarżony wynajmował mieszkanie stanowiło wyłącznie delikt cywilnoprawny. Odpowiedzialność lokatorów wynajmowanego mieszkania zabezpieczona była kaucją, z której wynajmujący pokrył szkody. Wyraźnie rozróżnić należy jednak normalne ślady użytkowania wiążące się z zamieszkiwaniem w danym lokalu, od celowej dewastacji mieszkania. Przy ocenie tego zarzutu przy powołaniu się przez się przez skarżącego na normalne ślady użytkowania rzeczy, decydujący był okres zamieszkiwania przez oskarżonego w mieszkaniu należącym do A. G. (1 mc i kilka dni) i wyniki oględzin przedmiotowego lokalu.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt II a/o;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

8.

Odnośnie pkt 3 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony składał wniosek o naprawienie szkody, w sytuacji gdy pokrzywdzony na rozprawie zeznał, że szkoda została pokryta i naprawiona, a on sam nie rości sobie żadnych roszczeń do oskarżonego, ewentualnie w przypadku gdyby Sąd uznał, że brak wniosku uprawnia do zasądzenia odszkodowania – błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez nieuwzględnienie, że szkoda została naprawiona, co wobec treści art. 46 § 1 kk, nakazującego stosowanie przepisów prawa cywilnego, uniemożliwia naprawienie podwójnie tej samej szkody;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jedyny zasadny zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego K. A. (1).

Zgodnie z art. 415 § 1 zd. 2 kpk (tzw. klauzulą antykumulacyjną) nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Ustawodawca w KPK przewidział zatem przepis mający na celu przeciwdziałanie dwukrotnej kompensacji tej samej szkody. W niniejszej sprawie na poczet szkód wyrządzonych przez oskarżonego wynajmujący zaliczył kaucję. Odpowiednie stosowanie przepisów prawa cywilnego w odniesieniu do środków kompensacyjnych, w tym także przepisu art. 405 kc dotyczącego bezpodstawnego wzbogacenia, świadczyło o spójności ustawodawstwa karnego i cywilnego, stojąc na przeszkodzie orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. z pkt 3 zaskarżonego wyroku.

Wniosek

- o zmianę wyroku poprzez wykreślenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. (1);

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uchybienie Sądu Rejonowego wyeliminowano w postępowaniu odwoławczym.

Zarzut

9.

Odnośnie pkt 8 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony K. A. (1) działał w zamiarze przywłaszczenia pojazdu marki L. (...), w sytuacji gdy zebrany w sprawie kompleksowo materiał dowodowy, w tym zeznania pokrzywdzonego, wskazuje, że oskarżony pozostawiając własny pojazd przed wjazdem na posesję pokrzywdzonego, nie miał zamiaru ucieczki lub ukrycia pojazdu poprzedzonego (skoro pozostawiłby na miejscu, w widocznym punkcie własny pojazd), co kompleksowo wskazuje, że celem działania oskarżonego nie była kradzież;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, stopień szczegółowości rozważań Sądu Odwoławczego jest uzależniony od jakość oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas Sąd Odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takim wypadku wystarczające jest wskazanie głównych powodów nie podzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji (postanowienie SN z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. II KK 196/16, LEX nr 2108503). Aprobując stanowisko przedstawione w w/w judykacie SN oraz mając na względzie, iż zarzut podniesiony w stosunku do przypisania oskarżonemu winy za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk miał jedynie polemiczny charakter, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku niejako wyprzedzało i stanowiło odpowiedź na argumentację wykorzystaną we wniesionym środku odwoławczym, Sąd Okręgowy postąpi w sposób opisany powyżej odsyłając do k. 1133 i 1135v uzasadnienia pierwszoinstancyjnego. Oskarżonemu przypisano usiłowanie z uwagi na obecność na miejscu zdarzenia postronnego świadka P. S. i ucieczkę. Oskarżony nie odstąpił od kradzieży samochodu L. (...) z własnej woli, lecz niejako zmuszony przez okoliczności. Fakt, iż zostawił własny pojazd przed wjazdem na posesję pokrzywdzonego świadczy tylko o lekkomyślności oskarżonego. Racjonalności w działaniu nietrzeźwego sprawcy Sąd Okręgowy nie doszukiwałby się na siłę, w sposób jaki czynił to obrońca. Ponadto, samochód nie był podpisany i powiązanie jego własności z osobą oskarżonego mogło potrwać. Oskarżony mógł po niego wrócić lub wysłać w tym celu dowolną osobę z kluczykami do V. (...).

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego od czynu z V a/o, ewentualnie uznanie K. A. winnym czynu z art. 288 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

10.

Odnośnie pkt 9 wyroku

- rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, przy uwzględnieniu popełnienia czynu w motywacji zasługującej na zrozumienie i w odniesieniu do drugiego ze współoskarżonych, i wymierzenie za ten czyn bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, w sytuacji gdy całokształt okoliczności przemawia za uznaniem, że karą wystarczającą byłaby kara wymierzona na podobnym poziomie lub łagodniejsza niż kara oskarżonego M. K. (1);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy skontrolował całość rozstrzygnięcia o represji karnej wymierzonej oskarżonemu K. A. (1) – zarówno kary jednostkowe za poszczególne czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku oraz rozstrzygnięcie o karze łącznej, nie stwierdzając w tym względzie podstaw do ich korekty w rozstrzygnięciu reformatoryjnym. Wybór rodzaju kar jednostkowych przez Sąd I instancji nie budził jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy odstąpił od prostego wymierzenia oskarżonemu jednego rodzaju kary – pozbawienia wolności, różnicując rozstrzygnięcia jednostkowe, przechodząc do najłagodniejszej rodzajowo kary grzywny, poprzez karę ograniczenia wolności do najsurowszej, izolacyjnej kary pozbawienia wolności. Miarą surowości/łagodności kary każdorazowo był stopień wykorzystania przez Sąd ferujący wyrok ustawowych granic kary z konkretnego przepisu części szczególnej Kodeksu Karnego, który znajdował odzwierciedlenie w okolicznościach konkretnego czynu. Zróżnicowanie kar orzeczonych wobec K. A. i M. K. wynikało z udziału z zdarzeniu każdego ze sprawców. Adekwatnego zważenia wymagało także kto był inicjatorem przestępstwa z art. 191 § 1 kk i wciągnął do tego kolegę, w przestępczy sposób dochodząc swoich racji w sporze o samochód B. i to nawet nie z O. C. (1), z którym miał konflikt, lecz przemoc kierując do kolejnego właściciela samochodu, który był mu zupełnie obcy. Stopień dolegliwości orzeczonych w I instancji kar jednostkowych był wystarczający w odniesieniu do sytuacji podsądnego, odpowiadał dyrektywom wymiaru kary, a wszelkim przesłankom łagodzącym i obciążającym oskarżonego K. A. (1) nadano właściwą rangę i znaczenie. Sąd kara łączna w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, orzeczona z zastosowaniem zasady asperacji, także nie nosi znamion rażącej surowości. Właściwe ukształtowana kara łączna, stanowiąca podsumowanie całości przestępczej działalności podsądnego powinna oddziaływać na niego wychowawczo oraz odpowiednio chronić obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przez niego przestępstw. Skoro kara łączna stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań oskarżonego, to winna być także racjonalną z prewencyjnego punktu widzenia, reakcją za popełnione przestępstwa, nie zaś przejawem bliżej nieuzasadnionej i wręcz niezrozumiałej, ze społecznego punktu widzenia, pobłażliwości.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary za czyn z pkt IV a/o i wymierzenie za ten czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

11.

Odnośnie pkt 14 wyroku

- naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 624 § 1 kpk, poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy po stronie oskarżonego zachodzą podstawy zarówno fiskalne, jak i podstawy oparte o względy słuszności, prowadzące do wniosku o zwolnieniu oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przesłanką warunkującą zwolnienie oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów postępowania, o jakiej stanowi przepis art. 624 § 1 kpk, jest trudna sytuacja materialna oskarżonego, prowadząca do wnioskowania, iż oskarżony nie będzie w stanie uiścić kosztów postępowania oraz względy słuszności. Regułą jest obciążenie skazanych kosztami procesu, zaś wyjątkiem zwolnienie od ponoszenia tych kosztów. Względy słuszności, o których mowa w przepisie art. 624 § 1 kpk, pozwalają sądowi na rozstrzygnięcie o zwolnieniu oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, w sytuacji gdy oskarżony, dobrowolnie poddając się karze, w znacznym stopniu nie tylko zmniejszył koszty postępowania, ale i usprawnił tok postępowania pierwszoinstancyjnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 stycznia 2014 r., sygn. WZ 30/13, LEX nr 1408902). W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie zaistniała. Dolegliwość finansowa poniesienia kosztów postępowania wynikała z przestępczego działania oskarżonego i przerzucenie jej na Skarb Państwa nie było uzasadnione. Jak bezpośrednio wynika z akt sprawy, oskarżony jest młody i zdolny do wykonywania pracy zarobkowej. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Jego stan zdrowia w pełni umożliwia mu podjęcie po opuszczeniu ZK chociażby dorywczej pracy, w szczególności biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku pracy i zapotrzebowanie na pracowników, wykonujących nieskomplikowane i niewymagające doświadczenia oraz szczególnych kwalifikacji prace fizyczne.

Wniosek

- o nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania w wysokości 19.000 zł i 1.000 zł opłaty i przejęcie tych kosztów na rzecz Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego w odniesieniu do wszystkich czynów przypisanych mu w zaskarżonym wyroku, rozstrzygnięcie o karach jednostkowych i karze łącznej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono w ten tylko sposób, że uchylono rozstrzygnięcie zawarte w pkt 3 dotyczące obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

Zob. rubryka 3.8.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od K. A. (1) 1010 zł i od M. K. (5) 190 zł kosztów sądowych za II instancję.

7.  PODPIS

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 231/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

3.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 18 listopada 2020 r. sygn. II K 1160/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny –pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

4.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzut

1.

Z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego L. J.

- obraza przepisów prawa materialnego art. 280 § 1 kk, poprzez przyjęcie, że czyn ten stanowi jedynie występek z art. 191 § 1 kk, polegający na wymuszeniu na M. J. (brat pokrzywdzonego) przy użyciu groźby – klucza tzw. krzyżaka wydania – zwrotu pojazdu B. (...) nr rej. (...), bowiem oskarżony K. A. (1) miał cały czas poczucie własności tego pojazdu, a L. J. byłby jego tymczasowym posiadaczem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Sąd a quo zastosuje niewłaściwą kwalifikację prawną, bądź dokona wadliwej wykładni przepisów prawa materialnego. W niniejszej sprawie punktem wyjścia przy ocenie zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego art. 280 § 1 kk, poprzez jego niezastosowanie, była kwestia prawidłowości pierwszoinstancyjnego ustalenia odnośnie tego, że oskarżony był przekonany, że dochodzona przez niego wierzytelność (własność pojazdu B.) jest akceptowana wedle aksjologicznych ram obowiązującego porządku prawnego, ze wszystkimi tego skutkami. Co do zasady zarzut skarżącego winien mieć zatem postać trzeciej względnej przesłanki odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk – błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu Okręgowego, okoliczności, w jakich oskarżony K. A. (1) utracił pojazd zostały zbagatelizowane przez tego skarżącego i dla odmiany prawidłowo zważone przez Sąd merytoryczny. Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne wyjaśnienia K. A. (1), iż samochód B. został mu odebrany przez O. C. (1) i innych, co potwierdza akt oskarżenia o czyn z art. 282 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przeciwko O. C. (1) i M. Z. (k. 112-1114 ze sprawy II K 1641/19). W sprawie tej przedmiotem zaboru był właśnie przedmiotowy samochód B., zaś K. A. (1) miał status pokrzywdzonego. Nawet nieprawidłowe zachowanie K. A. (1) w późniejszym czasie, którego skutkiem był akt oskarżenia wniesiony w tej sprawie, a dokładniej jego pkt VI, nie pozbawiło K. A. (1) statusu pokrzywdzonego w odniesieniu do wskazanej powyżej sprawy, która stanowiła genezę zdarzenia obecnie ocenianego pod kątem prawidłowości subsumpcji. Z oceny prawno-karnej czynu z opisu prawnego Sąd Rejonowy zasadnie wyeliminował wszystkie elementy przestępstwa przeciwko mieniu związanego z zaborem przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, a przypisał oskarżonemu wyłącznie przestępstwo, jakie można mu przypisać w granicach jego zamiaru, tj. zmuszenie pokrzywdzonego M. J. groźbą użycia przemocy do określonego zachowania, tj. wydania rzeczy ruchomej, co do której oskarżony był przeświadczony, że nadal stanowi jego własność.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez przyjęcie, że czyn oskarżonych wypełnił znamiona z art. 280 § 1 kk i wymierzenie stosownej kary;

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków apelacyjnych.

Zarzut

2.

- obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie obraz art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 424 kpk i art. 410 kpk, polegająca na przekroczeniu granic swobodnej o ceny dowodów, przejawiająca się w uznaniu wyjaśnień oskarżonego K. A. (1) w tej części za wiarygodne, a nie stanowiące przyjętą linię obrony, wbrew i sprzecznie z ustaleniami Sądu I instancji, w tym co do faktu, iż po zaborze pojazdu sprawcy podjęli starania, aby nie być ujęci przez monitoring miejski, a kolejno ukryli tenże pojazd w stodole, mimo, że wcześniej został on zgłoszony jako skradziony do KMP S., a w przeciwieństwie do takich działań pokrzywdzony L. J. niezwłocznie zgłosił zdarzenie do organów ścigania – KMP S., opisując stale i jednolicie tak okoliczności nabycia w drodze umowy kupna-sprzedaży pojazdu, jak i okoliczności w których doszło do jego następnego zaboru;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wskazano, w niniejszej sprawie kluczowe były okoliczności w jakich oskarżony K. A. (1) utracił posiadanie i własność pojazdu B. (...) nr rej. (...). Proces dochodzenia przez oskarżonego K. A. (1) do określonych konkluzji w zakresie tego, że został on bezprawnie pozbawiony własności tego pojazdu został przez Sąd Rejonowy oceniony w sposób zgodny z art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk. Skarżący nie przedstawił w tym względzie przekonujących kontrargumentów. Powyższa konkluzja nie była wnioskiem wysnutym tylko i wyłącznie przez oskarżonego. Taka sama konkluzja stała po stronie organów ścigania, czego wyrazem stał się w/w akt oskarżenia przeciwko O. C. (1). Pełnomocnik podkreślił niestandardowe zachowanie oskarżonego polegające na tym, iż w sytuacji, w której zabrał swoją własność, ukrył pojazd i nie zgłosił tego faktu Policji, a nawet próbował ominąć monitoring miejski, a zatem utrudnić ewentualnie poszukiwania tego pojazdu. Doświadczenie życiowe Sądu wynikające z wieloletniego procedowania prowadzi jednak do wniosku, iż racjonalność postępowania osób pokrzywdzonych (a taki status K. A. (1) miał w sprawie II K 1641/19), pozostawia wiele do życzenia i uwarunkowana jest wieloma czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Bezzasadny był również argument pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż rozliczenia obu zainteresowanych (K. A. i O. C.) i ich forma wydawały się pozostawać poza wpływem oskarżyciela posiłkowego L. J., który następnie nabył ten pojazd. Dla oceny prawno-karnej czynu liczy się świadomość i zamiar sprawcy czynu (w sprawie niniejszej K. A.), a nie pokrzywdzonego, chociaż Sąd Rejonowy stwierdził, że trudno uznać L. J. za prawnego właściciela pojazdu przy rozważeniu okoliczności, w jakich nabył on pojazd. Problematyka ewentualnego paserstwa po stronie L. J. przekracza ramy niniejszego postępowania i chociażby z racji tego, Sąd Okręgowy czuł się zwolniony z kwestii jej rozważania, skupiając się na winie podsądnego K. A. (1), którego przestępcze zachowanie podciągnięto pod właściwą normę prawa materialnego.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez przyjęcie, że czyn oskarżonych wypełnił znamiona z art. 280 § 1 kk i wymierzenie stosownej kary;

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków.

Zarzut

3.

- obraza art. 46 § 1 kk, przez jego niezastosowanie, mimo złożenia takiego wniosku przez oskarżyciela posiłkowego w postaci naprawnienia szkody w części w kwocie 5.000 zł od oskarżonych – bez wskazania przyczyn takiego zaniedbania (pominięcia w rozstrzygnięciu);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie może być mowy o pominięciu, czy też przeoczeniu złożonego wniosku przez Sąd Rejonowy. W kwestii kompensacji Sąd ten zajął jasne stanowisko, tłumacząc w uzasadnieniu (k. 1140v), iż w wyroku nie przekazał L. J. samochodu, bo w świetle prawa cywilnego nie jest on właścicielem, skoro nabył go w okolicznościach wskazujących na podejrzenie popełnienia przestępstwa paserstwa tego samochodu. Z pewnością nie nabył go także w drodze zasiedzenia zgodnie z przepisami KC, skoro posiadał pojazd krótko, a czyn popełniony przez oskarżonego wytrącił go skutecznie z domniemania dobrej wiary posiadania tego pojazdu. W niniejszej sprawie status pokrzywdzonego L. J. dotyczył przestępstwa przeciwko wolności art. 191 § 1 kk z rozdziału XXIII Kodeksu Karnego, nie zaś przestępstwa przeciwko mieniu z rozdziału XXXV. Z powyższych względów, inaczej przedstawiały się też kwestie kompensacyjne.

Wniosek

- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. J. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody od obu oskarżonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

4.

Z apelacji osobistej oskarżonego M. K. (1)

- obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk i art. 4 kpk oraz art. 5 kpk, stanowiących, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co miało wpływ na nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego, oparcie ustaleń na okolicznościach, które nie zostały jednoznacznie udowodnione podczas rozprawy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zbieżność podnoszonych kwestii i wniosków w obu apelacjach: osobistej i sformułowanej przez obrońcę, wniesionych „na korzyść” oskarżonego M. K. , a dotyczących:

- współsprawstwa;

- rozpoznania M. K. (3) przez pokrzywdzonego;

- współmierności kary wymierzonej temu oskarżonemu;

powodowała, iż Sąd Okręgowy omówił je łącznie.

Zob. rubryka 3. 5 i 3.6.

Wniosek

- o uniewinnienie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

5.

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1)

Obraza przepisów postępowania karnego, a mianowicie:

- art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk , polegająca na niewzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej ocenie poszczególnych dowodów, uznaniu za udowodnione faktów niemających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co w oczywisty sposób wpłynęło na poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, prowadzących w efekcie do niesłusznego skazania M. K. (1);

- art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez niewskazanie w sporządzonym uzasadnieniu wyroku, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, nadto zawarcie w uzasadnieniu wyroku twierdzeń wprost sprzecznych z opisem czynu, który był podstawą przypisania winy M. K. (4), co w konsekwencji uniemożliwiło poznanie toku rozumowania Sądu I instancji przy ocenie dowodów i ustaleniu okoliczności faktycznych, związanych z przedmiotowym zdarzeniem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza pierwszoinstacyjnej analizy i oceny dowodów oraz poczynionych na jej podstawie ustaleń dotyczących M. K. (1) zaprezentowanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pozwoliła na zdecydowane odrzucenie zarzutów i tez obrończych odnośnie tego, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisów proceduralnych art. 4 kpk art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk.

Zbiorcze i nader rozbudowane sformułowanie zarzutu obrazy przepisów postępowania przez obrońcę, powodowało, iż Sąd Okręgowy zachowując ustawowy wymóg „zwięzłości” uzasadnienia wyroku, także tego odwoławczego, doszedł do przekonania o braku zasadności odrębnego omawiania na czym dokładnie polega obraza wskazanych powyżej przepisów i kiedy określony zarzut może abstrakcyjnie, w szablonowej sprawie, zostać uznany za zasadny lub niezasadny. Sąd Okręgowy od razu przejdzie do konkretów i esencji zarzucanych we wniesionym środku odwoławczym uchybień z przełożeniem na realia konkretnej, procedowanej obecnie sprawy i tej części wyroku dotyczącej stricte tego podsądnego, na korzyść którego wniesiono rozpoznawaną w tej części uzasadnienia odwoławczego apelację.

Obrońca podniósł, iż niezrozumienie budzi przypisanie winy M. K. (1), w sytuacji gdy w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, że „udział K. był mniejszy i drugorzędny, gdyż groźbę kierował A., a K. mu tylko asystował i nie był osobiście zainteresowany wynikiem przestępstwa”. Po pierwsze - rzeczywiście jeżeli chodzi o korzyść oskarżonego M. K. (1) brak jest jakichkolwiek podstaw, iż wysnuć wniosek, iż przekraczała ona swoją miarą pomoc koledze w odzyskaniu jego samochodu i mogła dotyczyć czegoś więcej. Odniesienie jakiejkolwiek korzyści przez sprawcę (czy też współsprawcę) nie należy jednak do znamion przestępstwa z art. 191 § 1 kk, przypisanego temu oskarżonemu i nie podniesienie tej kwestii nie zdekompletowało znamion tegoż czynu. Po drugie zaś – mniejszy udział w zdarzeniu M. K. (1) i czynności określone przez obrońcę jako wyłącznie asystowanie drugiemu z oskarżonych, tj. K. A. (1) nie wykluczały przypisania winy i działania „wspólnie i w porozumieniu” M. K. (1).

Jak orzekł Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 17 października 2019 r., sygn. II AKa 325/19 (LEX nr 2761619), współsprawstwo to oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Ustawa (art. 18 § 1 kk) nie wymaga by uczestnicy takiego porozumienia byli wobec siebie równorzędni, czy równorzędny był ich wkład we wspólną akcję przestępczą. Z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość czynu zabronionego, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego współsprawcy (LEX nr 2761619).

W sytuacji rozbieżności między opisem czynu z wyroku a jego uzasadnieniem decydujące znaczenie ma uzasadnienie (por. art. 455a kpk). Ponadto, żeby zaistniałe uchybienie z zakresu względnych przesłanek odwoławczych stało się przyczyną zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku musi ono wywrzeć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Nieścisłości, a właściwie rozbieżności między opisem czynu z wyroku a uzasadnieniem I instancji odnośnie tego, kto miał wymachiwać przed M. J. kluczem typu krzyżak, wskazywane przez obrońcę, tego podstawowego warunku, tj. wpływu na treść orzeczenia, zdaniem Sądu Okręgowego, nie spełniły. Sąd Rejonowy dostrzegając kwestię wymagającą wyjaśnienia, rozbudował postępowanie dowodowe, zadając dodatkowe pytania M. J. dotyczące zdarzenia z a/o i protokołów okazania wizerunków oskarżonych na fotografiach na rozprawie w dniu 2 marca 2020 r. (k. 1079v-1080). Świadek ten wyjaśnił dlaczego wcześniej nieprawidłowo posługiwał się nazwiskiem oskarżonego K. A., w sytuacji gdy w tracie zdarzenia z a/o miał styczność tylko z M. K. (1). Warto podkreślić, iż na rozprawie w dniu 2 marca 2020 r., kiedy zeznania składał M. J. na Sali rozpraw byli obecni obaj oskarżeni, zaś świadek składając zeznania wskazywał właśnie na M. K. (1).

Wniosek

- o uniewinienie M. K. (1) od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

5.

- rażąca niewspółmierność kary wymierzonej M. K. (1), polegająca na wymierzeniu mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 10 miesięcy ograniczenia wolności, w sytuacji gdy przy uznaniu go za winnego sprawstwa przedmiotowego czynu zasadnym było wymierzenie mu kary 3 miesięcy pobawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł przesłanek racjonalizujących twierdzenie o rażącej niewspółmierności kary wymierzonej M. K. (1) w I instancji. Niewspółmierność kary to pojęcie ocenne. Ponieważ w treści art. 438 pkt 4 kpk mowa jest o niewspółmierności rażącej, uznać należy, że chodzi tu o dysproporcję znaczną, bijącą wręcz w oczy, a nie o ewentualne drobne różnice w ocenach Sądu I instancji i oskarżonego. W przekonaniu Sądu Okręgowego, kryterium „rażącej” niewspółmierności nie spełnia rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o tzw. karze mieszanej – tj. sekwencji kar: krótkoterminowej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 10 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Orzeczona wobec oskarżonego kara w zestawieniu z przepisem art. 37b kk stanowi należycie zważoną kompilację i bilans okoliczności łagodzących i obciążających oskarżonego. Nadano im właściwą rangę i znaczenie. W opinii sądowo-psychiatrycznej rozpoznano u oskarżonego uzależnienie od alkoholu. Zaburzenia wynikające z uzależnienia od alkoholu nie są jednak równoznaczne z upośledzeniem umysłowym, czy chorobą psychiczną i nie obligują sądu do orzeczenia wobec takiego sprawcy kary łagodniejszej oraz poddania go leczeniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. II KK 58/11, LEX nr 794843). Sąd I instancji wyraźnie zróżnicował kary wymierzone obu oskarżonym za czyn z pkt VI a/o, uwzględniając udział w zdarzeniu obu sprawców. Jednocześnie kata ta pozostaje adekwatna do stopnia winy M. K. (1), stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz jego właściwości i warunków osobistych, uwzględnia rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również motywację tego sprawcy. Jest karą sprawiedliwą, która spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidulanej oraz zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą. Radio legis wprowadzenia przez ustawodawcę do Kodeksu Karnego art. 37b kk było radykalne ograniczenie możliwości stosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary wyłącznie w stosunku do kary pozbawienia wolności w wymiarze do jednego roku. Kara mieszana stanowi wykorzystanie koncepcji kary określanej w piśmiennictwie anglosaskim jako clang on the prison gates, opartej na założeniu, że dla niektórych skazanych, wykonanie nawet krótkiej kary pozbawienia wolności może mieć potężny efekt odstraszający i zniechęcający ich do popełniania kolejnych przestępstw ( M. Szewczyk, Jaka alternatywa, s. 104). Kara ograniczenia wolności ma natomiast stanowić uzupełnienie oddziaływania penalnego, ugruntowując społecznie pożądane zachowania skazanego bez silnego stygmatyzującego skutku (Uzasadnienie projektu rządowego dot. ZmKK z 20.2.2015 r., s. 12 [w:]Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do art. 1-116, pod red. prof. dr hab. M. Królikowskiego oraz prof. dr. hab. R. Zawłockiego). Sąd Okręgowy w pełni podzielił stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie zasadności i celowości wykorzystania przepisu art. 37b kk w rozstrzygnięciu o karze wymierzonej M. K. (1) i jednocześnie stwierdził bezzasadność postulatu obrońcy i oskarżonego odnośnie wymierzenia oskarżonemu tylko kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co wiązałoby się z nadmierną pobłażliwością. Dodać jedynie można, iż miarą kontroli instancyjnej i oceny orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary pod kątem jej rażącej niewspółmierności było także wykorzystanie sankcji karnej przewidzianej przez ustawodawcę w przepisie art. 191 § 1 kk.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zakresie kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

6.

Z apelacji obrońcy oskarżonego K. A. (1)

Odnośnie pkt 1 wyroku

c)  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony K. A. (1) działał w zamiarze przywłaszczenia pojazdu marki M. (...) (zwany dalej: busem), w sytuacji gdy zebrany w sprawie kompleksowo materiał dowodowy, a zwłaszcza zeznania M. P. (1) oraz G. A. wskazują, że oskarżony już wcześniej zwracał się z prośbą o pożyczenie w/w pojazdu, nadto w miejscu „zaboru” pozostawił swój rower, a sam „bus” znajdował się kilkaset metrów od miejsca uprzedniego zaparkowania, zapakowany rzeczami oskarżonego, co kompleksowo wskazuje, że celem działania oskarżonego było wyłącznie dokonanie przeprowadzki przy użyciu odpowiedniego do tego pojazdu, zatem działanie oskarżonego winno zostać zakwalifikowane jako art. 289 § 1 kk;

d)  naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci dowodów z zeznań świadka M. P. (2) oraz protokołu oględzin pojazdu, które w powiązaniu z miejscem znalezienia busa i korespondującymi wyjaśnieniami oskarżonego wskazują, że nie doszło do wejścia w posiadanie pojazdu w celu jego przywłaszczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zamiar nie jest ustalany jedynie w oparciu o werbalne deklaracje osoby oskarżonej. To jaki rzeczywiście był zamiar oskarżonego świadczy przebieg zdarzeń, działania jakie podjął i których zaniechał. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który czyn z pkt I a/o zakwalifikował jako przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a nie z art. 289 § 1 kk, czy też z art. 289 § 2 kk. Oskarżony składając wyjaśnienia wielokrotnie usprawiedliwiał swoje zachowanie polegające na zaborze busa M. (...) utraceniem swojego pojazdu. Rzecz w tym, iż bus ten nie należał do osoby, z którą wiązały go jakiekolwiek rozliczenia, lecz dla osoby całkowicie obcej dla tychże stron. Ponadto, gdyby rzeczywiście oskarżony chciał wykorzystać ów bus do przeprowadzki, odstawiłby pojazd na miejsce, z którego je zabrał. Wśród okoliczności, które typowo wskazywać będą na działanie w celu krótkotrwałego użycia, należy wymienić całkowite porzucenie przez sprawcę pojazdu lub podjęcie starań, aby pojazd znalazł się ponownie we władaniu osoby uprawnionej. Pozostawienie przez oskarżonego pojazdu na posesji należącej do jego rodziców powyższego kryterium, w ocenie Sądu Okręgowego, nie spełniło.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu kradzieży i ewentualnie zmianę kwalifikacji na art. 289 § 1 kk i wymierzenie za ten czyn kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w miejsce kary 1 roku pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

7.

Odnośnie pkt 2 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona uszkodzenia mienia w wynajmowanym lokalu wobec nieuwzględnienia okoliczności, że oskarżony w czasie dokonanych uszkodzeń przebywał i mieszkał oraz korzystał z lokalu i znajdujących się w nim rzeczy, nadto nie ujawniony w toku postępowania został zamiar z jakim działał oskarżony, co wskazuje, że brak jest podstaw do uznania, że czyn oskarżonego nosi znamiona czynu karalnego, a stanowi jedynie delikt cywilnoprawny, nadto którego szkoda pokryta została z przyjętej kaucji uiszczonej przy wynajmie (zeznania pokrzywdzonego);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska skarżącego w zakresie uznania, iż zniszczenie przez oskarżonego mienia A. G. (1), od którego oskarżony wynajmował mieszkanie stanowiło wyłącznie delikt cywilnoprawny. Odpowiedzialność lokatorów wynajmowanego mieszkania zabezpieczona była kaucją, z której wynajmujący pokrył szkody. Wyraźnie rozróżnić należy jednak normalne ślady użytkowania wiążące się z zamieszkiwaniem w danym lokalu, od celowej dewastacji mieszkania. Przy ocenie tego zarzutu przy powołaniu się przez się przez skarżącego na normalne ślady użytkowania rzeczy, decydujący był okres zamieszkiwania przez oskarżonego w mieszkaniu należącym do A. G. (1 mc i kilka dni) i wyniki oględzin przedmiotowego lokalu.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt II a/o;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

8.

Odnośnie pkt 3 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony składał wniosek o naprawienie szkody, w sytuacji gdy pokrzywdzony na rozprawie zeznał, że szkoda została pokryta i naprawiona, a on sam nie rości sobie żadnych roszczeń do oskarżonego, ewentualnie w przypadku gdyby Sąd uznał, że brak wniosku uprawnia do zasądzenia odszkodowania – błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez nieuwzględnienie, że szkoda została naprawiona, co wobec treści art. 46 § 1 kk, nakazującego stosowanie przepisów prawa cywilnego, uniemożliwia naprawienie podwójnie tej samej szkody;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jedyny zasadny zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego K. A. (1).

Zgodnie z art. 415 § 1 zd. 2 kpk (tzw. klauzulą antykumulacyjną) nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Ustawodawca w KPK przewidział zatem przepis mający na celu przeciwdziałanie dwukrotnej kompensacji tej samej szkody. W niniejszej sprawie na poczet szkód wyrządzonych przez oskarżonego wynajmujący zaliczył kaucję. Odpowiednie stosowanie przepisów prawa cywilnego w odniesieniu do środków kompensacyjnych, w tym także przepisu art. 405 kc dotyczącego bezpodstawnego wzbogacenia, świadczyło o spójności ustawodawstwa karnego i cywilnego, stojąc na przeszkodzie orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. z pkt 3 zaskarżonego wyroku.

Wniosek

- o zmianę wyroku poprzez wykreślenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. (1);

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uchybienie Sądu Rejonowego wyeliminowano w postępowaniu odwoławczym.

Zarzut

9.

Odnośnie pkt 8 wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony K. A. (1) działał w zamiarze przywłaszczenia pojazdu marki L. (...), w sytuacji gdy zebrany w sprawie kompleksowo materiał dowodowy, w tym zeznania pokrzywdzonego, wskazuje, że oskarżony pozostawiając własny pojazd przed wjazdem na posesję pokrzywdzonego, nie miał zamiaru ucieczki lub ukrycia pojazdu poprzedzonego (skoro pozostawiłby na miejscu, w widocznym punkcie własny pojazd), co kompleksowo wskazuje, że celem działania oskarżonego nie była kradzież;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, stopień szczegółowości rozważań Sądu Odwoławczego jest uzależniony od jakość oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas Sąd Odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takim wypadku wystarczające jest wskazanie głównych powodów nie podzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji (postanowienie SN z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. II KK 196/16, LEX nr 2108503). Aprobując stanowisko przedstawione w w/w judykacie SN oraz mając na względzie, iż zarzut podniesiony w stosunku do przypisania oskarżonemu winy za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk miał jedynie polemiczny charakter, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku niejako wyprzedzało i stanowiło odpowiedź na argumentację wykorzystaną we wniesionym środku odwoławczym, Sąd Okręgowy postąpi w sposób opisany powyżej odsyłając do k. 1133 i 1135v uzasadnienia pierwszoinstancyjnego. Oskarżonemu przypisano usiłowanie z uwagi na obecność na miejscu zdarzenia postronnego świadka P. S. i ucieczkę. Oskarżony nie odstąpił od kradzieży samochodu L. (...) z własnej woli, lecz niejako zmuszony przez okoliczności. Fakt, iż zostawił własny pojazd przed wjazdem na posesję pokrzywdzonego świadczy tylko o lekkomyślności oskarżonego. Racjonalności w działaniu nietrzeźwego sprawcy Sąd Okręgowy nie doszukiwałby się na siłę, w sposób jaki czynił to obrońca. Ponadto, samochód nie był podpisany i powiązanie jego własności z osobą oskarżonego mogło potrwać. Oskarżony mógł po niego wrócić lub wysłać w tym celu dowolną osobę z kluczykami do V. (...).

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego od czynu z V a/o, ewentualnie uznanie K. A. winnym czynu z art. 288 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

10.

Odnośnie pkt 9 wyroku

- rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, przy uwzględnieniu popełnienia czynu w motywacji zasługującej na zrozumienie i w odniesieniu do drugiego ze współoskarżonych, i wymierzenie za ten czyn bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, w sytuacji gdy całokształt okoliczności przemawia za uznaniem, że karą wystarczającą byłaby kara wymierzona na podobnym poziomie lub łagodniejsza niż kara oskarżonego M. K. (1);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy skontrolował całość rozstrzygnięcia o represji karnej wymierzonej oskarżonemu K. A. (1) – zarówno kary jednostkowe za poszczególne czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku oraz rozstrzygnięcie o karze łącznej, nie stwierdzając w tym względzie podstaw do ich korekty w rozstrzygnięciu reformatoryjnym. Wybór rodzaju kar jednostkowych przez Sąd I instancji nie budził jakichkolwiek zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy odstąpił od prostego wymierzenia oskarżonemu jednego rodzaju kary – pozbawienia wolności, różnicując rozstrzygnięcia jednostkowe, przechodząc do najłagodniejszej rodzajowo kary grzywny, poprzez karę ograniczenia wolności do najsurowszej, izolacyjnej kary pozbawienia wolności. Miarą surowości/łagodności kary każdorazowo był stopień wykorzystania przez Sąd ferujący wyrok ustawowych granic kary z konkretnego przepisu części szczególnej Kodeksu Karnego, który znajdował odzwierciedlenie w okolicznościach konkretnego czynu. Zróżnicowanie kar orzeczonych wobec K. A. i M. K. wynikało z udziału z zdarzeniu każdego ze sprawców. Adekwatnego zważenia wymagało także kto był inicjatorem przestępstwa z art. 191 § 1 kk i wciągnął do tego kolegę, w przestępczy sposób dochodząc swoich racji w sporze o samochód B. i to nawet nie z O. C. (1), z którym miał konflikt, lecz przemoc kierując do kolejnego właściciela samochodu, który był mu zupełnie obcy. Stopień dolegliwości orzeczonych w I instancji kar jednostkowych był wystarczający w odniesieniu do sytuacji podsądnego, odpowiadał dyrektywom wymiaru kary, a wszelkim przesłankom łagodzącym i obciążającym oskarżonego K. A. (1) nadano właściwą rangę i znaczenie. Sąd kara łączna w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, orzeczona z zastosowaniem zasady asperacji, także nie nosi znamion rażącej surowości. Właściwe ukształtowana kara łączna, stanowiąca podsumowanie całości przestępczej działalności podsądnego powinna oddziaływać na niego wychowawczo oraz odpowiednio chronić obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przez niego przestępstw. Skoro kara łączna stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań oskarżonego, to winna być także racjonalną z prewencyjnego punktu widzenia, reakcją za popełnione przestępstwa, nie zaś przejawem bliżej nieuzasadnionej i wręcz niezrozumiałej, ze społecznego punktu widzenia, pobłażliwości.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary za czyn z pkt IV a/o i wymierzenie za ten czyn kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Zarzut

11.

Odnośnie pkt 14 wyroku

- naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 624 § 1 kpk, poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy po stronie oskarżonego zachodzą podstawy zarówno fiskalne, jak i podstawy oparte o względy słuszności, prowadzące do wniosku o zwolnieniu oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przesłanką warunkującą zwolnienie oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów postępowania, o jakiej stanowi przepis art. 624 § 1 kpk, jest trudna sytuacja materialna oskarżonego, prowadząca do wnioskowania, iż oskarżony nie będzie w stanie uiścić kosztów postępowania oraz względy słuszności. Regułą jest obciążenie skazanych kosztami procesu, zaś wyjątkiem zwolnienie od ponoszenia tych kosztów. Względy słuszności, o których mowa w przepisie art. 624 § 1 kpk, pozwalają sądowi na rozstrzygnięcie o zwolnieniu oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, w sytuacji gdy oskarżony, dobrowolnie poddając się karze, w znacznym stopniu nie tylko zmniejszył koszty postępowania, ale i usprawnił tok postępowania pierwszoinstancyjnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 stycznia 2014 r., sygn. WZ 30/13, LEX nr 1408902). W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie zaistniała. Dolegliwość finansowa poniesienia kosztów postępowania wynikała z przestępczego działania oskarżonego i przerzucenie jej na Skarb Państwa nie było uzasadnione. Jak bezpośrednio wynika z akt sprawy, oskarżony jest młody i zdolny do wykonywania pracy zarobkowej. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Jego stan zdrowia w pełni umożliwia mu podjęcie po opuszczeniu ZK chociażby dorywczej pracy, w szczególności biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku pracy i zapotrzebowanie na pracowników, wykonujących nieskomplikowane i niewymagające doświadczenia oraz szczególnych kwalifikacji prace fizyczne.

Wniosek

- o nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania w wysokości 19.000 zł i 1.000 zł opłaty i przejęcie tych kosztów na rzecz Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

6.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonego w odniesieniu do wszystkich czynów przypisanych mu w zaskarżonym wyroku, rozstrzygnięcie o karach jednostkowych i karze łącznej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono w ten tylko sposób, że uchylono rozstrzygnięcie zawarte w pkt 3 dotyczące obowiązku naprawienia szkody na rzecz A. G. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

Zob. rubryka 3.8.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

8.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od K. A. (1) 1010 zł i od M. K. (5) 190 zł kosztów sądowych za II instancję.

9.  PODPIS