Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2020 roku ok. godz. 1:30 J. P. poruszał się w miejscowości Ł. od miejscowości K. w kierunku W. pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...). Z przeciwnego kierunku jechał samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) D. R. (1).

W momencie wymijania, za zakrętem, na prostym odcinku drogi, J. P. nie zachował należytej ostrożności i zjechał na pas ruchu, po którym poruszał się D. R. (1), powodując zderzenie pojazdów. J. P. przednią częścią swojego pojazdu uderzył w lewy bok samochodu D. R. (1). A. (...) prowadzone przez J. P. w wyniku tego obróciło się i wpadło do rowu.

W czasie zdarzenia zachmurzenie było niewielkie i nie padał deszcz, jednakże była gęsta mgła, która znacznie ograniczała widoczność.

W pojeździe A. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony przedni zderzak, przednie zawieszenie, lewe przednie koło wyrwane, wgniecione zostały lewe przednie oraz tylne drzwi.

W A. (...) o nr rej. (...) została uszkodzona lewa strona pojazdu- przedni błotnik, pokrywa silnika, lusterko wsteczne, drzwi pojazdu oraz wyrwane przednie lewe koło.

Podczas jazdy w/w nie znajdowali się pod wpływem alkoholu.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego J. P. k. 47

- zeznania świadka D. R. (1) k. 40, 00:08:31-00:25:47 na k.74v-75v

- protokół badania trzeźwości D. R. (1) k. 37-27v

- protokół badania stanu trzeźwości J. P. k. 38-3v

- protokół oględzin pojazdu A. (...) nr rej. (...) k. 8-9v

- protokół oględzin pojazdu A. (...) nr rej. (...) k. 10-11v

- protokół oględzin miejsca wypadku wraz z dokumentacją fotograficzną k. 14-29

J. P. i D. R. (1) samodzielnie wysiedli z pojazdów. Na miejsce przyszedł też mieszkający w pobliżu M. P., który usłyszał hałas powstały w wyniku zderzenia samochodów. Zadzwonił on po pogotowie ratunkowe. Na miejsce przybyli również funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W..

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego J. P. k. 47

- zeznania świadka D. R. (1) k. 40, 00:08:31-00:25:47 na k.74v-75v

- zeznania świadka M. Z. k. 51, 00:27:46-00:32:29 na k. 75v-76

- zeznania świadka M. P. k. 44

J. P. urodził się w (...) roku. Jest kawalerem. Ma jedno dziecko w wieku 3 lat. Nie ma wyuczonego zawodu. Odbywa praktyki zawodowe i z tego tytułu uzyskuje kwotę 290 zł. Korzysta z pomocy finansowej rodziców. Jest właścicielem samochodu marki B. (...), rok produkcji - 1991.

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej k. 48

Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 25 sierpnia 2020 roku, w sprawie II W 234/20 J. P. został ukarany grzywną w kwocie 500 zł za zarzucany mu czyn z art. 86 § 1 kw. J. P. skutecznie wniósł sprzeciw od w/w wyroku.

Obwiniony J. P. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podał, że jechał samochodem A. (...) o nr rej. (...). Była gęsta mgła, więc nie jechał za szybko. Na prostym odcinku drogi zauważył jadący z przeciwka samochód, który miał włączone światła drogowe, co go oślepiało. Zjechał możliwie do prawej krawędzi jezdni i ,,mrugnął mu” długimi światłami. W momencie wymijania poczuł uderzenie z boku. W wyniku tego jego auto obróciło się i wpadło do rowu. (k. 47)

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na danie im wiary w części. Wyjaśnienia obwinionego co do okoliczności zdarzenia Sąd uznał za wiarygodne. Bezsprzecznie bowiem w dniu 19 czerwca 2020 roku ok. godz. 1:30 J. P. w miejscowości Ł. jechał pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), a z przeciwnego kierunku samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) D. R. (1). Doszło wówczas do zderzenia tych pojazdów. Panująca zaś mgła znacznie ograniczała widoczność. Wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadka D. R. (1). Na przymiot wiarygodności nie zasługiwały wyjaśnienia obwinionego w zakresie przyczyny zaistniałego zdarzenia. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie są nielogiczne, niejasne oraz sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. J. P. podniósł, że został oślepiony przez światła drogowe D. R. (2). W momencie wymijania, poczuł uderzenie w bok samochodu. Wersja J. P. nie znajduje potwierdzania zarówno w zeznaniach D. R. (1), M. Z., protokole oględzin pojazdów i protokole oględzin miejsca wypadku, jak i w dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia. W tej części bezsprzecznie na wiarę zasługiwały zeznania D. R. (1), bowiem przede wszystkim uszkodzenia pojazdu obwinionego (przód samochodu) wskazują na to, że to on nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania. W związku z tym, Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego w tym zakresie, uznając, że stanowią one wyłącznie linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Na wiarę zasługują zeznania świadka D. R. (1) (k. 40, 00:08:31-00:25:47 na k.74v-75v). Są one konsekwentne, spójne i logiczne. Świadek ten zeznał, że jechał w kierunku miejscowości K.. Nie jechał szybko z uwagi na mgłę. Nagle, pojazd jadący z naprzeciwka, w trakcie manewru wymijania uderzył w lewy bok jego samochodu, jakby kierowca celowo skręcił. Samochód ten odbił się, obróciło go i wpadł do przydrożnego rowu. Na miejsce zdarzenia przyszedł też inny mężczyzna. D. R. (1) podniósł nadto, że nieprawdą jest, że uderzył w samochód J. P.. Wynika to też z uszkodzeń samochodów. W przeciwieństwie do niego, J. P. ma rozbity przód samochodu. Zeznania te nie budziły wątpliwości Sądu. Są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i korespondują z dowodami zgromadzonymi w niniejszej sprawie.

Na wiarę zasługują zeznania świadka M. Z. (k. 51, 00:27:46-00:32:29 na k. 75v-76). Były one logiczne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji. Przed Sądem nie pamiętał on dokładnie wszystkich okoliczności dotyczących podjętej interwencji, jednakże niewątpliwe wynika to z upływu czasu i wielości podobnych zdarzeń. M. Z. zeznał, że po przybyciu na miejscu zastał na pasie w kierunku K. A. (...), które prowadził D. R. (1), z wyrwanym lewym, przednim kołem i uszkodzonym bokiem. W odległości kilkuset metrów w rowie leżało na boku A. (...), którym kierował J. P.. Panowała wówczas gęsta mgła. Na miejscu kierujący zostali rozpytani na okoliczności zdarzenia. J. P. utrzymywał, że został oślepiony przez światła drogowe i nie był w stanie jednoznacznie określić jak doszło do zdarzenia. D. R. (1) oświadczył, że w chwili wymijania się A. prowadzone przez J. P. uderzyło w jego lewy bok, na wysokości prawego koła, powodując jego wyrwanie. Odbiło się, obróciło wokół własnej osi i wpadło do rowu. Za sprawcę zdarzenia został uznany J. P.. Świadek ten jest osobą obcą w stosunku do obwinionych i nie ma żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie go obciążać. Nie jest też zainteresowany konkretnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy.

Zeznania świadka M. P. są spójne, stanowcze i logiczne (k. 44). Z jego zeznań wynika, że nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia i nie widział on samego momentu zderzenia się samochodów. Przybył on na miejsce, gdy usłyszał huk. Kierowcy znajdowali się już poza pojazdami. Zadzwonił na numer alarmowy.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

J. P. został obwiniony o to, że w dniu 19 czerwca 2020 roku ok godz. 1:30 w m. Łopatki kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności podczas manewru wymijania z innym pojazdem w wyniku czego doszło do zderzenia, czym stworzył zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny.

Dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).

Znamiona zachowania z art. 86 § 1 KW mogą zostać wyczerpane zarówno umyślnie (w zamiarze bezpośrednim lub zamiarze ewentualnym), jak i nieumyślnie (z lekkomyślności lub niedbalstwa) – art. 5 KW. Naruszenie zasad ostrożności w ruchu drogowym stanowi przy tym obiektywną przesłankę odpowiedzialności, której nie należy utożsamiać z winą. Przypisanie winy wymaga zaś stwierdzenia, że sprawca co najmniej mógł przewidzieć skutek w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym (zob. A. Marek, Prawo wykroczeń, 2012, s. 130).

Jednocześnie, zgodnie z art 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2020.110 t.j. z dnia 2020.01.24), kierujący pojazdem jest obowiązany: przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się.

Wymijanie to przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w przeciwnym kierunku (art. 2 pkt 26 p.r.d.). Z reguły manewr ten nie powoduje znacznych trudności. Problematyczne może być wymijanie na wąskiej drodze. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 1 p.r.d. przy wymijaniu kierujący pojazdem zobligowany jest do zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechania na prawo i zmniejszenia prędkości lub zatrzymania się. Podjęcie tych działań ma na celu bezpieczne wykonanie manewru wymijania. Pojazd mniejszy lub lżejszy, dla ułatwienia wymijania z pojazdem ciężkim lub szerokim, zjeżdża na pobocze i się zatrzymuje. W przypadku konieczności wymijania się na wąskiej drodze górskiej o określonym spadku zjeżdża na pobocze zawsze kierujący pojazdem jadącym z góry (S. Soboń, Kodeks drogowy..., s. 161). Przepisy Prawa o ruchu drogowym nie precyzują pojęcia „bezpiecznego odstępu”. W praktyce przyjmuje się, że bezpieczny odstęp boczny między jadącymi pojazdami nie powinien być mniejszy od tylu centymetrów, ile wynosi suma prędkości wymijających się pojazdów w kilometrach na godzinę (J. Kochanowski, w: Kodeks drogowy..., red. J. Bafia, s. 99). (M. Ł., Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Opublikowano: LexisNexis 2012)

Zdarzenie drogowe w niniejszej sprawie polegało na zderzeniu się samochodu prowadzonego przez J. P. i samochodu prowadzonego przez D. R. (1) - podczas ich wymijania. Obwiniony J. P. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, polegającego na niezachowaniu należytej ostrożności podczas wykonywania tego manewru. Obwiniony podniósł, że został oślepiony światłami drogowymi przez D. R. (1). Zjechał możliwie do prawej krawędzi, ale w momencie wymijania poczuł uderzenie z boku, w wyniku czego jego auto obróciło się i wpadło do rowu. W sprzeciwi podniósł, że do zdarzenie doszło w wyniku pomylenia przez współuczestnika ruchu stron jezdni z uwagi na poruszania się przez niego pojazdem wyposażonym w kierownice po prawej stronie. W ocenie Sądu, jego relacja nie znalazła jednak potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Za wiarygodne zostały uznane zeznania złożone przez D. R. (1), który wskazał, że jadący z naprzeciwka J. P., w trakcie manewru wymijania, uderzył nagle w lewy bok jego samochodu, jakby wykonywał skręt. Kluczowe w niniejszej sprawie w ocenie Sądu były uszkodzenia, jakie powstały w obu samochodach. W pojeździe A. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony przedni zderzak, przednie zawieszenie, lewe przednie koło wyrwane, wgniecione zostały lewe przednie oraz tylne drzwi. W A. (...) o nr rej. (...) została uszkodzona lewa strona pojazdu- przedni błotnik, pokrywa silnika, lusterko wsteczne, drzwi pojazdu oraz wyrwane przednie lewe koło. Uszkodzenia przedniej części pojazdu J. P., a także okoliczność, że jego samochód ,,odbił się” od samochodu D. R. (1) wskazują na to, że to obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności, stracił panowanie nad pojazdem i tak jak to wynika z relacji D. R. (1) – uderzył przodem w jego samochód. Niewątpliwie, J. P. w sposób niezamierzony zjechał na pas przeznaczony dla przeciwnego kierunku ruchu, nie zachowując bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu prowadzonego przez D. R. (1). Przyczyną tego z pewnością była między innymi panująca wówczas gęsta mgła, która ograniczała widoczność. Uszkodzenia samochodu J. P. nie wskazują na to, że w trakcie wymijania zjechał on możliwie do prawej krawędzi jezdni. Przerzucenie odpowiedzialności na D. R. (1) nie znajduje zatem potwierdzenia w protokołach oględzin pojazdów, protokole oględzin miejsca zdarzenia, dokumentacji fotograficznej i zeznaniach świadka M. Z., stanowiąc przyjętą przez obwinionego linię obrony. W związku z tym, do przedmiotowego zdarzenia doszło jedynie w wyniku nieprawidłowego zachowania obwinionego. Czyn J. P. wyczerpuje zatem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

W ocenie Sądu obwiniony dział nieumyślnie. J. P. nie miał zamiaru spowodowania zagrożenia w ruchu drogowym. Obwiniony spowodował je jednak na skutek niezachowania należytej ostrożności

Sąd uznał obwinionego J. P. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Oskarżony nie posiada stałego zatrudnienia, odbywa praktyki zawodowe. Nie ma majątku większej wartości. Na jego utrzymaniu pozostaje jedno dziecko.

Obwiniony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionej należy określić jako znaczny. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na wglądzie art. 47 § 6 kw. J. P. był zobowiązany do zachowanie szczególnej ostrożności, jednak zignorował podstawowe obowiązki uczestnika ruchu drogowego. Sąd miał przy tym na względzie, że jego działanie było nieumyślne.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących i obciążających.

Mając na uwadze sytuację majątkową J. P., Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa w oparciu o art.119 kpw w zw. z art.624 kpk w zw. z art. 617 kpk.

S. (...)

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

Sędzia N. D.