Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 330/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 20 grudnia 2019 r.,

sygn. akt II K 590/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Ł. K. został prawomocnie skazany jeszcze jednym wyrokiem:

wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 listopada 2018 r., sygn. akt II K 326/17 – skazanie za czyn popełniony w dniu 20 listopada 2013 r. z art. 286 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda

obie kary nie zostały wykonane

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. rażąca niewspółmierność kary, niewzięcie pod uwagę sytuacji osobistej i rodzinnej skazanego, zmiany jego postawy, trwającej resocjalizacji, związku podmiotowo-przedmiotowego popełnionych przez niego czynów, a w konsekwencji zastosowanie zasady asperacji, nie zaś absorpcji, bądź zbliżonej do absorpcji,

2. naruszenie przepisów art. 7 k.p.k. poprzez ustalenie, iż mimo ścisłego związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy czynami objętymi wyrokami, podlegającymi łączeniu, należy zastosować zasadę asperacji, gdy właściwym byłoby zastosowanie zasady pełnej absorpcji

5. dowolna ocena materiału dowodowego, a w szczególności opinii o skazanym i wyroków skazujących, a w konsekwencji niezwrócenie uwagi na związek podmiotowo-przedmiotowy czynów i odbywania od dłuższego czasu kary pozbawienia wolności, co powinno mieć wpływ na orzeczenie kar łącznych w niższym wymiarze

a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż należało orzec kary łączne pozbawienia i ograniczenia wolności na zasadzie asperacji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazane zarzuty okazały się całkowicie bezzasadne.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak SN w wyroku z 14 XI 1973 r. III KR 254/73, OSNPG 1974 z 3-4, poz. 51 oraz w wyroku z 02 II 1995 r. II KRN 198/94 OSNPK 1995 z. 6 poz. 18).

Nie sposób podzielić zarzutu podnoszonego przez skazanego, iż Sąd pierwszej instancji w sposób niedostateczny rozważył przy wymiarze kary okoliczności łagodzące dotyczące osoby oskarżonego, zmiany jego postawy, resocjalizacji – wyraźna i prawidłowa ocena tych okoliczności, dokonana została w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Podnoszony przez skazanego fakt wykonania części orzeczonych wobec niego kar w żadnej mierze nie stanowi okoliczności łagodzącej. Jeśli zaś chodzi o wielokrotnie wskazywany w apelacji argument „ścisłych związków podmiotowo-przedmiotowych między czynami” nie sposób, w ocenie Sądu II instancji, go podzielić, biorąc pod uwagę rozbieżność kwalifikacji czynów, za które wymierzono kary podlegające połączeniu oraz idącą za tym rozbieżność podmiotową w zakresie pokrzywdzonych. Nadto popełnione przez skazanego czyny, charakteryzują się naruszeniami różnych prawnie chronionych dóbr. Sąd I instancji prawidłowo ocenił również treść opinii penitencjarnej, jednakże postawa skazanego i pozytywna prognoza kryminalistyczna wobec niego nie stanowią okoliczności wyjątkowych, uzasadniających szczególne traktowanie przy orzekaniu kary łącznej, lecz winny stanowić normę w przypadku osób odbywających karę pozbawienia wolności (por. wyrok SA w Gdańsku z 25 marca 2019 r., II AKa 362/18). Wyrok łączny jest instytucją, która ma racjonalizować wymiar kary, a nie służyć jedynie poprawie sytuacji skazanego. Zasadę absorpcji stosować zaś należy wyjątkowo. Przytoczona przez skarżącego argumentacja nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku przez niego postulowanym. Orzeczenie Sądu I instancji pozostaje w pełni adekwatne do dyrektyw, wyznaczonych dyspozycją art. 85a k.k.

Wniosek

orzeczenie kar łącznych w łagodniejszym wymiarze:

do 5 lat pozbawienia wolności i do 12 miesięcy ograniczenia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji stwierdzenia przez Sąd odwoławczy bezzasadności podniesionych w apelacji zarzutów wniosek apelacji pozostawał bezzasadny. Orzekając w przedmiocie kar łącznych Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności, mające wpływ na rozstrzygnięcie, w tym przede wszystkim treść art. 85 a k.k. oraz art. 86 k.k. Mając na względzie spełnienie przez karę celów zapobiegawczych i wychowawczych, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, Sąd I instancji słusznie zastosował względem skazanego zasadę asperacji, istotnie odbiegającą od kumulacji kar jednostkowych.

Lp.

Zarzut

3. niewskazanie w uzasadnieniu wyroku na jakiej podstawie nie dokonano połączenia kar wskazanych w punktach 1-4, 7, 10 i 14 zaskarżonego wyroku oraz odniesienie się do kar jednostkowych zasądzonych w łączonych wyrokach w kontekście wymiaru kary

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rzeczywiście w uzasadnieniu wyroku łącznego nie wskazano przyczyn, dla których Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie wyroku łącznego w zakresie kilku z wyroków jednostkowych. Analiza tegoż wyroku wskazuje, iż Sąd ten stosownie do treści art. 85 § 1 k.k. w brzmieniu na datę orzekania umorzył postępowanie w zakresie wyroków już wykonanych. Niezrozumiałe jest brzmienie drugiej części tego zarzutu.

Wniosek

brak wniosku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wynika z treści art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, iż jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w treści art. 424 k.p.k.

Lp.

Zarzut

4. niewskazanie w wyroku łącznym okresów pozbawienia wolności, które winny być zaliczone na poczet kary łącznej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z treścią art. 577 k.p.k. – w wyroku łącznym należy, w miarę potrzeby, wymienić okresy zaliczone na poczet kary łącznej.

Rzeczywiście Sąd Rejonowy nie dokonał tego zaliczenia, co konwalidował Sąd Okręgowy w punkcie III swego wyroku.

Wniosek

zawarty w treści uzasadnienia wniosek o zaliczenie na poczet kary łącznej, brzmiący „odbyłem również w trakcie całego tego dwuletniego postępowania karnego kary pozbawienia wolności, stąd też fakt ten również powinien zostać zaliczony na poczet orzeczonej kary łącznej”, ewentualnie potraktowanie odbytych kar jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, iż węzłem kary łącznej objęte zostały kary jeszcze niewykonane zaliczenie mogło objąć jedynie okresy zatrzymania i odbycia kar w tychże połączonych sprawach (art. 63 § 1 k.k.). W okresie, który wskazuje skazany odbywał on kary orzeczone w sprawach, co do których postępowanie w sprawie wyroku łącznego zostało umorzone (IV K 596/16, III K 47/17).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd wziął pod uwagę z urzędu, iż:

1. wobec skazanego zapadł jeszcze jeden prawomocny wyrok, to jest wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 listopada 2018 r., sygn. akt II K 326/17 za czyn z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 listopada 2013 r., którym orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 złotych,

2. nadto Sąd Rejonowy pominął w sentencji wyroku łącznego jednostkowy wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 31 stycznia 2017 r., sygn. akt X K 17/11, wskazany w komparycji wyroku łącznego

kary grzywny orzeczonej tym wyrokiem na podstawie art. 33 § 2 k.k. Sąd Rejonowy nie objął ani węzłem kary łącznej grzywny, ani też postępowania w przedmiocie wyroku łącznego w tym zakresie nie umorzył

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Oboma wskazanymi wyrokami orzeczono kary, które nie zostały wykonane, a zatem podlegały objęciu węzłami kar łącznych. Jednocześnie nie zachodził żaden z przypadków przewidzianych w art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k. Utrzymanie zaskarżonego wyroku w tej sytuacji byłoby rażąco niesprawiedliwe dla sytuacji skazanego w rozumieniu art. 440 k.p.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II wyroku Sądu Okręgowego utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w zakresie pozostałym po jego zmianie z urzędu wskazanej w punkcie I wyroku Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podnoszące przez skarżącego argumenty za obniżeniem kary łącznej ograniczenia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności okazały się bezzasadne. Sąd Okręgowy nie dostrzegł okoliczności przemawiających za zmianą lub uchyleniem zaskarżonego orzeczenia w zakresie kary łącznej ograniczenia wolności, zmiana zaś w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności nastąpiła z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

w komparycji zaskarżonego wyroku dodano punkt 17, ustalając, że wobec skazanego zapadł również wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 listopada 2018 r., sygn. akt II K 326/17 za czyn z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 listopada 2013 r., którym orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 złotych każda

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazanym wyrokiem orzeczono dwie kary, podlegające połączeniu, z uwagi, iż w chwili orzekania przez Sąd II instancji nadal nie były wykonane. Konieczne zatem było uzupełnienie komparycji zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego o tenże wyrok jednostkowy.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

węzłem kary łącznej grzywny z punktu II zaskarżonego wyroku objęto dodatkowo karę grzywny orzeczoną w wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 listopada 2018 r., sygn. akt II K 326/17 oraz karę grzywny orzeczoną w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 31 stycznia 2017 r., sygn. akt X K 17/11 i wymierzono skazanemu Ł. K. łączną karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda

Zwięźle o powodach zmiany

Obie wskazane kary grzywny, jako niewykonane, podlegały połączeniu, dlatego też Sąd Okręgowy uzupełnił istniejący węzeł kar łącznych o te dwie kary. Jednocześnie nie umknęło Sądowi Okręgowemu, iż takie dodatkowe objęcie istniejącym węzłem kolejnych kar możliwe jest wyłącznie na korzyść skazanego (art. 440 k.p.k.). Sąd przeanalizował zatem proporcję, jaką zastosował pierwotnie Sąd Rejonowy dokonując połączenia kar grzywny w węzeł nieobejmujący tych dodatkowych kar:

- 100 stawek dziennych po 10 zł każda – IV K 582/15

- 200 stawek dziennych po 10 zł każda – V K 15/16

- 200 stawek dziennych po 10 zł każda – V K 179/17

kara łączna grzywny 300 stawek dziennych po 10 zł każda.

Sąd Okręgowy dołączył do tego węzła dwie kary grzywny:

- 360 stawek dziennych po 10 zł każda – X K 17/11

- 100 stawek dziennych po 20 zł każda – II K 326/17.

By nie uchybić przyjętej przez Sąd Rejonowy proporcji na niekorzyść skazanego – Sąd Okręgowy wymierzył mu łączną karę grzywny w wysokości 400 stawek dziennych po 10 zł każda. Takie ukształtowanie tejże kary łącznej niewątpliwie nastąpiło na korzyść skazanego. Sąd Okręgowy miał przy tym również na uwadze dyrektywy wskazane w art. 85a k.k. i art. 86 k.k.

3.

Przedmiot i zakres zmiany

węzłem kary łącznej pozbawienia wolności z punktu III zaskarżonego wyroku objęto dodatkowo karę pozbawienia wolności orzeczoną w wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14 listopada 2018 r., sygn. akt II K 326/17 i wymierzono skazanemu Ł. K. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat i 3 miesięcy

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazana kara pozbawienia wolności, jako niewykonana, podlegała połączeniu, dlatego też Sąd Okręgowy uzupełnił istniejący węzeł kar łącznych o tą karę. Ponownie wskazać należy, iż nie umknęło Sądowi Okręgowemu, iż takie dodatkowe objęcie istniejącym węzłem kolejnej kary jednostkowej możliwe jest wyłącznie na korzyść skazanego (art. 440 k.p.k.). Sąd przeanalizował zatem proporcję, jaką zastosował pierwotnie Sąd Rejonowy dokonując połączenia kar pozbawienia wolności w węzeł nieobejmujący tej dodatkowej kary:

- 6 miesięcy – VIII K 268/15

- 4 lata – X K 17/11

- 2 lata i 10 miesięcy – III K 901/16

- 11 miesięcy – II K 1305/15

kara łączna 6 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy dołączył do tego węzła karę pozbawienia wolności w wymiarze:

- 2 lat - II K 326/17.

By nie uchybić przyjętej przez Sąd Rejonowy proporcji na niekorzyść skazanego – Sąd Okręgowy wymierzył mu łączną karę pozbawienia wolności w wysokości 7 lat i 3 miesięcy. Takie ukształtowanie tejże kary łącznej niewątpliwie nastąpiło na korzyść skazanego. Sąd Okręgowy miał przy tym również na uwadze dyrektywy wskazane w art. 85a k.k. i art. 86 k.k.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich poniesienie w jego obecnie trudnej sytuacji życiowej byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rażąca niewspółmierność kary łącznej,

brak zaliczenia na jej poczet okresów pozbawienia wolności

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana