Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt: I C 786/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

21 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Robert Węgrzyn

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Doroś

po rozpoznaniu 21 stycznia 2020 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda M. B. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa - Dyrektora Zakładu Karnego w S. 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Robert Węgrzyn

sygn. akt I C 786/19

UZASADNIENIE

Powód M. B. domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa Dyrektora Zakładu Karnego w S. 75.000 zł tytułem zadośćuczynienia „z odsetkami ustawowymi od lipca 2018r.”

Uzasadniając swe żądanie wskazał, że pozwany naruszył jego dobra osobiste dwukrotnie odmawiając wpisania na listy odwiedzających bliskich mu osób.

(pozew k. 4 akt)

Pozwany Skarb Państwa – Zakład Karny w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

(odpowiedź na pozew k. 54-55 akt)

Zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. sąd nie ma obowiązku w uzasadnieniu przedstawiać żądań i stanowisk stron. Stąd też wyżej jedynie w zarysie określono te stanowiska i żądania.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód - M. B. odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S. w okresie od 20.06.2018r. do 04.09.2018r.

(dowód: informacja o pobytach k. 58 akt)

W dniach 07.07.2018r. i 04.08. 2018r. powód odbył widzenie z odwiedzającymi go osobami.

(bezsporne)

Powód wnioskami z 18.07.2018 i 24.08.2018r. zwrócił się do pozwanego o wyrażenie zgody na odbycie widzenia z osobami wskazanymi w tych wnioskach. Pozwany odmówił udzielenia zgody na odbycie przez powoda widzenia z ww. osobami.

(dowód: kopie wniosków powoda k. 60 i 61 akt)

W związku z ww. odmowami powód złożył skargi do sędziego penitencjarnego.

Skargi powoda zostały uznane za niezasadne. Sędzia penitencjarny uznał, że ww. decyzje pozwanego były zgodne z prawem.

(dowód: kopie dokumentów k. 101, 103 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny( § 2). Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Zgodnie z art. 448 k.c. razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Zgodnie natomiast z art. 417 k.c. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie funkcjonariusza państwowego uprawnionego do wykonywania władzy publicznej. Powód powoływał się na ww. przepisy tj. art. 24 i 448 k.c.

Z przepisów art. 32 – 35 k.k.w. wynika między innymi, że nadzór nad legalnością i prawidłowością wykonywania kary pozbawienia wolności sprawuje sędzia penitencjarny, a od decyzji sędziego penitencjarnego skazanemu przysługuje skarga do sądu penitencjarnego.

Zgodnie z art. 32 k.k.w. nadzór nad legalnością i prawidłowością wykonywania kary pozbawienia wolności (…) sprawuje sędzia penitencjarny. Sędzia ten m.in.: wizytuje zakłady karne (art. 33 ust.1 k.k.w.), uchyla sprzeczną z prawem decyzję organów o ile dotyczy ona osoby pozbawionej wolności (art. 34 ust. 1 k.k.w.). Decyzję sędziego penitencjarnego można zaskarżyć do Sądu Penitencjarnego (art. 34 ust. 2 k.k.w.). Przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 26.08. 2003r. w sprawie sposobu, zakresu i trybu sprawowania nadzoru penitencjarnego (Dz.U. 2003r., nr 152, poz.1496)- wydanego na podstawie art. 36 k.k.w.- regulują szczegółowo kwestie związane z tym nadzorem.

Powód miał zatem możliwość dochodzenia swych praw na drodze przewidzianej w kodeksie karnym wykonawczym , zatem sąd nie powinien był badać przesłanki bezprawności w niniejszej sprawie. Przesłanka bezprawności działania lub zaniechania funkcjonariusza publicznego w zakresie przewidzianym przepisami kodeksu karnego wykonawczego , powinna bowiem podlegać ocenie Sądu penitencjarnego, a nie Sądu cywilnego. Dopuszczenie badania kwestii przez sąd cywilny w sprawie o naruszenie dóbr osobistych skazanego oznaczałoby nie tylko dopuszczenie dwutorowości postępowania sądowego w zakresie nadzoru nad wykonywaniem kary pozbawienia wolności, lecz prowadziłoby w konsekwencji do faktycznego pozbawienia znaczenia przyjętego przez ustawodawcę trybu postępowania i oddziaływania sędziego i sądu penitencjarnego na skazanego w zakładzie karnym. Jeżeli zatem skazany nie uzyskał w trybie przewidzianym przepisami kodeksu karnego wykonawczego stwierdzenia przez sędziego lub sąd penitencjarny niezgodności z prawem decyzji funkcjonariusza służby więziennej pozbawiającej go określonych uprawnień, to w procesie o ochronę dóbr osobistych wytoczonym z powodu pozbawienia go tego uprawnienia, należy przyjąć brak bezprawności działania pozwanego. Pogląd taki, podzielony przez sąd orzekający, wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie I ACa 348/16. Podobne stanowisko zajęły też: Sąd Najwyższy (orzeczenia z 22 lutego 2012r., sygn. akt IV CSK 276/11, 10 maja 2012r., sygn. akt IV CSK 473/11), Sąd Apelacyjny w Warszawie (wyrok z 8 lipca 2015r., sygn. akt VI ACa 1143/14).

Wyżej przedstawiono dwie decyzje pozwanego, które były zaskarżone przez powoda. Sędzia penitencjarny ocenił te decyzje jako prawidłowe. W takiej sytuacji sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie ma podstaw prawnych do odmiennej oceny tych kwestii. Powód miał świadomość możliwości składania skarg na działania pozwanego o czym świadczy to, że korzystał z tego prawa (o czym mowa wyżej).

Wobec powyższego powództwo oddalono zgodnie z art. 24 i 448 k.c.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 8 pkt 26 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r., poz. 265).