Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 sierpnia 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Witold Mazur

Protokolant: Anna Moczek

po rozpoznaniu w sprawie M. P.

oskarżonego o przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i inne

zażalenia obrońcy oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rybniku

z dnia 30 lipca 2020 roku, sygn. akt III K 56/20 (poprzednio V K 84/19),

w przedmiocie dalszego stosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 21 lipca 2020 roku wydanym w sprawie, sygn. akt III K 56/20 ( poprzednio V K 84/19), Sąd Okręgowy w Rybniku uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia czynów z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 62 ust. 2, art. 62 ust. 1 i art. 62b ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 59 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k., art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i na mocy art. 91 § 2 k.k. wymierzył mu karę łączną 5 lat pozbawienie wolności, z zaliczeniem na jej poczet na mocy art. 63 § 1 i § 5 k.k. okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 7 lutego 2019 r. godz. 10.45 do dnia 2 marca 2020 r. godz. 10.45.

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2020 roku, sygn. akt III K 56/20 ( poprzednio V K 84/19, Sąd Okręgowy w Rybniku na podstawie art. 263 § 7 k.p.k., art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 2 k. p. k przedłużył wobec oskarżonego M. P. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres dalszych 3 miesięcy, tj. do dnia 31 października 2020 r., godz. 10.45.

Od powyższego postanowienia zażalenie złożył obrońca oskarżonego zarzucając:

a)  obrazę art. 257 § 1 k.p.k. przez przedłużenie stosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, a w szczególności fakt odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności wskazują, iż nie zachodzi konieczność stosowania tymczasowego aresztowania,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

- oskarżony może podejmować działania zakłócające tok postępowania,

- istnieje groźba, że oskarżony mógłby dokonać ucieczki, celem uniknięcia odbywania

orzeczonej kary.

Podnosząc wskazane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez odmowe dalszego stosowania tymczasowego aresztowania i umożliwienie oskarżonemu M. P. odbycie kary pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy oskarżonego M. P. nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji są prawidłowego i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Wbrew twierdzeniom i zarzutom skarżącego nie dopuścił się też obrazy przepisów prawa karnego procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą wydanego zaskarżonego postanowienia. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym środek odwoławczy traktuje te ustalenia jako własne.

Funkcją środka zapobiegawczego jest zabezpieczenie prawidłowego toku całego procesu karnego. Oznacza to, że sąd stosując go chroni nie tylko postępowanie dowodowe, ale też jego dalsze etapy, w tym postępowanie przed sądem II instancji, jak również czynności procesowe związane z wdrożeniem kary pozbawienia wolności do wykonania. Stosowanie środków zapobiegawczych może zatem mieć miejsce nie tylko w celu zagwarantowania prawidłowego toku postępowania karnego do wydania wyroku, ale również do czasu jego uprawomocnienia.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, w dalszym ciągu jest konieczne stosowanie wobec oskarżonego M. P. najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Spełniona bowiem została zarówno przesłanka ogólna stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania określona w przepisie art. 249 § 1 k.p.k., jak również przesłanka szczególna grożącej mu surowej kary pozbawienia wolności, wymieniona w przepisie art. 258 § 2 k.p.k.

Odnosząc się do pierwszej z tych przesłanek należy wskazać, że na mocy nieprawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 30 lipca 2020 roku, sygn. akt III K 56/20 ( poprzednio V K 84/19), oskarżonemu M. P. wymierzono karę łączną 5 lat pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwa. Sam fakt skazania nieprawomocnym wyrokiem uzasadnia wystarczająco duże prawdopodobieństwo, że oskarżony rzeczywiście dopuścił się tych czynów, a tym samym Sąd Apelacyjny zwolniony jest od konieczności zaprezentowania argumentów, które wskazują na istnienie tej przesłanki ogólnej, o której mowa w art. 249 § 1 k.p.k.

Ponadto wobec oskarżonego M. P. w dalszym ciągu swoją aktualność zachowuje przesłanka szczególna przedłużenia tymczasowego aresztowania, która jest uregulowana w art. 258 § 2 k.p.k. Należy przypomnieć, że przepis ten stanowi, iż wymierzenie oskarżonemu, chociażby na mocy nieprawomocnego wyroku, kary nie niższej niż 3 lata pozbawienia wolności, powoduje, że z mocy prawa istnieje domniemanie występowania realnej obawy utrudniania postępowania jurysdykcyjnego. Zagrożenie orzeczenia surowej kary pozbawienia wolności daje podstawę do stwierdzenia, że w sprawie zachodzi realna obawa bezprawnego wpływania przez niego na prawidłowy tok postępowania sądowego i jest wystarczającą przesłanką szczególną do dalszego stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Z uwagi na zaprezentowaną w środku odwoławczym argumentację skarżącego wyjaśnienia wymaga, że ten środek może być nadal stosowany w sytuacji, gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony podejmował jakiekolwiek próby destabilizowania właściwego przebiegu postępowania sądowego. Sam fakt realnej perspektywy surowego, prawomocnego skazania, może skutecznie zachęcać go do podejmowania bezprawnych działań w celu zakłócenia sprawnego przebiegu procesu karnego.

Z tych względów koniecznym staje się więc dalsze stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania sądowego oraz etapu prowadzącego do rozpoczęcia wykonania kary pozbawienia wolności, co z kolei wprost wynika z treści przepisu art. 249 § 4 k.p.k.

Sąd Apelacyjny ma w polu widzenia fakt, iż tymczasowe aresztowanie jest stosowane wobec oskarżonego M. P. od dnia 7 lutego 2019 roku, tym niemniej izolacyjny środek zapobiegawczy nie trwa w niniejszej sprawie nadmiernie długo i wbrew twierdzeniom obrońcy nie przestał spełniać swej funkcji zabezpieczającej proces karny. Ponadto ze względów omówionych wyżej, oczywistym jest także to, że funkcji tej nie spełniłyby środki zapobiegawcze o łagodniejszym charakterze. Zażalenie nie zawiera przy tym jakichkolwiek przekonujących i skutecznych argumentów, które mogłyby powodować zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia. Wprowadzenie do wykonania kary pozbawienia wolności, czy też wskazane okoliczności natury rodzinnej i osobistej, nie stanowią żadnej przeszkody w kontynuowaniu stosowania wobec oskarżonego tego izolacyjnego środka zapobiegawczego.

Odnosząc się do treści zażalenia dodać także trzeba, że obecnie tylko tymczasowe aresztowanie jest w stanie skutecznie zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania sądowego, a celu tego, nie spełniłyby środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym. Dlatego też sąd nie naruszył zasady minimalizacji w stosowaniu tego środków, określonej w art. 257 § 1 k.p.k.

Na gruncie niniejszej sprawy nie zachodzą też przesłanki negatywne z art. 259 k.p.k., które nakazywałyby odstąpienie od stosowania tymczasowego aresztowania.

Biorąc pod uwagę naprowadzone powyżej okoliczności faktyczne i prawne, Sąd Apelacyjny wydał rozstrzygnięcie o treści jak w części dyspozytywnej postanowienia.

ZARZĄDZENIE

Odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu M. P. z pouczeniem, że zażalenie nie przysługuje i prokuratorowi.

Katowice, dnia 27 sierpnia 2020 roku.