Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKzw 167/20

Dnia 4 lutego 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Piotr Pośpiech

Protokolant: Karolina Jach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Jolanty Tałaj

po rozpoznaniu w sprawie M. P. (P.)

skazanego za przestępstw z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 30 grudnia 2019 roku sygn. akt VIII Kow 4434/19

w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego dotyczącego udzielenia zezwolenia

na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 105 § 1, 2 i 3 k.p.k. art. 437 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia :

1.  sprostować oczywistą omyłkę pisarską w zaskarżonym postanowieniu w ten sposób, że w jego uzasadnieniu w trzecim akapicie w miejsce błędnie wpisanego imienia i nazwiska skazanego (...) wpisać prawidłowe, tj. (...);

2.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

3.  zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego i obciążyć nimi Skarb Państwa.

Zażalenie obrońcy skazanego nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że na skutek kontroli odwoławczej zainicjowanej wniesieniem zażalenia, sąd odwoławczy na mocy powołanych przepisów sprostował oczywistą omyłkę pisarską w zaskarżonym postanowieniu polegającą na błędnym wskazaniu w jego uzasadnieniu danych osobowych skazanego, podczas gdy bezspornie postępowanie dotyczy wniosku M. P., a nie M. C..

Przechodząc natomiast do rozpoznania wniesionego środka odwoławczego wskazać należy, że sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie braku spełnienia przez skazanego wymogów formalnych niezbędnych do uwzględnienia wniosku o udzielenie zezwolenia na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego.

Art. 43 la k.k.w. określa przesłanki warunkujące uzyskanie przedmiotowego zezwolenia. Natomiast zgodnie z § 6 wspomnianego artykułu pozostałe jego przepisy tj. § 1-5 stosuje się odpowiednio w sytuacji, gdy wymierzono skazanemu dwie lub więcej kar pozbawienia wolności niepodlegających łączeniu, które ma odbyć kolejno, jeżeli ich suma nie będzie wyższa niż jeden rok.

Jakkolwiek kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Pszczynie z 23 lipca 2019 roku sygn. akt II K 41619, o odbywanie której w systemie dozoru elektronicznego wniosek złożył skazany, nie przekracza 1 roku, to jak wynika z informacji z KRK (k. 20-21) oraz odpisu prawomocnego orzeczenia (k. 39-41), M. P. został także skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Pszczynie z dnia 6 listopada 2018 roku sygn. akt II K 427/17 na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W tej sytuacji uznać należało, że skazany nie spełnił warunków formalnych do udzielenia zezwolenia na odbywanie kary w SDE. Ustaleń tych w żadnej mierze nie podważa podnoszona w zażaleniu okoliczność, że Sąd Rejonowy w Pszczynie odroczył skazanemu wykonanie kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności do dnia 18 stycznia 2020 roku (co nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy – zob. k. 74 i 87-89). Nie można się bowiem zgodzić z twierdzeniem obrońcy, że wobec tego kara ta nie powinna być brana pod uwagę przy rozpatrywaniu wniosku skazanego o wyrażenie zgody na odbywanie innej kary w systemie dozoru elektronicznego.

  Odnosząc się do zarzutu zażalenia, wskazać trzeba, że treść przepisu art. 43 la § 1 pkt 1 w zw. z § 6 k.k.w. wskazuje, że chodzi o sumę kar orzeczonych, a nie o wymiar kar pozostałych do odbycia w czasie orzekania w przedmiocie udzielenia zezwolenia ( zob. postanowienie SA w Krakowie z 17.10.2013 r., II AKzw 1167/13, KZS 2013/11, poz. 72). Traktowanie wszystkich niepodlegających łączeniu kar, które skazany ma odbyć, jako całości nie jest uzależnione od żadnych dalszych przesłanek. W konsekwencji wszystkie tego rodzaju kary należy traktować jako całość. Takie rozumienie art. 43la § 6 k.k.w. odpowiada jego literalnemu brzmieniu, jest więc wynikiem wykładni językowej, która ma pierwszeństwo. Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu zaprezentowanego w powołanym w zażaleniu judykacie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 września 2012 roku, II AKzw 783/12, w myśl którego, decydując o dopuszczalności wykonywania kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, sąd powinien m.in. ustalić, które z orzeczonych wobec skazanego kar pozbawienia wolności, w tym objętych wnioskiem o zezwolenie na dozór elektroniczny, w chwili orzekania, podlegają wykonaniu i w jakim zakresie i dopiero ich suma, a nie w ogóle suma kar orzeczonych, może być rozstrzygająca ( zob. Postulski Kazimierz, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, wyd. IV, WKP 2017).

  Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 9 § 2 k.k.w., wyrok skazujący staje się wykonalny z chwilą uzyskania prawomocności. Wykonalność wyroku oznacza, że spełnia on warunki prawne do otwarcia stadium wykonawczego. Orzeczone wyrokiem kary podlegają więc wykonaniu (innymi słowy - nadają się do wykonania), przy czym w stadium wykonawczym postępowania mogą zaistnieć fakty lub orzeczenia (np. o odroczeniu czy o przerwie w karze lub inne podobne) wywierające określony wpływ na przebieg wykonania kar w stosunku do normalnego ich toku. Tego rodzaju sytuacje nie pozbawiają jednak kary cechy wykonalności, co więcej - mogą one dotyczyć wyłącznie kar orzeczonych prawomocnie, tj. wykonalnych.

  Skarżący powołując się na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 września 2012 roku pominął pogląd wyrażony w późniejszym judykacie tego sądu, tj. postanowieniu z dnia 6 października 2017 roku sygn. akt II AKzw 1165/17, że odroczenie wykonania kary nie znosi (nie eliminuje) wykonalności kary i nie zmienia wzajemnej relacji pomiędzy karami podlegającymi odbyciu kolejno po sobie, który to pogląd zaaprobował tut. Sąd Apelacyjny.

Zażalenie wniesione przez skazanego, nie zawiera natomiast żadnych argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji, a dokonana przez sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego postanowienia nie potwierdziła zasadności zarzutu naruszenia przepisu art. 43 la k.k.w.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie pierwszym części dyspozytywnej postanowienia. Zważywszy na sytuację osobistą i majątkową skazanego i konieczność odbycia przez niego kary pozbawienia wolności, zwolniono go od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego.