Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

przy udziale Prokuratora Doroty Kołakowskiej oraz oskarżyciela skarbowego D. S. z (...) U. S. w G.

po rozpoznaniu w dniu 31.05.2017 roku sprawy

T. M. , syna M. i J.,

urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

I. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o. o., ul. (...), (...)-(...) G., zajmując się sprawami gospodarczymi i finansowymi Spółki, działając w krótkich odstępach czasu w okresie od 25 listopada 2015 r. do 25 grudnia 2015 r. z wykorzystaniem takiej samej sposobności uporczywie nie wpłacał w G. przy ul. (...) w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który pobrano podatek, na rachunek (...) U. S. w G. podatku od towarów i usług w kwocie łącznej 391.698 zł wynikającego ze złożonych deklaracji dla podatku od towarów i usług (...) – 7 za miesiące październik i listopad 2015 r., czym naruszył art. 103 ust. 1ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 704), przy czym działał w czasie, kiedy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postepowaniem była w znacznym stopniu ograniczona,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s.;

II. w miejscu i okolicznościach jak w zarzucie I., będąc przedstawicielem płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, działając w krótkich odstępach czasu w okresie od 20 lutego 2014 r. do 20 maja 2016 r. z wykorzystaniem takiej samej sposobności wbrew art. 38 § 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z2012 r., poz. 361) pobrał i nie wpłacił w G., przy ul. (...) w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który pobrano zaliczki, na rachunek (...) Urzędu Skarbowego w G. zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń za styczeń – wrzesień 2014 r. oraz luty i kwiecień 2015 r., czym spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnej w łącznej kwocie 125.130 zł, przy czym działał w czasie, kiedy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s.;

III. pełniąc funkcję Członka Zarządu (...) Sp. z o.o., ul. (...), (...)-(...) G., zajmując się sprawami gospodarczymi i finansowymi Spółki oraz będąc przedstawicielem płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, działając w krótkich odstępach czasu w okresie od 20 marca 2014 r. do 20 listopada 2014r. z wykorzystaniem takiej samej sposobności wbrew art. 38 § 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2 012r., poz. 361) pobrał i nie wpłacił w G., przy ul. (...) w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który pobrano zaliczki, na rachunek (...) Urzędu Skarbowego w G. zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń za luty, marzec, maj, lipiec, wrzesień, październik 2014 r., czym spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnej w łącznej kwocie 12.544 zł, przy czym działał w czasie, kiedy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postepowaniem była w znacznym stopniu ograniczona,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s.

I.  oskarżonego T. M. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s skazuje go na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

III.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

IV.  na podstawie art. 39 § 1 k. k. s. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach II. – III. sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. oraz art. 1, art. 3 ust. 1, art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.958,72 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 1.500 złotych.

Sygn. akt: II K 427/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od maja 2010 roku T. M. pełni funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o. W okresie faktycznego wykonywania działalności gospodarczej przez spółkę, oskarżony osobiście zajmował się jej sprawami finansowymi. Regulował za spółkę zobowiązania. Wykonywał przelewy bankowe.

Dowód: zeznania świadka G. D. – k. 88v; zeznania świadka A. G. – k. 93v; zeznania świadka R. P. – k. 117v; odpis pełny z KRS – k. 15-38

W okresie od października 2015 roku do listopada 2015 roku (...) sp. z o.o. dokonała odpłatnych dostaw towarów. Mimo to, spółka nie wpłaciła w ustawowym terminie, tj. do 25. dnia miesiąca następnego po miesiącu, w którym doszło do dostawy towarów, na rachunek (...) Urzędu Skarbowego w G., kwoty 391.698 złotych tytułem podatku od towarów i usług należnego od tych transakcji. I tak:

1)  25 listopada 2015 roku nie wpłaciła kwoty 232.680 złotych tytułem podatku VAT za dostawę towarów w październiku 2015 roku;

2)  25 grudnia 2015 roku nie wpłacił kwoty 159.018 złotych tytułem podatku VAT za dostawę towarów w listopadzie 2015 roku.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. – k. 77v; lista zaległości – k. 2; zawiadomienie karnoskarbowe – k. 13; wydruki deklaracji – k. 43-44

(...) sp. z o.o. zatrudniała pracowników. Mimo to, w okresie od 20 lutego 2014 roku do 20 maja 2015 nie wpłaciła w ustawowym terminie na rachunek bankowy (...) Urzędu Skarbowego w G. zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzeń za pracę wypłaconych pracownikom w okresie od stycznia do września 2014 roku oraz w miesiącach lutym i kwietniu 2015 roku. I tak:

-

kwotę 16.236 złotych, należną za miesiąc styczeń 2014 roku, uiściła 26 maja 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 lutego 2014 roku;

-

kwotę 1.611 złotych, należną za miesiąc luty 2014 roku, uiściła 26 maja 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 marca 2014 roku;

-

kwotę 17.634 złotych, należną za miesiąc marzec 2014 roku, uiściła 16 czerwca 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 22 kwietnia 2014 roku;

-

kwotę 14.868 złotych, należną za miesiąc kwiecień 2014 roku, uiściła 24 lipca 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 maja 2014 roku;

-

kwotę 19.268 złotych, należną za miesiąc maj 2014 roku, uiściła 27 października 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 czerwca 2014 roku;

-

kwotę 14.015 złotych, należną za miesiąc czerwiec 2014 roku uiściła 27 października 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 21 lipca 2014 roku;

-

kwotę 8.653 złotych, należną za miesiąc lipiec 2014 roku, uiściła 27 października 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 sierpnia 2014 roku;

-

kwotę 371 złotych, należną za miesiąc sierpień 2014 roku, uiściła 19 listopada 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 22 września 2014 roku;

-

kwotę 7.173 złotych, należną za miesiąc wrzesień 2014 roku, uiściła 19 listopada 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 października 2014 roku;

-

kwotę 14.546 złotych, należną za miesiąc luty 2015 roku, nie uiściła do momentu wydania wyroku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 marca 2015 roku;

-

kwotę 10.755 złotych, należną za miesiąc kwiecień 2015 roku, nie uiściła do momentu wydania wyroku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 maja 2014 roku.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego T. M. – k. 77v; zawiadomienie karnoskarbowe – k. 1, 11; zaległości – k. 33, 49, 103, 210; karta weryfikacji deklaracji rocznej - k. 17; wydruki deklaracji – k. 12, 39-42

Od kwietnia 2012 roku T. M. pełni również funkcję członka trzyosobowego zarządu (...) sp. z o.o. W okresie faktycznego wykonywania działalności gospodarczej przez spółkę, oskarżony osobiście zajmował się jej sprawami finansowymi. Regulował za spółkę zobowiązania. Wykonywał przelewy bankowe.

Dowód : zeznania świadka G. D. – k. 88v; zeznania świadka A. G. – k. 93v; zeznania świadka R. P. – k. 117v; odpis pełny z KRS – k. 68-72v

(...) sp. z o.o. zatrudniała pracowników. Mimo to, w okresie od 20 marca 2014 roku 2014 do 20 listopada 2014 roku nie wpłaciła w ustawowym terminie na rachunek bankowy (...) Urzędu Skarbowego w G., zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzeń za pracę wypłaconych pracownikom w miesiącach lutym, marcu, maju, lipcu, wrześniu i październiku 2014 roku. I tak:

-

kwotę 2.100 złotych, należną za miesiąc luty 2014 roku, uiściła 11 kwietnia 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 marca 2014 roku;

-

kwotę 717 złotych, należną za miesiąc marzec 2014 roku, uiściła 15 maja 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 22 kwietnia 2014 roku;

-

kwotę 2.284 złotych, należną za miesiąc maj 2014 roku, uiściła 15 lipca 2014 roku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 czerwca 2014 roku;

-

kwoty 1.914 złotych, należną za miesiąc lipiec 2014 roku, nie uiściła do momentu wydania wyroku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 sierpnia 2014 roku;

-

kwotę 2.781 złotych, należną za miesiąc wrzesień 2014 roku, nie uiściła do momentu wydania wyroku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 października 2014 roku;

-

kwotę 2.748 złotych, należną za miesiąc październik 2014 roku nie uiściła do momentu wydania wyroku, podczas gdy termin płatności upłynął dnia 20 listopada 2014 roku.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego T. M. – k. 77v; zawiadomienie karnoskarbowe – k. 59; wydruki deklaracji – k. 71-72

W toku postepowania przygotowawczego oskarżony został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Od 2009 roku T. M. leczy się psychiatrycznie. W czerwcu 2014 roku rozpoznano u niego epizod depresji. Pogorszenie stanu psychicznego oskarżonego miało związek z chorobą nowotworową żony, a następnie jej śmiercią. Objawy depresyjne miały wpływ na jego funkcjonowanie społeczne i zawodowe. T. M. wycofał się z życia. Nie był w stanie podejmować racjonalnych decyzji. Biegli stwierdzili, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W odniesieniu do badanych czynów miał on jednak w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 119-122, dokumentacja psychiatryczna – k. 133-138

Oskarżony T. M. nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód: dane o karalności – k. 166

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na zeznaniach świadków G. D., A. G. i R. P., a także na dokumentach urzędowych.

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony T. M. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Sąd dał wiarę temu oświadczeniu, gdyż korespondowało ono z zeznaniami przesłuchanych świadków oraz treścią dokumentów urzędowych zebranych przez organ podatkowy.

Świadkowie G. D., A. G. i R. P. opisali sposób (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. Z ich zeznań wynika, że w okresie faktycznego prowadzenia działalności przez spółki, T. M. był osobą decyzyjną. Zajmował się między innymi płatnościami. Choć przelewów w spółce (...) sp. z o.o. dokonywała niekiedy G. D., to odbywało się do zawsze na polecenie prezesa zarządu. Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych świadków, gdyż były one logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały. Brak było dowodów mogących podważyć ich wiarygodność. Oskarżony T. M. w żaden sposób nie kwestionował przedstawionych przez świadków okoliczności.

Sąd oparł się na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania oskarżonemu T. M. czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia.

W odniesieniu do czynu zarzucanego T. M. w punkcie I. aktu oskarżenia, przedmiotowe postępowanie wykazało, że w okresie od 25 listopada 2015 roku do 25 grudnia 2015 roku, spółka (...) sp. z o.o. nie wpłaciła w terminie (tj. do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy) należnego podatku od towarów i usług. Powtarzalność zachowań i długotrwałość opóźnień w uiszczeniu należności publicznoprawnych wskazuje na to, że zaniechanie zapłaty podatku było uporczywe. W opisany wyżej sposób doszło zatem do wypełnienia znamion wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s.

W odniesieniu do czynów opisanego w punktach II. i III. aktu oskarżenia należy stwierdzić, iż (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. zatrudniając pracowników, a zatem będąc „zakładami pracy”, były płatnikami w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowym postępowaniu w sposób nie budzący wątpliwości wykazano, że działając przez swe organy podmioty te nie dochowały ustawowych terminów, nie wpłacając na rachunek (...) Urzędu Skarbowego w G. zaliczek potrąconych z wypłaconych wynagrodzeń za pracę. Łączna kwota przeterminowanych zaliczek ze wskazanego tytułu w tym okresie wyniosła w pierwszym przypadku 125.130 złotych, w drugim zaś – 12.544 złotych. Zgodnie z art. 53 § 14 k. k. s., były to zatem „kwoty małej wartości”, nie przekraczające w czasie popełnienia czynu dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę. W ten sposób doszło zatem do wypełnienia znamion przestępstwa skarbowego z art. 77 § 2 k. k. s.

Należy w tym miejscu zauważyć, że znamię czasownikowe "nie wpłaca" wymienione w art. 77 k. k. s. polega na zaniechaniu uiszczenia pobranego podatku na rzecz organu podatkowego. Przy czym, niewpłacenie na rachunek organu podatkowego obliczonego i pobranego podatku nie musi polegać na fizycznym przejęciu przez płatnika kwoty stanowiącej jego równowartość. Wystarczy, że dokonano jego potrącenia, tj. wypłacono pracownikowi kwotę pieniężną po odliczeniu podatku podlegającego pobraniu. Bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej płatnika jest natomiast, czy posiada on środki finansowe na bieżącą produkcję, wypłatę wynagrodzenia dla pracowników czy też spłatę zobowiązań wobec kontrahentów (wyrok SN z dnia 16 maja 2002 roku w sprawie IV KKN 427/98).

Przepis art. 9 § 3 k. k. s. pozwala na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osoby, która była wprawdzie nie wypełniła osobiście znamion przestępstwa skarbowego, lecz która pełniła określoną funkcję na rzecz podmiotu zbiorowego, ponoszącego odpowiedzialność podatkową, tj. zajmowała się sprawami gospodarczymi, a w szczególności sprawami finansowymi tego podmiotu. T. M., będąc prezesem zarządu, pełnił taką funkcję w (...) sp. z o.o. i E.-N.. Przy czym przedmiotowe postępowanie wykazało, że rola oskarżonego w zarządzaniu przedsiębiorstwem nie była czysto formalna, gdyż faktycznie podejmował on decyzje w kwestiach finansowych spółki. W związku z powyższym, możliwe było pociągnięcie T. M. do odpowiedzialności karnoskarbowej za czyny wymienione w akcie oskarżenia.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. T. M. jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych T. M. należy określić jako niemały. Oskarżony jako przedsiębiorca miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków podatkowych, a mimo to nie dochował ich w stosunkowo długim okresie czasu. Wprawdzie zdolność T. M. do rozpoznania znaczenia i konsekwencji czynów była w znacznym stopniu ograniczona, tym niemniej oskarżony nie podjął działań mogących doprowadzić do uregulowania zobowiązań podatkowych za lipiec i sierpień, październik 2014 oraz luty, kwiecień, październik i listopad 2015 roku, w tym nie starał się o udzielenie ulgi w spłacie podatku. Natomiast, jak wynika z zeznań świadków, pomimo zaburzeń depresyjnych, w okresie objętym zarzutami oskarżony nie zrezygnował całkowicie z zarządzania spółką. Nadto, w przypadku czynów wymienionych w punktach I. i II. aktu oskarżenia suma uszczuplonych i narażonych na uszczuplenie należności publicznoprawnych była wysoka.

Sąd stwierdził, że wobec T. M. zachodziły przesłanki do wydania wyroku skazującego. W związku z powyższym:

-

w punkcie I. sentencji wyroku, za wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k. k. s. w zw. art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s.. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10.000 złotych grzywny;

-

w punkcie II. sentencji wyroku, za przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s., Sąd wymierzył T. M. karę 50 stawek dziennych grzywny po 100 złotych;

-

w punkcie III. sentencji wyroku, za przestępstwo skarbowe z art. 77 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 11 § 2 k. k. s., Sąd wymierzył T. M. karę 10 stawek dziennych grzywny po 100 złotych.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej jego czynów (opisane powyżej). Na niekorzyść oskarżonego w przypadku czynu opisanego w punktach I. i II. aktu oskarżenia przemawia także wzgląd na wartość uszczuplonych bądź narażonych na uszczuplenie należności publicznoprawnych.

Na korzyść oskarżonego przemawia fakt, że w dużej części uregulował on zaległe zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłaconych w ramach (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., a także stan ograniczonej poczytalności oraz fakt, iż przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów, a także jego uprzednia niekaralność.

W ocenie Sądu, orzeczone kary grzywny spełnią cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, gdyż wpłyną na oskarżonego wychowawczo, wywołując u niego przekonanie o nieopłacalności popełniania tego rodzaju przestępstw w przyszłości. Nadto, można żywić nadzieję, że zastosowane kary uczynią zadość wymaganiom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Liczba stawek dziennych wymierzonych w ramach kary grzywny orzeczonej za przestępstwa skarbowe, a także grzywna orzeczona kwotowo są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonemu czynów oraz stopnia jego zawinienia, jak też uwzględnia niewątpliwą korzyść majątkową, jaką spółki zarządzane przez oskarżonego osiągnęły z przypisanych mu czynów.

Orzeczonych kar nie sposób uznać za nadmiernie surowe. Jak wskazano powyżej, Sąd uwzględnił szereg okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w tym ograniczoną poczytalność. W przypadku czynu wymienionego w punkcie II. aktu oskarżenia, Sąd określił liczbę stawek dziennych grzywny na poziomie dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w przypadku czynu wymienionego w punkcie III. aktu oskarżenia – na poziomie nieznacznie przekraczającym tę granicę. Nadto, wymierzając kary, Sąd wziął pod uwagę treść art. 11 § 2 k. k. s., zgodnie z którym, w przypadku, gdy zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może orzec karę w wysokości nieprzekraczającej dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd określił stawki dzienne grzywien orzeczonych za przestępstwa skarbowe na poziomie nieznacznie przekraczającym dolną granicę wskazaną w art. 23 § 2 k. k. s. (56 zł, tj. 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w roku 2014 – przy górnej granicy ustawowego zagrożenia na poziomie 22.400 zł złotych).

W punkcie IV. sentencji wyroku, Sąd połączył jednostkowe kary grzywny orzeczone w punktach II. i III. sentencji wyroku, wymierzając karę łączną 50 stawek dziennych grzywny po 10 złotych. Należy podkreślić, że Sąd mógł wymierzyć w badanym przypadku karę łączną od 50 do 60 stawek dziennych. Za zastosowaniem całkowitej absorpcji kar przemawiał ścisły związek czasowy popełnionych przestępstw, podobne okoliczności popełnienia czynów i tożsamość naruszonego dobra prawnego.

W punkcie V. sentencji wyroku, Sąd obciążył T. M. kosztami procesu, albowiem swoim zachowaniem oskarżony przyczynił się do ich powstania.