Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2018 r. w L. sprawy

z powództwa M. K.

przeciwko M. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. B. na rzecz powoda M. K. kwotę 5.647,18 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego M. B. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.083,00 złotych tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 239/18

UZASADNIENIE

Powód M. K. w dniu 10 stycznia 2018 r. wystąpił do tutejszego Sądu przeciwko M. B. o wydanie nakazu zapłaty kwoty 5.647,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu. Źródłem roszczeń powoda była kolizja drogowa z udziałem psa należącego do pozwanego, który nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa w wyniku czego pies wybiegł z posesji, wtargnął na jezdnię czym doprowadził do kolizji z samochodem powoda marki T. (...) o nr rej. (...) (k. 1-4 pozew).

W dniu 2 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w (...) I Wydz. Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – sygn. akt I Nc 135/18, w którym nakazał pozwanemu zapłatę kwoty dochodzonej pozwem (k. 16 nakaz zapłaty).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady. Ponadto strona pozwana podniosła, że powód nie udowodnił związku przyczynowo - skutkowego między zaistniałym zdarzeniem a powstałą szkodą. Z ostrożności procesowej pozwany zakwestionował przedstawiony przez powoda kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu, uznając go za zawyżony (k.21-24 sprzeciw).

Do chwili zamknięcia rozprawy strony podtrzymywały dotychczasowe stanowisko w sprawie (k. 47-48 protokół rozprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 2017 r. ok. godz. 18.45 w miejscowości M. miała miejsce kolizja drogowa z udziałem psa należącego do pozwanego, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) którego właścicielem był M. K.. Sprawca zdarzenia M. B. nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa, w wyniku czego pies należący do niego gwałtownie wybiegł na jezdnię doprowadzając do kolizji z udziałem samochodu powoda (k. 8 wyrok nakazowy sygn. akt II W 933/17, k. 10 wniosek o ukaranie).

W wyniku przedmiotowej kolizji w samochodzie należącym do powoda uszkodzeniu uległy następujące elementy: zderzak przedni, osłona zderzaka przedniego, reflektor przedni, wzmocnienie zderzaka przedniego, osłona chłodnicy, uszczelka zderzaka. Część z uszkodzonych elementów pojazdu wymagała lakierowania. Całkowite koszty naprawy ustalone w kalkulacji wyniosły wraz z należnym podatkiem od towarów i usług kwotę 5.647,18 zł (k. 5-6v kalkulacja naprawy).

W dniu 28 listopada 2017r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 5.647,18 zł w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (k. 9 wezwanie do zapłaty)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dokumentów załączonych do materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy przez strony postępowania, albowiem ich prawdziwość nie została zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania i nie budziła także wątpliwości Sądu. Brak było zatem podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności.

Sąd oddalił wnioski dowodowe złożone na rozprawie w dniu 2 lipca 2018r. przez stronę powodową uznając je za spóźnione (art. 217 k.p.c.). Odnośnie wniosku o dopuszczenie dowodu z fotografii poświadczonych notarialnie Sąd oddalił powyższy wniosek dowodowy jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie (art. 227 k.p.c.).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 431 § 1 k.c. kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy.

Sąd Rejonowy uznał, że przepis art. 431 § 1 k.c. nakłada obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez zwierzę na osobę, która je chowa lub się nim posługuje. Powszechnie przyjmuje się, że zwierzę chowa ten, kto sprawuje nad nim pieczę dla własnych celów, dostarczając mu schronienia i utrzymania, zaś za posługującego się zwierzęciem uznaje się tego, kto w sposób bardziej dorywczy opiekuje się nim.

Z ustaleń dokonanych w niniejszej sprawie wynika, że pies którego zachowanie stało się przyczyną kolizji drogowej w wyniku, której uszkodzeniu uległ pojazd należący do powoda jest własnością pozwanego. Oczywistym jest zatem, że to właśnie pozwanego należało traktować jako osobę chowającą zwierzę albo się nim posługującą w rozumieniu art. 431 § 1 k.c.

Okoliczności podniesione powyżej pozwalały na przyjęcie, że pozwanemu M. B. można przypisać odpowiedzialność odszkodowawczą przewidzianą w art. 431 § 1 k.c.

Zdaniem Sądu pozwany nie wykazał skutecznie, by nie ponosił winy w nadzorze nad swoim psem, choć jak wskazuje się w orzecznictwie przepis art. 431 § 1 k.c. kreuje odpowiedzialność na zasadzie domniemania winy w nadzorze. Jest to wprawdzie domniemanie wzruszalne, wszakże jego obalenie jest utrudnione (vide wyrok SN z dnia 12.08.1999r., I CKN 1232/98).

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że między zachowaniem psa pozwanego a kolizją drogową z dnia 21 sierpnia 2017r. w wyniku, której uszkodzeniu uległ samochód marki T. (...) nr rej. (...) należący do powoda zachodzi adekwatny związek przyczynowy, którego zaistnienie jest wystarczające do powstania odpowiedzialności odszkodowawczej.

W przedmiotowej sprawie pozwany nie zakwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu czynu niedozwolonego – udziału w kolizji drogowej psa pozwanego z dnia 21 sierpnia 2017r. na skutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) należący do powoda oraz uprawnienia powoda do dochodzenia roszczeń w tym zakresie.

Powód zlecił prywatną kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu osobie trzeciej -Centrum N. Powypadkowych w S., które w oparciu o system (...) ustaliło, iż całkowity koszt naprawy wraz z należnym podatkiem od towarów i usług będzie wynosił 5.647,18 zł.

Pozwany w sposób bardzo ogólnikowy zakwestionował przedmiotowy kosztorys, ograniczając się do gołosłownych twierdzeń, iż jest on zawyżony. W takiej sytuacji zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu to pozwany powinien przedstawić Sądowi wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny wartości pojazdu na okoliczność powstania szkody w samochodzie powoda, jej rozmiaru, kosztów wyceny naprawy, czego jednak nie uczynił.

Sąd Rejonowy uznał, że przedstawiony przez powoda dokument prywatny w postaci kalkulacji naprawy jest w pełni wiarygodny. Ponadto odzwierciedla on uszkodzenia pojazdu, powstałe wskutek przedmiotowej kolizji oraz średnią cenę za 1 roboczogodzinę pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w punkcie I sentencji. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. uwzględniając w tym zakresie żądanie powoda, który skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty w dniu 28 listopada 2017r., odebrane przez pozwanego w trybie art. 139 §1 k.p.c. w dniu 14 grudnia 2017r., zaś należnych odsetek za opóźnienie powód zażądał od dnia 21.12.2017r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015r. (Dz.U. 2015r. poz. 1804) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, albowiem pozwany przegrał sprawę w całości.