Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia: Małgorzata Kaźmierczak

Sędziowie: Piotr Górecki

Ryszard Marchwicki (spr.)

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Sylwia Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2020 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w P.

przeciwko (...) W.Z.H. (...) spółce jawnej z siedzibą

w B.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 23 kwietnia 2019 r. sygn. akt IX GC 523/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Piotr Górecki Małgorzata Kaźmierczak Ryszard Marchwicki

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Okręgowego w dniu 13 marca 2018 r. powód – (...) S.A. w P. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego – (...) W.Z.H.G. G. sp. j. z siedzibą w B. kwoty 177.819,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 sierpnia 2018 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2019 r Sąd Okręgowy w Poznaniu:

1.  oddalił powództwo,

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski Sądu Okręgowego.

Strony prowadzą działalność gospodarczą.

Przedmiotem działalności powodowej spółki jest m. in. wytwarzanie i handel energią elektryczną.

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą m. in. w postaci fermy indyków w miejscowości G.. Pozwana spółka została zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców KRS w dniu 14 lipca 2003 r.

Strony łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych nr WO-422 z dnia 8 maja 2007 r., której przedmiotem było określenie praw i obowiązków stron związanych ze sprzedażą i zakupem energii oraz świadczeniem usług przesyłowych na warunkach określonych w ustawie Prawo energetyczne, przepisach wykonawczych oraz Taryfie dla energii elektrycznej obowiązującej odbiorców obsługiwanych przez (...) S.A. W oparciu o tę umowę powód zobowiązał się w okresie jej obowiązywania dostarczać pozwanemu energię do fermy indyków w miejscowości G., pozwany zaś zobowiązał się do zakupu i odbioru energii oraz usług przesyłowych w obiekcie (§1). Zgodnie z § 4 omawianej umowy, za stan techniczny i poprawną eksploatację układu pomiarowo-rozliczeniowego, jego naprawę i konserwację, kontrolę i legalizację oraz dokumentację techniczno-eksploatacyjną odpowiadał jego właściciel. W § 7 ust. 1 i 4 strony umowy ustaliły, że rozliczenia między nimi będą się odbywać na podstawie Taryfy oraz odczytów układu pomiarowo-rozliczeniowego, w cyklu miesięcznym. Ponadto w § 7 ust. 8 strony wskazały, że powodowi będzie przysługiwało prawo do korygowania rozliczeń i wystawionych faktur. Sprzedawca miał dokonywać korekty uprzednio wystawionych faktur w szczególności w przypadku stwierdzenia:

a)  nieprawidłowości w zainstalowaniu lub działaniu układu pomiarowo-rozliczeniowego,

b)  przyjęcia do rozliczeń błędnych odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego,

c)  przyjęcia do rozliczeń cen i stawek opłat innych niż określone dla grupy taryfowej, w której powinien być rozliczany odbiorca.

Przedmiotowa umowa weszła w życie w dniu 1 maja 2007 r. i została zawarta na czas nieograniczony (§ 10 ust. 1). Integralną część omawianej umowy stanowił załącznik nr 1, w którym strony ustaliły warunki techniczne dostarczania i odbioru energii. W § 1 ust. 8 załącznika nr 1 strony wskazały, że układ pomiarowo-rozliczeniowy składał się m. in. z przekładników napięciowych o przekładni 15/0,1 kV, stanowiących własność pozwanego.

Ponadto strony zawarły następujące porozumienia i umowy dotyczące sprzedaży energii elektrycznej:

- nr (...) INDYK/SK-4/KK- (...)/1z dnia 30 września 2013 r. – dot. zasad współpracy w okresie od 1 października 2013 r. do 31 grudnia 2014 r.,

- nr (...) INDYK/SK/KK- (...) z dnia 31 lipca 2014 r. – dot. zasad współpracy w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.,

- nr (...) INDYK/SK/KK- (...) z dnia 10 września 2015 r. – dot. zasad współpracy w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.,

- nr (...)/KK- (...) z dnia 31 sierpnia 2016 r. – dot. zasad współpracy w okresie od dnia 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r.

Zgodnie z treścią w/w porozumień w okresie od 2013 do końca 2016 r. okresem rozliczeniowym między stronami był miesiąc. W terminie 7 dni po zakończeniu każdego rozliczeniowego powód wystawić miał fakturę obejmującą należności za dany okres rozliczeniowy. Termin płatności tych faktur wynosił 21 dni od dnia wystawienia faktury.

Stosownie do treści umowy sprzedaży energii elektrycznej z dnia 31 sierpnia 2016 r. rozliczenia między stronami miały się odbywać na podstawie ilości energii wynikającej z danych pomiarowych określonych przez Operatora Systemu Dystrybucyjnego w oparciu o odczyty wskazań układów pomiarowo-rozliczeniowych wymienionych w załączniku nr 1 oraz cen zawartych w załączniku nr 3 do umowy. Okres rozliczeniowy wynosił miesiąc. Ponadto strony ustaliły, że w terminie 7 dni po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego powód będzie wystawiał fakturę obejmującą należności za dany okres rozliczeniowy, zaś termin płatności tej faktury będzie wynosił 30 dni liczonych od dnia jej wystawienia (§ 6). Ponadto § 8 omawianej umowy stanowił, że powód miał prawo do korygowania rozliczeń i wystawionych faktur. Faktury korygujące mogły dotyczyć dowolnego okresu rozliczeniowego w okresie obowiązywania umowy. Faktura korygująca miała być płatna w terminie 14 dni od jej wystawienia.

W dniu 12 kwietnia 1979 r. zainstalowano układ pomiarowy w G., na wówczas działającej tam fermie brojlerów, u odbiorcy - R.K.S. C.. W układzie tym zostały zamontowane przekładniki napięć 15/0,1 kV.

Przynajmniej od roku 1997 r. w w/w układzie pomiarowym znajdują się przekładniki napięć 20/0,1 kV.

W grudniu 2010 r. nastąpiła wymiana legalizacyjna licznika na licznik (...), który umożliwiał rejestrację napięć. Po wymianie pracownicy powoda dokonali sprawdzenia układu pomiarowego i stwierdzili, że działał on prawidłowo.

Ponadto w dniu 7 listopada 2016 r. powód dokonał wymiany licznika w układzie pomiarowym pozwanego z licznika (...) nr 303. (...) na licznik model (...) nr (...), który umożliwiał zdalną transmisję danych oraz ich rejestrację. W protokole z tej czynności pracownik powoda wskazał, że mnożnik układu wynosił 600 oraz, że układ sprawdził pod napięciem i obciążeniem i działał on prawidłowo.

W dniu 17 maja 2017 r. powód dokonał kontroli układu pomiarowego działającego na F. Indyków w G., w trakcie której stwierdził zbyt niskie napięcie na zaciskach napięciowych. Ponadto pracownik powoda wykonujący kontrole wskazał, że w układzie zastosowano przełączniki napięciowe 20/0,1 kV, w miejsce 15/0,1 kV.

Pracownicy powoda przeanalizowali odczyty archiwalne napięć dla układu pomiarowego używanego przez pozwanego i stwierdzili, że od daty wymiany licznika wykazywały na każdej z faz napięcia o wartości 44-45 V.

W dniu 28 września 2017 r. i 9 listopada 2017 r. powód wystawił w ciężar pozwanego szereg faktur VAT korekt, na podstawie których obciążył pozwanego łącznie kwotą 173.710,34 zł. W/w faktury korekty powód wystawił do faktur VAT obejmujących cenę sprzedaży i wynagrodzenie powoda względem pozwanego za dystrybucję energii w okresie od 1 stycznia 2013r. do 30 czerwca 2017 r.

Termin płatności faktur korekt wynosił 32 dni od daty wystawienia faktury korekty.

Faktury korekty powód doręczył pozwanemu i w odpowiedzi pozwany, w piśmie z dnia 23 listopada 2017 r. poinformował powoda, że kwestionuje wystawienie korekt i odmówił ich przyjęcia, z uwagi na brak podstaw do ich wystawienia.

W piśmie z dnia 27 grudnia 2017 r. powód zawiadomił pozwanego, że wykonał korektę faktur, z powodu błędnej mnożnej układu pomiarowego, a nie obniżonego napięcia jak wskazał w piśmie z dnia 9 listopada 2017 r. Wyjaśnił, że obniżone napięcie jest wypadkową niedostosowanych przekładników do napięcia 15 kV. Ponadto wskazał, że przeprowadzona w dniu 17 maja 2017 r. kontrola wykazała, że przyczyną obniżonego napięcia było zainstalowanie przekładników napięciowych o przekładni 20/0,1 kV, zamiast 15/0,1 kV, które wynikały z warunków i umowy przyłączeniowej. Zaznaczył, że w dokumentach zabudowy układu pomiarowego z 1979 r. przekładniki napięciowe określone są jako 15/0,1 kV, zaś prądowe 20/5 a, co po wymnożeniu tych przekładni dawało mnożną układu pomiarowego x600. Zmiana przekładników napięciowych spowodowała zmianę mnożnej układu na x800.

Pismem z dnia 2 lutego 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 173.710,34 zł tytułem należności objętych w/w fakturami VAT.

Do dnia wydania wyroku pozwany nie uiścił na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem.

Sąd wskazał , że w przedmiotowej sprawie strona powodowa dochodziła od pozwanego zapłaty należności za sprzedaż energii i usługi przesyłowe świadczone na rzecz pozwanego w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 30 czerwca 2017 r. oraz skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w płatności tych należności.

Strona powodowa podnosiła, że w toku kontroli w maju 2017 r. stwierdziła, że w układzie pomiarowym pozwanego zastosowane były przełączniki napięciowe o złych parametrach – w miejsce przełączników 15/0,1 kV zamontowane były 20/0,1 kV. Powyższe, zdaniem powoda, powodowało niższe napięcie. Ponadto powód wskazał, że przy przełącznikach 15/0,1 kV zastosowanie miał mnożnik układu 600, który stosował, zamiast 800, który winien mieć zastosowanie w przypadku użycia przełącznika 20/0,1 kV. W konsekwencji powód twierdził, że z uwagi na zastosowanie niższego mnożnika, przynajmniej od dnia 1 stycznia 2013 r. pozwany płacił niższe opłaty. W związku z powyższym w dniu 28 września 2017 r. i 9 listopada 2017 r. powód wystawił pozwanemu faktury korekty, w których ujął różnice między prawidłową wartością wynagrodzenia za zużytą przez pozwanego energię (z zastosowaniem mnożnika 800), a wynagrodzeniem, które było już ujęte we wcześniej wystawionych fakturach VAT z tego tytułu (z zastosowaniem mnożnika 600). Jako podstawę do wystawienia faktur VAT powód przywołał § 7 ust. 8 łączącej strony umowy z dnia 8 maja 2007 r.

W odpowiedzi na powyższe, strona pozwana zakwestionowała, aby dokonała jakiejkolwiek ingerencji w układ pomiarowy. Zdaniem pozwanego, twierdzenia powoda o zamontowaniu przekładników złego rodzaju były gołosłowne. Ponadto strona pozwana zaprzeczyła, aby zmiana przekładników uzasadniała zmianę mnożnej z 600 na 800. Dodatkowo pozwany zaprzeczył, aby z warunków umowy przyłączeniowej wynikać miał obowiązek zainstalowania przekładników napięciowych o przekładni 15/0,1 kV.

Odnosząc się do zarzutu braku obowiązku zastosowania przekładników napięciowych o przekładni 15/0,1 kV sąd wskazał, że obowiązek ten wynikał z załącznika nr 1, stanowiącego integralną część łączącej strony umowy z dnia 8 maja 2007 r. W załączniku tym bowiem strony wskazały warunki techniczne dostarczania i odbioru energii i zaznaczyły, że układ pomiarowo-rozliczeniowy składał się m. in. z przekładników napięciowych o przekładni 15/0,1 kV, stanowiących własność pozwanego.

Ponadto, za pomocą dowodu w postaci zlecenia (...) z dnia 17 maja 2017 r. oraz zeznań świadka P. K. strona powodowa wykazała zdaniem Sądu I Instancji, że w systemie pomiarowym zamontowano przekładniki napięciowe o przekładni 20/0,1 kV. W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwala na ustalenie, że to pozwany dokonał ingerencji w system pomiarowy oraz że to pozwany dokonał wymiany omawianych przekładników. Jak wynika z uznanych za wiarygodne zeznań świadka P. K. oraz dokumentu w postaci zlecenia (...) nr (...) z 18 kwietnia 1997 r., już w tym okresie system pomiarowy wykazywał zaniżone napięcie. Jak zeznał P. K., powyższe oznacza, że już od tego czasu zamontowane były przekładniki 20/0,1 kV. Pozwana spółka powstała zaś dopiero w 2003 r. i nieruchomość, na której znajduje się omawiany system pomiarowy, nabyła w późniejszym czasie. Ustalenia te prowadzą do wniosku, że w chwili nabycia przez pozwanego nieruchomości przekładniki o przekładni 20/0,1 kV były już zamontowane. Co więcej, podkreślić trzeba, że pomimo dokonywania cyklicznych kontroli, wymiany liczników oraz adnotacji o zbyt niskim napięciu powód nie sprawdził przekładników napięciowych przez kilka lat, za co nie sposób obciążać pozwanego.

Wyżej przywołany § 7 ust. 8 stanowi, że sprzedawca (powód) ma prawo do korygowania rozliczeń i wystawionych faktur. Sprzedawca dokonuje korekty uprzednio wystawionych faktur w szczególności w razie stwierdzenia: a) nieprawidłowości w zainstalowaniu lub działaniu układu pomiarowo-rozliczeniowego, b) przyjęcia do rozliczeń błędnych odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego, c) przyjęcia do rozliczeń cen i stawek opłat innych niż określone dla grupy taryfowej, w której winien być rozliczany odbiorca (pozwany).

Zdaniem Sądu, w stanie faktycznym analizowanej sprawy powyższe postanowienie umowne nie mogło stanowić podstawy do wystawienia załączonych do pozwu korekt faktur VAT. Jak wskazał powód, przekładniki napięciowe stanowią element układu pomiarowego. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że układ zamontowany u pozwanego działał prawidłowo. Jak bowiem wynika ze stanowiska powoda, wymiana przekładników skutkowała jedynie zmianą mnożnej służącej ustaleniu wynagrodzenia, nie miała zaś wpływu na funkcjonowanie układu pomiarowego. W omawianej sprawie, na skutek zmiany przekładników nie doszło również do błędnych odczytów wskazań układu pomiarowego, ani też do przyjęcia innych niż określone w taryfie cen i stawek. Z uwagi na powyższe, brak było podstawy do obciążenia pozwanego dodatkowymi opłatami i wystawienia faktur korygujących. Ponadto, powód nie wykazał, aby zamiarem stron przy zawarciu umowy z dnia 8 maja 2007 r. było zastosowanie § 7 ust. 8 do innych niż wskazane w nim przypadków.

Dodatkowo sąd podkreślił, że powód nie przywołał postanowień umownych, na mocy których twierdził, że przy zastosowaniu przekładników 20/0,1 kV należało stosować mnożnik 800, nie zaś 600. Okolicznościom tym zaś strona pozwana konsekwentnie przeczyła.

Reasumując Sąd uznał, że powód nie wykazał podstawy roszczenia objętego pozwem.

Wobec powyższego Sąd I Instancji uboczne wskazał, że jako zasadny ocenić należało podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia części roszczeń powoda. Jak bowiem słusznie wskazał pozwany, roszczenia powoda stały się wymagalne w zakresie opłat za okres od stycznia 2013 do grudnia 2016 r. po upływie 28 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego (7 dni na wystawienie faktury + 21 dniowy termin płatności), zaś od 1 stycznia 2017 r. po upływie 37 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego (7 dni na wystawienie faktury + 30 dniowy termin płatności). Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że mając na uwadze, iż obowiązek zapłaty nie wynikał z umowy kompleksowej, a z odrębnie zawieranych porozumień dot. sprzedaży energii, to do roszczeń powoda, stosownie do art. 554 k.c. w związku z art. 555 k.c. zastosowanie znajdzie 2-letni okres przedawnienia. Pozew w przedmiotowej sprawie powód złożył w dniu 18 marca 2018 r., a więc roszczenia wymagalne przed dniem 18 marca 2016 r. uznać należałoby za przedawnione w chwili wniesienia pozwu. Przedawnienie zatem dotyczyło wszelkich faktur korekt wystawionych za okres od 1 stycznia 2013 r. do 30 stycznia 2016 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie 1. wyroku oddalił powództwo w całości.

W punkcie 2. wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd obciążył powoda całością kosztów procesu i z tego tytułu zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł, na którą złożyły się następujące kwoty: 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka zaskarżając go w części w jakiej sąd oddalił powództwo co do kwoty 68 929,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia13 marca 2018 r oraz w części dotyczącej kosztów zarzucając :
I. naruszenie prawa procesowego które mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia:

1/ naruszenie art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię postanowienia § 7 ust. 8 umowy energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych nr WO-422 z dnia 8 maja 2007 r. (oraz tożsame postanowienia w kolejno zawieranych umowach), poprzez przyjęcie, że w stanie faktycznym sprawy brak było podstaw do przeprowadzenia korekty rozliczeń, podczas gdy literalne brzmienie oraz cel przedmiotowej regulacji uprawniały Powódkę do przeprowadzenia przedmiotowej korekty rozliczeń wobec oczywiście wadliwego działania układu pomiarowo-rozliczeniowego;

2/ naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez ustalenie, że układ pomiarowo-rozliczeniowy zamontowany u Pozwanej działał prawidłowo, podczas gdy działanie układu pomiarowo-rozliczeniowego było oczywiście wadliwe, co przejawiało się w błędnym rozliczaniu energii elektrycznej pobieranej przez Pozwaną.

3/ naruszenie art. 217 § 1,2,3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c., poprzez oddalenie wniosku Powódki o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny energetyki i elektrotechniki na okoliczność prawidłowości przeprowadzonej korekty rozliczeń za okres od dnia 1 grudnia 2013 r. do 30 czerwca 2017 r. z uwagi na zbędność dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy przeprowadzenie przedmiotowego dowodu ma kluczowe znaczenie dla oceny zasadności powództwa co do istoty oraz co do wysokości.

Wskazując na powyższe powódka wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez :

1.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 68 929,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 13 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  orzeczenie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji w myśl art. 100 k.p.c., tj. poprzez stosunkowe rozdzielenie kosztów;

3.  Zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o :

1.  Oddalenie apelacji w całości.

2.  Zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował zapisy § 7 ust. 8 umowy WO- (...) z dnia 8 maja 2007 r.

Zgodnie z tym zapisem sprzedawca dokonuje korekty uprzednio wystawionych faktur w szczególności w razie stwierdzenia:

a) nieprawidłowości w zainstalowaniu lub działaniu układu pomiarowo-rozliczeniowego,

b) przyjęcia do rozliczeń błędnych odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego,

c) przyjęcia do rozliczeń cen i stawek opłat innych niż określone dla grupy taryfowej, w której winien być rozliczany odbiorca (pozwany).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy trafnie zauważył, że żadna z przyczyn wskazanych § 7 ust. 8 umowy w niniejszej sprawie nie zachodziła.

Warunkiem bowiem korygowania faktur jest zgodnie z tym paragrafem stwierdzenie nieprawidłowości w działaniu układu pomiarowo-rozliczeniowego , przyjęcie do rozliczeń błędnych odczytów lub innych cen i stawek opłat niż określone w grupie taryfowej .

Co prawda użyty w tym § zwrot w szczególności wskazuje na to , że również w innych przypadkach możliwe jest wystawienie faktury korygującej to jednak musi on dotyczyć sytuacji gdy wystąpi jakiś błąd lub nieprawidłowość w działaniu układu.

Nawet jednak gdyby przyjąć , że powód miał prawo w oparciu o wskazany przepis wystawić faktury korygujące to i tak powództwo prawidłowo zostało oddalone

Należy bowiem podzielić stanowisko Sądu I Instancji , że trudno obciążać pozwaną kosztami błędnego zdaniem powoda naliczania energii elektrycznej z tego powodu , że w układzie zamontowane były przekładniki 20/0,1 kV zamiast 15/0,1 kV w sytuacji , gdy ten błąd istniał co najmniej od 1997 r i nie został skorygowany , a pozwana sporną nieruchomość nabyła dopiero po 2003 r.

Powód nie wykazał bowiem , że to pozwany ingerował w system.

I wreszcie skarżący nie wskazał pomimo wyraźnego zaprzeczenia żadnej podstawy prawnej z której wynikałaby różnica w mnożnej w sytuacji gdy mamy do czynienia z przekładnikami 15/0,1 kV i 20/0,1 kV odpowiednio 800 i 600.

Wobec wyraźnego zakwestionowania tej okoliczności przez pozwaną rzeczą powódki było wykazanie tej okoliczności.

Nie wyjaśniając tej kwestii powódka nie wykazała zasadności swojego roszczenia tak co do zasady jak i wysokości.

Z tych też względów nieuzasadniony okazał się również zarzut naruszenia art. 217§ 1 ,2 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278§ 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 11.07.1969 r. zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i wyjaśnienie przed sądem okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez niego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego biegłemu materiału sprawy.

W sytuacji natomiast , gdy przedłożony przez stronę powodowa materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia powództwa co do zasady powoływanie biegłego jest zbędne .

Biegły bowiem nie może być upoważniony do przeprowadzenia czy zastępowania dowodów.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny apelację jako bezzasadną oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.vc. oraz § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych .( Dz.U. z 2018 poz. 265).

Piotr Górecki Małgorzata Kaźmierczak Ryszard Marchwicki