Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 30 maja 2018 roku

1  Stanowiska stron.

Pozew z 15-12-2016 roku (k. 2-16) o wydanie rzeczy ruchomych został częściowo (w zakresie części rzeczy ruchomych – pkt 2) cofnięty w piśmie z 26-02-2018 roku (k. 216-220, 264). W tym samym piśmie powód jednocześnie rozszerzył powództwo o żądanie zapłaty i zgłosił roszczenie ewentualne.

Ostatecznie sformułowane żądania:

2  wydanie 11 rzeczy ruchomych wymienionych w pkt 1 pisma z 26-02-2018 (k. 216-216v); roszczenie ewentualne: zapłata 38 974 zł na wypadek gdyby pozwany utracił posiadanie rzeczy objętych powództwem;

3  zapłata 24 598 zł (bez odsetek) jako wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy powoda za okres od 23-12-2016 do 23-01-2017, tj. od dnia wniesienia pozwu (zdaniem powoda, bo w rzeczywistości pozew wniesiono 15-12-2016) do dnia zapłaty (nie sprecyzowano o czego zapłatę tu chodzi).

Na rozprawie pełnomocnik powoda oświadczył ustnie do protokołu że zmienia podstawę faktyczną żądania zapłaty, tj. że żądanie to dotyczy nie wynagrodzenia, lecz odszkodowania za utracone korzyści w postaci niemożności wynajęcia na rynku sprzętu określonego w pkt 1 pisma z 26-02-2018 (k. 283, 00:03:57)

Czynność ta, jako zmiana podstawy faktycznej powództwa (por. k. 219v), wymagała w myśl art. 193 § 21 kpc formy pisemnej, na co przewodniczący zwrócił uwagę stronom (k. 283, 00:06:08). Strona powodowa nie złożyła żadnego pisma, zatem zmiana powództwa nie była skuteczna i nie jest brana pod uwagę. Powód nie cofnął także żądania zapłaty, zatem przedmiotem rozpoznania sądu było żądanie w brzmieniu osnowy i podstawy faktycznej jak w piśmie z 26-02-2018.

Przytoczone przez powoda w pozwie i kolejnych pismach oraz na rozprawie okoliczności faktyczne: pozwany był wynajmującym lokal użytkowy w W. przy ul. (...) (dalej „lokal przy ul. (...)”) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. w organizacji jako najemcy. Umowa najmu wygasła na podstawie porozumienia stron z 11-03-2015 i protokołu zdawczo-odbiorczego z 14-03-2015. Po tej dacie pozwany zatrzymał dla siebie rzeczy ruchome wymienione w pozwie, będące własnością powoda tj. (...) Sp. z o.o., a którymi najemca tj. (...) sp. z o.o. w organizacji dysponował jako biorący w użyczenie. Pozwany nie wydał ich powodowi. Następnie 06-07-2015 pozwany wywiózł te rzeczy do innej miejscowości i do tej pory nie wydał właścicielowi, mimo że jego pełnomocnik podpisał protokół stwierdzający że jest to własność powoda i wiedział o umowie użyczenia między (...) Sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. w organizacji.

W odpowiedzi na pozew (k. 191-195), odpowiedzi na rozszerzenie pozwu (k. 274-278) oraz w piśmie przygotowawczym (k. 212-214) i na rozprawie pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości. Omówienie zarzutów pozwanego w dalszej części uzasadnienia.

4  Wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygni ęcia.

1  Fakty niesporne.

Pozwany M. R. jest właścicielem lokalu przy ul. (...), który wynajmował na cele prowadzenia działalności gospodarczej – sklepu spożywczego. Jego pełnomocnikiem w stosunkach między nim jako wynajmującym a najemcami był jego ojciec Z. R.. Pierwszym najemcą tj. od od 28-04-2014 była (...) Sp. z o.o. (umowa – k. 38-41). We wrześniu 2014 r. zawiązano spółkę (...) sp. z o.o. w organizacji. Jest to spółka powiązana osobowo i kapitałowo z powodową spółką, a jej zawiązanie wynikało ze zmiany stosunków między wspólnikami (...) Sp. z o.o. Od 01-10-2014 najemcą lokalu stała się (...) sp. z o.o. w organizacji (umowa – k. 69-71). W tym samym dniu obie spółki zawarły umowę użyczenia „sprzętu chłodniczo-ekspozycyjnego” (umowa – k. 78-79).

Obecnie pozwany M. R. jest posiadaczem rzeczy wymienionych w pkt 1 pisma z 26-02-2018 r., a Z. R. nimi włada, lecz nie w imieniu własnym a jako pełnomocnik pozwanego M. R.. Pozwany uważa się za zastawnika (k. 283, 00:30:39). Rzeczy znajdują się poza lokalem przy ul. (...). Zostały z niego usunięte 06-07-2015 (zgodne twierdzenia stron – k. 12, 191).

Wszystkie powołane okoliczności Sąd mógł uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

2  Ustalenia faktyczne ze wskazaniem dowod ów.

(...) Sp. z o.o. jest właścicielem rzeczy pozostawionych w lokalu przy ulicy (...) na które składają się:

a.  lampa owadobójcza 2×20W,

b.  lampa owadobójcza 2×15W,

c.  regał chłodniczy R. 1/b 1m57m,

d.  regał z 4 półkami pochylonymi z ramą do wieszania o wymiarach 160×60×220-255cm z systemem kółek do regałów i lustrami,

e.  wyspa ekspozycyjna z systemem schowka o wymiarach 100×100×90cm z systemem kółek do regałów,

f.  2 regały piekarnicze z 4 półkami i 2 dolnymi z drzwiczkami z plexi o wymiarach 150×60×200cm, z oświetleniem do regału piekarniczego i lustrami bezpiecznymi,

g.  boks kasowy,

h.  2 witryny chłodnicze (2 mb) koloru złotego wraz ze świetlówką do mięsa o oznaczeniu (...)6/1/B/200,

i.  stół przyścienny ze stali nierdzewnej z półką POL-103 o wymiarach 2000×500×850mm,

j.  stół przyścienny ze stali nierdzewnej z półką POL-103 o wymiarach 1800×500×850mm,

k.  szafa chłodnicza o oznaczeniu (...).

( dowód: kopia protokołu z 14 marca 2015 r. – k. 114, faktury VAT – k. 42, 44-49)

Ww. protokół z 14-03-2015 został sporządzony ręcznie. W jego treści Z. R. oświadczył które przedmioty znajdujące się w lokalu przy ul. (...) należą do spółki (...) Sp. z o.o. Dokument ten oprócz wyżej opisanej funkcji protokołu zawierał też uzgodnienie, że wymienione w nim przedmioty zostaną usunięte z lokalu przy ul. (...) do 17 lub 27 (w dokumencie cyfra 7”, co jest oczywistą omyłką) marca 2015 r. do godz. 11:00.

Poniższa tabela przedstawia analitycznie wskazanie dowodów własności.

lp.	towar	model	liczba sztuk	rodzaj dowodu	nr karty
1	Lampa owadobójcza	2×20W	1	protokół z 14-03-2013 faktura i faktura korygująca	114 46,49
2	Lampa owadobójcza	2×15W	1	protokół z 14-03-2013 faktura i faktura korygująca	114 46,49
3	Regał chłodniczy	R. 1/b 1m57m	1	protokół z 14-03-2013 faktura	114 45
4	Regał z 4 półkami pochylonymi + rama do wieszania wym. 160 × 60 × 220-255cm + system kółek do regałów + lustra		2	protokół z 14-03-2013	114
5	Wyspa ekspozycyjna z systemem schowka wym. 100×100×90cm – system kółek do regałów		1	protokół z 14-03-2013	114
6	regał piekarniczy z 4 półkami 2 dolne z drzwiczkami z plexi wym. 150×60×200cm + oświetlenie do regału piekarniczego + lustra bezpieczne		1	protokół z 14-03-2013	114
7	Boks kasowy dopasowany do sprzętu elektronicznego		1	protokół z 14-03-2013	114
8	Witryna chłodnicza (2 mb) koloru złotego wraz ze świetlówką do mięsa	(...)6/1/B/200	2	protokół z 14-03-2013 faktura	114 48
9	Stół przyścienny ze stali nierdzewnej	z półką POL-103 o wymiarach 2000×500×850	1	protokół z 14-03-2013 faktura	114 44
10	Stół przyścienny ze stali nierdzewnej	z półką POL-103 o wymiarach 1800×500×850	1	protokół z 14-03-2013 faktura z 06-10-2014	114 47
11	Szafa chłodnicza	(...)	1	protokół z 14-03-2013 faktura	114 42

Poszlaką przemawiającą za tym, że ww. towary nie były własnością (...) sp. z o.o. w organizacji jest również fakt, że nie zostały ujęte w spisie inwentarza środków trwałych należących do tej spółki, sporządzonym 29 stycznia 2015 r., tj. jeszcze przed rozwiązaniem umowy najmu.

(spis inwentarza – k. 86)

Dokumenty przedstawione w postępowaniu nie były kwestionowane przez żadną ze stron, nie budzą też wątpliwości co do swej prawdziwości i wiarygodności. Część dokumentów, zwłaszcza protokół z 14-03-2015 (k. 114) została złożona w kserokopiach, żadna ze stron nie żądała jednak przedstawiania ich oryginałów w trybie art. 129 kpc, ani nie kwestionowała ich prawdziwości i wiarygodności, mogły zatem stać się podstawą ustaleń na podstawie art. 308 i 309 kpc. Fakt istnienia kopii dokumentu jest bowiem dowodem na istnienie jego oryginału (art. 231 kpc), dopóki żadna ze stron temu nie przeczy. Warto zwłaszcza podkreślić, że pozwany nie przeczył faktowi zawarcia między spółkami umowy użyczenia, a jedynie przeczył temu że użyczający był właścicielem rzeczy oddanych w użyczenie oraz by owa umowa została mu okazana (pisma pozwanego – k. 193, 212).

Faktura niedokumentująca dostatecznie precyzyjnie towaru: k. 43 – z jej treści nie da się odczytać jakiego towaru elementem jest przegroda, o której mowa w fakturze. W szczególności czy jest to element regału lp. 6. W dodatku przegroda została zakupiona 17-10-2014, a zatem już po zawarciu przez (...) Sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. w organizacji umowy użyczenia.

Pozostałe, niewymienione powyżej, choć licznie załączone do pozwu kopie dokumentów (np. faktury zakupu sprzętu nieobjętego powództwem, umowa spółki (...) sp. z o.o. w organizacji, fotografie, wydruki przelewów, wydruki oferty najmu lokalu przy ul. (...)) zostały pominięte jako niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia o przedmiocie powództwa. Istotą sporu nie są bowiem wzajemne rozliczenia z tytułu czynszu między pozwanym a najemcami, lecz prawo do ruchomości objętych żądaniem wydania oraz skuteczność tytułu pozwanego do władania nimi.

Sąd oddalił wniosek o dowód z opinii biegłego do spraw wyceny ruchomości, ponieważ powód wnioskował o ten dowód (k. 217) na okoliczność zasadności roszczenia ewentualnego. Był to więc dowód zbędny, bo pozwany nie przeczył że nadal jest w posiadaniu rzeczy objętych powództwem. natomiast wniosek o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu (k. 191) został cofnięty (k. 214).

Oddalono także dowód z zeznań świadka Z. R., bo wniosek powoda dotyczył okoliczności niespornych (k. 12, por. k. 283, 00:30:39), zaś wniosek pozwanego (k. 193) dotyczył okoliczności niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia, o czym niżej.

1  W. śnienie podstawy prawnej wyroku.

Pozwany zarzucał brak biernej legitymacji po stronie pozwanego (co do żądania wydania rzeczy) oraz zawyżenie żądania zapłaty wynagrodzenia. Przez pierwszy z tych zarzutów rozumiał, że najemca ( (...) sp. z o.o. w organizacji) powinien usunąć rzeczy z przedmiotu najmu (lokal przy ul. (...)), a następnie zwrócić je dającemu w użyczenie ( (...) Sp. z o.o.), a zatem powód powinien swoje żądanie kierować do biorącego w użyczenie a nie do wynajmującego (k. 212-213, pkt 2; k. 284, 00:51:57). Pełnomocnik pozwanego potwierdził, że jego intencją nie było stwierdzenie że M. R. nie jest posiadaczem rzeczy wymienionych w pkt 1 pisma z 26-02-2018 (k. 216), na rozprawie podał że Z. R. włada rzeczami jako pełnomocnik M. R., który uważa się za zastawnika tych rzeczy.

Pozwany zarzucał także że powód nie udowodnił, że jest właścicielem rzeczy wymienionych w petitum pozwu, a także że nie wiedział o umowie użyczenia między powodem a spółką (...). Nie zaprzeczył istnieniu tej umowy, natomiast przeczył by dający w użyczenie powód był właścicielem rzeczy użyczonych.

Pozwany wymienił także niektóre pozycje z petitum pozwu, które nie znajdują się w posiadaniu pozwanego (pkt 2 na str. 5 odpowiedzi na pozew oraz pkt 3 pisma z 21-02-2018 – k. 213). Skutkowało to częściowym cofnięciem pozwu przez powoda, a ponieważ cofnięcie to było skuteczne, sąd umorzył postępowanie w części, orzekając w pkt 2 wyroku na podstawie art. 355 § 1 kpc.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie rzeczy wymienionych w pkt 1 pisma powoda z 26-02-2018 (k. 216) pozwany przyznawał że jest we władaniu tych ruchomości. Wywodził ponadto swój tytuł prawny do władania nimi, skuteczny względem powoda (niezależnie od kwestionowania prawa własności powoda), tj. że włada nimi jako zastawnik na podstawie prawa wynajmującego do wzięcia w zastaw rzeczy znajdujących się w przedmiocie najmu na podstawie art. 670 kc.

3  Istota sporu.

Okoliczność, że pozwany nie wiedział o umowie użyczenia miałaby znaczenie tylko dla kosztów procesu i tylko gdyby pozwany uznał powództwo przyznając że rzeczy należą do powoda.

Istotą sporu pomiędzy stronami jest to czy powód jest właścicielem rzeczy wymienionych w pozwie w zakresie w jakim pozew został podtrzymany. Jeśli bowiem powód jest właścicielem, to przysługuje mu roszczenie o wydanie tych rzeczy na podstawie art. 222 kc. Prawo własności rzeczy jest też podstawową przesłanką roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z nich bez umowy (art. 224 w zw. z art. 230 kc).

Ciężar udowodnienia własności rzeczy, których wydania domagał się powód, spoczywał na powodzie (art. 6 kc). Słuszność miał pozwany (k. 212), że sam fakt zawarcia umowy użyczenia nie świadczy o tym że użyczający jest właścicielem rzeczy oddanych bezpłatnie do używania, nawet jeśli w treści pisemnej umowy tak zadeklarował (k. 78). Ciężar wykazania prawa własności został przez powoda spełniony. Powód udowodnił je częściowo (tj. z wyjątkiem przypadku wyspy ekspozycyjnej i regałów piekarniczych) za pomocą dowodów z faktur zakupu, a co do wszystkich przedmiotów – za pomocą protokołu z dnia 14-03-2015 podpisanego przez Z. R., pełnomocnika wynajmującego. W dokumencie tym Z. R. w imieniu M. R. potwierdził że rzeczy te należą do powoda ( (...) Sp. z o.o.) a nie do najemcy ( (...) sp. z o.o. w organizacji).

Podpisując dokument tej treści Z. R. stworzył domniemanie że wymienione w nim przedmioty należą do powoda. Domniemanie jest poparte tym, że w niniejszym procesie powód wykazał własność większości tych przedmiotów za pomocą faktur zakupu. Skoro zatem powód dysponuje dowodami zakupu większości towarów wymienionych w dokumencie z 14-03-2015, to należy domniemywać, że wyspa ekspozycyjna i regały piekarnicze również nie bez powodu znalazły się w nim. Dokument z 14-03-2015 jest wszak nie tylko prywatnym protokołem stanu faktycznego, ale i pisemną umową regulującą stosunki między wynajmującym a osobą trzecią (bo (...) Sp. z o.o. nie był najemcą) dotyczące sposobu postępowania z rzeczami należącymi do osoby trzeciej, a pozostawionymi w lokalu przez najemcę, od dnia podpisania porozumienia do dnia umówionego ich usunięcia przez właściciela rzeczy. Pełnomocnicy pozwanego w procesie potwierdzali zresztą, że pozwanemu było obojętne kto usunie te rzeczy z lokalu, byleby uczynił to w umówionym terminie. Pełnomocnicy pozwanego twierdzili również, że pozwanemu było również obojętne kto w istocie jest właścicielem rzeczy, (...) Sp. z o.o. czy (...) sp. z o.o. w organizacji. Udzielając odpowiedzi na pytania zadawane w trybie art. 212 § 2 kpc, Z. R. jako pełnomocnik pozwanego (k. 196) na pytanie dlaczego podpisał protokół z 14-03-2015 wyjaśniał że to J. T. wspólnik obu spółek dyktował protokół i że motywował jego treść zatargami ze wspólniczką (k. 283, 00:20:43). Jest to istotna okoliczność, której ujawnienie dopiero na rozprawie, zamiast wcześniej, w piśmie procesowym, musi spotkać się z sankcją określoną w art. 207 § 6 kpc. Dlatego Sąd postanowił uznać zarzut dotyczący przyczyn podpisania przez Z. R. dokumentu z 14-03-2015 tj. konfliktu między udziałowcami spółek za spóźniony na podstawie art. 207 § 6 kpc (k. 284, 00:33:54). Treścią pytania zadanego przez przewodniczącego (00:20:43) było dlaczego Z. R. potwierdził pisemnie tak istotną okoliczność, mianowicie że ruchomości znajdujące się w przedmiocie najmu nie należą do najemcy, tj. czy zdawał sobie sprawę ze znaczenia (treści) dokumentu który podpisuje. Nie było treścią tego pytania wyjaśnianie szczególnych okoliczności które doprowadziły do podpisania dokumentu. Sąd daje zatem wiarę i przyjmuje za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, że treść protokołu była dyktowana przez J. T.. Jest to przecież prawdopodobne, skoro sporządzenie go było w interesie spółek (...) Sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. w organizacji, a nie w interesie wynajmującego. Nic dziwnego zatem że nie Z. R. dyktował czy spisywał które konkretnie przedmioty należą do (...) Sp. z o.o. Istotne jest zatem że zgadzając się na podpisanie takiego dokumentu, Z. R. potwierdził stanowisko (...) Sp. z o.o., że wymienione w dokumencie przedmioty są własnością tejże spółki. Nie może zatem skutecznie podważyć płynących z tego domniemań, chyba że okoliczności podpisania dokumentu same podważają owo domniemanie. Takie szczególne okoliczności Z. R. jako pełnomocnik procesowy pozwanego podniósł dopiero na rozprawie, mimo że sama kopia protokołu z 14-03-2015 została przedstawiona przez powoda już przy pozwie. Jest to istotna okoliczność, która wymagałaby prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności nieobjęte tezami dowodowymi we wnioskach stron. Sama obecność świadka na sali rozpraw nie była przy tym przesłanką odstąpienia od zastosowania art. 207 § 6 kpc. Nie sposób bowiem przewidzieć jak dalej potoczyłoby się postępowanie dowodowe, gdyby sąd badał okoliczności konfliktu między wspólnikami spółek i wpływ tegoż na treść dokumentu z 14-03-2015. Zachodzi wręcz wysokie prawdopodobieństwo, że badanie tego wątku wciągnęłoby do postępowania osoby do tej pory niezaangażowane (np. wspólniczkę powodowej spółki). Nie budzi więc wątpliwości, że badanie tego nowego wątku sprawy doprowadziłoby do przewlekłości postępowania. Strona pozwana, uznając że jest to wątek istotny dla rozstrzygnięcia, winna była przytoczyć te okoliczności już w odpowiedzi na pozew. Postępując wbrew temu obowiązkowi ściągnęła na siebie sankcję w postaci pominięcia spóźnionych twierdzeń. W świetle takiej postawy pełnomocników pozwanego, przesłuchiwanie świadka Z. R. zgodnie z wnioskiem z odpowiedzi na pozew (k. 193) okazało się zbędne. Pełnomocnicy ujawnili bowiem co w istocie rozumieją przez stwierdzenie że „pozwany nie miał wiedzy że wyposażenie sklepu należy do powoda”. Chodzi mianowicie o to że ojcu pozwanego było obojętne która ze spółek jest właścicielem wyposażenia, a treść dokumentu z 14-03-2015 wynika tylko z zabiegów J. T. o przejęcie kontroli nad tymi towarami, na co Z. R. przystał. Nawet jeśli tak było, to nie podważa to w żaden sposób wiarygodności faktur dokumentujących zakup większości rzeczy wymienionych w protokole. Natomiast w przypadku wyspy ekspozycyjnej i regałów piekarniczych, pozwany nie może powoływać się na ewentualne konflikty między wspólnikami by uchylić się od odpowiedzialności za skutki złożenia podpisu pod dokumentem w którym zobowiązywał się do zwrotu tych przedmiotów na rzecz (...) Sp. z o.o., a nie na rzecz (...) sp. z o.o. w organizacji. Nawet prawdziwość okoliczności, które strona pozwana usiłowała w sposób spóźniony podnieść, nie podważałaby wiarygodności protokołu w zakresie wyspy ekspozycyjnej i regałów piekarniczy, skoro wiarygodność tę w zakresie pozostałych towarów potwierdzają faktury.

Skoro zatem powód wykazał prawo własności rzeczy objętych powództwem, należało rozważyć kolejny zarzut pozwanego, tj. czy przysługuje ustawowe prawo zastawu z art. 670 kc. Odpowiedź na to pytanie jest negatywna, bo nie jest spełniona podstawowa przesłanka z art. 670 § 1 kc („ustawowe prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu”), tzn. rzeczy nie należą do najemcy, tylko do powoda, osoby trzeciej względem stosunku najmu. Nie ulega wątpliwości, że wskazane spółki kapitałowe stanowią samodzielne i odrębne podmioty praw i obowiązków. Podmiotów tych nie można utożsamiać także z powołaniem się na to, że ich wspólnikami są te same osoby fizyczne. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie odpowiadają bowiem za jej zobowiązania w myśl art. 151 § 4 ksh. W związku z powyższym w sytuacji wykazania, że w lokalu pozwanego znajdowały się ruchomości będące własnością (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, należało stwierdzić, że zastaw określony w art. 670 k.c. nie mógł powstać. Pozwany nie wykazał zatem tytułu do władania rzeczą skutecznego przeciwko właścicielowi, bowiem ustawowe prawo zastawu nie powstało. Trzeba przy tym nadmienić, że nawet gdyby pozwany wykazał powstanie ustawowego prawa zastawu (tj. gdyby powód nie wykazał że to on a nie najemca jest właścicielem rzeczy), to i tak z okoliczności wynika że prawo to wygasło. Zgodnie bowiem z art. 671 § 1 kc, przysługujące wynajmującemu ustawowe prawo zastawu wygasa, gdy rzeczy obciążone zastawem zostaną z przedmiotu najmu usunięte. Niesporne jest to że pozwany już rzeczy z przedmiotu najmu usunął. Art. 671 § 1 kc nie różnicuje czy usuwającym jest najemca czy wynajmujący czy osoba trzecia.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Co do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, istotne czy była dobra wiara posiadacza zależnego (pozwany włada jak zastawnik, więc żądanie oparte na art. 224 w zw. z art. 230 kc). Gdyby powód nie obalił domniemania dobrej wiary posiadacza zależnego, to powództwo należałoby oddalić, bo żądanie dotyczy okresu posiadania sprzed doręczenia odpisu pozwu (k. 187). Powództwo o wynagrodzenie zostało przez powoda wykazane co do zasady, bo powód obalił domniemanie dobrej wiary pozwanego jako posiadacza zależnego. Przez sam fakt podpisania protokołu z 14-03-2015 M. R. działając przez Z. R. jako pełnomocnika dał dowód tego że powinien zdawać sobie sprawę z tego że zajęte przedmioty mogą nie być własnością najemcy lecz powoda.

Powód nie wykazał natomiast wysokości roszczenia (której pozwany zaprzeczył – k. 274: „wysokość roszczenia jest drastycznie zawyżona”). Przedstawione przez powoda wydruki ofert najmu (k. 238-253) są dowodami niewystarczającymi. Wysokość wynagrodzenia za korzystanie bez umowy z rzeczy nienależących do posiadacza jest pochodną wysokości rynkowego czynszu najmu tych rzeczy. Rynkowa wartość czynszu najmu rzeczy ruchomych, zwłaszcza tego rodzaju jak w niniejszym procesie (tj. sprzęt służący do prowadzenia określonego rodzaju działalności gospodarczej, a zatem niebędący przedmiotem powszechnego obrotu) jest okolicznością wymagającą wiedzy specjalnej. Nie da się ocenić rynkowej wartości czynszu najmu tego rodzaju towarów na podstawie samych tylko wydruków ofertowych. Budzi wątpliwości czy np. wydruki te, przedstawione wszak przez jedną tylko ze stron, dotyczą reprezentatywnego przekroju ofert rynkowych i jak na tle tych ofert przedstawiają się cechy tego konkretnie towaru, którego dotyczy powództwo. Odpowiedni dobór ofert, dopasowanie ich do cech przedmiotowego towaru, wreszcie zastosowanie odpowiedniego zmniejszenia ceny ofertowej co poziomu ceny rynkowej – to czynności badawcze wymagające znajomości rynku tego rodzaju usług. Powód nie zaoferował żadnych innych wniosków dowodowych prócz owych słabo czytelnych wydruków.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 3 wyroku na podstawie art. 6 kc i art. 232 kpc.

5  Koszty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania, biorąc pod uwagę że roszczenie powoda zostało oddalone w istotnej części (art. 100 zd. 1 Kpc).

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 4 wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych, pokrywanych tymczasowo ze Skarbu Państwa (w tym wypadku są to opłaty od pozwu i od rozszerzenia powództwa, od których powód został zwolniony – k. 184), należało orzec na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014 r. poz. 1025).

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 5 wyroku.

6  Zarządzenie

Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem

a.  pełnomocnikowi powoda,

b.  pełnomocnikowi pozwanego.