Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2021 r. w Warszawie

sprawy H. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o wysokość okresowej emerytury kapitałowej, wysokość emerytury

na skutek odwołania H. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) w W.

z dnia 15 listopada 2017 r. znak: (...)

z dnia 15 listopada 2017 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 15 listopada 2017 r. znak: (...)w ten sposób, że uznaje uwzględnienie jako okresów składkowych odwołującej się H. W. okresu wspólnego prowadzenia z mężem A. P. działalności gospodarczej od stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r., ustala łącznie 209 miesięcy okresów składkowych i 45 miesięcy okresów nieskładkowych odwołującej się H. W. do 31 grudnia 1998 r., ustala wysokość kapitału początkowego na dzień 01 stycznia 1999 r. na kwotę 75.745,78 zł, ustala wysokość zwaloryzowanego kapitału początkowego na dzień 01 stycznia 1999 r. na kwotę 282.908,12 zł, ustala wysokość zwaloryzowanych składek zaewidencjonowanych na koncie odwołującej się H. W. 57.729,33 zł, ustala wysokość emerytury odwołującej się H. W. na dzień jej przyznania w wysokości brutto łącznie brutto 1.421,19 zł (1.301,63 zł wysokość emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, 119,56 zł wysokość okresowej emerytury kapitałowej), do wypłaty kwota emerytury 1.194,28 zł;

2.  w pozostałym zakresie odwołania oddala;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz odwołującej się H. W. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2017 r. H. W. złożyła odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 15 listopada 2017 r. znak: (...) o przyznaniu emerytury i ustaleniu okresowej emerytury kapitałowej. Odwołująca zarzuciła skarżonym decyzjom błędne i zaniżenie ustalenie wysokości przyznanej jej emerytury na skutek nieuwzględnienia wszystkich okresów składkowych
i nieskładkowych, co doprowadziło do jej zaniżenia. Ponadto w piśmie procesowym
z 18 czerwca 2018 r. odwołująca wskazała, że w jej ocenie przy obliczeniu kapitału początkowego organ rentowy pominął okres składkowy od 27 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r., tj. okres wspólnie prowadzonej działalności gospodarczej z mężem A. P. oraz z tytułu zatrudnienia w (...)Książka-Prasa-Ruch” w W. od listopada 1976 r. do maja 1980 r. Wskazała przy tym, że złożyła w ZUS wszelkie dokumenty potwierdzające jej okresy zatrudnienia i okresy składkowe (odwołania k. 3 a.s. i k. 2 a.s.
sygn. akt VII U 40/18, pismo procesowe odwołującej z 18.06.2018 r. 27 a.s.).

W odpowiedzi na odwołania z 8 stycznia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
(...)w W. wniósł o ich oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że odwołująca, urodzona w dniu (...), złożyła w dniu 4 września 2017 r. wniosek o emeryturę. Realizując powyższy wniosek zaskarżoną decyzją z 15 lipca 2017 r. organ rentowy ustalił okresową emeryturę kapitałową ubezpieczonej w oparciu o przepisy art. 7 ust. 2 i art. 24 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych, jednocześnie informując wnioskodawczynię, że ww. emerytura przysługuje jej do dnia 13 lipca 2022 r., tj. do dnia poprzedzającego dzień osiągnięcia przez odwołującą wieku 67 lat w wysokości 119,56 zł. Odnosząc się twierdzeń odwołującej dotyczących pominięcia okresów składkowych w piśmie procesowym z 18 lipca 2018 r. organ rentowy wyjaśnił, że okres współpracy odwołującej
z mężem A. P. od 27 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r. nie został uwzględniony, gdyż odwołująca nie została zgłoszona do ubezpieczeń z tytułu współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej (odpowiedzi na odwołanie k. 4 a.s., k. 3 a.s.
sygn. akt VII U 40/18, pismo procesowe ZUS z 18.07.2018 r. k. 33-34 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresach od 1 listopada 1976 r. do 21 sierpnia 1977 r. oraz od 1 maja 1978 r.
do 31 maja 1980 r. H. W. była zatrudniona w (...) Wydawnictwie (...) „Prasa-K.-Ruch” w W. (świadectwo pracy z 29.05.1980 r.
k. 8 a.r. tom II).

W okresie od 1 sierpnia 1980 r. do 31 marca 1983 r. odwołująca prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której zajmowała się krawiectwem dziecięcym (zeznanie odwołującej k. 68-69 a.s.).

W okresie od 27 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r. ówczesny małżonek odwołującej, A. P., prowadził działalność gospodarczą w zakresie introligatorstwa wywarzania opakowań z papieru i tektury. W powyższym okresie odwołująca współpracowała z A. P. przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Introligatornia mieściła się w przy ul. (...) w W., w tym samym budynku,
co mieszkanie odwołującej i jej małżonka. Działalność była prowadzona na podstawie wpisu nr (...) na zasadzie wspólności małżeńskiej. W powyższym okresie odwołująca współpracowała z A. P. przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Zajmowali się produkcją opakowań kartonowych i tekturowych, przy czym A. P. zajmował się sprawami organizacyjnymi, jeździł na targi i kupował maszyny. Z upływem czasu firma rozwijała się, odwołująca z małżonkiem zatrudniali dodatkowych pracowników. W 1990 roku zmienili profil działalności z introligatorni na drukarnię, która była prowadzona pod firmą Drukarnia (...) pod tożsamym wpisem w ewidencji jak dotychczas (zeznania świadek J. G. k. 66-67 a.s., zeznania odwołującej
k. 68-69 a.s.; pismo do Urzędu Gminy W.-T. z 08.11.2001 r. k. 21 a.r. tom II).

W powyższym okresie za odwołującą były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne (zeznania odwołującej k. 68-69 a.s., podania z 27.11.2000 r. i z 27.11.2004 r. k. 104 a.s., zestawienia rozliczeń składek za lata 1999-2003 k. 105-109 a.s. i k. 117-120 a.s.; potwierdzenia przelewów k. 110-115 a.s.; oświadczenie k. 22 a.r. tom II).

Na wniosek odwołującej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. decyzją z dnia 11 października 2017 r. znak: (...)-2007 o ustalił kapitał początkowy odwołującej, ustalające jego wysokość w kwocie 47.819,20 zł. Do ustalenia wysokości kapitału początkowego H. W. ZUS (...)w W. uwzględnił:

⚫

okresy składkowe:

-

od 1 listopada 1976 r. do 21 sierpnia 1977 r. od 1 maja 1978 r. do 31 maja 1980 r. – (...)Prasa-K.-Ruch” w W.;

-

od 1 sierpnia 1980 do 31 marca 1983 r. – działalność gospodarcza;

-

od 1 lipca 1996 r. do 31 grudnia 1998 r. – działalność gospodarcza osoba współpracująca z A. P. – Drukarnia (...);

⚫

okresy nieskładkowe – od 1 czerwca 1980 r. do 31 lipca 1980 r., od 1 kwietnia 1983 r. do 26 listopada 1983 r. i od 21 lipca 1985 r. do 19 lipca 1988 r. – urlop wychowawczy.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresów
od 2 lutego 1984 r. do 20 lipca 1985 r. i od 20 lipca 1988 r. do 30 czerwca 1996 r. wskazując, że odwołująca nie była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego jako osoba współpracująca
w firmie Drukarnia (...) s.c. A. P. (decyzja ZUS z 11.10.2017 r. – akta rentowe, tom I; pismo z wydziału merytorycznego ZUS z 17.07.2018 r. k. 34 a.s.).

Następnie w dniu 4 września 2017 r. odwołująca złożyła w ZUS (...)
w W. wniosek o emeryturę. Rozpoznając wniosek organ rentowy w pierwszej kolejności decyzją z dnia 12 października 2017 r. znak: (...) przyznał odwołującej emeryturę w kwocie zaliczkowej, ustalając jej wysokość zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej w kwocie 903,07 zł. Jednocześnie organ rentowy poinformował, że po zakończeniu postępowania wyjaśniającego dotyczącego okresu współpracy z mężem A. P. w latach 1984-1996 okres ten nie został zaliczony
do stażu pracy odwołującej, gdyż pod wskazanym numerem (...) odwołująca nie figuruje w głoszeniu do ubezpieczeń społecznych (decyzja ZUS z 12.10.2017 r. wp. emerytury w kwocie zaliczkowej k. 26 a.r. tom II).

Następnie w dniu 15 listopada 2017 r. ZUS (...) w W. wydał dwie decyzje znak: (...), na podstawie których:

⚫

ustalił H. W. wysokość okresowej emerytury kapitałowej od 1 października 2017 r. w wysokości 119,56 zł, informując odwołującą, że prawo do okresowej emerytury kapitałowej wygaśnie z dniem 3 lipca 2022 r.;

⚫

przyznał H. W. prawo do emerytury od 1 października 2017 r., której wysokość, obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, wyniosła 903,07 zł. W decyzji wskazano, że łącznie kwota emerytury z FUS oraz okresowej emerytury kapitałowej wynosi 1.022,63 zł.

(skarżone decyzje ZUS z 15.11.2017 r. k. 33-36 a.r. tom II)

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie dowodów dokumentów. W tym też zakresie Sąd uznał wymienione wyżej dokumenty jako wiarygodne, gdyż ich treść nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach świadek J. G. oraz zeznaniach H. W. na okoliczność współpracowania przez odwołującą z A. P. przy prowadzeniu działalności gospodarczej na przełomie lat 1984-1996, w tym odwołującej w zakresie tego, że były za nią odprowadzane składki na ubezpieczenie. Sąd dał wiarę przesłuchanym wyżej osobom, gdyż były wzajemnie zbieżne,
a ponadto znajdywały potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

W toku postępowania Sąd Okręgowy przeprowadził również dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczność ustalenia prawidłowej wysokości kapitału początkowego i wysokości emerytury. W ocenie Sąd opinia została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, a ponadto zawiera szczegółowe informacje dotyczące metodologii dokonanych przez biegłą obliczeń i wyczerpujące wyjaśnienia co do stosowanych założeń i formułowanych wniosków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było częściowo zasadne.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na decyzjach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 15 listopada 2017 r. znak:(...) na podstawie których organ rentowy przyznał odwołującej emeryturę oraz ustalił jej okresową emeryturę kapitałową. Stanowisko odwołującej ostatecznie skupiło się na zakwestionowaniu sposobu wyliczenia emerytury przez organ rentowy. W ocenie odwołującej organ rentowy niezasadnie pominął okres, w którym współpracowała z byłym małżonkiem A. P. przy prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej na przełomie lat 1984-1996.

W kontekście powyższego wymaga zaznaczenia, że zasady obliczania wysokości przysługującej ubezpieczonemu emerytury określają przepisy art. 25-26 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 291). W myśl art. 26 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony
w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy.
Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne,
z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Kapitał początkowy, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej, ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat
(art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1)  okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2)  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3)  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2).

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 174 ust. 3). Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (art. 174 ust. 3b).

W kontekście powyższego wskazać należy, że postępowanie dowodowe prowadzone przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, a dotyczące świadczeń wypłacanych z systemu emerytalnego, podlega pewnym ograniczeniom. Regulacje określające dowody dopuszczalne w takim postępowaniu określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
(Dz. U. z 2011 r. nr 237, poz. 1412). Wymaga jednak zaznaczenia, że w postępowaniu cywilnym w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe sąd nie jest związany takimi ograniczeniami w dowodzeniu, jakie odnoszą się do organu rentowego w postępowaniu rentowym. Według art. 473 § 1 k.p.c. w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy
i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przed sądem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron. Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 k.p.c., sprawia, że każdy istotny fakt, może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007 r., I UK 111/07).

Pogląd wyrażony w cytowanym wyżej orzecznictwie znajduje uzasadnienie w tym,
że z uwagi na upływ lat ubezpieczeni wnioskujący o przyznanie im prawa do świadczenia emerytalnego lub jego przeliczenie mogą napotkać pewne trudności w należytym udokumentowaniu nie tylko przebiegu zatrudnienia czy też faktu otrzymywania konkretnych składników wynagrodzeń bądź ich wysokości, lecz również samej okoliczności zatrudnienia w danym zakładzie pracy. Praktyka orzecznicza obrazuje wiele przypadków, w których dostęp ubezpieczonych do pełnych akt osobowych jest problematyczny. Przyczyną tego stanu rzeczy najczęściej jest likwidacja zakładu pracy, w którym ubezpieczony przed laty pracował, zagubienie dokumentacji w związku z krótkim termin jej obowiązkowej archiwizacji
czy przejęciem zakładu pracy przez inny podmiot, lecz również niestaranne prowadzenie dokumentacji kadrowo-płacowej przez byłego pracodawcę. Ujemne konsekwencje związane
z trudnościami w dokumentowaniu okresów składkowych czy też wysokości wynagrodzeń
z lat odległych nie powinny zatem obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych
i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007 r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013 r.,
III AUa 269/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 marca 2006 r., III AUa 1096/05).

Precyzując stanowisko w piśmie procesowym z dnia 18 czerwca 2018 r. odwołująca wskazała, że w jej ocenie przy obliczeniu kapitału początkowego organ rentowy pominął okres wspólnie prowadzonej działalności gospodarczej z mężem A. P.
od 27 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r., okres zatrudnienia w (...)Książka-Prasa-Ruch” w W. od listopada 1976 r. do maja 1980 r. Wymaga jednak zaznaczenia,
że z przedstawionych w toku postępowania wyjaśnień organu rentowego wynika, iż ww. okres zatrudnienia w (...)Książka-Prasa-Ruch” w W., co odpowiada treści załączonego do wniosku o emeryturę świadectwa pracy wystawionego przez ten zakład. Ostatecznie, jak wspomniano wyżej, spór skupił się na możliwości uwzględnienia okresu współpracy odwołującej z byłym małżonkiem przy prowadzeniu działalności na przełomie lat 1984-1996 jako okres składkowy przy obliczeniu wysokości kapitału początkowego,
a w konsekwencji – wysokości przysługującej jej emerytury.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 15 ustawy emerytalnej za okresy składkowe uważa się m. in. okresy współpracy przy prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej na obszarze Państwa Polskiego objętej obowiązkiem ubezpieczenia społecznego oraz okresy kontynuowania tego ubezpieczenia, za które opłacono składkę na to ubezpieczenie lub w których występowało zwolnienie od opłacania składki. Treść powyższego przepisu wyraźnie wskazuje, że dla zaliczenia okresu współpracy przy prowadzeniu pozarolniczej działalności jako okresu składkowego konieczne jest stwierdzenie zarówno faktycznej współpracy (wykonywania czynności, obowiązków) z osobą prowadzącą działalność gospodarczą,
jak i stwierdzenie, że za ten okres zostały opłacone składki na ubezpieczenie społeczne
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2009 r., II UK 286/08). W ocenie Sądu przeprowadzone w toku postępowania dowodowy pozwalały na zakwalifikowanie okresu
od 27 stycznia 1984 r. do 30 czerwca 1996 r. jako okresu współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej w myśl ww. przepisu. W niniejszej sprawie było w zasadzie bezspornym, że w spornym okresie H. W. prowadziła wspólnie z były małżonkiem A. P. działalność gospodarczą, w ramach której prowadzili początkowo zakład introligatorski, a w późniejszym okresie drukarnię w lokalu przy ul. (...)
w W.. Zeznająca na tą okoliczność świadek J. G., sąsiadka odwołującej, potwierdziła, że H. W. na przełomie lat 1984-1996 aktywnie uczestniczyła w prowadzeniu ww. działalności i codziennie pomagała małżonkowi
w bieżących sprawach firmy. Zeznania ww. świadek potwierdziły przy tym relacje odwołującej, która przedstawiła okoliczności związane z zatrudnianiem przez firmę pracowników, jej rozwojem czy też dotyczące podziału obowiązków między nią a jej męża. Organ rentowy nie kwestionował przy tym faktu wykonywania przez odwołującą działalności. Konsekwentnie natomiast zaznaczał, że odwołująca nie została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako osoba współpracująca, lecz jedynie zgłoszona jako członek rodziny pozostający na utrzymaniu i uprawniony do świadczeń leczniczych. Przy tym w istocie organ rentowy nie kwestionował, iż w spornym okresie za odwołującą były odprowadzane składki. Ostatecznie Sąd Okręgowy podzielił stanowisko odwołującej,
że tak ten miał miejsce. Na powyższą okoliczność odwołująca wprost wskazała w swoich zeznaniach, a ponadto w ocenie Sądu należało mieć na względzie wspólne oświadczenie odwołującej i A. P. załączone do akt rentowych (k. 22 a.r., tom II) w którym wskazano, że miesięczne wpłaty składek są kierowane na konto małżonka odwołującej. Taka okoliczność znajduje potwierdzenie w przedstawionym w toku postępowania zestawieniu rozliczeń składek ZUS za lata 1999-2003, jak też dołączonych do tych rozliczeń podań, w których wskazano, że składki były przez odwołującą rozliczane wspólnie z mężem.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zważył, że okres od 27 stycznia 1984 r.
do 30 czerwca 1996 r. podlegał uwzględnieniu przy obliczeniu emerytury odwołującej jako okres składkowy (z wyłączeniem okresu sprawowania opieki nad dzieckiem od 21 lipca
1985 r. do 19 lipca 1988 r.), co z kolei miało wpływ na ustalenie wysokości tego świadczenia. W związku z powyższym w toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu księgowości i rachunkowości celem weryfikacji wyliczenia wysokości kapitału początkowego oraz wysokości emerytury H. W.. Powołana w tym celu biegła E. Z. w opinii z dnia 3 marca 2020 r. ustaliła, że wysokość kapitału początkowego odwołującej z uwzględnieniem okresu wspólnego prowadzenia działalności gospodarczej
z mężem na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 75.745,78 zł (282.908,12 zł z uwzględnieniem waloryzacji za II kwartał 2017 roku), zaś wysokość emerytury wynosi 1.421,19 zł brutto (1.194,28 zł netto). Do powyższego ustalenia biegła przyjęła następujące wartości:

-

okresy składkowe w wymiarze 17 lat,5 miesięcy i 21 dni (209 miesięcy)

-

okresy nieskładkowe w wymiarze 3 lata, 9 miesięcy i 26 dni (45 miesięcy),

-

wskaźnik wartości podstawy wymiaru składek z 10 kolejnych lat kalendarzowych
z przedziału lat 1976-1985 wynoszącego 41,48%.

Przy tym biegła ustaliła przychód odwołującej z uwzględnieniem najniższego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej (od 1984 r.) i przeciętnego wynagrodzenia
(od 1990 r.) w następujących wartościach: w 1984 roku – 97.200 zł, w 1985 roku – 56.700 zł, w 1986 roku – 67.500 zł, w 1988 roku – 67.500 zł, w 1989 roku – 320.400 zł, w 1990 roku
– 2.817.086,83 zł, w 1991 roku – 4.842.720,00 zł, w 1992 roku – 8.452.800,00 zł,
w 1993 roku – 11.505.600,00 zł, w 1994 roku – 15.344.640,00 zł i w 1995 roku – 2.023,55 zł. Uznając opinię biegłej sądowej za sporządzoną w sposób prawidłowy – zgodnie z omówioną wyżej oceną dowodów – Sąd Okręgowy przyjął jej obliczenia jako wartości wedle których kapitał początkowy odwołującej oraz przysługująca jej emerytura winny zostać ustalone
w konsekwencji zaliczenia spornego okresu współpracy przy działalności gospodarczej jako okresu składkowego.

W tym stanie rzeczy, uznając odwołanie H. W. za zasadne, na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił skarżone decyzje ZUS (...) w W.
z 15 listopada 2017 r. zgodnie z pkt 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy uznał odwołanie H. W. za niezasadne. Na podstawie jednej z zaskarżonych przez odwołującą decyzji z dnia 15 listopada 2017 r. organ rentowy na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 24 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o emeryturach kapitałowych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 926) przyznał odwołującej okresową emeryturę kapitałową w wysokości 119,56 zł przysługującą do dnia 3 lipca 2022 r. Odwołująca wskazała wprawdzie, że odwołuje się również od tej decyzji, jednakże ani w treści odwołania, ani też toku procesu nie formułowała wobec niej żadnych zarzutów i nie kwestionowała wysokości przyznanego jej świadczenia. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił odwołanie w tym zakresie, orzekając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. jak w pkt 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w pkt 3, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2018 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz odwołującej się kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

(...)

K.S.