Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 905/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 7 lipca 2020r. w sprawie o sygn. II K 812/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1

A. S.

Dane o zarobkach

E-PUAP

k. 377

2.1.2

A. S.

Dane o karalności

Karta karna

k. 382

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1

Dane o zarobkach

Okoliczności wynikające ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości więc należy uznać je za udowodnione

2.1.2

Dane o karalności

Okoliczności wynikające ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości więc należy uznać je za udowodnione

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuca:

Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków A. G. oraz T. G., poprzez obdarzenie ich walorem wiarygodności co do sprawstwa oskarżonego, odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom świadka A. M. (1) odnośnie zdarzeń z dnia 9 czerwca 2015 roku przy jednoczesnym braku w sprawie dowodów świadczących w sposób bezpośredni o winie i sprawstwie oskarżonego; przedmiotowe naruszenie przepisów postępowania doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji i przytoczone na jego poparcie argumenty nie znalazły uznania Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie i właściwie ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego ocenionego swobodnie, zgodnie z zasadami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych oraz niemającej oparcia w wykładni obowiązujących przepisów.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom, Sąd Rejonowy sprostał.

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego A. G., świadków E. T., T. G., W. K., albowiem są spójne, konsekwentne, wzajemnie ze sobą korespondują, jak również z pozostałym materiałem dowodowym. Ponadto zeznania świadków są zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Pokrzywdzony co prawda na pierwszym przesłuchaniu, jak zauważył skarżący zeznał, iż nie podejrzewa nikogo o dokonanie kradzieży, a dopiero na dalszym etapie postępowania wskazał oskarżonego jako sprawcę przestępstwa na jego szkodę. Ta okoliczność zdaniem Sądu Okręgowego nie podważa jednak wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, a wręcz przeciwnie, świadczy o dużym obiektywizmie. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy pokrzywdzony nie obciążał oskarżonego ponad miarę, wskazał oskarżonego, jako sprawcę czynu, dopiero, jak ten został zatrzymany i posiadał przy sobie dokumenty do jego samochodu, których pokrzywdzony mu sam nie wręczył. Wtedy też A. G. po analizie faktów wskazał, iż to jego zdaniem oskarżony dokonał tego czynu. Zrozumiałym jest w pełni, że początkowo pokrzywdzony mógł nie mieć podejrzeń, co do tego, kto mógł dokonać kradzieży z włamaniem do jego mieszkania. Niemniej logiczne wydaje się być, dlaczego początkowo nie wskazał, że podejrzewał, iż to A. S. dokonał włamania i kradzieży, albowiem dopiero po fakcie zatrzymania oskarżonego przez funkcjonariuszy policji gdzie ujawniono skradzioną kartę pojazdu skojarzył fakty obciążające oskarżonego. Z uwagi na powyższe, okoliczność podana początkowo przez pokrzywdzonego, w zakresie podejrzeń, nie świadczy o niewiarygodności składanych przez niego zeznań, a tym samym braku winy oskarżonego, a wręcz przeciwnie, powoduje, że wersje przedstawiane przez niego były zgodne z jego odczuciami i nie nosiły cech ubarwień oraz zniekształceń.

Sąd Okręgowy podziela także stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie przyznania waloru wiarygodności zeznaniom złożonych przez świadków E. T., T. G. i W. K., która to ocena pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Zeznania tych świadków prawidłowo zostały ocenione przez Sąd meriti, jako spójne, logiczne i korespondujące ze sobą oraz pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem nieosobowym. Świadków przesłuchano zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak również w toku rozprawy głównej. W szczególności podkreślić należy, iż faktem łączącym zaistniałe zdarzenie z osobą A. S. jest okoliczność wynikająca z zeznań A. G., jako że w dniu 5 czerwca 2015 roku spotkał się z oskarżonym, którego uprzednio poznał podczas pobytu w szpitalu i który zadeklarował chęć kupienia od pokrzywdzonego samochodu marki B.. A. G. zaprosił oskarżonego do swojego domu, w którym A. S. przebywał od dnia 5 czerwca do 9 czerwca 2015 roku. Z relacji pokrzywdzonego wynika w sposób jednoznaczny, iż jedyną osobą, jaka mogła dopuścić się kradzieży z włamaniem do jego mieszkania jest oskarżony A. S.. Oskarżony znał plan dnia pokrzywdzonego, wiedział iż w dniu 9 czerwca ten będzie na konsultacji lekarskiej i nie będzie go w domu, a także zdawał sobie sprawę, gdzie oskarżony trzyma wartościowe rzeczy. Wskazać ponadto należy na okoliczność, iż pokrzywdzony próbował się skontaktować z A. S. po włamaniu do jego domu, jednak ten nie odbierał telefonu od niego. Zeznania pokrzywdzonego wskazują na to, iż w początkowej fazie postępowania nie podejrzewał on A. S., ani też żadnej innej osoby o włamanie do swojego mieszkania. Jednak z czasem, po ujawnieniu nowych okoliczności pokrzywdzony skojarzył fakty i stwierdził, iż osobą która dokonała włamania musiał być oskarżony. Podczas zatrzymania oskarżonego przez funkcjonariuszy policji, kiedy ten poruszał się skradzionym pojazdem marki P. znaleziono kartę pojazdu marki B. należącą do pokrzywdzonego.

Sąd Rejonowy słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego, wskazując, iż miały na celu umniejszenie jego roli w przebiegu przedmiotowych zdarzeń. W ocenie Sądu Okręgowego są one niespójne i niejasne. Oskarżony wyjaśniając, jakim sposobem wszedł w posiadanie karty pojazdu należącej do pokrzywdzonego w pierwszym momencie wskazał, że karta ta została u niego w kurtce, po tym jak pokrzywdzony dał mu ją, kiedy wspólnie spożywali alkohol. Następnie podczas kolejnego przesłuchania w toku rozprawy wyjaśnił, że karta ta została w jego samochodzie, po tym, jak wspólnie z pokrzywdzonym oglądali samochód na sprzedaż i dlatego tam się właśnie znajdowała.

Fakt, iż to właśnie oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu niewątpliwie potwierdza okoliczność, iż przed inkryminowanym zdarzeniem przebywał przez kilka dni w mieszkaniu oskarżonego, orientował się co do tego w jakich miejscach, co się znajduje.

Ponadto, jak wynika z zeznań pokrzywdzonego nikt inny nie przebywał w jego mieszkaniu i nie miał dostępu do m.in. karty pojazdu. Sprawstwo oskarżonego znajduje również potwierdzenie w tym, że oskarżony zaprzestał odbierania telefonów od pokrzywdzonego po tym zdarzeniu. Dlatego też subiektywne przekonanie skarżącego, co do oceny zeznań pokrzywdzonego A. G. i pozostałych świadków w sprawie nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania wniosków, co do braku winy podsądnego. Zauważyć należy również podobny mechanizm działania oskarżonego podczas dokonania kradzieży pojazdu marki P. na szkodę W. K. - oskarżony spożywał alkohol wraz ze świadkiem, po czym kiedy W. K. obudził się następnego dnia rano z jego domu zniknęły kluczyki do samochodu, dokumenty oraz pieniądze, jakie trzymał w mieszkaniu. Natomiast oskarżony zaprzestał odbierania telefonu.

Odnosząc się do zeznań złożonych przez świadka A. M., wskazać należy, iż pomimo, że w pewnym zakresie korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego, nie zasługują na nadanie waloru wiarygodności i nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym zebranym materiale dowodowym. W związku z tym Sąd Rejonowy zasadnie odmówił im wiary. Świadek ten przesłuchiwany był po raz pierwszy w dniu 12 maja 2020 roku- tj. pięć lat od zdarzenia. Pomimo tego, twierdził, że dokładnie pamięta, co robił w czerwcu 2015 r. Wskazać należy, iż zgodnie z logiką i zasadami doświadczenia życiowego nie jest wiarygodne, aby świadek dokładnie pamiętał co robił w konkretnym czasie pięć lat wcześniej. Zdaniem Sądu Odwoławczego zeznania te miały na celu doprowadzenie do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez oskarżonego.

Zaznaczenia wymaga, iż proces A. S. niewątpliwie miał charakter poszlakowy. Żaden bowiem ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazywał bezpośrednio na jego sprawstwo. Niemniej jednak, ustalone w sposób pewny, za pomocą dowodów pośrednich, poszlaki pozwoliły na wyprowadzenie logicznego wniosku, że oskarżony ten był sprawcą zarzuconego mu czynu. Oczywiście warunkiem uznania, że fakty główne zostały ustalone w sposób prawidłowy jest stwierdzenie, iż wszystkie poszlaki do nich wiodące, zostały określone w sposób nie budzący wątpliwości. W judykaturze przyjmowane jest stanowisko, iż „w procesie poszlakowym, łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z tych poszlak będąca ogniwem tego łańcucha, ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważenie” (m.in., Sąd Najwyższy w sprawie 305/84). Tego rodzaju sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Dowody w nim zgromadzone dały bowiem Sądowi I instancji podstawę do pewnego ustalenia poszlak, z których za pomocą logicznej dedukcji wyciągnięto wnioski o popełnieniu przez oskarżonego zarzuconego mu czynu. Dlatego też Sąd Okręgowy nie podzielił podnoszonych przez skarżącego wątpliwości, co do poprawności tych ustaleń.

Łącząc ze sobą zaistniałe w sprawie poszlaki wyartykułowania wymaga, iż inkryminowane zdarzenie należy rozpatrywać w ścisłym związku ze sobą. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż w trakcie zatrzymania oskarżonego w skradzionym pojeździe marki P. ujawniono kartę pojazdu marki B. należącą do pokrzywdzonego. Zarówno z zeznań pokrzywdzonego, jak i okoliczności sprawy nie wynika, aby oskarżony dostał od niego powyższy dokument. Ponadto oskarżony był jedyną osobą przebywającą w mieszkaniu pokrzywdzonego, a nadto po włamaniu zaprzestał odbierania telefonu od pokrzywdzonego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, który wyraźnie wskazuje na popełnienie przez oskarżonego przypisanego mu czynu i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączjące w tym zakresie jego odpowiedzialność karną. Okoliczności zdarzenia i ich przebieg pozwalają na uznanie winy oskarżonego.

Lp.

Zarzut

3.2

Obrońca oskarżonego zarzuca:

Na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez bezpodstawne zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego który zmarł, pomimo braku wykonywania przez osoby najbliższe (syna pokrzywdzonego) praw pokrzywdzonego i w konsekwencji braku wniosku o naprawienie szkody

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż Sąd Rejonowy niezasadnie zobowiązał oskarżonego do częściowego naprawienia szkody wskazać należy, iż zarzut ten jest zasadny z uwagi na okoliczność, iż pokrzywdzony na etapie postępowania przed Sądem I instancji zmarł. Aktualnie obowiązujące przepisy przewidują możliwość, że w razie śmierci pokrzywdzonego jego prawa przechodzą na tzw. strony zastępcze, czyli osoby wstępujące w prawa pokrzywdzonego. Należy jednak podkreślić, iż unormowaniu zawartemu w art. 52 § 1 k.p.k. przypisuje się wyłącznie procesowy charakter. Strony zastępcze działają na podstawie tego przepisu w imieniu własnym, a sukcesja uprawnień karnoprocesowych nie jest tożsama z sukcesją w obszarze prawa cywilnego i nie obejmuje roszczeń materialnoprawnych.

Podstawowa zasada odpowiedzialności deliktowej zawarta jest w art. 415 k.c., zgodnie z nią "kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia". Beneficjentem obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę może być wyłącznie pokrzywdzony, tj. osoba, która doznała szkody bądź krzywdy.

Osoby najbliższe mogą dochodzić od oskarżonego w trybie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody w formie zadośćuczynienia za ich krzywdę przy skazaniu za przestępstwo spowodowania śmierci. Nadal jednak nie są one pokrzywdzonymi w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k., ale mogą wstąpić do procesu, wykonując prawa zmarłego pokrzywdzonego (art. 52 § 1 k.p.k.). (tak Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz)

W niniejszej sprawie oskarżony został skazany za popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. tj. przestępstwa przeciwko mieniu. Śmierć pokrzywdzonego nie nastąpiła w wyniku działania oskarżonego. W takiej sytuacji środek kompensacyjny wskazany w art. 46 § 1 k.k. może być orzeczony wyłącznie wprost na rzecz pokrzywdzonego, nie zaś jego spadkobierców. Również nawiązka z art. 46 § 2 k.k. może być orzeczona na rzecz pokrzywdzonego, a tylko w przypadku gdy śmierć nastąpiła w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa może być również orzeczona na rzecz osoby najbliższej.

W realiach niniejszej sprawy żadna z wymanionych okoliczności nie zachodzi, dlatego orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody zawarte w wyroku Sądu I instancji należało uchylić.

Pokreślić również należy, iż w niniejszej sprawie apelacja została wniesiona wyłącznie na korzyść oskarżonego, a w związku z tym Sąd Odwoławczy pozbawiony był możliwości dokonywania ustaleń i rozstrzygnięć niekorzystnych dla oskarżonego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, który wyraźnie wskazuje na popełnienie przez oskarżonego przypisanego mu czynu i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączjące w tym zakresie jego odpowiedzialność karną. Okoliczności zdarzenia i ich przebieg pozwalają na uznanie winy oskarżonego. Natomiast zasadny był zawarty w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego, który zmarł i w tym zakresie wyrok należało zmienić.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 7 lipca 2020r. w sprawie o sygn. II K 812/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie zawiera takich argumentów, które winny skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia. Dokonana przez Sąd meriti ocena zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, w zakresie, w jakim dała ona podstawy do przypisania winy oskarżonemu, nie ma charakteru dowolności, a tym samym nie doszło w sprawie do naruszenia zasady, leżącej u podstaw prawidłowego wyrokowania, czyli swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Ustalenia faktyczne, jakie na podstawie zgromadzonych dowodów poczynił w tym zakresie Sąd Rejonowy, Sąd Odwoławczy ocenia, jako prawdziwe i dowodom tym odpowiadające. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przyjął, że sam fakt charakteru poszlakowego procesu nie może stać na przeszkodzie skazaniu ustalonego w ten sposób (a więc za pomocą poszlak) sprawcy. Wykazał przy tym, dlaczego w rozpoznawanym przypadku dowód z zespołu, szeregu poszlak mógł być pełnowartościowym dowodem, a to dlatego, że łańcuch ustalonych poszlak, udowodnionych i właściwie ocenionych w niniejszym postępowaniu, nierozerwanych przez żadną uzasadnioną wątpliwość doprowadził do ustalenia faktu głównego o charakterze pewnym, jakim jest wina oskarżonego A. S.. Choć sprawa rzeczywiście nie obfituje w bezpośrednie dowody to jednak opiera się na mocnym ciągu poszlak, które również zdaniem Sądu Okręgowego prowadzą do jedynego dopuszczalnego wniosku o winie oskarżonego, który dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie zaistniały nierozerwalny łańcuch poszlak wskazuje na sprawstwo oskarżonego. Reasumując, Sąd Rejonowy nie dopuścił się uchybień, o jakich mowa w apelacji, jak i żadnych innych, które Sąd Okręgowy brałby pod uwagę z urzędu. Właściwie zgromadził materiał dowodowy, zbudował nierozerwalny ciąg poszlak., który zasługiwał na wiarę i właściwie, z poszanowaniem art. 7 k.p.k., jak i bez naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. zrekonstruował stan faktyczny. W tym stanie rzeczy apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, skutkiem czego zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 7 lipca 2020r. w sprawie o sygn. II K 812/19- w części dotyczącej zobowiązania oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody

Zwięźle o powodach zmiany

W związku z okolicznością, iż na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji pokrzywdzony zmarł, a brak jest możliwości w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy w takiej sytuacji procesowej orzekania obowiązku naprawienia szkody na rzecz spadkobierców (biorąc również pod uwagę kierunek apelacji) należało uchylić rozstrzygnięcie dotyczące zobowiązania oskarżonego do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wobec wystąpienia ujemnej przesłanki procesowej to jest przedawnienia karalności czynu, nakazującej umorzenie postępowania

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zwolniono oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa

Zasądzono od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adw. E. J. kwotę 516,60 obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu skazanego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT

Sąd orzekł w zakresie kosztów na podstawie art.624 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy przyjął, iż sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala mu na pokrycie całości kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, stąd należało go zwolnić od uiszczenia tychże kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

O wynagrodzeniu obrońcy skazanego za udzielenie pomocy prawnej z urzędu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 7 lipca 2020r. w sprawie o sygn. II K 812/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana