Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 18listopada2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Mikołajuk

Protokolant: Monika Małyszka-Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 18listopada 2019 r. S.

na rozprawie sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

- zadośćuczynienia z tytułu uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu zasądzone na podstawie art. 445

I.zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki E. S. kwotę 7.000zł (siedem tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18czerwca2016r. do dnia zapłaty,

II.oddala powództwo w pozostałej części,

III.nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie od powódki kwotę 755,92zł (siedemset pięćdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze), a od pozwanego kwotę 293,97zł (dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

IV.zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2515,52zł (dwa tysiące pięćset piętnaście złotych pięćdziesiąt dwa grosze ) tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 października 2016 r. powódka E. S. wniosła o zasądzenie od L. S. C. de S. y R. A. działającej przez L. S. C. de S. y (...) Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce kwoty 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, ustalenie na przyszłość odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku, jakiemu uległa powódka oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 9 maja 2015 r. doszło do wypadku komunikacyjnego z jej udziałem w wyniku, którego doznała złamania części barkowej obojczyka prawego. Wskazała, iż sprawca zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powódka podniosła, że jej stan zdrowia spowodowany ww. zdarzeniem, w tym dolegliwości bólowe, bezsenność, brak samodzielności i unieruchomienie ręki uniemożliwiał jej normalne funkcjonowanie w życiu codziennym. Jednocześnie wskazała, że mimo znacznego upływu czasu od dnia wypadku nadal nie powróciła do pełni zdrowia i dawnej sprawności. Powódka podniosła również, że zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi, co skutkowało przyznaniem jej w dniu 22 sierpnia 2016 r. kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zdaniem powódki przyznana kwota nie stanowi jednak odpowiedniej sumy zadośćuczynienia pieniężnego. Odnośnie ustalenia na przyszłość odpowiedzialności pozwanej za skutku wypadku powódka wskazała, że jej proces leczenia nadal się nie zakończył i nie sposób przewidzieć ewentualnych skutków zdarzenia. Wskazała, że grozi jej dalsze leczenie operacyjne stąd też istnieje obiektywna niepewność, co do kosztów leczenia i skutków wypadku. Odnośnie odsetek wskazała, że pismem z dnia 7 czerwca 2016 r. wezwała pozwaną do zapłaty bezspornej części zadośćuczynienia wskazując termin płatności do dnia 17 czerwca 2016 r. Z racji nie spełnienia świadczenia w terminie od dnia 18 czerwca 2016 r. pozwana znajduje się w zwłoce.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie wniosku wobec L. S. powództwa w całości ze względu na brak legitymacji. Poinformowała, że na podstawie art. 218 i art. 219 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej zbyła swój portfel ubezpieczeń zawartych na terytorium Polski. Jednocześnie wniosła na podstawie art. 194 § 1 kpc o wezwanie do udziału w sprawie nabywcę portfela tj. (...) S.A. z siedzibą w W..

(...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych ora opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokosci 17 zł. W uzasadnieniu przyznano, że w dniu 9 maja doszło do zdarzenia, którego sprawcą była osoba ubezpieczoną w zakresie odpowiedzialności przez pozwaną spółkę. Jednocześnie pozwany uznając swoja odpowiedzialność, co do zasady i przyznał na rzecz powódki kwotę 5.000 zł tytułem odszkodowania. Jednocześnie pozwany, ze brak jest obecnie podstaw do wypłaty dalszej kwoty odszkodowania (k.52-63).

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2017 r. wezwano (...) S.A. w W. do udziału w sprawie (k.76).

Pismem z dnia 30 stycznia 2017 r. powódka wyraziła zgodę na zwolnienie L. S. C. de S. y (...) S.A. w M. z dalszego udziału w niniejszym postępowaniu (k.88).

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2017 r. Sąd zwolnił L. S. C. de S. y R. A. oddział Polska z udziału w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 maja 2015 r. w S. doszło do zdarzenia, w którym kierujący samochodem osobowym marki S. (...) jadąc ul. (...) I od strony Ż. w kierunku ul. (...), na wysokości ul. (...) I 35 skręcając z jezdni we wjazd do posesji wobec nie zachowania należytej ostrożności podczas przejeżdżania przez przejazd dla rowerzystów nie udzielił pierwszeństwa w wyniku czego doszło do potrącenia jadącej na rowerze powódki E. S..

Bezsporne, nadto:

- wyrok z dnia 7 grudnia 2015 r. k. 33

- akta szkody k. 75

- zeznania L. S. k. 89-91

- zeznania P. B. k. 91-93

- zeznania J. G. k. 93

- zeznania powódki k. 149-150

Sprawca wypadku w chwili zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej w L. S. C. de S. y R. A.. Na podstawie art. 218 i art. 219 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej ubezpieczyciel zbył swój portfel ubezpieczeń zawartych na terytorium Polski na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą związaną z ubezpieczeniami, w tym ubezpieczeniami od odpowiedzialności cywilnej.

Bezsporne, nadto

- odpis KRS k. 65-73

Bezpośrednio po wypadku powódka została przewieziona karetką pogotowia na Izbę Przyjęć Szpitalnego Oddziału Ratunkowego szpitala (...) PUM w S.. W wyniku przeprowadzonego badania RTG u powódki rozpoznano złamanie części barkowej obojczyka prawego bez przemieszczenia odłamów kostnych. Powódka skarżyła się nadto na bolesność palpacyjną części barkowej obojczyka lewego oraz bólowe ograniczenie ruchomości czynnej i biernej w stawie ramiennym.

Powódka została wypisana jeszcze tego samego dnia z zalecenie leczenia zachowawczego. Powódce zalecono nieobciążanie kończyny, utrzymanie prawej kończyny górnej w chuście trójkątnej przez cztery tygodnie, doraźne leczenie przeciwbólowe, stosowanie zimnych okładów przez 4-5 dni, kontrolę w (...) po 4 tygodniach oraz kontrolę RTG na Izbie Przyjęć po 15 maja 2015 r.

Dowód:

- karta informacyjna k. 9

- akta szkody k. 75

- dokumentacja medyczna k. 87

W dniu 11 maja 2015 r. powódka ze względu na dolegliwości bólowe ponownie zgłosiła się na Izbę Przyjęć Szpitalnego Oddziału Ratunkowego szpitala (...) PUM w S.. Przyjmujący powódkę lekarz podtrzymał wcześniejsze zlecenia, nadto wystawił powódce zlecenie na ortezę typu dessault na ramie i bark. Powódka korzystała z ortezy przez okres ok. 3 miesięcy.

Dowód:

- karta informacyjna k. 10

- zlecenie k. 12

- akta szkody k. 75

- dokumentacja medyczna k. 87

- historia choroby k. 116-122

Ze względu na silne dolegliwości bólowe powódka w dniu 14 maja 2015 udała się na Izbę Przyjęć 109 Szpitala (...) z Przychodnią (...) w S.. Przeprowadzone badanie RTG wykazało złamanie końca barkowego obojczyka prawego z niewielkim przemieszczeniem. Powódce zalecono stosowanie ortezy, kontrolę w (...) oraz stosowanie leków przeciwzapalnych w razie bólu.

Dowód:

- karta informacyjna k. 11

- akta szkody k. 75

- historia choroby k. 107-109

Powódka kontynuowała leczenie w poradni chirurgiczno-ortopedycznej. W dniu 7 sierpnia 2015 r. powódkę skierowano na zabiegi fizjoterapeutyczne: ultradźwięki (x10) oraz zabiegi diadynamiczne (x10) – które przeszła w dniach 2-16 listopada 2015 r. Nadto skierowano powódkę na ćwiczenia ruchomości stawu ramienno-barkowego, które odbyła w dniach 21 wrzesnia-2 października 2015 r. W dniu 18 sierpnia 2015 r. powódkę celem przywrócenia prawidłowego napięcia i elastyczności tkanej miękkich oraz poprawy siły mięśniowej skierowano na zabiegi rehabilitacyjne: ultradźwięki (x10), kinezyterapię (x10). Jednocześnie z powodu przewlekłego bólu kciuka lewego skierowano ją na badanie RTG palca ręki.

Dowód:

- skierowanie k. 13-16, 127

- karta wizyty ambulatoryjnej k. 23, 167

- akta szkody k. 75

- dokumentacja medyczna k. 87, 114

W dniu 8 stycznia 2016 r. powódkę w następstwie urazu kończyny górnej skierowano na USG stawu barkowego. Przeprowadzone w dniu 15 lutego 2016 r. badanie USG stawu ramiennego powódki wykazało przerwanie ciągłości obojczyka w odcinku dalszym z obecnością wolnego fragmentu kostnego. Staw barkowo-obojczykowy nie wykazywał zmian. W opisie badania wskazano, że obraz USG może wskazywać na obecność braku zrostu kostnego po złamaniu. Wskazano, że odłamy o nierównych krawędziach ustawione są w osi.

Podczas wizyty ambulatoryjnej w dniu 19 lutego 2016 r. powódce zalecono stosowanie leków przeciwzapalnych oraz osłonowych. a także kontynuowanie leczenia.

Przeprowadzone w dniu 5 lipca 2016 r. badanie TK stawu ramiennego prawego powódki wykazało stan po złamaniu końca barkowego obojczyka bez przemieszczeń. W opisie badania wskazano, że szczelina złamania jest widoczna w całości a jej brzegi są zatarte.

W dniu 3 marca 2017 r. powódkę skierowano na zabiegi fizjoterapeutyczne: laser, pole magnetyczne i kinezyterapię.

Dowód:

- wynik badania RTG k. 18-21, 111

- karty wizyt ambulatoryjnych k. 24-31, 130-138, 140-142,

- recepta k. 17, 22, 146

- wynik badania TK k. 32, 103, 110, 139

- akta szkody k. 75

- dokumentacja medyczna k. 87, 104

- skierowanie k. 147

W konsekwencji zdarzenia z dnia 9 maja 2015 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do końca czerwca 2015 r. Po powrocie do pracy, z powodu utrzymywania się bólów barku prawego wykonywała tylko niektóre czynności w ramach adaptacji. Powódka odczuwała dolegliwości bólowe przy gwałtowniejszych ruchach prawej kończyny górnej.

Przez zdarzeniem powódka uczęszczała na siłownię, zajęcia fitness, biegała i jeździła na rowerze. Prowadziła zdrowy i sportowy tryb życia.

Po wypadku z uwagi na ból i unieruchomienie prawej ręki wymagała pomocy osób bliskich i rodziny. Powódka nie była w stanie samodzielnie się umyć, ubrać czy zrobić zakupów.

Dowód:

- zeznania L. S. k. 89-91

- zeznania P. B. k. 91-93

- zeznania J. G. k. 93

- zeznania powódki k. 149-150

Pismem z dnia 7 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwane towarzystwo do zapłaty kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia w terminie do 17 czerwca 2016 r.

Decyzją z dnia 22 sierpnia 2016 r. przyznała powódce kwotę 5.000 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 7 czerwca 2016 r. k. 34-36

- pismo z dnia 22 sierpnia 2016 r. k. 37-38

Powódka jest obecnie osobą wyleczoną i w przyszłości nie wystąpią żadne negatywne konsekwencje zdrowotne będące następstwem zdarzenia. Przed zdarzeniem powódka była osobą zdrową, czynną fizycznie bez ograniczeń w zakresie ruchu. Doznane złamanie dalszej części obojczyka prawego, ze względu na zrost opóźniony ograniczyło dotychczasowe życie towarzyskie i osobiste powódki. Złamanie dalszego końca obojczyka prawego uległo konsolidacji kostnej w całej pełni. Zgodnie z tabelą procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 u powódki na skutek zdarzenia z dnia 9 maja 2015 r. wystąpił 5 % uszczerbek na zdrowiu (złamanie dalszej części obojczyka prawego – zrost opóźniony).

Dowód:

- opinia pisemna biegłego sądowego ortopedy-traumatologa P. J. k. 241-246

- opinia pisemna uzupełniająca P. J. k. 263

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się uzasadnione jedynie w części.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce wobec zbycia swojego portfela ubezpieczeń na rzecz (...) S.A. utraciła legitymację procesową w niniejszym postępowaniu. W konsekwencji powyższego Sąd na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W.. Powyższa okoliczność nie była kwestionowana przez stroną powodową i należało uznać ja za bezsporną.

W dalszej kolejności zaznaczenia wymagało, iż w przedmiotowym procesie powódka domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 25.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jaką odniosła na skutek zdarzenia z dnia 9 maja 2015r. oraz o ustalenie na przyszłość odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku, jakiemu uległa.

Pozwane towarzystwo ubezpieczeń nie negowało samego faktu powstania szkody, tożsamości osoby poszkodowanej oraz zawarcia umowy ubezpieczenia OC. Pozwane towarzystwo wskazywało jednak, że wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota w całości rekompensuje krzywdę powódki.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2 art. 822 k.c.).Poszkodowany uprawniony jest do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej do dochodzenia roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że do zdarzenia w dniu 9 maja 2015 r. doszło na skutek niezachowania należytej ostrożności przez kierującego pojazdem marki S., który w chwili zdarzenia posiadał wykupioną polisę od odpowiedzialności cywilnej w L. S. C. (…). Poza sporem był również fakt, że pozwane towarzystwo przyjęło na siebie odpowiedzialność i w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciło na rzecz pozwanej zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł.

Podstawę prawną żądania powódki zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ocenie Sądu wskazać należy, że w orzecznictwie ugruntował się pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem świadczenia odszkodowawczego, przejawiającym się w uznaniu go za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych fizycznych i psychicznych cierpień ( vide: orzeczenia Sądu Najwyższego z: 30 stycznia 2004, I CK 131/03, OSNC 2005/4/40 i 30 października 2003, IV CK 130/02, Lex nr 82273). Tym samym, o rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien decydować rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień owych cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstwa zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999, II UKN 681/98, OSNP 2000/16/626), których rozmiar ustala Sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. W praktyce spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest najczęstszą podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną, jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienie psychiczne (ujemne odczucia) przeżywane w związku z cierpieniem fizycznym lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia ( art. 445 k.c. ). Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono, zatem wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne.

W rozpatrywanej sprawie wysokość zadośćuczynienia była sporna. Strona pozwana podnosiła, że wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym kwota 5000 zł w całości rekompensuje krzywdę powódki, dodając, że żądane przez powódkę zadośćuczynienie jest wygórowane i nie znajduje oparcia w materiale dowodowym.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, a w szczególności na podstawie dokumentacji dotyczącej przedmiotowego zdarzenia, dokumentów w postaci dokumentacji medycznej oraz w oparciu o zeznania L. S., P. B., J. G. jak i powódki. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd uznał również za wiarygodne zarówno zeznania świadków, jak i zeznania powódki. Dotyczyły one życia powódki przed wypadkiem jak i po wypadku, momentu samego zdarzenia oraz podjętego przez powódkę leczenia. Zeznania tych osób nie zawierały w sobie sprzeczności, były spójne, logiczne, niemniej były nacechowane subiektywnymi odczuciami i opiniami.

Podstawowe jednak znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, jako okoliczności o charakterze specjalnym miała opinia sporządzona przez biegłego sądowego. W myśl art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Zatem dowód tego rodzaju winien być przeprowadzony przez osobę wskazaną przez sąd w toku postępowania. Kwestii o charakterze specjalnym nie może natomiast rozstrzygnąć opinia prywatna sporządzona na zlecenie strony poza postępowaniem sądowym. Pogląd taki wyrażany wielokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego znalazł swój wyraz między innymi w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2002 r. (w sprawie I CKN 92/00, opubl. LEX nr 53932).

Oceniając zatem rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy Sąd jak już zostało zaznaczane kierował się dowodem z przesłuchania powódki oraz w głównej mierze opinią biegłego sądowego, specjalisty w ortopedii i chirurgii urazowej P. J. (2), który po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej oraz w oparciu o badanie powódki, stwierdzili, że co prawda u powódki doszło do złamania dalszego końca obojczyka prawego bez przemieszczenia, stłuczenia barku prawo, niemniej obecnie powódka jest osobą wyleczoną i w przyszłości nie wystąpią żadne negatywne konsekwencje zdrowotne będące następstwem zdarzenia. Sąd miała także na uwadze, że strona powodowa nie kwestionowała sporządzonej przez biegłego opinii, co prowadziło do wniosku, że zaakceptowała metodologią przedstawioną przez biegłego. Nadto kluczowa była okoliczność, że powódka nie wykonała nowego badania RTG zleconego przez biegłego celem aktualizacji dokumentacji medycznej a tym samym nie przedłożyła dowodów na aktualny stan zdrowia oraz postępów w leczeniu. Powyższe skutkowało tym, że biegły o doznanym uszczerbku na zdrowiu powódki mógł opiniować jedynie na podstawie nieaktualnych wyników badań, z których wynika, że złamania dalszego końca obojczyka prawego uległo konsolidacji kostnej w pełni, tj. uzyskano zrost kostny (badanie rezonansu z dnia 29 sierpnia 2016 r.). Tym samym uznać należało, że dolegliwości deklarowane przez powódkę nią znajdują odzwierciedlenia w badaniach. Mając, zatem na uwadze brak chęci współpracy powódki z biegłym celem weryfikacji uszczerbku Sąd za biegłym przyjął, że u powódki doszło do wygojenia złamania dalszej części obojczyka a procentowy uszczerbek na zdrowiu powódki zgodnie z tabelą procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 na skutek zdarzenia z dnia 9 maja 2015 r. wynosi 5 %.

Jednocześnie Sąd odmówił wiary opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej H. M., jako budzącej wątpliwości i opartej na niezupełnej dokumentacji medycznej. Wskazać należy, że biegły w głównej mierze oparł się na subiektywnych odczuciach powódki oraz badaniach obrazowych przeprowadzonych w 2016 r., które mogą pozostawać w sprzeczności z jej aktualnym stanem zdrowia.

Powyższe prowadzi do wniosku, że powódka w toku postępowania nie udźwignęła ciężaru dowodu w zakresie podnoszonych przez siebie rozmiarów i zakresu obrażeń ciała. Z kolei w myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego to strony mają obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Z treści art. 232 k.p.c. wynika, że to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na powódce, zatem spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie. Reguły rozkładu ciężaru dowodu stosowane przez Sąd w fazie wyrokowania mają fundamentalne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny wykonania przez każdą ze stron obowiązku dowodzenia w zakresie przesłanek uzasadniających roszczenie lub zwalniających stronę pozwaną od konieczności jego spełnienia. Obowiązkiem Sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012 r., I ACa 510/12). Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., I ACa 1320/11).

Abstrahując od powyższego w ocenie Sądu wskazać również należy, iż rozstrój zdrowia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. wyraża się także w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia. Jak wynika z przesłuchania powódki stan jej zdrowia po zdarzeniu z dnia 9 maja 2015r. bez wątpienia ulegał pogorszeniu.

Wobec doznanego urazu powódka musiała poddać się długotrwałemu leczeniu ortopedycznemu oraz rehabilitacyjnemu. Powódka przyjmowała leki o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Charakter doznanych obrażeń spowodował, że nie była niezdolna do wykonywania pracy zawodowej i przebywała na zwolnieniu. Nadto powódka nie mogła spędzać w ulubiony sposób czasu wolnego. Powódka z powodu kłopotów z kończyną oraz dolegliwości bólowych zmuszona była zrezygnować z aktywności fizycznej w postaci zajęć fitness, jazdy na rowerze czy biegania. Doznane złamanie ze względu na zrost ograniczyło dotychczasowe życie towarzyskie i osobiste powódki. Bezpośrednio po zdarzeniu, w okresie do 4 tygodni przy prostych czynnościach dnia codziennego wymagała wsparcia osób najbliższych. Wiele nawet prostych wydawałoby się czynności dnia codziennego. Również po powrocie do pracy, z powodu utrzymywania się bólów barku prawego wykonywała tylko niektóre czynności w ramach adaptacji. Powódka odczuwała dolegliwości bólowe przy gwałtowniejszych ruchach prawej kończyny górnej. Wskazać również należy, że wypadek spowodował u powódki dyskomfort psychiczny. Czuła się niedowartościowana. Nadto mimo znacznego upływu czasu oraz przebytych zabiegów powódka wciąż nie odzyskała stanu zdrowia i sprawności, jakimi cieszyła się przed zdarzeniem.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił, zatem doznane przez powódkę cierpienia oraz wskazane powyżej konsekwencje skutków wypadku, uznając, iż łączna kwota 12.000 zł stanowić będzie odpowiednie w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie za doznaną przez powódkę krzywdę a przy tym nie jest wygórowana.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, w judykaturze wskazano jednak kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, które powinno mieć przede wszystkim kompensacyjny charakter. W związku z powyższym jego wysokość nie może stanowić sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 28.09.2001, sygn. akt III CKN 427/00, LEX 52766). Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 03.02.2000, sygn. akt I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Jednocześnie z uwagi na to, że zadośćuczynienie za krzywdę musi wyrażać się w odczuwalnej ekonomicznie wartości, choć utrzymanej w rozsądnych granicach wyznaczonych przez aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, Sąd uznał, że powódce należy przyznać kwotę 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Kwota ta nie tylko uwzględnia przywołane wyżej kryteria, ale i stanowić będzie należytą rekompensatę za doznane przez powódkę cierpienia fizyczne i psychiczne, jednocześnie jednak przy uwzględnieniu aktualnych warunków i stopy życiowej społeczeństwa w ocenie Sądu nie będzie kwotą wygórowaną.

Z powyższych względów, w ocenie Sądu, zadośćuczynienie w kwocie 12.000 zł w pełni kompensuje powódce doznaną przez nią krzywdę, na którą składają się zarówno cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości, jak również cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi.

Wobec powyższego Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 7.000 zł (różnica pomiędzy kwotą należną w wysokości 12.000 zł a dotychczas wypłaconą tj. 5.000 zł), przyjmując, że zapewni ona realizację funkcji, jaką ustawodawca przewidział dla roszczenia o zadośćuczynienie.

Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie tej kwoty znajdowało podstawę w art. 481 § 1 k.c., stosownie, do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

Powódka wezwała pozwaną do zapłaty pismem z dnia 7 czerwca 2016 r. w terminie do dnia 17 czerwca 2016 Tym samym zasadne było zasądzenie odsetek od zasądzonej kwoty od dnia 18 czerwca 2016 r. tj. od dnia jakiego pozwana pozostaje się w zwłoce.

W konsekwencji, mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu roszczenie powódki okazało się słuszne jedynie częściowo. Dlatego też Sąd orzekł jak w pkt I wyroku oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Odnosząc się do żądania powódki ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za wszelkie następstwa wypadku drogowego z dnia 9 maja 2015 r., w ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwala przyjąć istnienia takiej odpowiedzialności po stronie pozwanej. W ocenie Sądu powódka nie wykazała, by istniało ryzyko co do jej stanu zdrowia w przyszłości. Opinia biegłego sądowego ortopedy-traumatologa wobec nie przedłożenia przez powódkę aktualnego badania RTG zleconego przez biegłego wykazała, że rokowania na przyszłość, co do stanu zdrowia powódki są pomyślne, leczenie powódki jest zakończone i w przyszłości nie wystąpią żadne negatywne konsekwencje zdrowotne będące następstwem przedmiotowego zdarzenia.

Na marginesie wskazać należy że, mając na uwadze treść przepisu art. 442 ¹ § 1 i 3 k.c. należało uznać, że w razie ujawnienia się u powódki nowej krzywdy będzie miała możliwość wystąpienia z nowym powództwem opartym na nowych okolicznościach pozostających w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 9 maja 2015 r.

Stosownie bowiem do treści art. 189 k.p.c. powódka może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wprowadzenie ustawą z dnia 16.02.2007r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. nr 80, poz. 538) nowej regulacji w art. 442 ¹ § 3 k.c. oznacza, że nie został w żaden sposób ograniczony czas, w jakim może ujawnić się nowa szkoda na osobie, prowadząc do zaktualizowania się odpowiedzialności pozwanego za skutki danego zdarzenia. Tym samym zdaniem Sądu nie występuje ryzyko przedawnienia ewentualnych przyszłych roszczeń powódki. Skoro zatem powódce będzie przysługiwało roszczenie o zasądzenie świadczenia (a więc inna forma ochrony jej praw), to brak jest interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. W razie wystąpienia „nowej” szkody w przyszłości powódka będzie mogła domagać się jej naprawienia na drodze postępowania sądowego o świadczenie (zapłatę dalszego zadośćuczynienia, odszkodowania bądź ewentualnie renty).

Dodatkowo w ocenie Sądu zauważyć należy, że wyrok ustalający odpowiedzialność na przyszłość strony pozwanej w razie pojawienia się nowej krzywdy nie będzie stanowił istotnego dowodu dla wykazania związku przyczynowego między nową krzywdą a wypadkiem, a sama ewentualność powstania innych skutków zdarzenia nie powoduje istnienia interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd miał na względzie, że na zasadzie z art. 100 kpc, który stanowi, iż „w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania albo, gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu”. Ponieważ powództwo uwzględnione zostało w 28 % to strona powodowa powinna była zostać obciążona obowiązkiem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez pozwane towarzystwo.

Na koszty procesu poniesione przez powódkę składały się kwoty: 1.250 zł tytułem opłaty od pozwu, 3600 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika powódki zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka na poczet biegłego w kwocie 250 zł. Łącznie koszty poniesione przez powódkę wynoszą, zatem 5117 zł.

Na koszty poniesione przez pozwana składa się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3600 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz zaliczka na poczet biegłego w kwocie 250 zł. Łącznie koszty poniesione przez pozwana wynoszą, zatem 3867 zł.

Uwzględniając, zatem poniesione przez strony koszty oraz wynik sprawy należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2515,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono w pkt IV wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 623), zgodnie z którym, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w pierwszej instancji obciąża przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W toku postępowania strony uiściły łącznie 500 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Wynagrodzenie biegłych w przedmiotowej sprawie wyniosło natomiast kwotę 1535,79 zł. Dodatkowo w toku postępowania Sąd przyznał (...) nr 1 w S. kwotę 14,10 zł tytułem zwrotu kosztów przedłożenia dokumentacji medycznej. Do rozliczenia pozostały, zatem nieuiszczone koszty sądowe w kwocie 1049,89 zł, które Sąd w pkt III wyroku stosownie do wyniku procesu nakazał pobrać od stron.