Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1550/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 16 października 2019r. sygn. akt II K 837/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. F. (1)

Oskarżony nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego;

Informacja z KRK

425,494

2.

K. F. (1)

Pokrzywdzony W. O. miał ubytek słuchu już przed wypadkiem, w listopadzie 2013r. rozpoznano u niego głuchotę obustronną ;

Dokumentacja medyczna

433-436

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. F. (1)

Przed wypadkiem drogowym pokrzywdzony nie miał ubytku słuchu;

Dokumentacja medyczna

433-436

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacja jest aktualna.

Kopia dokumentacji medycznej;

Kopia dokumentacji została przesłana przez (...) ZOZ w L., dokumenty zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania pokrzywdzonego W. O.;

Z dokumentacji medycznej wynika, że już kilka lat przed wypadkiem drogowym tj. w listopadzie 2013r. rozpoznano u pokrzywdzonego głuchotę obustronną;

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

3.1.

Naruszenie przepisu postępowania tj. art. 7 kpk w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie za pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie niniejszej opinii z dnia 28 czerwca 2019r. biegłej z zakresu otolaryngologii K. D. oraz opinii z dnia 28 lipca 2019r. biegłego medycyny sądowej w sytuacji gdy przedmiotowa opinia nie koreluje z dokumentacją medyczną zgromadzoną w aktach sprawy w zakresie przyczyn utraty słuchu poszkodowanego w szczególności wobec faktu, iż biegła otolaryngolog wskazywała w opinii z dnia 28 czerwca 2019r. przed wypadkiem miał badania słuchu przeprowadzone przez firmę (...) wówczas na podstawie badania słuchu sugerowano choremu potrzebę zakupu aparatu słuchowego, w sytuacji gdy w/w badanie nigdy nie było przeprowadzone, a zgodnie z dokumentacją medyczną- „Informacją dla lekarza kierującego” dnia 18 listopada 2013r. wydaną przez lekarza K. F. (2) zalecono lekarzowi pierwszego kontaktu prowadzenie dalszej diagnostyki w postaci wykonania audiogramu, co jednakże nigdy nie nastąpiło wobec ustąpienia dolegliwości w 2013r., które to naruszenie skutkowało błędem w ustaleniu stanu faktycznego sprawy w zakresie skutków wypadku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, właściwie oraz z zachowaniem reguł określonych w art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy i na tej podstawie, poczynił trafne, ustalenia faktyczne w zakresie przypisania oskarżonemu czynu z art. 177 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu Okręgowego wszystkie ustalenia poczynione przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe, a podniesione przez pełnomocnika w apelacji zarzut dowolnej oceny dowodu z opinii biegłej z zakresu otolaryngologii stanowi wyłącznie bezzasadną polemikę i jawi się jako całkowicie bezpodstawny.

Nie można podzielić argumentacji skarżącej, która kwestionuje prawidłowość ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie zaburzeń słuchu zdiagnozowanych u pokrzywdzonego W. O. jeszcze przed wypadkiem drogowym, który wydarzył się w dniu 25 września 2017r. Skarżąca próbuje podważyć wiarygodność opinii biegłej z zakresu otolaryngologii prof. nadzw. dr hab. n.med. K. D. podnosząc, że opinia biegłej nie koreluje z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy w zakresie przyczyn utraty słuchu poszkodowanego. W zarzucie skarżąca przytacza fragment opinii w której biegła przeprowadziła wywiad z poszkodowanym, który wskazał, że przed wypadkiem miał badania słuchu przeprowadzone przez firmę (...) i na podstawie badania słuchu sugerowano choremu potrzebę zakupu aparatu słuchowego, ale pacjent nie posiada wyniku badania słuchu sprzed wypadku i uważa go za niewiarygodny (str. 2 opinii -k.285v). Według skarżącej takie badanie nie było nigdy przeprowadzone, a w aktach sprawy znajduje się tylko „Informacja dla lekarza kierującego” z dnia 18 listopada 2013r. wydana przez lekarza K. F. (3), który zaleca lekarzowi pierwszego kontaktu dalsze prowadzenie diagnostyki w postaci wykonania audiogramu, co według skarżącej nigdy nie nastąpiło wobec samoistnego ustąpienia dolegliwości w 2013r.

Przede wszystkim wskazać należy, że biegła z zakresu otolaryngologii przytoczyła w opinii jedynie informacje otrzymane od poszkodowanego w trakcie wywiadu lekarskiego, brak zatem podstaw do uznania, że pokrzywdzony celowo w tym zakresie wprowadził biegłą w błąd, że takie badanie słuchu przed wypadkiem było wykonane. Sąd Odwoławczy zwrócił się do firmy (...) Sp. z o.o. w L. na ul. (...) i ustalił, że W. O. nigdy nie był pacjentem i nie zostało u niego wykonane żadne badanie słuchu, pacjent nie figuruje w bazie (k.442).

Natomiast z historii choroby nadesłanej z (...) Przychodni (...) w L. ul. (...) wynika, że takie badanie słuchu było wykonane co najmniej dwukrotnie. W. O. w dniu 7 października 2002r. zgłosił się do Poradni Otolaryngologicznej „ po rzucie granatem z akustycznym szumem usznym i uczuciem zatkania obu uszu. Audiogram: akustyczne osłabienie słuchu typ odbiorczego z upośledzeniem słuchu na wysokie tony być może związane z wybuchem”. Pod datą 24 października 2002r. w historii choroby widnieje zapis „ Audiogram kontrolny jak poprzednio, brak poprawy, zawroty ustąpiły H83”. Pod datą 18.11.2013r. widnieje zapis „niedosłuch H90.3 … zalecono audiogram i kontrola (k.433-434).

Wskazane wyżej zapisy w historii choroby potwierdzają zatem, że u pokrzywdzonego W. O. już w 2002r., czyli 15 lat przed wypadkiem drogowym rozpoznano według klasyfikacji ICD-10 zmianę w uchu wewnętrznym wywołaną przez hałas, uraz akustyczny, a w 2013r. (4 lata przed wypadkiem) lekarz otolaryngolog K. F. (3) wpisał w historii choroby kod H90.3, czyli głuchotę czuciowo-nerwową obustronną. Wbrew zatem argumentom skarżącej w dokumentacji medycznej pozostał ślad i opis wyniku co najmniej dwóch badań audiogramu wykonanych pokrzywdzonemu na wiele lat przed zdarzeniem objętym oskarżeniem.

Nie można zatem podzielić argumentacji pełnomocnika, że zapis w dokumencie zatytułowanym „Informacja dla lekarza kierującego” z datą 18.11.2013r. ( znajdujący się wśród dokumentacji z koperty k. 197) stanowi jedynie zalecenie dla lekarza pierwszego kontaktu prowadzenia dalszej diagnostyki w postaci audiogramu.

Analiza historii choroby z Poradni (...) w L. potwierdza, że u pokrzywdzonego W. O. na kilka lat przed wypadkiem drogowym, na podstawie przeprowadzonych badań specjalistycznych m.in. audiogramu, zdiagnozowano głuchotę czuciowo-nerwową obustronną. Powyższa dokumentacja skutecznie podważyła wiarygodność pokrzywdzonego, który twierdził, że przed wypadkiem nie miał problemów ze słuchem, nie miał żadnego zdarzenia z wybuchem na poligonie i dopiero w szpitalu po wypadku drogowym zauważył, że ma problemy ze słuchem (k.187-190).

Uzupełnienie materiału dowodowego przez Sąd Odwoławczy potwierdza zatem wnioski wyciągnięte przez biegłą z zakresu otolaryngologii prof. nadzw.dr hab. n.med. K. D., że rozpoznanie głuchoty pojawia się u pacjenta w dokumentacji medycznej kilka lat przed wypadkiem. Pierwsza udokumentowana diagnoza głuchoty postawiona była w listopadzie 2013r. i poparta badaniem słuchu. Zgromadzona dokumentacja medyczna pozwala stwierdzić, że zaburzenia słuchu u pacjenta miały miejsce przed wypadkiem. Ewentualne nasilenie zaburzeń słuchu i stopień tego nasilenia w następstwie wypadku nie jest możliwy do oceny ze względu na brak wyniku audiogramu sprzed zdarzenia.

Wbrew argumentom pełnomocnika analiza treści opinii biegłej z zakresu otolaryngologii potwierdza pogląd o jej fachowości i rzetelności. Biegła K. D. zaznaczyła jaki materiał dowodowy stanowił podstawę prezentowanych ustaleń, a także szczegółowo wyjaśniła wyprowadzone przez siebie wnioski. W tej sytuacji, brak jest po stronie sądu odwoławczego, zastrzeżeń co do przedmiotowej opinii. Sąd Okręgowy podziela ocenę tej opinii jako pełnej, jasnej i nie budzącej wątpliwości. Opinia ta jest wiarygodna w stopniu umożliwiającym poczynienie w jej oparciu stosownych ustaleń faktycznych.

Powyższych wątpliwości co do ewentualnego wpływu wypadku drogowego na pogorszenie słuchu pokrzywdzonego, Sąd nie mógł usunąć przy pomocy żadnego innego dowodu ze względu na brak wyników badań, a zatem nie mógł ich rozstrzygnąć na niekorzyść oskarżonego. Zgodnie przecież z treścią przepisu art. 5 § 2 kpk niedające się rozstrzygnąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyć oskarżonego.

Nie można się zgodzić z pełnomocnikiem, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ocenił opinię biegłej z zakresu otolaryngologii K. D. w zakresie dotyczącym przeprowadzenia badań słuchu w postaci audiogramu u pokrzywdzonego i zdiagnozowania głuchoty jeszcze przed wypadkiem. Zestawiając powyższe argumenty nie ma powodów dla których należy uznać, że ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy była niezgodna z kryteriami normatywnymi ich oceny z art. 7 kpk, zaś argumentacja skarżącego jest niczym innym jak nieskuteczną polemiką i próbą przekonania – nieskuteczną, bo nie opartą na obiektywnych podstawach – że ocena ta powinna być odmienna.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie dopuścił się bezkrytycznej oceny opinii biegłej, albowiem wnioski płynące z opinii znajdują oparcie w dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy.

Naruszenie przepisu postępowania tj. art. 7 kpk w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie za pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie niniejszej opinii z dnia 28 czerwca 2019r. biegłej z zakresu otolaryngologii K. D. oraz opinii z dnia 28 lipca 2019r. biegłego medycyny sądowej w zakresie stwierdzenia, iż skutkiem wypadku nie jest utrata węchu przez pokrzywdzonego, wobec faktu, iż przeprowadzone badanie wykazało brak reakcji pokrzywdzonego na zapachy „odczuwalne” dzięki nerwowi trójdzielnemu, a nie nerwom węchowym w sytuacji gdy wobec licznych obrażeń w zakresie twarzoczaszki również w/w nerw uległ uszkodzeniu, a nie li tylko nerw węchowy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonana ocena dowodu z opinii biegłej z zakresu otolaryngologii K. D. nie uchybia zasadom określonym w art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r., sygn. akt III KK 20/16).

Skarżąca podważa wiarygodność opinii biegłej w zakresie stwierdzenia braku utraty węchu przez pokrzywdzonego na skutek wypadku drogowego, podnosząc, że wobec licznych obrażeń w zakresie twarzoczaszki uszkodzeniu uległ nerw trójdzielny, nie tylko nerw węchowy. Tymczasem z opinii biegłej wynika, że prezentowane przez pokrzywdzonego zaburzenia węchu są z wysokim stopniem prawdopodobieństwa wynikiem symulacji zaburzeń węchu. W trakcie testu pacjentowi prezentowane były zapachy, których odczuwanie uzależnione jest od mechanicznego drażnienia błony śluzowej nosa. Zapachy te (tj. benzyna, zmywacz do paznokci itd.) przewodzone są nerwem trójdzielnym, który odpowiada za tzw. czucie głębokie, a nie nerwem węchowym. Ich odczuwanie pozostaje zatem prawidłowe u pacjentów z uszkodzeniem nerwów węchowych. Tymczasem chory nie odczuwał żadnego z nich. Ponadto w trakcie badania pacjent zakładał z góry, że nie będzie czuł żadnego zapachu, a sposób w jaki wąchał zapachy był nieefektywny, z wyraźnym brakiem staranności ze strony chorego. Duże wątpliwości budzi także wynik testu identyfikacji zapachów, który sugeruje tendencyjne wybieranie złych odpowiedzi.

Nie można zgodzić się z alternatywną wersją wydarzeń przedstawioną przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, albowiem z dokumentacji medycznej z pobytu pokrzywdzonego w Szpitalu (...) oraz w Szpitalu w N. po wypadku, nie wynika aby u pokrzywdzonego zdiagnozowano uszkodzenie nerwu trójdzielnego. Nie negując doznanych przez pokrzywdzonego licznych obrażeń w obrębie głowy, nie można bezpodstawnie domniemywać, że uszkodzeniu uległ także nerw trójdzielny. Takiego uszkodzenia nie potwierdza także opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej dr n.med. M. F.. Z opinii wynika, że W. O. doznał urazu głowy z utratą przytomności, ale wśród odniesionych stłuczeń i krwawień okolic czołowych i skroniowych biegły nie wymienia uszkodzenia nerwu trójdzielnego (k.299-300).

Analiza dokumentacji medycznej z Garnizonowej Przychodni (...) w M. wskazuje, że pierwsze objawy upośledzenia węchu i smaku pacjent zgłosił na wizycie w dniu 06.11.2017r., ale w kartach kolejnych wizyt brak zapisów potwierdzających uszkodzenie nerwu trójdzielnego (k.126-128). Zaburzenia węchu i smaku zostały wpisane jedynie na podstawie subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, a nie na podstawie obiektywnych badań lekarskich stwierdzających uszkodzenie nerwu trójdzielnego. Pacjent podczas wywiadu lekarskiego zgłaszał lekarzowi zaburzenia węchu. W ocenie Sądu Okręgowego dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach sprawy nie podważa zatem wiarygodności opinii biegłej z zakresu otolaryngologii K. D..

Wbrew zatem argumentom skarżącego Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów prawa karnego procesowego polegającej na dokonaniu oceny opinii z zakresu otolaryngologii w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania. Przyznanie waloru wiarygodności opinii biegłej K. D. zostało poprzedzone rzetelną analizą ujawnionych na rozprawie dowodów. Zarzut obrazy przepisów prawa karnego procesowego w postaci przepisu art. 7 kpk, okazał się nietrafiony.

Naruszenie przepisu postępowania tj. art. 170 § 1 pkt 3 kpk w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez oddalenie wniosku dowodowego z przesłuchania lekarza M. O. na okoliczność braku wystąpienia przed wypadkiem z dnia 25 września 2017r. ubytku słuchu z uwagi na fakt, iż u pokrzywdzonego stwierdzono ubytek słuchu i tym samym zmierzał do wykazania okoliczności mającej istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisu art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. jest zasadny, albowiem Sąd Rejonowy oddalił wniosek pełnomocnika o przesłuchanie świadka M. O. na tej podstawie, że okoliczność jest już udowodniona zgromadzoną dokumentacją medyczną. Tymczasem wniosek pełnomocnika zmierzał do wykazania braku występowania u pokrzywdzonego ubytku słuchu ucha lewego przed dniem wypadku (k.318). Sąd Rejonowy błędnie zatem wskazał podstawę prawną oddalenia tego wniosku dowodowego, skoro wskazany przepis odnosi się do dowodu nieprzydatnego do stwierdzenia danej okoliczności. Natomiast Sąd Rejonowy oddalił ten wniosek uznając, że okoliczność jest już udowodniona, przy czym niezgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Zgodnie zaś z przepisem art. 170 § 2 kpk nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza udowodnić.

Sąd Rejonowy mógł zatem oddalić ten wniosek na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 kpk tylko gdy dowód z zeznań świadka M. O. był nieprzydatny do stwierdzenia wnioskowanej okoliczności. Wskazać jednak należy, że M. O. był lekarzem pierwszego kontaktu, u którego pokrzywdzony stale się leczył w ramach Podstawowej (...). Analiza historii choroby pokrzywdzonego z (...) Centrum Medycznego potwierdza, że podczas wizyty w dniu 13.11.2013r. ten lekarz skierował pokrzywdzonego do laryngologa, jak również wpisał kod choroby H90 wskazujący na głuchotę (dokumentacja medyczna z k. 197). Tym samym wniosek dowodowy zmierzał do wykazania okoliczności mającej istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, w szczególności daty wystąpienia ubytku słuchu u pokrzywdzonego.

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z zeznań świadka M. O. na okoliczność ustalenia czy przed datą wypadku drogowego u pokrzywdzonego stwierdzono ubytek słuchu. Z zeznań świadka M. O. wynika, że nie zaobserwował u pacjenta ubytku słuchu i nie pamięta z jakiego powodu skierował go do laryngologa. Natomiast zapis w historii choroby pod datą 13.11.2013r. z kodem choroby H90 stanowił wstępne rozpoznanie. Świadek nie ma także informacji czy pacjent wykonał badania słuchu i czy leczył się u lekarza specjalisty z zakresu laryngologii bądź otolaryngologii.

Obraza przepisu postępowania tj. art. 170 § 1 pkt 3 kpk nie miała zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, skoro zeznania świadka M. O. nie pozwoliły ustalić w jakim okresie czasu przed wypadkiem powstał u pokrzywdzonego ubytek słuchu.

Naruszenie przepisu postępowania tj. art. 201 kpk w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez oddalenie wniosków dowodowych z opinii innych biegłych z uwagi na postawienie zarzutów co do opinii w/w w zakresie „niejasności i niespójności” z uwagi na fakt, iż przedmiotowa opinii jest jasna i spójna w sytuacji gdy przedmiotowej opinii zarzucono sprzeczność z dokumentacją medyczną złożoną do akt sprawy sporządzoną przez dr. J. P. (1) i dr K. C. (1), z której jednoznacznie wynika głuchota pourazowa, a nadto podniesiono brak w dokumentacji medycznej informacji o przeprowadzeniu badania przez firmę (...) jak i brak informacji o zaleceniach protezowania słuchu przed wypadkiem,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw do uznania, że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 201 kpk poprzez oddalenie wniosku pełnomocnika o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych.

Skarżąca podnosi, że Sąd niezasadnie oddalił ten wniosek, albowiem z dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy sporządzonej przez dr. J. P. (1) i dr K. C. (1) (k.118-131) wynika głuchota pourazowa. Tymczasem dokładna analiza wskazanej dokumentacji prowadzi do wniosku, iż rozpoznanie głuchoty pourazowej u pokrzywdzonego nastąpiło na podstawie wywiadu lekarskiego i dostarczonej dokumentacji z leczenia szpitalnego, w której wskazano na doznane stłuczenie płatów czołowych z ukrwotocznieniem, złamanie kości potylicznej prawej z przejściem na podstawę czaszki i klinowej przez zatokę klinową. Rozległość uszkodzeń czaszki podczas wypadku tj. liczne stłuczenia i krwawienia, mogły sugerować pourazowe pochodzenie głuchoty czuciowo-nerwowej zdiagnozowanej u pacjenta. Jednak zarówno dr. J. P. oraz dr. K. C. nie otrzymali od pacjenta żadnej informacji, że już 4 lata wcześniej inny lekarz otolaryngolog zdiagnozował u niego niedosłuch. Pokrzywdzony W. O. ukrył zatem fakt wcześniejszego leczenia w Poradni (...) w L. z powodu zaburzeń słuchu i wyniki badań audiogramu. Nie ma zatem racji skarżący, że u pokrzywdzonego wystąpił jedynie incydentalny problem ze słuchem, który wymagał jednorazowej konsultacji po której problemy ze słuchem nie występowały. Lekarz otolaryngolog K. F. (3) już w 2013r. zdiagnozował u pokrzywdzonego głuchotę czuciowo-nerwową obustronną, wpisując w historii choroby kod H90.3. Wbrew argumentom pełnomocnika pokrzywdzony W. O. już w 2002r. miał wykonane co najmniej dwukrotnie badania audiogramu. Nawet jeśli nie były one wykonane przez firmę (...), to w historii choroby znajduje się opis wyniku tych dwóch badań (k.433-434). Natomiast brak protezowania słuchu przed wypadkiem wynikał z niechęci pokrzywdzonego do zakupu aparatu słuchowego, co wynika wprost z wywiadu lekarskiego przeprowadzonego z pokrzywdzonym przez biegłą K. D. (k.285v).

Brak zatem podstaw do uznania, że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 201 kpk, skoro opinia biegłej z zakresu otolaryngologii K. D. była pełna, jasna i nie zawierała żadnych sprzeczności, a tylko pod tym warunkiem Sąd powinien dopuścić dowód z opinii uzupełniającej lub powołać innych biegłych.

Reasumując zatem stwierdzić należy, iż lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w konfrontacji z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, uzupełnionym w toku postepowania odwoławczego, pozwala na stwierdzenie, że Sąd orzekający w I instancji przeanalizował i rozważył wszystkie dostępne dowody w sprawie, dokonał trafnej i drobiazgowej ich oceny, w rezultacie czego doszedł do słusznego przekonania, że głuchota czuciowo-nerwowa jednostronna zaistniała u pokrzywdzonego już kilka lat przed wypadkiem i nie miała wpływu na ocenę stopnia obrażeń odniesionych podczas wypadku.

Naruszenie przepisu postępowania tj. art. 7 kpk w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez odmówienie wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego w zakresie odniesionych urazów jak i skutków zdrowotnych z uwagi na fakt, iż w 2013r. postawiono ostateczne rozpoznanie w zakresie stwierdzenia jednostki chorobowej-H90 tj. głuchoty przewodzeniowej w sytuacji rozpoznanie takie nie było ostateczne, wobec kierowania pokrzywdzonego do dalszej diagnostyki, co skutkowało wadliwym odmówieniem wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego i w konsekwencji nieprawidłowym ustaleniem podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie niniejszej i nie wyszedł poza ramy określone w art. 7 kpk z uwzględnieniem zasady wyrażonej w art. 5 § 2 kpk. Tak więc ocena ta została dokonana swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego a także zgodnie z zasadą, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego na rozprawie zgodnie z art. 410 k.p.k.

Wbrew argumentom pełnomocnika uzupełniony przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy w postaci historii choroby nadesłanej z (...) Przychodni (...) w L. ul. (...) (k.433-434) potwierdził, że w 2013r. postawiono ostateczne rozpoznanie w zakresie stwierdzenia u pokrzywdzonego głuchoty przewodzeniowej. Dokument dołączony przez pełnomocnika do apelacji sugeruje skierowanie pokrzywdzonego do dalszych badań diagnostycznych (k.375). Tym niemniej zawiera zastrzeżenie, że pełne informacje o zakresie zrealizowanej diagnostyki uzyskać można wyłącznie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną pacjenta.

Wskazać należy, iż dokument zatytułowany „Informacja dla lekarza kierującego” z dnia 18.11.2013r. został wystawiony przez lekarza otolaryngologa K. F. (3) (k.197). Sąd Okręgowy uzupełnił materiał dowodowy dołączając historię choroby sporządzoną przez m.in. lekarza K. F. (3). Pod datą 18.11.2013r. lekarz wpisał „niedosłuch i kod choroby H 90.3 oraz zalecono audiogram i kontrola”, czyli lekarz specjalista rozpoznał głuchotę czuciowo-nerwową obustronną. Pozostałe zapisy są nieczytelne. Wskazać należy, że już w 2002r. czyli 15 lat przed wypadkiem drogowym pokrzywdzony zgłosił się do Poradni (...) z powodu zaburzeń słuchu po rzucie granatem z akustycznym szumem usznym. Po wykonaniu audiogramu lekarz laryngolog zapisał w historii choroby : „akustyczne osłabienie słuchu typ odbiorczego z upośledzeniem słuchu na wysokie tony być może związane z wybuchem”-(k.433-434). Historia choroby zawiera adnotacje o trzech wizytach pokrzywdzonego u lekarza laryngologa w dniach 07.10.2002r., 24.10.2002r. oraz 18.11.2013r. Nie ma zatem racji pełnomocnik, że osłabienie słuchu przed wypadkiem miało charakter incydentalny i chwilowy, a problem ustąpił samoistnie. Wbrew tym argumentom zapisy historii choroby wskazują na wieloletnie osłabienie słuchu u pokrzywdzonego i niedosłuch zdiagnozowany ostatecznie w listopadzie 2013r. czyli 4 lata przed wypadkiem drogowym, w którym rzekomo pokrzywdzony doznał pourazowej głuchoty. Tymczasem u W. O., tak jak wskazała w swojej opinii biegła K. D. już w 2013r. rozpoznano głuchotę przewodzeniową i czuciowo-nerwową , a po wykonaniu audiogramu stwierdzono niedosłuch.

Niedosłuch typu odbiorczego jest najczęściej naturalnym wynikiem starzenia się organizmu, w wyniku którego zanikają komórki słuchowe i pogorszenie słuchu w zakresie wysokich dźwięków.

Reasumując zatem stwierdzić należy, iż lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w konfrontacji z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, uzupełnionym w toku postepowania odwoławczego, pozwala na stwierdzenie, że Sąd orzekający w I instancji przeanalizował i rozważył wszystkie dostępne dowody w sprawie, dokonał trafnej i drobiazgowej ich oceny, w rezultacie czego doszedł do słusznego przekonania, że zeznania pokrzywdzonego W. O. w zakresie przyczyn powstania u niego głuchoty czuciowo-nerwowej, jak również utraty węchu i smaku na skutek wypadku, nie zasługują na wiarygodność, albowiem pozostają w sprzeczności ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz opinią biegłej z zakresu otolaryngologii K. D..

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z urzędu dokonano sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej w opisie przypisanego czynu w zakresie odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń w trybie art. 105 kpk

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Opisując rodzaj doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała Sąd Rejonowy opierając się na opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej omyłkowo wpisał w sentencji „krwotoczne stłuczenie warstw podstawowych” zamiast „krwotocznego stłuczenia warstw podstawnych”;

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1wyrok utrzymany w mocy;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacjach uchybienia tj. naruszenia art. 7 kpk i art. 5 kpk oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie zaistniały. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ma charakter czysto polemiczny, a postawiona teza o błędach w ustaleniach faktycznych w zakresie skutków wypadku dla zdrowia pokrzywdzonego w zakresie pourazowej utraty słuchu i węchu, oparta jest w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego w postaci zeznań W. O., z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób wystarczająco dokładny wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego uznał, że brak jest przekonujących dowodów pozwalających uznać, że na skutek wypadku pokrzywdzony doznał utraty słuchu i węchu . Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Tym bardziej, że uzupełnienie materiału dowodowego w postępowaniu odwoławczym w postaci dokumentacji medycznej potwierdziło ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie rozpoznania u pokrzywdzonego głuchoty przewodzeniowej i czuciowo-nerwowej już kilka lat przed wypadkiem drogowym.

W ocenie sądu okręgowego sąd I instancji stosując środek probacyjny w postaci warunkowego umorzenia należycie rozważył przesłanki wymienione w art. 66 § 1 i 2 k.k. przesądzające o możliwości warunkowego umorzenia postępowania. Środek ten odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonego i stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Sąd zasadnie wziął pod uwagę okoliczności mające wpływ na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Właściwości i warunki osobiste oskarżonego K. F. (1), uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegać porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Okres roku próby jest wystarczający dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej, jeżeli weźmie się pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego, a także upływ aż 4 lat od zdarzenia podczas których oskarżony przestrzegał porządku prawnego (k.494) i nie popełnił żadnego wykroczenia drogowego (k.422).

Natomiast kwota zasądzonego częściowego zadośćuczynienia (2500 zł) stanowi środek o charakterze kompensacyjnym na rzecz pokrzywdzonego w wysokości przez niego odczuwalnej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Proces

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeru

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł apelację- art. 636 § 1 kpk, a zatem oskarżyciel posiłkowy. Brak podstaw do zwolnienia W. O. od kosztów postępowania odwoławczego, ze względu na niewielką wysokość wydatków tego postępowania oraz dochód pokrzywdzonego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

7.  PODPIS

SSO Anna Zawadka

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 16 października 2019r. sygn. akt II K 837/17

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana