Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 616/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków VII Wydział Karny z dnia 2 marca 2021 r., wydany w sprawie o sygn. akt VII K 909/19, dotyczący P. J. w sprawie o czyn z 300 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a to:

- art. 413 § 1 pkt 4) i 5) k.p.k. w zw. z art. 342 § 1 k.p.k. poprzez nieprawidłowe sporządzenie treści wyroku wyrażające się w wadliwym i nieprecyzyjnym opisie czynu, którego sprawstwo przypisano oskarżonemu, co w konsekwencji uniemożliwia ustalenie które ze znamion czynu stypizowanego w art. 300 § 2 k.k., w ocenie Sądu, oskarżony swoim zachowaniem zrealizował;

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów zebranych w sprawie, a to wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 16 lutego 2021 r., zeznań świadka K. H. złożonych na rozprawie 2 lipca 2020 r., akt upadłościowych sprawy VIII GUp 45/13 (w tym w szczególności postanowień Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu VIII Wydział ds. Upadłościowych i Naprawczych z dnia 3 czerwca 2015 r. raz z dnia 25 czerwca 2015 r., wydruków z ksiąg wieczystych nieruchomości o numerach (...) oraz (...)), czego następstwem było poczynienie nietrafnego ustalenia, że oskarżony P. (...) swoim działaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 300 § 2 k.k.;

- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy a wynikających z ujawnionych na rozprawie dowodów w postaci:

- zeznań świadka K. H., złożonych na rozprawie 2 lipca 2020 r., w zakresie w jakim świadek ten wskazał, że (...) jako wierzyciel, nie dochodzi zaspokojenia swoich roszczeń w drodze egzekucji komorniczych, gdyż jest to działanie niepewne - nie jest bowiem wiadomym, czy w jego wyniku dojdzie do zaspokojenia roszczenia - a nadto wymaga stosownych nakładów finansowych

- operatu szacunkowego nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej przy ul. (...) we W. sporządzonej przez mgr inż. A. R. (k. 466 i n. akt upadłościowych) w zakresie oszacowanej wartości tego składnika majątku oskarżonego;

- aneksu do operatu szacunkowego lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku przy ul. (...) we W. sporządzonego przez mgr inż. A. R. (k. 566 i n. akt upadłościowych) w zakresie oszacowanej wartości tego składnika majątku oskarżonego, które to dowody zostały uznane za wiarygodne w całości (jako wchodzące w skład akt upadłościowych sygnatura VIII GUp 45/13) a zatem powinny stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych a ich pominięcie przy wyrokowaniu przyczyniło się do bezpodstawnego uznania, że swoim działaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 300 § 2 k.k.;

- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci wydruków z portali internetowych, zajmujących się pośrednictwem w handlu nieruchomościami, przedłożonych na rozprawie 16 lutego 2021 r., wskazujących na orientacyjną aktualną wartość majątku oskarżonego przewyższającą 1 000 000,00 zł, a znacznie przewyższającą wierzytelność (...), mającą znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji oparcie tych ustaleń jedynie na części materiału dowodowego;

art. 424 § 2 k.p.k. poprzez:

- sporządzenie uzasadnienia zawierającego istotne luki oraz braki w argumentacji Sądu mającej wskazywać na zasadność przypisania oskarżonemu czynu z art. 300 § 2 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia prawa do obrony oskarżonego bowiem nie jest on w stanie poznać toku rozumowania Sądu, zwłaszcza w zakresie uznania przez Sąd, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 300 § 2 k.k.;

- sporządzenie uzasadnienia pozostającego w sprzeczności do treści zaskarżonego wyroku, wyrażające się w uzasadnieniu znamion przypisanego oskarżonemu czynu które nie zostały sformułowane w sentencji wyroku, co z kolei uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli tego orzeczenia, a tym samym weryfikacji poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych i dokonanej oceny dowodów a w konsekwencji wskazuje na niewłaściwy proces wyrokowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonego i skonfrontowaniu argumentacji w niej zawartej z materiałem dowodowym zgromadzonym przez Sąd Rejonowy oraz pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku uznał, że apelacja obrońcy P. J. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niezasadnym jest zarzut naruszenia art. 413 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k. Wynikający z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. obowiązek dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu oznacza, że w opisie tym należy zawrzeć te elementy, które należą do jego istoty, a więc dotyczące podmiotu czynu, rodzaju atakowanego dobra, czasu, miejsca i sposobu popełnienia czynu oraz jego skutków, zwłaszcza rodzaju i wysokości szkody. W szczególności opis czynu powinien zawierać wszystkie znamiona przypisanego typu przestępstwa. Znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz wyrok SN z dnia 13 stycznia 2011 r., II KK 188/10, Prok. i Pr.-wkł. 2011, 6/14) podnosi się potrzebę określenia w wyroku skazującym zarówno tego, czy czyn popełniono umyślnie, czy też nieumyślnie, a w razie umyślności postaci zamiaru, z jakim sprawca działał, z tym jednak, że od dawna przyjmuje się również, iż na zamiar sprawcy może też wskazywać opisany w przypisanym czynie sposób jego działania, np. kilkakrotne uderzenie, znaczna siła ciosu w określone miejsce czy rodzaj użytego narzędzia. Powracając do realiów niniejszej sprawy przypomnieć należy, że oskarżonemu przypisano przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. Natomiast czyn określony w art. 300 § 2 można popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. P. tego, że opis czynu zawarty w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku faktycznie nie zawiera wprost ustaleń co do istnienia u oskarżonego umyślnego zamiaru udaremnienia wykonania orzeczenia innego organu państwowego ( (...) Oddział we W.), to zredagowanie opisu czynu w niniejszej sprawie nastąpiło w sposób niepozostawiający wątpliwości co do postaci zamiaru – a więc braku zaspokojenia wierzycieli publiczno – prawnych, w tym (...). Również brak podania w opisie czynu skutku będącego znamieniem czynu zabronionego, a więc uszczupleniem zaspokojenia wierzyciela, nie jest takim brakiem, który nakazywałby zmianę zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy podkreśla, że z opisu zachowania się sprawcy, jednoznacznie wynika, że umową notarialną przeniósł on własność wskazanych w przypisanym mu czynie nieruchomości, uniemożliwiając zaspokojenie wierzycieli, co zdaniem Sądu samo w sobie prowadzi do uszczuplenia wierzyciela. Z powyższego względu uznano, iż opis czynu wskazuje, choć nie wprost, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela.

Bezzasadne są również zarzuty apelującego dotyczące obrazy prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 2 k.p.k. Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazuje jednoznacznie, że Sąd a quo uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił. Wywody Sądu Rejonowego w tym zakresie są jasne i przekonujące; poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k.

Unormowanie art. 410 k.p.k. określa bowiem podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Obraza tego przepisu zachodzi jednak wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Przepis ten nie wymaga zaś, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Nie uchybiając brzmieniu art. 410 k.p.k., sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas, gdy w następstwie oceny dowodów Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art. 410 k.p.k. Odnosząc powyższe uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Sąd I instancji nie uchybił normie art. 410 k.p.k. Swoje ustalenia poczynił na podstawie całokształtu dowodów i okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, tj. w szczególności na zeznaniach K. H., zeznaniach Ł. J., częściowo wyjaśnieniach oskarżonego, dołączonych materiałów z akt sygn. VIII GUp 45/13 oraz wydruków ksiąg wieczystych. Natomiast powołane w apelacji zarówno operat szacunkowy dot. nieruchomości przy ul. (...), jak i aneks do operatu szacunkowego dot. nieruchomości przy ul. (...) we W. oraz wydruków z portali nieruchomości, nie mają znaczenia co odpowiedzialności karnej oskarżonego wobec zbycia przez niego innych nieruchomości, co skutkowało uszczupleniem możliwości zaspokojenia (...). Wyceny nieruchomości przy ul. (...), jak i K. we W., nawet jeśli przewyższają kwotę należności wobec (...), to nie stanowiły przesłanki wyłączającej bezprawność, w sytuacji realizacji przez oskarżonego dyspozycji normy art. 300 § 2 k.k. Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że należności wobec (...), to nie jedyne zadłużenie oskarżonego, który miał również zaległości podatkowe wobec Urzędu Skarbowego oraz pozostałe długi wobec innych podmiotów powstałe w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się z kolei do naruszenia art. 424 § 2 k.p.k., to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd ten wziął pod uwagę wszystkie istotne aspekty wynikające z przebiegu rozprawy i przeprowadzonych na niej dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego ocena tych dowodów jest kompleksowa i wnikliwa, a nie wybiórcza. Wbrew postanowionemu zarzutowi, jak wynika z uzasadnienia Sądu meriti, podstawą poczynionych ustaleń faktycznych były również częściowo wyjaśnienia oskarżonego, albowiem przyznał on, że miał zaległości składkowe z uwagi na problemy finansowe oraz opisał okoliczności zawarcia umowy sprzedaży działek rolnych na rzecz syna.

Wobec powyższego należało przyjąć, że skarżący w apelacji nie wykazał więc nieprawidłowości procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, dokonanej przez Sąd obszernie, we wzajemnym powiązaniu, ograniczając się do stwierdzenia bez pokrycia w faktach, że Sąd Rejonowy wadliwie, nie wskazał na zasadność przypisania oskarżonemu czynu z art. 300 § 2 k.k.

Wniosek

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji.

3.2.

Obrońca zarzucił również obrazę prawa karnego materialnego, a to art. 300 § 2 k.k., poprzez uznanie że oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona czynu stypizowanego w tym przepisie, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego polegające na zbyciu nieruchomości położonych w B. nie zostało podjęte w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu ani w celu uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela jak również nie wywołało skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art.300 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie. Sąd II instancji w pełni podzielił analizę i ocenę dowodów dokonaną przez Sąd merytoryczny. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Sąd Rejonowy rozważył dowody w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu ze sobą oraz dokonał trafnego i słusznego wyboru, szczegółowo i przekonująco wskazując, które z nich zasługują na obdarzenie ich przymiotem wiarygodności, a którym należy tego przymiotu odmówić i z jakich przyczyn. Z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że oskarżony był dłużnikiem należności publicznoprawnych, w tym (...) Oddział we W., z uwagi na orzeczoną w dniu 3 lipca 2013r. upadłość układową, miał on pełną świadomość tego zadłużenia w łącznej kwocie 545863,19 zł. Z kolei nieruchomości rolne objęte czynem przypisanym oskarżonemu, zostały przez niego wniesione do masy upadłej i jak wynika z przyjętego planu spłaty wierzycieli, miały zostać sprzedane celem zaspokojenia wierzycieli z grupy I. P. tych okoliczności, oskarżony zbył te nieruchomości, a środki uzyskane przeznaczył w przeważającej większości na własne potrzeby. Bez znaczenia przy tym jest, że przedmiotowe działki nie były zabezpieczone przez (...) hipoteką, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy, w okresie upadłości układowej, (...) nie mógł prowadzić innych czynności egzekucyjnych, jak również, to że (...) posiadał ustanowione hipoteki na innych nieruchomościach oskarżonego położonych we W.. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że działania oskarżonego bez wątpienia zmierzały do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela w postaci Oddziału (...) we W.. W realiach niniejszej sprawy, prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny sprawy pozwolił na przyjęcie, że oskarżony P. J., dokonując powyżej wymienionych czynności, objętych zarzutem aktu oskarżenia, wiedział o tym, że ma zadłużenie składkowe w (...), a chronologia zdarzeń objętych aktem oskarżenia była uwarunkowana właśnie tym zadłużeniem i wpłynęła na uszczuplenie zaspokojenie wierzyciela publicznoprawnego. Bez wątpienia Sąd Rejonowy miał podstawy do przyjęcia, że poprzez swoje działanie oskarżony wyzbył się składnika majątku na szkodę (...), w ten sposób, że nie było możliwości skutecznej możliwości egzekucji należności składkowej, co jednocześnie wynika z zebranej w toku postępowania dokumentacji.

Odnosząc się do przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego za popełniony czyn, to Sąd Okręgowy zważył, że art. 300 § 2 k.k. przewiduje odpowiedzialność karną dla osoby, która, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia. Warunkiem karalności na podstawie przepisu art. 300 § 2 k.k. jest nie tylko istnienie roszczenia wierzyciela ale także świadomość sprawcy co do istnienia zagrożenia zajęcia składników jego majątku, a świadomość ta musi wiązać się z faktem, że wierzyciel już przystąpił lub ma poważny zamiar przystąpić w ten czy inny ujawniony sposób do egzekucji tego roszczenia. Przy czym wskazuje się też, że składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje konkretne, realne niebezpieczeństwo ich zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo z którym należy się liczyć (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 31.05.2012r. w sprawie II AKa 148/12)

Przedmiotowy czyn jest czynem zabronionym, który można popełnić jedynie umyślnie, co zostało wykazane przez Sąd meriti. Należy podkreślić za Sądem Rejonowym, że oskarżony podejmując zarzucone mu działania, wypełnił dyspozycję art. 300 § 2 k.k.

Wniosek

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena zeznań świadków oraz całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie zawarte w punkcie III wyroku oparte zostało na treści art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 7 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana