Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 10 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2021 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) spółka z o.o. sp.k. w P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) spółka z o.o. sp.k. w P. kwotę 6.901,08 zł (sześć tysięcy dziewięćset jeden złotych osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 6.651,08 zł (sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt jeden złotych osiem groszy) od dnia 22 października 2019 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) od dnia 12 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) spółka z o.o. sp.k. w P. kwotę 1.196,80 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1459/19

UZASADNIENIE

pkt 1 i 3 wyroku z dnia 10 maja 2021 r.

Pozwem z dnia 12 listopada 2019 roku powód (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w P., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 9.542,36 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 października 2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz kwoty 250 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu poniesionych kosztów kalkulacji szkody, ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż w dniu 19 września 2019 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanego A. S. samochód marki C. o nr rej. (...). Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie OC u pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał roszczenie co do zasady i przyznał na rzecz poszkodowanego kwotę 3.222,72 zł. Powód nabył w drodze cesji przedmiotową wierzytelność przysługującą zbywcy wobec pozwanego w związku z przedmiotową szkodą. Powód, uznając przyznane odszkodowanie za zaniżone, zlecił sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy, w związku z czym poniósł koszt w wysokości 250 zł. Zgodnie ze sporządzoną prywatną kalkulacją koszt przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody wynosił 12.765,08 zł. Powód wezwał pozwanego do zapłaty brakującej części odszkodowania wraz z kosztami prywatnej ekspertyzy, jednakże pozwany nie zaspokoił roszczeń powoda.

(pozew k. 5-11)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł, iż w jego przekonaniu dotychczas wypłacona poszkodowanemu kwota odszkodowania była adekwatna do wysokości szkody powstałej w wyniku przedmiotowego zdarzenia i zapewniała możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Pełnomocnik pozwanego podniósł również zarzut przyczynienia się poszkodowanego do rozmiaru szkody poprzez nieuzasadniony brak współdziałania z pozwanym w zakresie naprawy uszkodzonego pojazdu bowiem poszkodowany miał możliwość naprawy pojazdu w sieci naprawczej (...) S.A. jednak z tego nie skorzystał.

(odpowiedź na pozew k. 57-67)

W toku dalszego procesu pełnomocnicy stron podtrzymali stanowiska w sprawie, strona powodowa wypowiedziała się ponadto w zakresie wydanej przez biegłego sądowego opinii.

(pismo procesowe k.79-90, k. 149-156, protokół rozprawy z dnia 14 września 2020 r. k.101-103, protokół rozprawy z dnia 12 kwietnia 2021 r. k. 183)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do A. S. samochód marki C. o nr rej. (...). Uszkodzeniu uległ zderzak, błotnik, lampa, maska, listwa, prawy halogen.

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) Zakładzie (...). W dniu 19 września 2019 roku poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy. Pozwany wdrożył postępowanie likwidacyjne, w toku którego ustalił wartość szkody na kwotę 3.222,72 zł. Kalkulacja sporządzona przez pozwanego uwzględniała stawkę za roboczogodzinę prac naprawczych 55 zł, ceny najtańszych zamienników, potrącenie materiałów lakierniczych o 33%, pominięto w niej wartość materiałów drobnych (normaliów). Ustaloną przez siebie kwotę odszkodowania pozwany wypłacił poszkodowanemu. Przedmiotowy pojazd do chwili obecnej nie został naprawiony.

(kalkulacja kosztów naprawy k. 20-22, decyzja k. 70, zeznania świadka A. S. 00:04:43 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 14 września 2020 roku k. 102-103, okoliczności bezsporne )

Dnia 10 października 2019 roku poszkodowany A. S. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. umowę przelewu wierzytelności wynikającą z tytułu odszkodowania należnego za szkodę w pojeździe marki C. nr rej. (...), uszkodzonego na skutek zdarzenia z dnia 19 września 2019 roku, przysługującą mu od (...) S.A.

(umowa przelewu wierzytelności z dnia 10 października 2019 r. k. 23)

Dnia 10 października 2019 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności przysługującą mu wobec pozwanego wynikającą z tytułu przedmiotowej szkody.

(umowa przelewu wierzytelności z dnia 10 października 2019 r. k. 25)

Nie zgadzając się z ustaloną przez ubezpieczyciela wartością szkody powód zlecił wykonanie prywatnej ekspertyzy, na gruncie której, koszt naprawy pojazdu marki C. nr rej. (...) został ustalony na kwotę 12.765,08 zł. Koszt sporządzenia prywatnej opinii wyniósł 250 zł.

Pismem z dnia 23 października 2019 roku, przesłanym na pocztę e-mail ubezpieczyciela, powód poinformował pozwanego o cesji wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty uzupełniającego odszkodowania oraz zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy w terminie 7 dni.

Ubezpieczyciel nie uiścił dopłaty odszkodowania i kwoty związanej ze sporządzonym kosztorysem.

(kalkulacja naprawy k. 28-32, wydruk wiadomości e-mail k. 35, k. 36, k. 37-38, faktura k. 33, okoliczności bezsporne)

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń pojazdu marki C. o nr rej. (...), pozwalający na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 19 września 2019 roku z zastosowaniem części zamiennych o jakości O oraz części zamiennych o jakości (...), z uwzględnieniem przeciętnej stawki za roboczogodzinę na poziomie 100 zł netto, wynosi 9.873,80 zł brutto. Są to hipotetyczne (technologicznie uzasadnione) koszty naprawy w nieautoryzowanej stacji samochodów, z zachowaniem reżimu technologicznego wymaganego przez producenta pojazdu. W przedmiotowej szkodzie zastosowanie w naprawie oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu jakości O oraz (...) nie spowoduje wzrostu ani obniżenia wartości przedmiotowego auta.

(pisemna opinia biegłego sądowego k. 118-123)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron, a także na podstawie dowodu z zeznań świadka A. S.. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się ponadto na opinii biegłego sądowego J. S.. Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinię biegły oparł się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji sporządzonej w toku procesu likwidacji szkody.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.).

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

Odnosząc się do wartości szkody przypomnienia wymaga, że odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). W tym miejscu koniecznym jest dodatkowo wskazanie, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, LEX; wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, to nie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, a równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, wyznacza poziom odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy szkody. Także zbycie pojazdu przez właściciela nie wpływa na wysokość należnego mu odszkodowania. Poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji wyłącznie w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty. Koszty naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nieprzewyższające jego wartości sprzed wypadku, nie są jednak nadmierne w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że wyrażone przezeń stanowisko jest utrwalone do tego stopnia, że za niezgodne z prawem są uznawane przez ten Sąd orzeczenia, w których stanowisko to jest podważane przez sądy powszechne (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 roku, III CZP 91/18, Biul. Sn 2019/2 oraz postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 roku, III CZP 102/18, LEX i powołane w uzasadnieniu obu postanowień orzecznictwo). W konsekwencji ewentualny fakt naprawy samochodu przez powoda i poniesiony koszt tejże naprawy, mają irrelewantne znaczenie dla oceny rozmiaru odpowiedzialności pozwanego.

W oparciu o opinię biegłego sądowego, Sąd ustalił, że rzeczywisty koszt naprawy samochodu marki C., uszkodzonego w wyniku opisanego powyżej zdarzenia komunikacyjnego z dnia 19 września 2019 roku, z uwzględnieniem średniej stawki za roboczogodzinę stosowanej w warsztatach niezależnych i przy zastosowaniu części zamiennych o jakości O oraz części alternatywnych o jakości (...), wynosi 9.873,80 zł brutto.

Poszkodowany jest w pełni uprawniony do naprawy rzeczy poprzez zastosowanie części nowych i oznaczonych logo producenta, a nie tzw. zamienników. Zastosowanie elementów oryginalnych pochodzących od oznaczonego producenta jest ściśle związane z możliwością naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie autoryzowanym przez producenta pojazdu, z korzystania usług, którego nie można w żadnym razie pozbawić poszkodowanego. Poszkodowany, w tym także poszkodowany właściciel pojazdu używanego, ma prawo wyboru zarówno miejsca, w którym zostanie przeprowadzona naprawa jego pojazdu jak i zastosowanych elementów oraz materiałów. Pokrzywdzony nie ma przy tym obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego części najtaniej (por. wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64). Odmienne stanowisko skutkowałoby w zasadzie przerzuceniem częściowo ciężaru przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego na poszkodowanego. Zaś do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie, bowiem rzeczy uszkodzonej (także używanej) do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Dlatego też, jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów oznaczonego producenta, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania za zasadne naprawę pojazdu używanego wyłącznie przy zastosowaniu tzw. zamienników, a nie części autoryzowanych z logo producenta pojazdu. Tego typu postępowanie byłoby całkowicie bezzasadne i krzywdzące dla poszkodowanego, którego szkoda powstała na skutek zawinionego działania innego podmiotu. Jednocześnie niesporne jest, że zamienniki cechują się niższą jakością i trwałością od części oryginalnych, co znajduje bezpośrednie przełożenie na okres ich eksploatacji, do czego wystarcza sama wiedza życiowa. Jednakże z opinii biegłego sądowego jednoznacznie wynika, że naprawa przedmiotowego pojazdu marki C. z użyciem części zamiennych o jakości O oraz alternatywnych o jakości Q , pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 19 września 2019 roku. Biegły podkreślił, że naprawa uszkodzonego pojazdu we wskazany sposób zachowuje reżim technologiczny wymagany przez producenta pojazdu, zaś zastosowanie w naprawie oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu jakości O oraz (...) nie spowoduje wzrostu ani obniżenia wartości przedmiotowego auta. Wobec powyższego, a także mając na względzie zasadę minimalizacji rozmiarów szkody, należało ustalić koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy zastosowaniu części zamiennych o jakości O oraz (...), a nie jedynie przy zastosowaniu części oryginalnych z logo producenta, bowiem naprawa taka w pełni przywróci uszkodzony pojazd do stanu sprzed szkody.

Skoro zatem niezbędny koszt naprawy samochodu marki C. uszkodzonego w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 19 września 2019 roku wynosi 9.873,80 zł brutto, wysokość należnego powodowi odszkodowania kształtuje się na tym samym poziomie. Do dnia wyrokowania pozwany wypłacił poszkodowanemu świadczenie w łącznej wysokości 3.222,72 zł, dlatego też żądanie powoda należało uznać za zasadne w zakresie kwoty 6.651,08 zł.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził także zapłaty kwoty 250 zł tytułem poniesionych kosztów związanych ze zleceniem prywatnej ekspertyzy, które to żądanie Sąd uznał za zasadne. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 roku (I ACa 1011/12, L.; por. także uchwała SN z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Pojęcie szkody ubezpieczeniowej jest tożsame z pojęciem szkody zawartym w art. 361 k.c. W skład takiej szkody wchodzą wydatki i koszty związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione. W niniejszej sprawie nie może budzić wątpliwości, że zlecenie przez powoda wykonania prywatnej ekspertyzy jawiło się jako w pełni zasadne, kosztorys sporządzony na zlecenie pozwanego był bowiem znacznie zaniżony.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.901,08 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 6.651,08 zł od dnia 22 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 250 zł od dnia 12 listopada 2019 roku do dnia zapłaty.

Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych…, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 ustawy). Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W niniejszej sprawie poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 19 września 2019 roku, zaś termin wskazany w powołanych wyżej przepisach upłynął pozwanemu w dniu 21 października 2021 roku. Od dnia następnego pozwany pozostaje w opóźnieniu z zapłatą pozostałej części odszkodowania, tak więc odsetki od przyznanej tytułem odszkodowania kwoty należało zasądzić od dnia 22 października 2019 roku. Żądanie zwrotu kwoty 250 zł tytułem kosztów prywatnej kalkulacji powód zgłosił pozwanemu w dniu 23 października 2019 roku, wyznaczając pozwanemu 7 dniowy termin na spełnienie świadczenia. Wobec powyższego roszczenie z tego tytułu stało się wymagalne w dniu 31 października 2019 roku i od dnia następnego powód mógł domagać się odsetek z opóźnienie. Jednakże powód wnosił o zasądzenie odsetek z tego tytułu od 12 listopada 2019 roku, dlatego też odsetki od tej kwoty Sąd zasądził począwszy od tego dnia, zgodnie z żądaniem powoda.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów pomiędzy stronami w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań pozwu, uwzględniając fakt, że strona powodowa wygrała proces w 70%. Strona powodowa poniosła następujące koszty: 500 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 1.800 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, obliczonego stosownie do wartości przedmiotu sporu, zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 300 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego, łącznie 2.617 zł. Strona pozwana poniosła następujące koszty: 1.800 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, obliczonego stosownie do wartości przedmiotu sporu, zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 300 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, łącznie 2.117 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 4.734 zł, z czego powód powinien ponieść koszty w kwocie 1.420,20 zł. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.196,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z tych względów, orzeczono jak w pkt 1 i 3 sentencji.