Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia Krzysztof Turbiński

Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Łoś

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2021 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

przy udziale interwenienta ubocznego D. L.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),50 (dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt osiem 50/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...) (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą 2320,80 (dwa tysiące trzysta dwadzieścia 80/100) złotych tytułem tymczasowo wyłożonych kosztów sądowych;

5.  zwraca pozwanemu z środków Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 308,66 (trzysta osiem 66/100) złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki (poz. 500048278389).

Sygnatura akt II C 2054/20

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 25 stycznia 2019 roku M. K., reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru w osobie adwokata, domagał się zasądzenia od (...) S.A. z siedzibą w W. łącznej kwoty 10077,10 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 września 2017 roku do dnia zapłaty, w tym: 9500 zł tytułem zadośćuczynienia, 400 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich oraz 177,10 zł tytułem odszkodowania za koszty leków. Powód zażądał także zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i wniósł o zwolnienie go z kosztów sądowych w całości. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że niniejszym powództwem dochodzi jedynie części należnych mu kwot, zastrzegając możliwość rozszerzenia powództwa lub wystąpienia z odrębnym powództwem o dalsze zadośćuczynienie, odszkodowanie lub rentę.

(pozew. k. 2-6, pełnomocnictwo k. 7)

Postanowieniem z dnia 4 marca 2019 roku powód został zwolniony od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu i zaliczek na wynagrodzenie biegłego. Sąd oddalił wniosek w pozostałej części.

(postanowienie k. 44)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(odpowiedź na pozew k. 64 -74, pełnomocnictwo k. 81, KRS k. 75-80v.)

Pismem z dnia 16 grudnia 2019 roku do toczącego się procesu wstąpił w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej D. L.. Interwenient wniósł o oddalenie powództwa, zwolnienie go od kosztów sądowych w całości i zażądał zwrotu od powoda wszelkich kosztów sądowych poniesionych przez Skarb Państwa i pozwanego. Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2020 roku interwenient uboczny został zwolniony od kosztów sądowych w całości.

(interwencja uboczna k. 297, pismo k. 298-299, postanowienie k. 308)

Z dniem 9 kwietnia 2021 roku (...) S.A. w W. zmieniła nazwę firmy, w związku z połączeniem spółek przez przejęcie przez A., na (...) S.A. w W..

(okoliczność bezsporna)

Sąd ustalił:

W dniu 4 czerwca 2017 roku w Ł. doszło do zdarzenia komunikacyjnego z udziałem powoda. Kierujący pojazdem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) D. L. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, nie dostosował prędkości do warunków jazdy, utracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pas rozdzielający jezdnię, doprowadził do kilkukrotnego przewrócenia się na dach pojazdu oraz uderzenia w słup trakcji tramwajowej i oddalił się z miejsca zdarzenia. Powód był pasażerem pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...).

(okoliczność bezsporna)

Przed wejściem do samochodu powód spożywał wspólnie z kierowcą pojazdu D. L. alkohol, co skutkowało tym, że w momencie wypadku zarówno powód jak i interwenient byli nietrzeźwi. Powód miał świadomość nietrzeźwości kierowcy. W dniu zdarzenia D. L. brał także leki przeciwpadaczkowe.

(zeznania świadka D. L., - protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 272-273, częściowo zeznania M. K. – protokół rozprawy z dnia 30 września 2019 roku k. 226-227, zeznania świadka A. R. – protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2021 roku k. 416-416v.)

Powód wiedział także, że pozwany od dnia 5 listopada 2016 roku nie ma uprawnień do prowadzenia pojazdów. W chwili odebrania D. L. uprawnień powód i interwenient przyjaźnili się i zamieszkiwali wspólnie.

(zeznania świadka D. L. - protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 272-273, zeznania świadka M. A. – protokół rozprawy z dnia 30 września 2019 roku k. 225-226)

W chwili wypadku D. L. i powód M. K. mieli zapięte pasy bezpieczeństwa.

(zeznania świadka M. A. – protokół rozprawy z dnia 30 września 2019 roku k. 225-225v., zeznania powoda – protokół rozprawy z dnia 30 września 2019 roku k. 226-227, zeznania świadka D. L. protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 272-273, zeznania świadka S. D. – protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 274-275, zeznania świadka K. J. – protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 275)

Kierujący pojazdem był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

(okoliczność bezsporna)

W dniu zdarzenie powód został przewieziony przez Zespół (...) do Miejskiego Centrum Medycznego im. (...) w Ł. i przyjęty do Oddziału (...) Ogólnej z rozpoznaniem utraty przytomności, złamania kości sklepienia czaszki (kości skroniowej prawej), wstrząśnienia mózgu, otwartej rany powłok głowy (rana tłuczona okolicy skroniowej prawej) i zwichnięcia stawu łokciowego). Był upojony alkoholem. W szpitalu wykonano mu badania laboratoryjne, diagnostykę radiologiczną, przeprowadzono konsultacje specjalistyczne (neurologiczne, ortopedyczne), zreponowano zwichnięcie stanu łokciowego i założono opatrunek gipsowy, zaopatrzono chirurgicznie rany głowy. W trakcie hospitalizacji doszło zakażenia rany głowy. Powoda wypisano do domu w dniu 19 czerwca 2017 roku i skierowano do leczenia ambulatoryjnego. Zalecono farmakoterapię, stosowanie osłonki, opatrunki z O..

(dokumentacja medyczna powoda k. 22-41v.)

Powód leczenie szpitalne i ambulatoryjne obywał w ramach NFZ. Nie leczył się neurologicznie i rehabilitacyjnie w okresie od 4 czerwca 2017 roku do 30 kwietnia 2019 roku.

(pismo NFZ k. 163)

W ocenie biegłego z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej powód w wypadku doznał 1% uszczerbku na zdrowiu z uwagi na uszkodzenia kości sklepienia i podstawy czaszki oraz 6% uszczerbku na zdrowiu z uwagi na oszpecenie głowy i twarzy bez zaburzeń funkcji. Po urazie powód odczuwał bóle prawej strony głowy z powodu złamania kości i niegojącej się rany. Dolegliwości bólowe związane były z procesem gojenia stłuczeń i trwały 2-3 tygodnie oraz gojenia złamań kości przez około 6 tygodni i były średniego stopnia. Powód stosował O.. Z punktu widzenia specjalizacji biegłego, powód po wypadku nie wymagał pomocy osób trzecich. Obecnie powód nie odczuwa dolegliwości bólowych z zakresu chirurgii szczękowo twarzowej. Rokowania są dobre, nie ma zaburzeń funkcji, zaburzeń symetrii. Widocznym skutkiem zdarzenia są nieusuwalne blizny.

(opinia biegłego z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej k. 342-346)

W ocenie biegłego z zakresu chirurgii plastycznej trwały uszczerbek na zdrowiu powoda spowodowany rozległymi bliznami głowy i twarzy wynosi łącznie 20%. Blizny mają charakter trwały, są niemożliwe do usunięcia. Ocena blizn głowy i twarzy przez biegłą z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej mieści się w ocenie dokonanej przez biegłego chirurga plastyka. Powód mógł doznawać dolegliwości bólowych przez 3 tygodnie, przez pierwszy tydzień znacznego stopnia, a przez następne 2 tygodnie o nasileniu miernym, zmniejszającym się do stopniowego ustąpienia. W zakresie chirurgii plastycznej nie wymagał pomocy osób trzecich, obecnie także nie wymaga takiej opieki, gdyż urazy nie powodują ograniczeń w jego życiu codziennym. Leczenie powoda zakończyło się w dniu 26 czerwca 2017 roku, w dniu zdjęcia gipsu.

(opinia biegłego z zakresu chirurgii plastycznej k. 371-376)

W ocenie biegłego ortopedy powód nie doznał uszczerbku stałego ani długotrwałego w związku z przebytym zwichnięciem stawu łokciowego. Nie występują upośledzenia funkcji łokcia. Cierpienia fizyczne powoda związane z urazem łokcia były znaczne do czasu nastawienia przemieszczenia. Po repozycji przez okres pierwszych 3 tygodni były miernego stopnia. Chory wymagał pomocy w czynnościach życia codziennego przy przygotowaniu posiłków, ubieraniu, wykonywaniu czynności porządkowych w wymiarze około 3 godzin dziennie w okresie pierwszych 3 tygodni po wypadku. Obecnie nie wymaga pomocy innych osób. Rokowania są dobre. Przebyty uraz nie powoduje ograniczeń w życiu codzienny. Proces leczenia ortopedycznego został zakończony dnia 26 czerwca 2017 roku, z wynikiem dobrym. Leczenie rehabilitacyjne nie było niezbędne.

(opinia biegłego z zakresu ortopedii k. 400-401)

Po zdarzeniu pomocy w czynnościach życia codziennego udzielała powodowi konkubina D. K.. Powód jest praworęczny i przed wypadkiem nie miał żadnych urazów. Na skutek zdarzenia stracił pracę, miał problemy ze snem.

(zeznania świadka D. K. – protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 274, zeznania powoda – protokół rozprawy z dnia 30 września 2019 roku k. 226-227)

Powód poniósł koszt zakupu środków medycznych w wysokości 177,10 zł.

(opinia biegłego z zakresu ortopedii k. 400-401, faktury VAT k. 10-11, zeznania świadka D. K. – protokół rozprawy z dnia 9 grudnia 2019 roku k. 274)

Stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych na terenie miasta Ł. w dni powszednie wynosiła od dnia 1 stycznia 2017 roku 18,60 zł, a w soboty, niedziele i święta 22,00 zł.

(fakt znany sądowi z urzędu, nadto: pismo k. 61)

Pismem datowanym na dzień 8 sierpnia 2017 roku powód zgłosił szkodę pozwanemu i zażądał zapłaty 150.000 zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 20.000 zł odszkodowania z tytułu kosztów zakupu leków i konieczność korzystania z pomocy osób trzecich. Powód nie załączył do akt sprawy dowodu doręczenia zgłoszenia szkody.

(zgłoszenie szkody k. 12-14)

Pismem z dnia 18 sierpnia 2017 roku pozwany przyjął zgłoszenie szkody. Pismem z dnia 12 września 2017 roku pozwany poinformował poszkodowanego, że z uwagi na brak kopii akt karnych koniecznych do ustalenia odpowiedzialności D. L. oraz wysokości odszkodowania, stanowisko przedstawi zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwaracyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Decyzją z dnia 16 listopada 2017 roku pozwany uznał swoją odpowiedzialność i przyznało powodowi kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Od dnia 12 września 2017 roku do dnia 16 listopada 2017 roku minęło 90 dni. Decyzją z dnia 19 lutego 2018 roku pozwany oszacował należne powodowi świadczenie na 20.000 zł, które pomniejszył o 70% przyczynienia się do powstania szkody i kwotę 3.000 zł uprzednio już wypłaconą poszkodowanemu. Łączna kwota uzyskanego zadośćuczynienia w postępowaniu likwidacyjnym wyniosła 6.000 zł.

(akta szkody – płyta CD, folder „akta 1” k. 83, akta szkody – płyta CD, folder „akta 2”, k. 83)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi VI Wydziału Karnego z dnia 27 czerwca 2018 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI K 1455/17 wobec D. L. orzeczono środki kompensacyjne w postaci nawiązek na rzecz osób pokrzywdzonych w wypadku, w tym na rzecz powoda M. K. w kwocie 10.000 zł. Prawomocnym od dnia 4 czerwca 2019 roku wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi nie zostało zmienione rozstrzygnięcie o nawiązce zasądzonej na rzecz powoda.

(kopia wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi VI Wydziału Karnego z dnia 27 czerwca 2018 roku, sygn. akt VI K 1455/17, k. 19v.-21v., notatka służbowa k. 423)

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o dokumenty lub ich kserokopie, stosując w tym względzie art. 308 k.p.c., opinie biegłych i zeznania świadków oraz w części powoda. Strony nie zakwestionowały opinii biegłych i wniosków z nich płynących, a Sąd uznał te opinie za rzetelne, spójne, przekonywujące i niesprzeczne względem siebie. Sąd częściowo nie dał wiary zeznaniom powoda, w zakresie dotyczącym jego nieświadomości co do nieposiadania przez sprawcę wypadku uprawnień do prowadzenia pojazdów, z uwagi na przyjaźń łączącą wówczas powoda z poszkodowanym i ich wspólne zamieszkiwanie.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało uwzględnieniu niemalże w całości.

Podstawę odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie stanowi art. 822 i 436§1 w zw. z 435§1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacjach. Nadto w zakresie odszkodowania podstawę żądania stanowi art. 444§1 k.c., a co do zadośćuczynienia art. 445§1 k.c. Uwzględniając doznany przez powoda uraz, okres i wymiar jego cierpień, doznany przez niego trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 21% przejawiający się przede wszystkim trwałym zeszpeceniem twarzy i głowy, ograniczenia w życiu jakie spowodował wypadek z dnia 4 czerwca 2017 roku, należało przyjąć, że łączna kwota zadośćuczynienia w wysokości 63.000 zł jest kwotą odpowiednią. Ponieważ jednak zachowanie poszkodowanego, który nie tylko nie podjął działań w celu zapobiegnięcia prowadzeniu pojazdu przez kierującego, znajdującego się w stanie nietrzeźwości, lecz - po uprzednim wspólnym spożywaniu alkoholu - zgodził się na wspólną jazdę, stwarzając w ten sposób dla siebie bardzo istotne niebezpieczeństwo, mając także świadomość, że sprawca wypadku nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów, w ocenie Sądu stanowiło współprzyczynę pozostającą w adekwatnym związku z przedmiotową szkodą. Należało więc w niniejszej sprawie zastosować dyspozycję art. 362 k.c. i ocenić, że naganne zachowanie poszkodowanego, przyczyniło się do powstania szkody w 50%. Okoliczność obciążającą powoda stanowiła również świadomość skutków, jakie niesie za sobą prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, związana z tym, że jako osoba w chwili wypadku mająca 26 lat posiadał świadomość nie tylko niedopuszczalności takiego zachowania, ale także rodzaju zagrożeń z niego wynikających.

Wobec powyższego, kwota 63.000 zł zadośćuczynienia podległa zmniejszeniu o 50% przyczynienia się powoda do powstania szkody oraz o 6.000 zł wypłaconych powodowi z tytułu zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego. Wysokość zadośćuczynienia będącą kwotą adekwatną do wszystkich okoliczności sprawy, należało oznaczyć na 25.500 zł.

Mając na względzie fakt, że powództwo miało charakter częściowy, Sąd zasądził tytułem zadośćuczynienia kwotę zgodną z żądaniem pozwu, tj. 9.500 zł.

W zakresie odszkodowania z tytułu zakupu leków uwzględnieniu podlegały koszty wynikające z przedstawionych przez powoda faktur VAT w łącznej kwocie 177,10 zł. Uwzględniając stopień przyczynienia się poszkodowanego, Sąd zasądził z tego tytułu 88,55 zł.

Nadto, Sąd uwzględnił roszczenie powoda w zakresie odszkodowania za koszty opieki osób trzecich, wyliczone w oparciu o opinię biegłego ortopedy oraz stawki (...), tj. kwota 1171,80 zł (3 h dziennie przez okres 21 dni przy stawce 18,60 zł/h). Uwzględniając 50% przyczynienia się powoda do powstania szkody, właściwą sumą pieniężną z tego tytułu stanowiła kwota 585,90 zł. Z uwagi na częściowy charakter powództwa, zasądzeniu z tego tytułu podlegała kwota 400 zł, stosownie do żądania pozwu.

Ustalając kwestię wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania, Sąd miał na uwadze, że w postępowaniu karnym prowadzonym przed Sądem Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi pod sygnaturą akt VI K 1455/17 na podstawie art. 47 § 3 k.k. obciążono D. L. obowiązkiem zapłaty nawiązki na rzecz powoda M. K. w kwocie 10.000 zł. Istota nawiązki sprowadza się do zapłaty pewnej kwoty pieniężnej na rzecz określonego podmiotu. Z jednej strony, uwzględniając systematykę kodeksu karnego i tytuł rozdziału Va („Przepadek i środki kompensacyjne”), wskazuje się na odszkodowawczy charakter nawiązki. Z art. 415 § 1 i 2 k.p.k. wynika kategoryczny zakaz rozstrzygania w dwóch różnych postępowaniach o tej samej szkodzie a co za tym idzie kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Co do zasady, orzeczenie nawiązki w sprawie karnej nie zamyka drogi do zasądzenia zadośćuczynienia/ odszkodowania w drodze cywilnej, lecz w takim wypadku nawiązka winna być postrzegana jako substytut zadośćuczynienia, a zatem element odpowiedzialności cywilnej. Takie rozumowanie wynika wprost z art. 415 § 2 k.p.k., zgodnie z którym jeżeli orzeczona nawiązka nie pokrywa całej szkody lub nie stanowi pełnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, pokrzywdzony może dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym. Z tej przyczyny kwota nawiązki przyznana w wyroku karnym winna być uwzględniona przez sąd cywilny przy ustalaniu wysokości należnego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia, przy czym nie ma znaczenia, który podmiot został zobowiązany do zapłaty nawiązki, lecz liczy się to, czy przedmiotem obu postępowań była ta sama szkoda (analogicznie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 marca 2018 roku, I ACa 966/17, LEX nr 2501299). Za uznaniem kompensacyjnego charakteru nawiązki przemawia także funkcja, którą ma ona spełnić, co ściśle łączy się z podmiotem na rzecz którego jest orzekana – pokrzywdzony lub w razie jego śmierci osoba najbliższa. Okoliczności te, jak również fakt, że nawiązki nie orzeka się jeżeli sąd orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości wyższej niż 10.000 zł wyraźnie akcentują element kompensacyjny w przedmiotowej nawiązce. Z drugiej stronny w doktrynie wskazuje się także, że nawiązka o której mowa w art. 47 § 3 k.k. łączy w sobie elementy kompensacyjne i represyjne, z uwagi na określenie wysokiej dolnej granicy jej orzekania – w opinii komentatorów – niezwiązanej z samą wysokością szkody (M. Iwański (w:) Nowelizacja prawa karnego 2015..., red. W. Wróbel, s. 203). Wskazał to nawet ustawodawca, stwierdzając w uzasadnieniu projektu noweli z dnia 20 marca 2015 r., iż nawiązka orzekana na podstawie art. 47 § 3 jest z jednej strony możliwością swoistego wynagrodzenia strat pokrzywdzonemu, a z drugiej stanowi namacalną dolegliwość dla sprawcy ( Uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Sejm VII kadencji, druk sejmowy nr (...), s. 3). Podkreśla się, ze suma nie stanowi odszkodowania, gdyż sąd wymierzając nawiązkę nie jest zobowiązany do ustalenia rzeczywistej wysokości szkody, wartości utraconych korzyści czy doznanych krzywd, wobec czego orzeczenie nawiązki nie stoi na przeszkodzie wytoczeniu powództwa cywilnego, a kwota nawiązki nie podlega zaliczeniu na poczet zasądzonego odszkodowania i nie powinna powodować zmniejszenia jego wysokości (tak: Marek, Kodeks karny, 2010, s. 168, Zalewski, [w:] Królikowski, Zawłocki, Kodeks karny, t. II, 2010, s. 217; odmiennie: W.. Cieślak, Nawiązka w polskim prawie karnym, s. 153). Również orzecznictwo wskazuje, że nawiązka ma charakter wychowawczy i prognostyczny (por. A. Zoll Andrzej, Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, LEX i opracowania tam powołane), w konsekwencji czego twierdzi się, że choć winna być brana pod uwagę przy ustalaniu sumy zadośćuczynienia, to nie w drodze czysto arytmetycznego działania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 września 2019 roku, sygn. akt I ACa 1059/18, LEX nr 2866606). Tutejszy Sąd zauważa także różnicę pomiędzy nawiązką z art. 46 § 2 k.k. a nawiązką z art. 47 § 3 k.k., gdyż ta pierwsza stanowi rodzaj zryczałtowanego odszkodowania zasądzanego w sytuacji, w której orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest znacznie utrudnione. Nadto, Sąd zauważa także, że przepisy prawa nie regulują kwestii na poczet jakiego tytułu (odszkodowania czy zadośćuczynienia) nawiązka miałaby być przez sąd cywilny zaliczana. W przypadku art. 46 § 2 k.k. nawiązka stanowi przyznanie kwoty pieniężnej zamiast orzeczenia obowiązku naprawienia szkody majątkowej, wobec czego, w ocenie tutejszego Sądu, zgodnie z wykładnią literalną, winna być ona zaliczana na poczet odszkodowania pieniężnego za doznany uszczerbek w majątku poszkodowanego. Artykuł 47 kodeksu karnego, stanowiący podstawę orzeczenia nawiązki na rzecz powoda, nie zawiera analogicznej regulacji. Sąd ostatecznie opowiada się za zaliczeniem na zadośćuczynienie zasądzonej od D. L. nawiązki, przy czym z uwagi na to, że wysokość zadośćuczynienia żądanego w niniejszej sprawie (dochodzonego częściowo), także przy doliczeniu wysokości zasądzonej nawiązki nie przekracza należnego zadośćuczynienia to okoliczność ta nie miała znaczenia.

Podstawę zasądzenia odsetek stanowił art. 481§ 1 k.c. Przed wniesieniem pozwu powód co prawda dokonał zgłoszenia szkody, jednakże nie załączył do pozwu dowodu jego doręczenia. Pismem z dnia 18 sierpnia 2017 roku pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody, jednak przed upływem 30 dni od wskazanej daty, pismem z dnia 12 września 2017 roku poinformował powoda o braku możliwości dokonania ustaleń koniecznych do przypisania D. L. odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie oraz określenia wysokości odszkodowania. Mając na uwadze, że decyzja przyznająca poszkodowanemu zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł została wydana dnia 16 listopada 2017 roku, należy stwierdzić, że pozwany dotrzymał maksymalnego, 90-dniowego terminu wskazanego w art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczenia obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stąd, skoro dnia 16 listopada 2017 roku pozwany mógł spełnić świadczenie w odpowiedniej wysokości, początkową datę naliczania odsetek należało oznaczyć na dzień 17 listopada 2017 roku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 107 k.p.c. zdanie pierwsze, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód ostał się ze swoim roszczeniem w 99%, wobec czego pozwany winien jest zwrócić powodowi wszystkie poniesione przez niego koszty procesu w łącznej kwocie 3617 zł, na którą złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 3.600 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie – t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 83 i w zw. z art. 113 stawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotą 2320,80 zł tytułem tymczasowo poniesionych wydatków, na które złożyły się: koszty uzyskania dokumentacji medycznej powoda w łącznej wysokości 43,89 zł, koszty stawiennictwa świadków w łącznej wysokości 100 zł, koszty doprowadzenia interwenienta z zakładu karnego w wysokości 91,94 zł, a także wynagrodzenie biegłych w wysokości 1580,97 zł oraz opłata od pozwu w wysokości 504 zł, z której obowiązku uiszczenia powód został zwolniony. W oparciu o art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono pozwanemu część niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez niego na poczet opinii biegłych w wysokości 308,66 zł.