Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 103/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 stycznia 2020r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucił:

- „I. W zakresie zasądzonego zadośćuczynienia:

1. na zasadzie art. 427 § 2 oraz art. 438 § 1a) k.p.k., wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucam obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, iż internowanie K. J. (1) nie spotęgowało jego krzywdy we wskazanym przez wnioskodawcę zakresie, a zasądzenie pełnej dochodzonej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 774.745,50 zł z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych, jakich wnioskodawca doznał w okresie odizolowania go od rodziny i społeczeństwa przez okres 90 dni internowania, jest zdaniem Sądu wygórowane i nie wiązało się ze znęcaniem fizycznym w powołanym zakresie, gdyż zdaniem Sądu I instancji internowanie, mimo ewidentnie trudnych warunków bytowych, było nieporównywalne z uwięzieniem np. w czasach stalinowskich, pomimo tego, że należy prawidłowo uznać, iż niezasadne jest oddalenie przez Sąd I instancji wniosku w pozostałej zaskarżonej części;

b)  art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zb. z art. 552 § 1 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię i zasądzenie niewspółmiernie niskiej kwoty zadośćuczynienia, nieadekwatnej do całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, tj. do rozmiaru krzywd i cierpień doznanych przez wnioskodawcę, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, faktycznych okoliczności internowania, trudnych warunków w czasokresie internowania oraz ogólnych warunków pobytu w celach, które spowodowały pogorszenie stanu psychicznego wnioskodawcy i krzywdę moralną, okrutnego traktowania wnioskodawcy przez funkcjonariuszy w trakcie osadzenia, nagłego przerwania planów zawodowych na skutek izolacji oraz krzywdy doznanej przez rodzinę wnioskodawcy w tym zakresie;

c)  art. 8 ust. 1 ustawy lutowej - w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. i art. 322 k.p.c, polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu skutkującym brakiem zasądzenia przez Sąd I instancji pełnej kwoty wnioskowanego zadośćuczynienia i częściowym oddaleniu wniosku o zadośćuczynienie, pomimo wykazania podstaw do zasądzenia pełnej kwoty zadośćuczynienia.

2. na podstawie art. 427 § 2, art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucam naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k., polegające na dowolnej ocenie dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy w zakresie uznania, iż zasądzona suma w niniejszej sprawie z tytułu zadośćuczynienia nie jest nadmierna w stosunku do doznanych krzywd wnioskodawcy, na którą składało się pozbawienie wolności przez 90 dni, pogorszenie stanu psychicznego na skutek znęcania, pozbawienie kontaktu z rodziną, krzywda psychiczna wyrządzona rodzinie i oczywista niesłuszność pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd I instancji zasądzając zadośćuczynienie w przedmiotowej sprawie przyjmując 12.000,00 zł za jeden miesiąc internowania w ten sposób w przeważającej części nie odniósł się do rzeczywistego rozmiaru krzywdy doznanej przez K. J. (1), a w konsekwencji błędne przyjął, że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią, podczas gdy ww. kwota w istocie jest kwotą symboliczną.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sad rozstrzygający przeprowadził postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie, ustalił okres w jakim był pozbawiony wolności K. J., zakres represji jakie go w tym okresie dotknęły i ich dolegliwość. Ustalił również jaka była utrata zdrowia spowodowana pozbawieniem wolności i ocenił dolegliwości natury psychicznej oraz emocjonalnej. Jednak, w ocenie Sądu odwoławczego, prawidłowe ustalenia sądu I instancji nie znalazły odpowiedniego odzwierciedlenia w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Dlatego fragment apelacji wskazujący, iż wysokość zasądzonego zadośćuczynienia w kwocie 36 000,-zł jest za niska, uznano za zasadny.

Wniosek

Należało podwyższyć wysokość zasądzonego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zdaniem Sadu Apelacyjnego, sąd rozstrzygający " nie doszacował" krzywdy wnioskodawcy i zaniżył wysokość zasądzonej kwoty. Jednak propozycja skarżącego, że należało by zasądzić tytułem zadośćuczynienia ponad 770 000,-zł jest całkowicie nierealna i oderwana od ustalonych faktów. Trzymiesięczne pozbawienie wolności w połowie lat 80-tych, choć dotkliwe, nie sposób porównywać do więzienia w Polsce w latach 50-tych czy pracy skazanych, w ramach wykonywanej kary, np. w kopalni uranu. Należy też uwzględniać realia ekonomiczne w naszym kraju i tzw. siłę nabywczą pieniądza. Propozycja pełnomocnika wnioskodawcy żądającego za 3 miesiące pozbawienia wolności około 155-krotności przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce jest nieadekwatna do cierpień jakich doznał wnioskodawca, wręcz zmierza do jego bezpodstawnego wzbogacenia. Ważąc wszystkie ustalone i przytoczone przez sąd I instancji okoliczności, Sąd odwoławczy uznał , iż zadośćuczynienie należy ukształtować na poziomie 60 000,-zł. A ponieważ zasądzono pierwotnie 36 000,-zł, Sąd Apelacyjny dodatkowo zasądził tytułem zadośćuczynienia 24 000,-zł z odsetkami od dnia wydania prawomocnego wyroku.

3.2.

Pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucił także:

- „ II. W zakresie zasądzonego odszkodowania:

1. Na zasadzie art. 427 § 2 oraz art. 438 § 1 a) k.p.k., wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucam obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a)  art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 361 k.c, poprzez ich błędną wykładnię i niezastosowanie polegającą na błędnym oddaleniu wniosku w zakresie sumy odszkodowania w kwocie 15.380,55 zł z tytułu szkody związanej z pozbawieniem wolności K. J. (1) w sprawie II Ds. 20/84/S prowadzonej przez Prokuraturę Wojewódzką w Szczecinie, co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy w ww. zakresie;

b)  art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 558 k.p.k. w zw. z art. 322 k.p.c. poprzez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, że szkoda majątkowa określona miesięcznie w związku z koniecznością potrącenia 50% utraconych zarobków wnioskodawcy w przedmiotowym okresie pozbawienia wolności wynosi 8.704,00 zł i zdaniem Sądu w oparciu o rozważenie wszystkich okoliczności sprawy wniosek o odszkodowanie w dalszej części, z uwagi na procent utraconych zarobków w okresie uwięzienia i po jego zakończeniu do czasu odzyskania poprzedniego stanowiska pracy, należało oddalić, podczas gdy wnioskodawca wykazał podstawy do zasądzenia pełnej kwoty odszkodowania;

c) art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 361 k.c, poprzez ich błędną wykładnię i
niezastosowanie polegającą na oddaleniu wniosku w zakresie pełnej sumy odszkodowania z tytułu niesłusznego pozbawienia wolności i błędne przyjęcie dla miarkowania kwot z tytułu odszkodowania, iż całość kwot uzyskiwanych przez wnioskodawcę nie była możliwa do odłożenia z uwagi na znaczące koszty utrzymania, tj. w wysokości 50% uzyskiwanej kwoty na bieżące utrzymanie siebie i rodziny, co tym samym stanowiło realną szkodę poniesioną przez represjonowanego w skali miesiąca i brak jest możliwości, by ustalać wysokość odszkodowania przez pryzmat okoliczności przedstawionych we wniosku w zakresie kryterium przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, podczas gdy Sąd ograniczył się jedynie do polemiki co do zasady zasądzonej na rzecz wnioskodawcy sumy pieniężnej z tytułu odszkodowania ze względu na ponoszenie wydatków na utrzymanie w trakcie pozbawienia wolności przez K. J. (1).

2. Na podstawie art. 427 § 2, art. 438 pkt 2 k.p.k. w zakresie odszkodowania zarzucam naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- obrazę art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie dowodów i wyciągnięcie z materiału

dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami logicznego

rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, a w konsekwencji błędne

nieuwzględnienie w całości przedmiotowego wniosku o odszkodowanie, podczas gdy

niezasadne nieuwzględnienie odszkodowania z tytułu utraty wynagrodzenia w pełnym

zakresie doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu odwoławczego, dokonując obliczenia należnego odszkodowania, sąd rozstrzygający pomylił się. Wyliczył bowiem, że średnia zarobków wnioskodawcy przed pozbawieniem go wolności /styczeń - marzec 1984r./ i w okresie po zwolnieniu /sierpień - grudzień 1984r./, wynosiła 26 374,-starych złotych. Przy czym uwzględniono kwoty faktycznie wypłacone, a nie płacę brutto wraz z przysługującymi zasiłkiem rodzinnym i rekompensatami /por.k.84-85 i k.88-90 akt/. Skoro sąd I instancji ocenił, że koszty codziennego życia wynosiły około 50% miesięcznych zarobków wnioskodawcy, to winien uwzględnić w/w kwoty brutto, a nie po potrąceniach /bo owe potrącenia także stanowią te koszty/. Zatem, średnie wynagrodzenie brutto w/w opisanym okresie wynosiło 27 770,46,- starych złotych /222 163,67 : 8/, a nie 26 374,- st. zł.

Podobnie należało obliczyć dochody brutto w okresie pozbawienia wolności, co daje średnią 9 053,09,-st. zł /36 212,35,- : 4 za miesiące kwiecień - lipiec 1984r., k.86-87 akt/. Jak słusznie wskazał sąd rozstrzygający, średnia płaca w 1984r. wynosiła 16 838,-zł. Prawidłowo także ocenił, że koszty codziennego życia w wskazanym okresie, uwzględniając wysokość dochodów wnioskodawcy, wynosiły około 50%. Skarżący nie naprowadził dowodów mogących podważyć tą ocenę. A przecież połowa dochodów brutto w okresie, gdy K. J. pracował w 1984r. wynosiła 13 885,23,-zł st. zł , i w kwocie tej mieściły się również potrącenia, które wynikały ze zgromadzonych dokumentów. Ponadto, ta połowa dochodów stanowiła mniej niż przeciętna zarobków w gospodarce w 1984r.. Trudno zatem ocenić, że wnioskodawca mógłby w tamtym czasie zaoszczędzić więcej. Ocena dokonana w tym zakresie przez sąd I instancji i tak jest bardzo korzystna dla wnioskodawcy, a jak należy jeszcze raz podkreślić, nie przedstawiono ŻADNYCH konkretnych dowodów ją podważających.

Wniosek

Należało podwyższyć wysokość zasądzonego odszkodowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy podwyższył wysokość zasądzonego odszkodowania. Połowa z uzyskanych w 1984r. zarobków to 13 885,23,-st. zł /27 770,46 :2/, a połowa dochodów w trakcie odbywania kary to 4 526,55,-st.zł /9 053,09 : 2/. Różnica wynosi, w zaokrągleniu do jedności, 9 359,-st. zł. A zatem wskaźnik waloryzacji wynosi 0,56 / 9 359 : 16 838/. Przeliczając to wg przyjętych przez sąd rozstrzygający reguł, 0,56 x 5274,95,-zł / średnia płaca w gospodarce w IV kwartale 2019r./ x 4 miesiące pozbawienia wolności daje, w zaokrągleniu do jedności, 11 816,- zł. (...) niekwestionowane kwoty 680,-zł i 120,-zł, łącznie 12 616,-zł. Ponieważ sąd I instancji zasądził tytułem odszkodowania 9 504,-zł, różnica wynosi 3 112,-zł. I taką dodatkową kwotę zasądził Sąd Apelacyjny z odsetkami od dnia prawomocności/ a więc wymagalności/ wyroku.

3.3.

Nadto, pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił:

„III. Ponadto w zakresie zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia, na zasadzie art. 427 § 2 oraz art. 438 § 1 a) k.p.k., wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucam obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- naruszenie art. 481 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie na skutek przyjęcia i rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek przez Sąd I instancji zasądzonej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 36.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia oraz odszkodowania w wysokości 9.504,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, podczas gdy wnioskodawca wykazywał w tym zakresie w żądaniu wniosku odsetki ustawowe za opóźnienie.

IV. Z ostrożności procesowej, co do odszkodowania i zadośćuczynienia, wyżej wymienionemu wyrokowi zarzucam:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na niedostatecznym ustaleniu rozmiaru krzywdy K. J. (1), a w konsekwencji niewzięciu pod uwagę wszystkich okoliczności mających wpływ na wymiar krzywdy, w tym takich zdarzeń, które potęgowały jego krzywdę fizyczną i psychiczną, tj. niedocenienie w odpowiednim stopniu warunków, w jakich K. J. (1) przebywał w izolacji, represyjnej formy przesłuchań, trwałych zmian w psychice żony wnioskodawcy, pomimo tego, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika ww. stan faktyczny sprawy, a uznanie powyższej krzywdy przez Sąd I instancji jedynie na podstawie niedostatecznie ustalonych okoliczności w postaci uznania okresu izolacji, znęcania, pozbawienia kontaktu z rodziną, podczas gdy względy merytoryczne i racjonalne wskazują, iż nieuzasadniona jest ocena represji doznanych przez wnioskodawcę na zasadzie stwierdzenia braku analogii do ogólnych warunków, jakie panowały w więzieniach w okresie stalinowskim przy jednoczesnym odmówieniu wnioskodawcy uznania rzeczywistej doznanej represji wynikającej z poszanowania zasady humanitaryzmu;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez nietrafne przyjęcie, że w okresie internowania wnioskodawcy w jego majątku nie powstała wskazana we wniosku szkoda, podczas gdy utrata realnych dochodów powinna być określona w pełnym zakresie, a w konsekwencji niesłuszne jest częściowe oddalenie przedmiotowego wniosku w tym zakresie.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak w rozważaniach w pkt.3.1 i 3.2.

Wniosek

Uwzględniając częściowo apelację, podwyższono zarówno wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, jak i odszkodowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w pkt.3.1 i 3.2 .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższono wysokość zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak opisano w pkt.3.1 i 3.2 .

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23.02.1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych /.../, wydatki postępowania odwoławczego obciążają Skarb Państwa.

7.  PODPIS

del. SSO Dorota Mazurek SSA Andrzej Olszewski SSA Małgorzata Jankowska

3.3.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość zasądzonych zadośćuczynienia i odszkodowania.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana