Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 maja 2021 r.

Pozwem z dnia 4 sierpnia 2020 r. powód L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego B. M. S.A. kwoty 1 597,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 341,93 zł 3 lata wstecz od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, od kwoty 126,78 zł od dnia 16 maja 2018 r. oraz od kwoty 129,28 zł od dnia 16 maja 2018 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany bank zawarł z K. D. jako kredytobiorcą następujące umowy kredytu konsumenckiego:

- umowę nr (...) na kwotę 15 300 zł, zawartą w dniu 16 sierpnia 2016 r.,

- umowę nr (...) na kwotę 1 500 zł, zawartą w dniu 27 września 2017 r.,

- umowę nr (...) na kwotę 1 500 zł, zawartą w dniu 13 października 2017 r.,

Pozwany w dniu wypłaty kredytów pobrał od konsumenta prowizję w wysokości 1 528,57 zł w związku z umową nr (...), prowizję w wysokości 164,85 zł w związku z umową nr (...) oraz prowizję w wysokości 164 zł w związku z umową nr (...). Prowizje te zostały sfinansowane w ten sposób, że pozwany pożyczył konsumentowi środki na ich zapłatę. Powód wskazał, że kredytobiorca dokonał wcześniejszej spłaty wyżej wymienionych kredytów konsumenckich, tj. umowę nr (...) w dniu 27 czerwca 2017 r., umowę nr (...) w dniu 30 kwietnia 2018 r., umowę nr (...) w dniu 30 kwietnia 2018 r. W konsekwencji pozwany bank był zobowiązany do rozliczenia z konsumentem spornych kwot w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszych spłat. Powód powołał się na treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 11 września 2019r. w sprawie C-383/18 (L.), zgodnie z którym przepisy dyrektywy o kredycie konsumenckim (...) w sprawie umów o kredyt konsumencki należy interpretować w ten sposób, że prawo do obniżki kredytu po jego wcześniejszej spłacie obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta, nie tylko te związane z trwaniem umowy, ale także te płatne jednorazowo.

Powód wskazał, że roszczenie o zwrot prowizji nabył od kredytobiorcy na podstawie umów przelewu wierzytelności z dnia 21 lipca 2020 r. i 22 lipca 2020 r. Wskazał przy tym, że pozwany bank został zawiadomiony, w związku z każdą z zawartych umów, o dokonanych przelewach wierzytelności i doręczono mu oryginał oświadczenia konsumenta o zwolnieniu pozwanego z tajemnicy bankowej. Powód podniósł, że kwota dochodzona pozwem obejmuje należny kredytobiorcy proporcjonalny zwrot prowizji. (pozew k. 3-5)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu.

Pozwany przyznał, że łączyły go z K. D. umowy opisane w pozwie, jednakże przeczył istnieniu podstawy do zwrotu na rzecz K. D. części prowizji pobranej przy udzielaniu kredytów. Podniósł, iż pobrana prowizja w związku z każdą z zawartych umów stanowiła tę część wynagrodzenia pozwanego banku, która związana była wyłącznie z czynnościami przedkontraktowymi i kosztami pozwanego, a swym zakresem obejmowała wyłącznie świadczenia w postaci jednorazowych czynności, które dotyczyły rozpatrzenia wniosku kredytowego oraz udzielenia kredytu. Jak zostało wskazane w dalszej części uzasadnienia wysokość tej prowizji w żaden sposób nie była uzależniona od okresu trwania umowy, a od wysokości otrzymanego kredytu i jako taka nie powinna podlegać proporcjonalnemu obniżeniu na podstawie art. 49 u.k.k.

Pozwany wskazał, iż powołana przez powoda wykładnia dyrektywy o kredycie konsumenckim (...) dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 11 września 2019 r. wydanego w sprawie C-383/18, nie jest wiążąca dla pozwanego i wywołuje tylko skutki bezpośrednie wobec państw członkowskich UE co do obowiązku jej implementacji, a ponadto umowa została zawarta oraz całkowicie spłacona przed wskazanym wyrokiem. Wiążące nie są również same przepisy Dyrektywy. Strona pozwana podniosła także, iż wykładnia zaprezentowana przez TSUE jest uzasadniona celami ochrony konsumentów i nie powinna odnosić się wobec cesjonariusza, będącego przedsiębiorcą. Wskazał, że powoływanie się przez powoda na art. 49 u.k.k. stanowi nadużycie prawa podmiotowego. (odpowiedź na pozew – k. 57-65)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2016 r. pomiędzy konsumentem K. D. a B. M.S.A. z siedzibą w W. została zawarta umowa pożyczki gotówkowej nr (...). Kwota do wypłaty na podstawie umowy wyniosła 21 069,24 zł (§ 5) (tj. całkowita kwota pożyczki 15300 zł oraz prowizja i kredytowana składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia) i stanowiła podstawę do obliczania oprocentowania pożyczki. Zgodnie z § 5 ust. 3 i 4 umowy wskazano, że okres spłaty pożyczki to 84 miesiące począwszy od października 2016 r. Data płatności raty przypadała w 10. dniu każdego miesiąca. Wysokość miesięcznej raty wynosiła 328,28 zł (§ 5 ust. 6). Prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wyniosła 1 528,47 zł i pobierana była przez jej doliczenie do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłacanej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w umowie (§ 6 ust. 2). (umowa nr (...) k. 12-14 )

Dnia 27 września 2017 r. K. D. zawarła z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Kwota do wypłaty na podstawie umowy wyniosła 1 814,69 zł (§ 5) (tj. całkowita kwota pożyczki 1500 zł oraz prowizja i kredytowana składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia) i stanowiła podstawę do obliczania oprocentowania pożyczki. Zgodnie z § 5 ust. 3 i 4 umowy wskazano, że okres spłaty pożyczki to 30 miesięcy począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym została zawarta umowa, natomiast data płatności raty przypadała w 15. dniu każdego miesiąca. Wysokość miesięcznej raty wynosiła 66,93 zł (§ 5 ust. 6). Prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wyniosła 164,85 zł i pobierana była przez jej doliczenie do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłacanej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w umowie (§ 6 ust. 2). ( umowa nr (...) k. 17-19)

Dnia 13 października 2017 r. K. D. zawarła z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Kwota do wypłaty na podstawie umowy wynosiła 1 814,69 zł (§ 5), (tj. całkowita kwota pożyczki 1500 zł oraz prowizja i kredytowana składka z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia) i stanowiła podstawę do obliczania oprocentowania pożyczki. Zgodnie z § 5 ust. 3 i 4 umowy wskazano, że okres spłaty pożyczki to 30 miesięcy począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym została zawarta umowa. Data płatności raty przypadała w 10. dniu każdego miesiąca. Wysokość miesięcznej raty wynosiła 66,93 zł (§ 5 ust. 6). Prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wyniosła 164,85 zł i pobierana była przez jej doliczenie do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłacanej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w umowie (§ 6 ust. 2). ( umowa nr (...) k. 22-24)

Pożyczkobiorca dokonał wcześniejszej całkowitej spłaty zadłużenia, wynikającego z umowy nr (...) w dniu 27 czerwca 2017 r., natomiast z umów nr (...) w dniu 30 kwietnia 2018 r. (wydruk zobowiązań kredytowych k. 16-16v., 21-21v., 26-26v., oświadczenia o dokonaniu całkowitej spłaty kredytu k. 30, 31, 32)

W dniach 21 lipca 2020 r. oraz 22 lipca 2020 r. K. D. zawarła z powodem umowy cesji wierzytelności nr (...), (...) oraz nr (...). Przedmiotem umowy nr (...) był przelew wierzytelności pieniężnej wynikającej z umowy pożyczki nr (...), przedmiotem umowy nr (...) był przelew wierzytelności pieniężnej wynikającej z umowy pożyczki nr (...), zaś przedmiotem umowy nr (...) był przelew wierzytelności pieniężnej wynikającej z umowy pożyczki nr (...). Wskazane wierzytelności zgodnie z umową przysługiwały cedentowi w stosunku do B. M. S.A. z tytułu zwrotu wszelkich nienależnie pobranych opłat i kosztów oraz zwrotu kosztów w związku z przedterminową spłatą pożyczek wynikających z w/w umów wraz ze wszystkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami (umowa cesji nr (...) k.. 33-33v., umowa cesji nr (...) k. 35-35v., umowa cesji nr (...) k . 37-37v.)

Pismami z dnia 21 lipca 2020 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanych przez pożyczkobiorcę przelewach wierzytelności, a także o wyrażeniu przez pożyczkobiorcę zgody na uchylenie tajemnicy bankowej na rzecz powoda. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwot: 1 341,93 zł, 126,78 zł oraz 129,28 zł w terminie 3 dni od dnia doręczenia każdego z wezwań do zapłaty. (wezwanie do zapłaty – k. 39, 40, 41, potwierdzenie nadania korespondencji – k.42-43)

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne oraz o wyżej powołane dokumenty i kopie dokumentów, które uznał w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny oraz niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę, materiał dowodowy.

Strona pozwana w toku postępowania podnosiła, że okoliczność wcześniejszej spłaty kredytu nie jest okolicznością bezsporną i niekwestionowaną. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że każda ze stron jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących faktów (art. 3 k.p.c. i art. 210 § k.p.c.), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej w zasadzie nie czyni zadość temu obowiązkowi. Tymczasem pozwany poprzestał na ogólnym stwierdzeniu braku wykazania przez powoda wcześniejszej spłaty kredytu, nie przedstawiając zarazem twierdzeń, iż kredyt został spłacony w innym terminie lub nadal jest spłacany. Pozwany zaniechał przedstawienia konkretnych faktów odnośnie sposobu wykonania umowy, pomimo, że jako pożyczkodawca posiadał wszelkie niezbędne informacje do przedstawienia faktów odnośnie spłaty pożyczki. Stanowisko prezentowane przez pozwanego co do tej kwestii nie jest ponadto konsekwentne. Pozwany w odpowiedzi na pozew początkowo wskazał na nieudowodnienie wcześniejszej spłaty. Na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2021 r. pełnomocnik pozwanego wskazał, że z dokumentów załączonych przez powoda nie wynika okoliczność wcześniejszej spłaty kredytu. Jednocześnie wskazał, że pozwany nie wypowiada się co do kwestii czy umowa nadal obowiązuje, czy też kredyty zostały spłacone w innej dacie.

Powyższe stanowisko pozwanego odnośnie wcześniejszej spłaty kredytów, w powiązaniu z dokumentami przedłożonymi przez powoda, pozwalało Sądowi na przyjęcie, że powód w sposób wystarczający udowodnił fakt wcześniejszej spłaty kredytów. Załączone wydruk z BIK dzięki temu, że odnoszą się do daty zawarcia poszczególnych umów i kwot pożyczek pozwalają przyjąć, iż zawierają one dane dotyczące wcześniejszej spłaty pożyczek, z którymi jest związane dochodzone roszczenie. Oceniając te dokumenty nie można pomijać tego, iż pozwany poprzestał na ogólnym stwierdzeniu, że nie mogą one być dowodem wykazującym wcześniejszą spłatę pożyczki, nie zarzucając, aby zawierały one niezgodne z prawdą dane. Z treścią wydruku z BIK korespondują złożone K. D. oświadczenia o dokonaniu całkowitej spłaty kredytu (k. 30-32). Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż wobec nieskutecznego zaprzeczenia przez pozwanego wcześniejszej spłaty pożyczek i z uwagi na przedstawione przez powoda dokumenty, Sąd uznał, iż powód udowodnił, iż do wcześniejszych całkowitych spłat kredytów dochodziło w datach wskazanych w pozwie.

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r., o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm., dalej jako: u.k.k.), zgodnie z którym w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Definicja legalna terminu „całkowity koszt kredytu” znajduje się w art. 5 pkt 6 u.k.k., zgodnie z którą całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności są to odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy (lit. a), a także koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach (lit. b). Wyjątkiem są koszty opłat notarialnych ponoszone przez konsumenta, które nie stanowią całkowitego kosztu kredytu.

Przywołany przepis art. 49 u.k.k. określa mechanizm obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty przed terminem określonym w umowie, ustanawiając zasadę proporcjonalnej redukcji także kosztów poniesionych przez konsumenta przed spłatą kredytu. Przepis ten należy interpretować zgodnie z istotą i celem ustawy o kredycie konsumenckim, który ma na celu zmniejszenie ciężarów finansowych kredytobiorcy-konsumenta. Intencją ustawodawcy było nieróżnicowanie możliwości obniżenia kosztu kredytu ze względu na jego charakter i czas, na jaki został zawarty. W literaturze wskazuje się, że w związku z dokonaniem przedterminowej spłaty kredytu, obniżeniu powinny ulec także wszelkie koszty składające się na całkowity koszt kredytu, takie jak opłaty i prowizje z tytułu wykonania przez bank czynności jednorazowych, choćby nie dotyczyły okresu obowiązywania umowy (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Ponadto wskazuje się, że koszty, od których ponoszenia konsument zostaje zwolniony na podstawie art. 49 u.k.k., obejmują wszelkie świadczenia na rzecz kredytodawcy, które przekraczają wysokość kapitału. Zakres tych kosztów pozostaje szerszy od całkowitego kosztu kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., może bowiem obejmować również roszczenia powstałe już po zawarciu umowy i niemożliwe do przewidzenia przez kredytodawcę w chwili jej zawarcia (K. Osajda (red.) Komentarz do art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, Legalis 2019). Także w judykaturze wskazuje się na możliwość domagania się przez konsumenta obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego całkowitej, przedterminowej spłaty, w tym także obniżenia prowizji za udzielenie kredytu (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19). Podobne stanowisko zajął Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18 L. sp. z o.o. przeciwko (...) im. (...), S. B.S.A. oraz m. (...) S.A. TSUE uznając, że art. 16 ust. 1 Dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku przedterminowej spłaty kredytu obejmuje wszystkie nałożone na konsumenta koszty. W uzasadnieniu przywołanego wyroku TSUE wskazał, że dokonując wykładni art. 16 ust. 1 Dyrektywy 2008/48/WE wzięto pod uwagę kontekst oraz cele regulacji, a nie wyłącznie brzmienie przepisu w różnych wersjach językowych. W związku z powyższym, zarzut pozwanego podważający zasadność wykładni TSUE w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu, także z samej treści umów wynika, że prowizja stanowi część całkowitego kosztu kredytu, bowiem wchodziła w skład wypłaconej kwoty pożyczki.

Pozwany wskazał na niezasadność wyroku TSUE w przedmiotowej sprawie, gdyż wyrokiem tym związany jest jedynie sąd zadający pytanie prejudycjalne. Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.2004.90.864/2 z dnia 2004.04.30), TSUE jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym o wykładni Traktatów oraz aktów przyjętych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii. Sądy krajowe w swoich wyrokach powinny przyjmować interpretację przepisów prawa unijnego zgodnie z wykładnią TSUE, a stosując prawo unijne sąd krajowy jest związany wykładnią dokonaną przez TSUE (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19). Podobne stanowisko jest wyrażone także w doktrynie, gdzie wskazuje się, że bez znaczenia pozostaje to, że odpowiedź na pytanie prejudycjalne wiąże jedynie sąd krajowy. Polska zobowiązała się do pełnej implementacji art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE do wewnętrznego porządku prawnego, a następnie do zapewnienia stosowania przepisu prawa wewnętrznego implementującego art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE (art. 49 ust. 1 u.k.k.), w związku z czym wpływ przytoczonego wyroku na orzecznictwo nie powinien budzić wątpliwości. (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Sąd nie podzielił również zdania pozwanego, iż wykładania dyrektywy, której dokonał TSUE nie odnosi się do spraw, w których umowy pożyczki zostały zawarte oraz spłacone przed dniem wydania orzeczenia, w którym to dokonano tejże wykładni. W ocenie Sądu wykładnia dotyczy całego okresu obowiązywania przepisu i ma zastosowanie zarówno w sprawach, gdzie umowa pożyczki została spłacona przed dniem 11 września 2019 r., jak również po tej dacie.

Za bezzasadny Sąd uznał zarzut pozwanego dotyczący nadużycia prawa poprzez wstąpienie przez powoda w prawa kredytobiorcy jako konsumenta. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Natomiast zgodnie z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Wskazać należy, że na mocy umowy cesji dochodzi do pochodnego nabycia wierzytelności, a cesjonariusz nabywa wierzytelność w kształcie i stanie, w jakim przysługiwała ona cedentowi. Zatem nabyta wierzytelność przez cesjonariusza jest tożsama z wierzytelnością zbytą przez cedenta, przez co cesjonariusz może dochodzić spełnienia świadczenia od dłużnika na tych samych zasadach jakie przysługiwały cedentowi. W ocenie Sądu dokonanie przelewu wierzytelności przez konsumenta nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż ma on możliwość uzyskania części świadczenia z pominięciem drogi sądowej. Nabycie wierzytelności przez powoda było zatem skuteczne.

Pozwany kwestionował także wysokość roszczenia. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał okres kredytowania każdej z zawartej umów.

Umowa nr (...) została zawarta 16 sierpnia 2016 r. Pożyczkobiorca dokonał całkowitej spłaty pożyczki 27 czerwca 2017 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 315 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień przy uwzględnieniu okresu pożyczki (2611 dni) wynosi 0,59219048 zł. Kwota należna pożyczkodawcy wynosi zatem 186,54 zł (0,59219048zł x 315 = 186,54 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 1 341,93 zł (1 528,47 zł – 186,54 zł = 1 341,93 zł).

Umowa nr (...) miała trwać 931 dni i została zawarta 27 września 2017 r. Pożyczkobiorca dokonał całkowitej spłaty pożyczki 30 kwietnia 2018 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 215 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień wynosi 0,17706767 zł (164,85 zł:931= 0,17706767 zł). Kwota należna pożyczkodawcy wynosi zatem 38,07 zł (0, (...) = 38,07 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 126,78 zł (164,85 zł – 38,07 zł = 126,78 zł).

Umowa nr (...) miała trwać 940 dni i została zawarta 13 października 2017 r. Pożyczkobiorca dokonał całkowitej spłaty pożyczki 30 kwietnia 2018 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 199 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień wynosi 0,17537234 zł (164,85 zł:940≈ 0,17537234 zł). Kwota należna pożyczkodawcy wynosi zatem 34,89 zł (0,17537234 x 199 ≈ 34,89 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 129,96 zł (164,85 zł – 34,89 zł = 129,96 zł). Powód domagał się zwrotu prowizji z tytułu tej umowy w wysokości 129,28 zł, co też Sąd uwzględnił. Ostatecznie Sąd w pkt I wyroku na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.k zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1597,99 zł (1341,93+126,78+129,28)

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od powyższej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu, tj. liczone od kwoty 1 341,93 zł za okres od dnia 4 sierpnia 2017 r. (od dnia przypadającego 3 lata wstecz od dnia wniesienia pozwu) do dnia zapłaty oraz liczone od kwoty 256,06 zł za okres od dnia 16 maja 2018 r. do dnia zapłaty. Pozwany, stosownie do art. 52 u.k.k. na rozliczenie kredytu miał 14 dni od dnia całkowitej spłaty pożyczki. Skoro pożyczkobiorca dokonał wcześniejszej całkowitej spłaty zadłużenia, wynikającego z umowy nr (...) w dniu 27 czerwca 2017 r., natomiast z umów nr (...) w dniu 30 kwietnia 2018 r., to terminy na rozliczenie prowizji upływały odpowiednio w dniach 11 lipca 2017 r. i 14 maja 2018 r. Po upływie tych terminów pozwany pozostawał w opóźnieniu, co uprawniało Sąd do zasądzenia odsetek od dat późniejszych wskazanych w pozwie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty powoda złożyła się opłata od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. O odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawia art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

sędzia Jakub Kowalczyk

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia.

sędzia Jakub Kowalczyk