Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 r. w Piszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 34 014,14 zł (trzydzieści cztery tysiące czternaście złotych 14/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 30 323,90 zł (trzydzieści tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote 90/100) od dnia 22.06.2021r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego K. S. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1 536,89 zł ( jeden tysiąc pięćset trzydzieści sześć złotych 89/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

III.  Odstępuje w pozostałym zakresie od obciążania pozwanego K. S. kosztami procesu na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Sygn. akt I C 339/21

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2021 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko K. S. o zapłatę kwoty 34 014,14 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 30 323,90 zł od dnia 22.06.2021r. do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kosztów odpisu poświadczonych notarialnie pełnomocnictw przedłożonych do sprawy w łącznej kwocie 3,69 zł.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 15.07.2016r. pomiędzy powódką, a pozwanym, na podstawie której pozwany otrzymał umówioną kwotę zobowiązując się jednocześnie do jej zwrotu na warunkach ściśle określonych w umowie. W związku z niewywiązywaniem się przez pozwanego z umowy i brakiem spłat, powódka wypowiedziała umowę pożyczki, co spowodowało, że roszczenie o zwrot pożyczki stało się natychmiast wymagalne. Powódka wskazała, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się:

- należność główna w kwocie 30 323,90 złotych,

- skapitalizowane odsetki umowne w kwocie 3 690,24 zł naliczone do 21.06.2021r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w niniejszej sprawie w dniu 27 lipca 2021 roku Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwany K. S. w przepisanym terminie wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Na wstępie pozwany podniósł, że został pokrzywdzony przez przestępcze działania J. W., za pośrednictwem której zawarł umowy kredytowe, w tym przedmiotową umową pożyczki z powódką. Działając jako pośrednik finansowy, na podstawie upoważnień, J. W. składała w różnych bankach, w imieniu i na rzecz znacznej grupy osób, wnioski o przyznanie kredytów gotówkowych. Proceder polegał na tym, że w kilku bankach, tego samego dnia, udzielano tym samym osobom kredytów gotówkowych na kwoty, które łącznie zdecydowanie przekraczały ich zdolność kredytową. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach wydanym w sprawie II K 41/20, J. W. skazana została za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i inne, na szkodę m.in. pozwanego.

Pozwany podniósł, że w ramach prowadzonego przez Prokuraturę śledztwa ustalono, iż wspólnie i w porozumieniu ze skazanymi w sprawie II K 41/20, działali również pracownicy banków udzielających pokrzywdzonym kredytów i pożyczek, uzyskując przy tym w krótkim czasie znaczną liczbę wniosków kredytowych wraz z nadzwyczaj wysoką prowizją. W efekcie w dniu 22 lipca 2020 roku Prokurator wszczął śledztwo pod sygn. akt PO I Ds. 98.2020 w sprawie udzielenia pomocnictwa przez inne osoby w oszustwie dokonanym przez pośrednika finansowego. Dlatego w ocenie pozwanego zasadnym jest ustalenie, czy w ww. śledztwie jako osoby podejrzane występują pracownicy powódki.

Niezależnie od powyższego, pozwany zakwestionował roszczenie powódki zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Podniósł zarzut braku wymagalności dochodzonego roszczenia. Wskazał, iż powódka nie udowodniła, że wypowiedziała umowę z zachowaniem wymogów określonych w art. 75c ustawy Prawo bankowe oraz, że wypowiedzenie to było skuteczne. Nadto pozwany podniósł, iż przedmiotowa umowa pożyczki zawierała klauzule abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. oraz, że pożyczka została udzielona bez uprzedniego poczynienia przez powódkę rzetelnych ustaleń w przedmiocie posiadania bądź nieposiadania przez pozwanego zdolności kredytowej. Na koniec pozwany podniósł zarzut nie udowodnienia przez powódkę istnienia oraz wysokości dochodzonego roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

K. S. wystąpił do (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z wnioskiem o udzielenie pożyczki. Do wniosku załączył swoje zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości osiąganego z tytułu wynagrodzenia za pracę dochodu.

Po pozytywnej weryfikacji w zakresie zdolności kredytowej pożyczkobiorcy, (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła w dniu 15 lipca 2016 roku z K. S. umowę pożyczki o numerze (...), na mocy której bank udostępnił pożyczkobiorcy kwotę 40 873,97 zł na sfinansowanie swoich potrzeb i prowizji bankowej. Umowa miała obowiązywać przez okres 120 miesięcy, do 25 lipca 2026 roku.

Strony ustaliły, że w związku z zawarciem umowy pożyczkobiorca poniesie następujące koszty: koszt prowizji za udzielenie pożyczki w kwocie 5 309,53 zł oraz odsetki od udostępnionego kapitału. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła na dzień zawarcia umowy 14,26%. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 9,99% w stosunku rocznym.

Wypłata kwoty 35 564,44 zł nastąpiła w dniu 16 lipca 2016 roku w formie przelewu na wskazany w dyspozycji przez pożyczkobiorcę rachunek bankowy.

K. S. zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należną prowizją i odsetkami w 120 miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych na rachunek pożyczki o numerze (...) do 25-ego dnia każdego miesiąca, począwszy od sierpnia 2016 roku. Wysokość raty pożyczki ustalono na kwotę 540,17 zł, z zastrzeżeniem, że pierwsza rata jest ratą wyrównującą i wynosi 640,85 zł.

W § 8 umowy strony ustaliły, że należności niespłacone w terminie stanowią zadłużenie przeterminowane, od którego Bank będzie uprawniony naliczać odsetki maksymalne za opóźnienie.

Strony ustaliły ponadto, że w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, Bank będzie uprawniony do wypowiedzenia umowy na piśmie z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. (§ 11 umowy)

Ponadto strony ustaliły, że pożyczkobiorca ma prawo bez podania przyczyny odstąpić od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia, poprzez złożenie Bankowi pisemnego oświadczenia o odstąpieniu od umowy. (§ 15 umowy)

(dowód: umowa pożyczki z dnia 15.07.2016r. k. 13-16; harmonogram spłat pożyczki k. 17-18v; potwierdzenie uruchomienia kredytu k. 19; zeznania pozwanego k. 117v-118)

K. S. uzyskane środki przekazał J. W., celem zainwestowania ich ze znacznym zyskiem na jego rzecz, w bliżej nieznany mu sposób. Zachęcony przez J. W., która jak się później okazało była twórcą tzw. „piramidy finansowej", w ciągu jednego dnia zwarł kilka umów w różnych bankach i tak uzyskane środki przekazał J. W., która zobowiązała się względem niego spłacać poszczególne raty zaciągniętych kredytów i pożyczek. Początkowo J. W. regularnie wywiązywała się z zobowiązania i spłacała raty. Problemy z terminową spłatą rat pożyczki pojawiły się w sierpniu 2017 roku. Po zaprzestaniu spłaty przez J. W., raty pożyczki spłacane były przez K. S.. Ostatnia pełna rata pożyczki została uiszczona w marcu 2020 roku.

W związku z powstaniem zadłużenia przeterminowanego, pismem z dnia 26 czerwca 2020 roku, nadanym listem poleconym w dniu 30 czerwca 2020 roku, Bank wezwał K. S. do zapłaty w terminie 14 dni zaległości w spłacie pożyczki w łącznej kwocie 1 491,30 zł obejmującej wymagalny kapitał, odsetki umowne i odsetki karne. Jednocześnie Bank poinformował pożyczkobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania tego wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Zakreślone terminy upłynęły bezskutecznie. Dlatego pismem z dnia 24 lipca 2020 roku, doręczonym K. S. w dniu 5 sierpnia 2020 roku, Bank wypowiedział umowę pożyczki zawartą 15 lipca 2016 roku z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

(dowód: historia operacji na rachunku bankowym do spłaty pożyczki k . 21-22; wezwanie do zapłaty z 26.06.2020r. k. 20; oświadczenie z 24.07.2020r. o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem doręczenia k. 23-24; zeznania pozwanego k. 117v-118)

Na dzień wniesienia pozwu w przedmiotowej sprawie, zadłużenie K. S. z tytułu umowy pożyczki numer (...) zawartej 15 lipca 2016 roku, wynosiło łącznie 34 014,14 złotych, w tym:

-

należność główna w kwocie 30 323,90 zł,

-

skapitalizowane odsetki umowne i karne w kwocie 3 690,24 zł.

(dowód: zestawienie operacji na rachunku bankowym do spłaty pożyczki k. 21-22)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 2 kwietnia 2021 roku wydanym w sprawie II K 41/20, J. W. została uznana winną m.in. tego, że w okresie od stycznia 2015 roku do 30 sierpnia 2018 roku i od 1 września 2018 roku do marca 2019 roku w E., S., G., Ł., O. i innych miejscowościach, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wymienione w pkt I. aktu oskarżenia osoby (za wyjątkiem wskazanych w ppkt 63 E. i P. C.), w ten sposób, że pod pozorem współpracy z firmą (...) Sp. z o.o. (...), która w rzeczywistości nie miała miejsca, wprowadziła w błąd te osoby co do zamiaru i sposobu zainwestowania środków finansowych pochodzących ze środków własnych tych osób oraz z kredytów bankowych zaciągniętych przez te osoby w wyniku nakłonienia i udzielenia przez nią pomocy polegającej na przygotowaniu wniosków kredytowych, skontaktowaniu się z pośrednikami kredytowymi, poinstruowaniu o sposobie rozmawiania z pracownikami banków oraz o możliwości wykorzystania rzekomej luki w prawie pozwalającej na wzięcie kilku kredytów jednego dnia przez tę samą osobę oraz przez faktyczne organizowanie podpisania umów kredytowych poszczególnych klientów w jeden dzień lub bliskie sobie dni, a także przez wprowadzenie w błąd co do możliwości przejęcia spłaty tych kredytów przez inne osoby, wykorzystując ponadto wadliwe i sporządzone dla pozoru czynności cywilnoprawne, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu, a w szczególności w ten sposób, że:

(…)

ppkt 24. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. i K. S. poprzez nakłonienie do wzięcia kredytów:

a)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 159 994,02 zł, przy czym wypłacono 106 940 zł,

b)  w banku (...) S.A. w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 50 000,01 zł, przy czym wypłacono 43 505 zł,

c)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 99 914,98 zł, przy czym wypłacono 86 926,03 zł,

d)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 200 000 zł, przy czym wypłacono 133 000 zł,

e)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 19 148,90 zł, przy czym wypłacono 16 947,43 zł,

f)  w banku (...) S.A. w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 40 873,97 zł, przy czym wypłacono 35 564,44 zł,

g)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 201 936,38 zł, przy czym wypłacono 146 000 zł,

h)  w banku (...) w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...)\ (...), w kwocie 225 326,40 zł, przy czym wypłacono 192 000 zł,

i)  w banku (...) S.A., w dniu 15.07.2016r., nr umowy (...), w kwocie 130 000 zł, przy czym wypłacono 100 000 zł,

a następnie do przekazania jej pieniędzy z tych kredytów w kwocie nie mniejszej niż 804 311,57 zł, czym działała na szkodę D. i K. S.,

(…)

tj. czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i skazana na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 500 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 300 złotych. Jednocześnie orzeczono wobec niej obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych, przy czym na rzecz pokrzywdzonych D. i K. S. kwoty 804 311,57 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

(dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach k. 54-88v)

Nie ustalono dotychczas, aby w przestępczym procederze brali udział pracownicy (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: pismo informacyjne z Prokuratury Okręgowej w Suwałkach k. 91)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczy bezsprzecznie o tym, że strony zawarły w dniu 15 lipca 2016 roku umowę pożyczki nr (...). Zarówno fakt zawarcia umowy, jak też wypłacenia pozwanemu środków tytułem udzielonej pożyczki, nie był przez pozwanego kwestionowany. Przesłuchany w charakterze strony pozwany przyznał, że podpis widniejący pod umową i wnioskiem o udzielenie kredytu został złożony przez niego. Wskazał, że przekazał J. W. zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości swoich dochodów. Nie zaprzeczył również, że w czasie obowiązywania przedmiotowej umowy po stronie pożyczkobiorcy nie doszło do wywiązania się z jej warunków, co stanowiło podstawę do wypowiedzenia umowy przez pożyczkodawcę. Pozwany zakwestionował natomiast wymagalność roszczenia, podnosząc zarzut niezastosowania przez pożyczkodawcę procedury restrukturyzacyjnej z art. 75c ustawy Prawo bankowe i nieudowodnienia skutecznego wypowiedzenia umowy. Zakwestionował też wysokość dochodzonego roszczenia, w tym wysokość naliczonych przez powoda odsetek, a ponadto podniósł, iż przedmiotowa umowa zawierała klauzule abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c.

Wszystkie podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów, uznać należy za chybione.

Odpowiedzialność pozwanego względem strony powodowej wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083). Zgodnie z powołanym przepisem, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Ponadto zgodnie z treścią art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

Zgodnie zaś z treścią 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (§ 2).

Z definicji pożyczki można wysnuć wniosek, iż umowa ma charakter dwustronnie zobowiązujący, gdyż pożyczkodawca zobowiązany jest do udzielenia pożyczki, a później uprawniony jest do otrzymania spłaty, natomiast pożyczkobiorca ma uprawnienie do otrzymania przedmiotu pożyczki i obowiązany jest do późniejszej spłaty.

Nadto, w § 8 umowy strony ustaliły, że należności niespłacone w terminie stanowią zadłużenie przeterminowane, od którego Bank będzie uprawniony naliczać odsetki maksymalne za opóźnienie oraz, że w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, Bank będzie uprawniony do wypowiedzenia umowy na piśmie z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia (§ 11 umowy).

Jak wynika z przedłożonego przez powódkę zestawienia operacji na rachunku bankowym do spłaty pożyczki, pozwany nie dotrzymał warunków umowy. Powołane dowody jasno wskazują, w jakiej wysokości kredyt został dotychczas spłacony oraz jaka kwota pozostała jeszcze do spłaty. Pełnomocnik strony pozwanej kwestionując wysokość zobowiązania zanegował fakt, że podstawę jego ustalenia stanowią dokumenty wygenerowane przez bank, jednak nie przedłożył zgodnie z regułą wyrażoną w art. 6 k.c. żadnych dowodów na to, że wygenerowane z sytemu bankowego zestawienie operacji na rachunku bankowym do spłaty pożyczki jest nierzetelne, bądź niewiarygodne.

Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zawarte w piśmie z dnia 24 lipca 2020 roku, zostało skutecznie doręczone pozwanemu w dniu 5 sierpnia 2020 roku, co pozwany pokwitował własnoręcznym podpisem. Nadto było ono dokonane z zachowaniem terminu przewidzianego w umowie pożyczki i wynikającego z treści art. 75c ust. 1 ustawy Prawo bankowe. Wypowiedzenie umowy pożyczki było poprzedzone wezwaniem do zapłaty zadłużenia pismem z dnia 26 czerwca 2020 roku w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania, które zostało nadane do pozwanego listem poleconym (k. 20). Jak wynika natomiast z treści wezwania z dnia 26 czerwca 2020 roku, strona powodowa należycie pouczyła pozwanego o możliwości restrukturyzacji zobowiązania. Pozwany przesłuchany w sprawie charakterze strony nie zaprzeczył, aby nie otrzymał zawiadomienie z dnia 26 czerwca 2020r. , w którym zawarte było pouczenie o możliwości złożenie przez pozwanego wniosku o restrukturyzację zobowiązania. Wobec powyższego wszelkie wymagania przewidziane w umowie pożyczki zawartej przez strony, jak i w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. - Prawo bankowe, zostały spełnione, skutkując złożeniem w pełni skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki. Tym samym, po upływie wskazanego w piśmie z dnia 24 lipca 2020 roku okresu wypowiedzenia, doszło do rozwiązania umowy pożyczki, w wyniku czego zobowiązanie zostało postawione w stan całkowitej wymagalności.

Odnosząc się do zarzutu zawarcia w umowie klauzul abuzywnych, w ocenie Sądu wysokość prowizji na poziomie 5 309,53 zł nie została rażąco zawyżona przez powoda w porównaniu ze świadczeniem uzyskanym przez pozwanego w kwocie 35 564,44 zł. Strona powodowa w sposób precyzyjny określiła w umowie wszelkie koszty pożyczki. Nie można wobec takiej treści umowy twierdzić, że nie była ona uzgodniona indywidualnie z pozwanym, jako konsumentem. Dopuszczalność zastrzeżenia prowizji w umowie pożyczki wynika z przewidzianej wart. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów i nie można z góry wyłączyć prawa stron do zamieszczenia tego rodzaju postanowień. Tego typu koszty pozaodsetkowe co do zasady mają na celu pokrycie kosztów ponoszonych przez kredytodawcę przy wykonywaniu określonych czynności. Przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim precyzuje maksymalną wysokość wspomnianych kosztów poprzez dodanie dwóch wartości: 25% całkowitej kwoty kredytu oraz 30% całkowitej kwoty kredytu obliczonej stosownie do długości okresu spłaty, przy czym wymieniona wartość 30% obowiązuje dla okresu jednego roku. W praktyce oznacza to, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą w skali roku przekroczyć 55% (25% + 30%), a w każdym wypadku 100% całkowitej kwoty kredytu. W razie ustalenia przez kredytodawcę, na podstawie umowy o kredyt konsumencki, kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu przekraczającej wartości maksymalne wskazane w tym przepisie, konsument jest zobowiązany wyłącznie do zapłaty kwoty odpowiadającej rzeczonym wartościom maksymalnym (art. 36a ust. 1 ustawy). Sąd zbadał, czy postanowienia przedmiotowej umowy odpowiadają przepisowi art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim i czy kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu zaciągniętego przez pozwanych nie przekraczają maksymalnej wysokości wyliczonej według zawartego w tym przepisie wzoru. Z wyliczeń wynika, iż wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu jest mniejsza od wyliczonej maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu oraz od kwoty faktycznie udzielonego kredytu. Tym samym Sąd uznał za wiążące postanowienia umowne w kwestionowanym zakresie.

Zdaniem strony pozwanej bank przy dokonaniu prawidłowej oceny zdolności finansowej kredytobiorcy nie powinien był udzielić pożyczki, a zatem to na powodzie winny ciążyć negatywne konsekwencje zawartej umowy. Przyznać należy rację pozwanemu w zakresie tego, że przepis art. 70 ustawy Prawo bankowe zobowiązuje bank do weryfikowania zdolności kredytowej. Obowiązek ten ma jednak charakter publicznoprawny, nie wywołuje żadnych konsekwencji w aspekcie prywatnoprawnym. Badanie zdolności kredytowej potencjalnego pożyczkobiorcy zależy natomiast od wielu czynników i nie jest zależne od pracowników banków, zaś ważność umowy kredytowej nie zależy od tego czy kredytobiorca miał zdolność kredytową. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego, powód nie zlekceważył weryfikacji zdolności kredytowej pozwanego. Uzyskał od pozwanego zaświadczenie o zarobkach. W ocenie Sądu, pozwany próbując przerzucić na powoda odpowiedzialność za udzielenie pożyczki, pomija zupełnie fakt, że sam wystąpił o jej udzielenie, jak się ostatecznie okazało nie mając możliwości finansowych jej spłacania.

Również próba wykazania, że to na skutek wprowadzenia w błąd przez J. W. pozwany zawarł przedmiotową umowę pożyczki, a dokonana przez niego czynność prawna obarczona jest wadą oświadczenia woli, nie mogła odnieść oczekiwanego skutku. Pozwany nie wykazał w toku niniejszego postępowania, by w czasie składania wniosku o pożyczkę jego stan zdrowia uniemożliwiał racjonalne podejmowanie decyzji, bądź też by znalazł się w sytuacji, w której z powodu wyjątkowych okoliczności musiał pozyskać nagle znaczne środki finansowe. Motywacją działań była chęć pozyskania szybkiego i łatwego zysku poprzez zainwestowanie znacznej sumy pieniędzy w przedsięwzięcie, za które odpowiedzialna była J. W.. Zapewnienie przez nią uzyskania szybkiego zysku z inwestycji w porównaniu do możliwości inwestycyjnych jakie oferują banki, powinno wzbudzić u pozwanego obawę, czy taka inwestycja jest bezpieczna i nie będzie skutkować utratą przez niego zdolności spłaty bieżących zobowiązań. Pozwany powinien mieć świadomość, że zaciąga zobowiązanie osobiste i obowiązek spłat będzie obciążał tylko jego. To, na co przeznaczył uzyskane środki, stanowiło ryzyko inwestycyjne, za które nie może obecnie odpowiadać powodowy Bank.

Okoliczność, że J. W. została skazana prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach i orzeczony został wobec niej obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych D. i K. S. kwoty 804 311,57 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, potwierdza jedynie to, że przedmiotowa umowa pożyczki z powódką została zawarta osobiście przez pozwanego. Był on świadomy, że to on podpisuje umowę i zaciąga zobowiązanie względem Banku. W tej sytuacji nie sposób przyjąć, że pozwany pozostawał w błędzie, co do czynności prawnej w postaci zawarcia umowy pożyczki. Powodowy bank nie może ponosić negatywnych konsekwencji ustaleń pożyczkobiorcy z osobą trzecią. Tego typu ustalenia oraz ostateczny wynik postępowania karnego w sprawie II K 41/20 ma znaczenie dla pozwanego, która ma ewentualne roszczenie wobec J. W..

Reasumując, strona powodowa wykazała źródło zobowiązania pozwanego, jego istnienie oraz wysokość. Tym samym Sąd Rejonowy na podstawie art. 720 k.c., art. 471 i nast. k.c. orzekł, jak w pkt I. sentencji wyroku.

Mając na uwadze wynik procesu Sąd, w oparciu o przepis art. 98 k.p.c., zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 536,89 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1 517 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwotę 2,89 złote tytułem zwrotu kosztów notarialnego uwierzytelnienia dokumentów przedłożonych do sprawy.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił w pozostałym zakresie od obciążania pozwanego kosztami procesu na rzecz powódki.