Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 lutego 2019 znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił A. M. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy po zmarłym 6 października 2015 roku W. R.. W uzasadnieniu częściowo podał te same argumenty, co w decyzji dotyczącej K. R.. Ponadto, powołał się na to, że A. M. nie spełniała warunków art. 13 ustawy wypadkowej. Organ rentowy wskazał, że komisja lekarska ZUS dnia 11 lutego 2016 roku stwierdziła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

(decyzja z dnia 05.02.2019 r. – b/k a.r.)

Od powyższej decyzji A. M. złożyła odwołanie, wnosząc o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w związku z którym, w dniu 6 października 2015 roku śmierć poniósł W. R.. Wniosła również o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powołała się na te same argumenty, jak K. R.. Ponadto wskazała, że jest całkowicie niezdolna do pracy, czego dowodem jest toczące się przed ZUS i sądem postępowanie w przedmiocie przyznania renty.

(odwołanie – k. 1-2v. a.s VI U 141/19)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasadzenie kosztów procesu powołując się na argumenty, jak w zaskarżonej decyzji i odpowiedzi na odwołanie.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6-7 a.s. VI U 141/19)

Sąd ustalił, co następuje:

A. M. była córką zmarłego w dniu 6 października 2015 roku W. R..

(odpis skrócony aktu małżeństwa – k. 4 a.r.; odpis skrócony aktu urodzenia – k. 6 a.r.)

W. R. od dnia 5 października 2015 roku był zatrudniony u K. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) i pracował jako palacz w kotłowni (...) w W..

(okoliczność niesporna)

W dniu 6 października 2015 roku W. R. został znaleziony w kotłowni. Lekarz stwierdził zgon, który nastąpił w wyniku zatrucia tlenkiem węgla.

(okoliczność niesporna, a nadto karta zgonu – k. 8 a.r.)

Matka odwołującej - K. R. wniosła do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew o ustalenie, że zdarzenie z dnia 5 października 2016 roku w wyniku którego śmierć poniósł W. R. stanowiło wypadek przy pracy.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 11 października 2018 roku w sprawie o sygn. akt (...) wydał wyrok, w którym ustalił, że zdarzenie z dnia 5 października 2015 roku w wyniku którego śmierć poniósł W. R. stanowiło wypadek przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wyrok jest prawomocny.

(pozew – k. 2-4 a.s. (...); wyrok z dnia 11.10.2018 r. w sprawie o sygn. akt (...) – k. 137 a.s. (...))

Wyrok z dnia 11 października 2018 roku o sygn. akt (...) ze stwierdzeniem prawomocności, karta zgonu, akt małżeństwa, akt urodzenia zostały w dniu 21 grudnia 2018 roku zostały przedłożone do organu rentowego.

Organ rentowy wezwał K. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) m.in. do przedłożenia sporządzonej karty wypadku zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 11 października 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...).

Pismo pozostało bez odpowiedzi ze strony K. Ś. jako pracodawcy zmarłego.

(wniosek z załącznikami – k.1-8 a.r.; pismo z dnia 04.01.2019 r. – k. 12-12v a.r.)

Decyzją z dnia 18 lutego 2016 roku znak: (...) organ rentowy odmówił A. M. prawa do renty rodzinnej. W uzasadnieniu wskazał, że komisja lekarska ZUS stwierdziła, że nie jest ona osobą całkowicie niezdolną do pracy. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 9 maja 2019 roku zmieniono wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie i przyznano A. M. prawo do renty socjalnej od 1 października 2017 roku do 30 września 2020 r. Odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

(okoliczności niesporne, a nadto decyzja z dnia 18.02.2016 r. – b/k a.r)

Powyższy stan faktyczny był częściowo niesporny miedzy stronami. Sąd dokonał ustaleń na podstawie dokumentów z akt sprawy, akt organu rentowego oraz dokumentów z akt sprawy o sygn. (...). Autentyczność powyższych dokumentów nie była kwestionowana przez strony w toku procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. M. jest uzasadnione, co skutkowało zmianą decyzji organu rentowego.

Podstawą materialnoprawną żądania był przepis art. 13 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 199, poz. 1673 ze zm.). Zgodnie z art. 13 ust. 1 cyt. Ustawy członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Odszkodowanie to przysługuje również w razie śmierci wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej rencisty, który był uprawniony do renty z ubezpieczenia wypadkowego.

W przedmiotowej sprawie nie była sporna okoliczność podlegania przez W. R. ubezpieczeniom społecznym, Organ rentowy odmawiając prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy powołał się na art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej tj. nieprzedstawienia protokołu wypadowego lub karty wypadku. Wskazał przy tym, że nie ma znaczenia fakt prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy ustalający wypadek przy pracy ponieważ ani Sąd, ani organ rentowy nie są nim związane.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga, że kwestia, czy zdarzenie z dnia 5 października 2015 r., któremu uległ zmarły W. R. w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 6 ustawy wypadkowej , miało charakter wypadku przy pracy - tj. czy było nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, spowodowało uraz oraz nastąpiło w związku z pracą - była wyłącznym przedmiotem postępowania, jakie toczyło się przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie pod sygn. (...). Prawomocnym wyrokiem, wydanym po przeprowadzeniu szczegółowego postępowania dowodowego, Sąd Rejonowy ustalił, że zdarzenie z dnia 5 października 2015 r., jakiemu uległ W. R. i co spowodowało jego śmierć było wypadkiem przy pracy w rozumieniu ustawy wypadkowej tj. art. 3 ust. 3 pkt 6 ustawy.

Sądowi rozpoznającemu sprawę z odwołania od decyzji znana jest treść orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 21.09.2004 r. (II UZP 8/08), powoływanego w niniejszej sprawie przez organ rentowy, zgodnie z którym „Organ rentowy rozpoznający wniosek o świadczenia z tytułu wypadku przy pracy nie jest związany prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie z powództwa pracownika przeciwko pracodawcy o ustalenie lub zmianę protokołu powypadkowego w zakresie uznania zdarzenia za wypadek przy pracy ( art. 365 § 1 KPC). Wyrok taki nie ma powagi rzeczy osądzonej w sprawie toczącej się na skutek odwołania od decyzji organu rentowego ( art. 366 KPC)”. Wyrażonego w tym orzeczeniu poglądu Sąd Rejonowy jednak nie podziela, przychylając się do obecnego w orzecznictwie, przeciwnego poglądu, zgodnie z którym: ,,prawomocny wyrok Sądu Rejonowego - Sądu Pracy wydany w sprawie o zmianę treści protokołu powypadkowego i ustalający, iż sporne zdarzenie jest wypadkiem przy pracy - ma znaczenie prejudycjalne i wiąże nie tylko zakład pracy, ale także organ rentowy w sytuacji, kiedy odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu pracownika spowodowanego wypadkiem w nieuspołecznionym zakładzie pracy - przysługuje od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych" (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 lutego 1999 r., III AUa 782/98, OSA 1999 nr 9, poz. 46). Zgodnie z art. 365 § 1 KPC, orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Zasadą wynikającą z art. 365 § 1KPC jest, że prawomocne orzeczenie nie ma mocy wiążącej wobec wszystkich. Wiąże strony, sąd, który je wydał, a także inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, zaś wobec innych osób orzeczenie jest skuteczne, jeżeli mamy do czynienia z tzw. rozszerzoną prawomocnością materialną orzeczenia, co w zasadzie ma miejsce "w wypadkach wskazanych w ustawie". Z prawomocnością orzeczenia sądowego związana jest powaga rzeczy osądzonej ( art. 366 KPC), przy czym jest to konstrukcja prawna odmienna – choć ściśle powiązana – z regulacją art. 365 § 1 KPC. Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Moc wiążąca orzeczenia ( art. 365 § 1 KPC) może być rozważana tylko wtedy, gdy rozpoznawana jest inna sprawa niż ta, w której wydano poprzednie orzeczenie oraz gdy kwestia rozstrzygnięta innym wyrokiem stanowi zagadnienie wstępne. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się tylko do faktu istnienia prawomocnego orzeczenia. Aspekt ten występuje, gdy w poprzednim postępowaniu, w którym zapadło prawomocne orzeczenie nie brała udziału choćby jedna ze stron nowego postępowania, a nie jest ona objęta prawomocnością rozszerzoną. Nie można bowiem takiej strony obciążać dalszymi skutkami wynikającymi z prawomocnego orzeczenia. Drugi aspekt mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest określony jako walor prawny rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej ( art. 365 § 1 KPC) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny (vide Kodeks Postępowania Cywilnego. Komentarz - komentarz do art. 365 KPC, red. prof. dr hab. Andrzej Zieliński, dr hab. Kinga Flaga-Gieruszyńska, C.H.Beck, 2017).

W ocenie Sądu wykładnia, zgodnie z którą organ rentowy nie jest związany treścią prawomocnego wyroku ustalającego, że zdarzenie jest wypadkiem przy pracy, jest wykładnią contra legem - sprzeczną z jednoznacznym brzmieniem przepisu art. 365 § 1 KPC. Przepis art. 365 § 1 KPC mówi bowiem wprost o związaniu prawomocnym wyrokiem wymienionych w nim podmiotów. Organ rentowy nie należy do „innych osób”, które są związane wyrokiem wyłącznie w sytuacjach, w których wskazuje na to ustawa, ale do „innych organów państwowych i organów administracji publicznej”, jest zatem objęty tzw. prawomocnością rozszerzoną już z mocy treści przepisu art. 365 § 1 KPC. Jak wynika z cytowanego wyżej stanowiska, sam fakt nie brania udziału w postępowaniu nie wpływa na moc wiążącą wyroku w sytuacji, gdy dany podmiot jest objęty prawomocnością rozszerzoną. Tym bardziej zatem fakt nie brania udziału w postępowaniu przez organy wskazane w treści art. 365 § 1 KPC, nie uchyla zdaniem Sądu Rejonowego mocy wiążącej wyroku dla tych organów. Co więcej – omawiany przepis wprost wskazuje, że wyrok wiąże sąd, który go wydał, jak również wszystkie inne sądy.

Przyjęcie wykładni, zgodnie z którą pomimo istnienia prawomocnego wyroku ustalającego istnienie wypadku przy pracy, organ rentowy ani sąd rozpoznający sprawę o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy nie jest związany treścią tego wyroku, prowadzi do pozbawienia znaczenia prawnego art. 365 § 1 KPC, (takie stanowisko prezentuje również I. Kunicki w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27.01.1998 r., II UKN 471/1997). Powyższej oceny w zakresie mocy wiążącej ustalenia wypadku przy pracy nie podważa argument, że w sprawach, w których zobowiązany do wypłaty odszkodowania jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych, obowiązuje inny tryb dochodzenia świadczeń, a mianowicie, iż ustalenie lub odmowa przyznania jednorazowego odszkodowania następuje w formie decyzji organu ubezpieczeniowego.

Organ ubezpieczeniowy jest uprawniony do odmowy przyznania odszkodowania, jeżeli pracownik składa wniosek o przyznanie świadczenia w oparciu o pozytywne ustalenie protokołu powypadkowego sporządzonego przez pracodawcę, a organ ubezpieczeniowy kwestionuje prawidłowość tych ustaleń. W takiej sytuacji, zasadność odmowy przyznania świadczenia i prawidłowości stwierdzeń protokołu powypadkowego – podlega kontroli sądowej – w trybie odwołania od decyzji organu rentowego. Z inną sytuacją (jak w niniejszej sprawie) mamy do czynienia, kiedy pracodawca odmawia uznania zdarzenia za wypadek przy pracy. Pozytywne dla pracownika ustalenie spornego między nim a zakładem pracy zdarzenia za wypadek przy pracy jest bowiem podstawą do złożenia wniosku do organu rentowego o jednorazowe odszkodowanie. Pracownik ma zatem interes prawny w żądaniu ustalenia zmiany treści protokołu powypadkowego, a rozstrzygnięcie w tym przedmiocie sporu przez właściwy sąd pracy jest wiążące w mocy art. 365 § 1 KPC dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (tak. uzasadnienie cytowanego wyroku z dnia 19 lutego 1999 r., III AUa 782/98).

Podjęta w sprawie o sygn. II UZP 8/08 uchwała Sądu Najwyższego jest kontynuacją wielokrotnie wyrażanego, ugruntowanego w orzecznictwie i praktyce sądowej poglądu, że niedopuszczalne jest dochodzenie w trybie art. 189 KPC ustalania faktów, także prawotwórczych, jeśli celem tego powództwa jest uzyskanie dowodu, który ma być wykorzystany w postępowaniu o świadczenia z ubezpieczenia społecznego. W konsekwencji w uchwale Sąd Najwyższy wskazał, że w rozpatrywanej przezeń sprawie „powódka nie miała interesu prawnego we wnoszeniu powództwa o sprostowanie protokołu powypadkowego, skoro ustalenie okoliczności i przyczyn mogło i powinno było nastąpić we właściwym trybie, w postępowaniu o jednorazowe odszkodowanie”. Zdaniem Sądu zgodnie z obecnie ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, powództwo o ustalenie lub sprostowanie treści protokołu powypadkowego jest dopuszczalne na podstawie art. 189 KPC. Podobnie za dopuszczalne uznaje się powództwo o ustalenie wypadku przy pracy. Uzyskanie orzeczeń ustalających istnienie wypadku przy pracy nie jest bowiem postępowaniem nakierowanym wyłącznie na „uzyskanie dowodów, które mają być wykorzystane w postępowaniu o świadczenia z ubezpieczeń społecznych”, ale jest istotne dla pracownika również z powodu ewentualnej uzupełniającej odpowiedzialności pracodawcy za skutki wypadku.

Stosowanie wykładni zaprezentowanej w cytowanej uchwale II UZP 8/08, w sytuacji gdy pracodawca kwestionuje charakter zdarzenia jako wypadku przy pracy (uznaje w protokole powypadkowym, że zdarzenie nie było wypadkiem przy pracy), a jednocześnie a pracownik zamierza dochodzić roszczeń odszkodowawczych i od organu rentowego, i od pracodawcy – powodowałoby każdorazowo konieczność dwukrotnego prowadzenia przed sądem postępowania mającego na celu ustalenie charakteru zdarzenia, czyli prowadzenie postępowania w dokładnie tym samym zakresie, najczęściej przez ten sam sąd. Jest to o tyle nieuzasadnione, że de facto wydłuża proces dochodzenia określonych roszczeń.

W ocenie Sądu norma prawna wynikająca z treści art. 365 § 1 KPC ma na celu zapobieżenie takim sytuacjom, a w konsekwencji służy ona uniknięciu niekorzystnej z punktu widzenia pewności i stabilności prawa sytuacji, w której w jednym z postępowań to samo zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy, zaś w drugim – nie. Na marginesie wskazać można również na kwestię kosztów dublowania postępowań sądowych i wydłużony czas dochodzenia roszczeń przez pracowników, co ma szczególne znaczenie w sprawach, w których – jak w niniejszej - wypadki przy pracy mają dla zdrowia i życia poszkodowanych pracowników dalekosiężne, negatywne skutki. Podkreślenia również wymaga, że obowiązek wypłaty jednorazowego odszkodowania przez organ rentowy nie może być porównywany do ustalenia odpowiedzialności różnych podmiotów za skutki tego samego zdarzenia (kiedy to prawomocność rozszerzona wyroków jest wyłączona, aby nie obciążać stron skutkami postępowań, w których nie brały udziału). Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi własnej odpowiedzialności za skutki wypadków przy pracy, a jedynie wypłaca świadczenia w sytuacji, gdy doszło do wypadku przy pracy, który spowodował uszczerbek na zdrowiu pracownika.

Jak wynika z ugruntowanego w orzecznictwie poglądu, organ rentowy nie jest stroną postępowania sądowego o ustalenie istnienia wypadku przy pracy, ustalenie charakteru zdarzenia odbywa się bowiem w postępowaniu pomiędzy pracownikiem i pracodawcą. Organ jest jedynie zobowiązany do wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy zdarzenie ma charakter wypadku i spowodowało uraz. Okoliczność, że organ rentowy nie brał udziału w postępowaniu, którego wyłącznym przedmiotem i celem było ustalenie, czy zdarzenie miało charakter wypadku przy pracy, nie może zdaniem Sądu Rejonowego podważać ustaleń Sądu dokonanych w tym postepowaniu. Jak wyżej wskazano, organ rentowy może zakwestionować protokół powypadkowy sporządzony przez strony, a decyzja odmawiająca wypłaty jednorazowego odszkodowania będzie w takim wypadku podlegała kontroli sądowej również w zakresie oceny charakteru zdarzenia jako wypadku przy pracy. Jednakże w sytuacji, gdy kontrola sądowa miała już miejsce i ocena ta została już prawomocnie dokonana przez sąd, ZUS jest tą oceną związany zgodnie z treścią art. 365 KPC.

Wobec powyższego Sąd rozpoznający sprawę uznał za zbędne prowadzenie na te same okoliczności postępowania dowodowego, co było prowadzone w sprawie o sygn. akt (...) i przyjął ustalenia i orzeczenie w nim dokonane, jako wiążące. W tym zakresie również wskazuje, że organ rentowy nie kwestionował braku poprawności ustaleń wyroku z dnia 11 października 2018 roku. Z powyższego wynika, że nawet, gdy nie sporządzono karty wypadku lub protokołu powypadkowego przeprowadzenie przez Sąd postępowania w przedmiocie ustalenia wypadku przy pracy konwaliduje fakt braku tej karty, jako specyficznego środka dowodowego. Karta lub protokół służy, jako formalny dokument dla ustalenia, czy dane zdarzenie było wypadkiem przy pracy lub wypadkiem traktowanym na równi z wypadkiem przy pracy oraz ujawnienie okoliczności i przyczyn wypadku. W tej sprawie niekwestionowane był to, że zmarły W. R. poniósł śmierć w wyniku zdarzenia z dnia 5 października 2015 roku oraz, że nie było żadnych przesłanek związanych z naruszeniem przez odwołującego przepisów o ochronie życia i zdrowia. Wobec powyższego Sąd ustalił na podstawie wyroku, który go wiąże, że zdarzenie z dnia 5 października 2015 roku w wyniku, którego śmierć poniósł W. R. w dniu 6 października 2015 roku było wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 6 ustawy wypadkowej.

Zgodnie z art. 13 ust.1 i 2 pkt 2 ustawy wypadkowej członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Członkami rodziny uprawnionymi do odszkodowania są dzieci własne spełniające w dniu śmierci ubezpieczonego lub rencisty warunki uzyskania renty rodzinnej.

Warunki przyznania prawa do renty rodzinnej określa przepis art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1270), zgodnie z którym dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że w dniu 6 października 2015 roku odwołująca aby mieć prawo do jednorazowego odszkodowania musiała spełniać warunki do uzyskania renty rodzinnej. Ze względu na swój wiek w tym dniu tj. 33 lata celem ustalenia warunków przyznania renty rodzinnej zastosowanie ma art. 68 ust. 1 pkt 3. Oznacza to, że odwołująca musiałaby być niezdolna do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolna do pracy z tym, że ta niezdolność do pracy lub/i egzystencji musiała powstać albo do ukończenia 16 lat lub nie dłużej niż do osiągniecia przez odwołującą 25 lat życia. Znaczy to, że niezdolność do pracy odwołującej musiałby powstać maksymalnie do dnia 21 października 2007 roku tj. nie dłużej niż do osiągniecia 25 lat życia przez A. M..

Z akt sprawy wynika, że odwołująca ma prawo do renty socjalnej od 1 października 2017 roku. W ocenie Sądu nie można tego utożsamiać z prawem do renty rodzinnej i spełnianiem przesłanek do renty rodzinnej zgodnie z art. 68 ustawy o rentach i emeryturach z FUS oraz art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy wypadkowej. Wobec tego kwestią ustaleń Sądu pozostawało ustalenie to kiedy odwołująca zaczęła być niezdolna do pracy lub/i samodzielnej egzystencji. Organ rentowy nie kwestionował tego, że odwołująca jest niezdolna do pracy. Jednak z akt sprawy nie wynika kiedy powstała ta niezdolność do pracy co ma znaczenie przy ustaleniu, czy odwołująca spełniała przesłanki do renty rodzinnej co warunkowało ewentualne przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania w związku ze śmiercią jej ojca W. R..

Z ustaleń Sądu poczynionych na podstawie opinii biegłych wynika, że A. M. miała przyznane prawo do renty socjalnej od czerwca 2006 roku do 30 września 2017 roku. Oznacza to, że w tym okresie zgodnie z przesłankami przyznania prawa do renty socjalnej musiała być niezdolna do pracy. W 2006 roku w czerwcu miała ukończone 24 lata. Oznacza to, że skoro miała prawo do renty socjalnej to była całkowicie niezdolna do pracy w tym czasie czyli była całkowicie niezdolna do pracy jako osoba pełnoletnia również w trakcie osiągniecia przez nią 25 lat życia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej - renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia. Tożsame konstatacje o tym, że jej całkowita niezdolności do pracy powstała w okresie nauki do 25 roku życia w szkole wyższej wypływają z uzasadnienia wyroku sporządzonego przez Sąd Apelacyjny. Pozwala to tutejszemu Sądowi na ustalenie następującego faktu, że w dacie śmierci W. R. odwołująca była uprawniona do renty rodzinnej (spełniała przesłanki) ponieważ: 1) stała się całkowicie niezdolna do pracy od czerwca 2006 roku czyli przed ukończeniem 25 roku życia – ponieważ miała już w tym czasie przyznaną rentę rodzinną której warunkiem jest ustalenie całkowitej niezdolności do pracy oraz 2) była dalej całkowicie niezdolna do pracy w dniu śmierci W. R. ponieważ w tym dniu czyli 6 października 2015 roku miała dalej prawo do renty socjalnej co implikowało fakt, że również w tej dacie była całkowicie niezdolna do pracy co jest jedną z przesłanek renty.

Powyższe oznacza, że została wypełniona przesłanka z art. 13 ust. 1 i 2 pkt ustawy wypadkowej wobec A. M. co uzasadnia przyznanie jej prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

O powyższym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku końcowego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 KPC w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych