Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XII Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Prusinowska

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2021 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 164 000,49 zł ( sto sześćdziesiąt cztery tysięcy czterdzieści dziewięć groszy ) wraz z dalszymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty kapitału, to jest od 150 163,50 zł od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

2.  Kosztami postępowania obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powoda kwotę 8 201zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu oraz kwotę 5 417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Maria Prusinowska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 29 listopada 2019 r. do Sądu Rejonowego (...) w L. VI Wydział Cywilny powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (KRS (...), REGON (...), NIP (...)), następnie jego następca prawny (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. ( (...)) wnieśli o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim, iż pozwany M. W. (PESEL (...)) ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 164 000,49 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 150 163,50 zł oraz kwotę 2 051 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę z tytułu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Jako datę wymagalności roszczenia powód wskazał dzień 10 lipca 2019 r. W treści uzasadnienia powód podał, że zawarł z pozwanym umowę kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 9 stycznia 2018 r. Z powodu niedotrzymania przez pozwanego zobowiązań wynikających z umowy, polegających na opóźnieniu w spłacie należności z tytułu umowy, została ona wypowiedziana. Przedmiotowe zadłużenie jest wymagalne od dnia 10 lipca 2019 r. i na dzień 27 listopada 2019 r. wynosi 164 000,49 zł. Na wskazaną kwotę składają się: - kwota pieniężna w wysokości 150 163,50 zł z tytułu niespłaconego kapitału, - kwota pieniężna w wysokości 5 667,27 zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych naliczonych od dnia powstania zaległości do dnia wymagalności umowy, tj. do dnia 10 lipca 2019 r., - kwota pieniężna w wysokości 8 169,72 zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę należności w terminie ustalonym w umowie do dnia 27 listopada 2019 r. Dodatkowo, powód wniósł o zasądzenie dalszych odsetek naliczanych od kwoty kapitału, tj. od kwoty 150 163,50 zł począwszy od dnia 28 listopada 2019 r. w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w oparciu o art. 481 KC. Powód wskazał również, iż pozwany został wezwany do zapłaty wymagalnego zadłużenia, jednakże w/w wezwanie pozostało bez odpowiedzi (k. 1-5 akt). Na skutek przekazania niniejszej sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P. (k. 6 akt), powód pismem z dnia 15 maja 2020 r. wniósł uzupełniony o brakującą opłatę pozew o zapłatę złożony pierwotnie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 164 000,49 zł z tytułu zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 9 stycznia 2018 r. umowy o kredyty gotówkowe o nr (...) wraz z dalszymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty kapitału, tj. kwoty 150 163,50 zł od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty. Nadto, powód sformułował wniosek o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, opłaty od pozwu w kwocie 8 201 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa złożonego w sprawie w wysokości 17 zł (k. 11 akt). Pismem z dnia 16 czerwca 2020 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa powiększonych o odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie do dnia zapłaty. Nadto, pozwany sformułował m.in. wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych w treści pisma oraz o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków J. M. i M. M., a także o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego, wszystkie w/w dowody na okoliczności wskazane szczegółowo w petitum odpowiedzi na pozew. W treści uzasadnienia odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, iż w dniu 9 stycznia 2018 r. doszło do zawarcia umowy kredytu nr (...). Jednakże, w jego ocenie powód nie udowodnił w należyty sposób, iż przedmiotowa umowa została skutecznie wypowiedziana. Powód nie załączył dokumentów potwierdzających fakt, iż pozwany odebrał wezwanie do zapłaty z dnia 6 lutego 2019 r., a następnie wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 27 maja 2019 r. Powód w tym zakresie załączył jedynie same egzemplarze pism. Pozwany swoją powyższą argumentację dotyczącą braku skutecznego doręczenia wezwania do zapłaty, a następnie wypowiedzenia umowy poparł przepisami prawa bankowego oraz prawa cywilnego. Dodatkowo pozwany wskazał, iż roszczenie powoda nie zostało udowodnione co do jego wysokości (k. 77-79 akt). Pomimo wyrażenia przez pozwanego zgody na skierowanie sprawy na mediację celem umożliwienia stronom wypracowania wspólnego stanowiska, powód kategorycznie się temu sprzeciwił na etapie postępowania sądowego. Pismem z dnia 13 stycznia 2021 r. pozwany złożył wniosek o otwarcie zamkniętej rozprawy na nowo. W treści uzasadnienia w/w wniosku pozwany podał, iż strona powodowa utraciła legitymację czynną w sprawie. Powyższą okoliczność wywiódł z pisma jakie otrzymał od (...) Sp. z o.o. w W. z dnia 30 grudnia 2020 r. (doręczonym mu w dniu 12 stycznia 2021 r.), w którym został poinformowany o przelewie wierzytelności wynikającej z umowy nr (...) na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty oraz wezwany do zapłaty (k. 124-126, 130-131 akt). Pismem z dnia 27 stycznia 2021 r. podmiot (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. złożył oświadczenie o wstąpieniu do niniejszej sprawy w charakterze powoda w trybie art. 192 pkt 3 KPC (k. 136 akt). Na rozprawie z dnia 16 listopada 2020 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania świadków J. M. oraz M. M. na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 2, 3 i 5 KPC, natomiast pozwanego zobowiązał ponownie do osobistego stawiennictwa na kolejny termin rozprawy pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań. Dodatkowo, pełnomocnik pozwanego złożył zastrzeżenie do protokołu co do postanowienia Sądu w przedmiocie pominięcia dowodu z przesłuchania świadków (k. 108 akt). Natomiast, na rozprawie z dnia 14 grudnia 2020 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, a jego pełnomocnik złożył zastrzeżenie do protokołu w tym zakresie (k. 118 akt). W dniu 14 stycznia 2021 r. na posiedzeniu jawnym, Sąd otworzył zamkniętą rozprawę na nowo i skierował sprawę na posiedzenie niejawne (k. 129 akt). Postanowieniem z dnia 26 maja 2021 r., Sąd ustalił, że na podstawie art. 192 pkt 3 KPC, wobec braku sprzeciwu stron, do toczącego się postępowania w miejsce powoda wstępuje (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. (k. 188 akt). Z kolei, postanowieniem z dnia 23 września 2021 r. Sąd zamknął rozprawę w niniejszej sprawie (k. 196 akt).

Strony procesu do końca niniejszego postępowania podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (k. 113-115, 183-184, 194 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. W. jako osoba fizyczna o numerze PESEL (...) w dniu 9 stycznia 2018 r. zawarł z powodem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (KRS (...), REGON (...), NIP (...)) (następnie jego następca prawny (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. ( (...)) jako osobą prawną, umowę kredytu gotówkowego nr (...).

Dowód: umowa nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego z dnia 9 stycznia 2018 r. (k. 12-17 akt), odpis KRS strony powodowej (k. 157-169, 170-175, 176-179 akt), wyciągi z rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie, VII Wydział Cywilny Rejestrowy (k. 153-156 akt);

Na mocy wskazanej umowy i na warunkach w niej określonych powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 157 926,18 zł, który miał zostać przeznaczony na cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą klienta. Okres kredytowania wynosił 12 lat (pkt II ppkt A.1., B.1. oraz D umowy kredytu). W ramach tej umowy pozwany zobowiązał się spłacić otrzymany kredyt wraz z należnymi odsetkami umownymi w 144 ratach kapitałowo-odsetkowych. Oprocentowanie kredytu naliczane było według stopy zmiennej. Natomiast zmiana stopy oprocentowania miała bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia w/w umowy wynosiło 9,90 % w stosunku rocznym. Z kolei, w przypadku braku spłaty należności z tytułu umowy kredytu w terminie jej wymagalności, w szczególności w przypadku braku spłaty raty kredytu w wymaganym terminie, bank pobierał od kwoty zaległej odsetki według zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego, która wynosiła 14 % w stosunku rocznym (pkt II ppkt G, H, I oraz J.1., a także pkt III ppkt 1.1.1., 1.1.2. oraz 1.1.6. umowy kredytu). Dodatkowo, przedmiotowa umowa kredytu stanowiła, iż stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego jest równa odsetkom maksymalnym za opóźnienie w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, tj. dwukrotności wartości będącej sumą stopy referencyjnej NBP oraz 5,5 punktów procentowych, chyba że przepisy prawa bezwzględnie obowiązującego w danym czasie będą przewidywały inną wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie (pkt III pkt 1.1.11 umowy kredytu). W przedmiotowej umowie kredytu znalazły się również zapisy dotyczące okoliczności braku spłaty kredytu zaciągniętego przez pozwanego. W powyższej sytuacji bank mógł podejmować czynności windykacyjne polegające na wysyłaniu wiadomości SMS, e-mail oraz pisemne monity z informacją o wymagalnych wierzytelnościach banku lub niespełnionych warunkach umowy kredytu, kontaktować się telefonicznie z klientem, a także przeprowadzać czynności terenowe w miejscu zamieszkania lub innym ustalonym miejscu pobytu klienta oraz/lub wypowiedzieć umowę kredytu. Jednakże, w przypadku, gdy klient opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu kredytu, bank przed skorzystaniem z uprawnienia do wypowiedzenia umowy kredytu wzywa klienta do uregulowania zaległej płatności, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, informując jednocześnie klienta w wezwaniu o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (pkt III ppkt 5.1. oraz 5.6. umowy kredytu). Z zastrzeżeniem powyższej regulacji, bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu określonych w umowie kredytu, utraty przez klienta zdolności kredytowej, gdy klient wykorzystuje kredyt niezgodnie z przeznaczeniem oraz gdy klient poświadczył nieprawdę lub podał we wniosku kredytowym nieprawdziwe informacje. Wypowiedzenie umowy kredytu dokonywane jest w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy kredytu, niespłacona część kredytu wraz z odsetkami staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od której bank nalicza i pobiera odsetki od zadłużenia przeterminowanego (pkt III ppkt 6.2., 6.4. oraz 6.5. umowy kredytu). Na podstawie wymienionej umowy pozwany zobowiązał się m.in. do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda. Nadto, pozwany składając dobrowolnie i świadomie podpis pod umową oświadczył, że uzyskał od banku wyjaśnienia co do wszystkich zgłoszonych przez niego wątpliwości, wysokości udzielonego kredytu, a także o sposobie naliczenia odsetek oraz opłat, zaakceptował warunki umowy, a także zobowiązał do ich przestrzegania (pkt III ppkt 9 umowy kredytu).

Dowód: umowa nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego z dnia 9 stycznia 2018 r. (k. 12-17 akt), dyspozycja wypłaty kredytu (k. 18 akt), harmonogram spłat kredytu (k. 19-20, 40-63 akt), formularz informacyjny dotyczący kredytu gotówkowego (k. 21-25 akt), wyciąg za okres od 10 stycznia 2018 r. do 11 maja 2020 r. (k. 32-33 akt), raport – zestawienie należności i zaległości kapitałowe z kalkulacją odsetek za zwłokę (k. 34-38 akt), historia odsetek (k. 39 akt), historia spłat wraz z alokacją (k. 87 akt), zestawienie odsetek umownych (k. 88 akt), zestawienie odsetek karnych (k. 89 akt), stan/historia zadłużenia (k. 90-96 akt);

Z powodu niedotrzymania przez pozwanego zobowiązań wynikających z przedmiotowej umowy, polegających na opóźnieniu w spłacie należności z jej tytułu, została ona wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 27 maja 2019 r., które pozwany odebrał w dniu 10 czerwca 2019 r. Wypowiedzenie umowy zostało poprzedzone wezwaniem pozwanego do zapłaty w piśmie z dnia 6 lutego 2019 r., które pozwany odebrał w dniu 13 lutego 2019 r., jednakże pozostało ono bez jakiejkolwiek odpowiedzi z jego strony.

Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności z dnia 27 maja 2019 r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 26-27, 85 akt), wezwanie do zapłaty z dnia 6 lutego 2019 r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 28-31, 86 akt);

Przedmiotowe zadłużenie pozwanego jest wymagalne od dnia 10 lipca 2019 r. i na dzień 27 listopada 2019 r. wynosi 164 000,49 zł. Na wskazaną kwotę składają się: - kwota pieniężna w wysokości 150 163,50 zł z tytułu niespłaconego kapitału, - kwota pieniężna w wysokości 5 667,27 zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych naliczonych od dnia powstania zaległości do dnia wymagalności umowy, tj. do dnia 10 lipca 2019 r., - kwota pieniężna w wysokości 8 169,72 zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę należności w terminie ustalonym w umowie do dnia 27 listopada 2019 r.

Dodatkowo, powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 listopada 2020 r. dokonał cesji na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty. W związku z powyższym podmiot ten nabył prawo do wierzytelności w stosunku do pozwanego, już w toku toczącej się przed tut. Sądem sprawy z powództwa swojego poprzednika prawnego . O powyższej okoliczności pozwany został poinformowany pismem z dnia 30 grudnia 2020 r. przez (...) Sp. z o.o.

Dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty z dnia 30 grudnia 2020 r. (k. 128, 132, 137 akt), umowa przelewu wierzytelności z dnia 19 listopada 2020 r. (k. 141-151 akt), wyciągi z rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie, VII Wydział Cywilny Rejestrowy (k. 153-156 akt);

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 KPC za dokumenty urzędowe należy traktować takie, które sporządzone są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Na zasadzie art. 245 KPC dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W niniejszej sprawie zgromadzony materiał dowodowy ostatecznie stanowiły wyłącznie dowody z dokumentów. Strona powodowa oparła swoje roszczenie przede wszystkim o dowód z prawidłowo wystosowanych do pozwanego wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy, a także wyciągu z ksiąg powoda. Strona powodowa wskazywała także na pełną świadomość pozwanego co do zadłużenia i konieczność jego spłaty poprzez fakt potwierdzenia odbioru zarówno wezwania do zapłaty, jak i w dalszej kolejności wypowiedzenia przedmiotowej umowy kredytu gotówkowego. W niniejszej sprawie Sąd na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 2, 3 oraz 5 KPC pominął dowód z przesłuchania świadków J. M. oraz M. M., o przesłuchanie których wnioskowała strona pozwana. Sąd tym samym wskazał, iż mógł pominąć powyższy dowód, w szczególności, iż miał on wykazać fakt bezsporny (zawarcie przedmiotowej umowy kredytu gotówkowego), a także w niniejszych okolicznościach udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy (pozwany przyznał, iż doszło do zawarcia przedmiotowej umowy kredytu gotówkowego pomiędzy stronami), a także nieprzydatny dla wykazania danego faktu, bowiem dowód ten nie mógłby w swej istocie wykazać poprawnego wysłania do pozwanego najpierw wezwania do zapłaty, a w dalszej kolejności wypowiedzenia przedmiotowej umowy. W związku z powyższym, oddalenie wniosku o przesłuchanie w/w świadków, jako zbędnych i nieistotnych dla niniejszego postępowania było konieczne, albowiem motywy, którymi kierował się pozwany zawierając przedmiotową umowę, jak również jego sytuacja osobista i majątkowa, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nadto, Sąd doszedł do wniosku, iż przeprowadzenie powyższego dowodu zmierzałoby jedynie do przedłużenia tego postępowania. Sąd postanowił pominąć na rozprawie z dnia 14 grudnia 2020 r. także dowód z przesłuchania strony pozwanej, bowiem pozwany pomimo dwukrotnego wezwania go do osobistego stawiennictwa nie stawił się na żadne posiedzenie w swojej sprawie.

Natomiast, w ocenie Sądu strona powodowa wykazała skuteczność wypowiedzenia umowy o kredyt gotówkowy oraz wezwania pozwanego do zapłaty zaległości. Ponadto jednoznacznie wskazała na zasadność dochodzonego roszczenia z uwagi na brak należytej spłaty rat przedmiotowego kredytu przez pozwanego. Dokumenty przedstawione przez powoda jako dowód były kompletne i tworzyły chronologię czynności podejmowanych przez powoda co do kroków odzyskiwania zaległych należności od pozwanego. Na ich podstawie można było w sposób oczywisty stwierdzić roszczenie z jakim wystąpił powód.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powód domagał się w niniejszej sprawie ostatecznie zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 164 000,49 zł z tytułu zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 9 stycznia 2018 r. umowy o kredyty gotówkowe nr (...) wraz z dalszymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty kapitału, tj. kwoty 150 163,50 zł od dnia 28 listopada 2019 r. do dnia zapłaty. Nadto, powód sformułował wniosek o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, opłaty od pozwu w kwocie 8 201 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa złożonego w sprawie w wysokości 17 zł

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oznacza to, że na powodzie ciążył obowiązek przekazania kredytobiorcy określonej kwoty, na pozwanym zaś spoczywało zobowiązanie zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei art. 75 ust. 1 prawa bankowego precyzuje, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę kredytu. Strona pozwana do samego końca niniejszego postępowania kwestionowała fakt prawidłowego doręczenia zarówno wezwania do zapłaty, jak i w dalszej kolejności wypowiedzenia przedmiotowej umowy. Cała linia obrony pozwanego w tym zakresie opierała się jedynie na jego twierdzeniach, w toku postępowania nie przedstawił on żadnych dowodów na ich poparcie. Bowiem w/w dokumenty zostały wysłane na adres pozwanego podany w przedmiotowej umowie (pozwany w trakcie trwania przedmiotowej umowy nie informował powoda – do czego był zobowiązany – o ewentualnej zmianie adresu), które odebrał dorosły domownik, tym samym zobowiązując się do przekazania ich adresatowi. Zgodnie z treścią postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2018 r., wydanego w sprawie o sygn. akt II PK 318/17: „Jeśli nadawca oświadczenia ma prawo spodziewać się, że odbiorca będzie przebywał w miejscu, do którego kieruje oświadczenie, to decydujący dla uznania go za doręczone jest co do zasady moment dostarczenia go w to miejsce. Wówczas na adresacie oświadczenia ciąży ewentualne dowodzenie, że nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią”. Natomiast, zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II CSK 750/15: „Skuteczność wezwania przez bank kredytobiorcy do zapłaty zaległej raty kredytowej i wypowiedzenia umowy kredytowej uzależniona jest od dokonania czynności upominawczych i doręczenia tych oświadczeń na właściwy, ostatni i znany bankowi adres kredytobiorcy”.

Pozwany dodatkowo podnosił zarzut w zakresie samego sposobu wezwania go do zapłaty powstałych zaległości kredytowych, tj. wskazywał, że wezwanie do zapłaty nie zawierało ostrzeżenia (rygoru), iż bank zamierza wypowiedzieć przedmiotową umowę kredytu. Ponadto, pozwany wskazywał, iż przyczyna wypowiedzenia przedmiotowej umowy kredytu jest ogólna i mało konkretna, a samo wypowiedzenie zostało złożone z zastrzeżeniem warunku; nie jest ono stanowcze i pozostawia konsumenta w niepewności co do dalszych losów umowy kredytu.

Oceniając zasadność powództwa Sąd w pierwszej kolejności zajął się ustaleniem czy wypowiedzenie umowy kredytu dokonane przez powoda było skuteczne, a co za tym idzie czy należność dochodzona pozwem jest wymagalna. Przesądzenie tej okoliczności mogło bowiem czynić zbędnym zajmowanie się pozostałymi podnoszonymi przez pozwanego zarzutami. Zatem na powodzie spoczywał ciężar wykazania skuteczności wypowiedzenia umowy i wysokości dochodzonego roszczenia.

Zgodnie bowiem z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 KC i art. 232 KPC, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia.

W ocenie Sądu, powód wykazał, iż pozwany nie spłacał rat kredytowych regularnie lub zaprzestał ich płacenia w ogóle, jego twierdzenia zostały poparte zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności wyciągiem z ksiąg powodowego banku (...) S.A. z siedzibą w W. oraz dokumentem wypowiedzenia umowy o kredyt gotówkowy, a także pismem wzywającym do zapłaty zaległych należności wystosowywanych do pozwanego przez następcę prawnego powoda, tj. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W..

Procedurę wypowiedzenia przedmiotowej umowy regulował pkt III ppkt 6.2., 6.4. oraz 6.5. umowy kredytu. Bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu określonych w umowie kredytu, utraty przez klienta zdolności kredytowej, gdy klient wykorzystuje kredyt niezgodnie z przeznaczeniem oraz gdy klient poświadczył nieprawdę lub podał we wniosku kredytowym nieprawdziwe informacje. Wypowiedzenie umowy kredytu dokonywane jest w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy kredytu, niespłacona część kredytu wraz z odsetkami staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od której bank nalicza i pobiera odsetki od zadłużenia przeterminowanego. Powyższa procedura wypowiedzenia była poprzedzona czynnościami windykacyjnymi, które zostały w przedmiotowej umowie kredytu gotówkowego uregulowane w jej pkt III ppkt 5.1. oraz 5.6. Zgodnie z ich zapisami, bank mógł podejmować czynności windykacyjne polegające na wysyłaniu wiadomości SMS, e-mail oraz pisemne monity z informacją o wymagalnych wierzytelnościach banku lub niespełnionych warunkach umowy kredytu, kontaktować się telefonicznie z klientem, a także przeprowadzać czynności terenowe w miejscu zamieszkania lub innym ustalonym miejscu pobytu klienta oraz/lub wypowiedzieć umowę kredytu. Jednakże, w przypadku, gdy klient opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu kredytu, bank przed skorzystaniem z uprawnienia do wypowiedzenia umowy kredytu wzywa klienta do uregulowania zaległej płatności, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, informując jednocześnie klienta w wezwaniu o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Redakcja w/w przepisów jest w ocenie Sądu jasna i czytelna. Zgodnie z zacytowanymi przepisami procedura wypowiedzenia składa się z dwóch etapów: wezwania kredytobiorcy do dokonania spłaty zaległości w określonym przez bank terminie od otrzymania wezwania, a następnie w przypadku nieuregulowania zaległości wypowiedzenia umowy kredytu. Wobec powyższego w ocenie Sądu strona powodowa w sposób dostateczny udowodniła fakt doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty przed wniesieniem powództwa w niniejszej sprawie. Wśród zgromadzonego materiału dowodowego znajdowało się potwierdzenie odbioru wezwania do zapłaty zaległości kredytowych. Dlatego też Sąd doszedł do uzasadnionego przekonania, iż powód w sposób prawidłowy poinformował pozwanego o kolejności kroków zmierzających do odzyskania zaległych należności, a następnie skierował sprawę na drogę postępowania sądowego. Zatem umowa została skutecznie wypowiedziana (oświadczenie banku było stanowcze i bezwarunkowe) i konsekwencją tego było złożenie pozwu.

Sąd odnosząc się w tym miejscu raz jeszcze do zarzutów pozwanego w zakresie nieskutecznego wystosowania do niego przez powoda wezwania do zapłaty (brak rygoru), a w zakresie wypowiedzenia umowy złożenia go z zastrzeżeniem warunku oraz w podania mało konkretnego powodu, w ślad za argumentacją powoda, którą przyjął za własną wskazał, że nawet w przypadku braku wezwania pozwanego do zapłaty, nie stanowi to podstawy do oddalenia powództwa. Bowiem wierzytelność banku jest wymagalna i zaskarżalna. W takim wówczas przypadku, bank może ponosić ewentualnie odpowiedzialność odszkodowawczą ex contractu z art. 471 KC. Z powyższego wynika bowiem to, iż ewentualne niedopełnienie przez powoda obowiązku umownego mogłoby wiązać się z odpowiedzialnością kontraktową powoda, nie zaś z brakiem skuteczności wypowiedzenia samej umowy kredytu. Zgodnie z aktualnym orzecznictwem sądowym, ewentualne uchybienie art. 75c prawa bankowego „nie skutkuje bezwzględną nieważnością wypowiedzenia umowy pożyczki, upatrywanego w naruszeniu postanowień prawa bankowego w rozumieniu art. 58 § 1 KC. Analizowany przepis art. 75c prawa bankowego nie zawiera takiej sankcji. Wprowadzona powinność informowania o możliwości restrukturyzacji przed podjęciem decyzji skutkującej wypowiedzeniem umowy bankowej nie została doprecyzowana obowiązkiem banku uwzględnienia wniosku zawierającego żądanie restrukturyzacji” (wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 23 maja 2018 r., sygn. akt I Ca 180/18). Zgodnie, bowiem z treścią art. 75c prawa bankowego, bank wprawdzie powinien umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę warunków umowy lub terminów spłaty kredytu, jednakże jeżeli jest ona uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Wówczas restrukturyzacja dokonana jest na zasadach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę. Podkreślenia wymaga fakt, iż ustawodawca nigdzie nie sprecyzował, w jaki sposób taka ocena ma zostać przez bank dokonana, na podstawie jakich metod i jakich kryteriów, a zatem każdy bank stosuje swoje wewnętrzne sposoby oceny sytuacji gospodarczej i finansowej kredytobiorcy, przy uwzględnieniu tego, iż bank udziela kredytów, wykorzystując środki deponentów. Warto w tym miejscu przytoczyć treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt I ACa 1234/17, którym Sąd wskazywał, że art. 75c prawa bankowego nie nakłada na bank bezwzględnego obowiązku restrukturyzacji zadłużenia, o czym przekonuje ustęp 3 tego artykułu, który uprawnia bank do uprzedniego dokonania przez bank oceny sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Ostatnim zarzutem jaki ponosił w niniejszym postępowaniu pozwany był ten dotyczący utraty legitymacji czynnej powoda w związku z zawartą w dniu 19 listopada 2019 r. umową przelewu wierzytelności, na podstawie której (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty nabył prawo do wierzytelności w stosunku do pozwanego, już w toku toczącej się przed tut. Sądem sprawy z powództwa (...) Bank S.A., w której podstawą roszczenia jest wierzytelność będąca przedmiotem umowy przelewu. Powyższy zarzut pozwanego okazał się całkowicie bezpodstawny. Bowiem, zgodnie z art. 192 pkt 3 KPC, z chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Z przepisu tego wynika zatem wprost, że mimo zbycia w toku sprawy przedmiotu roszczenia, postępowanie nadal może się toczyć z udziałem zbywcy będącego powodem. Za takim stanowiskiem przemawia też ugruntowane orzecznictwo – „ Istota art. 192 pkt 3 KPC polega na tym, że zbywca jest nadal traktowany jako strona legitymowana w sprawie i działa w procesie również na rzecz nabywcy. Powaga rzeczy osądzonej wyroku zapadłego w opisanej sytuacji obejmuje swoimi granicami podmiotowymi również i nabywcę. Klauzula wykonalności może być nadana na rzecz lub przeciwko nabywcy, mimo że tytuł egzekucyjny na niego nie opiewa” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 maja 2015 r., sygn. akt I ACa 179/15). Ponadto, Sąd dał również wiarę co do wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Powód na udowodnienie powyższego przedstawił wyciąg z ksiąg banku, który to dokument odzwierciedla rzeczywisty stan ksiąg rachunkowych powoda. Powyższe pozwalało zapoznać się stronie pozwanej z obecną wysokością zobowiązania, z uwzględnieniem wysokości wymagalnego kapitału, odsetek umownych, odsetek od zobowiązania przeterminowanego oraz opłat. Wyciąg z ksiąg banku dowodzi wysokości, strukturze zadłużenia, oznaczeniu stosunku prawnego, na tle którego powstało zadłużenie. Powód wykazał źródło zobowiązania pozwanego, jego istnienie oraz wysokość. Wymieniony wyciąg z ksiąg banku oraz historia rachunku bankowego, jak również treść umowy o kredyt dokumentują sposób, okres i podstawę naliczenia odsetek oraz kapitał. W konsekwencji powyższego dokument ten odzwierciedla stan ksiąg rachunkowych na dzień jego sporządzenia i stanowi wiarygodny dowód na to, że bankowi przysługuje względem pozwanego wierzytelność we wskazanej wysokości i na wskazanych warunkach. Wyciąg przedstawia ponadto w sposób szczegółowy żądane przez powoda kwoty. Sąd wskazał również, iż w odniesieniu do powyższego Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt I ACa 278/17 wyraził następujący pogląd: „Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przez bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty”. Zgodnie z powyższym w niniejszej sprawie okoliczność tego typu właśnie miała miejsce, bowiem kluczowym w sprawie był fakt prawidłowego poinformowania pozwanego o zadłużeniu i jego natychmiastowej spłacie, a następnie wypowiedzenie umowy w przepisanym w niej terminie, a w konsekwencji braku reakcji na powyższe pozwanego, skierowanie sprawy na drogę sądową. Pozwany nie zdołał skutecznie zakwestionować roszczenia co do zasady, jak i jego wysokości. Wysokość kwot składających się ostatecznie na sumę roszczenia głównego były zgodne z obowiązującymi przepisami, postanowieniami umownymi, a ich jasne odzwierciedlenie znajduje się w dokumentach wystawionych przez bank.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, Sąd powództwo jako w pełni uzasadnione, uwzględnił w całości.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł w granicach żądania pozwu na podstawie art. 455 KC oraz art. 481 § 2(1) KC, zgodnie z którymi jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Natomiast, maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). W niniejszej sprawie powód domagał się odsetek w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty kapitału, tj. od kwoty 150 163,50 zł od dnia 28 listopada 2019 r., tj. od dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, do dnia zapłaty.

(punkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą niniejszą sprawę. W związku z tym zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8 201 zł z tytułu zwrotu opłaty od pozwu oraz kwotę 5 417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Prawnym wsparciem rozstrzygnięcia o nich były przepisy art. 98 § 1, § 1(1) oraz § 3 KPC i art. 99 KPC, ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.), § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.).

(punkt 2 sentencji wyroku).

SSO Maria Prusinowska

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować uzasadnienie,

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  Za 14 dni od doręczenia lub z apelacją.

Poznań, dnia 10 stycznia 2022 r.

SSO Maria Prusinowska