Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V P 89/20

UZASADNIENIE

Powódka D. L. w pozwie nadanym w dniu 19 czerwca 2020r. skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w W. wniosła o zasądzenie kwoty 7.800 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z odsetkami w ustawowej wysokości za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu roszczenia wskazała, iż w dniu 29.05.2020r. otrzymała od pozwanej wiadomość e-mail z załącznikiem w postaci zeskanowanego wypowiedzenia umowy o pracę , które nie zostało opatrzone elektronicznym podpisem. Zdaniem powódki złożone wypowiedzenie jest wadliwe bowiem pozwana nie dochowała obowiązku złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę na piśmie. Ponadto pozwana naruszyła przepisy kodeksu pracy poprzez niewskazanie przyczyny wypowiedzenia pomimo, że strony łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony. W dalszej kolejności powódka wskazała, że pozwana w wypowiedzeniu błędnie określiła przysługujący powódce okres wypowiedzenia, wskazując 1 miesięczny okres wypowiedzenia zamiast ustawowego trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa . Podniosła, iż powódka otrzymała wypowiedzenie 29.05.2020r. a ze stempla biura podawczego sądu wynika, że pozew został złożony w dniu 22 czerwca 2020, czyli po upływie 21 dniowego terminu do złożenia odwołania. Ponadto wskazała, że 7 sierpnia 2020 rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z powodu ciężkiego naruszenia przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych przez bezprawne zachowanie polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności powódki w pracy w dniach 4,5,6 i 7 sierpnia 2020 . Pismami z dnia 27.07 i 29.07. 2020 pozwana udzieliła powódce wyjaśnień w zakresie błędu obliczenia okresu wypowiedzenia wskazanego w oświadczeniu z dnia 29 maja 2020r informując, że nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia w rozumieniu art. 36 1 § 1 k.p. oraz że umowa o pracę zostanie rozwiązana z upływem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia tj. z dniem 31 sierpnia 2020r. Pozwana zaproponowała potraktowanie nieobecności powódki w pracy w lipcu 2020 jako wykorzystanie przysługującego powódce urlopu wypoczynkowego w wymiarze 24 dni to jest w dniach od 1 lipca do 3 sierpnia 2020 i wezwała powódkę do realizacji ustawowego obowiązku świadczenia pracy okresie od 4 sierpnia 2020 do 31 sierpnia 2020r. Powódka nie stawiła się do pracy pomimo powyższego wezwania i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności dlatego pozwana rozwiązała stosunek pracy z dniem 7 sierpnia 2020r. Z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 niniejsze powództwo jest bezprzedmiotowe, gdyż stosunek pracy nie zakończył się wypowiedzeniem umowy o pracę.

Powódka w piśmie z dnia 26 sierpnia 2020r. rozszerzyła powództwo, domagając się ustalenia, że oświadczenie pozwanej datowane na dzień 7 sierpnia 2020 w przedmiocie rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie wywiera skutków prawnych ( jest bezskuteczne) jako złożone już po rozwiązaniu z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem po upływie skróconego 1- miesięcznego okresu wypowiedzenia zgodnie z oświadczeniem pozwanej datowanym na dzień 29 maja 2020r. alternatywnie ( gdyby sąd ustalił, że oświadczenie pozwanej z dnia 7 sierpnia 2020 wywiera skutek prawny) powódka wniosła odwołanie od oświadczenia z dnia 7 sierpnia 2020 o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 7800 zł tytułem odszkodowania z uwagi na niezgodne z prawem rozwiązanie przez pozwaną umowy o pracę bez wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z odsetkami w ustawowej wysokości za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu rozszerzonego powództwa pełnomocnik powódki podniósł, że po ponad miesiącu od dnia rozwiązania umowy o pracę pozwana przesłała powódce e-mailem skan oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Pismo zawierające to oświadczenie zostało powódce doręczone w dniu 11 sierpnia 2020r. Powódka od 1 lipca 2020 nie jest pracownikiem pozwanej zatem oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 7 sierpnia 2020 jest bezskuteczne. Niezależnie od braku skutku prawnego tego oświadczenia pozwana nie dochowała obowiązku złożenia oświadczenia o rozwiązaniu o pracę na piśmie. Pozwana przesłała powódce wiadomość e-mail z zeskanowanym oświadczeniem o rozwiązaniu umowy, które nie zostało opatrzone elektronicznym podpisem. Ponadto powódka zarzuciła, iż oświadczenie to jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W piśmie z dnia 23 września 2020 pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa podnosząc, iż skutecznie rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p. Pozwana wezwała powódkę do realizacji ustawowego obowiązku świadczenia pracy w okresie od 4 sierpnia 2020r. Powódka nie stawiła się do pracy i nie usprawiedliwiła swojej obecności w dniach 4,5,6,7 sierpnia 2020r., tym samym w sposób ciężki naruszyła podstawowe obowiązki pracownicze. Pozwana podniosła, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane w postaci wiadomości elektronicznej e-mail opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym, na dowód czego złożyła potwierdzenie dokonania kwalifikowanego podpisu elektronicznego pisma pozwanej o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W piśmie z dnia 23 września 2020 powódka po raz kolejny rozszerzyła powództwo, domagając się zasądzenia od pozwanej kwoty 5.200 zł tytułem odszkodowania za pozostałą część okresu wypowiedzenia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2020 do dnia zapłaty alternatywnie ( gdyby sąd ustalił, że nie doszło do skrócenia przez pozwaną okresu wypowiedzenia w oparciu o treść art. 36 1 § 1 k.p.) powódka wniosła na podstawie art. 49 k.p. o zasądzenie od pozwanej kwoty 5.426,96 zł tytułem wynagrodzenia za okres niewykonywania pracy do czasu rozwiązania umowy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2020 do dnia zapłaty.

Ponadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 5.200 zł tytułem odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2020r. do dnia zapłaty ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 2.220,12 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2020 do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu prezentowanego stanowiska powódka podniosła, iż łącząca ją z pozwaną umowa o pracę uległa rozwiązaniu w dniu 30 czerwca 2020r. Wszelkie działania pozwanej po ponad 3 tygodniach od rozwiązania tej umowy przeczą intencjom pozwanej wynikającym z jej oświadczenia z dnia 29 maja 2020r. Pozwana do dnia 27 lipca 2020r. nie wymagała w obecności powódki w pracy, co świadczy o tym, że świadomie skróciła jej okres wypowiedzenia, a zatem powódce przysługuje odszkodowanie w oparciu o treść art. 36 1 k.p. w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia.

W przypadku błędnego uznania, że w niniejszej sprawie nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia zdaniem powódki zastosowanie znajdzie art. 49 k.p. Wówczas powódce przysługuje wynagrodzenie za lipiec i sierpień 2020r.

Powódka zażądała zasądzenia na jej rzecz odprawy, gdyż pozwana w oświadczeniu z dnia 29 maja 2020 o rozwiązaniu stosunku pracy nie wskazała żadnych przyczyn uzasadniających wypowiedzenie umowy o pracę, co świadczy o tym, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika. Powódka była zatrudniona u pozwanej przez okres ponad 3 lat, a zatem przysługuje jej odprawa w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia. W sytuacji, gdyby sąd uznał, że oświadczenie pozwanej datowane na dzień 7 sierpnia 2020 wywiera skutki prawne, to i tak powódce przysługuje odprawa. Powódce nie jest możliwe przypisanie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jednakże powódka podtrzymywała twierdzenie, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia było nieskuteczne.

Powódka do dnia rozwiązania stosunku pracy wykorzystała urlop za rok 2019. Nie wykorzystała urlopu wypoczynkowego za rok 2020, za który przysługiwał jej urlop wypoczynkowy w wymiarze 13 dni Nadto powódka posiada orzeczenie o niepełnosprawności wobec czego powódce przysługiwał dodatkowy urlop w wymiarze 5 dni. Powódce przysługiwał urlop w łącznym wymiarze 18 dni Zatem pracodawca w dniu ustania stosunku pracy winien zapłacić powódce ekwiwalent w kwocie 2.220,12 zł

W odniesieniu do powyższego rozszerzenia powództwa pozwana w piśmie z dnia 16 października 2020 wniosła o jego oddalenie podnosząc, iż nie skróciła powódce okresu wypowiedzenia, a jedynie zastosowała błędny okres wypowiedzenia, stąd powódce nie przysługuje odprawa z mocy art. 36 1 § 1 k.p. Okres nieobecności powódki do dnia 3 sierpnia 2020 pozwana, działając w dobrej wierze, potraktowała jako okres wykorzystania przysługującego jej urlopu wypoczynkowego. Z uwagi na zaliczenie okresu nieobecności powódki jako okresu urlopu wypoczynkowego powódce nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 52 k.p. to rozwiązanie umowy z przyczyn dotyczących pracownika, a zatem powódce nie przysługuje prawo do odprawy pieniężnej.

Na rozprawie w dniu 2 lutego 2021 pełnomocnik pozwanej m.in. wniósł o zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 25.05.2017r. na czas nieokreślony. W umowie strony określiły termin rozpoczęcia pracy na dzień 1 czerwca 2017r. Powódka wykonywała pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika administracyjno-biurowego z wynagrodzeniem w wysokości 2.600 zł brutto miesięcznie.

(kopia akt osobowych)

W dniu 29 maja 2020r. powódka otrzymała wiadomość elektroniczną, która jako załącznik zawierała oświadczenie woli pozwanej o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia począwszy od 1 czerwca 2020 ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2020r. Oświadczenie to nie zawierało przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie, jak również nie było opatrzone podpisem elektronicznym.

( kopia akt osobowych powódki)

W dniu 20 lipca 2020r. powódka poprzez wiadomość e-mail zwróciła się do pozwanej o doręczenie jej świadectwa pracy i wyrejestrowanie z systemu ubezpieczeń.

( wiadomość e-mail z dnia 20 lipca 2020 k.64)

Pismem z dnia 21 lipca 2020r., doręczonym pozwanej w dniu 27 lipca 2020, powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 5.200 zł tytułem odszkodowania za pozostałą część okresu wypowiedzenia( równowartość dwumiesięcznego wynagrodzenia za pracę) oraz kwoty 5200 zł tytułem odprawy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika

( pismo powódki z dnia 21 lipca 2020 z dowodem doręczenia k. 85 ,86)

Pozwana pismem z dnia 27 lipca 2020r. poinformowała powódkę, iż w wypowiedzeniu umowy o pracę omyłkowo wskazano błędny okres wypowiedzenia oraz że umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu z upływem właściwego okresu wypowiedzenia to jest w dniu 31 sierpnia 2020r. W celu uniknięcia wątpliwości pozwana oświadczyła, że nie dokonała skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 36 1 § 1 k.p., a wskazany w wypowiedzeniu okres wypowiedzenia wynikał wyłącznie z błędu w jego obliczeniu.

W piśmie tym pozwana wezwała powódkę do realizacji ustawowego obowiązku świadczenia w ww. okresie pracy. Wezwano powódkę do natychmiastowego wyjaśnienia przyczyny braku stawiennictwa powódki do pracy od 1 lipca 2020r. Poinformowano, iż brak takiego wyjaśnienia i wskazania przyczyn usprawiedliwiających absencje powódki w pracy, spowoduje podjęcie przez pozwaną działań przewidzianych przepisami prawa. Jednocześnie poinformowano powódkę, że za 2019 pozostał do wykorzystania 1 dzień urlopu oraz 23 dni urlopu za 2020. Równocześnie zobowiązano powódkę do wykorzystania tego urlopu w okresie wypowiedzenia.

Pismo powyższe jako załącznik wysłano powódce drogą mailową w dniu 27 lipca 2020 oraz pocztą

( pismo z dnia 27 lipca 2020r. z dowodem doręczenia k.88,90, wiadomość e-mail z dnia 27.07.2020r. k. 51)

Powódka w dniu 27 lipca 2020r. w reakcji na powyższą wiadomość drogą e-mailową poinformowała, iż pismo pozwanej jest dla niej zupełnie niezrozumiałe. Według powódki umowa o pracę uległa rozwiązaniu. Powódka nie jest zatem pracownikiem pozwanej. Powódka ponowiła wniosek o wydanie świadectwa pracy , zapłatę odprawy, odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia i ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop.

( wiadomość e-mail z dnia 27 lipca 2020 k. 66)

Pozwana pismem z dnia 29 lipca 2020 w odpowiedzi na wiadomość e-mail powódki z dnia 27 lipca 2020 ponownie wskazała, że nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia, a jedynie do błędnego obliczenia okresu wypowiedzenia. Pozwana oświadczyła, iż uchyla się od skutków oświadczenia woli w wypowiedzeniu powódce umowy o pracę w zakresie błędu dotyczącego niewłaściwego wyliczenia okresu wypowiedzenia. Poinformowała powódkę, że jej roszczenie o odprawę, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia i ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop jest bezpodstawne. Zaproponowała potraktowanie nieobecności powódki w lipcu 2020 jako wykorzystanie przysługującego powódce urlopu wypoczynkowego wymiarze 24 dni od 1 lipca 2020 do 3 sierpnia 2020r, i wezwała powódkę do realizacji ustawowego obowiązku świadczenia pracy na rzecz pozwanej od 4 sierpnia 2020 do 31 sierpnia 2020r. Nieuzasadniony brak stawienia się do pracy w tym terminie będzie traktowany jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

( pismo pozwanej z dnia 29 lipca 2020 k.94, przesłuchanie powódki oraz prezes zarządu pozwanej - protokół rozprawy z 27 kwietnia 2021r.,)

Powódka nie stawiła się w wyznaczonym terminie do pracy , ponieważ w jej ocenie nie była już pracownikiem. Wcześniej nikt ze strony pracodawcy nie domagał się jej powrotu do pracy. W lipcu i sierpniu 2020r. w większości czasu powódka przebywała u swojej mamy koło W. by jej pomagać.

( przesłuchanie powódki- protokół rozprawy z 27 kwietnia 2021r.,)

Oświadczeniem woli z dnia 7 sierpnia 2020r. pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Jako przyczynę rozwiązania wskazała ciężkie naruszanie podstawowych obowiązków pracowniczych przez powódkę przez bezprawne zachowanie polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach 4,5, 6,7 sierpnia 2020r.

W oświadczeniu tym pozwana wskazała, iż pismem z dnia 27 lipca 2020 udzieliła powódce wyjaśnień w zakresie błędu w obliczeniu okresu wypowiedzenia wskazanego w oświadczeniu z dnia 29 maja 2020, podkreślając przy tym, że nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia w rozumieniu 36 1 § 1 k.p. oraz że umowa o pracę zostanie rozwiązana z upływem właściwego trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, to jest w dniu 31 sierpnia 2020r. Pismem z dnia 19 lipca 2020 pozwana wskazała, że okres nieobecności powódki w lipcu zostanie potraktowany jako wykorzystanie przysługującego powódce urlopu wypoczynkowego wymiarze 24 dni, tj. od dnia 1 lipca 2020 do dnia 3 sierpnia 2020 wzywając równocześnie do realizacji ustawowego obowiązku świadczenia pracy na rzecz pozwanej od 4 sierpnia 2020 do dnia 31 sierpnia 2020. Pomimo powyższego powódka w sposób świadomy, zamierzony, bez żadnego usprawiedliwienia nie stawiła się w pracy we wskazanym okresie.

(oświadczenie woli z dnia 7 sierpnia 2020 k.81)

Powyższe oświadczenie zostało doręczone powódce w dniu 7.08.2020r. jako załącznik do wiadomości e-mail z dnia 7 sierpnia 2020. Zostało ono opatrzone podpisem elektronicznym wyłącznie prezesa zarządu J. W.

( wiadomość e-mail z dnia 7 sierpnia 2020 k.80, potwierdzenie dokonania podpisu elektronicznego k.125)

U strony pozwanej obowiązuje dwuosobowa reprezentacja.

(fakt bezsporny)

Powódka otrzymała za miesiąc lipiec wynagrodzenie w kwocie 2600 zł brutto

( wyciąg z listy płac k.185)

Pismem z dnia 29 lipca 2020 doręczonym jako załącznik w wiadomości e-mail powódka wezwała po raz kolejny pozwaną do wydania świadectwa pracy za okres pracy do dnia 30 czerwca 2020r.

(fakt bezsporny)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów , których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała oraz przesłuchania powódki i częściowo prezes zarządu pozwanej. Zeznania powódki jak i prezes zarządu pozwanej co do istotnych okoliczności faktycznych wzajemnie się uzupełniały i stanowiły logiczną całość. Strony różniły się oceną konieczności powrotu powódki do pracy oraz w inny sposób interpretowały kwestię skrócenia bądź nie okresu wypowiedzenia. Ocena dokonywana przez strony nie miała jednak znaczenia dla dokonania ustaleń stanu faktycznego niniejszej sprawy. Sąd nie dał wiary zeznaniom prezes zarządu pozwanej co do kwestii , iż była ona uprawniona do dokonywania jednoosobowo czynności wynikających ze stosunku pracy . Zeznania w tej części pozostają sprzeczne z treścią załączonych do akt dokumentów kierowanych do powódki , których analiza wskazuje, iż były one podpisywane zawsze przez 2 osoby wskazane w KRS jako uprawnione do reprezentacji. Brak w aktach niniejszej sprawy jakiegokolwiek dowodu wskazującego na uprawnienie J. W. do samodzielnego dokonywania czynności ze stosunku pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W szczególności na uwzględnienie zasługuje roszczenie powódki w zakresie żądania odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

Pracodawca, wypowiadając powódce oświadczeniem woli z dnia 29 maja 2020r. umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony, naruszył treść art. 30 § 4k.p. bowiem nie wskazał przyczyny dokonanego wypowiedzenia. Ponadto strona pozwana dokonała wypowiedzenia bez zachowania formy pisemnej. Wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę przesyłając kopię oświadczenia woli o wypowiedzeniu tej umowy za pośrednictwem poczty elektronicznej, w drodze korespondencji e-mail. Taki sposób doręczenia pracownikowi oświadczenia o woli o rozwiązaniu stosunku pracy narusza treść art. 30 § 3 k.p. i w ocenie sądu nie stanowi realizacji wymogu formy pisemnej. Pisemna forma wymaga złożenia własnoręcznego podpisu. Kopia podpisu bezsprzecznie nie stanowi własnoręcznego podpisu.

Jakkolwiek oświadczenie woli złożone w formie elektronicznej jest równoważne z oświadczeniem woli złożonym w formie pisemnej ( art. 78 1 § 2 k.c.), to jednak do zachowania elektronicznej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej i opatrzenie go kwalifikowanym podpisem elektronicznym ( art. 78 1 § 1 k.c.).

Koniecznym wymogiem elektronicznej formy czynności prawnej równoważnej formie pisemnej, jest opatrzenie kwalifikowanym podpisem elektronicznym, czego w niniejszej sprawie nie uczyniono.

Wobec naruszenia przez pracodawcę przepisów formalnych związanych z niezachowaniem formy pisemnej a także z brakiem wskazania przyczyny wypowiedzenia sąd uznając, iż doszło do wypowiedzenia powódce umowy o pracę z naruszeniem przepisów zasądził w punkcie 1a wyroku odszkodowanie. O jego wysokości orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu tj. w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia – w myśl art. 47 1 k.p. , który w przypadku powódki z racji jej okresu zatrudnienia u strony pozwanej wynosił 3 miesiące.

Strona pozwana, wypowiadając powódce umowę o pracę zastosowała niewłaściwy 1 miesięczny okres wypowiedzenia. Wbrew twierdzeniom strony powodowej nie można jednak uznać, że pracodawca skrócił okres wypowiedzenia do 1 miesiąca na podstawie art. 36 1 § 1 k.p. Fakt ten nie wynika z treści oświadczenia woli z dnia 29 maja 2020r. o wypowiedzeniu umowy o pracę, a ponadto strona pozwana konsekwentnie zaprzeczała w korespondencji z powódką bez skróciła okres wypowiedzenia w powyższym trybie. Wskazywała natomiast, iż jednomiesięczny okres wypowiedzenia został zastosowany na skutek błędu w obliczeniu okresu wypowiedzenia.

Skrócenie okresu wypowiedzenia w trybie art. 36 1 § 1 k.p. to jednostronna czynność prawna, zastrzeżona dla pracodawcy. O jej zastosowaniu bądź nie, decyduje wyłącznie wola pracodawcy. W niniejszym stanie faktycznym brak jest jakichkolwiek przesłanek do uznania, że faktycznie pracodawca skrócił powódce okres wypowiedzenia do 1 miesiąca, stąd też brak podstaw do zasądzenia odszkodowania w oparciu o powyższy przepis. Z tych względów sąd oddalił roszczenie powódki o zasądzenie odszkodowania , którego powódka domagała się w oparciu o treść art. 36 1 § 1 k.p. .

Zgodnie z brzmieniem art. 49 k.p. w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy o pracę.

Zawarte w powyższym przepisie stwierdzenie „ rozwiązuje się” oznacza, iż następuje to z mocy samego prawa bez wyrażania woli przez którąkolwiek ze stron stosunku pracy. Oznacza to, że strony niniejszego procesu po dniu 30 czerwca 2020r. w dalszym ciągu łączyła umowa o pracę z uwagi na przysługujący powódce 3 miesięczny okres wypowiedzenia, który upływał z dniem 31.08.2020r..

W konsekwencji pracodawca uprawniony był do wezwania powódki do stawiennictwa do pracy po dniu 30 czerwca 2020r.

Z uwagi na fakt dalszego trwania stosunku pracy między stronami po dniu 30 czerwca 2020r. rozwiązanie z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z dniem 7.08.2020r. było - wbrew twierdzeniom powódki - skuteczne tj. wywołało skutek prawny w postaci rozwiązania stosunku pracy z tą datą.

Pozwana w oświadczeniu woli z dnia 7 sierpnia 2020r. jako przyczynę rozwiązania umowy wskazała ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez powódkę przez bezprawne zachowanie polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach 4,5, 6,7 sierpnia 2020r.

Powyższe oświadczenie pozwana, podobnie jak wypowiedzenie z dnia 29 maja 2020r,. doręczyła powódce w dniu 7.08.2020r. w formie załącznika do wiadomości e-mail . W ocenie sądu dokonane rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia narusza treść art. 30 § 3 k.p. - pozwana nie zachowała formy pisemnej bowiem oświadczenie to zostało opatrzone podpisem elektronicznym tylko przez jedną z osób uprawnionych . Tymczasem z odpisu KRS wynika dwuosobowa reprezentacja pozwanej. Wskazać należy, iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w formie papierowej zostało podpisane przez obie uprawnione do reprezentacji osoby. Podobnie inne czynności ze stosunku pracy, np. kierowana do powódki korespondencja , świadectwo pracy, wypowiedzenie umowy o pracę ( w formie papierowej) były podpisywane zarówno przez prezes zarządu i prokurenta tj. z zachowaniem obowiązującej u strony pozwanej dwuosobowej reprezentacji.

Strona pozwana w toku niniejszego procesu nie wykazała, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu wskazującego na to, iż prezes zarządu pozwanej była uprawniona do samodzielnego dokonywania czynności ze stosunku pracy. Tym samym uznać należało, że pracodawca doręczając powódce oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia poprzez wiadomość e-mail nie zachował formy pisemnej, przez co naruszył przepisy kodeksu pracy, a mianowicie art. 30 § 3 k.p. Późniejsze doręczenie powódce oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy poprzez pocztę , opatrzone podpisami obu osób uprawnionych do reprezentacji pozwanej, nie ma żadnego znaczenia bowiem skutek rozwiązania umowy nastąpił wcześniej - z dniem 7.08.2020r. tj. z chwilą doręczenia oświadczenia w formie elektronicznej.

Z tego tytułu w pkt 1b wyroku zasądzono na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości 2080 zł. Zasądzając odszkodowanie w powyższej wysokości sąd miał na względzie orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w sytuacji, gdy pracodawca wadliwie wypowie umowę o pracę, a następnie wadliwie rozwiąże umowę o pracę bez wypowiedzenia pracownikowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze z art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 47 1 k.p. i art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 58 k.p. przy uwzględnieniu , że świadczenia te spełniają funkcję kompensacyjną, a zatem w części albo w całości może dojść do zbiegu roszczeń wykluczającego ich kumulację. (vide wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2019r. III PZP 2/19)

Mając na względzie powyższą kompensacyjną funkcję odszkodowania oraz fakt zasądzenia na rzecz powódki w punkcie 1 a wyroku 3 miesięcznego odszkodowania z art. 45 k.p. sąd z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia zasądził na rzecz powódki kwotę 2080 zł jako odszkodowanie za okres, do którego umowa o pracę miała trwać, czyli od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy (8.08.2020) do dnia 31 sierpnia 2020r. oddalając roszczenie ponad zasądzoną kwotę.

Na marginesie należy wskazać, iż nawet w sytuacji gdyby nie doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie formy pisemnej, to i tak dokonane rozwiązanie umowy nie byłoby uzasadnione w rozumieniu art. 56 k.p. bowiem nie można by przypisać zachowaniu powódki winy, co jest jedną z przesłanek rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. Sytuacja w jakiej znalazła się powódka w miesiącu lipcu 2020r. była sytuacją dla niej szczególną, nadzwyczajną. Według jej wiedzy stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 30.06.2020r. Po tej dacie według powódki przestała być pracownikiem pozwanej. Pozwana dopiero pismem z dnia 29.07.2020r. wezwała powódkę do świadczenia pracy. Uczyniła to dopiero po monitach powódki o wydanie świadectwa pracy. Pozwana nie wskazała powódce podstawy prawnej uzasadniającej kontynuowanie stosunku pracy po dniu 30.06.2020r. Powódka , jak zeznała w miesiącu lipcu i sierpniu przebywała w większej części w innym miejscu pobytu – u swojej mamy sprawując opiekę nad nią, pomagając jej. W tej szczególnej sytuacji nie można przypisać powódce winy umyślnej czy nawet rażącego niedbalstwa bowiem w swoim subiektywnym przekonaniu powódka nie była już pracownikiem pozwanej. Nie sposób też wymagać od pracownika gotowości do pracy w sytuacji gdy pracodawca swoich błędnym postępowaniem wprowadził pracownika w błąd co do rzeczywistej jego sytuacji prawnej.

W pkt 1 c wyroku sąd na podstawie art. 49 k.p. zasądził na rzecz powódki kwotę 520 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 1 do 7 sierpnia 2020r. , oddalając roszczenie w tym zakresie za miesiąc lipiec 2020r. – bowiem pracodawca wypłacił powódce wynagrodzenie za ten miesiąc; a także za okres od 8.08 do 31.08.2020r. - z uwagi na skuteczne rozwiązanie stosunku pracy z dniem 7.08.2020r..

Na uwzględnienie w całości zasługiwało roszczenie powódki o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop w wymiarze 18 dni ( w tym 13 dni urlopu wypoczynkowego i 5 dni dodatkowego przysługującego na podstawie art. 19 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Działanie pozwanej w postaci udzielenia urlopu wypoczynkowego za okres wsteczny, na co powódka nie wyraziła zgody, pozbawione było jakiegokolwiek oparcia w prawie, a tym samym nie było skuteczne. Strona pozwana nie kwestionowała w toku procesu wymiaru niewykorzystanego przez powódkę urlopu wypoczynkowego ani przysługiwania powódce i wymiaru urlopu dodatkowego , jak również nie podważano sposobu wyliczenia przez powódkę powyższego ekwiwalentu. Pozwana jedynie podnosiła fakt, iż zaliczyła powódce okres nieobecności w miesiącu lipcu jako okres urlopu wypoczynkowego. Z uwagi na fakt, że pracodawca nie mógł skutecznie z mocą wsteczną wysłać pracownika na urlop wypoczynkowy, tym bardziej że sam wprowadził pracownika w błąd co do okresu trwania stosunku pracy, sąd na mocy art. 171 § 1 k.p. zasądził na rzecz powódki ekwiwalent pieniężny w wysokości wynikającej z dochodzonego roszczenia.

Na oddalenie zasługiwało roszczenie powódki o zasądzenie odprawy. W niniejszym postępowaniu nie zostały wykazane przez stronę powodową przesłanki zasądzenia odprawy określone w ustawie z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Stosunek pracy pomiędzy stronami uległ rozwiązaniu z dniem 7 sierpnia 2020r. w trybie art. 52 k.p. Sama okoliczność, iż rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem prawa nie uzasadnia przyznania pracownikowi prawa do odprawy. Pracownik w takiej sytuacji jest uprawniony m.in. do odszkodowania , co też nastąpiło w niniejszym procesie. Powódka nie przedstawiła żadnych dowodów na fakt, iż rzeczywistym powodem rozwiązania stosunku pracy były przyczyny niedotyczące pracownika. Wskazać należy, iż ciężar udowodnienia tego faktu , w myśl art. 6 k.c., spoczywał na stronie powodowej. Wobec powyższego żądanie odprawy – jako niewykazane- podlegało oddaleniu.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonych należności orzeczono zgodnie z żądaniem powódki na mocy 481 k.c. w związku z art. 300 k.p. począwszy od wymagalności poszczególnych roszczeń. I tak :

- odsetki od odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy zasądzono od daty złożenia pozwu;

- odsetki od odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia - od daty rozszerzenia pozwu;

- odsetki od wynagrodzenia z art. 49 k.p. i ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop – od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy.

Powódka wygrała niniejszy proces w 52 % ( dochodziła kwoty 20.420,12 zł, zasądzona kwota to 10.620,12 zł) Z tego względu na mocy art. 100 k.p.c. zniesiono wzajemnie koszty zastępstwa procesowego.

Obciążenie pozwanej w punkcie 4 wyroku opłatą od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona znalazło oparcie w treści art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W punkcie 5 wyroku sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości nie przekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia, do kwoty 2.600,00 zł, w oparciu o art. 477 2 § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom obu stron informując o 3 tygodniowym terminie na wniesienie apelacji z uwagi na przedłużenie terminu do sporządzenia uzasadnienia ;

2.  K.. 21 dni.

C. dnia 17.06.2021r.

SSR G. M.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13