Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 923/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 17 stycznia 2020r. sygn. akt IV K 811/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. P.

Oskarżony uzyskuje niskie dochody w granicach ok. 1300 zł miesięcznie;

Informacja o dochodach z systemu teleinforma-

tycznego

176

2.

K. P.

Oskarżony jest osobą karaną

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

178

3.

K. P.

Oskarżony utrzymuje się z prac dorywczych i z renty w kwocie 1070 złotych. W miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię.

Wywiad środowisko-wy

181-182

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego

Dokument został wydrukowany z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych i nie budzi wątpliwości pod względem formalnym i merytorycznym,

2.

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tego dokumentu.

3.

Wywiad środowiskowy

Dokument sporządzony przez kuratora zawodowego, zawiera wszystkie niezbędne informacje dotyczące sytuacji rodzinnej, zdrowotnej i zawodowej oskarżonego. Brak podstaw do kwestionowania wiarygodności informacji zawartych w wywiadzie;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego

1.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za czyn z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez niedostateczne rozważenie dyrektyw wymiaru kary, w sytuacji gdy w świetle okoliczności popełnienia zarzucanego czynu i postawy oskarżonego, orzeczona kara jest nad wyraz wysoka, przy czym nie uwzględnia ona okoliczności, iż oskarżony jest młodocianym, co powinno prowadzić do zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 1 kodeksu karnego, ewentualnie zaś orzeczenia kary łagodniejszej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie budzi wątpliwości, że oskarżony posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości 18,76 grama netto. Taka ilość marihuany jest niewątpliwie zdolna do wywołania efektu odurzenia, przy czym jak wynika z opinii ustnej biegłej z zakresu badań fizykochemicznych ilość posiadanej przez oskarżonego marihuany odpowiada od 18 do 54 porcji handlowych. Stanowi zatem ilość pozwalającą na wielokrotne odurzenie dla osoby uzależnionej, co potwierdzają wnioski opinii fizykochemicznej.

Słuszne są rozważania Sądu I Instancji w kwestii stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego.

Wbrew argumentom skarżącego przyznanie się do winy oraz młody wiek oskarżonego (17 lat w czasie popełnienia czynu i 20 lat w czasie orzekania), chociaż stanowią okoliczności łagodzące, to jednak nie niwelują znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu. Zdaniem Sądu zostały te okoliczności wzięte pod uwagę, skoro Sąd zastosował wobec oskarżonego karę o charakterze wolnościowym, pomimo wcześniejszego skazania za przestępstwo tego samego rodzaju. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 rok i 4 miesiące ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu polegającego na posiadaniu środka odurzającego należy uwzględnić nie tylko wagę środka odurzającego i rodzaj, ale należy również uwzględnić stężenie zabezpieczonej substancji pozwalające ocenić, ile można z niej zrobić jednorazowych dawek tej substancji. W wyniku przeprowadzonych analiz jakościowych w badanych ekstraktach stwierdzono obecność delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu delta-9THC-2-karboksylowego, których łączna zawartość w badanym materiale roślinnym wynosi 19,9 % wagowych w przeliczeniu na suchą masę, a zatem zawartość procentowa substancji psychoaktywnej była wysoka i według biegłej była to marihuana wyższej jakości, która mogła służyć do odurzenia większej liczby osób (k.123). W celu ustalenia stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu oprócz ilości środków odurzających, czyli kryterium ilościowego i jakościowego, należy uwzględnić również kryterium proporcji ilości zabezpieczonych substancji do potrzeb sprawcy.

Każda forma posiadania narkotyków, niezależnie od jego celu lub czasu trwania, stanowi karalne posiadanie w rozumieniu art. 62 u.p.n. Ustawodawca nie wprowadził w tym zakresie żadnej dyferencjacji, zatem okoliczność, czy sprawca posiada narkotyki w celu samodzielnego użycia w określonym odstępie czasu - jest pozbawiona znaczenia, gdyż każdorazowo takim zachowaniem realizuje znamiona przestępstwa z art. 62 u.p.n. Natomiast ilość marihuany posiadanej przez oskarżonego jest zdatna do wywołania efektu odurzenia co najmniej u 18 osób uzależnionych, dlatego wbrew argumentom skarżącego nie można uznać, że do czynu oskarżonego tylko ze względu na jego młody wiek należy zastosować instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sam fakt młodego wieku sprawcy przestępstwa nie może stanowić podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary, bowiem ustawa umożliwia zastosowanie instytucji określonej w art. 60 § 1 k.k. tylko wówczas gdy przemawiają za tym względy wychowawcze.

Przepis art. 60 § 1 k.k. przewiduje jedynie możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1 k.k. Zatem "młodocianość" i "względy wychowawcze" nie mają samodzielnego bytu jako podstawa nadzwyczajnego złagodzenia kary, a stanowią jedynie punkt wyjściowy i muszą być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 7 października 2015r. II AKa 307/15).

Niewspółmiernie łagodna kara może nie tylko nie wywrzeć pożądanego skutku wychowawczego wobec oskarżonego, ale wręcz zadziałać wręcz odwrotnie spowodować przekonanie, że posiadanie środka odurzającego w postaci ok. 18 gram marihuany, może spotkać się z pobłażliwym potraktowaniem przez organy wymiaru sprawiedliwości. Z kolei w art. 60 § 1 k.k. ustawodawca zasygnalizował w sposób czytelny, że stosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy młodocianego uzależnione jest od zaistnienia okoliczności z art. 54 § 1 k.k., co tym dobitniej dowodzi, że instytucja ta wobec sprawców młodych nie może być stosowana w sposób automatyczny. Zwłaszcza, że w przypadku przestępstwa narkotykowego, wymiar kary nie może w ocenie społecznej wywoływać przekonania, że nie zostało ono sprawiedliwie ukarane i napiętnowane.

Tymczasem w tej sprawie zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary sprzeciwia się wzgląd na potrzebę wychowania sprawcy, który pomimo młodego wieku jest już osobą karaną za posiadanie narkotyków. Z wywiadu środowiskowego wynika, że oskarżony ma wykształcenie podstawowe, nie ma nikogo na utrzymaniu i podejmuje prace dorywcze m.in. pracował jako magazynier, pomocnik kelnera i w warsztacie wulkanizacyjnym. Źródłem stałych dochodów oskarżonego jest renta w kwocie 1070 złotych. W rozmowie z kuratorem oskarżony przyznał, że zdarzało mu się nadużywać alkoholu, incydentalnie zażywać marihuany. Korzysta z pomocy psychologa ze względu na wahania nastrojów i stan depresyjny, swoje samopoczucie określa jako zmienne.

Nie można zatem podzielić argumentacji obrońcy, że wzgląd na młody wiek oskarżonego przemawia za wymierzeniem kary łagodniejszego rodzaju, niż kara wymierzona przez Sąd Rejonowy, który wymierzył oskarżonemu, stosując przepis art. 37a k.k. karę ograniczenia wolności, a zatem karę o charakterze wolnościowym. Czyn z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożony karą do 3 lat pozbawienia wolności, a zatem zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary polegało by na wymierzeniu kary grzywny albo kary ograniczenia wolności -art. 60 § 6 pkt 4 k.k.

Wbrew temu co twierdzi obrońca, zarówno orzeczona kara jak i środek karny uwzględniają dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby uznać, że stanowią one dolegliwość niewspółmierną do popełnionego przez oskarżonego czynu. Dokonując wyboru kary określonego rodzaju sąd musi mieć w polu widzenia kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a zatem względy prewencji ogólnej oraz względy wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy. Wbrew argumentom skarżącego zachowanie się oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu tj. przyznanie się do winy i młody wiek, wskazuje na pozytywną prognozę na przyszłość i zadecydowały o wyborze kary o charakterze wolnościowym, pomimo wcześniejszego skazania za przestępstwo tego samego rodzaju. Natomiast względy wychowawcze nie przemawiają za zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary. W świetle ugruntowanego stanowiska judykatury, które Sąd Okręgowy podziela: „Z art. 53 § 1 k.k. wynika, że wymierzając karę w granicach wyznaczonych stopniem winy, sąd obowiązany jest uwzględnić stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wziąć pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Innymi słowy obowiązkiem sądu jest orzeczenie kary w taki sposób, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji - in concreto dyscyplinarnej. Dla osiągniecia tego efektu koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary - prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, które mają jednakową rangę. Stopień winy w tym układzie, stanowi sui generis nieprzekraczalną granicę dla dolegliwości wymierzanej kary, na który wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem” (vide wyrok SN z dnia 5 marca 2019r. II DSI 13/18).

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała zatem, aby istniała potrzeba zmiany wyroku Sądu Rejonowego. Abstrahując od powyższych rozważań dodać należy, iż przestępstwo posiadania narkotyków to jedno z największych zagrożeń dla współczesnego społeczeństwa. Narkotyki tzw. miękkie takie jak marihuana są toksyczne dla organizmu i mogą wykazywać bardzo silne działanie psychoaktywne. Ponadto również uzależniają i powodują wszystkie objawy uzależnienia podobnie jak narkotyki twarde czy alkohol. Mechanizmy uzależnienia przy narkotykach „miękkich” rozwijają się identycznie ja przy innych substancjach. Zachowanie oskarżonego winno spotkać się z odpowiednią reakcją po stronie organów ścigania, a następnie wymiaru sprawiedliwości. Kara musi być na tyle dolegliwa, aby stanowić wystarczającą przestrogę na przyszłość dla sprawcy i przez to zapobiec jego powrotowi na drogę przestępstwa, a ponadto czynić zadość zasadzie prewencji ogólnej, która związana jest z potrzebą oddziaływania poprzez wymiar kary na całe społeczeństwo. Kara i środek karny wymierzone wyrokiem Sądu Rejonowego uwzględniają wyżej wymienione okoliczności.

Liczba porcji handlowych możliwych do uzyskania z takiej ilości marihuany oscyluje wokół nie mniej niż 18 (przy założeniu, że porcja wynosić może 1 gram), a zatem społeczna szkoda wywołana działaniem oskarżonego, związana z krzywdą dla własnego zdrowia osoby zażywającej narkotyk o silniejszym stężeniu substancji psychoaktywnych, jest stosunkowo wysoka. Należy zatem wziąć pod uwagę oprócz masy wagowej i rodzaju środka odurzającego (marihuana) należącego do grupy tzw. miękkich narkotyków, także zwiększone stężenie substancji psychoaktywnych w tym środku odurzającym.

W ocenie Sądu okoliczności osobiste oskarżonego oraz łagodzące w postaci przyznania się do winy i młody wiek oskarżonego, nie przemawiają za zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu niezbędne jest zbadanie zarówno strony przedmiotowej czynu (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków), jak i jego podmiotowej strony (motywacja sprawcy, postać zamiaru). Trzeba też zwrócić uwagę, że na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, dotychczasowy tryb jego życia, przyznanie się sprawcy do winy czy wyrażona przez niego skrucha. Są to bowiem okoliczności mające znaczenie dla ustalenia podstaw prognozy kryminologicznej.

Przechodząc na grunt tej sprawy wskazać należy, że jak wynika z wywiadu środowiskowego oskarżony przyznał się kuratorowi do spożywania alkoholu i incydentalnego zażywania marihuany, ale jednocześnie korzysta z pomocy psychologa z uwagi na wahania nastrojów i stany depresyjne. W ocenie Sądu właściwości i warunki osobiste sprawcy przemawiają właśnie za silniejszym oddziaływaniem wychowawczym poprzez karę o charakterze wolnościowym. Wywiad środowiskowy wskazuje na potrzebę kontaktu oskarżonego z kuratorem, który sprawując nadzór nad wykonywaniem kary ograniczenia wolności będzie mógł motywować oskarżonego do działań terapeutycznych i uczestnictwa w programach resocjalizacyjnych.

Reasumując nie można podzielić argumentacji obrońcy, że wzgląd na potrzebę wychowania sprawcy przemawia za zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzeniem kary w łagodniejszym wymiarze.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego nawiązki w kwocie 600 zł na rzecz Stowarzyszenia (...) na podstawie art. 70 ust 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii , podczas gdy postawa oskarżonego po popełnieniu czynu, jak i w toku postępowania, a także cechy i warunki osobiste oskarżonego oraz jego możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że orzeczenie środka kompensacyjnego w tej wysokości jest nad wyraz wysokie i winno uzasadniać orzeczenie zdecydowanie niższej kwoty nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny. Należy zauważyć, że oskarżony utrzymuje się z prac dorywczych i miesięcznie uzyskuje dochód ok. 1300 zł netto, jest osobą młodą i zdrową, nie ma nikogo na utrzymaniu. Z wywiadu środowiskowego (k.181-182) wynika, że oskarżony utrzymuje się też ze stałej renty w kwocie 1070 złotych oraz pomocy finansowej partnerki, a także prac dorywczych. Nie ma zatem racji skarżący, że nawiązka w kwocie 600 zł stanowi nadmierne obciążenie dla oskarżonego. Wbrew argumentom obrońcy możliwości zarobkowe oskarżonego uzasadniają przekonanie, że uiszczenie nawiązki w tej wysokości jest adekwatne do wysokości uzyskiwanych dochodów.

Jeśli chodzi o wysokość orzeczonej względem oskarżonego nawiązki wskazać należy, iż obrońca nie ma racji wiążąc jej wymiar wyłącznie z wysokością uzyskiwanych przez oskarżonego dochodów. Nawiązka jako środek karny ma charakter represyjno-kompensacyjny, tak więc jej wymiar winien być determinowany z jednej strony w oparciu o całokształt dyrektyw sądowego wymiaru kary (art. 53 k.k.), z drugiej zaś, respektować funkcję kompensacyjną, co w przypadku analizowanej sprawy wiąże się z partycypacją w społecznych kosztach leczenia i zapobiegania zjawisku narkomanii.

Wysoce prawdopodobnym jest, iż w następstwie posiadania przez oskarżonego środka odurzającego w postaci marihuany, doszło do pogłębienia stale rosnącego zjawiska narkomanii. Okoliczność ta wskazuje, iż oskarżony winien ponieść koszty leczenia osób, które popadły w nałóg oraz koszty profilaktyki antynarkotykowej. Określona przez Sąd suma nawiązki ustalona została w sposób na tyle wymierny, iż istotnie, a nie jedynie pozornie, pozwoli podmiotom instytucjonalnym zaangażowanym w realizację celów w postaci zapobiegania i zwalczania narkomanii działania takie rzeczywiście realizować.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze z uwzględnieniem dobrodziejstw nadzwyczajnego jej złagodzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenia kary łagodniejszego rodzaju wobec niezasadności zarzutu skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 wyrok utrzymany w mocy w całości;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazując na elementy przewidziane w art. 53 § 1 i 2 k.k. zaakcentować należy cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie utożsamiane są z funkcją kary – kształtowanie właściwej postawy społecznej. Zdaniem sądu odwoławczego, przedmiotowa kara ograniczenia wolności i orzeczona nawiązka, winna skutkować faktycznym zrozumieniem przez oskarżonego nagannego charakteru jego postępowania oraz zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości. W świetle tych okoliczności należy uznać, że złagodzenie kary będzie niewystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym uznając, że ze względu na niewysokie dochody, co znajduje potwierdzenie w informacji znajdującej się na k. 176, ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową i wysokość orzeczonej nawiązki.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonemu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

sędzia Anna Zawadka sędzia Jacek Matusik sędzia Tomasz Morycz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kara orzeczona w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie z dnia 17 stycznia 2020r. sygn. akt IV K 811/17

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana