Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 października 2020 r. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. na podstawie art. 31 oraz art. 7 i art. 44 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ( Dz. U. z 2020 r. poz. 586 z późn. zm.) zawiesił wnioskodawcy Z. F. wypłatę emerytury wojskowej z dniem 01.11.2020 r. W uzasadnieniu wskazano, że w związku z pismem z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Ł. z dnia 30.09.2020 r. i informacją o złożonym przez ubezpieczonego wniosku o podjęcie wypłaty emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. od dnia 01.07.2020 r. jako świadczenia korzystniejszego, z dniem 01.11.2020 r. zawieszono wypłatę emerytury wojskowej. Kwoty wypłacone po dniu 01.07.2020 r. z tytułu pobranej emerytury wojskowej zostaną potrącone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z przyznanej emerytury.

/decyzja k. 189 akt (...)/

W dniu 23 listopada 2020 r. Z. F. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył odwołanie od ww. decyzji do Sądu Okręgowego w Łodzi wnosząc o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący powołał się na wyrok SN z dnia 24.01.2019 r, (I UK 426/17), tj. wykładnię przepisu art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS polegającą na dopuszczeniu możliwości pobierania przez byłych żołnierzy zawodowych dwóch świadczeń emerytalnych, zarówno emerytury cywilnej jak i emerytury wojskowej. Tym samym w sprawie doszło do naruszenia przez organ rentowy konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji, z której wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii).

W przedmiotowej sprawie emerytura wojskowa odwołującego została obliczona wyłącznie w oparciu o wojskowy staż emerytalny i nie miał on możliwości uwzględnienia w emeryturze wojskowej okresu "cywilnego" stażu emerytalnego. W przypadku odwołującego się nie było takiej możliwości, gdyż podstawa wymiaru jego emerytury wojskowej wynosiła 75%.

Skoro odwołujący się nie zrealizował uprawnienia do wykorzystania "cywilnego" stażu emerytalnego przy obliczaniu uprawnień wojskowych bez własnej woli, to należy go tak samo traktować jak żołnierzy powołanych do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r., którzy nie mają możliwości doliczenia do emerytury mundurowej jakichkolwiek "cywilnych" okresów zatrudnienia i w rezultacie przysługuje im prawo do pobierania dwóch świadczeń.

/odwołanie k.3 - 4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji i dodatkowo wskazał, że o wyjątku od zasady pobierania jednego świadczenia nie decyduje data przyjęcia do służby, ale brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego” stażu emerytalnego. Przy czym ten „brak możliwości” nie występuje wtedy, gdy emeryt wojskowy nie decyduje się na złożenie wniosku o doliczenie po zwolnieniu ze służby wojskowej okresów składkowych i nieskładkowych, choć mogą one zwiększyć podstawę wymiaru emerytury do 75%. Wspólnym bowiem mianownikiem uzasadniającym prawo do dwóch świadczeń są uwarunkowania wynikające z przepisów prawa niepozwalające na wykorzystanie stażu „cywilnego” w emeryturze wojskowej, a nie wybór emeryta wojskowego. Zaznaczenia wymaga, że w sytuacji wykorzystania stażu „cywilnego” w emeryturze wojskowej, nie ma możliwości jego ponownego wykorzystania w emeryturze z powszechnego systemu emerytalnego, ani też częściowego wykorzystania w tej emeryturze tj. w części, w której nie wpłynął on na zwiększenie świadczenia ubezpieczonego. Sytuacja taka nie dotyczy ubezpieczonego.

/odpowiedź na odwołanie k.17 – 19/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. F. urodził się w dniu (...)

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca pełnił czynną służbę wojskową od 1.08.1972 r. do 10.02.1994 r. /bezsporne /

Decyzją z dnia 17 lutego 1995 r. Wojskowe Biuro Emerytalne na podstawie art. 15 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ustaliło Z. F. od dnia 1.03.1995 r. prawo do emerytury wojskowej w wysokości 73,20 % podstawy wymiaru tj. nie przekraczającej wartości maksymalnej (75 %), tj. 58,20 % z tytułu 21 lat wysługi emerytalnej i 15 % zwiększenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Do ustalenia wysokości należnego świadczenia przyjęto okres czynnej służby wojskowej od 1.08.1972 r. do 10.02.1994 r.

/decyzja k.15, wykaz wysługi lat k. 15, pismo (...) z dnia 5.06.2018 r. k. 170 akt (...)/

Kolejną decyzją z dnia 8 marca 1996 r. Wojskowe Biuro Emerytalne na podstawie art. 15 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ponownie ustaliło Z. F. od dnia 1.04.1996 r. prawo do emerytury wojskowej w wysokości 75,00 % podstawy wymiaru tj. wartości maksymalnej (procentowy wymiar emerytury wojskowej z tytułu wysługi emerytalnej na skutek doliczania pozawojskowych okresów ubezpieczeniowych wyniósł 60,70 % - 23 lata wysługi emerytalnej i 15 % zwiększenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą) Do ustalenia wysokości należnego świadczenia przyjęto okres czynnej służby wojskowej od 1.08.1972 r. do 10.02.1994 r. Dodatkowo przy ustaleniu należnej Z. F. emerytury wojskowej uwzględniono pozawojskowy okres ubezpieczeniowy odbyty po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej od 11.02.1994 r. do 31.01.1996 r. z tytułu zatrudnienia w (...) – Centrum Spółka z o.o. Zasada (...) w G..

/decyzja k.29, wykaz wysługi lat k. 28 akt (...), pismo (...) z dnia 5.06.2018 r. k. 170, zaświadczenie k. 22akt (...) /

Poza okresem służby w Wojsku Polskim wnioskodawca był zatrudniony w następujących zakładach pracy:

- od 1.12.1993 r. do 16.04.1997 r. w (...) – Centrum Spółka z o.o. Zasada (...) w G.;

- od 1.10.1997 r. do 14.06.1999 r. w (...) Spółka z o.o. w K.;

- od 27.10.1998 r. do 31.03.1999 r. w (...) Spółka z o.o.;

- od 1.06.1999 r. do 30.07.2020 r. w (...) Spółka z o.o.

- od 12.09.2011 do 30.07.2020 r. w (...) Spółka z o.o.

/bezsporne, a nadto świadectwo pracy k. 7, - 9, 11, 24- 26 akt ZUS/

W dniu 31 lipca 2020 r. Z. F. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę.

/wniosek k.23 – 23 verte akt ZUS/

Decyzją z dnia 3 listopada 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) przyznał Z. F. emeryturę od 01.07.2020 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej. Przyjęto, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego, zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi w dniu złożenia wniosku o emeryturę. Kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła – 192778,66 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła – 159721,96 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 194,40 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła zaś 4.725,49 zł brutto miesięcznie. Do wyliczenia stażu pracy i wysokości emerytury uwzględniono: 1. okresy składkowe do 31.12.1998 r.:

- od 01.12.1993 do 16.04.1997 w (...) -Centrum Sp. z o.o. Zasada (...) w G. (okresy nieskładkowe: od 05.04.1994 do 08.04.1994, od 18.07.1994 do 29.07.1994, od 07.09.1994 do 15.10.1994, od 31.01.1995 do 03.02.1995, od 01.10.1996 do 10.1996, od 16.10.1996 do 16.04.1997)

- od 01.10.1997 do 31.12.1998 zatrudnienie w (...) Sp. z o.o. w K.

- od 27.10.1998 do 31.12.1998 zatrudnienie w (...) Sp. z o.o.

- okresy nieskładkowe od 17.04.1997 do 13.05.1997 - zasiłek chorobowy

2. Od 01.01.1999 r. składki zewidencjonowane na koncie ubezpieczonego za okresy ubezpieczenia:

- od 01.01.1999 do 14.06.1999 zatrudnienie w (...) Sp. z o.o.

- od 01.01.1999 do 30.03.1999 zatrudnienie w A.

- od 01.06.1999 do 30.06.2020 zatrudnienie w (...) S.A.

- od 12.09.2011 do 30.06.2020 zatrudnienie w (...) Sp. z o.o.

- od 01.01.2015 do 30.06.2020 członek rady nadzorczej w (...) Sp z o.o.

- od 01.05.2015 do 31.10.2016 członek rady nadzorczej w (...) SA. (decyzja k. 35 – 37 akt ZUS, pismo ZUS z dnia 16.04.2021 r. k. 29 – 29 verte)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy Z. F. nie zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był w istocie między stronami niesporny, bowiem zaistniały spór miał wyłącznie charakter prawny.

Przedmiotem niniejszego postępowania było prawo ubezpieczonego do wypłaty emerytury wojskowej w sytuacji zbiegu tego świadczenia z emeryturą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wypłacaną przez ZUS. Odwołujący zajął stanowisko, że powinien otrzymywać zarówno emeryturę wojskową, jak i emeryturę z ZUS.

W myśl art. 44 ust. 1 pkt 2 ppkt a) ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (t.j.Dz.U. z 2020 r., poz. 586 ze zm.), wypłatę emerytury lub renty albo dodatków, zasiłków i świadczeń pieniężnych, o których mowa w art. 25, wstrzymuje się, jeżeli okaże się, że wskutek zbiegu prawa do świadczeń osobie uprawnionej przysługuje świadczenie wyższe lub przez nią wybrane.

Stosownie do treści art. 7 w/w ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin, w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w ustawie z prawem do emerytury lub renty albo do uposażenia w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego przewidzianych w odrębnych przepisach wypłaca się świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.), w razie zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez zainteresowanego.

Stosownie do art. 95 ust. 2 w/w ustawy emerytalnej, przepis ust. 1 stosuje się również, z uwzględnieniem art. 96, w razie zbiegu prawa do emerytury lub renty określonych w ustawie z prawem do świadczeń przewidzianych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2, z wyjątkiem przypadku, gdy emerytura wojskowa lub policyjna została obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin lub w art. 15a lub art. 15d lub art. 18e ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, (...) Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, (...) Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. Co do zasady więc w razie zbiegu uprawnień do emerytury z dwóch różnych systemów przysługuje tylko jedno świadczenie - wyższe lub wybrane przez zainteresowanego.

Zasada ta ma również zastosowanie do przypadku nabycia prawa do emerytury wojskowej, albowiem art. 95 ust. 2 określający wyjątek od zasady pobierania jednego świadczenia emerytalnego odnosi się również do emerytur wojskowych.

Wyłączenie zasady pobierania jednego świadczenia, przewidziane w art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej dotyczy przypadku obliczenia emerytury wojskowej dla żołnierza powołanego do służby wojskowej po raz pierwszy po 1 stycznia 1999 r. Sytuacja żołnierzy zawodowych, o których stanowi art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy, jest odmienna, gdyż przy obliczaniu ich emerytury wojskowej nie podlegają uwzględnieniu żadne okresy składkowe i nieskładkowe ani sprzed rozpoczęcia służby (art. 16 ust. 1 tej ustawy), ani przypadające po jej zakończeniu (art. 14 ust. 1 tej ustawy).

Wskutek rozdzielenia systemów ubezpieczeniowego i zaopatrzeniowego każdy z nich realizuje osobno zobowiązania wobec żołnierzy zawodowych, którzy służbę rozpoczęli po 1 stycznia 1999 r. W rezultacie osoba uprawniona do emerytury wojskowej obliczonej na podstawie art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy, która spełnia jednocześnie warunki do emerytury z FUS ma prawo do pobierania obu tych świadczeń bez ograniczeń.

Mając na uwadze argumentację skarżącego przytoczoną na uzasadnienie jego odwołania Sąd zważył, że interpretacji użytego w art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej zwrotu "emerytura wojskowa została obliczona według zasad określonych w art. 15a lub art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin" i rozstrzygnięcie, czy ma on znaczenie podmiotowe, czy też przedmiotowe - ukierunkowane na sposób jej obliczenia, dokonał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. sygn. akt I UK 426/17, LEX nr 2610283, na które to orzeczenie powołuje się w swoim odwołaniu skarżący.

Sąd Najwyższy uznał za właściwy kierunek wykładni art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1076 z późn. zm.), z którego wynika, że użyte w ust. 2. tego artykułu sformułowanie "emerytura (...) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych" oznacza odwołanie się do zasad obliczenia emerytury wojskowej określonych w tych przepisach, a więc z uwzględnieniem wyłącznie służby wojskowej, co z kolei uzasadnia prawo do pobierania dwóch emerytur "wypracowanych" niezależnie od siebie. Zatem o wyjątku od zasady pobierania jednego świadczenia nie decyduje data przyjęcia do służby, ale brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu "cywilnego" stażu emerytalnego. Przy czym ten "brak możliwości" nie występuje wtedy, gdy emeryt wojskowy nie decyduje się na złożenie wniosku o doliczenie po zwolnieniu ze służby wojskowej okresów składkowych i nieskładkowych, choć mogą one zwiększyć podstawę wymiaru emerytury do 75%. Wspólnym bowiem mianownikiem uzasadniającym prawo do dwóch świadczeń są uwarunkowania wynikające z przepisów prawa niepozwalające na wykorzystanie stażu "cywilnego" w emeryturze wojskowej, a nie wybór emeryta wojskowego. O zastosowaniu wyjątku od zasady wypłacania jednego świadczenia decyduje brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu "cywilnego" stażu emerytalnego, a nie data przyjęcia żołnierza zawodowego do służby wojskowej (art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1076).

W uzasadnieniu wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że artykuł 2 ustawy emerytalnej umożliwia emerytowanym żołnierzom zawodowym i funkcjonariuszom służb mundurowych nabycie prawa do emerytury z powszechnego systemu emerytalnego, po spełnieniu jego ustawowych przesłanek. W przypadku sprzężenia tego prawa nie tylko z wiekiem emerytalnym, ale także z posiadaniem wymaganych okresów składkowych i nieskładkowych (przy emeryturze z systemu zdefiniowanego świadczenia), w stażu emerytalnym nie uwzględnia się okresów służby wojskowej oraz służby w formacjach "mundurowych", jeżeli z tego tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w ustawach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych (art. 5 ust. 2a ustawy emerytalnej). Niezależnie od daty przyjęcia do służby (i niezależnie od rodzaju emerytury) emeryt wojskowy nie może mieć uwzględnionego okresu służby wojskowej w emeryturze z powszechnego systemu emerytalnego. W tym zakresie sytuacja żołnierzy przyjętych do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. i przed tym dniem ukształtowana jest jednakowo. Inaczej natomiast rzecz się przedstawia w aspekcie wpływu "cywilnych" okresów stażu emerytalnego na prawo i wysokość świadczeń wojskowych. Do wysługi emerytalnej żołnierza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., zalicza się (z urzędu) posiadane przed przyjęciem do służby okresy składkowe i nieskładkowe w rozumieniu ustawy emerytalnej (art. 16 ust. 1 w związku z art. 15 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych). Okresy te uwzględnia się w ten sposób, że emerytura wojskowa wzrasta o 2,6% podstawy wymiaru za nie więcej niż 3 lata okresów składkowych poprzedzających służbę (a o 1,3% za każdy następny rok i 0,7% za każdy rok okresów nieskładkowych poprzedzających służbę). Tak ustalona emerytura podlega (na wniosek) zwiększeniu - w wyniku doliczenia okresów przypadających po zwolnieniu ze służby - o 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok zatrudnienia przed dniem 1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy oraz za każdy rok okresów opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po dniu 31 grudnia 1998 r. lub za okres nieopłacania składek z powodu przekroczenia w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocznej podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia - pod warunkiem, że emerytura ta wynosi mniej niż 75% podstawy jej wymiaru i emeryt ukończył 50/55 lat życia albo stał się inwalidą (art. 14 ust. 1-4 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych). Natomiast prawo i wysokość emerytury żołnierzy, którzy zostali przyjęci do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r., uzależnia się wyłącznie od okresów służby wojskowej, co wynika z art. 15a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych. W konkluzji, żołnierz, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., może - w świadczeniu wojskowym - korzystać z "cywilnej" wysługi emerytalnej, natomiast przyjęty do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. nie ma takiego uprawnienia.

W wywodach poczynionych w powyższym wyroku Sąd Najwyższy zauważył również, że nie wszyscy żołnierze, który pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., mogą faktycznie zrealizować uprawnienie do wykorzystania "cywilnej" wysługi emerytalnej. Wystarczy bowiem odpowiednio długa służba i wzrosty emerytury z tytułu szczególnych właściwości służby (art. 15 ust. 2 i 3) lub z tytułu inwalidztwa wojskowego (art. 15 ust. 4), aby - przy spłaszczeniu podstawy wymiaru emerytury wojskowej do maksymalnie 75% (art. 18 ust. 1) - "cywilne" okresy ubezpieczenia w żaden sposób nie zwiększały świadczenia. W takim przypadku emeryt wojskowy, niezależnie od swojej woli, nie ma prawnej możliwości skonsumowania żadnego "cywilnego" okresu ubezpieczenia w wojskowej emeryturze. Podobnie rzecz się ma w przypadku tego rodzaju okresów poprzedzających służbę, krótszych niż rok (art. 15 ust. 1 pkt 2-4).

Zauważyć należy, że sprawa rozpoznawana przez Sąd Najwyższy dotyczyła ubezpieczonego - żołnierza, który po odbyciu 23 lat służby przeszedł na zaopatrzenie emerytalne (na poziomie 64% podstawy wymiaru, ale po uwzględnieniu zwiększenia z tytułu grupy inwalidzkiej osiągnął maksymalną wysokość świadczenia tylko z tytułu służby) pobierane z Wojskowego Biura Emerytalnego.

Idąc tokiem rozumowania Sądu Najwyższego można stwierdzić, że warunkiem, który zadecydował (w tym konkretnym przypadku) o uprzywilejowaniu żołnierza (poprzez pobieranie równolegle dwóch świadczeń), był brak możliwości uwzględniania w wojskowej emeryturze jakiegokolwiek okresu "cywilnego" stażu emerytalnego.

Kryterium to określa jednocześnie krąg podmiotów charakteryzujących się tą samą istotną cechą. Do tej grupy należą emeryci wojskowi, których wypracowane okresy składkowe i nieskładkowe nie miały żadnego wpływu na wysokość emerytury wojskowej. Do nich zaś należą wszyscy żołnierze, którzy zostali powołani do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. oraz niektórzy żołnierze, którzy pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że wnioskodawca nie należy do żadnej z tych grup, bowiem w jego przypadku "cywilny" okres ubezpieczenia został uwzględniony przy ustalaniu wysokości emerytury wojskowej i miał wpływ na jej wysokość. Przypomnieć należy, że wojskowy organ rentowy doliczył do posiadanej dotychczas przez ubezpieczonego wysługi emerytalnej okres zatrudnienia i opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne po zakończeniu służby wojskowej (k. 170 akt emerytalnych wojskowych). Po doliczeniu tego okresu, procentowy wymiar emerytury wojskowej odwołującego wzrósł do maksymalnej 75% podstawy wymiaru. Okresy po zwolnieniu ze służby dolicza się do wysługi emerytalnej pod warunkiem, że emerytura ta wynosi mniej niż 75% podstawy jej wymiaru (art. 14 ww. ustawy).

Odwołujący po zwolnieniu ze służby w dniu 10 lutego 1994 r. posiadał wysługę emerytalną (okres służby wojskowej) w wymiarze 21 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Podstawa wymiaru emerytury odwołującego z tej wysługi 21 lat wynosiła 73,20 %. Jak wynika z decyzji (...) z 8.03.2016 r. (k. 29 akt emerytalnych wojskowych), po doliczeniu do wysługi emerytalnej odwołującego okresów zatrudnienia i opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe po zwolnieniu ze służby wojskowej (po 10 lutego 1994 r.), zgodnie z wyżej wskazanymi przelicznikami, emerytura odwołującego osiągnęła maksymalną wysokość - 75% podstawy wymiaru. Stosownie bowiem do treści art. 18 tej ustawy, kwota emerytury wojskowej nie może przekraczać 75% podstawy wymiaru emerytury.

Powyższe potwierdza jednoznacznie, że okres zatrudnienia odwołującego po zakończeniu przez niego służby wojskowej miał wpływ na wysokość emerytury wojskowej, bowiem bez uwzględnienia okresów składkowych "przepracowanych" po zwolnieniu ze służby wnioskodawca nie otrzymałby emerytury w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Stwierdzić zatem należy, iż emerytura wojskowa odwołującego nie została obliczana wyłącznie w oparciu o wojskowy staż emerytalny, ale również o okresy składkowe (cywilne), które zwiększyły jej wysokość. Odwołujący miał możliwość uwzględniania w emeryturze wojskowej okresu "cywilnego" stażu emerytalnego i możliwość ta w jego przypadku została wykorzystana. Skoro odwołujący faktycznie zrealizował uprawnienie do wykorzystania "cywilnego" stażu emerytalnego, to nie można go tak samo traktować jak żołnierzy powołanych do służby po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r. i niektórych żołnierzy pozostających w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., którzy nie mają możliwości doliczenia do emerytury mundurowej jakichkolwiek "cywilnych" okresów zatrudnienia i w rezultacie przysługuje im prawo do pobierania dwóch świadczeń.

Z orzeczenia Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2019 r. I UK 426/17 wynika, że jeśli emeryt korzysta ze wzrostu emerytury wojskowej z tytułu "cywilnej" wysługi emerytalnej, to oznacza, że zostaje zachowana zasada wzajemności składki i świadczeń w rozumieniu funkcjonującym w polskim systemie ubezpieczenia społecznego nawet wtedy, gdy włożony wkład nie jest wprost proporcjonalny do korzyści, jaką przynosi zwiększenie emerytury.

Mając na uwadze argumentację przytoczoną przez wnioskodawcę w odwołaniu Sąd zważył też, że w przypadku odwołującego nie doszło do naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania obywateli wobec prawa. Zasadę równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP w odniesieniu do oceny norm prawnych należy rozumieć jako nakaz nadawania im takich treści, by kształtowały one w jednakowy (podobny) sposób sytuację prawną podmiotów jednakowych lub podobnych. Trybunał Konstytucyjny uznaje, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 kwietnia 2002 r., P 5/01, OTK-A 2002 Nr 3, poz. 28). Kryterium różnicowania w traktowaniu winno pozostawać w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, waga interesu, któremu różnicowanie ma służyć, winna pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku różnicowania a ponadto kryterium różnicowania ma pozostawać w związku z innymi wartościami, zasadami lub normami konstytucyjnymi uzasadniającymi odmienne traktowanie określonych podmiotów. Za uzasadnienie dyferencjacji sytuacji prawnej podmiotów uznaje się zasady sprawiedliwości społecznej. Normy prawne zawarte w ustawie emerytalnej należą do prawa socjalnego, które oparte jest na specyficznych zasadach, wśród których należy podkreślić zasadę solidarności społecznej, która uzasadnia - pozostając w opozycji do zasady wzajemności (eksponowanej np. w prawie cywilnym) - brak pełnej proporcjonalności między składką a świadczeniem (por. D.E. Lach (w:) Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. Komentarz, pod redakcją B. Gudowskiej i J. Strusińskiej-Żukowskiej, Warszawa 2011 s. 15-17).

Podobnie Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. wskazał, że z konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Zasada równości zakłada jednocześnie różne traktowanie podmiotów różnych, tj. podmiotów, które nie posiadają wspólnej cechy istotnej. Równość wobec prawa to także zasadność wyboru takiego, a nie innego kryterium zróżnicowania, które jednakże musi pozostawać w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, wagą interesu, któremu zróżnicowanie ma służyć i w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostają naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania oraz z innymi wartościami, zasadami, czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych.

Skoro odwołującemu po zakończeniu służby wojskowej doliczono do wojskowej emerytury okres "cywilnego" zatrudnienia, co skutkowało zwiększeniem procentowej podstawy wymiaru jego emerytury z 73,20 % aż do maksymalnej wysokości 75%, to nie można zaliczyć go do tego kręgu. Dlatego nie można przyjąć, iż są to podmioty podobne, posiadające wspólną cechę istotną (relewantną), a tylko takie osoby powinny być traktowane równo. Różne traktowanie podmiotów różnych, tj. podmiotów, które nie posiadają wspólnej cechy istotnej nie narusza zasady równego traktowania.

W rezultacie, stwierdzić należy, że w stosunku do wnioskodawcy zastosowanie ma zasada wypłacania jednego świadczenia, albowiem przechodząc na emeryturę wojskową podstawa tej emerytury wynosiła 73,20 % i do stażu jego emerytury wojskowej został następnie zaliczony okres ubezpieczenia pozawojskowego po zakończeniu służby wojskowej, co skutkowało zwiększeniem podstawy wymiaru emerytury wojskowej odwołującego aż do uzyskania maksymalnej podstawy 75% i w efekcie zwiększenia wysokości jego emerytury wojskowej. Skoro zaś odwołujący wybrał świadczenie emerytalne z FUS, które jest skarżącemu wypłacane zgodnie z jego wnioskiem z ZUS-u od 1.07.2020 r., to wojskowy organ emerytalny słusznie wydając zaskarżoną decyzję z dnia 14.10.2020 r. zastosował art. 7 i art. 44 ust. 1 pkt 2 ppkt a) ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin zawieszając wypłatę emerytury wojskowej. Decyzja wojskowego organu emerytalnego tym samym w pełni odpowiada prawu

Analizując obecny stan prawny Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyznania prawa do wypłaty wnioskodawcy dochodzonego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy PI. I pełn. (...)

25 X 2021 roku.

K.B