Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 714/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny z dnia 10 sierpnia 2021 r., wydany w sprawie o sygn. akt II K 721/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

- błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na nieprawidłowym przyjęciu, że:

- oskarżony znieważył pokrzywdzonego, gdyż wulgaryzmy wypowiadane przez oskarżonego nie były kierowane bezpośrednio do funkcjonariusza publicznego;

- oskarżony groził pokrzywdzonemu;

- oskarżony znieważył pokrzywdzonego, gdyż to pokrzywdzony poprzez swoje niewłaściwe, wyzywające zachowanie sprowokował oskarżonego, który się zdenerwował, a w konsekwencji nie zakwalifikowanie jako przypadku z art. 226 § 2 w zw. z art. 216 § 3 i zastosowanie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelant zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu niewłaściwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, która to ocena miała następnie doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia.

Wbrew temu stanowisku, poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. W toku analizy materiału dowodowego Sąd Okręgowy powziął bowiem przekonanie, że Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej oceny każdego istotnego dowodu, tak dowodu uznawanego za niewiarygodny, jak też takiego dowodu, który został przyjęty za podstawę ustaleń faktycznych oraz dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wyciągniętych wniosków, co do sprawstwa oskarżonego.

Apelacja kwestionuje wiarygodność zeznań świadków, na podstawie których ustalono przebieg zdarzenia z dnia 10 kwietnia 2020 r. W ocenie apelanta treść tych zeznań dyskredytuje okoliczność, iż w ich treści zachodzą różnice, co do konkretnych, wypowiedzianych wówczas przez oskarżonego słów. Jednocześnie jednak apelacja koncentruje się na subiektywnej ocenie tych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego, forsując na tej podstawie własną interpretację wypowiedzi i zachowania oskarżonego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie jest przekonująca argumentacja obrońcy oskarżonego, że zeznania świadków istotnie się różnią, w szczególności, że wynika to już z „pobieżnej lektury akt”. Podnieść należy, że pierwotnie zawiadomienie o przestępstwie (k. 1) złożył Dyrektor Aresztu Śledczego relacjonując jedynie zdarzenie z dnia 10 kwietnia 2020 r. „z drugiej ręki”. Przesłuchanie pokrzywdzonego N. R. wraz z przyjęciem ustnego zawiadomienia o przestępstwie oraz przesłuchanie świadka A. C., a zatem osób bezpośrednio uczestniczących w zdarzeniu, przeprowadzone w postępowaniu przygotowawczym nie są z całą pewnością ze sobą sprzeczne. Zarówno pokrzywdzony, jak i świadek w sposób tożsamy opisali zachowanie oskarżonego, a co znamienne wskazali, że użył on wobec pokrzywdzonego obraźliwych słów, uznanych powszechnie za obelżywe, a następnie skierował wobec pokrzywdzonego groźbę karalną Nieco inny wydźwięk słów obraźliwych, nie zmienia ich sensu i znaczenia, co Sąd Rejonowy słusznie zauważył i ocenił. Nie można także odmówić wartości dowodowej tych zeznań tylko dlatego, że w toku rozprawy pokrzywdzony i świadek nie potrafili zacytować ich dosłownego brzmienia. Sąd Okręgowy zauważa, że rozprawa, na której obaj świadkowie złożyli zeznania odbyła się ponad rok po zdarzeniu z dnia 10 kwietnia 2020 r., tym samym z uwagi na upływ czasu świadkowie mieli prawo nie pamiętać dokładnie słów, których użył oskarżony. Priorytetowo należało więc potraktować zeznania złożone przez świadków w toku postępowania przygotowawczego, a zatem w bliskiej odległości czasowej od zdarzenia. Raz jeszcze należy wskazać, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił treść tych zeznań jako spójną, a przez to wiarygodną całość. Nie są trafne argumenty apelacji, iż to wielkość celi, czy też doniosłość prawnokarna zachowania oskarżonego miałyby wpływać na konieczność szczegółowego zapamiętania przez świadków wypowiadanych wówczas słów. Sam obrońca oskarżonego podał, że w trakcie wymiany zdań już tylko oskarżony miał być zdenerwowany, zaś jego zachowanie, tj. skierowanie kroków wobec oskarżonego było nagłe, co za tym idzie nerwowość i dynamika całego zajścia sprzyjały raczej odwrotnej reakcji, niż skrupulatnemu zapamiętywaniu kolejnych szczegółów zdarzenia – konkretnych bluźnierczych epitetów S. G..

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że Sąd I instancji słusznie wziął za podstawę rozstrzygania zeznania pokrzywdzonego i świadka N. R., w konsekwencji pomijając sprzeczne z nimi wyjaśnienia oskarżonego, a dalej jako nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego ocenił zeznania świadka P. H..

W zakresie obu czynów błąd w ustaleniach faktycznych, miał być konsekwencją dania wiary zeznaniom funkcjonariuszy Służby Więziennej, co jednak, jak podniesiono powyżej było ze wszech miar prawidłowe.

Niewątpliwie Sąd Rejonowy w granicach swobodnej oceny dowodów zasadnie uznał, że słowa oskarżonego stanowiły zniewagę. Przedmiotem ochrony w art. 226§1 kk jest autorytet osób realizujących, pełnieniem swych obowiązków, działalność instytucji państwowych, a także ich godność. Wskazać należy, że pojęcie „zniewagi”, która musi przybrać postać aktywnego okazywania braku szacunku, ma tu identyczny sens jak w art. 216 kk, zaś rzeczowym kryterium oceny w tym przedmiocie stanowią normy społeczne, a nie subiektywne mniemanie o sobie określonego funkcjonariusza (vide wyrok SN z 17 lutego 1993 r., III KRN 24/92). Znaczenie zniewagi w prawie karnym nie odbiega od tego, które występuje w języku powszechnym. Znieważać oznacza ubliżać komuś, lżyć, obrażać kogoś (tak: Słownik języka polskiego, oprac. E. Sobol, Warszawa 2005, s. 1281). Za zniewagę uznać należy zatem wszelkie zachowania, które stanowią wyraz pogardy dla drugiego człowieka, niezależnie od odczuć samego pokrzywdzonego, zgodnie ze wzorcami obyczajowymi i ocenami zdeterminowanymi kulturowo (za: postanowienie SN z 7 maja 2008 r., III KK 234/2007, LexisNexis nr 1952101, Biul. PK 2008, nr 10, poz. 33). Niewątpliwie wypowiedziane przez oskarżonego wulgarne słowa, w których lekceważąco odnosił się do kierowanych do niego poleceń funkcjonariusza miały taki właśnie pogardliwy charakter i bezsprzecznie skierowane były do pokrzywdzonego podczas i w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami służbowymi. Za obrońcą oskarżonego należałoby w tym miejscu powtórzyć, że skoro ustalenie dokładnej treści słów oskarżonego miałoby nie być możliwe w ogóle, to tym trudniej byłoby przyjąć, że słowa użyte wówczas przez oskarżonego stanowiły jedynie „ozdobniki”, nie zaś obraźliwe określenie funkcjonariusza.

Sąd I instancji wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy i na tej podstawie dał wiarę świadkom, tj. uwzględnił czas zdarzenia, obowiązki egzekwowane wówczas przez pokrzywdzonego wobec oskarżonego oraz nieprawidłową osobowość typu dyssocjalnego stwierdzoną przez biegłych psychiatrów u S. G. (2). Posługując się zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym z powyższego nie można było wywieść innych wniosków, niż tych wskazanych przez Sąd Rejonowy, a zatem, że oskarżony kierował wulgarne słowa do pokrzywdzonego N. R., który próbował wymóc na oskarżonym regulaminowe zachowanie.

Jednocześnie wykluczyć należy zarzut prowokacji ze strony pokrzywdzonego, który uzasadniałby zastosowanie art. 216 § 3 kk. Raz jeszcze podkreślić należy, że z akt sprawy, w tym ustaleń opinii biegłych lekarzy psychiatrów wydanej w sprawie sygn. akt II K 741/20 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim wynika, że oskarżonego cechuje podwyższony poziom agresji oraz brak krytycyzmu wobec własnego zachowania. W sytuacji, w której oskarżony - zaznajomiony przecież z porządkiem obowiązującym w Areszcie Śledczym - w trakcie apelu spożywa posiłek, nie należy upatrywać prowokacji po stronie funkcjonariusza, wątpliwość budzi raczej prowokująca postawa samego oskarżonego. Powinien on bowiem spodziewać się, że jego zachowanie nie pozostanie bez reakcji funkcjonariuszy SW. Nie ma podstaw, aby dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, że to funkcjonariusz zwrócił się do oskarżonego używając słów wulgarnych. W tym stanie rzeczy, przez pryzmat podwyższonego poziomu agresji oraz braku krytycyzmu oskarżonego, opisywaną przez niego nerwowość należało rozumieć, jako agresję słowną, która wypełniła znamiona odpowiednio czynu z art. 226 § 1 kk, a następnie groźby z art. 190 § 1 kk.

Zauważyć należy także, że obrońca, oprócz błędu rozumianego jako uwzględnienie dowodów z niespójnych zeznań świadków, nie wskazał na czym miałby polegać błędy logiczne w rozumowaniu Sądu I instancji, co do spełnienia znamion przestępstwa z art. 190 § 1 kk. Uwzględniając zeznania funkcjonariuszy SW i analizując okoliczności zajścia, w szczególności niekwestionowane zachowanie oskarżonego, który wobec poleceń wydawanych przez pokrzywdzonego, dodatkowo dynamicznie odłożył miskę, a następnie zrobił kilka kroków w stronę pokrzywdzonego, Sąd Okręgowy nie miał podstaw dla przyjęcia odmiennych ustaleń niż Sąd Rejonowy, tj. iż takie zachowanie oskarżonego wraz z wypowiadanymi w kierunku pokrzywdzonego słowami, stanowiło o znamionach czynu z art. 190 § 1 kk. Groźba została dodatkowo wyartykułowana, a z okoliczności sprawy, tj. agresywnego zachowania oskarżonego, należało przyjąć za realną obawę jej spełnienia.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2

- błędnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu, że za winą i sprawstwem oskarżonego przemawiają zeznania pokrzywdzonego i świadka A. C. ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wnoszący apelację winien mieć na uwadze, że ocena każdego dowodu pozostawiona jest sądowi orzekającemu, który obowiązany jest dokonywać jej z uwzględnieniem wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak również z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego. Tym wymogom sprostał sąd rejonowy rozpoznający sprawę - dokonując weryfikacji wszystkich dowodów wedle zasady swobodnej oceny, uwzględniając powyższe kryteria. Wypadkową tego stało się przyjęcie jako podstawy ustaleń zeznań pokrzywdzonego N. R. oraz świadka A. C., które niewątpliwie odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia. Przeciwstawienie takiej ocenie własnej interpretacji dowodów, które dla apelanta są niewiarygodne tylko dlatego, że na każdym etapie postępowania brak było szczegółowych, powtarzających się zeznań świadków, w żadnym razie nie ma takiego znaczenia, aby mogło podważyć stanowisko o wiarygodności dowodów obciążających. W szczególności, jeśli przeciwstawia się im wyłącznie wyjaśnienia oskarżonego - wielokrotnie wchodzącego w konflikt z prawem, a nadto cechującego się brakiem krytycyzmu, co do oceny własnych zachowań.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przebieg rozprawy przed sądem rejonowym oraz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk., swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk oraz zasady domniemania niewinności, ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów, a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 kpk. Prawdą jest, że ocena zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów okazała się dla oskarżonego niekorzystna, co jest jednak prawem sądu, który stanowisko swoje przekonująco uzasadnił. Przeprowadzone zostały wszystkie dowody, a w uzasadnieniu wyroku z jednakową dokładnością oceniono każdy z tych dowodów. Ocena wiarygodności dowodów jest wnikliwa i drobiazgowa oraz zawiera logiczne i rzeczowe argumenty. Apelacja nie zdołała podważyć tej oceny.

Lp.

Zarzut

3.3

- rażącej niewspółmierności kary, przy wymiarze której Sąd nie nadał właściwego znaczenia okolicznościom wskazanym w art. 53 kk, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego kary rażąco surowej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzając oskarżonemu karę, sąd I instancji nie dopuścił się żadnych nieprawidłowości - biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia zasad jej wymiaru. Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a nadto uwzględnia warunki osobiste oskarżonego. Ponadto zauważyć należy, że kara pozbawienia wolności została orzeczona w minimalnym wymiarze kary łącznej przewidzianym za zbiegające się jednostkowe kary wynikające z sankcji odpowiednio przepisu art. 226 § 1 kk i 190 § 1 kk. W sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od wymierzenia kary czy przyjęcie nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wręcz odwrotnie, oskarżony popełnił czyn w warunkach recydywy podstawowej, przez co Sąd władny był zaostrzyć wymierzoną karę. Jednocześnie wskazać należy, ze słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że w przedmiotowym przypadku nie zaistniały przesłanki do uznania działania w warunkach recydywy wielokrotnej, z uwagi na to, iż przestępstwa z art. 226 § 1 kk i 190 § 1 kk nie należą do katalogu przestępstw wymienionych w przepisie art. 64 § 2 kk.

Orzeczona kara (kary) winna także spełnić spoczywające na niej cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd Rejonowy w sposób właściwy odniósł się do okoliczności, jakie miały wpływ na wysokość i rodzaj sankcji wymierzonej oskarżonemu w niskim wymiarze kar jednostkowych oraz najniższym co do kary łącznej. Oskarżony był wielokrotnie karany, jednak dotychczas wymierzone kary nie ukształtowały należycie postaw S. G. i nie uchroniły od powrotu do przestępstwa. W tej sytuacji zasadnym było zastosowanie kary nie izolacyjnej, albowiem orzeczenie innej kary byłoby niecelowe.

Nie ulega zatem wątpliwości, że w przypadku oskarżonego nie zachodzi rażąca niewspółmierność kary. W wypadku orzeczenia kary łącznej zarzut rażącej niewspółmierności kary może zostać postawiony zarówno co do kar jednostkowych, jak i co do kary łącznej. W niniejszej sprawie obrońca postawił zarzut obejmujący tak kary jednostkowe, jak i karę łączną. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r, LEX nr 569073 i inne). Odnosząc powyższe do wymierzonej oskarżonemu kary w minimalnym wręcz zakresie, zarówno co do kar jednostkowych, jak i minimalnej kary łącznej, pomimo zaistnienia przesłanek do jej zaostrzenia z uwagi na popełnienie czynów w warunkach recydywy podstawowej, bezsprzecznie uznać należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jest bezzasadny.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uznania, że zachodzi rażąca niewspółmierność orzeczonych kar. Wymierzając kary jednostkowe, a następnie karę łączną Sąd Rejonowy uwzględnił dyrektywy wymiaru kary wskazane zarówno w art. 85a kk, jak i art. 53 kk.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

- kwestia winy i sprawstwa oskarżonego, rodzaj i wysokość zastosowanej represji karnej;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wniesione zarzuty okazały się niezasadne, brak podstaw do wnioskowanej zmiany wyroku, czy jego uchylenia z urzędu;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie § 2 ust 1 w zw z § 17 ust ust 2 pkt 4 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna, przez co stosownie do art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Dz. U nr 49 póz. 223 z 1983 roku, koszty sądowe, powinien ponieść oskarżony S. G. (2). Sąd odwoławczy dostrzegł jednak, że sytuacja materialna i bytowa oskarżonego, który przebywa w zakładzie karnym, przez co ma co najmniej znacznie ograniczone możliwości zarobkowe, uzasadnia zastosowanie instytucji zwolnienia od obowiązku pokrycia kosztów. Tym samym Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim dnia 10 sierpnia 2021r. w sprawie II K 721/20
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☒		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 714/21

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE