Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Ś., dnia 08 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: (...) Aleksandra Ogrodnik

Protokolant: Agata Tkaczyk

po rozpoznaniu w dniu 05 listopada 2019 roku w Świdnicy

na rozprawie sprawy

z powództwa G. P. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda G. P. (1) kwotę 15 000 (piętnaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda G. P. (1) 100 % kosztów procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, uznając że jego przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów Referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt I C 1763/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 maja 2019 r. powód G. P. (1) wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. 15.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, że dochodzi kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie, utraty więzi emocjonalnej i więzi rodzinnych. Podał, że w dniu 23 lipca 2004 r. w O. doszło do wypadku komunikacyjnego, wskutek którego śmierć poniosła M. P., tj. babcia powoda. Strona pozwana, jako ubezpieczyciel sprawcy, przyjęła odpowiedzialność za zdarzenie w 2004 r. Powód był bardzo związany z babcią. Nagła, tragiczna śmierć wywołała u niego cierpnie i poczucie krzywdy. Do chwili obecnej odczuwa brak zmarłej. Uzasadniając roszczenie odsetkowe podniósł, że zgłosił pozwanej roszczenie w marcu 2014 r., a (...) S.A. z/s w W. pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. odmówiła zapłaty.

W odpowiedzi, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu. Zarzuciła, że powód nie wykazał wysokości roszczenia. Bliskie relacje pomiędzy powodem a babcią były naturalnym zjawiskiem. Powód nie wykazał kwalifikowanego rozstroju zdrowia w kategoriach medycznych jako choroba psychiczna, związanego ze śmiercią babci. Z uwagi na to, że powód nie mieszkał z babcią i nie był przez nią na co dzień wychowywany, nie można też stwierdzić że jest on osobą najbliższą dla babci w rozumieniu art. 446 k.c. Zarzuciła także, że w tego rodzaju sprawach, uzasadnionym jest przyznanie odsetek od daty wyrokowania. Podniosła zarzut przedawnienia co do części odsetek, tj. za okres od dnia 15 kwietnia 2014 r. do 13 maja 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 23 lipca 2004 r. w O., M. P. (babcia powoda) przechodząc oznakowanym przejściem z lewej na prawą stronę jezdni, została potrącona przez samochód, w wyniku czego poniosła śmierć.

Dowód: bezsporne.

Sprawca zdarzenia ubezpieczony był w (...) S.A. z siedzibą w W.. Pismem z dnia 6 grudnia 2004 r. (...) S.A. z siedzibą w W. uznała swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłaciła na rzecz T. P. (matki powoda) zwrot kosztów pogrzebu w wysokości 4.000 zł.

Dowód: pismo pochodzące od (...) S.A. oddział we W. z dnia 6 grudnia 2004 r., (k. 15).

W chwili zdarzenia, M. P. miała 75 lat. Mieszkała w O.. Powód wraz z matką i rodzeństwem mieszkali w tym samym bloku co zmarła.

T. P. (córka M. P.) ma 3 synów. Najstarszym z braci jest G. P. (1). Rodzina pozostawała z M. P. w bardzo bliskich relacjach. Około 15 lat przed zdarzeniem, M. P. doznała wylewu, po którym przeszła rehabilitację. Była sprawna umysłowo. Poruszała się o lasce, o własnych siłach. Mieszkała sama. Posiłki przygotowywała jej córka T. P.. Odkąd wnuki były małe, zmarła pomagała w ich wychowaniu. G. P. (1) odwiedzał babcię kilka razy w ciągu dnia. M. P. skupiała wokół siebie rodzinę. Wspierała powoda w codziennych troskach. Roztaczała nad nim opiekę. Brała udział w wychowaniu wnuka, kształtowała jego charakter, system wartości i potrzeby duchowe. W okresie dzieciństwa, M. P. chętnie bawiła się z wnukiem, często spędzała z nim czas. Przyczyniła się do wykreowania w powodzie i pozostałych wnukach właściwych postaw moralnych. Szanowała ludzi i uczyła szacunku dla innych. Często odciążała swoją córkę w opiece nad dziećmi. M. P. była wsparciem dla powoda. Gdy powód miał trudniejszy sprawdzian, prosił babcię o modlitwę. Wiedział, że może zawsze na nią liczyć. Służyła dobrą radą. Wzmacniała we wnukach pewność siebie. Opowiadała wnukom bajki, bawiła się z nimi, a także prowadziła kształtujące rozmowy. Była wzorem dla powoda. Wspierała rodzinę. Powód ufał babci, zwierzał się jej. Pomagała wnukom w odrabianiu lekcji. G. P. (1) chętnie dzielił się z babcią swoimi troskami. M. P. służyła powodowi radą. Wiedziała co dzieje się w życiu wnuka. Zmarła była lubianą i chętnie odwiedzaną osobą. Powód chętnie pomagał babci, np. zanosił jej węgiel, drzewo z piwnicy, posiłki, zakupy. Opiekował się babcią. Lubił spędzać z nią czas. Rodzina spędzała razem święta.

G. P. (1) w chwili śmierci babci miał niespełna 19 lat. Był po maturze i po złożeniu dokumentów o przyjęcie na studia. Babcia była z niego dumna. Marzył, aby babcia była świadkiem jego ślubu.

Bezpośrednio po zdarzeniu, G. P. (1) był smutny i przestraszony. Odczuwał silny brak babci. Nie mógł już jej codziennie odwiedzać i z nią rozmawiać. Nie pogodził się ze śmiercią M. P.. G. P. (1) podczas żałoby nie korzystał z pomocy psychologa. Razem z matką i braćmi poradzili sobie ze smutkiem związanym ze śmiercią babci we własnym zakresie, poprzez częste rozmowy o zdarzeniu. Przez okres pierwszego półrocza rozmawiali codziennie. Z czasem coraz rzadziej. Po śmierci babci, G. P. (1) był rozżalony przez długi okres. Do dzisiaj ma żal do losu o jej śmierć. Często wspomina M. P.. Przyjeżdża co dwa tygodnie do O. i odwiedza babcię na cmentarzu. Pamięta babcię jako bardzo ciepłą osobę. Założył własną rodzinie, której chętnie opowiada, o tym jaką osobą była M. P..

Dowód: zeznania świadka T. P. (k. 53, e-protokół (...):11:08), zeznania świadka K. P. (k. 53a, e-protokół (...):40:09), zeznania świadka W. P. (k. 54, e-protokół (...):59:06), przesłuchanie stron ograniczone do przesłuchania powoda G. P. (1) (k. 54, e-protokół (...):13:18).

Pismem z dnia 12 marca 2014 r. K. P. wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia za śmierć babci, w wysokości 20.000 zł w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 12 marca 2014 r. (k. 19-21), potwierdzenie nadania (k. 21 – 22).

W piśmie z dnia 14 kwietnia 2014 r., strona pozwana odmówiła wypłaty zadośćuczynienia. Uzasadniła, że roszczenie nie mieści się w kategorii naruszenia dobra osobistego w myśl art. 448 k.c.

Dowód: pismo z dnia 14 kwietnia 2014 r. (k. 23), akta szkody zamieszczone na płycie CD, (k. 40).

Wyrokiem z dnia 8 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w O., sygnatura akt (...), zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz T. P. (córki M. P.) kwotę 30.000 zł, na rzecz K. P., W. P., P. M. (wnuków M. P.) kwoty po 15.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę jaką doznali w związku ze śmiercią M. P..

Dowód: kserokopia wyroku Sądu Rejonowego w (...) z dnia 18 marca 2017 r., sygnatura akt (...)wraz z uzasadnieniem (k. 26-29).

Pismem z dnia 12 lipca 2018 r. G. P. (1) wezwał stronę pozwaną do polubownego załatwienia sporu i wypłaty na jego rzecz kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć babci wraz z odsetkami i kosztami. W piśmie powołał się m.in. na wyrok SR w (...)wydany w sprawie (...).

Dowód: wezwanie do polubownego zakończenia sporu (k. 24), potwierdzenie nadania (k. 25).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie w/w dowodów. Dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez żadną ze stron, do czego i Sąd nie znalazł podstaw. Sąd uznał zeznania świadków oraz dowód z przesłuchania stron ograniczony do przesłuchania powoda za wiarygodny. Relacje były spójne, logiczne i rzeczowe oraz korelowały ze sobą. Nadto, tworzyły całość w zestawieniu z dowodami z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Oddalone zostało jedynie w zakresie części odsetek.

Podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowi art. 822 k.c. oraz art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) w zw. z art. 435 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. W sprawie bezspornym było, że M. P. poniosła śmierć na skutek zdarzenia z dnia 23 lipca 2004 r., którego sprawca był ubezpieczony u strony pozwanej.

Strona pozwana zarzucała, że zadośćuczynienie za śmierć babci nie przysługuje powodowi, gdyż G. P. (1) nie wykazał wysokości roszczenia, w tym kwalifikowanego rozstroju zdrowia. Bliskie relacje pomiędzy powodem a babcią były naturalnym zjawiskiem w tego rodzaju relacjach. Nie jest on także osobą najbliższą dla zmarłej. Sąd nie podzielił tych zarzutów. W pierwszej kolejności wskazać należy, że powód dochodził swojego roszczenia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. i art. 23 k.c. Sąd w pełnym zakresie podziela stanowisko powoda, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r. (tj. wejścia w życie art. 446 § 4 k.c.). Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. doprowadziło bowiem jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenia przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania. Stanowisko to zostało także wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011r. w sprawie I CSK 621/10 (niepubl.). Ustawa z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny i niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), na mocy której do art. 446 k.c. został wprowadzony § 4 nie zawiera przepisów intertemporalnych, a zatem – zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 3 k.c. – nie ma mocy wstecznej i nie znajduje zastosowania do stanów faktycznych zaistniałych przed dniem jej wejścia w życie. W ocenie Sądu, nie można różnicować sytuacji osób, które doznały krzywdy po wprowadzeniu art. 446 § 4 k.c. i przed tym dniem (tj. 3 sierpnia 2008 r.), zatem stwierdzić należy, że podstawą roszczenia powoda jest art. 448 kc w zw. z art. 24 § 1 k.c. i art. 23 k.c.

Katalog dóbr osobistych, określany w art. 23 k.c. ma charakter otwarty i nie ma wątpliwości co do tego, że przedmiot ochrony oparty na podstawie art. 23 k.c. i 24 k.c. jest znacznie szerszy. Ochronie podlegają bowiem wszelkie dobra osobiste rozumiane jako wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym uznaje się za doniosłe z tego powodu zasługujące na ochronę. Rodzina jako, związek osób najbliższych, które łączy szczególna więź wynikająca najczęściej z pokrewieństwa i zawarcia małżeństwa, podlega ochronie prawa. Dotyczy to także ochrony prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie różnego rodzaju więzi rodzinnych. Dobro rodziny jest nie tylko wartością powszechnie akceptowaną społecznie, ale także uznaną za dobro podlegające ochronie konstytucyjnej (art. 71 Konstytucji RP) oraz przepisów prawa (art. 23 k.r.o.). Więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc w wychowaniu dzieci i zapewnieniu ich prawidłowego rozwoju. Należy więc przyjąć, że prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 k.c. i 24 k.c.

Do przesłanek odpowiedzialności na podstawie art. 448 k.c. zalicza się naruszenie dobra osobistego, powodujące szkodę niemajątkową oraz związek przyczynowy między tym naruszeniem a szkodą niemajątkową, która spowodowana jest naruszeniem. W przedmiotowej sprawie przesłanki te zostały spełnione. Nie budzi wątpliwości Sądu, że w wyniku śmierci M. P. doszło do naruszenia więzi rodzinnej, pomiędzy babcią a wnukiem, której zerwanie spowodowało ból, cierpienie i poczucie krzywdy, a zatem szkodę niemajątkową. Przyczyną było bezprawne i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego, bowiem okoliczności śmierci M. P. są bezsporne.

Sąd nie podziela zarzutu strony pozwanej, że G. P. (1) nie był osobą najbliższą dla M. P. w rozumieniu art. 446 § 4 k.c. Podkreślić raz jeszcze należy, że w niniejszej sprawie, przepis ten nie ma zastosowania. Odnosząc się z kolei do więzi rodzinnych, w ocenie Sądu, należy traktować je szeroko. To dobro osobiste nie jest ograniczone jedynie do rodziców oraz dzieci zmarłego. Poza istnieniem faktycznego związku pomiędzy dwiema osobami, Sąd brał pod uwagę okoliczności spajające te więzi, w tym występowanie wspólnoty natury uczuciowej, istnienie stosunku bliskości, tj. pewnej stałej, silnej więzi emocjonalnej, podtrzymywanej przez te osoby.

Z uwagi na niemajątkowy charakter krzywdy nie jest możliwe jej określenie w pieniądzu. W powszechnym odczuciu żadna kwota pieniężna nie jest w stanie zadośćuczynić utracie kogoś bliskiego. Wysokość zadośćuczynienia powinna odpowiadać wielkości ustalonej krzywdy, ponieważ w przybliżeniu świadczenie stanowić ma ekwiwalent utraconych dóbr. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się, aprobowany przez piśmiennictwo pogląd, że wysokość zadośćuczynienia musi być rozważana indywidualnie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków rynkowych. Ustawodawca nie sprecyzował w nim jednak konkretnych mierników czy zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając tę kwestię swobodnemu uznaniu sędziowskiemu. Kryteriami oceny rozmiarów krzywdy w związku ze śmiercią osoby bliskiej mogą być: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez zmarłego, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej akceptowania, wiek i sytuacja rodzinna pokrzywdzonego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., IV CSK 416/11, LEX nr 1212823). Ponadto, zadośćuczynienie zasądzone w związku ze śmiercią osoby bliskiej ma kompensować nie tylko doznany ból spowodowany śmiercią tej osoby, ale też przedwczesną utratę członka rodziny, która zawsze będzie nieodwracalna w skutkach. Nie ulega wątpliwości, że krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek musi być oceniany indywidualnie, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Sąd nie podziela przy tym zarzutu strony pozwanej, że z uwagi na to powód nie doznał rozstroju zdrowia psychicznego, w tym nie korzystał z pomocy psychologa, to pozbawia go możliwości dochodzenia zadośćuczynienia. Zważyć bowiem należy, że korzystanie z takiej pomocy nie jest przesłanką dochodzenia tego rodzaju roszczenia. Nie świadczy także o tym, że krzywda doznana przez osoby nie wymagające pomocy specjalisty jest mniejsza. Dla stwierdzenia takiej krzywdy nie jest też koniecznym w sprawie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa. Zważyć bowiem należy, że Sąd ocenia zasadność roszczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, mając na uwadze kryteria oceny rozmiarów krzywdy. Powód sprostał ciężarowi dowodu w niniejszej sprawie. Sąd nie ma wątpliwości, że G. P. (1) łączyła bardzo silna więź ze zmarłą. M. P. skupiała wokół siebie rodzinę. Wspierała powoda w codziennych troskach. Roztaczała nad nim opiekę. Brała udział w wychowaniu wnuka, kształtowała jego charakter, system wartości i potrzeby duchowe. Powód odwiedzał babcię kilka razy w ciągu dnia. Zwierzał się babci. Czuł w niej oparcie. Mógł zawsze na babcię liczyć. Pomagał babci. Z uwagi na bezpośrednie sąsiedztwo z M. P., więzi pomiędzy wnukiem a babcią były jeszcze mocniejsze. Z racji częstego przebywania ze sobą. Stwierdzić należy, że więź powoda z babcią była szczególnie intensywna. M. P. bowiem miała wkład w wychowanie powoda, jego ukształtowanie, była dla niego wsparciem w trudnych chwilach. Dzieliła z wnukiem codzienne troski jak i radości. Babcia była z nim przez cały okres małoletniości. Powód przeżył traumatycznie śmierć babci. Był już osobą pełnoletnią, gdy miało miejsce zdarzenie. Odczuwał brak emocjonalnego wsparcia ze strony zmarłej M. P.. Był w okresie kiedy złożył właśnie podanie na uczelnię wyższą. Wiedział, że babcia jest z niego dumna. Marzył by babcia była obecna na jego ślubie. Nieoczekiwana śmierć M. P., niewątpliwie rzutowała na funkcjonowanie powoda w codziennym życiu. Jednocześnie, Sąd zważył, że stan emocjonalny oraz stan zdrowia powoda nie wymagał specjalistycznego leczenia psychologicznego. Powód wraz z rodziną we własnym zakresie poradzili sobie z bólem po śmierci babci, przez częste, wspólne rozmowy. W ocenie Sądu, strata jakiej doznał powód spowodowała u niego duży ból, bowiem zgon nastąpił w sposób nieoczekiwany, nagły. Powód nie był emocjonalnie przygotowany na śmierć osoby bliskiej. Do chwili obecnej powód odczuwa brak M. P.. Bardzo często odwiedza grób zmarłej. Chętnie wspomina babcię. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd miał na uwadze również fakt, że śmierć każdej osoby jest zdarzeniem pewnym, które prędzej czy później musi nastąpić. Tym samym zadośćuczynienie rekompensuje w istocie często jedynie wcześniejszą utratę członka rodziny. Należy zauważyć, że w chwili śmierci babcia powoda miała 75 lat, nie sposób pominąć szeregu okoliczności, jakie wiążą się z zaawansowanym wiekiem danej osoby, przy uwzględnieniu również średniej statystycznej długości życia człowieka, a także różnych komplikacji zdrowotnych związanych z procesem starzenia się.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że przyznanie powodowi kwoty 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia nie jest wygórowane, jest adekwatne do okoliczności niniejszej sprawy. Kwota ta we właściwym stopniu uwzględnia zakres doznanej przez G. P. (1) krzywdy. Stanowi zarazem odczuwalną wartość ekonomiczną. W ocenie Sądu, okoliczność, że G. P. (2) wystąpił z powództwem po upływie niespełna 15 lat od zdarzenia nie zmienia zakresu krzywdy jakiej doznał.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. W myśl art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z § 2, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Podobną regulację zawiera art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanej, że odsetki winny zostać zasądzone od dnia wyrokowania. Bowiem, już wcześniej strona pozwana miała możliwość skalkulowania szkody, w tym ustalenia więzi i relacji łączących powoda ze zmarłą. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do obejścia regulacji wskazanych powyżej. W niniejszej sprawie, powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia pismem z dnia 12 marca 2014 r. (k. 19). Strona pozwana w dniu 14 kwietnia 2014 r. wydała decyzję odmowną. Strona powodowa dochodziła odsetek od dnia 15 kwietnia 2014 r. Powództwo zostało wytoczone w dniu 14 maja 2019 r. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przepis w powyższym brzmieniu obowiązuje od dnia 9 lipca 2018 r. Został zmieniony art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. W myśl art. 5 ust. 1 w/w ustawy, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jak zostało wskazane, powództwo zostało wytoczone w dniu 14 maja 2019 r. Roszczenie o odsetki jest roszczeniem o świadczenia okresowe. Ustanowiony w art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe stosuje się do roszczeń o odsetki za opóźnienie (por. wyrok uchwałę SN z dnia 26.01.2005 r., sygnatura akt III CZP 42/04). Uwzględniając zatem zarzut pozwanej co do przedawnienia części odsetek i mając na uwadze powyższe regulacje, w tym, że termin przedawnienia roszczenia o odsetki wynosi 3 lata, a koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 15.000 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie, tj. co do pozostałej części roszczenia odsetkowego, oddalił powództwo.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zostało oparte na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd włożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów na rzecz powoda. Miał przy tym na uwadze, że powód przegrał jedynie co do nieznacznej części, tj. roszczenia o odsetki za okres od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., Sąd rozstrzygnął jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.