Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 kwietnia 2021 roku

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 maja 2019 roku, około godziny 21:15, W. P. zaparkował użytkowany przez siebie samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na drodze wewnętrznej, odchodzącej od ul. (...) w W., w miejscu, w którym ustawiony jest znak B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką „T-24” oznaczającą, że pojazd zostanie usunięty z drogi na koszt właściciela, co też nastąpiło.

Droga wewnętrzna, przebiegająca od ulicy (...) na wysokości budynku nr (...), zlokalizowana jest na działce o numerze ewidencyjnym (...), obręb 1-05-16, która stanowi współwłasność (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...)
w W. oraz osób fizycznych.

Droga ta nie jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 roku
o drogach publicznych. Znak „B-36” na dojeździe do posesji, położonej przy ul. (...), obowiązuje od dnia 19 kwietnia 2016 roku. Projekt organizacji ruchu sporządzony przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową (...) został zatwierdzony w Biurze (...) W. pod numerem IR/IO/556/16 w zakresie pasa drogowego ul. (...), obejmującego posadowiony na drodze wewnętrznej znak „B-36”.

(dowód: wyjaśnienia W. P. – k. 5, zeznania świadków: K. J. k. 101v, J. K. k. 101v-102, zgłoszenie k. 1, dyspozycja usunięcia pojazdu k. 2, zdjęcia k. 3a-3e, notatka urzędowa k. 5, wydruki map k. 97-100, informacja z Urzędu Miasta (...) W. k. 104, informacja z (...) k. 106-107, 110, informacja z (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) k. 108, informacja z Biura (...) W. k. 112-113)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu stan faktyczny przedmiotowej sprawy pozostawał w zasadzie bezsporny
i to zarówno jeśli chodzi o zatrzymanie przez W. P. w dniu 18 maja 2019 roku użytkowanego przez niego pojazdu, jak i miejsca zaparkowania samochodu oraz statusu przedmiotowej drogi (po dokonaniu przez Sąd korekty opisu przypisanego obwinionego czynu w zakresie konkretnego miejsca zatrzymania auta). Sporna między oskarżycielem publicznym a obwinionym i jego obrońcą pozostawał zaś kwestia oceny zachowania W. P. oraz okoliczność czy postawiony w miejscu zaparkowania przez obwinionego samochodu znak drogowy mógł wywołać skutki prawne, tj. czy został ustawiony legalnie i w związku z tym obowiązywał na wskazanym terenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał wszystkie dowody przeprowadzone w toku przewodu sądowego na rozprawie głównej, a więc zarówno wyjaśnienia obwinionego, zeznania świadków oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, za wiarygodne, albowiem były one ze sobą spójne i w jednakowy sposób przedstawiały zdarzenie z dnia 18 maja 2019 roku, miejsce zaparkowania pojazdu oraz okoliczności dotyczące własności terenu, na którym znajduje się przedmiotowa droga, zarządu tym terenem czy też ustawienia na nim znaku drogowego „B-36” z tabliczką „T-24”.

Zdaniem Sądu zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do uznania winy W. P. w zakresie zarzucanego mu przez rzecznika oskarżenia publicznego czynu.

Stosowanie do treści art. 92 § 1 k.w. odpowiedzialność za to wykroczenie ponosi m. in ten, kto to nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego.

Znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. mogą zostać zrealizowane w miejscu, gdzie odbywa się ruch drogowy. W świetle art. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1260 ze zm.) przepisy tej ustawy stosuje się na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu, niemniej jednak znajdują one zastosowanie również do ruchu odbywającego się poza takim miejscami w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób lub wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych. Miejsca takie muszą być jednak ogólnie dostępne dla ruchu pojazdów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2008 r., III KK 445/07, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 928). Wynika to także z treści art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Po myśli art. 129b ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Prawo o ruchu drogowym, strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego m. in. wobec uczestnika ruchu naruszającego przepisy o zatrzymaniu lub postoju pojazdów.

Zgodnie zaś z treścią przepisu § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. 170, poz. 1393 ze zm.), znak B-36 „zakaz zatrzymywania się" oznacza zakaz zatrzymania pojazdu. Oczywiście tylko legalne ustawienie znaku może skutkować odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2013 r., IV KK 140/13, Legalis nr 692107). Nie stanowi bowiem wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. niepodporządkowanie się dyrektywie płynącej ze znaku ustawionego przez podmiot nieuprawniony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2008 r., III KK 445/07, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 928).

Zauważyć zatem należy, że droga wewnętrzna, przebiegająca od ulicy (...) na wysokości budynku nr (...), zlokalizowana jest na działce o numerze ewidencyjnym (...), obręb 1-05-16, która stanowi współwłasność (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. oraz osób fizycznych. Nie jest zarządzana ani przez Zarząd Dróg Miejskich w W., ani przez właściwy Wydział w Urzędzie D. M. (...) W.

Droga ta nie jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (tekst jedn. z 2017 r. poz. 2222). Znak „B-36” na dojeździe do posesji, położonej przy ul. (...), obowiązuje od 19 kwietnia 2016 roku. Projekt organizacji ruchu sporządzony przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową (...) został zatwierdzony w Biurze (...) W. pod numerem IR/IO/556/16 w zakresie pasa drogowego ul. (...), obejmującego posadowiony na drodze wewnętrznej znak „B-36”.

Zgodnie zaś z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych, drogi niezaliczone do dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi. Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu.

Z poczynionych ustaleń wynika, iż właścicielem przedmiotowej drogi jest (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) oraz osoby fizyczne.

Zgodnie zaś z § 3 ust. 1a Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem z dnia 23 września 2003 roku (tj. z dnia 24 marca 2017 r. Dz.U. z 2017 r. poz. 784), podmiot zarządzający drogą wewnętrzną:

1) rozpatruje projekty organizacji ruchu oraz wnioski dotyczące zmian organizacji ruchu;

2) opracowuje lub zleca do opracowania projekty organizacji ruchu uwzględniające wnioski wynikające z przeprowadzonych analiz organizacji i bezpieczeństwa ruchu;

3) zatwierdza organizacje ruchu na podstawie złożonych projektów organizacji ruchu;

4) przekazuje zatwierdzone organizacje ruchu do realizacji;

5) przechowuje projekty organizacji ruchu;

6) prowadzi kontrolę prawidłowości zastosowania i funkcjonowania znaków drogowych, urządzeń sygnalizacji świetlnej i urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ich zgodności z zatwierdzoną organizacją ruchu;

7) współpracuje w zakresie organizacji ruchu i jego bezpieczeństwa z innymi podmiotami zarządzającymi drogą wewnętrzną, organami zarządzającymi ruchem, zarządami dróg i zarządcami infrastruktury kolejowej, Policją oraz innymi jednostkami.

Powyższy przepis zaczął obowiązywać na mocy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem z dnia 18 lutego 2016 roku (Dz.U. z 2016 r. poz. 314), czyli przed datą ustawienia przedmiotowego znaku „B-36” na drodze wewnętrznej przy ul. (...), na której zaparkował pojazd W. P. (z informacji uzyskanej od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) wynika, że przedmiotowy znak drogowy obowiązuje od 19 kwietnia 2016 roku).

Powyższe zdaniem Sądu oznacza, że właściciel drogi wewnętrznej, na której W. P. zaparkował użytkowany przez siebie samochód, dopełnił formalności związanych z ustawieniem znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”, bowiem sporządził mający tam obowiązywać projektu organizacji ruchu, który został zatwierdzony w Biurze (...) W. pod numerem IR/IO/556/16 w zakresie pasa drogowego ul. (...), obejmującego posadowiony na drodze wewnętrznej przedmiotowy znak. Tym samym w ocenie Sądu istnieją podstawy do przypisania obwinionemu odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Marginesowo jedynie należy zaznaczyć, że to czy inne pojazdy parkujące tego samego dnia co obwiniony, w obrębie obowiązywania przedmiotowego znaku drogowego, zostały odholowane i czy kierujący nimi zostali pociągnięcie do odpowiedzialności za ewentualnie popełnione przez nich wykroczenie, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego procesu, którym jest kwestia odpowiedzialności za wykroczenie W. P..

Podobnie zdaniem Sądu należy dokonać oceny zarzutów podnoszonych w piśmie procesowym obrońcy obwinionego (k. 58), a odnoszących się do braku – jego zdaniem –zasadności posadowienia znaku „B-36” na drodze wewnętrznej przy ulicy (...). Skoro projekt organizacji ruchu został przez odpowiednie organy zaakceptowany, nie można skutecznie kwestionować celowości umiejscowienia przedmiotowego znaku tylko dlatego, że jest on uciążliwy, zwłaszcza w takim mieście jak W..

Z kolei okoliczności, takie jak niezagrażanie przez zaparkowany pojazd żadnemu uczestnikowi ruchu, nieutrudnianie wyjazdu innemu pojazdowi, zaparkowanie na drodze wewnętrznej, a nie głównej, na której jest ruch autobusowy czy tramwajowy, nie mają znaczenia przy ocenie wypełnienia znamion wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., mogą jedynie mieć znaczenie przy wymiarze kary.

Wymierzając W. P. karę Sąd rozważył przesłanki z art. 33 § 1 i 2 k.w., a mianowicie ustawowe granice kary za wykroczenie, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego. W szczególności przy wymiarze kary Sąd bierze pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki i sposób działania obwinionego, stosunek do pokrzywdzonego (o ile takowy występuje), warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie po jego popełnieniu. Przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uwzględnił to, że W. P. był dotychczas dwukrotnie ukarany za wykroczenia drogowe (k. 38).

W ocenie Sądu stopień winy W. P. jest znaczny. Popełnił on wykroczenie umyślnie. Obwiniony nie zastosował się do znaku „B-36” i zaparkował użytkowany przez siebie samochód praktycznie bezpośrednio za nim.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę nieznaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego obwinionego czynu, wyrażający się w tym, iż jego zachowanie nie stworzyło żadnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a miejsce popełnienia wykroczenia stanowiła droga wewnętrzna, a nie ruchliwa artyleria miejska.

Jednocześnie Sąd wziął pod uwagę, że obwiniony jest żonaty, pracuje, zatem ma ustabilizowany tryb życia, co niewątpliwie stanowi okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył obwinionemu W. P. karę 200 złotych grzywny.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu czynu, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia obwinionego. Jednocześnie kara spełni swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będzie właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.w Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania przed sądem, ustaloną na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467), na rzecz (...) W. kwotę 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających, ustaloną na podstawie § 2 ww. rozporządzenia oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Obwiniony pracuje zatem nie sposób uznać, by nie był w stanie uiścić należności sądowych.