Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

1 lutego 2019 roku D. T. wniósł o zasądzenie od (...) w W. tytułem odszkodowania oraz zadośćuczynienia kwoty 14 254,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że dnia 5 lipca 2016 roku powód został poszkodowany w zdarzeniu drogowym, kiedy to kierując pojazdem marki H. brał udział w wypadku drogowym. Sprawca zdarzenia nie został wykryty. Likwidacja szkody osobowej powoda była realizowana przez (...) S.A.. Decyzją ubezpieczyciela ustalono wartość odszkodowania na kwotę 4 500 zł. Wobec stanowiska (...) S.A. powód zwrócił się do (...) o wypłatę dalszego zadośćuczynienia i odszkodowania. Pozwany w piśmie z 26 października 2016 roku uznał swoją odpowiedzialność do kwoty 18 000 zł. Pomimo przedstawienia opinii lekarskiej stanowisko pozwanego nie uległo zmianie. Powód wniósł o przeprowadzenie naocznej komisji lekarskiej mającej ocenić jego stan zdrowia. Komisja ta oceniła, że powód doznał 9% uszczerbku na zdrowiu. Powód wskazał, iż ten sposób wyliczenia nie uwzględnia wszystkich konsekwencji wypadku, przede wszystkim doznanych cierpień fizycznych. Nadto wysokość uszczerbku orzeczonego przez Komisję jest w ocenie powoda zbyt niska i pozostaje w sprzeczności z przedłożoną opinią lekarską, wskazującą na 20% uszczerbek. Ponadto powód wskazał, iż kwota dochodzona pozwem obejmuje także utracony dochód, który na skutek zaistniałego zdarzenia nie wszedł do jego majątku.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Wskazał, że okoliczności wypadku nie są jednoznaczne, albowiem nie wiadomo czy pojazdy jechały po jednym pasie ruchu czy na dwóch różnych oraz w jaki sposób doszło do wywrócenia się powoda na motorze. Dokumentacja medyczna przedłożona przez powoda jest niejednoznaczna. Powód nie przedstawił żadnych innych dowodów, które mogłyby stanowić podstawę do ponownej analizy stanu zdrowia powoda i następstw wypadku, nie wykazał zasadności swego roszczenia ponad uznaną przez pozwanego i wypłaconą przed procesem kwotę (18 000 zł tytułem zadośćuczynienia, 907 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 908 zł tytułem kosztów opieki). Pozwany wskazał, iż powód istotnie złożył zaświadczenia o otrzymywanym wynagrodzeniu, jednakże w kwocie brutto. Ponadto roszczenie w zakresie odsetek winno zostać uwzględnione od dnia wydania wyroku. Nadto powód otrzymał jednorazowe odszkodowanie z MSWiA, co powinno zostać wzięte pod uwagę przy ustaleniu wysokości świadczenia.

Pismem z 23 lipca 2019 roku powód odniósł się do argumentacji pozwanego. Wskazał, że okoliczności wypadku zostały w sposób niesporny ustalone w toku postępowania przygotowawczego, zaś zasada odpowiedzialności przez pozwanego była przyznana poprzez częściową wypłatę odszkodowania. Dołączona do pozwu opinia lekarza traumatologa nie została wprost zakwestionowana. Powód przedłożył do (...) S.A. dokument wykazujący kwotę brutto i netto utraconego zarobku.

Na rozprawie 18 września 2019 roku powód doprecyzował żądanie wskazując, że na sumę dochodzoną pozwem składa się zadośćuczynienie w wysokości 10 664,95 złotych oraz 3 589,85 złotych tytułem utraconego zarobku.

W piśmie z 22 czerwca 2021 roku powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie dodatkowych 4 000 zł tytułem zadośćuczynienia, a więc łącznie 18 254,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 22 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty. Przeprowadzony przez Sąd w postępowaniu dowód z opinii biegłego K. W. wskazuje na 17% uszczerbek na zdrowiu powoda co powinno przekładać się na kwotę roszczenia 16 000 zł w zakresie niewypłaconego powodowi zadośćuczynienia.

Pozwany w piśmie z 24 sierpnia 2021 roku wniósł o oddalenie powództwa w zakresie rozszerzenia. Podniósł zarzut przyczynienia się pozwanego do zdarzenia z uwagi na treść opinii biegłego, która wskazywała w jednym z wariantów na pełną winę powoda, a w drugim na pełną winę kierującego nieznanym pojazdem. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala na rozstrzygnięcie, która wersja zdarzenia miała miejsce w rzeczywistości.

Pełnomocnik powoda na rozprawie z 8 września 2021 roku wskazał, iż powód z tytułu zawartej przez siebie umowy ubezpieczenia otrzymał 4 500 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 5 lipca 2016 roku w G. na autostradzie (...) na 296,3 km w kierunku W. doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący motocyklem marki H. powód D. T. poruszając się na pasie rozbiegowym został uderzony przez nieustalony pojazd koloru białego, prawdopodobnie marki M. (...) lub V. (...).

Powód pozostawał na pasie rozbiegowym zamierzał włączyć się do ruchu. Zauważył pojazd na pasie sąsiadującym. Nagle poczuł, że samochód dostawczy uderzył w bok motocykla. (...) był pierwszym pojazdem, po którym powód mógł włączyć się do ruchu. W momencie uderzenia D. T. widział zarys białego samochodu dostawczego.

Wskutek uderzenia motocykl powoda przewrócił się. D. T. utracił na chwilę przytomność. Gdy się ocknął, zauważył nad sobą osoby, które przeniosły go na pas awaryjny. Osoby udzielające pomocy nie zapamiętały dokładnych danych pojazdu, który uderzył powoda, lecz potwierdziły, że był to biały bus. W związku ze złym stanem potrąconego (ból, zawroty głowy, nudności) wezwano karetkę.

W sprawie przedmiotowego wypadku toczyło się postępowanie karne przygotowawcze pod sygn. PR Ds 795.2016 (RSD 458/16). Przeprowadzono czynności służące ustaleniu danych pojazdu oraz jego kierowcy. Postępowanie zakończyło się wydaniem postanowienia o umorzeniu dochodzenia z uwagi na niewykrycie sprawcy. Jak wskazano w uzasadnieniu, przeprowadzone czynności procesowe i operacyjne nie doprowadziły do ustalenia sprawcy. Brak było dokładnego numeru rejestracyjnego, marki pojazdu oraz świadków przedmiotowego wypadku posiadających informację na temat sprawcy. Zgromadzony materiał dowodowy pozwalał na jednoznaczne ustalenie, iż kierowca nieznanego pojazdu swoim zachowaniem naruszył normy prawa drogowego. Jednocześnie na podstawie zebranego materiału nie można było wykazać, by motocyklista (powód) naruszył zasady bezpieczeństwa mające związek z rozpatrywanym wypadkiem i mógł uniknąć jego powstania.

/dowody: akta szkody znajdujące się na płycie CD (k. 122), dokumenty z akt sprawy PR Ds. 795.2016 (RSD 458/16) w szczególności: postanowienie o umorzeniu dochodzenia, przesłuchanie pokrzywdzonego, zeznania świadków, protokoły z oględzin pojazdów, opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków (k. 145-151), przesłuchanie powoda (k. 123)/

Bezpośrednio po zdarzeniu powód został przewieziony przez zespół Wojewódzkiego Pogotowia (...) do (...) Centrum Medycznego przy ul. (...) w G.. Wykonano badanie RTG - rozpoznano złamanie obojczyka lewego z przemieszczeniem oraz otarcia naskórka kolana oraz lewego łokcia. Powodowi założono opatrunek ósemkowy, oczyszczono naskórek i wydano opatrunki. Powód został wypisany w tym samym dniu z zaleceniem kontroli w poradni ortopedycznej w dniu następnym, utrzymania opatrunku ósemkowego, zażywania leków przeciwbólowych.

Następnego dnia powód udał się do (...) przy ul. (...) w G., gdzie zdiagnozowano złamanie żebra IV lewego.

Powód w dniu 11 lipca 2016 roku stawił się w Poradni (...) gdzie wskazał, iż w dniu 5 lipca 2016 roku jadąc na motorze został potrącony przez samochód. Rozpoznano wówczas uraz głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, uraz klatki piersiowej ze złamaniem co najmniej 1-3 żeber, uraz obojczyka lewego (pod skórą dyslokacja i tarcie odłamów, obrzęk, drętwienie kończyn górnych). Powód został skierowany do leczenia operacyjnego w Szpitalu Miejskim w (...) sp. z o.o. przy ul. (...). W dniu 13 lipca 2016 roku wykonano operację otwartej repozycji i zespolenia obojczyka lewego gwoździem śródszpikowym H.. Okres pooperacyjny przebiegł bez powikłań, zastosowano leczenie farmakologiczne (leki przeciwbólowe). Powód został wypisany ze szpitala w dniu 15 lipca 2016 roku.

Dalsze leczenie D. T. odbywał w trybie ambulatoryjnym w Poradni (...). Początkowo nosił ortezę piersiowo-barkową.

Z uwagi na wypadek powód był niezdolny do pracy przez okres 4,5 miesiąca. Zakończył leczenie ambulatoryjne w dniu 17 października 2016 roku. Do pracy powrócił 20 października 2016 roku.

W dniu 9 października 2017 roku wykonano u powoda operację polegającą na usunięciu materiału zespalającego obojczyk.

Powód uczestniczył w dwóch turnusach rehabilitacyjnych w Ośrodku (...) w U..

/dowód: dokumentacja medyczna (k. 9-28), przesłuchanie powoda (k. 123)/

W związku ze zdarzeniem doszło do złamania wieloodłamowego trzonu obojczyka lewego z przemieszczeniem leczonym operacyjnie i wygojonym z dobrym wynikiem czynnościowym. Ponadto powód doznał złamania żeber I-IV po stronie lewej. Biorąc pod uwagę rodzaj i zakres uszkodzeń, w początkowym okresie po zdarzeniu (przez okres pierwszych tygodni) dolegliwości bólowe u powoda utrzymywały się w stopniu dużym. Zastosowanie stabilizacji operacyjnej i korzystanie z ortezy barkowej sprzyjały redukcji dolegliwości bólowych. Przez 6 miesięcy od wypadku D. T. dość często korzystał z leków przeciwbólowych, wymagał systematycznej farmakoterapii bólowej. Obecnie powód zgłasza ograniczenie ruchomości i bóle przeciążeniowe obręczy barkowej lewej oraz drętwienie palców ręki lewej.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 17% w oparciu o punkt 58 (10% - złamanie żeber) oraz punkt 100 (7% - złamanie obojczyka) według tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 233).

Powód w dalszym ciągu odczuwa ból w lewej stronie, ciężko mu się oddycha oraz śpi na lewym boku. Drętwieje mu lewa ręka, kiedy utrzymuje ją dłuższy czas w jednej pozycji. Wrócił do zatrudnienia na tym samym stanowisku. Ma siedzący tryb pracy. Nie może wykonywać ćwiczeń siłowych takich jak przed wypadkiem. Wcześniej był zdrowy, miał bardzo dobrą formę. W chwili wypadku D. T. miał 45 lat.

/dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii (k. 173-179) wraz z opinią uzupełniającą (k. 214-215), przesłuchanie powoda (k. 123)/

Wysokość utraconego uposażenia powoda w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim w okresie od 5 lipca 2016 roku do 19 października 2016 roku wynosiła 3 589,85 zł brutto (2 896,77 zł netto).

/dowód: informacja KWP w K. (k. 43, 131)/

W związku z wypadkiem powód otrzymał kwotę 4 500 zł z tytułu zawartej przez siebie umowy ubezpieczenia z (...) S.A..

/okoliczność bezsporna/

Pozwany zarejestrował szkodę pod numerem (...) (...). Z tytułu zadośćuczynienia (...)w W. wypłacił powodowi kwotę 18 000 zł ma podstawie decyzji z 26 października 2016 roku.

/okoliczność bezsporna a nadto dowód: decyzja z 26.10.2016 roku (k. 29)/

Powód w dniu 6 czerwca 2018 roku wystosował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wezwał go do zapłaty kwoty 12 000 zł tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia oraz kwoty 3 589,85 zł tytułem utraconego zarobku powoda w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma. Do wezwania została załączona prywatna opinia lek. R. H., który oznaczył uszczerbek na zdrowiu powoda na poziomie 20% oraz zaświadczenie z KWP o wysokości utraconego zarobku.

Pozwany w piśmie z 13 czerwca 2018 roku podtrzymał swoją decyzję w zakresie wysokości szkody.

Powód wniósł o przeprowadzenie naocznej komisji lekarskiej mającej ocenić jego stan zdrowia. Komisja oceniła, iż powód doznał 9 % uszczerbku na zdrowiu.

Pozwany w piśmie z 22 sierpnia 2018 roku wskazał, że treść orzeczenia lekarskiego nie wykazuje pojawienia się nowych krzywd, jak również powiększenia rozmiaru szkody. W związku z tym odmówił wypłaty wynagrodzenia.

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z załącznikami (k. 40-43), pismo pozwanego z 13.06.2018 roku (k. 39), pismo pozwanego z 22.08.2018 roku wraz z wydrukami orzeczenia lekarskiego (k. 30-38)/

Dołączone do akt dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez strony pod kątem ich autentyczności.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd dokonał głównie w oparciu o treść dokumentów z postępowania przygotowawczego sygn. akt PR Ds. 795.2016 prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową G. – Zachód w G., treść zeznań powoda, opinie biegłych, a także treść dokumentacji medycznej. Na ich podstawie Sąd odtworzył przebieg zdarzenia z 5 lipca 2016 roku.

Sąd dał wiarę przesłuchaniu powoda, które odebrane zostało po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań. Były one pełne, logiczne i co najważniejsze pokrywały się w całości ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Sąd uznał za rzetelną sporządzoną w toku niniejszej sprawy opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków samochodowych, która była jednoznaczna, logiczna i odpowiadała na zadane przez Sąd pytania. Została sporządzona przez podmiot profesjonalny, niezainteresowany wynikiem postępowania. Biegły w swojej opinii przedstawił dwa warianty przebiegu zdarzenia – jeden w całości przypisujący winę powodowi, a drugi w całości przypisujący winę kierowcy nieustalonego pojazdu.

Za rzetelną Sąd uznał opinię biegłego sądowego z zakresu (...) wraz z pisemną opinią uzupełniającą. Opinia ta w sposób jasny i rzetelny przedstawiła wysokość długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powoda w wypadku z dnia 05.07.2016 roku, zakresu bólu i cierpienia. Biegły odniósł się do zarzutów strony pozwanej w sposób fachowy, co nie powodowało konieczności przeprowadzania dowodów z dodatkowych opinii uzupełniających.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo należało uznać za uzasadnione w przeważającej części.

W niniejszym postępowaniu powód pierwotnie dochodził kwoty zadośćuczynienia w wysokości 10 664,95 złotych oraz 3 589,85 złotych tytułem utraconego zarobku. Następnie powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie dodatkowych 4 000 zł tytułem zadośćuczynienia, z uwagi na ustalony w opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii stopień uszczerbku na zdrowiu.

Na gruncie niniejszej sprawy strony pozostawały w sporze co do zasady odpowiedzialności pozwanej, jak i co do wysokości przysługującemu powodowi zadośćuczynienia oraz odszkodowania za utracony zarobek.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Art. 436 § 2 zd. 1 k.c. stanowi, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Stosownie do art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że w takich wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zasada odpowiedzialności pozwanego opiera się o art. 98 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z brzmieniem przepisu do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, gdy szkoda została wyrządzona w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości.

Pozwany podnosił zarzut przyczynienia się powoda w pełni do zdarzenia, na co miał wskazywać jeden z wariantów przebiegu wypadku przedstawionych przez biegłego M. B.. Istotnie, biegły w swojej opinii przedstawił dwa warianty przebiegu zdarzenia – jeden w całości przypisujący winę powodowi, a drugi w całości przypisujący winę kierowcy nieustalonego pojazdu. Sąd opierając się na treści przesłuchania powoda oraz dokumentach z akt postępowania przygotowawczego PR Ds. 795.2016 uznał zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., że winę za wypadek ponosi kierowca nieustalonego samochodu dostawczego. Za takim stanowiskiem przemawiała treść zeznań powoda, który jasno i rzeczowo przedstawił przebieg wypadku, wskazał, że naoczni świadkowie „nie byli w stanie nic powiedzieć konkretnego o marce samochodu, który w niego uderzył. Mówili tylko, że był to dostawczy bus biały.” Taki przebieg wydarzeń powód przedstawiał od samego początku, zarówno podczas postępowania karnego, jak i w placówkach medycznych, a także u ubezpieczycieli. Podkreślić należy, że kierowca samochodu nie zatrzymał się, nie udzielił pomocy motocykliście, zbiegł z miejsca wypadku, co rodzi domniemanie faktyczne jego zawinienia. Nie sposób uznać, że wypadku nie zauważył. Treść postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania przygotowawczego wskazuje, że „przeprowadzone czynności procesowe i operacyjne nie doprowadziły do ustalenia sprawcy. Brak jest dokładnego numeru rejestracyjnego, marki pojazdu oraz świadków przedmiotowego wypadku posiadających informację na temat sprawcy. Zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne ustalenie, iż kierowca nieznanego pojazdu swoim zachowaniem naruszył normy prawa drogowego. Jednocześnie na podstawie zebranego materiału nie można wykazać, by motocyklista naruszył zasady bezpieczeństwa mające związek z rozpatrywanym wypadkiem i mógł uniknąć jego powstania.” Sam pozwany przed procesem uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi kwotę 18 000 zł tytułem zadośćuczynienia za wypadek z dnia 5 lipca 2016 roku.

Krzywdy, jako szkody niemajątkowej, nie sposób wymierzyć w kategoriach ekonomicznych. Polega ona na ujemnych przeżyciach poszkodowanego związanych z cierpieniem fizycznym i psychicznym. Tego rodzaju uszczerbki mogą być łagodzone przez dostarczenie poszkodowanemu środków materialnych, pozwalających zaspokoić w szerszej mierze potrzeby. Ustalając wysokość zadośćuczynienia winno się wziąć pod uwagę przede wszystkim obiektywne czynniki, jak stopień i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych, ich rodzaj i intensywność, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, bezradność życiową, utratę kontaktów towarzyskich (porównaj: I. Dyka, Zasady przyznawania i ustalania wysokości zadośćuczynienia pieniężnego w razie naruszenia dobra osobistego, KPP 2001, z. 3).

Przy ocenie "odpowiedniej sumy" zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony, niemniej w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest złagodzenie doznanej przez powoda krzywdy oraz że ma ono charakter kompensacyjny, przez co jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony należy mieć na uwadze, iż wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy oraz aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (porównaj: orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 roku, sygn. akt I CKN 969/98, LEX nr 50824 oraz z dnia 28 września 2001 roku, sygn. akt III CKN 427/00, LEX nr 52766).

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe, w szczególności z dokumentacji medycznej, z przesłuchania powoda oraz z opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii wynika, że w wyniku wypadku z 5 lipca 2016 roku długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda wyniósł 17% (10% - złamanie żeber, 7% złamanie obojczyka) według tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 233). Sąd wziął pod uwagę, że obrażenia ciała powoda miały charakter wysokoenergetyczny, objawiały się znaczącą kumulacją energii w krótkim czasie na określoną okolicę ciała. Leczenie związane było z wykonaniem dwóch operacji (otwarta repozycja i zespolenie obojczyka lewego gwoździem śródszpikowym H. oraz operacja wyciągnięcia tego gwoździa rok później). D. T. leczył się również ambulatoryjnie, a także był uczestnikiem dwóch turnusów rehabilitacyjnych. Przez pierwsze 6 miesięcy zażywał środki przeciwbólowe. Konsekwencje wypadku powód odczuwa do dnia dzisiejszego. Przejawia się to przede wszystkim w ograniczeniu aktywności sportowej - wcześniej powód amatorsko uprawiał boks i uczęszczał na siłownię. Po wypadku nie jest w stanie wrócić do tych sportów. Ponadto drętwieje mu ręka, a pojawiający się czasem ból musi zwalczać środkami medycznymi.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zasadna kwota zadośćuczynienia dla D. T. wynosi 34 500 zł. Od tej sumy należy odjąć uznane i wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie w wysokości 18 000 zł (decyzja z 26 października 2016 roku) oraz kwotę 4 500 zł z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia z (...) S.A.. Okoliczności te były poza sporem pomiędzy stronami. Różnica tych kwot daje sumę 12 000 zł i właśnie taką zasądzono od pozwanego na rzecz powoda.

Roszczenia o utracone korzyści (lucrum cessans) oparte jest na art. 361 § 2 k.c.. Zgodnie z jego treścią, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powód żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 3 589,85 złotych tytułem utraconego zarobku. Sąd w oparciu o zaświadczenie jego pracodawcy (Komendę Wojewódzką Policji) uznał, że wskazana kwota brutto winna zostać pomniejszona do wartości netto utraconego zarobku. Stąd też zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 896,77 zł tytułem utraconego zarobku w wyniku przebywania powoda na zwolnieniu chorobowym z uwagi na niezdolność do pracy w okresie od 5 lipca 2016 roku do 19 października 2016 roku.

Ustawowe odsetki przyznano w oparciu o przepis art. 455 k.c. w związku z art. 481 § 1 k.c. Powód żądał zasądzenia odsetek od 22 czerwca 2018 roku, zgodnie z treścią wezwania do zapłaty z 6 czerwca 2018 roku. Został zakreślony w nim 7 dniowy termin od dnia doręczenia pisma. Moment wymagalności roszczenia Sąd określił zgodnie z żądaniem powoda na 22 czerwca 2018 roku.

W pozostałym zakresie żądanie co do zadośćuczynienia i odszkodowania oddalono, gdyż było ono zbyt wygórowane i nie znajdowało potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., nakładając je w całości na pozwanego, jako stronę przegrywającą proces w przeważającej większości. Na koszty postępowania poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 713 zł, opłata od rozszerzonego powództwa w wysokości 287 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 3 600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz zaliczka na poczet biegłego w wysokości 800 zł.

Z tych samych względów Sąd nakazał pobrać od pozwanego wydatki tymczasowo finansowane przez Skarb Państwa. Wysokość wydatków kredytowanych przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Gliwicach wyniosła 263,07 zł i stanowiła nieuiszczoną przez strony różnicę w kwotach wydatkowanych na poczet wynagrodzenia biegłych. Nakazano więc pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa całość tej kwoty, stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c..

Sędzia Joanna Zachorowska

ZARZĄDZENIE

- odnotować w kontrolce uzasadnień; projekt uzasadnienia sporządził asystent sędziego Tomasz Kowalczyk;

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

- kal.: 14 dni

Dnia 24 września 2021 r.