Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 812/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 sierpnia 2021 roku w sprawie II K 679/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a mianowicie art. 157 § 2 i 3 k.k. przez błędną wykładnię, niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że oskarżony przez nie zachowanie należytej ostrożności, doprowadził do potrącenia pieszego, podczas gdy zastąpienie drogi przez pieszego na skutek niewłaściwie przeprowadzonej interwencji, nie było wynikiem niezachowania należytej ostrożności przez kierującego, lecz spowodowaniem wypadku na drodze przez w ten sposób nieprawidłowo zachowującego się pieszego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut obrazy prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu, a także na niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Obraza prawa materialnego może być przy tym przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy skarżący upatruje wadliwości orzeczenia w błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (por. postanowienie z dnia 4 maja 2005 roku - II KK 478/04, postanowienie z dnia 9 stycznia 2002 roku - V KKN 319/99; wyrok z dnia 23 lipca 1974 roku - V KR 212/74). Tymczasem skarżący pod pozorem twierdzeń o naruszeniu przez Sąd meriti prawa materialnego, w dalszej części apelacji stawia zarzuty dotyczące przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów i poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Wniosek

o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pokrzywdzonego na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zasądzenie kosztów od oskarżyciela posiłkowego na rzecz oskarżonego mogłoby nastąpić tylko w przypadku uniewinnienia oskarżonego, do czego jednak w przedmiotowej sprawie nie było przesłanek.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 424 § 1 i 2 k.p.k. przez niewyjaśnienie występujących w sprawie wątpliwości, co do faktycznych okoliczności zdarzenia, a mianowicie niewskazanie, dlaczego sąd nie uznał za udowodniony faktu wynikającego wprost z opinii dr R. K. i biegłego A. S., że gdyby pieszy przed zderzeniem stał po prawej stronie motocykla to motocykl przewróciłby się na lewą, a nie na prawą stronę oraz niewskazanie, na jakich dowodach sąd się oparł przy ustalaniu, że pieszy przed zdarzeniem stał po prawej stronie motocykla i w jaki sposób w chwili zderzenia znalazł się po lewej stronie motocykla oraz dlaczego w tej mierze nie uznał dowodów przeciwnych, a zwłaszcza obszernej i szczegółowej opinii biegłego dr R. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny, aczkolwiek uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało rzeczywiście spłycone. Tym niemniej, o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej jest jedynie punktem wyjścia do zbadania zasadności rozstrzygnięcia, ułatwiającym merytoryczną ocenę wyroku, co oznacza, że same braki uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie mogą doprowadzić do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Z art. 455a k.p.k. jasno wynika, że nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Natomiast zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego byłaby możliwa tylko wtedy, gdyby pozwalały na to dowody przeprowadzone przez Sąd I instancji, co jednak w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Szerzej na ten temat w dziale 3.3 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Zarzut błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegających na uznaniu, że :

— pokrzywdzony miał na sobie strój służbowy i założoną czapkę moro z orzełkiem, wskazujący na jego przynależność do służb mundurowych, ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— pokrzywdzony przeszedł na drugą stronę skrzyżowania, stanął po prawej stronie drogi w okolicy środka skrzyżowania i dał motocykliście sygnał dłonią do zatrzymania , ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— w chwili zderzenia z motocyklem pokrzywdzony znajdował się po lewej stronie motocykla (podczas gdy miał zatrzymywać go stojąc po jego prawej stronie), ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— oskarżony nie powstrzymał się od jazdy widząc stojącego pieszego na skraju drogi po prawej stronie, w okolicy środka skrzyżowania, przez co spowodował jego potrącenie, ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— mało istotną kwestia jest strona, po której znajdował się pokrzywdzony przed zderzeniem ponieważ, kierujący motocyklem jadąc na wprost) winien zatrzymać motocykl w celu uniknięcia potrącenia pieszego (stojącego z boku po prawej stronie), ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— kontynuując jazdę motocyklista nie zachował należytej ostrożności, co skutkowało potrąceniem pieszego, ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— wersję o próbie gwałtownego zatrzymania motocyklisty przy użyciu pręta, przez pieszego, znajdującego się z lewej strony motocykla, należy odrzucić mając na względzie zasady logicznego rozumowania, za względu na nie wskazanie które zasady logiki zostały naruszone ;

— pokrzywdzony miał „rzucić się pod koła rozpędzonego, ciężkiego pojazdu" podczas gdy oskarżony twierdził, że pokrzywdzony próbował uchwycić za kierownicę motocykla, który nie był rozpędzony (gdyż poruszał się z minimalną prędkością około 30 km/h i zwalniał) oraz należał do kategorii motocykli lekkich;

— świadek R. F. ,,relacjonował o napadzie, jaki pokrzywdzony miał przypuścić na oskarżonego", podczas gdy świadek zeznał tylko o przewróceniu motocykla z motocyklistą, oskarżony nie został zaś napadnięty i pobity, a wręcz przeciwnie sam pierwszy udzielił pomocy pokrzywdzonemu, a zatem pomoc i obrona oskarżonemu nie były potrzebne;

— opinie biegłych A. S. i J. C. nie są wewnętrznie sprzeczne, a opinia R. K. koresponduje z opinią J. C., ze względu na sprzeczność z zebranym materiałem dowodowym;

— nie stanowi podstawy orzekania opinia biegłego R. K. stwierdzająca, że obrażenia ciała pokrzywdzonego powstały w wyniku potrącenia stycznego pieszego, od jego prawej strony w ustawieniu bokiem do nadjeżdżającego motocykla ze względu na typ i lokalizację zaistniałych obrażeń ciała pokrzywdzonego pieszego (pytanie 1 str. 2 opinii), że pieszy znajdował się po lewej stronie motocykla (pytanie 2 str. 3-4 opinii), że z przedstawionych wersji przebiegu zdarzenia najbardziej prawdopodobna jest wersja 11 (pytanie 3 str. 4-5 opinii).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim stwierdzić należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych.

W szczególności nie można podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy popełnił błąd, dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonego D. G. i świadka A. K.. Przede wszystkim, nie można zgodzić się z twierdzeniami obrony, próbującej za wszelką cenę zdyskredytować niekorzystne dla oskarżonego relacje naocznych świadków, że zeznania D. G. i A. K. są niekonsekwentne i zawierają wiele sprzeczności oraz rozbieżności. Zdaniem skarżącego ww. świadkowie w każdym kolejnym przesłuchaniu przedstawiają inną wersję zdarzenia i wersji tych obrona naliczyła aż jedenaście. Tymczasem lektura zeznań świadków D. G. i A. K. absolutnie nie daje podstaw do tego rodzaju twierdzeń. Zarówno D. G., jak i A. K. prezentowali jedną, spójną wersję zdarzeń, zgodnie z którą D. G. przeszedł na drugą stronę drogi, gdzie próbował zatrzymać poprzez wyciągnięcie ręki jadącego motocyklem oskarżonego. Motocyklista jednak nie zatrzymał się, lecz wjechał w pokrzywdzonego. Następnie motocyklista upadł na swoją prawą stronę, a pokrzywdzony upadł po lewej stronie motocykla (patrząc w kierunku ruchu pojazdu). Poszczególne zeznania świadków D. G. i A. K. wpisują się w tą wersję zdarzeń, a jedynie różnią się stopniem uszczegółowienia przedstawionych relacji. Mieć trzeba tu na uwadze, że szczegółowość prezentowanych przez świadka zeznań, uzależniona jest w głównej mierze od osoby przesłuchującej i jej dążeń do wyjaśnienia wszelkich szczegółów. Początkowo świadkowie zostali rozpytywani bardzo ogólnikowo przez policję. Dopiero od trzeciego przesłuchania na rozprawie sądowej (w sprawie wykroczeniowej) można uznać, iż świadkowie zostali przesłuchani szczegółowo i wypytani dokładnie o każdą okoliczność. Tym należy wytłumaczyć, że pewne elementy w zeznaniach świadków D. G. i A. K. nie pojawiły się w pierwszych zeznaniach, lecz dopiero później, gdy odpowiadali oni na szczegółowe pytania sędziego i pełnomocników. Trzeba też mieć na uwadze, że zdarzenie, które rozegrało się w dniu 7.09.2018 roku było dynamiczne i niespodziewane, a zatem drobne różnice w zapamiętanych szczegółach przez świadków są zrozumiałe, zwłaszcza, że z upływem czasu również i ten czynnik mógł mieć wpływ na treść składanych zeznań. Zauważyć wreszcie należy, iż rozpatrywany tu incydent miał charakter nie tylko dynamiczny i nietypowy, ale pokrzywdzony D. G. doznał w nim także fizycznych obrażeń, co mogło nie sprzyjać właściwej percepcji i zapamiętaniu wszystkich detali. Niekiedy trudno jest też precyzyjnie wyrazić słowami opis niektórych nietypowych okoliczności, jak np. sposób przemieszczania się ciała człowieka, po potrąceniu przez pojazd. Stąd też w opisie pokrzywdzonego mogło wziąć się owo ,,przelatywanie przez kierownicę”. D. G. wyjaśniał to i precyzował w następnych zeznaniach.

Zarówno świadek D. G., jak i i A. K., niezależnie od siebie zeznali, że przed przejazdem trzeciego motocyklisty, pokrzywdzony przeszedł na drugą stronę drogi. Jeżeliby założyć, że świadkowie ci nie mówią prawdy, to zupełnie niezrozumiałym byłoby, aby wymyślili oni wersję o przejściu pokrzywdzonego na drugą stronę drogi, skoro dużo łatwiej byłoby wytłumaczyć doznanie obrażeń ciała przez pokrzywdzonego, znajdującego się cały czas po lewej stronie motocykla (patrząc w kierunku ruchu tego pojazdu).

Wbrew twierdzeniom apelacji nie zachodzi żadna nielogiczność i sprzeczność z materiałem dowodowym wersji wynikającej z zeznań D. G. i A. K.. W szczególności sprzeczności takich nie ma w odniesieniu do okoliczności, iż pokrzywdzony stał po prawej stronie drogi, patrząc w kierunku ruchu motocykla. Wcale to nie wykluczało, że został on uderzony w prawą część ciała. Pokrzywdzony, dokładnie rozpytany na tę okoliczność, jasno to przecież wyjaśnił. Był on zwrócony przodem do nadjeżdżającego motocykla, a gdy zorientował się, że nadjeżdżający motocyklista nie zamierza hamować i jedzie wprost na niego, to celem uniknięcia centralnego potrącenia, odstawił lewą nogę. Tym samym znalazł się on po lewej ręce motocyklisty i dlatego nie otrzymał uderzenia, ani w lewą część ciała, ani centralnie, lecz właśnie w prawą część ciała. Jest to tak oczywiste, że nie wymaga – zdaniem Sądu Okręgowego – w ogóle wiadomości specjalnych.

Nie ma również żadnej sprzeczności zeznań D. G. i A. K. z opiniami biegłych z zakresu ruchu drogowego (A. S. (2) i J. C. (2)), którzy ustalili, iż bezpośrednio przed uderzeniem, pokrzywdzony musiał znajdować się z lewej strony motocykla. Przecież taka jest właśnie wersja pokrzywdzonego i świadka A. K.. To obrona sztucznie mnoży tu wątpliwości, dopatrując się rzekomych sprzeczności w wersji pokrzywdzonego i świadka A. K., mnożąc różne, niedorzeczne czasami wersje zdarzenia, ,,zaciemniając” w ten sposób obraz sprawy.

Co do uzupełniającej opinii biegłego R. K. (2) (k. 535), to – jak już wyżej nadmieniono – sięganie po tego rodzaju opinię było w ogóle zbyteczne, gdyż przedmiot opiniowania, sprowadzający się do oceny możliwych wersji zdarzenia, nie wymagał wiadomości specjalnych. W efekcie uzupełniająca opinia biegłego R. K. (2) polegała w istocie na ocenie wiarygodności dowodów, do czego uprawniony jest wyłącznie sąd orzekający, a nie biegły. W dodatku opinia ta została ukierunkowana przez obronę, gdyż biegły czynił swoje rozważania w obszarze arbitralnie ustalonych przez obrońcę jedenastu hipotetycznych wersji zdarzenia. Nadmienić na marginesie trzeba, że biegły R. K. (2) i tak nie wykluczył wersji wynikającej z zeznań pokrzywdzonego (opinia – str. 5).

Podkreślenia wymaga również, że przesłuchani w charakterze świadków policjanci Ł. K. i M. L., którzy wykonywali czynności na miejscu zdarzenia i wysłuchali ,,na gorąco” relacji jego uczestników, potwierdzają wersję pokrzywdzonego (także, co do jego ubioru), a nie oskarżonego.

Słusznie Sąd I instancji nie uznał jako wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, co do przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Poza tym, że wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków: D. G., A. K., Ł. K. i M. L., to nie do uwierzenia jest, aby pokrzywdzony mógł zatrzymywać jadącego motocyklem oskarżonego, łapiąc za ten pojazd. Obrona próbuje w istocie bagatelizować niebezpieczeństwo takiego zachowania, podnosząc, że motocykl oskarżonego nie należał do kategorii motocykli ciężkich i jechał on z prędkością około 30 km/h. Tym niemniej, i tak masa motocykla wraz z ważącym ponad 100 kg. oskarżonym nie była przecież mała, a uwzględniając to, że był on w ruchu, powoduje, że nie sposób przyjąć, aby normalnie rozumujący, dorosły człowiek, mógł ryzykować (przede wszystkim swoim) zdrowiem jego zatrzymywanie, w taki sposób, jak opisał to oskarżony. Trudno także wyobrazić sobie, że pokrzywdzony oprócz łapania obiema rękoma za motocykl, miał jednocześnie atakować także pojazd oskarżonego metalowym prętem.

Podkreślić też należy, że Sąd Rejonowy, który na rozprawie sądowej bezpośrednio zetknął się z każdą z przesłuchiwanych osób, miał możliwość (m.in. poprzez obserwowanie ich zachowania, sposobu składania przez nich depozycji), wyrobienia sobie poglądu, co do tego, czy są one, i w jakim zakresie, wiarygodne.

Żaden z argumentów podnoszonych w apelacji nie był w stanie podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. Wyjaśnień oskarżonego nie mogą w szczególności skutecznie potwierdzić zeznania świadków: R. F. (2) i D. P., które słusznie zostały uznane przez Sąd Rejonowy jako mało wiarygodne.

Relację świadka R. F. (2), iż widział na własne oczy, jak nieokreślony mężczyzna, trzymający w ręku kij lub pręt, przewrócił jadącego za nim motocyklistę, lecz w żaden sposób nie zareagował, choćby poprzez powiadomienie telefoniczne policji, należało uznać jako sprzeczną z doświadczeniem życiowym.

Z kolei D. P. został poproszony przez oskarżonego, aby by świadkiem, chociaż – jak sam twierdzi – zdarzenia nie widział i zna je tylko z relacji samego oskarżonego. Wątpliwości, co do prawdomówności tegoż świadka budzi ponadto okoliczność, że nie widział znaku zakazującego wjazd na drogę leśną oraz znaków do zatrzymania, jakie dawał mu D. G., natomiast był w stanie zauważyć i zapamiętać, jaki był ubiór dwóch ludzi znajdujących się przy drodze leśnej.

Dysponując materiałem dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie i po dokonaniu jego trafnej oceny, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Te doprowadziły go do zasadnej konkluzji, iż oskarżony, kierując motocyklem, mając bardzo dobrą widoczność i widząc pokrzywdzonego wzywającego go do zatrzymania, poprzez wyciągnięcie ręki, powinien zatrzymać się, bądź przynajmniej podjąć manewr ominięcia pokrzywdzonego w bezpiecznej odległości. Jednakże oskarżony kontynuował jazdę na wprost oskarżonego, co skończyło się tym, że pokrzywdzony nie uskoczył odpowiednio wcześnie (a jedynie zdążył w ostatniej chwili odstawić lewą nogę) i doszło do kontaktu motocykla z prawą częścią ciała pokrzywdzonego. W pełni słusznym było zatem uznanie, iż oskarżony spowodował nieumyślnie u pokrzywdzonego obrażenia ciała, szczegółowo opisane w sentencji zaskarżonego wyroku.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

zarzut obrazy przepisu art.67 § 3 k.k. przez orzeczenie nawiązki w wyroku warunkowo umarzającym postępowanie - na rzecz pokrzywdzonego, a nie beneficjentów z art. 47 kk i przepisu art. 46 § i 2 k.k. przez orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w wyroku warunkowo umarzającym postępowanie - wobec niespełnienia wymogu skazania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy jak najbardziej był uprawniony do zasądzenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonego. Pokrzywdzony wniósł przecież o nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody. W przypadku zastosowania przez sąd instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego swoistą, szczególną i samodzielną podstawę do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody stanowi art. 67 § 3 k.k. Sąd nakłada obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części zawsze, ilekroć stosuje do sprawcy warunkowe umorzenie postępowania, jeżeli sprawca wyrządził przypisanym mu przestępstwem szkodę i szkoda ta nie została naprawiona. Brzmienie art. 67 § 3 k.k. nie pozostawia wątpliwości, że w sytuacji, gdy istnieją podstawy do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w całości lub w części, a sąd tego obowiązku nie orzeka, zobowiązany jest do orzeczenia na rzecz pokrzywdzonego nawiązki (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 roku - IV KK 327/19).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

zarzut obrazy przepisu art.672 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 i 2 k.p.k. przez nie wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej zasądzenia od oskarżanego kosztów na rzecz Skarbu Państwa, a zwłaszcza zwrotu wydatków postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie może być mowy o wadliwym obciążeniu oskarżonego przez Sąd Rejonowy kosztami postępowania. Art. 627 k.p.k. stanowi bowiem, że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Natomiast z art. 629 k.p.k. wynika, iż przepisy art. 627 k.p.k. stosuje się odpowiednio w razie warunkowego umorzenia postępowania. Faktem jest, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego orzekł w istocie tylko częściowo w przedmiocie wydatków poniesionych przez Skarb Państwa. Jednakże zasądzonej od oskarżonego kwoty 5.000 złotych tytułem zwrotu wydatków, nie można uznać jako bezprawnej, skoro poniesione przez Skarb Państwa wydatki w niniejszej sprawie były dużo większe (np. samo wynagrodzenie dla biegłego J. C. (2) wyniosło 5722,72 złotych – k. 436).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle powyższych rozważań, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie naruszenia przepisów postępowania, jak również błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, które miałyby wpływ na jego treść. Sąd Rejonowy dokonał też prawidłowej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego, pod właściwy przepis ustawy karnej, trafnie uznając, iż oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję przepisu art. 157 § 2 w zw. z art. 157 § 3 k.k. Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, ani też uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Także i zastosowana wobec obwinionego reakcja karna, w postaci środka probacyjnego, polegającego na warunkowym umorzeniu postępowania karnego, nie mogła podlegać jakimkolwiek zmianom, gdyż w żaden sposób nie można uznać jej jako rażąco niewspółmiernej.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego – mając na uwadze merytoryczną treść rozstrzygnięcia – orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Zgodnie z treścią powyższego przepisu koszty te, na które składają się wydatki poniesione przez oskarżyciela posiłkowego, wydatki Skarbu Państwa i opłata sądowa – ponosi ten kto wniósł nieuwzględniony środek odwoławczy.

Z tych też względów należało zasądzić od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot poniesionych przez niego kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem II instancji. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu odwoławczym, została ustalona w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 4 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających na rzecz Skarbu Państwa, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					obrońca
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					całość zaskarżonego wyroku
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 812/21

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE