Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 151/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  3

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego D. P. T. adwokat A. T. podniósł następujące zarzuty:

l ) Naruszenie przepisów prawa procesowego, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj.

a)  art. 174 k.p.k. poprzez zastąpienia zeznań świadków: H. N. N., Q. K. P., N. T. T. H., L. T. H., D. T. M., N. V. V. treścią notatek urzędowych funkcjonariuszy Straży Granicznej P.-Ł. (kolejno k. 27, 28-29 zbioru C, k. 14, 45-46 zbioru C, k. 24 46 zbioru C, k. 7-8, 47-48 zbioru C, k. 48-49 zbioru C, k. 5-6, 39-40 zbioru C, co do których nie przesłuchano nawet autorów wspomnianych „rozpytań”,

b)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych dowodów przeprowadzonych i ujawnionych w trybie art. 393 § 1 k.p.k. na rozprawie, tj. dokumentacji przedłożonej przez adw. M. K. (1), z której wynika, iż oskarżony D. P. T. przebywał w okresach przypisanych mu w punkcie 2 wyroku poza granicami kraju, a zatem nie mógł płacić w Polsce kierowcom po powrocie z trasy pieniędzy za przerzut obywateli W. do N. i F., to jest:

- w okresie objętym punktem II. 1 aktu oskarżenia wchodzącym w skład punktu 2 wyroku przebywał w L.,

- w okresie objętym punktem II. 19 aktu oskarżenia wchodzącym w skład punktu 2 wyroku przebywał w M.,

- w okresie objętym punktem II. 20 aktu oskarżenia wchodzącym w skład punktu 2 wyroku przebywał w S.,

- w okresie objętym punktem Il. 23, Il. 24, 11.25, Il. 26, Il. 27, 11.28, 11.29, 11.30, 11.3 1 , 11.32, 11.33 aktu oskarżenia wchodzących w skład punktu 2 wyroku przebywał w H. na terytorium W.,

c) art. 410 k.p.k. w zw. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień A. K. (1) jako podstawy ustaleń faktycznych co do punktu 2 i 3 wyroku przy jednoczesnym pominięciu tych jego twierdzeń, jakie zostały przedstawione na rozprawie, z których wynika, że oskarżony D. P. T. każdorazowo po jego powrocie z transportu z obywatelami W. rozliczał się z nim w W., a co zostało podważone i zakwestionowane dokumentami obrazującymi, iż w kilkunastu przypadkach było to niemożliwe, albowiem D. P. T. przebywał w tym czasie za granicą co dyskwalifikuje nie tylko owo pomówienie, ale sam fakt możliwości przypisania co najmniej w okresach. w których przedstawiono alibi odpowiedzialności karnej z art. 264 k.k.,

d)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnej części wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) złożonych na rozprawie, z których wynika, że jak zawoził nielegalnie obywateli W. do B. to na miejscu witały ich rodziny, a tym samym nic nie wskazywało, aby mógł to być handel ludźmi,

e)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnej części wyjaśnień oskarżonego J. F. złożonych na rozprawie, w których wskazał, iż jak zatrzymywał się na trasie na stacjach benzynowych to przewożeni przez niego Wietnamczycy mieli pełną swobodę, sami wychodzili do sklepu, na stację, używali swoich telefonów komórkowych, a tym samym gdyby ich podróż miała być „pod przymusem" to mieli sposobność powiadomienia Policji, czy po prostu ucieczki na stacji,

f)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnej części wyjaśnień świadka D. H., który na rozprawie wyraźnie potwierdził, iż sam był w posiadaniu telefonu komórkowego, który w Polsce zakupił wraz z kartą SIM od właściciela magazynu za kwotę 150 euro, a zatem miał swobodę kontaktu z osobami trzecimi tym bardziej, że przewożący go kierowca nie znał języka (...), jak również potwierdził, iż jechał do N. do pracy przy czym do dziś nie wie jakiego rodzaju miałaby to być praca, a także, że był przekonany, iż podejmując podróż z W. do N. będzie przebywał na terenie Unii Europejskiej legalnie,

g)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych dowodów znajdujących się w aktach sprawy podważających tak, tożsamość, jak i wiek poszczególnych osób uczestniczących w wypadku samochodu C. (...), tj.:

- notatki urzędowej z dnia (...) roku (por. SG A. U.), z której wynika, że N. T. N. H., mająca urodzić się (...), której paszport S. W. miał znajdować się w mieszkaniu oskarżonego D. P. T., a która miała uczestniczyć w wypadku C. (...) (punkt 1. 5 uzasadnienia wyroku) w rzeczywistości nie nazywa się jak osoba z paszportu, a faktycznie nazywa się T. V. L. urodzona (...),

- notatki urzędowej z dnia (...) roku (sierż. sztab. SG A. W.), z której wynika, iż T. H. N. T., który miał urodzić się (...), w rzeczywistości urodził się w (...) roku,

h) art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie, jakie dokumenty uzyskane w ramach pomocy prawnej określonej jako „współpraca międzynarodowa” (punkt 1. 1. 1 uzasadnienia - k. 1584-1 728 akt) mają:

- stanowić o przyjęciu funkcjonowania międzynarodowej zorganizowanej grupy przestępczej działającej na terytorium P., skoro poza przesłuchaniem J. F. zatrzymanego w B. pod zarzutem nielegalnego wwiezienia do N. grupy 9 obywateli W., nie ma żadnego odniesienia do niniejszego postępowania,

- odnosić się do oskarżonego D. P. T.,

- być wykorzystane w polskim procesie karnym, choć brak jest w tym względzie zrealizowania podstawy prawnej z art. 587 k.p.k. (brak wniosku Prokuratury z P. oraz niezgodność z polskim prawem wykonania określonych czynności procesowych),

i) art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej dlaczego co do innych osób uczestniczących w wypadku w dniu (...)roku to jest T. H., N. D. D. (2), N. T. H., T. Q. i H. V. N. nie stwierdzono przesłanek do uznania ich za ofiary handlu ludźmi,

j) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych dowodów przeprowadzonych i ujawnionych w trybie art. 393 § 1 k.p.k. na rozprawie, tj. dokumentacji przedłożonej przez adw. M. K. (1) oraz paszportu Republiki (...) oskarżonego, z których wynika, iż oskarżony D. P. T. w okresie od dnia (...) roku do dnia (...) roku przebywał na terenie S. W., a tym samym nie mógł być odpowiedzialny za jakiekolwiek działania mające na celu nielegalne przekroczenie granicy przez obywateli W., co do którego ustalono, że wyczerpywało ono znamiona handlu ludźmi,

k) art. 366 § 1 k.p.k. zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej, w oparciu o jaki dostępny dowód w sprawie Sąd przyjął, iż oskarżony D. P. T. miał mieć wiedzę i jednocześnie zdecydować o tym kto będzie przewożony busem z P. do N., a w szczególności czy będą to osoby pełnoletnie, czy małoletnie oraz jaki ma być finalnie cel ich podróży,

l) art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej na jakiej podstawie dowodowej Sąd I instancji przyjął, iż na obywateli W. podróżujących samochodem C. (...) o nr rej: (...), w miejscu ich docelowego przeznaczenia miała na nich czekać praca o charakterze przymusowym, czy wręcz niewolniczym, a co jest warunkiem koniecznym do przypisania sprawstwa z art. 189a § 1 k.k.,

m) art. 366 § k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej, na podstawie jakich dowodów Sad przyjął, iż D. P. T. „przywłaszczył" sobie dokumenty stwierdzające tożsamość osób trzecich a wskazane w punkcie 5 wyroku, skoro nie uzyskano żadnej depozycji w tym względzie od osób uznanych jako pokrzywdzone (vide: uzasadnienie l. 1. 5),

n) art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art, 424 § 2 k.p.k. w ten sposób, iż wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe i karę łączną Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących, w sytuacji gdy:

- oskarżony D. P. T. nigdy nie wchodził w najdrobniejszy nawet konflikt z prawem i do dziś pozostaje osobą niekaraną,

- oskarżony D. P. T. niejednokrotnie udzielał się w różnych akcjach charytatywnych, o czym przekonują przedłożone na rozprawie zaświadczenia w tym zakresie,

- oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, jest właścicielem doskonale prosperującej restauracji przy ul. (...) w W., ukończył Wyższe Studia w Polsce na Akademii (...) w W., nie ma żadnych styczności z tzw. półświatkiem przestępczym, a jedyną jego ulubioną pasją są podróże po całym świecie,

- a nadto nie wyjaśnił dlaczego, jako podstawę wymiaru kary z punktu 4 wyroku, Sąd przyjął kwalifikacje prawną z art. 62 ust. 1, a nie art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii lub nawet art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tym bardziej, że odnalezione środki były w ilościach wskazujących na wyłączny użytek oskarżonego D. P. T.;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a sprowadzających się do mylnego uznania, iż:

a. oskarżony D. P. T. dopuścił się przestępstwa opisanego jako handel ludźmi w rozumieniu art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., w sytuacji gdy z prawidłowo zgromadzonego, a nie pominiętego materiału dowodowego wynika, że oskarżony w dniu (...) roku nie przebywał w W., gdyż od (...) roku do (...) roku przebywał na terenie Republiki W., a tym samym nie odpowiada ani za zlecenie przewozu R. Ż. obywateli S. W. z P. do N., ani tym bardziej nie mógł mieć wiedzy czy osoby przewożone samochodem C. (...) nr rej: (...) są pełnoletnie oraz w jakim celu przewożone są na teren N.,

b) oskarżony D. P. T. funkcjonował w ramach struktury zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu organizowanie osobom trzecim przekraczania granicy wbrew przepisom ustawy oraz transportowania, przekazywania, przechowywania i przyjmowania osób trzecich celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym, choć żaden dowód dostarczony Sądowi przez oskarżyciela nie dawał podstaw do przyjęcia, iż w ogóle taka grupa istniała, a nade wszystko, iż swoim zamiarem takie działania obejmował i akceptował oskarżony D. P. T.,

c. oskarżony D. P. T. przywłaszczył sobie dokumenty stwierdzające tożsamość osób trzecich choć w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodowo uzasadnionych informacji, iż w posiadanie tych dokumentów oskarżony wszedł bez zgody tych osób trzecich;

II. a w przypadku zakwestionowania powyższego i przyjęcia słuszności ustaleń faktycznych Sądu I instancji zaskarżonemu wyrokowi w zakresie punktu 3 zarzucił na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k.:

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 189a § 1 k.k. w zw. art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, z jednoczesnym uchybieniem przepisom prawa procesowego, tj. art. 413 2 pkt 1 k.p.k., iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona handlu ludźmi mimo, iż przeprowadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia przez Sąd wypełnienia ustawowych znamion inkryminowanego przestępstwa czyli „w celu świadczenia pracy o charakterze przymusowym, a nadto wobec braku świadomości co do małoletności osób pokrzywdzonych”.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) adwokat Z. W. podniósł następujące zarzuty:

1. na podstawie art. 438 pkt l) k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

1)  art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1 k.k., poprzez jego zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż oskarżony A. K. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej, w sytuacji gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzuconego mu czynu, z uwagi na brak jakiejkolwiek świadomości istnienia zorganizowanej grupy przestępczej oraz przedmiotu jej działalności, albowiem nie posiadał on jakichkolwiek informacji o szczegółach organizacji grupy i mechanizmach jej działania, w tym nie miał on świadomości oraz wiedzy co do celu przejazdu obywateli S. W. z P. do N., czy do F., a także jego sposób zachowania nie pozwala uznać, aby oskarżony A. K. (1) poddał się panującej w grupie dyscyplinie i okazywał chęć do uczestniczenia w prowadzonej działalności przestępczej czy utożsamiania się z działaniami pozostałych oskarżonych, a tym samym by umyślnie realizował mamiona strony przedmiotowej czynu zabronionego stypizowanego w art. 258 § 1 k.k., podczas gdy do przypisania umyślnej realizacji znamion czynu zabronionego ujętego w ramach art. 258 § 1 k.k. konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość istnienia zorganizowanej grupy składającej się z co najmniej 3 osób będących członkami grupy (a nie powiązanych węzłami współdziałania z poszczególnymi jej członkami), i to o określonym podziale ról, a zatem świadomość kształtu i składu osobowego struktury, w jakiej się uczestniczy, a nadto by co najmniej godził się na to, by w ramach tej grupy uczestniczyć,

2)  art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wyrażające się w ich zastosowaniu, podczas gdy ustalenia faktyczne Sądu I instancji oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził faktu dopuszczenia się przez oskarżonego A. K. (1) handlu ludźmi w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, które to przestępstwo jest przestępstwem umyślnym, a oskarżony A. K. (1), z zawodu kierowca taksówki, wykonywał jedynie usługi transportowe, zgodnie z wykonywanym zawodem, nie mając jakiejkolwiek świadomości i wiedzy odnośnie celu przewozu obywateli S. W. z P. do N. oraz F., o czym świadczy brak znajomości języka (...) przez oskarżonego A. K. (1) oraz radosna reakcja obywateli S. (...) W. po ich dostarczeniu do N., czy F., w sytuacji gdy oskarżony A. K. (1) osobiście dokonywał przewozu osób,

3)  art. 65 § 1 k.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu wyrażające się uwzględnieniem go w związku z art. 264 § 3 k.k., podczas gdy oskarżony A. K. (1) nie popełnił przestępstwa określonego w pkt VII aktu oskarżenia w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a aktywność oskarżonego A. K. (1) sprowadzała się tylko do świadczenia usługi przewozu osób, zgodnie z zawodem oskarżonego, bez jakiejkolwiek świadomości i wiedzy co do celu tych przewozów;

2. na podstawie art. 438 pkt 2) k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1)  art. 7 k.p.k. poprzez dowolne, a nie swobodne uznanie, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy przez Sąd I instancji, iż niewątpliwie oskarżony A. K. (1) miał świadomość, iż pasażerowie prowadzonego przez niego pojazdu są ofiarami handlu ludźmi, podczas gdy oskarżony A. K. (1) realizując przewóz osób oraz organizując go, miał jedynie wiedzę co do tego, że przewóz ten dokonywany jest niezgodnie z przepisami, a działanie nielegalne tego oskarżonego sprowadzało się tylko do organizowania innym osobom przekraczania granicy R. wbrew przepisom, co oskarżony obejmował swoją świadomością i do czego oskarżony A. K. (1) się przyznał na etapie postępowania jurysdykcyjnego,

2)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 § 1 k.p.k. poprzez dowolne, a nie swobodne uznanie, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy przez Sąd I instancji, iż oskarżony rzekomo dopuścił się handlu ludźmi, działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim, czemu w całości przeczy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym uznane za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1), który nie miał wiedzy, że przewożone przez niego osoby narodowości (...), z którymi oskarżony z racji bariery językowej nie nawiązał jakiejkolwiek interakcji, mieli zostać wykorzystani do pracy przymusowej na terytorium N. lub F., nie znali warunków pracy oraz płacy, o czym świadczą jego wyjaśnienia, w których wskazał, że nigdy nie miał w ręku żadnych dokumentów, w tym paszportów przewożonych osób, nie posiadał informacji odnośnie wieku i pochodzenia przewożonych osób, a także fakt, że podczas przewozów osób, obywatele narodowości (...) mieli do dyspozycji telefony komórkowe, które nie zostały im odebrane, podczas podróży, w razie konieczności, organizowane były postoje, podczas których osoby narodowości (...) mogły korzystać z toalet, a nadto reakcje przewożonych osób na przyjazd w określone miejsce były entuzjastyczne oraz pełne radości,

3. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonych względem oskarżonego A. K. (1) kar jednostkowych oraz kary łącznej 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy jako kary, która jest karą nieadekwatną do stopnia zawinienia A. K. (1), który zachowując świadomość co do nielegalnego przekraczania granic przez osoby narodowości (...), prowadził li tylko najmowane pojazdy, bądź też organizował takie przejazdy, przez co pomiędzy karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary, określonych w art. 53 k.k., zachodzi różnica, która w świetle powyższych okoliczności, ma charakter rażący.

Obrońca oskarżonego R. Ż. adwokat M. S. zaskarżył wyroku w całości co do czynów z art. 258 § 1 k.k. i z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. , a odnośnie czynu z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 kk w części dotyczącej orzeczenia o karze i podniósł następujące zarzuty:

I. na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku:

1. tj. art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, wynikających z:

a)  wyjaśnień oskarżonego (w toku postępowania przygotowawczego k. 667-670 i późniejsze oraz protokół z rozprawy z (...) roku), uznanych w tej części za wiarygodne, a konkretnie, że:

-

kiedy odbierał W. w W., to wsiadali oni dobrowolnie do samochodu, mieli ze sobą torby podróżne i prowiant, wyglądali schludnie, pasażerowie rozmawiali ze sobą i używali telefonów komórkowych, a po dojechaniu na miejsce wychodzili i szli w określonym kierunku, ale oskarżony nie wiedział dokąd i w jakim celu,

- spośród oskarżonych znał wyłącznie A. K. (1) i tylko z nim kontaktował się w sprawie przewożenia W. przez granicę,

--

-

oskarżony nie wiedział od kogo oskarżony A. K. (1) dostaje zlecenia na przewożenie W. przez granicę,

b)  zeznań D. D. (3) (k. 45-54 i protokół rozprawy z (...) roku), uznanych w całości za wiarygodne, a konkretnie, że w trakcie przejazdu z W. w kierunku granicy nikt nie pilnował pasażerów pojazdu, którzy mogli ze sobą rozmawiać i korzystać z telefonów komórkowych,

przy czym powyższe okoliczności znajdują pełne potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego A. K. (1), które w tej części zostały ocenione jako wiarygodne, wyjaśnieniach oskarżonego J. F., które w całości zostały uznane za wiarygodne, a także nie stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a szczególności treścią zeznań uczestników transportu z (...) roku H. T., D. D. N., V. N. V., H. T., H. N. V., Q. T., H. N. T.,

a tym samym zarzucił oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego;

2.  tj. art. 7 k.p.k. polegającą na bezpodstawnym uznaniu w całości za wiarygodne zeznań świadka D. H. (k. 45-54 i protokół rozprawy z (...) roku), a w tym części, w której świadek zeznał, że kierowca agresywnym gestem nie pozwolił świadkowi wyjść z samochodu podczas postoju na stacji benzynowej, podczas gdy są one niespójne z zeznaniami złożonymi przez świadka w toku postępowania przygotowawczego i wewnętrznie sprzeczne, a nadto z w świetle zasad doświadczenia życiowego mato prawdopodobne wydaje się, żeby ktoś pamiętał, że kierowca pokazał mu agresywny gest, którym zagroził mu wyjść z samochodu na stacji benzynowej, ale jednocześnie nie potrafił w żaden sposób tego gestu opisać, czy pokazać;

w konsekwencji obrazy wyżej wskazanych przepisów postępowania, obrońca zarzucił Sądowi Okręgowemu dopuszczenie się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony R. Ż.:

a. miał świadomość, że osoby, które przewozi przez granicę są ofiarami handlu ludźmi, tj. byty uprzednio wprowadzane w błąd co do warunków przyszłej pracy na terenie N. i F. w celu ich wykorzystania do pracy przymusowej,

b. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu handel ludźmi, tj. organizowanie przekraczania granicy RP dla innych osób, ich transportowania, przekazywania, przechowywania i przyjmowania celem wykorzystania tych osób do pracy przymusowej,

w sytuacji gdy nie było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o tym, że oskarżony obejmował swoim zamiarem powyższe czyny, co w efekcie doprowadziło do niesłusznego skazania;

II. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego R. Ż. w pkt. 19 wyroku za czyn z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny w wysokości 20 zł, przy określeniu której Sąd Okręgowy nie nadał właściwego znaczenia podrzędnej roli oskarżonego w procederze przestępczym oraz błędnie uznał, że stopień szkodliwości tego czynu jest wysoki, podczas gdy z ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego bezsprzecznie wynika, że rola oskarżonego R. Ż. była czysto wykonawcza i sprowadzała się wyłącznie do przewożenia osób przez granicę — z W. pod określony adres we F., albo w N., zaś społeczna szkodliwość tego czynu — w kontekście niejednoznacznej, społecznej oceny zjawiska nielegalnej migracji zarobkowej nie zasługuje na miano wysokiej, a przeciętnej,

w konsekwencji właściwe uwzględnienie wyżej wskazanych okoliczności winno skutkować orzeczeniem kary w niższym wymiarze;

III. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie, polegające na obciążeniu wszystkich oskarżonych kosztami sądowymi w częściach równych, podczas gdy udział oskarżonych, ich znaczenie i korzyści majątkowe w procederze przestępnym były diametralnie różne, a zatem prawidłowe zastosowanie zasad słuszności przy orzekaniu o kosztach sądowych nakazuje, aby oskarżony R. Ż. został nimi obciążony w znacznie mniejszej części.

Apelację wniósł również drugi z obrońców oskarżonego D. P. T. adwokat G. G., który podniósł następujące zarzuty:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez:

a.  pominięcie przy ustaleniu stanu faktycznego istotnych okoliczności, w tym dowodów z dokumentacji przedłożonej przez adw. M. K. (1), z których jednoznacznie wynika, że w okresie zarzutu opisanego w pkt. Il wyroku oskarżony D. P. T. przebywał w innych miejscach, w tym w L., S., M., P. i Wietnamie, niż na terytorium R., co implikuje twierdzenie, iż nie mógł on rozliczać się z kierowcami po powrocie do P. (rozliczać się w Polsce) z trasy za przerzut obywateli S. W. przez granice R. do R. N. oraz F.;

b.  pominiecie przy ustaleniu stanu faktycznego istotnych dowodów ujawnionych na rozprawie, w tym paszportu oskarżonego D. P. T. oraz dokumentacji przedłożonej przez adw. M. K. (1), z których to dowodów jednoznacznie wynika, iż w okresie od (...) r. do (...) r. oskarżony D. P. T. przebywał na terytorium S. W., co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego D. P. T. w zakresie zarzucanych mu czynów;

c.  nie uwzględnienie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie i oparcie wyroku jedynie na okolicznościach wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonego i pominięciu istotnych sprzeczności zachodzących między dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń, w tym uznanie za w pełni wiarygodne wyjaśnienia A. K. (1) przy jednoczesnym pominięciu części jego wyjaśnień w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych co do pkt II i III zaskarżonego wyroku, z których wynika, że oskarżony D. P. T. rozliczał się każdorazowo po jego powrocie do kraju z obywatelami S. W. w W., co stoi w sprzeczności z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy i wykazującą, że oskarżony D. P. T. w tych okresach przebywał poza granicami R., co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego D. P. T. w zakresie czynu z art. 264 k.k.

d.  pominięcie istotnej części wyjaśnień oskarżonego A. K. (1), z których jednoznacznie wynikało, iż osoby przewożone przez granice R. do R. N. oraz F. były na miejscu witane przez swoje rodziny, co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem powyższe wyjaśnienia jednoznacznie wskazują, iż nie można mówić o przestępstwie stypizowanym w art. 189a k.k.

e.  pominięcie znaczącej części wyjaśnień oskarżonego J. F., które Sąd uznał za wiarygodne, w zakresie w którym oskarżony J. F. wyjaśniał, iż przewożone przez niego osoby dysponowały pełną swobodą poruszania się i kontaktu z innymi osobami, w tym posiadały i używały telefony komórkowe, korzystały ze sklepów oraz sklepów na stacji benzynowej, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego D. P. T. bowiem gdyby oskarżony D. P. T. dopuścił się czynu opisanego w art. 189a k.k. oraz art. 264 k.k. zapewne zlecałby transport tych osób „pod przymusem", a tym samym z ograniczeniami w kontaktach ze światem zewnętrznym;

f.  pominięcie ujawnionych na rozprawie dowodów, w tym notatek urzędowych z dnia(...) r. oraz z dnia (...) r., z których jednoznacznie wynika sprzeczność z poczynionymi przez tut. Sąd ustaleniami w zakresie tożsamości jak i wieku poszczególnych osób uczestniczących w wypadku samochodu osobowego C. (...) — w tym dokonanie ustaleń faktycznych, że N. T. N. H., mająca urodzić się (...), której paszport S. W. miał znajdować się w mieszkaniu oskarżonego D. P. T., a która miała uczestniczyć w wypadku C. (...) (punkt I .5 uzasadnienia wyroku) w rzeczywistości nie nazywa się jak osoba z paszportu, a faktycznie nazywa się T. V. L. oraz T. H. N. T., który miał urodzić się (...), w rzeczywistości urodził się w (...) roku;

g.  nie uwzględnienie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie i oparcie wyroku jedynie na okolicznościach wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonego i pominięciu istotnych sprzeczności zachodzących między dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń, w tym pominięcie w wyjaśnieniach oskarżonych A. K. (1) i J. F. okoliczności przemawiających za niewinnością oskarżonego D. P. T., co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień A. K. (1), co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego D. P. T. w zakresie czynu z art. 264 k.k.;

3.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 92 k.p.k. polegającą na pominięciu przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia, dowodu z dokumentów w postaci danych o niekaralności oskarżonego D. P. T., co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie przesłanki grożącej oskarżonemu surowej kary pozbawienia wolności;

4.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez:

a.  nie wyjaśnienie jakie dokumenty uzyskane w ramach pomocy prawnej (tzw. „współpracy międzynarodowej”) mają odnosić się do oskarżonego D. P. T. oraz mają być wykorzystane w polskim procesie karnym, choć brak jest w tym względzie zrealizowania podstawy prawnej z art. 587 k.p.k.;

b.  nie wyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej dlaczego co do innych osób uczestniczących w wypadku w dniu 28 września 2015 roku to jest T. H., N. D. D. (2), N. T. H., T. Q. i H. V. N. nie stwierdzono przesłanek do uznania ich za ofiary handlu ludźmi,

c.  nie wyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej, w oparciu o jaki dostępny dowód w sprawie Sąd przyjął, iż oskarżony D. P. T. miał mieć wiedzę i jednocześnie zdecydować o tym kto będzie przewożony samochodem osobowym przez granice R. do N., a nadto czy będą to osoby pełnoletnie oraz jaki finalnie jest cel ich podróży;

d.  nie wyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej na jakiej podstawie dowodowej Sąd I instancji przyjął, iż na obywateli S. W. podróżujących samochodem C. (...) o nr rej: (...), w miejscu ich docelowego przeznaczenia miała na nich czekać praca o charakterze przymusowym, czy wręcz niewolniczym, co jest warunkiem koniecznym do przypisania oskarżonemu D. P. T. sprawstwa z art. 189a § 1 k.k.

e.  nie wyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej, na podstawie jakich dowodów Sąd przyjął, iż D. P. T. „przywłaszczył sobie dokumenty stwierdzające tożsamość osób trzecich a wskazane w punkcie 5 wyroku, skoro nie uzyskano żadnej depozycji w tym względzie od osób uznanych jako pokrzywdzone;

5.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie przez Sąd w uzasadnieniu wyroku jakie konkretnie zachowania oskarżonego przemawiały za uznaniem, iż wypełnił on znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niewyjaśnienie dlaczego jako podstawę wymiaru kary Sąd meriti przyjął kwalifikację prawną z art. 62 ust 1, a nie z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a nawet 62 a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w szczególności, że znalezione przy oskarżonym ilości narkotyków mogły świadczyć o tym, iż były one na wyłączny użytek oskarżonego D. P. T.;

6.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 424 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie, iż przy wymierzaniu oskarżonemu D. P. T. kar jednostkowych i kary łącznej brak jest okoliczności łagodzących, w sytuacji gdy oskarżony jest osobą niekaraną, nieskazitelnego charakteru, udzielającą się w różnych akcjach charytatywnych, a nadto jest właścicielem doskonale prosperującej restauracji przy ul. (...) w W. oraz studiował na Akademii (...) w W.;

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających istotny wpływ na jego treść, a polegających na:

a.  błędnym przyjęciu, iż oskarżony D. P. T. wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. podczas gdy z prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego (częściowo pominiętego przez Sąd jednoznacznie wynika, że oskarżony w dniu (...) roku nie przebywał na terytorium R. — od (...) roku przebywał na terenie S. W. — co implikuje twierdzenie, że nie mógł odpowiadać za rzekome zlecenie (...) osób (...) oraz nie mógł posiadać wiedzy na temat ewentualnej tożsamości czy pełnoletności osób przewożonych przez granice R.;

b.  błędnym przyjęciu, że oskarżony D. P. T. w bliżej nieustalonym czasie nie później niż (...) r. w W. przywłaszczył dokumenty osób trzecich pomimo, iż z dokumentacji zgromadzonej i ujawnionej w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów by oskarżony D. P. T. posiadał ww. dokumenty tożsamości bez zgody tych osób;

c.  błędnym przyjęciu, iż oskarżony D. P. T. działał w ramach struktury zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu organizowanie osobom trzecim będącym obywatelami S. W. przekraczanie wbrew przepisom granicy R., R. N. oraz F., a także zapewnienie tym osobą miejsca zamieszkania w okresie oczekiwania na dalszy transport pomimo, iż w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących jednoznacznie na popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów;

8.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. 115 § 22 k.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie z jednoczesnym uchybieniem przepisom prawa procesowego tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., iż oskarżony D. P. T. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona handlu ludźmi mimo, iż przeprowadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia przez Sąd wypełnienia ustawowych znamion inkryminowanego przestępstwa czyli „w celu świadczenia pracy o charakterze przymusowym, a nadto wobec braku świadomości co do małoletności osób pokrzywdzonych”,

9.  obrazę przepisów prawa materialnego, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegające na jego niezastosowaniu w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu D. P. T. w punkcie IV zaskarżonego wyroku;

10.  obrazę przepisów prawa materialnego, poprzez nie zastosowanie wobec oskarżonego art. 60 § 2 pkt 2 k.k., pomimo istnienia takich okoliczności jak: dotychczasowa niekaralność oskarżonego oraz działalność charytatywna oskarżonego, które powodują, że nawet najniższa kara przewidywana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadne okazały się te wszystkie zarzuty obrońców, w których zakwestionowali oni skazanie oskarżonych D. P. T., A. K. (1) i R. Ż. za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (odpowiednio pkt 3, 13 i 20 części rozstrzygającej wyroku) oraz ustalenie, że ich udział w grupie przestępczej polegał na „transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym”. Uwzględnienie apelacji obrońców w tym zakresie skutkowało również bezprzedmiotowością niektórych podniesionych przez nich zarzutów, których rozpoznanie stało się zbędne, niezależnie od tego czy były one zasadne, czy niezasadne. Pozostałe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

I. Jeżeli chodzi o zarzuty, które okazały się zasadne, to wyjść należy od tego, że skazując oskarżonych za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k., Sąd Okręgowy przyjął w opisie czynów, że dopuścili się oni handlu ludźmi, ponieważ w dniu (...) r. „przekazywali”, „przyjmowali” lub „transportowali” siedmiu obywateli W., z czego pięcioro było małoletnich, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do warunków przyszłej pracy na terenie państw Europy Zachodniej, w tym N. i F., w celu wykorzystania ich w pracy o charakterze przymusowy. Rzeczywiście taki opis czynów oddaje znamiona „handlu ludźmi”, zgodnie z definicja zawartą w art. 115 § 22 k.k., przy czym w wypadku osób małoletnich znamię to jest spełnione nawet gdy nie zostały użyte metody lub środki wymienione w pkt 1 – 6 cytowanego przepisu, co w przedmiotowej sprawie oznacza, że odnośnie osób małoletnich bez znaczenia było to, czy oskarżeni dopuścili się opisanego „wprowadzenia w błąd”.

Rzecz jednak w tym, że przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. od strony podmiotowej można popełnić tylko umyślnie, i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim ( dolus directus coloratus). Z definicji handlu ludźmi wynika bowiem, że jest to przestępstwo kierunkowe, gdyż ma być popełnione w celu wykorzystania osoby pokrzywdzonej tym czynem, m.in. w pracy o charakterze przymusowym, co było konkretnie przedmiotem zarzutu w niniejszej sprawie. Sprawca musi zatem przy podejmowaniu wskazanych w definicji czynności sprawczych oraz metod i środków chcieć wykorzystać inną osobę, a nie tylko, przewidując możliwość osiągnięcia korzyści z jej wykorzystania, godzić się z tym.

Zamiar, choć ma naturę psychiczną, jest faktem, który podlega udowodnieniu, tak jak i każda inna okoliczność stanowiąca znamię czynu zabronionego. Zamiaru nie można domniemywać, lecz trzeba go wykazać za pomocą określonych środków dowodowych. Tak więc obowiązkiem Sądu I instancji, a wcześniej oskarżyciela było wykazanie, że oskarżeni działali w celu wykorzystania przewożonych w dniu (...) r. osób w pracy przymusowej. Brak wykazania tej okoliczności prowadzi – i zarazem jest w przedmiotowej sprawie wystarczające - do destrukcji znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. Odrębną zaś kwestią, już wtórną, jest wykazanie, że oskarżeni mieli świadomość, że wśród przewożonych były osoby małoletnie.

Wykazanie wskazanych okoliczności musi mieć charakter indywidualny. Nie jest wystarczające powołanie się na istniejący w pewnym układzie proceder handlu ludźmi. Konieczne jest wykazanie za pomocą konkretnych dowodów istnienia po stronie danego sprawcy „celu wykorzystania”, czy „świadomości małoletniości osób”.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie tylko, że nie wykazał oskarżonym w sposób należyty wystąpienia analizowanych znamion, ale nie uczynił tego nawet w minimalnym zakresie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poprzestano na posłużeniu się nic nieznaczącymi ogólnikami, w tym autorytatywnymi stwierdzeniami, które nie zostały poparte jakimkolwiek wywodem odwołującym się do zawartości poszczególnych dowodów. Rolą Sądu Odwoławczego nie jest zastępowanie Sądu I instancji w czynieniu ustaleń faktycznych, które będą wykazywały zrealizowanie przez oskarżonych znamion danego typu czynu zabronionego, ani też dokonywanie oceny dowodów niekorzystnej dla oskarżonych i to przy braku wniesionego na ich niekorzyść środka odwoławczego, czemu stoi na przeszkodzie art. 434 § 1 k.k.

Odrywając się jednak od powyższej konstatacji, Sąd Apelacyjny stwierdza, że ani z wyjaśnień oskarżonych, ani z zeznań świadków, ani też z innych dowodów nie da się wyprowadzić faktów, które ponad wszelką wątpliwość pozwoliłyby stwierdzić, że oskarżeni działali w celu wykorzystania osób przewożonych w dniu (...)r. w pracy przymusowej. Obiektywne istnienie handlu ludźmi, jak to już zaznaczono, nie jest wystarczające dla wykazania wypełnienia znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. Wykazanie to musi mieć charakter indywidualny. Niezbędne jest zatem przytoczenie konkretnych dowodów potwierdzających istnienia po stronie danego sprawcy „celu wykorzystania”. Do takiego indywidualnego wykazania nie prowadzi żaden z dowodów zebranych w sprawie, w tym materiały uzyskane w drodze pomocy prawnej.

Znamienne jest to, że na rozprawie apelacyjnej w dniu (...) r. prokurator oświadczył m.in., że nie jest w stanie wskazać dowodów świadczących o świadomości oskarżonych co do tego, iż przewożone osoby miały pracować przymusowo.

W tym miejscu warto przytoczyć argumenty Sądu Okręgowego, które miały uzasadniać skazanie z art. 189a § 1 k.k. (str. 62 uzasadnienia zaskarżonego wyroku):

1. „ Oskarżony D. P. T. wiedział, że osoby przewożone do F. są uzależnione od organizatorów nielegalnego przewozu i nie będą miały wpływu na wybór powierzonej im pracy”. Pomijając to, że przytoczone stwierdzenie nie jest wystarczające do wykazania analizowanego znamienia handlu ludźmi i dotyczy wyłącznie wymienionego oskarżonego, a nie A. K. (1) i R. Ż., to Sąd Okręgowy nie wskazał, na jakich dowodach je opiera.

2. „Zauważyć należy, iż zaraz po wypadku oskarżony R. Ż. kazał uciekać pasażerom z pojazdu oraz kontaktować się telefonicznie z A. K. (1), informując go o zdarzeniu, wyrzucając potem telefon w krzaki. Niewątpliwie oskarżeni mieli więc świadomość, iż pasażerowie pojazdu są ofiarami handlu ludźmi”. Trudno dociec dlaczego opisane fakty doprowadziły do wniosku zawartego w ostatnim z zacytowanych zdań. Wszak oskarżeni, jak i pasażerowie mieli pełną świadomości nielegalności przewożenia przez granicę i równie dobrze z tego powodu mogli tak się zachowywać. W żadnym razie nie może być to uznane za dowód handlu ludźmi.

Pozostałe stwierdzenia Sądu Okręgowego mają charakter ogólny – nie odnoszący się niejako indywidualnie do świadomości oskarżonych. M.in. opisy dotyczą złego traktowa obywateli W., choć odnosi się to do wcześniejszego okresu, zanim trafili do P..

W sprawie brak jest także dowodów na to, że A. K. (1) i R. Ż. mieli świadomość małoletniości pięciorga z przewożonych w dniu (...) r. osób. Takich dowodów w żadnej mierze nie naprowadził Sąd Okręgowy, a na rozprawie odwoławczej w dniu (...) r. również w tej kwestii prokurator nie potrafił wskazać dowodów. Co do zasady dotyczy to też oskarżonego D. P. T., ale w jego przypadku nie można pominąć tego, że podczas przeszukania jego mieszkania znaleziono paszport m.in. jednej z małoletnich osób przewożonych w dniu(...) r. Niemniej, nawet gdyby dało to podstawę do wykazania mu świadomości co do tej osoby, to i tak brak jest dowodów na to, iż działał on w celu wykorzystania wspomnianych osób w pracy o charakterze przymusowym.

W świetle poczynionych rozważań, przyjąć należy, że nie ma podstaw do skazania oskarżonych za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. Czyn, jakiego D. P. T., A. K. (1) i R. Ż. dopuścili się w dniu 28 września 2015 r., daje jednak pełne podstawy do zakwalifikowania go z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i jednocześnie uznania, że stanowił on część czynów ciągłych przypisanych im odpowiednio w punktach 2, 12 i 19 zaskarżonego wyroku, gdyż został on podjęty w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi im w tych punktach, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Dla uporządkowania poczynionych rozważań zaznaczyć należy, że zasadne lub bezprzedmiotowe okazały się:

1)  podniesione w apelacji adwokata Z. W. obrońcy oskarżonego A. K. (1) zarzuty:

- obrazy art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., oznaczony numerem 1. 2) – zarzut w pełni zasadny,

- obrazy art. 7 k.p.k., oznaczony numerem 2. 1) – zarzut w pełni zasadny,

- obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., oznaczony numerem 2. 2) – zarzut zasadny, przy czym bezprzedmiotowe było to czy obywatele narodowości (...) mieli do dyspozycji telefony komórkowe, korzystali z toalet podczas postojów, byli entuzjastyczni i radośni oraz to czy oskarżony znał ich język i miał w ręku dokumenty przewożonych osób skoro brak jest dowodów na to, że działał on w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.;

2)  podniesione w apelacji adwokata G. G. obrońcy oskarżonego D. P. T. zarzuty:

- obrazy art. 410 k.p.k., oznaczony numerem 1. d., chodzi tu o bezprzedmiotowość tego czy przewożone osoby były witane przez rodziny w N. i we F. , czy też nie były witane, skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 410 k.p.k., oznaczony numerem 1. e. – w zakresie dotyczącym czynu z art. 189a § 1 k.k., przy czym chodzi tu o bezprzedmiotowość tego czy osoby przewożone dysponowały pełną swobodą poruszania się i kontaktu z innymi osobami podczas jazdy za granicę skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 410 k.p.k., oznaczony numerem 1. f., przy czym chodzi tu o bezprzedmiotowość znajomości wieku przewożonych osób skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem 4. a., przy czym zarzut ten jest trafny co do tego, że dokumenty uzyskane w ramach pomocy prawnej nie wskazują na wyczerpanie przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k., a bezprzedmiotowy w pozostałym zakresie, ponieważ na udział oskarżonego w grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. (nie obejmującej jednak handlu ludźmi!) oraz na wyczerpanie przez niego znamion pozostałych przypisanych mu przestępstw z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 275 § 1 k.k. wskazują, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, zgoła inne dowody aniżeli dokumentu uzyskane w ramach pomocy prawnej, o czym będzie mowa poniżej, co oznacza, że również podniesiony problem „zrealizowania podstawy prawnej z art. 587 k.p.k.” nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem 4. b., przy czym bez znaczenia jest to dlaczego, co do innych osób niż wskazane w zarzucie nie przyjęto, że są one ofiarami handlu ludźmi, mimo iż uczestniczyli oni w wypadku drogowym, który miał miejsce w dniu 28 września 2015 r., skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem 4. c., jako bezprzedmiotowy w zakresie wiedzy o wieku osób przewożonych skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem 4. d, - zarzut w pełni zasadny.

- błędu w ustaleniach faktycznych, oznaczony numerem 7. a., przy czym zarzut jest bezprzedmiotowy, ponieważ nie ma znaczenia to czy oskarżony w danym okresie przebywał na terenie S. W. i czy miał świadomość wieku przewożonych osób skoro brak jest dowodów na to, że działał on w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy prawa materialnego, tj. art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k., oznaczony numerem 8 – zarzut zasadny, ponieważ brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym;

3)  podniesione w apelacji adwokata A. T. obrońcy oskarżonego D. P. T. zarzuty:

- obrazy art. 174 k.p.k., oznaczony numerem I. 1), przy czym zarzut ten jest bezprzedmiotowy, ponieważ przede wszystkim zmierzał on do podważenia ustaleń Sądu I instancji o udziale oskarżonego w handlu ludźmi, a w tym zakresie Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że działał on w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k., natomiast jeżeli chodzi udział oskarżonego w grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. (nie obejmującej jednak handlu ludźmi!) oraz na wyczerpanie przez niego znamion pozostałych przypisanych mu przestępstw z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 275 § 1 k.k., to, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, wskazują na to zgoła inne dowody aniżeli notatki urzędowe funkcjonariuszy Straży Granicznej wskazane w zarzucie, które nie mają w tym względzie żadnego znaczenia, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia,

- obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). d), ale okazał się on bezprzedmiotowy, ponieważ bez znaczenia było to czy w B. witały przewożone osoby rodziny skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). e), ale okazał się on bezprzedmiotowy, ponieważ bez znaczenia było to czy przewożone osoby podczas postojów wchodziły do sklepów, na stacje benzynowe i korzystały z telefonów komórkowych skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). f), ale okazał się on bezprzedmiotowy, ponieważ bez znaczenia było to czy świadek D. H. posiadał telefon komórkowy i mógł kontaktować się z osobami trzecimi skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). g) oraz zarzut obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). k), przy czym chodzi tu o bezprzedmiotowość znajomości wieku przewożonych osób skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym i z tego już powodu brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 424 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). h), przy czym zarzut ten jest trafny co do tego, że dokumenty uzyskane w ramach pomocy prawnej nie wskazują na wyczerpanie przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k., a bezprzedmiotowy w pozostałym zakresie, ponieważ na udział oskarżonego w grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. (nie obejmującej jednak handlu ludźmi!) oraz na wyczerpanie przez niego znamion pozostałych przypisanych mu przestępstw z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 275 § 1 k.k. wskazują, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, zgoła inne dowody aniżeli dokumentu uzyskane w ramach pomocy prawnej, o czym będzie mowa poniżej, co oznacza, że również podniesiony problem „zrealizowania podstawy prawnej z art. 587 k.p.k.” nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). i), przy czym bez znaczenia jest to dlaczego, co do innych osób niż wskazane w zarzucie nie przyjęto, że są one ofiarami handlu ludźmi, mimo iż uczestniczyli oni w wypadku drogowym, który miał miejsce w dniu (...) r., skoro brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- obrazy art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., oznaczony numerem I. 1). l) – zarzut w pełni zasadny,

- błędu w ustaleniach faktycznych, oznaczony numerem I. 2) a., przy czym zarzut jest bezprzedmiotowy, ponieważ nie ma znaczenia to czy oskarżony w danym okresie przebywał na terenie S. W. i czy miał świadomość wieku przewożonych osób skoro brak jest dowodów na to, że działał on w celu ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.,

- błędu w ustaleniach faktycznych, oznaczony numerem I. 2) b. – zarzut zasadny w tym zakresie, w jakim podkreśla się w nim, że żaden dowód nie wskazuje na to, że oskarżony uczestnicząc w grupie przestępczej obejmował swoim zamiarem popełnienie przestępstwa handlu ludźmi,

- obrazy prawa materialnego, tj. art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k., oznaczony numerem II. 3) – zarzut zasadny, ponieważ brak jest dowodów na to, że oskarżony działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym;

4) podniesione w apelacji adwokata M. S. obrońcy oskarżonego R. Ż. zarzuty obrazy art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., oznaczone odpowiednio numerami I. 1. a) i b) oraz I. 2., które są zasadne w zakresie, w jakim kwestionują udział oskarżonego w handlu ludźmi, gdyż brak jest dowodów na to, że działał w celu wykorzystania przewożonych osób w pracy o charakterze przymusowym, a zatem brak jest podstaw do skazania go za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k.

II. Niezasadne okazały się zarzuty:

- oznaczony numerem I. 1. a) w apelacji obrońcy oskarżonego R. Ż. – w zakresie, w jakim zakwestionowano w nim skazanie oskarżonego za udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu organizowanie wbrew przepisom przekroczenie granicy R. obywatelom S. W.,

- oznaczone numerami 1. 1) oraz 1. 3) w apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1).

Na wstępie podkreślić należy, że obrońcy oskarżonych A. K. (1) i R. Ż. nie zakwestionowali skazania oskarżonych za organizowanie wbrew przepisom przekroczenia granicy R. obywatelom S. W., tj. skazania za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (odpowiednio punkt 12 i 19 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku). Nie zgodzili się jedynie z przyjęciem w kwalifikacji art. 65 § 1 k.k., co było konsekwencją zakwestionowania skazania wyżej wymienionych za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., przy czym, jak już to wykazano wcześniej, brak jest dowodów na to, że A. K. (1) i R. Ż. brali udział w handlu ludźmi, a w konsekwencji brak jest również podstaw do przyjęcia, iż ich udział w grupie przestępczej polegał na „transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym”. Tak więc w tym miejscu przedmiotem oceny jest to, czy zebrane dowody dają podstawy do ustalenia, że oskarżeni organizując przekroczenie wbrew przepisom granicy R. obywatelom S. W. czynili to w ramach zorganizowanej grupy przestępczej? Zdaniem Sądu Apelacyjnego, odpowiedz na to pytani musi być twierdząca.

W omawianym zakresie Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego. Chodzi o to, że dla wypełnienia znamienia „brania udziału w zorganizowanej grupie” nie jest konieczne, aby relacje poszczególnych jej członków opierały się na takim samym stopniu bliskości. Fakt, że to A. K. (2) miał przede wszystkim bezpośrednie kontakty z oskarżonym D. P. T., który zlecał mu „przewozy”, zaś R. Ż. i J. F. (nie wniósł apelacji!) kontaktowali się z A. K. (2), gdyż to on z kolei niejako „podzlecał” im wykonanie transportów nie oznacza, że nie współpracowali oni przy dokonywaniu przestępstw z innymi członkami grupy. Dla istnienie zorganizowanej grupy przestępczej konieczne jest współdziałanie co najmniej 3 osób. Świadomość w tym zakresie A. K. (2) jest oczywista, gdyż wynika już tylko z tego, że przyjmował on zlecenia od D. P. T., a następnie „podzlecał” ich wykonanie R. Ż. i J. F.. Co do R. Ż., to wbrew sugestiom obrońcy, dla wykazania jego świadomości odnośnie analizowanego znamienia nie jest niezbędne, aby znał on bezpośrednio D. P. T., czy inne osoby, grunt, że wiedział on, iż A. K. (2) otrzymywał takie zlecenia od innej osoby. Miał zatem świadomość, że jego zachowanie polegające na przewożeniu obywateli S. W. przez granicę R. jest jednym z elementów przestępczego mechanizmu, w którym uczestniczą co najmniej trzy osoby i nie z każdą z nich musiał mieć kontakt i znać jej dane personalne. Zaznaczyć też trzeba, że R. Ż. i J. F. odbierali osoby narodowości (...) z różnych mieszkań i budynków, a z tych miejsc wychodziły one pod nadzorem innych osób. Nie bez znaczenia jest też to, że o włączeniu się do przestępczych działań R. Ż. wiedział D. P. T., którego polecił mu A. K. (1). Jeżeli zaś chodzi o tego ostatniego, to poza wymienionymi już osobami, współdziałał on również z innym nieustalonym mężczyzną, którego przedstawił mu D. P. T. i od którego kilkakrotnie otrzymał informację, skąd ma odebrać cudzoziemców. Od kolejnego nieustalonego mężczyzny otrzymywał też nieraz wynagrodzenie za kurs, gdy nie mógł tego uczynić D. P. T..

Idąc dalej, dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawcy myśleli słowami ustawy, tj. uświadamiali sobie, że działalność przestępcza, w której uczestniczą stanowi „udział w zorganizowanej grupie przestępczej”, co zdają się sugerować obrońcy, w szczególności obrońca oskarżonego A. K. (1). Wystarczającym jest, aby mieli oni świadomość tych elementów stanu faktycznego, które są desygnatami znamion charakteryzujących dany typ czynu zabronionego (por. K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Szewczyk, i A. Zoll, Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Warszawa 1994, s. 191 i A. Wąsek, Kodeks karny, Komentarz, Tom I, Gdańsk 1999, s. 364). Z taką też sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Poza tym, że oskarżeni mieli świadomość współdziałania z innymi osobami, o czym była już mowa (poza nimi z co najmniej dwiema – łącznie co najmniej trzy osoby), to na szczególne podkreślenia zasługuje to, iż zorganizowany charakter grupy przestępczej nie sprowadza się wyłączenie, do hierarchicznej jej struktury. Zorganizowana grupa przestępcza nie musi opierać się na relacjach pionowych między jej członkami i ścisłym podporządkowaniu (podległości) jednych członków drugim. Zorganizowany charakter grupy przestępczej polega bowiem przede wszystkim na powtarzalnych schematach zachowań opracowanych w ramach takiej grupy, które wykorzystywane są przy popełnianiu przestępstw. W ramach takich schematów poszczególnym członkom grupy przydzielane są określone zadania, które wykonywane są samodzielnie albo pod kontrolą innych jej członków. Istnienie takich szablonów organizacyjnych ułatwia popełnianie przestępstw, ponieważ za każdym razem odtwarzany zostaje uprzednio już wypracowany, wyuczony i utrwalony mechanizm działania. W okolicznościach analizowanej sprawy nie można mieć wątpliwości, że oskarżeni byli wykonawcami takich właśnie czynności – wypracowanych, powtarzających się schematów, z których czerpali korzyści majątkowe. Wystarczy wskazać, że w ramach ocenianej działalności A. K. (1) brał udział w zorganizowaniu 35 przewozów przez granicę obywateli narodowości (...) (z uwzględnieniem przypadku, który w zaskarżonym wyroku został błędnie zakwalifikowany, jako handel ludźmi), a R. Ż. w 16 takich czynach (również z uwzględnieniem przypadku, który w zaskarżonym wyroku został błędnie zakwalifikowany, jako handel ludźmi). Wykonywane transporty miały powtarzalny charakter i stanowiły realizację z góry ustalonego planu. Oskarżeni nie musieli przy realizacji takiego planu kontaktować się z każdym członkiem grupy, który brał udział w dokonaniu czynu zabronionego, a wystarczające było, by wykonywali przydzielone im zadania, co wszak odbywało się w ramach wypracowanego przestępczego procederu. Taki sposób postępowania, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, nosi cechy zorganizowania, które odpowiadają znamieniu „brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa”. Znamię to nie wymaga, aby członkowie grupy wspólnie wykonywali poszczególne zachowania oraz aby pozostawali w stałym i bezpośrednim kontakcie ze sobą. Ich czynności mogą być wykonywane w różnym czasie i w różnych miejscach. Istot tkwi w tym, aby podejmowali je w ramach przyjętego planu (nawet w sposób dorozumiany) i ze świadomością uczestniczenia m.in. w takim, niewątpliwie zorganizowanym mechanizmie, jak opisany wyżej, który polegał na przeprowadzeniu wielu przewozów osób narodowości (...), wiążących się z przekroczeniem wbrew przepisom granicy R.. Dlatego też skazanie A. K. (1) i R. Ż. za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. (z pominięciem wątku handlu ludźmi) oraz przyjęcie w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych im odpowiednio w punktach 12 i 19 zaskarżonego wyroku art. 65 § 1 k.k. należy uznać za prawidłowe. Dla takiej oceny nie ma znaczenia to, że oskarżeni w swoim działaniu kierowali się przede wszystkim własnymi korzyściami, tj. uzyskaniem stosowanego wynagrodzenia za wykonane przewozy. Okoliczność ta nie przekreśla tego, że odpowiednia organizacja grupy i zaplanowany sposób działania miały ułatwić popełnienie w jej ramach przestępstw, a niczym nadzwyczajnym jest to, iż tym co nadawało jej trwałego charakteru była gotowość i chęć pozyskiwania korzyści majątkowych. Stała gotowość członków grupy do popełniania przestępstw, także we wskazanym celu, jest jednym z czynników świadczących o wyczerpaniu znamion czynu z art. 258 § 1 k.k.

III. Obrońca oskarżonego R. Ż. słusznie podniósł w uzasadnieniu apelacji, że zgromadzony materiał dowodowy (oczywiście przy założeniu niezasadności omówionych wyżej zarzutów) dawał podstawy do przyjęcia, iż oskarżony przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. popełnił od (...) (...) r., jak przyjęto w zaskarżonym wyroku. Na błąd Sądu Okręgowego wskazuje jednoznacznie opis przestępstwa przypisanego R. Ż. w punkcie 19 zaskarżonego wyroku, z którego jasno wynika, że pierwsze zachowania w/w polegające na organizowaniu nielegalnego przekroczenia granicy obywateli narodowości (...), realizowane wszak w ramach grupy przestępczej, miały miejsce w lipcu 2015 r. W rezultacie, Sąd Apelacyjny dokonał korekty zaskarżonego wyroku, co do początkowego terminu, w którym popełnione zostało przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. przez R. Ż..

IV. Niezasadny jest zarzut obrazy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego R. Ż.. Na wysokość kosztów sądowych, jakie zaistniały w sprawie nie miało wpływu to, że udział i role oskarżonych w przestępczym procederze były różne i odmienne były osiągnięte przez nich korzyści majątkowe i ilość zarzuconych im czynów. W rzeczywistości czynniki, które zdeterminowały wysokość kosztów sądowych były identyczne odnośnie każdego z oskarżonych. Dlatego też Sąd Okręgowy słusznie obciążył ich tymi kosztami w częściach równych, tj. po ¼ części od każdego z nich. Opłaty były wynikiem rodzaju i wysokości orzeczonych kar.

V. Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty podniesione w apelacji adwokata A. T. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczone numerami:

- I. 1) b),

- I. 1) c),

- I 1) j),

I. 2) a) – w zakresie, w jakim wskazuje się w nim, że oskarżony nie może odpowiadać za zlecenie przewozu R. Ż. obywateli S. W. w okresie od (...) r. – w pozostałym zakresie zarzut dotyczył czynu z art. 189a § 1 k.k., który nie mógł być przypisany oskarżonemu z przyczyn już omówionych.

Niezasadne także okazały się zarzuty podniesione w apelacji adwokata G. G. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczone numerami:

- 1.a.,

- 1.b.,

- 1.c.

W wymienionych zarzutach obrońcy starają się przekonać, że oskarżony nie mógł brać udziału w organizowaniu przewozów przez granicę osób narodowości (...) w szeregu okresach objętych zarzutem, gdyż w tym czasie przebywał w różnych miejscach poza granicami P., co wynika z przedłożonej przez adwokat M. K. (1) na rozprawie dokumentacji oraz paszportu w/w i jednocześnie nie mógł płacić w tym czasie kierowcom za kursy, ponieważ z wyjaśnień A. K. (1) wynika, iż D. P. T. miała się z nim rozliczać każdorazowo po jego powrocie z transportu w W.. Oskarżony nie mógł również zlecić R. Ż. transportu, który miał miejsce w dniu (...) r. przebywał na terenie S. W..

Podnosząc te zarzuty obrońcy całkowicie pomijają to, że z jednoznacznych ustaleń Sądu Okręgowego, opartych na wyjaśnieniach A. K. (1), wynika, iż D. P. T. zlecał temu ostatniemu wykonywanie poszczególnych transportów nie osobiście, lecz telefonicznie. Takie zaś zlecenie może być dokonane niezależnie od miejsca, w którym oskarżony w danym czasie przebywał. Szczególną uwagę zwraca to, że D. P. T. dzwonił do A. K. (1) z różnych numerów telefonów. Jak zaznaczył A. K. (1), oskarżony D. P. T. często zmieniał numery telefonu i nakazał to czynić i jemu. Przekonuje to o przemyślanym kamuflażu działań podejmowanych przez D. P. T., co przemawia za tym, że i jego wyjazdy zagraniczne były podporządkowane m.in. temu celowi. Nie można też pominąć tego, że D. P. T., na wypadek gdyby nie było z nim kontaktu, nakazał telefonować A. K. (1) do innego nieustalonego mężczyzny, którego mu przedstawił. Kilkakrotnie to on przekazywał A. K. (1) informację, skąd ma odebrać osoby o narodowości (...).

Odnośnie płacenie wynagrodzenia A. K. (1), to obrońcy pominęli w swoich apelacjach uzupełniające wyjaśnienia tego oskarżonego, które złożył na rozprawie w dniu (...) r. W tych wyjaśnieniach oskarżony uszczegółowił swoje wcześniejsze relacje dotyczące omawianej kwestii. Stwierdził on mianowicie, że raz lub dwa razy oskarżonego D. P. T. nie było i ktoś inny przekazywał mu pieniądze za kursy. Nadto, zdarzało się, że D. P. T. płacił mu i po upływie kilku dni od powrotu do kraju i co bardzo ważne, płacił mu również przed wykonaniem kursu, a w takich przypadkach po powrocie do P. w ogóle się z nim nie spotykał i po prostu oczekiwał na informacje o następnym kursie.

Uwzględniając powyższe, nie jest prawdą, że pobyty D. P. T. za granicą uniemożliwiały mu organizowanie wbrew przepisom przewozu obywateli S. W. przez granicę R. i zlecanie transportów. Nie podważają one również wiarygodności wyjaśnień A. K. (1) dotyczących okoliczności i terminów, w jakich były mu płacone wynagrodzenia za kursy – przede wszystkim chodzi tu o jego wyjaśnienia złożone na rozprawie w dniu (...) r. Ostatecznie, poczynione w analizowanym zakresie ustalenia Sądu Okręgowego znajdują swoje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym i z pewnością nie są dowolne, o czym bezskutecznie próbowali przekonać obrońcy.

VI. Niezasadne okazały się zarzuty podniesione przez adwokata G. G. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczone numerami:

- 1. e. – w zakresie, w jakim kwestionowane jest w nim sprawstwo oskarżonego odnośnie czynu z art. 264 § 3 k.k. – w pozostałym zakresie zarzut dotyczył czynu z art. 189a § 1 k.k., o czym już była mowa,

- 1. g.,

- 2.,

- 7. c.

Niezasadny okazał się też zarzut podniesiony w apelacji adwokata A. T. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczony numerem I. 2) b. – w zakresie, w jakim zakwestionowano w nim udział oskarżonego w grupie przestępczej mającej na celu organizowanie nielegalnego przekraczania granicy – w zakresie dotyczącym art. 189a § 1 k.k. zarzut był zasadny, o czym była już mowa.

W zarzutach tych obrońcy starają się podważyć prawidłowość skazania D. P. T. za przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 258 § 1 k.k.

Co do skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k., to trafność tego rozstrzygnięcia opiera się przede wszystkim na wyjaśnieniach A. K. (1), a w dalszej kolejności na wyjaśnieniach R. Ż. i J. F. w zakresie, w jakim z nimi korelują, jak też na szeregu umowach najmu samochodów, które były wykorzystywane do wykonania kursów, raportach podróży, raportach systemu (...), analizie połączeń telefonicznych. Wszystkie te dowody tworzą logiczny, spójny obraz wydarzeń, które bez wątpienia wskazują na sprawstwo oskarżonego D. P. T.. Mimo, iż A. K. (1) początkowo przyjął inną postawę procesową, to jednak ostatecznie przyznał się do organizowania nielegalnych przewozów przez granicę osób o narodowości (...) i wskazał osoby, z którymi współdziałał oraz opisał ich rolę. Uczynił to także odnośnie oskarżonego D. P. T.. W swojej relacji opisał, jak nawiązał współpracę z D. P. T., który był inicjatorem całego przedsięwzięcia oraz jak nawiązana została współpraca z J. F. i R. Ż.. Opisał także, jak wyglądała organizacja przewozów i rolę, jaką odgrywały poszczególne osoby w tym procederze. Jego wyjaśnienia w tym zakresie znajdują pokrycie w wyjaśnieniach J. F. oraz w ostatecznych wyjaśnieniach R. Ż.. Spójność tych relacji, które wzajemnie uzupełniają się i zarazem korelują z wymienionymi dokumentami, nie pozostawia wątpliwości co do ich wiarygodności i prawidłowości poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nie mogły być zatem skuteczne próby podważanie prawidłowości skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Jego sprawstwo w tym zakresie, w świetle zgromadzonych dowodów, jest nader oczywiste.

Jeżeli chodzi o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., to w pełni wystarczające do skazania D. P. T. za ten czyn były wymienione wyżej dowody, z pominięciem dowodów uzyskanych w drodze pomocy prawnej. W tym miejscu wypada jeszcze raz odwołać się do rozważań poczynionych przy okazji omawiania apelacji obrońców oskarżonych A. K. (1) i R. Ż.. Otóż, dla wypełnienia znamienia „brania udziału w zorganizowanej grupie” nie jest konieczne, aby relacje poszczególnych jej członków opierały się na takim samym stopniu bliskości. Fakt, że D. P. T. miał przede wszystkim bezpośrednie kontakty z oskarżonym A. K. (2), któremu zlecał dokonywanie „przewozów”, a który następnie „podzlecał” je R. Ż. i J. F. nie oznacza, że nie współpracowali oni przy dokonywaniu przestępstw z innymi członkami grupy. Dla istnienie zorganizowanej grupy przestępczej konieczne jest współdziałanie co najmniej 3 osób. Świadomość w tym zakresie D. P. T. jest oczywista. Z wiarygodnych wyjaśnień A. K. (2) wynika, że to D. P. T. zaproponował mu współpracę polegającą na organizowaniu nielegalnego przewozu przez granicę osób narodowości (...) i to od niego przyjmował on zlecenia na wykonanie poszczególnych kursów, które „podzlecał” R. Ż. i J. F.. D. P. T. miał wiedzą o tych obu mężczyznach, których do współpracy zaproponował mu A. K. (1). Miał też wiedzę o nieustalonych mężczyznach, którzy brali udział w przekazywaniu kierowcom osób, które miały być przewiezione za granicę oraz o mężczyznach, którzy podczas jego nieobecności kontaktowali się z A. K. (1) i przekazywali mu niekiedy wynagrodzenie. Miał zatem świadomość, że jego zachowanie jest jednym z elementów, i to inicjującym, przestępczego mechanizmu, w którym uczestniczą co najmniej trzy osoby i nie z każdą z nich musiał mieć kontakt i znać jej dane personalne.

Idąc dalej, dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawcy myśleli słowami ustawy, tj. uświadamiali sobie, że działalność przestępcza, w której uczestniczą stanowi „udział w zorganizowanej grupie przestępczej”. Wystarczającym jest, aby mieli oni świadomość tych elementów stanu faktycznego, które są desygnatami znamion charakteryzujących dany typ czynu zabronionego (por. K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Szewczyk, i A. Zoll, Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Warszawa 1994, s. 191 i A. Wąsek, Kodeks karny, Komentarz, Tom I, Gdańsk 1999, s. 364). Z taką też sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Poza tym, że oskarżony miał świadomość współdziałania z innymi, co najmniej trzema osobami, o czym była już mowa, to na szczególne podkreślenia zasługuje to, iż zorganizowany charakter grupy przestępczej nie sprowadza się wyłączenie, do hierarchicznej jej struktury. Zorganizowana grupa przestępcza nie musi opierać się na relacjach pionowych między jej członkami i ścisłym podporządkowaniu (podległości) jednych członków drugim. Zorganizowany charakter grupy przestępczej polega bowiem przede wszystkim na powtarzalnych schematach zachowań opracowanych w ramach takiej grupy, które wykorzystywane są przy popełnianiu przestępstw. W ramach takich schematów poszczególnym członkom grupy przydzielane są określone zadania, które wykonywane są samodzielnie albo pod kontrolą innych jej członków. Istnienie takich szablonów organizacyjnych ułatwia popełnianie przestępstw, ponieważ za każdym razem odtwarzany zostaje uprzednio już wypracowany, wyuczony i utrwalony mechanizm działania. W okolicznościach analizowanej sprawy nie można mieć wątpliwości, że oskarżony był inicjatorem i zarazem wykonawcą takich właśnie czynności – wypracowanych, powtarzających się schematów, z których czerpał korzyści majątkowe. Wystarczy wskazać, że w ramach ocenianej działalności D. P. T. brał udział w zorganizowaniu 35 przewozów przez granicę obywateli narodowości (...) (z uwzględnieniem przypadku, który w zaskarżonym wyroku został błędnie zakwalifikowany, jako handel ludźmi). Wykonywane transporty miały powtarzalny charakter i stanowiły realizację z góry ustalonego planu. Oskarżony nie musiał przy realizacji takiego planu kontaktować się z każdym członkiem grupy, który brał udział w dokonaniu czynu zabronionego, a wystarczające było, by podejmował ustalone działania, co wszak odbywało się w ramach wypracowanego przestępczego procederu. Taki sposób postępowania, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, nosi cechy zorganizowania, które odpowiadają znamieniu „brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa”. Znamię to nie wymaga, aby członkowie grupy wspólnie wykonywali poszczególne zachowania oraz aby pozostawali w stałym i bezpośrednim kontakcie ze sobą. Ich czynności mogą być wykonywane w różnym czasie i w różnych miejscach. Istot tkwi w tym, aby podejmowali je w ramach przyjętego planu (nawet w sposób dorozumiany) i ze świadomością uczestniczenia m.in. w takim, niewątpliwie zorganizowanym mechanizmie, jak opisany wyżej, który polegał na przeprowadzeniu wielu przewozów osób narodowości (...), wiążących się z przekroczeniem wbrew przepisom granicy R.. Dlatego też skazanie D. P. T. za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. (z pominięciem wątku handlu ludźmi) oraz przyjęcie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku art. 65 § 1 k.k. należy uznać za prawidłowe. Dla takiej oceny nie ma znaczenia to, że oskarżony w swoim działaniu kierował się przede wszystkim własnymi korzyściami, tj. uzyskaniem stosowanego wynagrodzenia za wykonane przewozy. Okoliczność ta nie przekreśla tego, że odpowiednia organizacja grupy i zaplanowany sposób działania miały ułatwić popełnienie w jej ramach przestępstw, a niczym nadzwyczajnym jest to, iż tym co nadawało jej trwałego charakteru była gotowość i chęć pozyskiwania korzyści majątkowych. Stała gotowość członków grupy do popełniania przestępstw, także we wskazanym celu, jest jednym z czynników świadczących o wyczerpaniu znamion czynu z art., 258 § 1 k.k.

VII. W tym miejscu Sąd Apelacyjny chciały podkreślić, że choć nie dostrzegł podstaw do skazania oskarżonych za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k., to w świetle jednoznacznych wyjaśnień A. K. (1) i R. Ż., potwierdzonych faktem zaistniałego wypadku drogowego i zeznaniami obywateli S. W., nie ulega wątpliwości, że ich zachowanie w dniu (...) r., niezasadnie zakwalifikowane z art. 189a § 1 k.k., było dokonane w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i polegało organizowaniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przekroczenia wbrew przepisom granicy siedmiu ustalonym osobom – obywatelom S. W. – według takiego samego schematu, który stosowali oni w innych opisanych już przypadkach, czym wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. Uwzględniając czas tego zachowania, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że stanowiło ono część czynu ciągłego przypisanego oskarżonym D. P. T., A. K. (1) i R. Ż. odpowiednio w punktach 2, 12 i 19 zaskarżonego wyroku, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonym w tych punktach. Na z góry powzięty zamiar wskazują wyjaśnienia A. K. (1), który ustalił z D. P. T. zasady współpracy przy dokonywaniu kolejnych przewozów, jak też zasady współpracy przyjęte z R. Ż.. Co do krótkich odstępów czasu to jednoznacznie wynikają one z porównania momentu podjęcia przedmiotowego zachowania i zachowań przypisanych oskarżonym w cytowanych punktach, w których przyjęto kwalifikację prawną z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Dokonując takiej zmiany, Sąd Apelacyjny nie podwyższył kar wymierzonych oskarżonym za przedmiotowe czyny ciągłe, o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia.

Naturalną konsekwencją odrzucenia kwalifikacji z art. 189a § 1 k.k. i zakwalifikowania zachowania, które miało miejsce w dniu (...) r. jako części przypisanych oskarżonym czynów ciągłych było uchylenie orzeczeń o środku kompensacyjnym zawartych w punktach 6, 14 i 21 zaskarżonego wyroku. Wskazane w tych rozstrzygnięciach osoby nie były bowiem ofiarami – pokrzywdzonymi przestępstwem handlu ludźmi.

Sąd Apelacyjny zaznacza jednocześnie, że posłużenie się przez ustawodawcę znamionami „organizowania” przekroczenia granicy oznacza, iż dla wystąpienia najpełniejszej formy stadialnej, tj. dokonania wystarczające jest podjęcie przez sprawcę czynności mających stworzyć warunki do nielegalnego przekroczenia granicy przez co najmniej dwie osoby. Do uznania przestępstwa z art. 264 § 3 KK za dokonane nie jest konieczne, aby osoby, którym sprawca organizował nielegalne przekroczenie granicy, faktycznie ją przekroczyły (zob. post. SN z 22.11.2016 r., IV KK 362/16, L.).

VIII. Niezasadny okazały się zarzuty podniesione:

- w apelacji adwokata A. T., a oznaczone numerami: I. 1) m) oraz I. 2) c.,

- w apelacji adwokata G. G., a oznaczone numerami: 4. e. oraz 7. b.

We wskazanych zarzutach obrońcy kwestionują sprawstwo oskarżonego D. P. T. odnośnie czynu z art. 275 § 1 k.k., choć zarzuty te są wręcz oderwane od realiów sprawy. Otóż w dniu 23 maja 2017 r. podczas przeszukania mieszkania oskarżonego znaleziono paszporty należące do ośmiu osób narodowości (...) – szczegółowo określone w opisie przypisanego mu czynu. Dokumenty te D. P. T. przywłaszczył sobie. Ponad wszelką wątpliwość nie miał on prawa nimi dysponować, ani też przetrzymywać u siebie. Argumenty obrońców, w których podnoszą, że oskarżony uzyskał je na skutek „dobrowolnego” przekazania, niczego w sprawie nie zmieniają. Wszak oskarżonemu przypisano nie kradzież, ale przywłaszczenie dokumentów stwierdzających tożsamość innych osób. Istota zaś przywłaszczenia, w odróżnieniu od kradzieży, polega na tym, że sprawca wchodzi w posiadanie dokumentów legalnie, ale następnie rozporządza nimi, w tym zatrzymuje, postępując, jak osoba do tego umocowana, choć w rzeczywistości takiego umocowania nie posiada. Ani oskarżony, ani obrońcy nie naprowadzili jakichkolwiek przekonujących dowodów na to, że oskarżony zatrzymując (przetrzymując) paszporty u siebie czynił to po to, aby udzielić (nadal udzielać!) pomocy osobom, których one dotyczyły. Nie wiadomo jaka miała być to pomoc oraz kiedy i w jaki sposób miał jej udzielić (nadal udzielać!) i kiedy zamierzał zwrócić te dokumenty. Wersji tej jednoznacznie przeczy też to, że osoby te przybyły do P. i jako obcokrajowcy, aby poruszać się po kraju, czy też udać się w dalszą podróż powinny dysponować paszportem. Nielogiczne i wręcz absurdalne byłoby założenie, że w tej sytuacji chciały niejako pozbyć się na stałe możliwości korzystania z paszportów. Co też istotne, trudne do zrozumienia jest to dlaczego osoby te, mimo iż tylko czasowo miały udostępnić przedmiotowe dokumenty D. P. T., nie zgłosiły się do niego po ich zwrot, bo gdyby tak było to na pewno poinformowałby on o tym organy ścigania, czy sąd. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, uwzględniając obywatelstwo osób, których paszporty znaleziono w mieszkaniu oskarżonego oraz ich ilość i zestawiając te okoliczności z tym, że w/w zajmował się organizowaniem nielegalnego przekraczania granicy przez obywateli S. W. nie ulega wątpliwości, iż przywłaszczył on sobie te dokumenty, wykorzystując to, że osoby, którym nielegalnie organizował przewóz przez granicę przebywały na terenie P. nielegalnie i dalszy ich transport do N., czy do F. był uzależniony od jego postawy i „pomocy” w tym względzie. Taka ocena mieści się w granicach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k., ponieważ pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy. Dlatego też poczynione w tym zakresie ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego należy uznać za prawidłowe.

IX. Niezasadne okazały się zarzuty podniesione:

- w apelacji adwokata A. T. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczony numerem I. 1) n) myślnik drugi,

- w apelacji adwokata G. G. obrońcy oskarżonego D. P. T., a oznaczone numerami 5 i 9.

W zarzutach tych obrońcy kwestionują przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i jednocześnie podnoszą, że Sąd I instancji nie wyjaśnił dlaczego nie zastosował kwalifikacji z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii lub art. 62a tejże ustawy.

Zarzuty obrońców nie zasługują na uwzględnienie. Po pierwsze, w dniu (...) r. podczas przeszukania lokalu zamieszkiwanego przez D. P. T. znaleziono środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste – marihuanę o wadze 8,895 grama, substancje psychotropowe w postaci kokainy o łącznej wadze 1,785 grama, amfetaminy o wadze 1,045 grama i (...) ekstazy w ilości 26 tabletek. Tak więc fakt posiadania wymienionych narkotyków przez oskarżonego nie może budzić wątpliwości, tym bardziej, że przyznał sią on do tego. Po drugie, łączna ilość środków odurzających oraz substancji psychotropowych w sposób jednoznaczny i nader oczywisty wskazuje na to, że nie może być tu mowy „o nieznacznej ilości”, co jest warunkiem zastosowania art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Z tych samych też względów, tj. ilościowych nie sposób przyjąć, iż zachowanie D. P. T. stanowiło wypadek mniejszej wagi, uregulowany w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

X. Niezasadne okazały się zarzuty podniesione:

- w apelacji adwokata A. T., a oznaczony numerem I. 1) n) myślnik pierwszy (z trzema podpunktami),

- w apelacji adwokata G. G., a oznaczone numerami: 3, 6 i 10.

W zarzutach tych obrońcy kwestionują rozstrzygnięcie o karach jednostkowych oraz o karze łącznej.

Przed odniesieniem się do tych zarzutów podkreślić trzeba, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie D. P. T. przypisane mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku nie wyczerpywało znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. i w ramach tego czynu uznał go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z R. Ż. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że zapewnił im miejsce zamieszkania w okresie oczekiwania na transport, a następnie przekazał ich A. K. (1) i R. Ż., przy czym ten ostatni miał dokonać przewozu przez granicę pojazdem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustalił, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 2, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie. Na skutek tego rozstrzygnięcia „upadła” kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co zrodziło konieczność uchylenia także kary łącznej orzeczonej przez Sąd Okręgowy i orzeczenia tej kary na nowo przez Sąd Apelacyjny. Nieaktualne zatem stały się przedmiotowe zarzuty w zakresie, w jakim dotyczyły kary wymierzonej za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz kary łącznej.

Z kolei usunięcie z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, fragmentu dotyczącego handlu ludźmi, skutkowało obniżeniem wymierzonej mu kary do 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Jeżeli chodzi o kary jednostkowe wymierzone D. P. T. za przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. art. 65 § 1 k.k., z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 275 § 1 k.k., to mają rację obrońcy, że Sąd Okręgowy dopatrzył się tylko jednej okoliczności łagodzącej, za którą uznał przyznanie się oskarżonego do popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Prawdą jest zarazem, że oskarżony nie był wcześniej karany, udzielał się w akcjach charytatywnych, prowadził ustabilizowany tryb życia, ukończył wyższe studia na Akademii (...) w W. i jest właścicielem dobrze prosperującej restauracji. Choć okoliczności te zostały pominięte przez Sąd I instancji, to jednak ich całościowa ocena, w zestawieniu z istotnymi okolicznościami obciążającymi D. P. T., wskazuje na to, że wymierzone mu kary nie rażą surowością, a wręcz przeciwnie, są odpowiednie do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, jak też zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Czynią też zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Otóż, wszystkie przypisane oskarżonemu przestępstwa charakteryzują się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Popełniając przestępstwo z art. 264 § 3 k.k., ze z góry powziętym zamiarem zorganizował aż 35 przewozów obywateli narodowości (...) (wliczając w to zachowanie, które wcześniej kwalifikowano z art. 189a § 1 k.k.), przy czym działał w ramach grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W przypadku posiadania narkotyków nie można pominąć dość sporej ich ilości (8,895 grama marihuany, 1,785 grama kokainy, 1,045 grama amfetaminy i 26 tabletek (...) ekstazy). Niebagatelna była także ilość przywłaszczonych paszportów (8 sztuk). Okoliczności te, ocenione również przez pryzmat wymienionych okoliczności łagodzących, prowadzą do wniosku, że wymierzone oskarżonemu kary nie rażą surowością i są po prostu sprawiedliwe. Brak jest więc podstaw do obniżenia ich wysokości. Odnosi się to również do kary grzywny, gdyż kształtując jej wysokość Sąd Okręgowy należycie uwzględnił warunki osobiste, rodzinne i sytuację majątkową D. P. T., który, jak podkreślają to obrońcy, jest właścicielem „doskonale prosperującej restauracji”.

Choć wymienione okoliczności łagodzące, zostały pominięte przez Sąd Okręgowy również przy wymiarze kary za czyn z art. 258 § 1 k.k., to jednak Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się podstaw do dalej idącego złagodzenia kary za to przestępstwo. D. P. T. uczestniczył przecież w grupie przestępczej niemal rok, a podejmowane w jej ramach działania były wysoce zorganizowane i skoordynowane. Dlatego też usuwając z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k. fragment dotyczący handlu ludźmi, Sąd Apelacyjny za wystarczające uznał obniżenie wymierzonej mu kary do 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Przytoczone okoliczności obciążające, jednoznacznie sprzeciwiają się zastosowaniu wobec D. P. T. fakultatywnego nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 pkt 2 k.k. Waga i ranga tych okoliczności nie pozwala przyjąć, że „nawet najniższa kara przewidziana za popełnione przez niego przestępstwa byłaby niewspółmiernie surowa”, a wręcz przeciwnie, przemawiają one za trafnością kar orzeczonych przez Sąd Okręgowy.

Mimo, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie zakwalifikowane przez Sąd Okręgowy jako odrębne przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. stanowiło cześć czynu z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, to nie znalazł jednocześnie podstaw do podwyższenia kary za to przestępstwo. Dodanie do czynu ciągłego tego jednego zachowania nie wpłynęło bowiem na ocenę jego stopnia społecznej szkodliwości i nie podniosło też stopnia zawinienia D. P. T. na tyle, aby uzasadniało to taką ingerencję.

Konsekwencją uznania, że D. P. T. nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. było uchylenie orzeczenia o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k., zawartego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcie to było bowiem ściśle związane ze skazaniem za handel ludźmi, przy którym osoby przewożone były uznawane za pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny połączył kary jednostkowe orzeczone wobec D. P. T. za przestępstwa przypisane mu w punktach 1, 2, 4 i 5 zaskarżonego wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Zastosowano zasadę asperacji, tak jak to uczynił też Sąd I instancji, uznając ją za najbardziej odpowiednią i sprawiedliwą. Ustalając rozmiar kary łącznej Sąd Apelacyjny miał na uwadze ilość przestępstw wchodzących w realny zbieg oraz to, że godziły one w różne dobra chronione prawem. Nadto dwa pierwsze z wymienionych przestępstw zostały popełnione w latach (...), a dwa pozostałe w (...) r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowana kara łączna, zgodnie z art. 85a k.k., uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają być osiągnięte wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzą jednocześnie żadnych zastrzeżeń orzeczone przez Sąd Okręgowy:

- nawiązka, na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 7),

- przepadek, na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 8).

Powyższe rozstrzygnięcia zostały należycie umotywowane w zaskarżonym wyroku i z wyrażonym tam stanowiskiem w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny.

XI. Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1).

Przed odniesieniem się do tego zarzutu podkreślić trzeba, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie A. K. (1) przypisane mu w punkcie 13 zaskarżonego wyroku nie wyczerpywało znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. i w ramach tego czynu uznał go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i R. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z R. Ż. przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie uzgodnił z R. Ż., że to on dokona przewozu wymienionych osób przez granicę samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustalił, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 12, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie. Na skutek tego rozstrzygnięcia „upadła” kara 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co zrodziło konieczność uchylenia także kary łącznej orzeczonej przez Sąd Okręgowy i orzeczenia tej kary na nowo przez Sąd Apelacyjny. Nieaktualny zatem stał się omawiany zarzuty w zakresie, w jakim dotyczy kary wymierzonej za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz kary łącznej.

Z kolei usunięcie z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 11 zaskarżonego wyroku, fragmentu dotyczącego handlu ludźmi, skutkowało obniżeniem wymierzonej mu kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Jeżeli chodzi o kary pozbawienia wolności i grzywny wymierzone A. K. (1) za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k., to wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd Okręgowy kształtując rozmiar tych kar miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Z jednej strony chodzi o jego uprzednią karalność i to, że w ramach czynu z art. 264 § 3 k.k., ze z góry powziętym zamiarem zorganizował aż 35 przewozów obywateli narodowości (...) (wliczając w to zachowanie, które wcześniej kwalifikowano z art. 189a § 1 k.k.), przy czym działał w ramach grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osiągnął tę korzyść w wysokości (...) złotych. Z drugiej zaś strony chodzi o jego drugorzędną rolę w organizacji tegoż przestępstwa.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, przytoczonym okolicznościom Sąd Okręgowy nadał odpowiednia rangę i wagę. W rezultacie wymierzone A. K. (1) za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności i grzywny są adekwatne do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak też zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Czynią też zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odnośnie do kary grzywny, to ustalając wartość jednej stawki Sąd Okręgowy należycie uwzględnił warunki osobiste, rodzinne i sytuację majątkową oskarżonego.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się również podstaw do dalej idącego złagodzenia kary za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. Pamiętać trzeba, że A. K. (1) uczestniczył w grupie przestępczej niemal rok, a podejmowane w jej ramach działania były wysoce zorganizowane i skoordynowane. Nie można też tracić z pola widzenia tego, że był on w przeszłości karany. Dlatego też usuwając z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k. fragment dotyczący handlu ludźmi, Sąd Apelacyjny za wystarczające uznał obniżenie wymierzonej mu kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Mimo, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie zakwalifikowane przez Sąd Okręgowy jako odrębne przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. stanowiło cześć czynu z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 12 zaskarżonego wyroku, to nie znalazł jednocześnie podstaw do podwyższenia kary za to przestępstwo. Dodanie do czynu ciągłego tego jednego zachowania nie wpłynęło bowiem na ocenę jego stopnia społecznej szkodliwości i nie podniosło też stopnia zawinienia A. K. (1) na tyle, aby uzasadniało to taką ingerencję.

Konsekwencją uznania, że oskarżony nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. było uchylenie orzeczenia o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k., zawartego w punkcie 14 zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcie to było bowiem ściśle związane ze skazaniem za handel ludźmi, przy którym osoby przewożone były uznawane za pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny połączył kary jednostkowe orzeczone wobec A. K. (1) za czyny przypisane mu w punktach 11 i 12 zaskarżonego wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Zastosowano zasadę asperacji, uznając ją za najbardziej odpowiednią i sprawiedliwą. Ustalając rozmiar kary łącznej Sąd Apelacyjny miał na uwadze ilość przestępstw wchodzących w realny zbieg oraz to, że godziły one w tożsame dobra chronione prawem. Nadto oba zostały popełnione w latach (...). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowana kara łączna, zgodnie z art. 85a k.k., uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają być osiągnięte wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi jednocześnie żadnych zastrzeżeń orzeczony przez Sąd Okręgowy, na podstawie art. 45 § 1 k.k., przepadek korzyści osiągniętej z popełnionego przestępstwa.

XII. Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego R. Ż..

Przed odniesieniem się do tego zarzutu podkreślić trzeba, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie R. Ż. przypisane mu w punkcie 20 zaskarżonego wyroku nie wyczerpywało znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. i w ramach tego czynu uznał go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z A. K. (1) przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie przewoził wymienione osoby w kierunku wspomnianej granicy samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustalił, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 19, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie. Na skutek tego rozstrzygnięcia „upadła” kara 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co zrodziło konieczność uchylenia także kary łącznej orzeczonej przez Sąd Okręgowy i orzeczenia tej kary na nowo przez Sąd Apelacyjny.

Z kolei usunięcie z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 18 zaskarżonego wyroku, fragmentu dotyczącego handlu ludźmi, skutkowało obniżeniem wymierzonej mu kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny dostrzegł także oczywisty błąd Sądu Okręgowego, który uznał, że R. Ż. przedmiotowego przestępstwa dopuścił się w okresie od lipca (...) r., choć ze zgromadzonych dowodów jasno i niespornie wynika, iż działał on w okresie od (...) r. Znajduje to zarazem oparcie w okresie, w jakim popełnił przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Jeżeli chodzi o kary pozbawienia wolności i grzywny wymierzone R. Ż. za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., to wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd Okręgowy kształtując rozmiar tych kar miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Z jednej strony chodzi o jego uprzednią karalność i to, że w ramach czynu z art. 264 § 3 k.k., ze z góry powziętym zamiarem zorganizował aż 16 przewozów obywateli narodowości (...) (wliczając w to zachowanie, które wcześniej kwalifikowano z art. 189a § 1 k.k.), przy czym działał w ramach grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osiągnął tę korzyść w wysokości (...) złotych. Z drugiej zaś strony chodzi o jego drugorzędną rolę w organizacji tegoż przestępstwa, na którą nacisk położył apelujący.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, przytoczonym okolicznościom Sąd Okręgowy nadał odpowiednia rangę i wagę. W rezultacie wymierzone R. Ż. za przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności i grzywny są adekwatne do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak też zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Czynią też zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odnośnie do kary grzywny, to ustalając wartość jednej stawki Sąd Okręgowy należycie uwzględnił warunki osobiste, rodzinne i sytuację majątkową oskarżonego.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się również podstaw do dalej idącego złagodzenia kary za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.. Pamiętać trzeba, że R. Ż. uczestniczył w grupie przestępczej, w ramach której podejmowane działania były wysoce zorganizowane i skoordynowane. Nie można też tracić z pola widzenia tego, że był on w przeszłości karany. Dlatego też usuwając z opisu czynu z art. 258 § 1 k.k. fragment dotyczący handlu ludźmi, Sąd Apelacyjny za wystarczające uznał obniżenie wymierzonej mu kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Mimo, że Sąd Apelacyjny uznał, iż zachowanie zakwalifikowane przez Sąd Okręgowy jako odrębne przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. stanowiło cześć czynu z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemu w punkcie 19 zaskarżonego wyroku, to nie znalazł jednocześnie podstaw do podwyższenia kary za to przestępstwo. Dodanie do czynu ciągłego tego jednego zachowania nie wpłynęło bowiem na ocenę jego stopnia społecznej szkodliwości i nie podniosło też stopnia zawinienia R. Ż. na tyle, aby uzasadniało to taką ingerencję.

Konsekwencją uznania, że oskarżony nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. było uchylenie orzeczenia o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k., zawartego w punkcie 21 zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcie to było bowiem ściśle związane ze skazaniem za handel ludźmi, przy którym osoby przewożone były uznawane za pokrzywdzonych w rozumieniu art. 49 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny połączył kary jednostkowe orzeczone wobec R. Ż. za czyny przypisane mu w punktach 18 i 19 zaskarżonego wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Zastosowano zasadę asperacji, uznając ją za najbardziej odpowiednią i sprawiedliwą. Ustalając rozmiar kary łącznej Sąd Apelacyjny miał na uwadze ilość przestępstw wchodzących w realny zbieg oraz to, że godziły one w tożsame dobra chronione prawem. Nadto oba zostały popełnione w (...) roku. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowana kara łączna, zgodnie z art. 85a k.k., uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają być osiągnięte wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi jednocześnie żadnych zastrzeżeń orzeczony przez Sąd Okręgowy, na podstawie art. 45 § 1 k.k., przepadek korzyści osiągniętej z popełnionego przestępstwa.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ostatecznie zatem Sąd Apelacyjny orzekł, iż

1)  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a)  odnośnie oskarżonego D. P. T.:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 9,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 1 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym” i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 3 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z R. Ż. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że zapewnił im miejsce zamieszkania w okresie oczekiwania na transport, a następnie przekazał ich A. K. (1) i R. Ż., przy czym ten ostatni miał dokonać przewozu przez granicę pojazdem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 2, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 6,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 1, 2, 4 i 5 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- w punkcie 10 eliminuje zapis „w pkt. 9” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem;

b)  odnośnie oskarżonego A. K. (1):

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 16,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 11 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym” i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 8 (ośmiu) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 13 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i R. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z R. Ż. przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie uzgodnił z R. Ż., że to on dokona przewozu wymienionych osób przez granicę samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 12, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 14,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 11 i 12 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- w punkcie 17 eliminuje zapis „w pkt. 16” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem;

c)  odnośnie oskarżonego R. Ż.:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 23,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 18 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym”, a także ustala, iż przestępstwo to zostało popełnione w okresie od (...) r. i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 8 (ośmiu) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 20 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z A. K. (1) przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie przewoził wymienione osoby w kierunku wspomnianej granicy samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 19, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 21,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 18 i 19 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- w punkcie 24 eliminuje zapis „w pkt. 16” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem;

2)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

Wniosek

Obrońca oskarżonego D. P. T. adwokat A. T. wniósł alternatywnie o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 1, 2, 3 i 5 oraz poprzez zakwalifikowanie czynu przypisanego mu w punkcie 4 z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i umorzenie postępowania za ten czyn na podstawie art. 62a tejże ustawy,

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu.

Obrońca oskarżonego D. P. T. adwokat G. G. wniósł alternatywnie o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach 1, 2, 3 i 5,

2)  „zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania w zakresie czynu opisanego w punkcie 4 na podstawie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii”,

3)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 1, 2, 3, 4 i 5 Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania,

4)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4 z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i relatywne obniżenie kary.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) wniósł alternatywnie o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a)  uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów zarzuconych mu w punktach VI i VIII aktu oskarżenia,

b)  eliminację z kwalifikacji prawnej czynu ciągłego określonego w punkcie VII aktu oskarżenia art. 65 § 1 k.k. i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia wyłącznie przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i orzeczenie za ten występek najłagodniejszej kary,

c)  uchylenie rozstrzygnięcia dotyczącego środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 k.k.;

2)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej.

Obrońca oskarżonego R. Ż. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstw z art. 258 § 1 k.k. i z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz poprzez orzeczenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońców okazały się zasadne tylko w takim zakresie, w jakim uwzględniono podniesione przez nich zarzuty. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w dokonanych zmianach zaskarżonego wyroku. W pozostałym zakresie wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż niezasadne okazały się podniesione zarzuty. Powody, które zdecydowały o częściowym uwzględnieniu wniosków i zakresie tego uwzględnienia zostały przedstawione wyżej i nie ma potrzeby powtarzania tego samego tutaj.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy, za wyjątkiem tych wszystkich rozstrzygnięć, które zostały zmienione. Wszelkie zmiany zostały zaś szczegółowo określone w rubryce znajdującej się poniżej, dotyczącej „zmiany wyroku sądu pierwszej instancji”. Wymienienie niejako a contrario tego co nie zostało zmienione wydaje się całkowicie zbędne i nie mające żadnego merytorycznego znaczenia. Wszak w świetle precyzyjnie określonych zmian jasne jest co zostało „nie zmienione”, a zatem utrzymane w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody, które zdecydowały o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie zostały przedstawione przy okazji odniesienia się do apelacji obrońców oskarżonych i nie ma potrzeby powielania tego samego jeszcze raz.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny orzekł, iż zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a)  odnośnie oskarżonego D. P. T.:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 9,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 1 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym” i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 3 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z R. Ż. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że zapewnił im miejsce zamieszkania w okresie oczekiwania na transport, a następnie przekazał ich A. K. (1) i R. Ż., przy czym ten ostatni miał dokonać przewozu przez granicę pojazdem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 2, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 6,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 1, 2, 4 i 5 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- w punkcie 10 eliminuje zapis „w pkt. 9” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem;

b)  odnośnie oskarżonego A. K. (1):

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 16,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 11 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym” i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 8 (ośmiu) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 13 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i R. Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z R. Ż. przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie uzgodnił z R. Ż., że to on dokona przewozu wymienionych osób przez granicę samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 12, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 14,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 11 i 12 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- w punkcie 17 eliminuje zapis „w pkt. 16” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem;

c)  odnośnie oskarżonego R. Ż.:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 23,

- z opisu przestępstwa przypisanego mu w punkcie 18 eliminuje zapis: „oraz transportowaniu, przekazywaniu, przechowywaniu i przyjmowaniu osób celem ich wykorzystania w pracy o charakterze przymusowym”, a także ustala, iż przestępstwo to zostało popełnione w okresie od (...) r. i jednocześnie orzeczoną za ten czyn karę pozbawienia wolności obniża do 8 (ośmiu) miesięcy,

- w ramach czynu przypisanego mu w punkcie 20 uznaje go za winnego tego, iż w dniu (...) r. w W., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. T. i A. K. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, organizował przekroczenie wbrew przepisom granicy R. P. i R. N. siedmiu ustalonym osobom - obywatelom S. W. w ten sposób, że wraz z A. K. (1) przyjął zlecenie przeprowadzenia transportu od D. P. T., a następnie przewoził wymienione osoby w kierunku wspomnianej granicy samochodem marki C. (...) numer rejestracyjny (...) wynajętym w wypożyczalni B. (...) P. M. z siedzibą w W. i jednocześnie ustala, że zachowanie to stanowiło część czynu ciągłego przypisanego oskarżonemu w punkcie 19, gdyż zostało podjęte w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wraz z zachowaniami przypisanymi oskarżonemu w tym punkcie,

- uchyla orzeczenie o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 k.k. zawarte w punkcie 21,

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach 18 i 19 jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- w punkcie 24 eliminuje zapis „w pkt. 16” – uznając, że okres wskazanego w tym punkcie rzeczywistego pozbawienia wolności podlega zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej niniejszym wyrokiem.

Zwięźle o powodach zmiany

I w tym przypadku powody, które zdecydowały o zmianie zaskarżonego wyroku zostały szczegółowo przedstawione przy odniesieniu się do apelacji obrońców. Sąd Apelacyjny odwołuje się do tej argumentacji, uznając za zbędne jej powtarzanie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

Na podstawie § 4 ust. 2 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18), Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa Na rzecz adwokata M. S. kwotę (...) złotych, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Ustalając wysokość tej kwoty Sąd Apelacyjny miał na uwadze ilość terminów rozprawy odwoławczej, a zarazem z uwagi na wysoki stopień skomplikowania sprawy, wymagającej dużego nakładu pracy, uwzględnił wniosek obrońcy o zasądzenie wynagrodzenia w wysokości 150% stawki podstawowej.

pkt 4

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych D. P. T., A. K. (1) i R. Ż. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w częściach równych, tj. po 1/3 części i z tego tytułu zasądził od każdego z nich po (...) zł (jedna trzecia zryczałtowanych kosztów doręczeń plus koszt uzyskania informacji z K.), a nadto wymierzył im opłaty za obie instancje, i tak: od D. P. T. w kwocie (...) złotych, od A. K. (1) w kwocie (...) złotych i od R. Ż. w kwocie (...) złotych. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 627 k.p.k. oraz w art. 2 ust. 1 pkt 2) i 3), art. 3 ust. 1 i art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223, ze zm.).

7.  PODPIS

M. K. (2) K. L. H. K.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. P. T. adwokat A. T..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstwa przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. K. (1) adwokat Z. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstwa przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. Ż. adwokat M. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstwa przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. P. T. adwokat G. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana