Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Jolanta Kazberuk (spr.)

Sędziowie: SO del. Marzanna Rogowska

SA Marek Szymanowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania H. H.

przy udziale zainteresowanego L. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie ubezpieczenia pracowniczego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt V U 85/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 1353/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 10 grudnia 2012 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.), stwierdził, że H. H. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu z tytułu współpracy z mężem L. H. prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie od dnia 1 października 2008 roku do dnia 6 października 2008 roku (pkt I) oraz stwierdził, że podlega ona powyższym ubezpieczeniom z tytułu tejże współpracy w okresie od dnia 7 października 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku (pkt II).

H. H. w odwołaniu od powyższej decyzji domagała się jej zmiany i ustalenia, że w okresie od zawarcia umowy o pracę do dnia 31 października 2010 roku podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę.

Sąd Okręgowy w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 roku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił, iż H. H. od dnia 15 maja 2009 roku do dnia 31 października 2010 roku podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u L. H. na podstawie umowy o pracę. Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 5 września 2011 roku odmówiono wnioskodawczyni prawa do świadczenia przedemerytalnego. Wskutek odwołania H. H. od powyższej decyzji, wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 30 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt V U 1197/11 zmieniono zaskarżoną decyzję i przyznano H. H. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 3 czerwca 2011 roku. Organ rentowy wywiódł apelację od powyższego wyroku. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 104/12 uchylono zaskarżony wyrok Sądu I instancji oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i sprawę przekazano temu organowi do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny uznał, że organ rentowy winien ustalić, jaki był status H. H. przed nabyciem prawa do zasiłku dla bezrobotnych, tj. czy wykonywała ona pracę w przedsiębiorstwie męża na podstawie umowy o pracę jako pracownik (art. 22 k.p.), czy też była osobą współpracującą z mężem przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zawiesił postępowanie w sprawie o świadczenie przedemerytalne oraz wydał aktualnie zaskarżoną decyzję z dnia 10 grudnia 2012 roku, na podstawie której stwierdził, że wnioskodawczyni nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu z tytułu współpracy z mężem L. H. prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie od dnia 1 października 2008 roku do dnia 6 października 2008 roku, tj. w okresie, w którym była związana umową o pracę z CARITAS Archidiecezją (...)w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś w okresie od dnia 7 października 2008 roku do dnia 31 października 2010 roku, tj. gdy miała zawartą umowę o pracę z w/w podmiotem w ½ wymiaru czasu pracy, na podstawie której nie uzyskiwała minimalnego wynagrodzenia za pracę - podlega ona powyższym ubezpieczeniom z tytułu tejże współpracy. Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że zainteresowany L. H. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) polegającą na naprawie i renowacji butli gazowych. W ramach prowadzonej działalności zainteresowany współpracuje ze Spółką (...). Usługi firma wykonuje na terenie S.. Siedziba przedsiębiorcy znajduje się w K., w mieszkaniu wnioskodawczyni oraz jej męża. W październiku 2008 roku L. H. zgłosił wnioskodawczynię do ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczenia zdrowotnego jako osobę współpracującą z nim przy prowadzeniu działalności gospodarczej. W dniu 15 maja 2009 roku wnioskodawczyni oraz jej mąż L. H. zawarli umowę o pracę. Wnioskodawczyni była wówczas zatrudniona w CARITAS Archidiecezji (...) na ½ etatu. Jak wynika ze świadectw pracy stosunek pracy wnioskodawczyni z CARITAS został rozwiązany z dniem 30 września 2010 roku, zaś z (...) L. H. – z dniem 31 października 2001 roku. W celu ustalenia, w jaki charakter miała praca H. H. w przedsiębiorstwie męża, tj. czy była ona wykonywana w reżimie pracowniczym wynikającym z art. 22 k.p., czy też w ramach współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej, Sąd I instancji dopuścił dowód z zeznań świadków M. K., G. Ł., Z. P. oraz D. S. oraz dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, m.in. umowy o pracę, świadectwa pracy oraz zakresu czynności. Wskazał, że z zeznań M. K., Z. P. i D. S. wynikało, iż wnioskodawczyni wykonywała pracę w siedzibie firmy w K., gdzie świadkowie udawali się w celu załatwienia spraw związanych z zatrudnieniem czy ubezpieczeniem. Zgodnie z twierdzeniami świadków, pracę na terenie S. organizował im zainteresowany. Z kolei z zeznań świadka G. Ł., który prowadził w S. biuro rachunkowe obsługujące zainteresowanego, wynikało, że spotykał się z wnioskodawczynią kilka razy w miesiącu, przekazywała mu ona listy obecności, na podstawie których sporządzał listy płac. Sąd Okręgowy, powołując się na stanowisko judykatury, wskazał na konstytutywne cechy współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności zeznań świadków, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że wnioskodawczyni nie wykonywała żadnych czynności związanych z zarządzaniem firmą, zaś wykonywane przez nią czynności biurowe były takimi, które są wykonywane przez pracownika na podstawie umowy o pracę. W konsekwencji zaś stwierdził, że H. H. w okresie od dnia 15 maja 2009 roku do dnia 31 października 2010 roku nie współpracowała z mężem przy prowadzeniu działalności gospodarczej, lecz wykonywała pracę w reżimie stosunku pracy. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) przez błędne przyjęcie przez Sąd, iż wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym jako pracownik, a nie jako osoba współpracująca w rozumieniu art. 6 pkt 5 w zw. z art. 8 ust. 11 w/w ustawy,

- art. 22 § 1 k.p. poprzez przyjęcie przez Sąd, iż praca przez ubezpieczoną była wykonywana w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia odwołania od zaskarżonej decyzji oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz właściwie zastosował przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 ze zm.) oraz ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 roku, Nr 21, poz. 94 ze zm.). Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne oraz wykładnię przepisów.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 w/w ustawy, a także art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 tejże ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby będące pracownikami, a więc pozostające w stosunku pracy, od dnia nawiązania tego stosunku do dnia jego ustania.

Zgodnie zaś z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W nawiązaniu do innych przepisów kodeksu pracy w literaturze i orzecznictwie z zakresu prawa pracy została przyjęta wykładnia zwrotu „praca” z art. 22 § 1 k.p. jako działalności:

1) zarobkowej (wykonywanej za wynagrodzeniem);

2) wykonywanej osobiście przez pracownika;

3) rozumianej czynnościowo, czyli powtarzanej w codziennych lub dłuższych odstępach czasu, niebędącej więc jednorazowym wytworem lub czynnością jednorazową;

4) wykonywanej „na ryzyko” pracodawcy, który z reguły dostarcza pracownikowi narzędzi, materiałów i innych środków niezbędnych do wykonywania umówionych obowiązków oraz ponosi ujemne konsekwencje niezawinionych błędów popełnianych przez pracownika (tzw. ryzyko osobowe), a ponadto w zasadzie jest obowiązany spełniać wzajemne świadczenie na rzecz pracownika w przypadkach zakłóceń w funkcjonowaniu zakładu pracy, np. przestojów (tzw. ryzyko techniczne) lub złej kondycji ekonomicznej przedsiębiorstwa (tzw. ryzyko gospodarcze);

5) świadczonej - według wyraźnego określenia w art. 22 § 1 k.p. – „pod kierownictwem” pracodawcy, co oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy - art. 100 § 1 k.p., i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy - art. 128 k.p. (por. G. Goździewicz, T. Zieliński, Komentarz do art. 22 Kodeksu pracy, Lex 2011).

Zaznaczyć przy tym należy, iż dokonanie pełnej i wszechstronnej oceny prawnej umowy łączącej strony wymaga zbadania, w jaki sposób dana umowa była faktycznie wykonywana. Rozstrzygające znaczenie dla wspomnianej oceny ma w razie wątpliwości nie tyle nazwa i treść umowy, ile faktyczny sposób realizacji danego zobowiązania (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1998 roku w sprawie o sygn. akt I PKN 458/98, OSNP 2000/3/94, lex numer 37059).

Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność oraz osoby z nimi współpracujące. W myśl art. 8 ust. 11 w/w ustawy za osobę współpracującą z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność uważa się małżonka, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione, rodziców, macochę, ojczyma oraz osoby przysposabiające, jeżeli pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym i współpracują przy prowadzeniu tej działalności. Warunkami zatem objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym osób bliskich osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą są:

1) pozostawanie we wspólnym gospodarstwie;

2) współpraca przy prowadzeniu owej działalności pozarolniczej.

Jeżeli jednak kryteria określone dla osób współpracujących spełnia pracownik, to dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jak osoba współpracująca (art. 8 ust. 2 w/w ustawy). Stosunek pracy między osobą prowadzącą działalność pozarolniczą a osobą im bliską, istniejący w warunkach określonych w art. 8 ust. 11 w/w ustawy, jest zatem wyłączony dla celów ubezpieczeń społecznych - nie jest jednak wykluczony dla innych „celów”. W konsekwencji możliwy jest - zależnie od woli stron - wybór prawnej formy korzystania z pomocy bliskich przy prowadzeniu firmy, w ramach stosunku pracy lub we współpracy (zob. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych Komentarz pod red. B. Gudowskiej do art. 8 ust. 2, str. 197-198, Wydawnictwo C.H. Beck 2011, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1991 roku w sprawie o sygn. akt II URN 29/91, OSNC 1992/9/170, lex numer 13230, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 1990 roku w sprawie o sygn. akt II URN 31/1990). Tytuł obowiązku ubezpieczenia społecznego nie jest objęty wolą stron, nawet więc wówczas gdy intencją stron umowy o pracę - mimo ich pozostawania w stosunku powinowactwa - było ukształtowanie łączącego je stosunku tak jak między pracownikiem i pracodawcą, a więc bez partycypowania w prowadzeniu działalności gospodarczej, bez dopuszczenia do udziału w decydowaniu w sprawach firmy, kierowania jej działalnością, a w konsekwencji bez ponoszenia odpowiedzialności i bez uczestnictwa w dochodzie, to mimo że bliskie sobie osoby łączył stosunek pracy, podlegać będą ubezpieczeniu społecznemu z tytułu współpracy (zob. Komentarz op. cit.). Podsumowując, zgłoszenie osoby bliskiej do ubezpieczeń jako osoby współpracującej z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność, nie wyklucza ustalenia pracowniczego charakteru jej zatrudnienia.

Pojęcie „współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej” nie zostało zdefiniowane w ustawie o sus. Było natomiast przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który w wyroku 6 stycznia 2009 roku w sprawie o sygn. akt II UK 134/08, OSNP 2010/13-14/170, lex numer 584969 wyjaśnił, iż cechami konstytutywnymi pojęcia „współpraca przy prowadzeniu działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 8 ust. 11 w/w ustawy są występujące łącznie:

1) istotny dla działalności gospodarczej ciężar gatunkowy działań współpracownika, które to działania nie mogą mieć charakteru wtórnego; muszą pozostawać w bezpośrednim związku z przedmiotem podjętej działalności oraz muszą charakteryzować się pewną systematycznością, stabilnością i zorganizowaniem;

2) znaczący czas i częstotliwość podejmowanych robót.

Współpraca w rozumieniu tego przepisu wchodzi w grę tylko wówczas, gdy zainteresowane strony pozostają w niesformalizowanym zatrudnieniu.

W odróżnieniu od osoby współpracującej, pracownik nie partycypuje w prowadzeniu działalności gospodarczej, nie jest dopuszczony do udziału w decydowaniu w sprawach firmy, kierowania jej działalnością, nie ponosi odpowiedzialności i nie uczestniczy w dochodzie. Pracownik jest zobowiązany do wykonywania - pod nadzorem - wyłącznie obowiązków określonych w umowie o pracę, za które uzyskuje wynagrodzenie w umówionej wysokości.

Zasadnicze różnice pomiędzy wskazanymi sposobami wykonywania pracy na rzecz osoby prowadzącej działalność gospodarczą sprowadzają się zatem do zarobkowego charakteru zatrudnienia oraz pracowniczego podporządkowania pracodawcy. W powołanym wyroku z dnia 6 stycznia 2008 roku w sprawie o sygn. akt II UK 134/08 Sąd Najwyższy podkreślił, iż zgodnie ze słownikiem języka polskiego współpraca oznacza pracę wykonywaną wspólnie z kimś innym, działalność prowadzoną wspólnie, działanie wraz z innymi w ramach jednego przedsięwzięcia, branie udziału w zbiorowej pracy. Tym samym więc w odróżnieniu od pracowniczego charakteru zatrudnienia, osoba współpracująca nie jest całkowicie podporządkowana pracodawcy, ale może mieć realny wpływ na sposób wykonywania powierzonych jej zadań (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 1637/12, lec numer (...)).

W świetle powyższego, istotne dla rozstrzygnięcia sporu było ustalenie, czy zatrudnienie H. H. przez zainteresowanego miało charakter współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej, czy polegało na realizowaniu obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

W tym zakresie Sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy zgromadzonego w sprawie w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków i wyciągnął z nich trafne wnioski, uznając, że wnioskodawczyni w spornym okresie, tj. od dnia 15 maja 2009 roku do dnia 31 października 2010 roku świadczyła na rzecz zainteresowanego L. H. pracę w reżimie stosunku pracy, natomiast wykonywana przez nią praca nie nosiła cech współpracy przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Jak wynikało z umowy o pracę z dnia 15 maja 2009 roku, zawartej pomiędzy wnioskodawczynią a jej mężem, prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) w K., wnioskodawczyni od dnia zawarcia umowy została zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku specjalisty obsługi biurowej i logistyki w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1.500 złotych miesięcznie (k. 28 akt ZUS). Zgodnie z pisemnym zakresem czynności, do jej obowiązków należało prowadzenie spraw administracyjno-gospodarczych, tj. m.in. prowadzenie biura, obsługa komputera, odbieranie telefonów, przyjmowanie i wysyłanie poczty, przyjmowanie, segregowanie i przekazywanie korespondencji oraz spraw osobowych, tj. m.in. prowadzenie archiwum spraw kadrowych, przygotowywanie i pisanie drobnych pism zleconych przez pracodawcę, nadzór nad terminowością przeprowadzania pracowniczych badań lekarskich oraz terminowe dostarczanie dokumentów i faktur do biura rachunkowego w S. (k. 29 akt ZUS). Stosunek pracy wnioskodawczyni ustał w dniu 31 października 2010 roku (k. 30-31 akt ZUS). Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zeznań przesłuchanych w sprawie świadków uznając, że potwierdzili oni wykonywanie przez wnioskodawczynię należących do niej obowiązków pracowniczych. Świadkowie M. K. (k. 55 v.), Z. P. (k. 55 v.-56) i D. S. (k. 56) wskazali, że spotykali H. H. w K., gdzie w mieszkaniu wnioskodawczyni i jej męża urządzone było biuro firmy. Zgodnie z twierdzeniami świadków, wnioskodawczyni wręczała do wypełnienia kwestionariusze związane z zatrudnieniem, skierowania na okresowe badania lekarskie. Natomiast z zeznań świadka G. Ł. (k. 55v.), który prowadził księgowość zainteresowanego wynikało, iż widywał wnioskodawczynię około 3 razy w miesiącu, kiedy dostarczała mu do jego biura w S. listy obecności, na podstawie których sporządzał listy płac. Świadek wiedział, że wnioskodawczyni zajmowała się sprawami biurowymi, przy czym okres zatrudnienia jej na podstawie umowy o pracę zbiegł się w czasie z chorobą zainteresowanego. Jak prawidłowo zauważył Sąd Okręgowy, z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie wynikało, aby H. H. podejmowała jakiekolwiek czynności władcze, tj. aby wydawała pracownikom polecenia, decydowała w sprawach dotyczących działalności przedsiębiorstwa męża, czy też kierowała tą działalnością. Przeciwnie, świadek D. S. wskazał, że pracą zatrudnionych w firmie osób kierował zainteresowany. Działalność przedsiębiorstwa była wykonywana na terenie S.. Stwierdzić zatem należy, iż świadkowie (pracownicy wnioskodawcy oraz osoba prowadząca jego księgowość) - w ramach swojej wiedzy i poczynionych obserwacji opisali charakter pracy wnioskodawczyni, zgodny z zakresem jej pracowniczych obowiązków wynikających z umowy o pracę.

Jak wyżej wskazano, podnoszony przez organ rentowy fakt zgłoszenia wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczenia zdrowotnego jako osoby współpracującej przy prowadzeniu działalności gospodarczej, nie wyklucza ustalenia pracowniczego charakteru jej zatrudnienia. Brak jest możliwości zgłoszenia małżonka osoby prowadzącej działalność gospodarczą do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego na innej podstawie, niż jako osoba współpracująca. W konsekwencji także wynagrodzenie wypłacane wnioskodawczyni – pomimo korzystania przez zainteresowanego z usług fachowego biura księgowego - nie było księgowane jako wynagrodzenie wypłacane z tytułu stosunku pracy, w przeciwieństwie do wynagrodzeń pozostałych pracowników zatrudnionych w firmie.

Reasumując, Sąd I instancji doszedł do prawidłowego wniosku, że w spornym okresie H. H. faktycznie realizowała stosunek pracy, charakteryzujący się wszystkimi konstytutywnymi cechami wynikającymi z art. 22 k.p. i nie współpracowała z mężem przy prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji zaś prawidłowo zastosował przepisy art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, stwierdzając, że wnioskodawczyni w okresie od dnia 15 maja 2009 roku do dnia 31 października 2010 roku podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.

Zarzuty apelacyjne były zatem nieuzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

Jak w pkt II sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 2 oraz § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

A.K.