Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 września 2020 r. w sprawie o sygn. akt II C 762/17 z powództwa A. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę Sąd Rejonowy w dla Ł. w Ł.:

1.  zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. S.:

a)  tytułem zadośćuczynienia kwotę 5.800 zł (pięć tysięcy osiemset złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

b)  tytułem skapitalizowanej renty kwotę 1.464,28 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt cztery złote dwadzieścia osiem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od:

-

kwoty 954,28 zł (dziewięćset pięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia osiem groszy) od dnia 1 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty;

-

kwoty 520 zł (pięćset dwadzieścia złotych) od dnia 30 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. S. rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) miesięcznie począwszy od dnia 1 sierpnia 2017 roku i na przyszłość, płatną do 10 (dziesiątego) dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

3.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

4.  odstąpił od obciążenia powoda stosunkową częścią kosztów procesu należnych stronie pozwanej;

5.  nakazał pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi kwotę 444,46 zł (czterysta czterdzieści cztery złote czterdzieści sześć groszy) tytułem stosunkowej części nieuiszczonych kosztów sądowych;

6.  odstąpił od obciążenia powoda stosunkową częścią nieuiszczonych kosztów sądowych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok w części, tj.:

1.  w zakresie punktu 1b zasądzającego od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 1.464,28 zł tytułem skapitalizowanej renty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od kwoty 954,28 zł od dnia 1 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 520,00 zł od dnia 30 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty, co do kwoty 520,00 zł,

2.  w zakresie punktu 2 zasądzającego od pozwanej na rzecz powoda rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie 20,00 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 sierpnia 2017 r. i na przyszłość, płatną do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat,

3.  w zakresie punktu 4, w którym Sąd I instancji odstąpił od obciążenia powoda stosunkową częścią kosztów procesu należnych stronie pozwanej,

4.  w zakresie punktu 5, w którym Sąd I instancji nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi kwotę 444,46 tytułem stosunkowej części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Pozwany w apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie, sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z zebranym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym i w konsekwencji przyjęcie, że w następstwie zdarzenia z dnia 1 czerwca 2015 r. powód, w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 31 lipca 2017 r. wymagał i począwszy od 1 sierpnia 2017 r. nadal wymaga stosowania leków przeciwbólowych, których miesięczny koszt wynosił 20,00 zł, podczas gdy powód zdołał wykazać, że na zakup leków przeciwbólowych wydatkował jedynie kwotę 34,28 zł, zaś z wydanych w sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz chirurgii urazowo-ortopedycznej, wbrew ocenie Sądu Rejonowego, nie wynika, aby po upływie 3 miesięcy od dnia wypadku, po których leczenie powoda zostało zakończone, powód wymagał w związku obrażeniami doznanymi w tym wypadku przyjmowania leków przeciwbólowych, zwłaszcza zaś by wymagał ich przyjmowania do dnia 31 lipca 2017 r. oraz po tym dniu,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. i art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 520,00 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku ze zwiększonymi potrzebami mającymi wynikać z konieczności zakupu leków przeciwbólowych w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 31 lipca 2017 r. oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie 20,00 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 sierpnia 2017 r. i na przyszłość, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat w sytuacji, gdy z wydanych w sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz chirurgii urazowo- ortopedycznej, wbrew ocenie Sądu Rejonowego, nie wynika, aby po upływie 3 miesięcy od dnia wypadku, po których leczenie powoda zostało zakończone, powód wymagał w związku obrażeniami doznanymi w tym wypadku przyjmowania leków przeciwbólowych, zwłaszcza zaś by wymagał ich przyjmowania do dnia 31 lipca 2017 r. oraz po tym dniu, a nadto na rzecz powoda zasądzona została także kwota 34,28 zł tytułem skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby odpowiadająca kwocie, jaką powód wydatkował na zakup leków przeciwbólowych po wypadku, która to kwota, zgodnie z wydanymi w sprawie opiniami biegłych z zakresu neurologii oraz chirurgii urazowo-ortopedycznej winna być wystarczająca na pokrycie kosztów zakupu leków przeciwbólowych w okresie 3 miesięcy po wypadku, w trakcie których trwało leczenie powoda,

3.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 100 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie na skutek przyjęcia, że zachodzą okoliczności uzasadniające odstąpienie od zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wyliczonej według norm przepisanych, podczas gdy w przedmiotowej sprawie takie okoliczności nie wystąpiły.

W konkluzji pisma procesowego pełnomocnik pozwanej wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie żądania zapłaty na rzecz powoda skapitalizowanej renty za okres od 1 czerwca 2015 r. do 31 lipca 2017 r. w łącznej wysokości 520,00 zł oraz w zakresie renty z tytułu zwiększonych potrzeb w kwocie 20,00 zł miesięcznie począwszy od dnia 1 sierpnia 2017 r. i na przyszłość, płatną do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych oraz kosztów uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

2.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi i instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego,

3.  niezależnie od powyższego wniósł także o sprostowanie przez Sąd oczywistej omyłki zawartej w punkcie 1b sentencji zaskarżonego wyroku poprzez zastąpienie wskazanej w tym punkcie kwoty „954,28 zł" kwotą „944,28 zł”, od której zgodnie z treścią uzasadnienia wyroku winny zostać zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja pozwanego okazała się niezasadna.

Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Podniesiony przez pozwanego zarzut sprowadzający się do naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach, uznał, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny i ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Podniesione przez pozwaną zarzuty dotyczą przyznanej powodowi skapitalizowanej renty w związku ze zwiększonymi potrzebami w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 31 lipca 2017 r. oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb dnia 1 sierpnia 2017 r. na przyszłość, w obydwu przypadkach wobec konieczności zakupu leków przeciwbólowych.

Zgodnie z art. 444 § 2 k.c. jednym z przypadków zasądzenia renty na rzecz poszkodowanego jest zwiększenie potrzeb. Uprawniony do takiej renty jest każdy poszkodowany, a więc również ten, który nie utracił zdolności do pracy zarobkowej. To świadczenie ma na celu pokrycie stałych, powtarzających się wydatków, których ponoszenie związane jest z leczeniem poszkodowanego, jego specjalnym odżywianiem, koniecznością dojazdów do specjalistów, w tym na rehabilitację, także lepszymi środkami transportu (może więc np. chodzić o pokrycie kosztów przejazdu specjalnym pojazdem przystosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych, najmowanych np. kilka razy w tygodniu). Ta renta ma również pokryć szkodę przyszłą związaną z koniecznością korzystania z odpłatnej pomocy osób trzecich (np. pielęgniarki), ale także zapewnienia poszkodowanemu innych zajęć (np. koszty rehabilitacji, pobytu w sanatorium itp.). Co więcej, renta z tytułu zwiększonych potrzeb jest uzasadniona nawet wówczas, gdy te zwiększone potrzeby nie są zaspokajane (w ogóle lub częściowo). Renta ta przysługuje bowiem poszkodowanemu za samo zwiększenie się jego potrzeb (zob. M. Fras (red.), M. Habdas (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534), publ. WKP 2018). W wyniku wypadku z dnia 1 czerwca 2015 r. powód doznał skręcenia stawu kolanowego prawego z naderwaniem więzadła pobocznego piszczelowego bez upośledzenia funkcji kolana, ogólnego potłuczenia lewego boku i urazu głowy, co skutkowało cierpieniami fizycznymi i psychicznymi w stopniu miernym. Powód przyjmuje leki przeciwbólowe do dnia dzisiejszego, czego konieczność i potrzeby powoda zostały w sposób wystarczający usprawiedliwione i uprawdopodobnione zarówno poprzez wydane opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz chirurgii urazowo-ortopedycznej, jak i zeznania powołanych świadków i powoda w niniejszej sprawie. W związku z powyższym, zarzut naruszenia art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. i art. 361 § 1 i 2 k.c. jest bezzasadny.

Podobnie niesłusznym okazał się zarzut naruszenia art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 100 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego istniały podstawy do odstąpienia od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu stosunkowej części kosztów procesu na rzecz pozwanej. Roszczenie powoda uwzględniono jedynie w 15%. Sąd I instancji słusznie jednak uznał, że ściągnięcie z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia spowoduje pozbawienie go jego kompensacyjnego charakteru, a między stronami istnieje dysproporcja ekonomiczna ze względu na to, że pozwany jest przedsiębiorcą o znaczącej pozycji na rynku, w którego charakter działalności gospodarczej wpisuje się wypłacanie ubezpieczeń.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.