Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 875/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie V K 939/18, dotyczący oskarżonych P. S. (1) i G. P.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

X obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

X

uchylenie

X

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca P. S. (1) zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonych P. S. (1) i G. P., zeznań świadka B. M., zeznań świadka M. Z. oraz historii transakcji w okresie od dnia 01 października 2015 r. do dnia 30 maja 2018 r. (k. 354- 355), dokonaną z naruszeniem zasad obiektywizmu, prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w nazbyt uproszczony sposób przeprowadzoną, brak rozważenia całości materiału dowodowego, oraz rostrzygnięcie powstałych istotnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego P. S. (1), co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych poprzez nielogiczne i sprzeczne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego uznanie:

a.  w odniesieniu do czynu z pkt II części wstępnej wyroku, że oskarżony P. S. (1) w okresie od lutego 2016 r. do dnia maja 2016 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 1500 gramów, podczas gdy w rzeczywistości zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci wyjaśnień świadka M. Z. pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych, zeznaniami świadka B. M., a także historią transakcji w okresie od dnia 01 października 2015 r. do dnia 30 maja 2018 r., co miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem doprowadziło do uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu wobec braku bezpośrednich dowodów potwierdzających jego winę;

b.  uznanie za wiarygodne zeznania świadka M. Z., a zmianę wyjaśnień uznanie za nieznaczącą, pomimo, iż w trackie toczącego się postępowania przygotowawczego nie przyznawał się do winy, a w trakcie konfrontacji z (...) M. wykazywał, iż B. M. zeznaje nieprawdę, by zmienić wyjaśnienia w dniu uchylenia wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i uzgodnienia kary w wymiarze roku pozbawienia wolności przy warunkowym jej zawieszeniu, w sytuacji, gdy najniższy wymiar kary grożący M. Z. bez zastosowania art. 60 § 3 k.k. to kara dwóch lat pozbawienia wolności, uznania, że M. Z. mógłby obawiać się zarzutu składania fałszywych zeznań, pomimo, iż składał takie w trakie postępowania, albowiem wysuwał fałszywe oskarżenie, że świadek B. M. miał go fałszywie oskarżać w celu ochrony innej osoby, uznania, że zeznania świadka M. Z. korespondują z historią operacji od dnia 01 października 2015 r. do 30 maja 2016 r., pomimo ,iż nie odpowiadają one twierdzeniom świadka w trakcie trwania postępowania przygotowawczego, gdy twierdził, że nie było rozliczeń przelewami, a nadto wskazał, iż to co znaczą opisy przelewów dopasowuje logicznie do linii obrony, a nie rzeczywistych ustaleń z P. S. (1), a nadto, iż pomiędzy P. S. (1) i M. Z. nie dochodziło do pożyczek pieniędzy, pomimo iż z wyjaśnień samego M. Z. wynika, że pożyczał koledze pieniądze na kredyt z karty kredytowej, co miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem zeznania świadka M. Z. stanowiły jedyny w sprawie dowód na udział oskarżonego w obrocie środkami odurzającymi, pomimo braku jakichkolwiek innych bezpośrednich lub pośrednich dowodów;

c.  bezpodstawne dezawuowanie wyjaśnień oskarżonego P. S. (1) i G. P., w sytuacji, gdy oskarżeni konsekwentnie od dnia zatrzymania nie przyznają się do obrotu środkami odurzającymi, a oskarżony P. S. (1) podczas konfrontacji ze świadkiem M. Z. w dniu 02 sierpnia 2018 r. (k. 309 - 312) wskazał, że powodem, dla którego M. Z. mógł go pomówić jest to, że jest osobą, która nie posiada nigdy znacznych ilości narkotyków, a nadto nie jest osobą niebezpieczną czy w strukturach grupy przestępczej, co w świetle obciążenia takiej osoby, mogłoby narażać M. Z. na zagrożenie zdrowia i życia, na co M. Z. nie zaprzeczył, a nadto w zakresie relacji M. Z. i P. S. (1) polegającej na wzajemnym pożyczaniu pieniędzy, w sytuacji, gdy M. Z. już podczas wyjaśnień z dnia 27 lipca 2018 r. wskazywał, że B. M. był świadkiem jego rozmowy telefonicznej z kolegą, któremu pożyczał pieniądze na procent z karty kredytowej, co potwierdza prawdziwość wyjaśnień P. S. (1) co do historii transakcji w okresie od dnia 01 października 2015 r. do 30 maja 2016 r., zwłaszcza w świetle wyjaśnień M. Z., który podczas wyjaśnień z dnia 10 września 2016 r., wskazał, że tytuł przelewy „dwa plus dwa” mógł oznaczać, że dzielą koszty na pół i nic więcej logicznego mu nie przychodziło na czas składania wyjaśnień, co świadczy o dopasowywaniu faktów do linii obrony.

d.  poprzez pominięcie przy ocenie społecznej szkodliwości czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku niewielkiej ilości marihuany, rozmiaru naruszonego dobra, sposobu popełnienia przestępstwa, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, sposobu życia i okoliczności wejścia w posiadanie marihuany, a także skłonności do nadużywania mariuhuany oraz faktu, iż oskarżony posiadał ją wyłącznie na własny użytek, podejmując jednocześnie dobrowolnie terapię w celu zwalczenia uzależnienia, co miało wpłwyu na treść rozpstrzygnięcia, albowiem na postawie art. 17 § 1 ust. 3 k.p.k. z uwagi, iż społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, postępowanie w tym zakresie winno zostać umorzone

Obrońca G. P. orzeczeniu Sądu Rejonowego zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, a to normy art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu przez sąd a ąuo dowolnej oraz pozbawionej przymiotu wszechstronności oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań świadka w osobie M. Z., prowadzącej do bezpodstawnego przyjęcia, iż w okresie od miesiąca lutego do miesiąca maja 2016 r. oskarżony G. P., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, uczestniczył w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 1500 gramów ziela konopi innych niż włókniste w ten sposób, że nabywał je celem wprowadzenia do obrotu - podczas gdy okoliczność powyższa nie została dostatecznie udowodniona, zaś wszechstronna ocena zgromadzonego w sprawie materiału procesowego, uwzględniająca m. in. korzystne dla oskarżonego zeznania, obcych dla niego, świadków w osobach P. S. (2) oraz B. M., jak również wyjaśnienia współoskarżonego P. S. (1), winna doprowadzić Sąd a ąuo do wniosku, iż w feralnym okresie oskarżony G. P. nie brał udziału w zarzuconym mu procederze, zaś całość argumentacji oskarżenia opiera się wyłącznie na intencjonalnie fałszywych depozycjach (pomówieniach) pochodzących od świadka M. Z., a to osoby bezspornie zaangażowanej w obrót narkotykami, która zdecydowała się obciążyć oskarżonego wyłącznie w zamian za uzyskanie uprawnień oraz korzyści materialnoprawnych statuowanych normą art. 60 § 3 i 4 Kodeksu karnego, co też w konsekwencji, przy braku innych dowodów winy oraz istnieniu wspomnianych dowodów niewinności, skutkować musiało uwolnieniem oskarżonego od stawianego mu zarzutu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z zw. z art. 12 k.k. (zarzut opisany za pkt. IV. części wstępnej wyroku),

2.  obrazę przepisów postępowania, a to normy art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu przez sąd a ąuo dowolnej oraz pozbawionej przymiotu wszechstronności oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań jedynego świadka oskarżenia w osobie M. Z., prowadzącej do bezpodstawnego przyjęcia, iż w okresie od 2016 roku do dnia 11 września 2018 roku oskarżony G. P. kilkukrotnie sprzedał M. Z. środek odurzający w postaci nie mniej niż 35 gramów ziela konopi innych niż włókniste - podczas gdy okoliczność powyższa nie została dostatecznie udowodniona, zaś wszechstronna ocena zgromadzonego w sprawie materiału procesowego winna doprowadzić Sąd a ąuo do wniosku, iż w feralnym okresie oskarżony G. P. nie brał udziału w zarzuconym mu procederze, zaś całość argumentacji oskarżenia opiera się wyłącznie na intencjonalnie fałszywych depozycjach (pomówieniach) pochodzących od świadka M. Z., a to osoby bezspornie zaangażowanej w obrót narkotykami, która zdecydowała się obciążyć oskarżonego wyłącznie w zamian za uzyskanie uprawnień oraz korzyści materialnoprawnych statuowanych normą art. 60 § 3 i 4 Kodeksu karnego, co też w konsekwencji, przy braku innych dowodów winy, skutkować musiało uwolnieniem oskarżonego od stawianego mu zarzutu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z zw. z art. 12 k.k. (zarzut opisany za pkt V. części wstępnej wyroku).

3.  obrazę przepisów postępowania, a to normy art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu przez sąd a quo dowolnej oraz pozbawionej przymiotu wszechstronności oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań wyjaśnień oskarżonego G. P. oraz zeznań świadka G. D., prowadzącej do bezpodstawnego przyjęcia, iż znalezione w mieszkaniu oskarżonego w dniu 11 września 2018 r. środki odurzające w postaci co najmniej 1,7 grama ziela konopi innych niż włókniste nie stanowiły środków odurzających, za których posiadanie oskarżony został już uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu Wydział V Karny z dnia 28 września 2017 r. o sygn. akt V K 279/17 - podczas gdy okoliczność powyższa została uprawdopodobniona m. in. zeznaniami świadka G. D. zaś jej procesowe ustalenie w realiach niniejszej sprawy skutkować musiało uwolnieniem oskarżonego od stawianego mu zarzutu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (zarzut opisany za pkt. VI. części wstępnej wyroku).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacjach obrońców oskarżonego P. S. (1) oraz oskarżonego G. P. okazały się być bezzasadne. Wobec faktu, że oba środki odwoławczy zawierają tożsame zarzuty, Sąd Okręgowy odniesie się do nich łącznie.

Na wstępie podnieść należy, iż dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia nie pozostawił w sprawie żadnych wątpliwości, które w myśl zasady in dubio pro reo należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonych, a oceny dowodów dokonał nie przekraczając granic wynikających z art. 7 k.p.k. Ocena ta jest logiczna i zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a przekonanie o wartości i wiarygodności poszczególnych dowodów Sąd meriti oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie. Swoje stanowisko Sąd I instancji logicznie i wyczerpująco umotywował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sporządzonym zgodnie z dyspozycją art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają wyczerpującą analizę wszystkich okoliczności rozpatrywanych zdarzeń, która w ocenie Sądu Okręgowego zasługuje na pełną akceptację. Nadto Sąd Orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), a w sposób pełny oraz wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obu oskarżonych.

Z obu złożonych w sprawie apelacji, wynika jednoznacznie, iż ich autorzy kwestionują ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, która pozbawiona jest w ich ocenie przymiotu wszechstronności. Jednakże z całą stanowczością podkreślić należy, iż ocena dowodów została dokonana przez Sąd Orzekający zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Sprawia to, że w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia natomiast jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze natomiast dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym, nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k.

Jasnym jest, że w przeważającej mierze ustalenia faktyczne poczynione zostały przez Sąd I instancji na podstawie zeznań M. Z., jednakże analiza jego depozycji została przez Sąd Rejonowy dokonana w pełni prawidłowo i zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. Oczywistym jest, że ocena pomówienia wymaga szczególnej ostrożności, gdyż nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konkretne, znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich, a pomawiający nie miał interesu prawnego lub osobistego w obciążaniu współoskarżonych ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1999 r., sygn. akt II KRN 8/99, Wokanda 1999/8/171). Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokładnie przedstawił ocenę relacji M. Z., odnosząc się do poszczególnych jej elementów. Wskazał także powody, dla których uznał ją za wiarygodną. Nadto relacja świadka znajduje chociaż pośrednie potwierdzenie w innych dowodach. Zważyć należy, że sprawy dotyczące narkotyków, ogólnie rzecz biorąc, są dosyć hermetyczne. Niejednokrotnie zaś opierają się na wyjaśnieniach oskarżonych bądź współoskarżonych, a to z uwagi na nikłą wiedzę innych osób o przestępczym procederze. Należy do wszystkich złożonych depozycji podchodzić zatem ze szczególną uwagą, zwracając uwagę na wszystkie niejednoznaczności czy przeinaczenia.

Uważna analiza akt sprawy oraz lektura uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego daje asumpt do twierdzenia, że organ procesowy ocenił zebrany materiał dowodowy, w tym także i zeznania M. Z., wyjątkowo szczegółowo i z dużą dozą ostrożności. Niewątpliwie świadek ten miał również na celu poprawę swojej sytuacji procesowej, ale nie upoważnia to do twierdzenia, że z tego powodu jego zeznania są niewiarygodne. Otóż podawane przez świadka informacje cechują się logiką, spójnością, pozostają konsekwentne i szczegółowe. Zauważyć należy, iż świadek, gdy nie był czegoś całkowicie pewien, ujawniał daną okoliczność zaznaczając np., iż nie potrafi szczegółowo opisać mieszkania G. P.. Nie sposób tym depozycjom zarzucać, jak czyni to skarżący, niespójności. Podając różne okoliczności dotyczące handlu narkotykami świadek miał świadomość, że zostanie to poddane przez organy ścigania weryfikacji. Analiza treści zeznań wskazuje, że nie mógł również fantazjować i wymyślać różnych rzeczy. Wymyślenie kwot, ilości narkotyków i dopasowanie ich do konkretnych osób i zdarzeń nastręcza tylu trudności, że gdyby faktycznie wersja ta została zmyślona, nie byłoby tak dokładnego opisu dokonanych czynności. Co więcej, nie znalazłyby one potwierdzenia w kolejnych składanych zeznaniach. Zważyć również należy, że i w trakcie konfrontacji świadek konsekwentnie podtrzymywał swoje wypowiedzi. Trafnie również ustalił Sąd Rejonowy, iż M. Z. nie miał również powodu, by bezpodstawnie obciążać oskarżonych nie był z nimi bowiem skonfliktowany, co więcej świadek wskazywał , iż oskarżony P. S. (1) bardzo mu w przeszłości pomógł. Nie można zatem - czego życzyliby sobie apelujący, wskazać w świetle podstawowych reguł logiki i zasad doświadczenia życiowego, aby zeznania M. Z. były tendencyjne. Znamiennym jest, iż bezpośrednio słuchany na rozprawie głównej M. Z. podtrzymał swoje depozycje złożone na etapie postępowania przygotowawczego dotyczące roli P. S. (1) i G. P. w popełnieniu zarzucanych im czynów. Całkowicie zasadnie Sąd Rejonowy odrzucił wersję ferowaną przez oskarżonych, albowiem trudno uznać za wiarygodne w tym kontekście np. wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1) odnośnie wzajemnych pożyczek pieniężnych. Zważyć również należy, iż M. Z. oprócz oskarżonych

wskazał też szereg innych osób zaangażowanych w przestępczą działalność. Nadto jego informacje co do niektórych osób zostały przez nie potwierdzone, by wymienić tu tylko depozycje

B. M. czy też P. M.. Warto wskazać również, iż wzajemne rozliczenia z tytułu transakcji zakupu i sprzedaży narkotyków pomiędzy oskarżonymi dokonywane był za pomocą przelewów bankowych, których potwierdzenie znajdujące się na kartach 354-360. Fakt ten będący dopełnieniem osobowych źródeł dowodowy, w pełni potwierdza uczestnictwo oskarżonych w zarzucanym im procederze uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających.

Przypomnieć ponadto należy apelującym, iż przepisy kodeksu postępowania karnego nie nakazują określonego ustosunkowania się do poszczególnych dowodów i nie wprowadzają różnic co do ich wartościowania. Ocena każdego dowodu należy do Sądu Orzekającego, który winien jej dokonać z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego. Pomówienie jest zatem dowodem podlegającym ocenie na równi z innymi dowodami. Procedura karna nie wyłącza również możliwości oparcia ustaleń faktycznych tylko de facto na jednym dowodzie, rzecz bowiem w tym, by jego ocena była kompleksowa i nie wykraczała poza ramy art. 7 k.p.k. Skarżący podnosząc w apelacjach, że w toku przedmiotowego postępowania karnego nie zostały ujawnione żadne przekonywujące dowody wskazujące na sprawstwo zarówno P. S. (1) czy też G. P. , w zakresie zarzucanych im czynów, nie dostrzegają, iż zgromadzone w toku postępowania dowody, oceniane łącznie, w dodatkowym powiązaniu z logiką i doświadczeniem życiowym, pozwalały na 100 % przypisanie im sprawstwa.

Wniosek

Uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

Xniezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów obu apelacji wnioski autorów apelacji uznać należało za niezasadne.

3.2.

Obrońca P. S. (1) zarzucił również z daleko posuniętej ostrożności rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary za czyn opisany w pkt IX części wstępnej wyroku, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, jego uprzednia niekaralność, zmiana sposobu życia po popełnieniu przestępstwa, podjęcie terapii i stałej pracy oraz względy indywidualno - prewencyjne, a zwłaszcza wymagania co do społecznego oddziaływania sankcji karnej wskazują na konieczność zastosowywania wobec oskarżonego kary łagodniejszej, które w należyty sposób spełnią cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno - wychowawcze wobec oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można oprzeć się wrażeniu, że powyższy zarzut znalazł się w apelacji li tylko z ostrożności procesowej. Skoro bowiem skarżący kwestionuje sprawstwo i winę oskarżonego P. S. (1) to naturalnym jest wniosek, że wedle niego kary w ogóle nie powinno być. W istocie także w żaden sposób apelujący tak stawianego zarzutu nie uzasadnia. Wskazać należy, iż również w ocenie Sądu Odwoławczego przypisany oskarżonemu w pkt IX czyn cechuje się wysokim stopniem stopień społecznej szkodliwości oraz winy. Wziąć trzeba również pod uwagę, że kara wymierzona za ten czyn tj. jeden miesiąc pozbawienia wolności została połączona na zasadzie pełnej absorpcji z karą orzeczoną w pkt. VIII przedmiotowego orzeczenia.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IX poprzez umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 ust. 3 k.p.k., albowiem społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, ewentualnie poprzez wymierzenie oskarżonemu P. S. (1) kary łagodniejszej i wymierzenie mu kary grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty obu apelacji okazały się nietrafne, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy obu oskarżonych tj, P. S. (1) jak i G. P., jak i wymierzonych im kar pozbawienia wolności - należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową skazanych i charakter orzeczonych wobec nich kar Sąd Okręgowy zwolnił ich w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSO Grzegorz Szepelak SSO Marcin Sosiński(spr.) SSO Magdalena Jurkowicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie V K 939/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

X

uchylenie

X

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie V K 939/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

X

uchylenie

X

zmiana