Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2020r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał P. G. jednorazowe odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 1985r. wobec ustalenia, że uszczerbek na zdrowiu – wynoszący dotychczas 35% - uległ pogorszeniu o dalsze 15 % i wynosi aktualnie 50%.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł P. G. domagając się, po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu zwiększonego o 65 %. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż po wypadku przy pracy w dniu 20 lutego 1985 r. przeszedł pięć zabiegów operacyjnych kolana, wraz z umieszczeniem endoprotezy oraz dwie operacje obojczyka, a mimo to konieczne są dalsze zabiegi. Przebieg leczenia powypadkowego skutkuje ciągłym bólem, osłabieniem organizmu i wielką traumą. Wskazał, że w następstwie wypadku został uszkodzony także kręgosłup, co do którego lekarz orzecznik organu nie wydał opinii. Złożył wniosek o przyznanie zwrotu kosztów procesu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania, wskazując iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej z 9 grudnia 1985r. ustalono u P. G. 35 % uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z 20 lutego 1985 r. Na skutek wniosku P. G. organ dokonał ponownej oceny następstw wypadku, ustalając, że nie uległ on zwiększeniu, czego konsekwencją było wydanie decyzji odmownej z dnia 26 czerwca 2009r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie prawomocnym wyrokiem z 15 lutego 2011r. wydanym w sprawie IXU 590/09 oddalił odwołanie P. G.. W związku z kolejnym wnioskiem o ustalenie wyższego procentowego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 1985r. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4 lutego 2020r. ustaliła, że uszczerbek ten – wynoszący 35% - uległ pogorszeniu i wynosi obecnie 50%. Przewodnicząca Komisji Lekarskich ZUS/O w S., po zapoznaniu się z treścią odwołania, wskazała na brak nowych okoliczności i dowodów dotyczących uszczerbku na zdrowiu mających wpływ na zmianę decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. G., będąc pracownikiem (...) Przedsiębiorstwa (...) w S., uległ w dniu 20 lutego 1985r. wypadkowi przy pracy o charakterze komunikacyjnym.

W sporządzonym przez pracodawcę protokole powypadkowym odnotowano, że doznał złamania obojczyka lewego, złamania rzepki kolana lewego, stłuczenia głowy oraz skaleczenia ucha.

Dowód: protokół powypadkowy k. 1-2v. plik I akt organu, przesłuchanie P. G. w charakterze strony k. 310-312

Urazy rzepki i obojczyka były kilka razy leczone operacyjnie.

Po dwóch latach od wypadku P. G. powrócił do aktywności zawodowej jako kierowca i w tym zawodzie pracował do 1996r.

W 2001r. rozpoczął leczenie psychiatryczne, które od 2009r. ma charakter systematyczny. W jego trakcie stawiano następujące diagnozy: zaburzenia depresyjnego nawracającego, epizod depresji, organiczne zaburzenia nastroju.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 34-84, 90, 111-134, 147-149, 262-309 akt sprawy, dokumentacja medyczna k. 38-39 plik I akt organu, dokumentacja medyczna k. 2-105 plik VI akt organu oraz k. 1-73 plik II akt organu, przesłuchanie P. G. w charakterze strony k. 310-312

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 9 grudnia 1985r. przyznano P. G. 35% trwałego uszczerbku na zdrowiu uwzględniając: stan po złamaniu wieloodłamowym lewej rzepki leczonym operacyjnie (pkt 157 – 20%), złamanie trzonu lewego obojczyka (101 – 5%), nerwicę po przebytym urazie czaszkowym (10a 10%).

Dowód: orzeczenie z dnia 09.12.1985 r. k. 14 plik I akt organu

Lekarz orzecznik ZUS w dniu 19 maja 2009r., stwierdzając u P. G. zaniki mięśniowe lewego uda o 2 cm, bliznę stawu kolanowego lewego, obrysy stawu powiększone, zgięcie lewego kolana do 120 ^°, skrócenie lewego obojczyka o 1 cm bez ograniczenia funkcji kończyny górnej lewej, orzekł 35 % uszczerbek na zdrowiu, w tym na podstawie punktu 157 tabeli – 20 % na podstawie punktu 10a tabeli - 10 %, na podstawie punktu 101 tabeli - 5 %. Komisja lekarska podtrzymała tą ocenę i w konsekwencji organ wydał w dniu 26 czerwca 2009r. decyzję odmowną w przedmiocie zwiększenia wysokości uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy w dniu 20 lutego 1985r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie prawomocnym wyrokiem z 15 lutego 2011r. wydanym w sprawie IXU 590/09 oddalił odwołanie P. G. od tejże decyzji.

Dowód: orzeczenie z dnia 19.05.2009r. k. 25 plik I akt organu, orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 22.06.2009r. k. 29 plik I akt organu, decyzja ZUS z dnia 26.06.2009r. k. 30 plik I akt organu, wyrok Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 15.02.2011r. w sprawie IXU 590/09 k. 52 plik I akt organu

W związku z kolejnym wnioskiem P. G. o ustalenie wyższego procentowego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 1985r., lekarz orzecznik organu, stwierdzając u niego stan po alloplastyce stawu kolanowego lewego, zrost obojczyka i bólowe ograniczenie ruchomości barku lewego, orzekł 38 % uszczerbku na zdrowiu, w tym na podstawie 156 tabeli – 20%, na podstawie punktu 10a – 10%, na podstawie punktu 100 – 8%.

Po weryfikacji przez Komisję Lekarską ZUS uszczerbek ten został ustalony w wysokości 50%, w tym na podstawie 156 tabeli – 20%, na podstawie punktu 10a – 10%, na podstawie punktu 100 – 20%.

Dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 23.09.2019r. k. 55 plik I akt organu, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 04.02.2020r. k. 64 plik I akt organu

Aktualnie u P. G. stwierdza się: brak zrostu złamanego obojczyka lewego z ograniczeniem bólowym ruchów w stawie barkowym lewym przy braku zaników mięśniowych, zanik mięśni uda lewego, ograniczenie niewielkiego stopnia ruchomości w stawie kolanowym lewym przy bolesnych ruchach w tym stawie. Zmiany te pozostają w związku z przebytym wypadkiem przy pracy w dniu 20 lutego 1985r., a długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynosi odpowiednio po 20 % (na podstawie punktu 156 – 20% i na podstawie punktu 101 – 20%). Wypadek ten nie spowodował innych następstw w zakresie narządu ruchu.

W zakresie stanu psychicznego następstwem wypadku z dnia 20 lutego 1985r. są organiczne zaburzenia nastroju, a uszczerbek z tego tytułu wynosi - na podstawie punktu 10a – 10%.

Przez wiele lat po wypadku P. G. był aktywny zawodowo i nie korzystał z leczenia psychiatrycznego. Jego aktualny stan psychiczny nie jest bezpośrednio związany z wypadkiem, a uwarunkowany wieloma przyczynami takimi jak: obecne dolegliwości fizyczne, wiek, cechy osobowości, stresy dnia codziennego.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu w związku z przebytym wypadkiem przy pracy w dniu 20 lutego 1985r. wynosi obecnie u P. G. łącznie 50 %.

Dowód: opinie biegłego sądowego z zakresu ortopedii H. M. k. 86-89, k. 168-169, k. 223,322-323 opinie biegłego sądowego z zakresu psychiatrii J. K. k. 140-146 i k. 192-194, k. 234-235

Nadto, w styczniu 2006r. na skutek wypadku komunikacyjnego P. G. doznał urazu głowy, złamania nosa i złamania kompresyjnego trzonów (...) i (...).

Dowód: dokumentacja medyczna k. 34-84 , 90, 111-134 , 147-149, 262-309 akt sprawy, dokumentacja medyczna k. 38-39 plik I akt organu opinie biegłego sądowego z zakresu ortopedii H. M. k. 86-89, k. 168-169, k. 223,322-323, przesłuchanie P. G. w charakterze strony k. 310-312

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U.2021.1133 t.j.), ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy). Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą, tj. 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia, 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy (art. 3 ust. 1 ustawy). Natomiast w myśl art. 12 ust. 2 tejże ustawy, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się proporcjonalnie za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie przy zastosowaniu stawek kwotowych za każdy procent uszczerbku jak do pierwotnego odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie, jakie miało miejsce w dniu 20 lutego 1985r. miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczony doznał w tym dniu obrażeń. Poza sporem było również ustalenie, że ubezpieczony doznał w wyniku przedmiotowego wypadku pierwotnie uszczerbku na zdrowiu na poziomie 35%, zaś z tytułu pogorszenia stanu zdrowia jego uszczerbek na zdrowiu wyniósł - według organu - 50%. Z takim poziomem uszczerbku nie zgadzał się ubezpieczony, twierdząc, iż winien być on ustalony na poziomie wyższym. Kwestią sporną w niniejszym procesie pozostawała więc ocena, czy uszczerbek ten uległ zwiększeniu w okresie późniejszym i jeżeli tak, to o jaką wartość oraz czy była to wartość przesądzająca o prawie ubezpieczonego do dodatkowego odszkodowania.

Jako zasadniczy materiał dowodowy dla dokonania ustaleń w tym zakresie posłużyły zgromadzone w aktach sprawy, w tym w aktach wypadkowych ZUS, dokumenty związane z leczeniem ubezpieczonego. Sąd uznał je za miarodajne dla dokonania oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, bowiem nie budziły one zastrzeżeń co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nadto ich autentyczność i treść nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd skorzystał również z dowodu z przesłuchania ubezpieczonego, jednakże nie w zakresie w jakim dokonywał on dokonywał on oceny następstw wypadku, ponieważ ocena taka pozostawiona została obiektywnym biegłym sądowym.

Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Rozporządzenie to zawiera tabelę, w której dla poszczególnych schorzeń przewidziane są określone wartości lub granice uszczerbku na zdrowiu.

Ocena aktualnego poziomu uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego wymagała zasięgnięcia wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, w szczególności z dziedziny obejmującej swym zakresem schorzenia ubezpieczonego, a w tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i psychiatrii.

W opinii z dnia 1 września 2020r. ortopeda H. M., w oparciu o badanie ubezpieczonego i analizę jego dokumentacji medycznej, w zakresie swojej specjalności rozpoznał u ubezpieczonego brak zrostu złamanego obojczyka lewego z ograniczeniem bólowym ruchów w stawie barkowym lewym przy braku zaników mięśniowych, który ocenił na 12% uszczerbku na zdrowiu na podstawie 101 tabeli uszczerbkowej (dotyczącego stawu rzekomego obojczyka ograniczającego ruchy kończyny) oraz zanik mięśni uda lewego, ograniczenie niewielkiego stopnia ruchomości w stawie kolanowym lewym przy bolesnych ruchach w tym stawie, który ocenił na 20% na podstawie punktu 156 (innych następstw uszkodzeń kolana: skrócenie kończyny, zaburzenia osi, stawu (koślawość, szpotawość, ruchomość patologiczna), dolegliwości przewlekłe zapalne, zapalenia ropne, ciała obce, przetoki itp. - w zależności od stopnia).

Ubezpieczony nie zgodził się z opinią biegłego ortopedy, podnosząc kwestię pominięcia przez biegłego okoliczności: przeprowadzonych operacji i ich skutków jego zdrowia, wszczepienia mu endoprotezy i jej wpływu na funkcjonowanie, mechanicznych powikłań wewnętrznych protez stawów T84.0 wyszczególnionych w dokumentacji medycznej z leczenia szpitalnego za okres od 12 grudnia 2014r. do 19 grudnia 2014r., wszczepienia protezy w dniu 13 czerwca 2008r., nie uwzględnienia w całości dokumentacji medycznej ( wyszczególniając konkretne dokumenty, które w jego ocenie zostały pominięte przez biegłego ortopedę), błędnego wskazania, że schorzenia dotyczą nogi prawej (nie zaś prawidłowo nogi lewej), jak również nie uwzględnienia złamania kompresyjnego trzonów T11 i Th 12 jako następstw wypadku.

Odnosząc się wszechstronnie do tychże zarzutów biegły ortopeda wskazał, iż sporządzając opinię główną zapoznał się z całością dostępnej dokumentacji medycznej, nadto bazował na osobistym badaniu ubezpieczonego. Podkreślił, iż na skutek wypadku z dnia 20 lutego 1985r. ubezpieczony doznał złamania obojczyka lewego i złamania rzepki lewej z przemieszczeniem odłamów, zaś brak jest dowodów aby schorzenia kręgosłupa (złamania kręgosłupa piersiowego) stanowiły następstwo tegoż wypadku. Biegły zaznaczył, iż informacja o złamaniu kręgosłupa piersiowego znajduje się w karcie informacyjnej z leczenia szpitalnego z lutego 2006r., jednakże daty powstania złamania nie udało się ustalić. Nadto biegły podkreślił, iż alloplastyka stawu kolanowego spowodowana była zmianami zwyrodnieniowymi po przebytych urazach tego stawu (20 lutego1985r. złamanie rzepki, zaś w 2005r. uszkodzenie więzadeł stawu kolanowego lewego z następowym ograniczeniem jego ruchomości), a wystąpienie obluzowania się elementów protezy stawu kolanowego prawego nie ma związku z dawno przebytym złamaniem rzepki lewej. Jednocześnie biegły zweryfikował dokonaną ocenę w zakresie następstwa stawu rzekomego obojczyka lewego określając ją na 20% (w miejsce wcześniejszej oceny na 12%), zaznaczając iż punkt 101 tabeli uszczerbkowej nie uzależnia wysokości uszczerbku od stopnia ograniczenia ruchomości kończyny górnej, stąd przyznanie uszczerbku w wyższej wysokości.

Dalsze zarzuty odwołującego się wobec opinii ortopedycznej koncentrowały się na braku uwzględnienia schorzeń kręgosłupa jako następstw wypadku z dnia 20 lutego 1985r.

Biegły ortopeda H. M., bazując na dodatkowo przedłożonej przez stronę odwołującą się dokumentacji medycznej oraz po zapoznaniu się z treścią przesłuchania ubezpieczonego, w kolejnej opinii uzupełniającej wskazał, iż złamanie trzonów kręgów piersiowych (...) i (...) z dużym prawdopodobieństwem jest następstwem wypadku z dnia 15 stycznia (...). (nie zaś wypadku z dnia 20 lutego 1985r.). Biegły bardzo szczegółowo omówił dokumentację medyczną obejmująca okres począwszy od 5 marca 1985r. podając, iż do 2006r. nie zawiera ona żadnych adnotacji o złamaniu trzonu kręgosłupa w odcinku piersiowym. Zaznaczył, iż wzmianka o takowym złamaniu występuje dopiero w opinii lekarza konsultanta ZUS z dnia 7 listopada 2006r.

Biegły psychiatra J. K. rozpoznał u ubezpieczonego organiczne zaburzenia nastroju oceniając wysokość uszczerbku na 10% na podstawie pozycji 10a tabeli (zaburzenia adaptacyjne będące następstwem urazów i wypadków, w których nie doszło do trwałych uszkodzeń (...): utrwalone nerwice związane z urazem czaszkowo-mózgowym). Podał, iż po analizie dokumentacji leczenia psychiatrycznego oraz po badaniu stanu psychicznego odwołującego się brak jest istotnych czynników wynikających z wypadku przebytego w 1985r. wpływających na pogorszenie stanu psychicznego.

Z wnioskami opinii nie zgodził się ubezpieczony, dwukrotnie formułując analogiczne zarzuty. Zaznaczył, iż jego stan psychiczny wymagał i nadal wymaga intensywnego leczenia, co stanowi następstwo traumy powypadkowej. Jego kondycja psychiczna, co zdaniem ubezpieczonego wynika wprost z jego dokumentacji leczenia, ulega systematycznemu pogorszeniu.

Biegły psychiatra odnosząc się to tak sformułowanych zarzutów w dwóch opiniach uzupełniających wyczerpująco i szczegółowo wyjaśnił, iż niewątpliwie ubezpieczony doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, którego konsekwencje są następstwa z reguły opisywane jako zespół po wstrząśnieniu mózgu oznaczony symbolem F.07.2.w (...)10. Zespół ten obejmuje wiele różnych objawów takich jak: bóle głowy, zawroty głowy, męczliwość, drażliwość, trudności w koncentracji uwagi i wykonywaniu zadań umysłowych, osłabienie pamięci, bezsenność oraz zmniejszoną tolerancją na stres, pobudzenie emocjonalne, a objawy te – z reguły – ze zmiennym nasileniem utrzymują się około 1-2 lat. Biegły podkreślił, iż z dostępnej dokumentacji lekarskiej oraz danych uzyskanych od P. G. nie ma żadnych informacji wskazujących, aby doszło do trwałych uszkodzeń (...) w wyniku wypadku o czym – według biegłego świadczy również fakt wieloletniej aktywności zawodowej ubezpieczonego jako kierowca zawodowy. Jego obecny stan psychiczny nie jest bezpośrednio związany z wypadkiem, a uwarunkowany wieloma przyczynami takimi jak: obecne dolegliwości fizyczne, wiek, cechy osobowości, stresy dnia codziennego, stąd nie ma podstaw do ustalenia uszczerbku na poziomie większym niż 10 %.

W ocenie Sądu, opinie biegłych charakteryzują się wszechstronnością, zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania wnioskodawczyni i rozpoznania jej dolegliwości. Wnioski opinii zostały przez biegłych wyciągnięte w sposób logiczny i odpowiedni do wyników przeprowadzonych badań oraz gruntownej analizy dokumentacji medycznej. Sporządzone ekspertyzy zasługują, zdaniem Sądu, na przyjęcie za miarodajne dla wydania orzeczenia w sprawie w pełnym zakresie, tym bardziej, że zostały sporządzone przez wysokiej klasy fachowców o wieloletnim doświadczeniu klinicznym. Wobec dokładnej analizy genezy powstania poszczególnych objawów, nie sposób uznać, że wszystkie mają one wyłącznie charakter urazowy (stanowią następstwo wypadku z dnia 20 lutego 1985r.). W tym zakresie wyniki badań są jednoznaczne i zostały szczegółowo przez biegłych zanalizowane i opisane. W niniejszym postępowaniu ocenie poddane zostały skutki zdrowotne konkretnego zdarzenia, a nie każda zdrowotna dolegliwość i schorzenie ubezpieczonego są następstwem wypadku przy pracy z dnia 20 lutego 1985r. i subiektywne odczucie ubezpieczonego, iż takim skutkiem jest złamanie trzonów kręgosłupa piersiowego nie jest wystarczające do przyjęcia, iż genezą tychże schorzeń jest wypadek przy pracy. Także biegły psychiatra w sposób bardzo wyczerpujący uargumentował swoje stanowisko o stanie psychicznym ubezpieczonego i o wysokości uszczerbku w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 1985r.

Sąd nie znalazł podstaw, aby dopuszczać dowód z opinii biegłych sądowych innych niż opiniujący w niniejszej sprawie, jako że biegli ci przedstawili szerokie uzasadnienie, zarówno co do rodzaju przeprowadzonych przez siebie badań, ich wiarygodności jak i poddali szczegółowej analizie całokształt dokumentacji medycznej dotyczącej schorzeń pozostających w ich specjalności. W ocenie Sądu podstawą odrzucenia opinii biegłego jako wiarygodnego materiału dowodowego i dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii nie może być rozbieżność stanowisk pomiędzy lekarzem biegłym sądowym i stroną. Trzeba bowiem zauważyć, że w sprawach toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk. Właśnie dlatego Sąd powołuje bezstronnego, niezainteresowanego wynikiem postępowania biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności. Finalnie podnieść należy, że zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.), to na ubezpieczonym spoczywa obowiązek naprowadzenia dowodów celem wykazania swoich twierdzeń. Ubezpieczony w toku procesu przedłożył szereg dokumentów medycznych uznając, że obrazują jego rzeczywisty stan zdrowia, zaś zarzuty wobec opinii wyrażają niezgodę co do postawionych na jej podstawie wniosków. Taka postawa ubezpieczonego stanowi jedynie krytykę spowodowaną niekorzystnymi dla niego wnioskami biegłych, nie zaś merytoryczne, uzasadnione zarzuty.

Powyższe rozważania pozwoliły Sądowi na przyjęcie w ślad za biegłymi, że stopień stałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w wyniku wypadku przy pracy w dniu 20 lutego 1985r. wynosi obecnie 50 %, w tym 20% na podstawie pozycji tabeli nr 156, 10% na podstawie pozycji tabeli 10a, 20% na podstawie pozycji tabeli 101. Poziom ten jest więc jednakowy jak przyjęty przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Dlatego też, Sąd, uznał decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

11.04.2022 r.