Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej J. K. (1) na rzecz powoda M. K. kwotę 9.983,69 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 marca 2011 roku do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, iż płatność ta ma być podzielona na dziesięć rat płatnych po 1000 zł – dziewięć pierwszych rat, płatnych co dwa miesiące do ostatniego dnia miesiąca, począwszy od 31 października 2012 roku, a dziesiąta rata w kwocie 983,69 zł płatna do 30 kwietnia 2014 roku z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki, z zastrzeżeniem iż nie spłacenie dwóch kolejnych rat będzie powodowało natychmiastową wymagalność roszczenia; nie obciążył pozwanej kosztami procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2007 r. w siedzibie 1 (...) Banku (...) S.A. w W. została zawarta umowa kredytowa między M. K. a powyższym bankiem. Kredyt został przyznany w wysokości 30.000 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych. Na zaciągnięcie kredytu wyraziła zgodę J. K. (1). W okresie od 1 kwietnia 2008 r. do 10 listopada 2010 r. M. K. spłacił 19 967,39 zł kredytu. M. K. zwracał się do byłej żony o polubowne załatwienie sporu. Jednak bezskutecznie. W dniu 9 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy orzekł separację małżonków K.. Następnie wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2010 r. orzekł ich rozwód, zasadzając od M. K. alimenty na rzecz małoletniego syna stron. M. K. zalega z płaceniem alimentów na rzecz syna. Między stronami nie układało się już dobrze w 2007 r. jednak próbowali uratować małżeństwo i J. K. (1) wybaczyła mężowi jego zachowania. Miała ona świadomość, iż kredyt został zaciągnięty w celu zamiany mieszkania na większe. Mniejsze mieszkanie, w którym wcześniej mieszkały strony należało wcześniej do babci pozwanej. Mieszkanie przy ul. (...) zostało po rozwodzie dla pozwanej i syna stron, to pozwana była jego głównym najemcą. Pani S. W., która zamieniła się ze stronami na mieszkania otrzymała od stron z tego tytułu 6000 zł. Strony spłaciły również zadłużenie, którym było obciążone mieszkanie przy ul. (...), w wysokości 13 000 zł. J. K. (1) w tym czasie nie pracowała, podjęła ona pracę po orzeczeniu separacji, czyli w 2008 r. Do zamiany mieszkań doszło w 2007 r. M. K. zarabiał wtedy około 2 500 zł. W mieszkaniu przy ul. (...) zostały odnowione i pomalowane ściany, wymieniona instalacja gazowa i elektryczna, został wymieniony piec. Obecnie mieszkanie przy ul.. (...) zajmuje brat pozwanej, gdyż nie stać ją na jego utrzymanie. J. K. (1) przeprowadziła się do swoich rodziców. Pozwana ponosi znaczne wydatki związane z utrzymaniem swoim i syna. Pracuje w firmie piekarniczej z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 1100 zł. Pozwana była poddana operacji usunięcia guza z lewego płata tarczycy.

Sąd Rejonowy powyższy wyrok wydał wskazując na treść art. 30 k.r. i o. i art. 376 k.c.

Pozwana zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez jego błędne zastosowanie, tj. art. 30 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy przez przyjęcie, iż wydatki inwestycyjne, które ze względu na ich wysokość, wykraczają poza normalne, codzienne potrzeby rodziny objęte są regulacją art. 30 k.r. i o. w konsekwencji współmałżonek dłużnika odpowiada solidarnie za zobowiązania związane z tymi wydatkami;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 w zw. z art. 232 zdanie 1 oraz w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wynikające z niepełnego uzasadnienia faktycznego orzeczenia naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przejawiające się w przyjęciu za udowodnione twierdzeń powoda w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i procesową regułą rozkładu ciężaru dowodowego, tj.:

1*  ustalenie, iż powód zaciągnął kredyt celem wydatkowania środków pieniężnych ponad kwotę zadłużenia mieszkania komunalnego stanowiącego przedmiot zamiany mieszkania komunalnego (tj. ponad 13.000 zł), a zatem także w celu zapłaty tzw. "odstępnego", pomimo że zeznania powoda i świadka S. W. nie zasługiwały na wiarę w tym względzie jako wzajemnie sprzeczne;

2*  ustalenie, iż powód zaciągnął kredyt celem wydatkowania środków pieniężnych na remont mieszkania komunalnego uzyskanego w wyniku zamiany, pomimo że powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów mogących służyć udowodnieniu tej okoliczności, a świadkowie K. i K. M. przytaczali szereg faktów temu zaprzeczających.

Pozwana wskazując na powyższe zarzuty, wniosła o:

1)  uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości;

2)  zasądzenie od powoda na rzecz powódki kosztów postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Sąd Okręgowy przyjmując ustalenia Sądu Rejonowego za własne, zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie jest trafny zarzut apelacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Wymaga podkreślenia, że kwestionując ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie zapłaty przez powoda na rzecz S. W. kwoty 6.000 zł tytułem "odstępnego" (vide: k. 163) skarżąca ograniczyła się jedynie do zarzutu, że zeznania świadka S. W. nie zasługiwały na wiarę jako „wzajemnie sprzeczne” nie próbując nawet wskazać, z jakiego powodu złożone co do tej kwestii zeznanie tego świadka stanowczo przyznającego, że otrzymał od powoda kwotę 6.000 zł należałoby uznać za niewiarygodne, bądź też dlaczego te ustalenia są sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, zasadami doświadczenia życiowego lub wskazaniami wiedzy. Nadto skarżąca w apelacji nie wskazała jakie jej zdaniem istotne okoliczności dotyczące zamiany mieszkania zostały udowodnione zeznaniami świadków K. i K. M., którzy w istocie zeznawali na okoliczność pożycia stron, a nie poprawy warunków mieszkaniowych stron (vide: k. 72-73 i k. 120). Należy przy tym wskazać, że według ugruntowanego w orzecznictwie stanowiska, zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystniejszej dla skarżącego oceny materiału dowodowego ( porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99 ).

Jeżeli zatem z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, sygn. akt II CKN 817/00 ).

Skoro więc skarżąca nie zdołała podważyć ustaleń Sądu I instancji, według których, powód przyznany kredyt przeznaczył na spłatę zadłużenia nabytego w drodze zamiany mieszkania, na odstępne, na remont tego mieszkania oraz na bieżące potrzeby w sytuacji, gdy zarabiał on około 2.500 zł, a pozwana w tym czasie nie pracowała, to ustalenia te należało uznać za prawidłowe, a Sąd Rejonowy nie naruszył art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., ani też art. 328 § 2 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 30 § 1 k.r. i o. oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny.

Zatem wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył cytowanego wyżej przepisu, skoro strony procesu zawierając w czasie trwania związku małżeńskiego w październiku 2007 roku umowę kredytową na kwotę 30.000 zł w istocie uzyskane w ten sposób środki przeznaczyły na poprawę warunków mieszkaniowych, poprzez zamianę mieszkania o powierzchni 20 m ² na mieszkanie o powierzchni 40 m ² uznając zgodnie, że jest to niezbędne dla zaspokojenie zwykłych potrzeb rodziny.

Sąd Rejonowy rozkładając na dziesięć rat zasądzoną od pozwanej na rzecz powoda kwotę, płatną w okresie od dnia 31 października 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku nie naruszył art. 320 k.p.c., bowiem wziął pod uwagę trudną sytuację materialną pozwanej oraz fakt, że ma na utrzymaniu dziecko, przy czym zauważyć należy, że koszty utrzymania dziecka pokrywa w części również powód.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c.