Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1186/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Sądu Rejonowego w Oławie, II Wydział Karny, z dnia 30 kwietnia 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1088/20 dot. M. J. oskarżonego o czyny z art. 157 § 1 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  Obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającej na przyjęciu, że:

a)  nie udało się w toku rozprawy głównej wykazać związku przyczynowego pomiędzy otarciami i podbiegnięciami na barku i kończynach dolnych pokrzywdzonego oraz obrzękami lewej kostki i kolana a uderzeniem w nos, podczas gdy, z zeznań pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, że nie odczuwał on ból kostki po wskoczeniu na maskę samochodu, wskazał wyraźnie że nie skręcił wtedy kostki; ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego żaden sposób nie wynika, że podczas skoczenia na maskę pokrzywdzony doznał jakichkolwiek urazów; przeciwnie biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania można jednoznaczne przyjąć, że związku z tym, że po uderzeniu w nos pokrzywdzony upadł, to właśnie wtedy doszło do wystąpienia podbiegnięcia krwawego i otarcia naskórka na barku prawym i kończynach dolnych, obrzęku kolana i kostki lewej; żaden ze świadków nie wskazał, że pokrzywdzony po skoku na maskę kulał czy zgłaszał inne dolegliwości; trudno sobie również wyobrazić w jaki sposób podczas skoku na maskę bez przewrócenia się może dość do stłuczenia kolana lub barku,

b)  oskarżony i inni uczestnicy imprezy usiłowali kontaktować się w następnych dniach z pokrzywdzonym, jednak ten unikał tych kontaktów, nie przyjmował przeprosin i nie reagował na próby polubownego załatwienia sprawy, podczas gdy: oskarżony nie podjął żadnych realnych działań zmierzających do przeproszenia pokrzywdzonego, za takowe trudno uznać chęć dowiedzenia się przez oskarżonego jaki był stan pokrzywdzonego po zdarzeniu; pokrzywdzony w żaden sposób nie unikał kontaktu z oskarżonym, w sposób uniemożliwiający otrzymanie przeprosin, oskarżony nawet za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość nie złożył przeprosin, nie wspominając już o spotkaniu w sądzie gdzie oskarżony jednoznacznie miał możliwość przeproszenia pokrzywdzonego, nawet na rozprawie, czego nie zrobił ,

c)  poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony przyczynił się do powstania uszczerbku na zdrowiu, gdyż godził się na udział w zabawie, podczas gdy: pokrzywdzony w żaden sposób nie godził się ani nie mógł przewidywać, że wskutek zabawy, w której uczestniczył oskarżony zada mu cios w nos kolanem, doprowadzając do jego złamania, szczególnie, że podczas takich samych zabaw innych uczestników imprezy żaden z nich nie dokonywał tego rodzaju ciosów;

d)  poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony nie wykazał wysokości szkody ani wysokości doznanej krzywdy, podczas gdy: pokrzywdzony przedstawił wycenę zabiegu korekcji nosa wraz z pełną osteotomią, która była wydana podczas konsultacji chirurgicznej; z zeznań pokrzywdzonego oraz świadka O. K. jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony odczuwał znaczny ból nosa, przebywał przez to zdarzenie na zwolnieniu lekarskim, zaczął chrapać, nos jest trwale skrzywiony, nie wygląda jak przez zdarzeniem; również pokrzywdzony zeznał, odczuwał znaczny ból, szczególnie jak miał prostowany nos, zażywał leki przeciwbólowe, planuje wykonać zabieg operacyjny nosa gdyż ma trudności z oddychaniem.

2.  Naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 66 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie, poprzez przyjęcie, że postawa sprawcy, który osobiście i przez wspólnych znajomych czynił starania o pojednanie się z pokrzywdzonym, przemawiają za zastosowaniem wobec oskarżonego dobrodziejstwa z art. 66 § 1 k.k. , podczas gdy oskarżony nie czynił żadnych realnych działań zmierzających do przeproszenia pokrzywdzonego, ostatecznie nie przeprosił pokrzywdzonego do dnia dzisiejszego; pomimo iż przyznał się do zarzucanego mu czynu umniejszał swoją odpowiedzialność oraz wagę dokonanego czynu i ostatecznie domagał się uniewinnienia, za próbę przeproszenia pokrzywdzonego nie można w żaden sposób uznać chęci dowiedzenia się w jakim stanie był pokrzywdzony po zdarzeniu; nie można również zgodzić się z przyjęciem, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne; powyższe nie daje przekonania że jego postawa pozwała na warunkowe umorzenie postępowania oskarżony w żadnym zakresie nie wykazał skruchy oraz że żałuje popełnionego czynu, jego postawa nie wskazuje na krytyczny stosunek do zdarzenia z dnia 28 czerwca 2020 r.

3.  Naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 67 § 3 k.k. poprzez nieorzeczenie o obowiązku naprawienia przez oskarżonego szkody w wysokości kosztów zabiegu operacyjnego nosa oraz zadośćuczynienia, podczas gdy pokrzywdzony wykazał wysokość poniesionej szkody oraz podstawy do przyznania zadośćuczynienia; w konsekwencji orzeczenie zamiast tego nawiązki w kwocie 1.000 zł która jest rażąco niska względem kosztów zabiegu operacyjnego jaki musi wykonać pokrzywdzony, aby wyleczyć problemy z oddychaniem, a także przywrócić wygląd nosa do stanu sprzed zdarzenia, jest nieadekwatna także do cierpień jakich doznał pokrzywdzony.

4.  Obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 627 k.p.k. poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.008 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, podczas gdy pokrzywdzony udokumentował wydatki na ustanowienie pełnomocnika w kwocie 2.000 zł, przy czym odpowiadają one nakładowi pracy pełnomocnika, który wobec nieobecności oskarżyciela prywatnego pełnił w całości rolę oskarżycielską w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie są zasadne i tym samym nie zasługują na uwzględnienie.

Ad. 1.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu obrazy przepisu prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k., polegającego na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wskazać należy, że jest on chybiony . Zarzut ten ma charakter jedynie polemiczny i tworzy wersję alternatywną do wersji ustalonej przez Sąd Orzekający.

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonał swobodnej oceny dowodów, zgodnej z art. 7 k.p.k. Wskazać trzeba, iż przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody, a następnie sprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał trafnej analizy i wyprowadził prawidłowe ustalenia faktyczne.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w istocie sprowadza się do kwestionowania niekorzystnej dla oskarżyciela posiłkowego oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy poprzez przyjęcie, że:

⚫

nie udało się wykazać związku przyczynowego pomiędzy otarciami i podbiegnięciami na barku i kończynach dolnych pokrzywdzonego oraz obrzękami lewej kostki i kolana a uderzeniem w nos,

⚫

oskarżony usiłował kontaktować się z pokrzywdzonym po zdarzeniu,

⚫

pokrzywdzony przyczynił się do powstania uszczerbku na zdrowiu,

⚫

pokrzywdzony nie wykazał wysokości szkody.

Zarzuty podniesione przez apelującego są kontrfaktyczne. W tym miejscu podkreślić należy, że Sąd meriti wskazał zarówno dowody na jakich oparł swe ustalenia, jak również wyjaśnił powody, dla których pewnych wątpliwości nie jest w stanie rozwiać i dlaczego taki stan rzeczy nie podlega konwalidacji. Swoje stanowisko Sąd I instancji logicznie i wyczerpująco umotywował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sporządzonym zgodnie z dyspozycją art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają wyczerpującą analizę wszystkich okoliczności rozpatrywanego przypadku, która w ocenie Sądu Okręgowego zasługuje na pełną akceptację. Sąd I instancji słusznie wskazał, że ustalenie pochodzenia obrażeń zlokalizowanych na kończynach dolnych i braku pokrzywdzonego nie jest aktualnie możliwe. Zasady logiki i prawidłowego rozumowania prowadzą jednak do konstatacji, że jeden cios zadany pokrzywdzonemu w nos nie mógł spowodować obrażeń w dolnych partiach ciała pokrzywdzonego. Wobec niemożności zweryfikowania, jak również sfalsyfikowania tej tezy ową wątpliwość należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego w myśl zasady in dubio pro reo. Również twierdzenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, w myśl którego oskarżony nie próbował nawiązać kontaktu z pokrzywdzonym po zdarzeniu nie odpowiada prawdzie. Przeczy temu dowód z komunikatu M., jak również wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadków m.in. I. W..

Sąd Odwoławczy podziela także pogląd wyrażony przez Sąd meriti w zakresie w jakim stwierdził on, że pokrzywdzony przyczynił się do powstania uszczerbku na zdrowiu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pokrzywdzony niejako sam zainicjował tego pewnego rodzaju „zabawę”, zaś samo uderzenie pokrzywdzonego w nos było nieumyślne. Odnoszą się z kolei do argumentu pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, w myśl którego pokrzywdzony wykazał wysokość szkody oraz krzywdy podkreślić należy, że przedłożenie zaświadczenia sporządzonego przez wybranego przez niego lekarza nie jest wystarczające dla oszacowania tychże kategorii. W szczególności cena wysokości szkody wymaga obiektywnych wiadomości specjalnych.

Reasumując Sąd I instancji słusznie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Argumentacja prezentowana w apelacji jest jedynie wyrazem przyjęcia odmiennej wersji wydarzeń. Nadto Sąd Orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), a także w sposób pełny oraz wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Taka ocena dokonana przez Sąd Orzekający nie może zatem zostać uznana za dowolną.

Ad. 2.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego, a to art. 66 § 1 k.k., polegającego jego zastosowaniu, wskazać należy, że jest on chybiony .

Na wstępie przypomnieć należy, że zgodnie z art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Z analizy sprawy wynika, że okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie budzą wątpliwości. Prawidłowo ustalone zostały przez Sąd Rejonowy i zaakceptowane przez Sąd Okręgowy. Podkreślenia wymaga fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany. Jego postawa, warunki i właściwości osobiste, wykazują, że nie jest on osobą zdemoralizowaną, przejawiającą lekceważenie dla obowiązującego porządku prawnego. Jest on osoba młodą prowadząca ustabilizowany tryb życia. Można zatem w sposób uzasadniony stwierdzić, iż działanie oskarżonego miało charakter incydentu.

Ustalone okoliczności wskazują, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego. Daje to podstawę do przyjęcia, że w stosunku do oskarżonego M. J. istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna. Nadto czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, co jest również istotne i pozwala na zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania.

Podsumowując Sąd meriti słusznie zastosował wobec oskarżonego M. J. dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania. W ocenie Sądu Odwoławczego zaktualizowały się wszystkie przesłanki tej instytucji. Twierdzenia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w tym zakresie mają jedynie charakter polemiczny.

Ad. 3.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego, a to art. 67 § 3 k.k., poprzez nieorzeczenie o obowiązku naprawienia przez oskarżonego szkody w wysokości kosztów zabiegu operacyjnego nosa oraz zadośćuczynienia, wskazać należy, że jest on niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 67 § 3 k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Jak wskazuje się w doktrynie i w orzecznictwie nawiązka jest środkiem alternatywnym względem obowiązków naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wybór rodzaju środka pozostaje do swobodnego uznania sądu ( vide: G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 67.).

Jak wynika z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji na skutek uszkodzenia ciała pokrzywdzonego istotnie doszło do powstania szkody o charakterze majątkowym i szkoda ta pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo- skutkowym ze zdarzeniem, które doprowadziło do powstania ustalonych obrażeń ciała. Niemniej jednak pokrzywdzony nie wykazał, aby żądana przez niego kwota była adekwatna do rozmiarów szkody. Bardzo istotnym i wartym podkreślenia jest, iż przepis art. 444 § 1 k.c., który ma zastosowanie na gruncie procedury karnej, nie zmienia norm przypisujących stronom stosunku cywilnoprawnego, tzw. ciężar dowodowy, w szczególności nie przerzuca tego ciężaru na sprawcę szkody na osobie. Pokrzywdzony musi więc (również w procesie karnym, w którym domaga się orzeczenia obowiązku naprawienia szkody) udowodnić zarówno to, że doznał uszkodzenia ciała lub wywołano u niego rozstrój zdrowia, jak i to, iż dane zdarzenie pociąga za sobą określone koszty i koszty te pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia ( vide: M. Gutkowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz, 2019, wydanie 2, Legalis).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należało stwierdzić, że oskarżyciel prywatny nie udowodnił, że wskutek wyczerpania przez M. J. znamion przestępstwa z art. 157 § 3 k.k. doszło do takich obrażeń nosa oskarżyciela prywatnego, które warunkowałyby konieczność dokonania operacyjnej korekty nosa. Słusznie Sąd I instancji wskazał, że sprawa w tym aspekcie wymaga wyświetlenia z punktu widzenia reguł prawa cywilnego, również z uwagi na przyczynienie się pokrzywdzonego. Tym samym zdaniem Sądu II instancji nie zostały spełnione przesłanki natury faktycznej oraz prawnej dla orzeczenia obowiązku naprawienia szkody przez podsądnego poprzez zapłatę kwoty potrzebnej wskazanej przez oskarżyciela posiłkowego. Mając to wszystko na względzie Sąd Okręgowy uznał, iż brak orzeczenia w tej sprawie przez Sąd Rejonowy o obowiązku naprawienia szkody był w pełni słuszny i prawidłowy.

Ad. 4.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisu prawa procesowego, a to art. 627 k.p.k. poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.008 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Zarzut podniesiony w pkt. 4 apelacji jest zatem bezzasadny.

Sąd meriti oparł swoje rozstrzygnięcie o kosztach procesu poniesionych przez pokrzywdzonego na postawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k., jak również na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie. Kwota zasądzona na rzecz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego obejmuje stawkę za reprezentowanie pokrzywdzonego w postępowaniu zwyczajnym oraz uwzględnia jednokrotne odroczenie terminu rozprawy. Sąd Odwoławczy podobnie jak Sąd I instancji nie znalazł podstaw do zwiększenia tejże kwoty.

***

Powyższe prowadzi do konstatacji, że w omawianym stanie faktycznym brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Nie powtarzając zatem wszystkich wywodów i argumentów Sądu I instancji, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia, Sąd Okręgowy podkreśla, iż w pełni je podziela i nie znajduje podstaw do przypisania im naruszenia zasad procesowych.

Podsumowując powyższe rozważania do wskazać należy, że wbrew odmiennym wywodom pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, kontrola instancyjna nie potwierdziła, aby postępowanie jurysdykcyjne w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przepisów kodeksu postępowania karnego, jak również nie poczynił błędów w ustaleniach faktycznych. W toku postępowania zostały wyjaśnione - zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. - wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Nadto, wbrew wywodom apelacji, zdaniem Sądu Okręgowego, zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen.

Wniosek

1)  Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. I poprzez przypisane oskarżonemu czynu polegającego na tym, że 28 czerwca 2020 r. w M., działając nieumyślnie, uderzając kolanem w nos i przewracając na ziemię, spowodował u M. N. obrażenia w postaci: złamania kości nosa z przemieszczeniem i upośledzeniem drożności, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na twarzy, barku prawym i kończynach dolnych, obrzęku kolana i kostki lewej naruszające czynności narządów jego ciała na czas powyżej 7 dni, to jest czynu z art. 157 § 1 i § 3 k.k., i uznanie go za winnego wyżej opisanego czynu i na tej podstawie wymierzenie mu kary 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

2)  Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. II poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 10.750 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody oraz kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w miejsce orzeczonej nawiązki w kwocie 1.000 zł.

3)  Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. III poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2.000 zł tytułem wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru.

4)  Zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.000 zł tytułem wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 – 3.

Wobec uznania zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego za bezzasadne, jak również wobec niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art.439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskami końcowym apelacji.

Ad. 4.

Z uwagi na charakter zapadłego orzeczenia Sad Okręgowy nie dostrzegł podstaw do uwzględnienia wniosku o zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.000 zł tytułem wydatków na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego Sądu Rejonowego w Oławie, II Wydział Karny, z dnia 30 kwietnia 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1088/20 dot. M. J. oskarżonego o czyny z art. 157 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena zeznań świadków oraz całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów prowadzi do konstatacji, że orzeczenie Sądu I instancji jest trafne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalniając oskarżyciela posiłkowego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłaty za drugą instancję.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego Sądu Rejonowego w Oławie, II Wydział Karny, z dnia 30 kwietnia 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1088/20 dot. M. J. oskarżonego o czyny z art. 157 § 1 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana