Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) w pozwie wniesionym w dniu 27.07.2021 r. przeciwko pozwanemu – M. M., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą M. M. M. domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie w nim, że pozwany ma zapłacić powodowi kwotę 92.624.24 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 83.902,57 zł od dnia 21 lipca 2021 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu.

W uzasadnieniu powód podał, że zawarł w dniu 25.10.2017 r. z pozwanym umowę o kredyt nr (...). Jako zabezpieczenie spłaty tego kredytu Bank przyjął od pozwanego wystawiony przez niego weksel własny in blanco, wraz z deklaracją wekslową, w której to deklaracji pozwany wskazał, że złożony przez niego do dyspozycji banku weksel bank ma prawo w każdym czasie wypełnić na kwotę odpowiadającą jego zadłużeniu z tytułu ww. kredytu. Wobec niewywiązania się przez pozwanego z ciążącego na nim zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, powód wypełnił weksel in blanco, stanowiący zabezpieczenie spłaty przedmiotowego kredytu, zgodnie z aktualnym stanem zadłużenia na dzień płatności weksla. Pismem z dnia 06.11.2019 r. powód poinformował pozwanego o wysokości zadłużenia i wezwał go jendocześnie do wykupu weksla. Termin wykupu weksla upłynął w dniu 20 listopada 2019 r.

Powód wskazał ponadto, że po dacie wystawienia weksla pozwany dokonał następujących wpłat na łączną kwotę 5.110 zł:

- w dniu 26.01.2021 r. – w wysokości 110 zł,

- w dniu 02.03.2021 r.- w wysokości 1000 zł,

- w dniu 22.03.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 20.04.221 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 31.05.2021 r. - w wysokości 1000 zł,

- w dniu 20.07.2021 r. - w wysokości 1000 zł.

W związku z dokonanymi wpłatami powód wskazał, ze dochodzi od pozwanego zapłaty kwoty 92.624,24 zł, na którą składają się kwoty:

- 83.902,57 zł tytułem pozostałej do zapłaty należności z weksla;

- 8.721,67 zł, stanowiącej odsetki ustawowe za opóźnienie od sumy wekslowej z uwzględnieniem dokonanych wpłat od dnia wymagalności roszczenia tj. 21.11.2019 r. do 20.07.2021 r.

W dniu 03 sierpnia 2021 r. Sąd Okręgowy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym na podstawie weksla, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył zarzuty od tego nakazu i wniósł o uchylenie w całości.

W uzasadnieniu zarzutów pozwany potwierdził, że zawarł z powodem umowę o kredyt gotówkowy. Pozwany przyznał, że w toku realizacji tej umowy powstały po jego stronie zaległości płatnicze. Zakwestionował jednak wysokość należności dochodzonej przez powoda. Pozwany podał, że w latach 2014 – 2017 zawarł z (...) łącznie pięć umów kredytowych Jedna została w całości spłacona w 2019 r. W odniesieniu do pozostałych powód wniósł do sądu okręgowego w i Sądu Rejonowego w Bydgoszczy 4 pozwy. Pozwany podał, że wszystkie cztery umowy spłacał w jednakowy sposób nigdy jednak nie nastąpiło całkowite zaprzestanie dokonywania wpłat. Pozwany podniósł, że powód w treści pozwu nie uwzględnił 13 innych wpłat, które zostały dokonane.

Pozwany podał, że prowadzi działalność gospodarczą od 2013 r. W 2017 r. jego największy kontrahent (...) stał się niewypłacalny i wówczas rozpoczęły się problemy finansowe pozwanego. Wskazał, że w stosunku do wymienionej spółki przysługuje mu wierzytelność w wysokości przekraczającej 500.000 zł. Pozwany podał, ze w celu utrzymania rodziny i kontynuowania działalności gospodarczej zaciągał kolejne zobowiązania. Stopniowo jego sytuacja zaczęła się poprawiać. Aktualnie posiada zobowiązania wobec 5 banków. Zaproponował ratalną spłatę zobowiązania objętego pozwem w kwocie po 1000 zł miesięcznie. Pozwany podał, ze od początku 2021 r. prowadził rozmowy z pełnomocnikiem powoda, których wynikiem była złożona w dniu 26 lutego 2021 r. propozycja spłaty zadłużenia. Nie otrzymał jednak dotąd odpowiedzi ze strony banku.

W piśmie przygotowawczym z dnia 13 października 2021 r. powód przyznał, że pozwany dokonał następujących wpłat:

- z dnia 20.12.2019 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 31.01.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 28.02.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 24.04.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 01.06.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 26.06.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 23.07.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 14.08.2020 r. na kwotę 150 zł,

- z dnia 18.09.2020 r. na kwotę 150 zł,

- z dnia 09.10.2020 r. na kwotę 130 zł,

- z dnia 11.12.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 06.08.2021 r. na kwotę 1000 zł,

- z dnia 24.09.2021 r. na kwotę 300 zł,

- z dnia 08.10.2021 r. na kwotę 550 zł

Powód cofnął pozew w zakresie żądania zasądzenia kwoty 3.272,58 zł i zrzekł się w tym zakresie roszczenia. Powód zażądał uchylenia w tym zakresie nakazu zapłaty i umorzenia postepowania. Jednocześnie powód wniósł o utrzymanie w mocy wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty w zakresie należności głównej w kwocie 89.351,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 82.842,57 od dnia 21.07.2021 r. do dnia 06.08.2021 r.

- 82.542,57 od dnia 07.08.2021 r. do dnia 24.09.2021 r.

- 81.242,57 od dnia 25.09.2021 r. do dnia 08.10.2021 r.

- 80692,57 zł od dnia 09.10.2021 r. do dnia zapłaty.

W piśmie z dnia 20 listopada 2021 r. pozwany wskazał, że powód nieprawidłowo zaksięgował dokonane przez niego wpłaty. Pozwany podniósł, że wpłaty dokonane do końca 2020 r. oraz kwoty przelane po licu 2021 r. zostały zaksięgowane w tym samym dniu, co dokonana wpłata. Natomiast w odniesieniu do przelewów zrealizowanych od stycznia 2021 r. do końca lipca 2021 r. po stronie powoda występują kilkudniowe opóźnienia w księgowaniu.

W toku rozprawy pozwany stwierdził, że chciałby w tej sprawie zawrzeć ugodę, ale wobec postawy powoda składa wniosek do sądu o rozłożenie roszczenia na raty. Wskazał, że może spłacać 2.000 zł miesięcznie , wniósł o niezasądzanie odsetek ustawowych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W piśmie przygotowawczym z dnia 13 grudnia 2021 r. powód cofnął pozew w części tj. o kwotę 1.553,79 zł ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie i wniósł o:

1. uchylenie nakazu zapłaty z dnia 3 sierpnia 2021 r. w zakresie kwoty 1.553,79 zł i umorzenie w tej części postepowania;

2. utrzymanie w mocy nakazu zapłaty w pozostałej części tj. co do kwoty 87.797,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 82 542,57 zł od dnia 17 lipca 2021 r. do 6 sierpnia 2021 r.,

- 81 542,57 zł od dnia 7 sierpnia 2021 r. do 24 września 2021 r.,

- 81 542,57 zł od dnia 25 września 2021 r. do dnia 8 października 2021 r.,

- 80 692,57 zł od dnia 9 października 2021 r. do dnia 5 listopada 2021 r.,

- 80 192,57 zł od dnia 6 listopada 2021 r. do dnia 18 listopada 2021 r.

- 79 192,57 zł od dnia 19 listopada 2021 r. do dnia zapłaty

Powód potwierdził, ze w dniu 5 listopada 2021 r. pozwany dokonał zapłaty kwoty 500 zł a w dniu 18 listopada – 1000 zł.

Powód przyznał również, że w pozwie błędnie oznaczono daty księgowania wpłat w łącznej kwocie 5110 zł. Powód przyznał, że wobec błędnego naliczenia odsetek w zakresie kwoty 57,79 zł, pozew został cofnięty.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 25 października 2017 r. strony podpisały umowę o kredyt na działalność gospodarczą – biznes ekspres nr (...), zgodnie z którą powód udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 73.000 zł na okres 5 lat od dnia 25 października 2017 r. do 21 października 2022 r. na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej. Ostateczny termin spłaty kredytu i odsetek strony określiły na dzień 21 października 2022r.

Zgodnie z treścią § 4.01 ust 2 umowy kredytobiorca w celu zabezpieczenia roszczeń banku udzieli prawnego zabezpieczenia w postaci jednego weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową.

Zgodnie z treścią § 6.01 ust. 1 umowy w razie stwierdzenia przez bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub, ze zagrożona jest terminowa spłata kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy bank może m.in. wypowiedzieć umowę w całości lub części z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu.

Na zabezpieczenie kredytu pozwany wystawił weksel in blanco. Strony podpisały także deklarację wekslową.

dowód: weksel k. 6, deklaracja wekslowa k. 7, umowa o kredyt na działalność gospodarcza k. 40-44

Pismem z dnia 17 maja 2018 r. powód wypowiedział umowę i wezwał pozwanego do zapłaty całej wierzytelności banku w terminie 30 dni od daty otrzymania wypowiedzenia. Jednocześnie bank poinformował, że spłata należności w tym terminie zostanie potraktowana jako zgoda na uznanie wypowiedzenia umowy kredytu przez bank za bezskuteczne i spowoduje utrzymanie dotychczasowych warunków kredytowych.

W treści pisma wskazano, że aktualne zadłużenie pozwanego wynosi 75766,28 zł i obejmuje kwoty:

- 65698 zł tytułem nieprzeterminowanego kapitału,

- 299,29 zł tytułem nieprzeterminowanych odsetek,

- 7.302 zł tytułem przeterminowanego kapitału,

- 2274,39 zł tytułem przeterminowanych odsetek,

- 115,15 zł tytułem odsetek karnych,

- 77,45 zł tytułem poniesionych kosztów.

Pozwany nie spłacił zadłużenia ani nie złożył wniosku o restrukturyzację kredytu.

Dowód: pismo powoda z dn. 17.05.2018 r. k. 45

Powód wypełnił wystawiony przez pozwanego weksel na kwotę 89.012,57 zł. Pismem z dnia 6 listopada 2019 r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla.

dowód : poświadczona kopia weksla k 6; wezwanie do wykupu weksla 46

Ustalając sumę wekslową powód nie uwzględnił następujących wpłat dokonanych przez pozwanego:

Po wystawieniu weksla pozwany dokonał dodatkowo następujących wpłat:

- z dnia 20.12.2019 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 31.01.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 28.02.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 24.04.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 31.05.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 26.06.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 23.07.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 14.08.2020 r. na kwotę 150 zł,

- z dnia 18.09.2020 r. na kwotę 150 zł,

- z dnia 09.10.2020 r. na kwotę 130 zł,

- z dnia 05.11.2020 r. na kwotę 130 zł,

- z dnia 11.12.2020 r. na kwotę 100 zł,

- z dnia 22.01.2021 r. na kwotę 110 zł,

- z dnia 26.02.2021 r. na kwotę 1000 zł,

- z dnia 18.03.2021 r. na kwotę 1000 zł,

- z dnia 16.04.2021 r. na kwotę 1000 zł

- z dnia 26.05.2021 r. na kwotę 1000 zł

- z dnia 15.07.2021 r. na kwotę 1000 zł,

- z dnia 06.08.2021 r. na kwotę 1000 zł

- z dnia 24.09.2021 r. na kwotę 300 zł,

- z dnia 08.10.2021 r. na kwotę 550 zł,

- z dnia 05.11.2021 r. na kwotę 500 zł,

- z dnia 18.11.2021 r. na kwotę 1000 zł,

- z dnia 21 grudnia 2021 r. na kwotę 2000 zł

dowód : potwierdzenia przelewów k. 110-128,233-234, zestawienie spłat kapitałowo – odsetkowych k. 220-221, wyliczenie odsetek k. 222

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą od 2013 r. W okresie od 2014 r. do 2017 r. pozwany zawarł z (...) 5 umów kredytowych. Jedną z nich spłacił w całości. W odniesieniu do pozostałych umów powód prowadzi przeciwko pozwanemu postepowania sądowe. W 2017 r. jego największy kontrahent (...) stał się niewypłacalny i wówczas rozpoczęły się problemy finansowe pozwanego. W stosunku do wymienionej spółki pozwanemu przysługuje wierzytelność w wysokości przekraczającej 500.000 zł. W celu utrzymania rodziny i kontynuowania działalności gospodarczej pozwany zaciągał kolejne zobowiązania. Stopniowo jego sytuacja zaczęła się poprawiać. Aktualnie posiada zobowiązania wobec 5 banków.

W dniu 26 lutego 2021 r. pozwany skierował do przedstawiciela powoda e-mail, w którym zaproponował spłatę zadłużenia wynikającego ze wszystkich umów zawartych z powodem w kwocie po 1000 zł do czerwca 2021 r. Pozwany wskazał, że najpóźniej w czerwcu 2021 r. dokona jednorazowej wpłaty w wysokości 220.000 zł. Pozwany wniósł jednocześnie o umorzenie pozostałej części zadłużenia. Powód nie udzielił odpowiedzi na tę propozycję.

dowód : umowy o kredyt na działalność gospodarczą k. 65-69, 69-73, 74-77, 78-82, 84-88, potwierdzenie całkowitej spłaty kredytu k. 83, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym na podstawie weksla , sygn. akt VIII GNc 3594/21 k. 89, pozew o zapłatę w postępowaniu nakazowym z weksla k. 90-93, zarzuty od nakazu zapłaty wydanego w sprawie VIII GNc 3594/21 k. 94-95, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 3595/21 k. 96, pozew o zapłatę k. 97 – 103, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym z weksla wydany w sprawie o sygn. akt VIII GNc 257/21 k. 104, pozew o zapłatę k. 105-107, zarzuty od nakazu zapłaty złożone w sprawie VIII GNc 257/21 k. 108-128, nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie VI GNc 463/16 k.129-130, nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie V GNc 3033/16 k. 131, porozumienie zawarte z (...) wraz z dowodami jego realizacji k. 133-158, ugoda mediacyjna zawarta z bankiem (...) wraz z dowodami jej realizacji k. 159- 177, wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu wydany w sprawie I C 1857/19 wraz z dowodami wykonania wyroku k. 178- 202

Sąd zważył, co następuje:

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych przez strony do akt sprawy, nie było bowiem wątpliwości co do ich prawdziwości i autentyczności.

Powód w uzasadnieniu pozwu jako podstawę dochodzenia swojego roszczenia wobec pozwanego wskazał fakt wręczenia mu przez pozwanego weksla własnego (gwarancyjnego) na zabezpieczenie roszczeń powoda z tytułu zawartej między stronami umowy o kredyt. W deklaracji wekslowej z dnia 25 października 2017r. wskazano, iż pozwany wydał powodowi podpisany przez siebie weksel własny in blanco, upoważniając wierzyciela do wypełnienia wydanego weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanego przez pozwanego kredytu wraz z odsetkami, prowizją i kosztami w przypadku niedotrzymania umownego terminu spłaty kredytu oraz we wszystkich tych przypadkach gdy bankowi służy prawo ściągnięcia wierzytelności przed nadejściem terminu płatności ( zob. k. 7 akt).

Wywodząc swoje roszczenie z weksla powód powołał się również na fakty i dowody uzasadniające jego roszczenie ze stosunku podstawowego. Należy zgodzić się z poglądem, że wierzyciel mógł oprzeć swoje żądanie na dwóch podstawach faktycznych i prawnych powołując się na fakt wystawienia weksla na zabezpieczenie dochodzonych roszczeń (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997, Nr 9, poz. 124, a także wyrok tego Sądu z dnia 15 marca 2007 r., II CSK 495/06, LEX nr 274227). Wystawienie weksla stawia jednak dłużnika w o tyle trudniejszej sytuacji, że stwarza domniemanie istnienia wierzytelności w wysokości sumy wekslowej, przerzucając w ten sposób ciężar dowodu przeciwnego na dłużnika, podczas gdy przy braku weksla dowód istnienia i wysokości wierzytelności obciąża wierzyciela. Powód, który posiada podpisany przez pozwanego weksel i wypełnia go na podstawie deklaracji wekslowej, nie musi niczego dowodzić, bowiem to pozwany powinien w takim przypadku udowodnić, że jego zobowiązanie ze stosunku podstawowego nie istnieje lub też istnieje, ale w innej wysokości (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cytowanej wyżej uchwały 7 sędziów z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66, a także w wyroku z dnia 11 października 2013 r., I CSK 763/12, LEX nr 1408884).

Zauważyć trzeba, że pozwany podniósł w treści zarzutów, że dokonał na rzecz powoda szeregu wpłat, które nie zostały przez niego uwzględnione. Nadto pozwany podnosił, że zapłaty dokonane w okresie od stycznia 2021 r. do lipca 2021 r. zostały zaksięgowane przez powoda z błędną datą, przez co nieprawidłowo ustalono wysokość odsetek.

Powód przychylił się w toku postepowania do wszystkich zarzutów pozwanego i cofnął pozew w zakresie, w jakim powód uregulował swoje zobowiązanie oraz w części, w której nieprawidłowo wyliczono odsetki.

Pozwany nie zgłosił żadnych dalszych zarzutów dotyczących wysokości dochodzonego w tej sprawie roszczenia. Nadto powód przedstawił historię wpłat i zestawienie naliczonych odsetek, które potwierdzają zasadność pozwu w tym zakresie.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm. - dalej jako „Pr. bank.”) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05 (LEX nr 172176) roszczenie kredytodawcy (Banku) o zwrot kredytu powstaje dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę (art. 69 Pr. bank.). Takie wykorzystanie oznacza wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być określony w umowie, przy czym strony mogą dokonać, oczywiście, zmiany tego sposobu także po zawarciu umowy kredytowej.

Sąd nie znalazł podstaw do rozłożenia żądanej kwoty na raty zgodnie z żądaniem pozwanego. Stosownie do treści art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Należy zwrócić uwagę, że ewentualna możliwość rozłożenia świadczenia na raty przez sąd wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, nie tylko związanych z sytuacją dłużnika, ale także oceny uzasadnionego interesu wierzyciela domagającego się ochrony prawnej. Ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma bowiem charakter wyjątkowy i w związku z tym może być ona zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Nie może być bowiem stawiana ponad ochronę wierzyciela i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym także uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 października 2015 r., V ACa 899/14, LEX nr 1856597). Jej zastosowanie powinno zatem polegać na wyznaczeniu takiego terminu który z jednej strony mógłby umożliwić pozwanemu wykonanie orzeczenia w sposób dla niego najmniej dotkliwy i nie narażający na nadmierne straty, z drugiej jednakże strony jego wyznaczenie powinno uwzględniać także słuszne interesy powoda i nie narażać do na dalsze szkody. Taka ingerencja sądu w treść stosunku prawnego łączącego strony zależy od zaistnienia szczególnie uzasadnionych wypadków w sferze majątkowej, które powinna wykazać osoba zobowiązana do świadczenia (zob. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015 r., II CSK 383/14, LEX nr 1745792).

W rozpoznawanej sprawie pozwany dołączył do zarzutów dokumentację, z której wynikało, że obciążają go liczne zobowiązania, wynikające głównie z zawartych umów kredytowych. Nie przedstawił jednak, jaki jest stan jego majątku i jakie osiąga dochody. Niemożliwym zatem było ustalenie, jakie są jego możliwości w zakresie spłaty zobowiązania. Jednocześnie w ocenie Sadu pozwany nie wykazał, iżby w sprawie zaszły jakieś szczególne okoliczności uzasadniające rozłożenie świadczenia na raty. Przeciwnie – z przedłożonych dokumentów wynikało, że zaciągał zobowiązania wobec banków, których nie spłacał, na wiele lat przed datą zawarcia umowy, będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Zawierając tę umowę w 2017 r. musiał się zatem liczyć z tym, że nie będzie w stanie regulować wynikających z niej zobowiązań, gdyż ma inne długi. Nie zasługują przy tym na uwzględnienie jego twierdzenia, iż znalazł się w trudnej sytuacji nagle w związku z problemami (...) Z dowodów znajdujących się na k. 129-131 wynika bowiem, że już w 2016 r. dochodził należności od tej spółki przed Sądem i uzyskał nakazy zapłaty. W 2017 r. musiał zatem zdawać sobie sprawę, że wierzytelność ta może nie zostać uregulowana.

Pozwany nie zaoferował również żadnych dowodów dla potwierdzenia woli, a także realnej możliwości spłaty zadłużenia wobec powoda w zaproponowanych miesięcznych ratach.

Przeciwko rozłożeniu na raty dochodzonego w tej sprawie roszczenia przemawiał również interes powoda. Wskazać bowiem należy, że umowa, będąca przedmiotem niniejszej sprawy została zawarta w 2017 r. Pozwany nie regulował swojego zobowiązania od chwili jej zawarcia. W listopadzie 2019 r. został wezwany do wykupu weksla. Powyższe okoliczności wskazują, że powód zalega ze spłatą należności objętych pozwem już od czterech lat. Okres ten jest na tyle długi, że pozwany mógł podjąć działania w celu restrukturyzacji swego zadłużenia względnie podjąć zwiększone wysiłki w celu zdobycia środków na spłatę długów. Rozłożenie na raty świadczenia zgodnie z wnioskiem pozwanego spowodowałoby, że powód oczekiwałby na spełnienie świadczenia jeszcze blisko 5 lat. Taka decyzja powodowałaby nieuzasadnione przerzucenie ciężaru trudnej sytuacji finansowej pozwanego na powoda.

Mając zatem na uwadze przytoczone okoliczności Sąd, w oparciu o treść art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 3 sierpnia 2021 r. o sygn.. akt VIII GNc 256/21 w zakresie kwoty 85 797,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

h.  82.542,57 zł za okres od dnia 21 lipca 2021 r. do dnia 6 sierpnia 2021 r.,

i.  81.542,57 zł za okres od dnia 7 sierpnia 2021 r. do dnia 24 września 2021 r.,

j.  81.242,57 zł za okres od dnia 25 września 2021 r. do dnia 8 października 2021 r.,

k.  80.692,57 zł od dnia 9 października 2021 r. do dnia 5 listopada 2021 r.,

l.  80.192,57 zł od dnia 6 listopada 2021 r. do dnia 18 listopada 2021 r.,

m.  79.192,57 zł od dnia 19 listopada 2021 r. do dnia 21 grudnia 2021r.;

n.  77,192,57 zł od dnia 22 grudnia 2021r. do dnia zapłaty;

oraz w zakresie zasądzonych w tym nakazie kosztów procesu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z brzmieniem art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Odsetki naliczono od dnia następnego po dacie płatności sumy wekslowej z uwzględnieniem wpłat dokonanych przez pozwanego.

Wobec faktu, że pozwany uregulował na rzecz powoda w dniu 21.12.2021 r. kwotę 2000 zł a powód nie cofnął w tym zakresie powództwa Sąd uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 3 sierpnia 2021 r. o sygn.. akt VIII GNc 256/21 w zakresie dotyczącym kwoty należności głównej w wysokości 2.000 zł i w tym zakresie powództwo oddalił (pkt2. wyroku)

W punkcie 3 wyroku Sąd na podstawie art. 355 kpc umorzył postępowanie w pozostałym zakresie z uwagi na fakt, że powód w części cofnął pozew w tej sprawie i w tym zakresie uchylił nakaz zapłaty wydany przez Sad Okręgowy w Bydgoszczy w dniu 3 sierpnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 256/21.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z treścią art. 100 kpc uznając, ze powód uległ tylko co do nieznacznej części roszczenia. Powód uregulował większość należności dochodzonych pozwem po dacie jego wniesienia. Cofnięcie pozwu w tym zakresie nie oznacza zatem, ze powód przegrał w tej części sprawę. W chwili złożenia pozwu był on bezzasadny jedynie w zakresie 1.417,79 zł (nie uwzględniono wpłat w łącznej wysokości 1.360 zł oraz nieprawidłowo naliczono odsetki w zakresie kwoty 57,79 zł). Jedynie co do tej kwoty powód może być uznany za przegrywającego. Wymieniona suma stanowi zaledwie 1,53 % dochodzonego roszczenia, jest więc na tyle niewielką jego częścią, że uzasadnia zastosowanie art. 100 zd.2 kpc.

Na koszty powoda złożyły się kwoty : 1.158 zł, tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 5.400 tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, określonego zgodnie z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265), kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Łącznie koszty poniesione przez powoda wyniosły 6.575 zł. Z uwagi na fakt, że w nakazie zapłaty zasądzono kwotę 4.775 zł Sąd w punkcie 4. wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda dodatkowo kwotę 1.800 zł.

Sędzia Eliza Grzybowska