Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 5/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 16 lipca 2020r. sygn. akt III K 640/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. K. (1)

Motocykl oskarżyciel posiłkowego P. Z. (1) poruszał w dniu wypadku mając włączone światła mijania.

Wszystkie fakty odnoszą się do czynu z art. 177 § 1 k.k.

Informacja od firmy (...)

536

2.1.1.2.

Motocykl oskarżyciela posiłkowego P. Z. (1) poruszający się w dniu wypadku ul. (...) w W. nawet bez włączonych świateł mijania był widoczny dla oskarżonej i miała ona możliwość oceny jego prędkości.

Opinia uzupełniająca biegłego T. D.

539-543

2.1.1.3.

Obrażenia ciała oskarżyciela posiłkowego P. Z. (1) , jakich doznał w wyniku wypadku drogowego w dniu 9.04.2018r. spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Opinia uzupełniająca biegłego K. L.

524-526

2.1.1.4.

Materiał fotograficzny z miejsca zdarzenie nie przedstawia lawety I. nr rej. (...) kierowanej przez świadka B. R. .

Materiał poglądowy i zeznania świadka B. R.

37,569-570

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja od firmy (...)

Dowód od producenta motocykla H., którym kierował oskarżyciel posiłkowy, czyli pochodzący od podmiotu posiadającego dokładne wiadomości o sposobie zamontowania świateł mijania. Z tego powodu uznany za wiarygodny. Z informacji producenta wynika, że motocykl fabrycznie posiadł automatycznie włączane światła mijania po uruchomieniu silnika, a zintegrowany przełącznik z lewej strony kierownicy, służył do przełączania świateł mijania na drogowe oraz uruchamiania kierunkowskazów i sygnału dźwiękowego.

2.1.1.2.

Opinia uzupełniająca biegłego T. D.

Opinia wydana przez biegłego posiadającego dużą wiedzę specjalną i doświadczenie w sprawach wypadków drogowych. Biegły wykonał badania na miejscu zdarzenia. Z tego powodu dowód ten został uznany za wiarygodny. Opinia dowodzi, że oskarżona zaczynając przekraczać oś jezdni mogła i powinna zarówno zauważyć nadjeżdżającego motocyklistę jak i ocenić jego prędkości. Ewentualny brak świateł w porze dziennej nie miałby wpływu na możliwość dostrzeżenia motocyklisty, jak i ocenę jego prędkości.

2.1.1.3.

Opinia uzupełniająca biegłego K. L.

Opinia wydana przez biegłego posiadającego dużą wiedzę specjalną i doświadczenie zawodowe. Została wydana po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją lekarską dołączoną przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Z tego powodu dowód ten uznany został za wiarygodny.

2.1.1.4.

Materiał poglądowy i zeznania świadka B. R.

Materiał poglądowy wykonany na miejscu zdarzenia nie przedstawia lawety I., którą kierował świadek B. R..

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy:

1. mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że między zachowaniem oskarżonej M. K. (1), a sprowadzeniem bezpośredniego niebezpieczeństwa w postaci spowodowania wypadku drogowego zachodzi związek przyczynowy w sytuacji gdy wykonywany przez nią manewr zmiany kierunku ruchu zjazd do posesji na wysokości nieruchomości nr 239 w ciągu ulicy (...) w W. został wykonany z zachowaniem szczególnej ostrożności z uwzględnieniem zasad ustąpienia pierwszeństwa pojazdom nadjeżdżającym z naprzeciwka i podjęty w momencie w którym oskarżona nie mogła i nie miała jakichkolwiek szans przy zachowaniu kwalifikowanej szczególnej ostrożności w rozumieniu art. 3 ust 1 oraz art. 22 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym mieć w polu widoczności nadjeżdżającego z przeciwka motocykla pokrzywdzonego poruszającego się z administracyjnie niedopuszczalną w miejscu zdarzenia prędkością 79,5 – 85,5 km/h dopuszczalna 50 km/h zaś to właśnie ta okoliczność bezpośrednio wywoływała stan zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego brak zachowania szczególnej ostrożności przez pokrzywdzonego i brawurowa jazda motocyklem czego następstwem był wypadek drogowy i obrażenia ciała pokrzywdzonego, nie zaś formalnoprawne i techniczne obowiązki oskarżonej jako prowadzącej pojazd która wykonała swój manewr zgodnie z zachowaniem kryteriów kwalifikowanej szczególnej ostrożności w rozumieniu ustawy prawo o ruchu drogowym zważywszy na fakt, iż przewoziła swoim pojazdem w dniu zdarzenia osoby najbliższe rodzoną córkę co wyklucza jakąkolwiek lekkomyślność i błąd w sztuce prowadzenia pojazdu przez co tym samym nie sposób przypisać winy oskarżonej M. K. (1);

2.majacy wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na stwierdzeniu w orzeczeniu o winie M. K. (1), iż „P. Z. (1) przyczynił się do tego wypadku albowiem kierował motocyklem z prędkością niedozwoloną administracyjnie znacznie większą od dopuszczalnej nie mniejszą niż 79,5 km/h „ podczas gdy ponadnormatywne przekraczanie dozwolonej administracyjnie prędkości 50 km/h oraz wyprzedzanie pojazdów poprzedzających przed samym zdarzeniem przez motocyklistę było egzegezą wypadku drogowego ze względu na fakt braku zachowania jakiejkolwiek ostrożności przez kierującego motocyklem wina P. Z. (1) czego konsekwencją było brak możliwości wykonania jakiegokolwiek manewru obronnego przez oskarżoną, która znienacka acz po podjęciu z zachowaniem szczególnej ostrożności manewru zmiany kierunku ruchu polegającego na zjeździe do posesji nr (...) w ciągu ul. (...) została postawiona w sytuacji bez wyjścia, przez co tym samym nie sposób przypisać winy oskarżonej M. K. (1);

3. mający wpływ na treści wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym stwierdzeniu w orzeczeniu o winie M. K. (1) pkt 1.1.1.4 iż „powodów dla których oskarżona nie zauważyła nadjeżdżającego motocyklisty, należy upatrywać w niezachowaniu przez nią szczególnej ostrożności” podczas gdy zeznania ( wyjaśnienia) oskarżonej, zeznania A. K., opinia biegłego sądowego M. K. (2) czemu nie przeczą zeznania innych świadków i zgromadzony materiał dowodowy wskazują wyraźnie iż powodem dla których oskarżona nie miała szans na dostrzeżenie motocyklisty nawet przy zachowaniu szczególnej ostrożności tj. kwalifikowanej ostrożności w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym należy upatrywać w tym;

a) iż „światła mijania motocykla marki H. nie były włączone i w połączeniu z nadmierną prędkością z jaką z całą pewnością poruszał się motocyklista kierująca pojazdem marki M. tj. oskarżona miała utrudnioną ocenę sytuacji na drodze karta 307,308 akt;

b) iż „możliwość uniknięcia zdarzenia leżała po stronie kierującego motocyklem. Motocyklista poruszając się z prędkością dozwoloną administracyjnie oraz mając włączone światła mijania dawałoby szansę kierującej pojazdem marki M. oskarżona do prawidłowego rozpoznania sytuacji na drodze kart 306 akt;

c) iż w momencie rozpoczynania manewru przez oskarżoną motocykl marki H. prowadzony przez P. Z. (1) znajdował się za pojazdem nadjeżdżającym z kierunku przeciwnego , a tym samym w momencie rozpoczynania manewru przez oskarżoną z naprzeciwka w dużej odległości od miejsca zdarzenia znajdował się nadjeżdżał jedynie pojazd osobowy, przez co nie można mówić o istnieniu zachowania lub niezachowania należytej szczególnej ostrożności przez oskarżoną względnie motocyklisty gdyż oskarżona nie mogła mieć go w polu widzenia w chwili podejmowania decyzji o wykonaniu manewru zmiany kierunku ruchu,

co zostało pominięte przez sąd pierwszej instancji i nieuwzględnione przy dokonywani oceny materiału dowodowego przez co tym samym nie sposób przypisać winy M. K. (1);

4. mający wpływ na treści wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, iż opinia biegłego sądowego T. D. z dnia 17 stycznia 2020r. oraz wyjaśnienia ustne ubiegłego sądowego T. D. prawidłowo interpretują aspekty pola widoczności oskarżonej w chwili podejmowania manewru zmiany kierunku ruchu poprzez jednostkowe stwierdzenie kierująca samochodem w warunkach dziennych mogła zauważyć z przeciwka motocyklistę i ocenić jego prędkość z odległości około 72 m str. 12 opinii biegłego sądowego T. D. w sytuacji, w której biegły ten nie uwzględnił zeznań świadków i treści materiału dowodowego z którego wynika, iż motocyklista poruszający się z przeciwnego pasa ruchu mógł wyprzedzać pojazd poprzedzający przez co uniemożliwiał w jakikolwiek sposób i nie dał szansy oskarżonej na zastosowanie regulacji art. 3 ust 1 i art. 22 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym w kontekście zachowania szczególnej ostrożności przy podejmowaniu decyzji o wykonaniu manewru, czego konsekwencją jest to, iż oskarżona nie mogła mieć go w polu widzenia w chwili podejmowania decyzji o wykonaniu manewru zmiany kierunku ruchu, co zostało pominięte przez sąd pierwszej instancji i nie uwzględnione przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego przez co, tym samym nie sposób przypisać winy M. K. (1);

5. mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, iż opinia biegłego sądowego T. D. z dnia 17 stycznia 2020roku oraz wyjaśnienia ustne biegłego sądowego T. D. z dnia 17 stycznia 2020r. będącego biegłym z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych prawidłowo interpretują psychologiczne aspekty ruchu drogowego w tym możliwość prawidłowej obserwacji przeciwnego pasa ruchu podczas gdy kwestie tego czy oskarżona mogła lub nie mogła zauważyć nagle pojawiającego się znienacka motocyklisty winna rozstrzygnąć opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii transportu i bezpieczeństwa ruchu drogowego, a której to opinii nie dopuścił sąd pierwszej instancji, co mogło mieć wpływ na wynik oceny tego czy w chwili podjęcia manewru szczególna ostrożność została dochowana przez oskarżoną przez co tym samym nie sposób przypisać winy M. K. (1);

6. mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuwzględnieniu wewnętrznej sprzeczności w opinii biegłego sądowego T. D. podnoszonej przez obronę w trakcie przesłuchania biegłego sądowego a polegający na tym, iż biegły sądowy T. D. wskazuje:

a) taktykę jazdy kierującej samochodem M. należałoby ocenić jako nieprawidłową, gdyż rozpoczynając skręt w lewo nie zachowała ona szczególnej ostrożności i niewłaściwe oceniła stan ruchu pojazdów na tej części jezdni, którą miała przekroczyć aby wjechać we wjazd do posesji str. 12 opinii biegłego sądowego T. D.;

b) taktykę jazdy kierującego motocyklem należy ocenić jako nieprawidłową, gdyż poruszał się z prędkością znacznie większą od prędkości dopuszczalnej jaka obowiązywała na przedmiotowym odcinku drogi str. 12 opinii biegłego sądowego T. D.,

co prowadzi do sprzecznych konkluzji, iż obaj uczestnicy wypadku drogowego oskarżona i pokrzywdzony w sposób nieprawidłowy poruszali się w ciągu ulic (...), a w związku z tym ustalenie to pozostaje w sprzeczności z opinią biegłego sądowego M. K. (2) będącego jednocześnie praktykującym motocyklistą i instruktorem nauki jazdy, znający taktykę i sposób poruszania się jednośladów, który wprost wskazuje, iż możliwość uniknięcia wypadku leżała tylko i wyłącznie po stronie motocyklisty kart 306 akt sprawy a motocyklista jechał z prędkością uniemożliwiającą panowanie nad pojazdem i nie zachowywał szczególnej ostrożności przed i w trakcie zdarzenia przez co tym samym nie sposób przyjąć winy oskarżonej M. K. (1)

7. stwierdzeniu w orzeczeniu o winie M. K. (1), iż w dniu zdarzenia oskarżona nieumyślnie nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy i nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost podstawa prawna skazania – uzasadnienie i jednoczesnym wskazaniu, iż kierujący motocyklem P. Z. (1) „również naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i znacznie przekroczył dozwoloną prędkość, tym samym przyczyniając się do wypadku” podstawa prawna skazania – uzasadnienie przy jednoczesnym braku odniesienia się do konkretnych przepisów Prawo o ruchu drogowym, czego konsekwencją było pominięcie tego, iż motocyklista P. Z. (1) naruszył następujące regulacje ustawy Prawo o ruchu drogowym:

a) art. 3 ust. 1 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym statuując obwiązek zachowania ostrożności oraz unikania wszelkiego działania , które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego , ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę w sytuacji gdy P. Z. (1) prowadząc brawurowo i w sposób ekstremalnie niebezpieczny swój motocykl wyprzedzanie , gwałtowne hamowanie , przekraczanie prędkości w obszarze zabudowanym i inne powodował realne zagrożenie w bezpieczeństwie ruchu drogowego i nie zachowywał należytej ostrożności;

b) art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym statuujący dozwoloną prędkość 50 km/h w obszarze zabudowanym w sytuacji gdy motocyklista P. Z. (1) poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 79,5-85,5 km/h przez co stał się niczym pędzący pocisk dla innych uczestników ruchu drogowego stwarzając realne zagrożenie w ruchu drogowym;

c) art. 19 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazujący iż kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywa a w szczególności rzeźby terenu stanu i widoczności drogi stanu i ładunku pojazdu warunków atmosferycznych i natężenia ruchu czego nie uczynił motocyklista przekraczając dozwoloną prędkość narażając siebie i innych uczestników ruchu drogowego na realne zagrożenie;

d) art. 19 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazujący , iż

d.1. pkt 1 kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością nieutrudniająca jazdy innym kierujący w sytuacji gdy motocyklista przekraczając dozwoloną prędkość w sposób rażący i wyprzedzając inne pojazdy czego nie wyjaśnił do końca sąd pierwszej instancji a co ma wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie utrudniał poruszanie się innym kierowcom, w tym też utrudnił a wręcz uniemożliwił prawidłowe postrzeganie sytuacji na drodze oskarżonej, która to wykonując manewr zmiany kierunku ruchu z zachowaniem szczególnej ostrożności w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 22 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie była w stanie uniknąć wypadku a unikniecie zdarzenia leżało w całości po stornie motocyklisty;

d.2. kierujący pojazdem jest obowiązany hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia w sytuacji gdy motocyklista przekraczając w sposób rażący dozwoloną prędkość odebrał sobie samodzielnie możliwość hamowania w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu , doprowadził bezpośrednio swoim zachowaniem , do wypadku, co potwierdza opinia biegłego sądowego T. D., której sąd pierwszej instancji dał wiarę wskazując, iż w sytuacji respektowania obowiązującego ograniczenia prędkości do 50 km/h miałaby możliwość wyhamowania przed torem skręcającego w lewo samochodu M. stosując manewr stosukowo łagodnego hamowania str. 13 opinii biegłego sądowego T. D.;

d.3. kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazd w sytuacji gdy motocyklista przekraczając nadmiernie dopuszczalną prędkość w warunkach miejskich i prawdopodobnie wypędzając (wyprzedzając) poprzedzające go pojazdy , prowadząc istny rajd na wąskiej drodze powiatowej – ulicy (...) nie utrzymywał niezbędnego odstępu do uniknięcia zdarzenia oraz nie zachował należytej szczególnej ostrożności;

e) art. 51 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazującym , iż kierujący pojazdem jest obwiązany używać świateł mijania podczas jazdy w warunkach normalnej przejrzystości powierza w sytuacji gdy z akt sprawy wynika jasno iż światła motocykla marki H. pozostawały w pozycji wyłączone a motocyklista przed wypadkiem i w trakcie wypadku miał wyłączone światła mijania przez co stał się obiektem niewidocznym dla innych uczestników ruchu drogowego niezależnie od tego czy była to pora dzienna zmierzch czy pora nocna czego konsekwencją jest to iż oskarżona pomimo zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku jazdy zjazd do posesji nr (...) przy ul. (...) nie mogła go widzieć,

w wyniku czego konstatacja sądu pierwszej instancji powinna być zupełnie odmienna gdyż obwiązujące przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 177 § 1 k.k. ustawy Kodeks karny nie dają podstaw w świetle zgormadzonego materiału dowodowego do przypisania winy oskarżonej M. K. (1);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są niezasadne.

Ad.1,2,3,4,5, 6,7.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy, zgodnie z art. 7 k.p.k. ocenił materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie. O poprawności wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji świadczą także dowody przeprowadzone przez sąd odwoławczy w postaci opinii wydanych przez biegłych z zakresu ruchu drogowego, medycznej oceny obrażeń, jakich w wyniku wypadku doznał pokrzywdzony P. Z. (1) i informacji udzielonej przez firmę (...) o sposobie włączania świateł mijania w motocyklu, którym w dniu wypadku poruszał się pokrzywdzony P. Z. (1). Należy wskazać, iż zarzuty apelacji obrońcy w głównej mierze opierają się na założeniu, iż pokrzywdzony P. Z. (1) poruszał się motocyklem w dniu zdarzenia bez włączonych świateł mijania i wyprzedzał poprzedzający go pojazd, przez co był niewidoczny dla oskarżonej. Jest to założenie błędne zaś ustalenia sądu I instancji oparte na zeznaniach świadków B. R. i S. P. są prawidłowe. Świadek B. R. miał możliwości zauważenia jaki jest tor jazdy motocyklisty gdyż nadjeżdżał on z przeciwnego kierunku ruchu czyli zbliżał się do niego. Świadek S. P. obserwował moment wypadku a następnie podszedł do motocykla leżącego na jezdni i wyłączył jego silnik. Z tego powodu obserwacje wskazanych świadków, którzy widzieli, że motocykl ma włączone światła mijania i nie wyprzedzał innego pojazdu należy uznać za wiarygodne. Dodatkowo zeznania świadków potwierdza informacja uzyskana od firmy (...), z której wynika, że motocykl o numerze VIN (...), czyli motocykl którym w dniu zdarzenia poruszał się pokrzywdzony ( vide k- 13) posiadał włącznik świateł mijania w stacyjce. Powyższe dowody potwierdzają zeznania pokrzywdzonego, iż w dniu wypadku jego motocykl miał włączone światła mijania, gdyż uruchomiały się automatycznie po przekręceniu kluczyka w stacyjce. Skoro motocykl poruszał się z włączonymi światłami mijania to musiał być widoczny z odległości co najmniej 72 m przez oskarżoną poruszającą się samochodem marki M. (...) wykonującą manewr skrętu w lewo do wjazdu na posesję przy ul. (...). Z opinii uzupełniającej biegłego T. D. wynika, iż nawet gdyby pokrzywdzony P. Z. (2) jechał bez włączonych świateł mijania to jego motocykl musiałby być widoczny dla oskarżonej i miała ona możliwość oceny jego prędkości. Zasadnie sąd I instancji wyjaśnienia oskarżonej oraz zeznania jej córki A. K. opisujące zachowanie motocyklisty na drodze uznał za niewiarygodne, gdyż są sprzeczne z zeznaniami świadków B. R. i S. P. - obserwujących obu uczestników ruchu drogowego, śladem hamowania motocykla ujawnionym na miejscu zdarzenia oraz z opinią biegłego T. D.. Oskarżona wyjaśniła, iż z prawej strony widziała jadący samochód ale oceniła, że zdąży przejechać gdyż znajduje się on w dużej odległości. Natomiast pokrzywdzony zeznał, iż włączył się do ruchu na ulicy (...) przed jadącym samochodem i nie wyprzedzał żadnego pojazdu. Zeznania pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka B. R., który stwierdził iż motocyklista nie wyprzedzał pojazdu. Z tych zeznań należy więc wyciągnąć wniosek, że oskarżona nie obserwowała uważnie drogi gdyż zauważyła samochód z oddali lecz nie zauważyła, że przed tym samochodem włączył się do ruchu motocyklista. Ponadto wersji zdarzenia podanej przez oskarżoną i świadka A. K. przeczą ślady hamowania motocykla widoczne w środkowej części pasa, co wskazuje na to, że motocyklista poruszał się jego środkiem a więc nie wyprzedzał pojazdu. Analizując warunki, w jakich doszło do wypadku – prosty odcinek drogi, pora dzienna, należy dojść do wniosku, że żadne okoliczności zewnętrzne nie zakłócały oskarżonej widoczności na tę stronę drogi, z której nadjeżdżał motocyklista oraz umożliwiały ocenę jego prędkość. Do przeprowadzenia uważnej obserwacji zobowiązywał oskarżoną art. 3 i art. 22 ust. 1 prawa o ruchu drogowym wprowadzający obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru zmiany pasa ruchu i skrętu w lewo. Oskarżona miała obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonemu jadącemu ulicą (...) na wprost. Jak wynika z opinii biegłego T. D. mogła zauważyć motocyklistę z odległości 72 metrów. Tak więc, pomiędzy naruszeniem przez oskarżoną wskazanych przepisów a wypadkiem, do którego doszło na skutek zajechania drogi pokrzywdzonemu, istnieje związek przyczynowo- skutkowy. Gdyby oskarżona uważnie obserwowała drogę to zauważyłaby motocyklistę i poczekała z wykonaniem tego manewru do momentu przejazdu pokrzywdzonego P. Z. (1). Wtedy do wypadku by nie doszło. Oskarżona nie obserwowała drogi w sposób uważny i naruszyła nieumyślnie przepisy ruchu drogowego, co w sposób pełny i logiczny tłumaczy opinia biegłego T. D.. Należy wskazać, iż opinię biegłego M. K. (2), na którą obrońca powołuje się w apelacji, zasadnie sąd I instancji uznał za niewiarygodną gdyż nie uwzględnia wszystkich okoliczności sprawy. Została wydana w oparciu o założenie, że pokrzywdzony nie miał włączonych świateł mijania, co nie wynika ze zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Reasumując, sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżona nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym gdyż wykonała manewr zmiany kierunku ruchu poprzez skręt w lewo i nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonemu jadącemu na wprost. Zajechała mu drogę, w wyniku czego pokrzywdzony uderzył w prawy tylny narożnik samochodu oskarżonej i doznał obrażeń ciała ocenionych przez biegłego ortopedę i traumatologa, jako obrażenia średnie z art. 157 § 1 k.k. Brak prawidłowej obserwacji drogi, jak wynika pośrednio z wyjaśnień oskarżonej, był skutkiem skupienia uwagi na rowerzystach i pieszych poruszających się po chodniku przy posesji, do której miała zamiar wjechać. Tak więc, do wypadku doszło na skutek błędnej obserwacji przez oskarżoną sytuacji istniejącej w ruchu drogowym.

Zarzut

8. obrazę prawa materialnego tj. art. 3 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym w zw. za art. 177 § 1 k.k. poprzez uznanie , że oskarżona M. K. (1) w ramach standardu zachowania wymaganej ostrożności art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz kwalifikowanej zasady zachowani szczególnej ostrożności art. 3 ust 1 oraz art. 22 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym została uznana przez sąd pierwszej instancji za osobę zobligowaną do przewidywania najbardziej irracjonalnych zachowań innych uczestników ruchu drogowego czego nie wymaga od niej ustawa prawo o ruchu drogowym ani obecna linia orzecznicza Sądu Najwyższego i sądów karnych orzekających w sprawach wypadków drogowym prze co tym samym nie sposób przypisać winy M. K. (1);

9. obrazę prawa materialnego tj. art. 177 § 1 ustawy Kodeks karny poprzez uznanie, że oskarżona M. K. (1) wyczerpała znamiona spowodowania nieumyślnego wypadku drogowego , w sytuacji gdy spowodowanie wypadku drogowego wiąże się zawsze z naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym określonych w ustawie prawo o ruchu drogowym oraz wynikających z nieskodyfikowanych zasad i zwyczajów ,a więc norm technicznych regulujących sposób powinnego zachowania się na drodze przez uczestników ruchu lub inne osoby oddziałujących z zewnątrz na ruch ale znajdujące się na drodze tj. reguł postępowania odnoszących się wprost do konkretnych dynamicznych sytuacji zaistniałych w komunikacji w sytuacji gdy oskarżona w momencie wykonywania manewru zmiany kierunku ruchu przestrzegała zasady szczególnej ostrożności wyrażonej w art. 3 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym podejmując decyzję o wykonaniu manewru w warunkach upewnienia się bezsprzecznie iż na przeciwnym pasie ruchu nie ma żadnego pojazdu uniemożliwiającego wykonanie manewru , a motocyklisty ipso facto przekracza dozwoloną prędkość i prowadząc brawurowy styl jazdy z wyłączonymi światłami mijania naruszył zasady ruchu drogowego wymienione w art. 3 ust. 1 art. 20 ust 1 art. 19 ust. 1 i 2 oraz art. 51 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym a skala tych naruszeń nie została dokładnie wyjaśniona przez sąd pierwszej instancji co doprowadziło do błędnego wyważenia odpowiedzialność w zakresie przypisania winy i ustalenia właściwego sprawcy zdarzenia którym powinien być kierujący motocyklem szereg naruszeń zasad ruchu drogowego a oskarżona kierując pojazdem marki M. pozostającym w miejscu lub toczącym się z prędkością 0-9 km/h , co najwyżej mogłaby zostać uznana za osobę ,która przyczyniła się w sposób całkowicie nieświadomy swoim zachowaniem do zaistnienia wypadku drogowego;

10. naruszenie zasady obiektywnego przypisania skutku , gdzie skutek tj. w rozpatrywanym przypadku obrażenia ciała spowodowane wypadkiem drogowym u P. Z. (1) można przypisać tej osobie, która stworzyła prawnie zabronione zagrożenia dla dobra prawnego i niebezpieczeństwo to urzeczywistniało się w postaci zabronionego skutku , w sytuacji gdy w rozpatrywanym przypadku nie zostało ustalone bezsprzecznie czy oskarżona w chwili podjęcia decyzji o wykonaniu manewru zmiany kierunku ruchu mogła widzieć czy też nie mogła widzieć tj. czy była pozbawiona z okoliczności całkowicie niezależnych od niej możliwości jakiegokolwiek dostrzeżenia pędzącego z ponadnormatywną prędkością motocyklisty z przeciwnego pasa ruchu a w konsekwencji czego doszło do sytuacji gdzie niedające się usunąć wątpliwości zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonej M. K. (1), co z kolei narusza bezpośrednio regulację art. 5 § 2 ustawy Kodeks postępowania karnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Ad.8,9,10.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż gdyby oskarżona obserwowała drogę uważnie musiałby zauważyć nadjeżdżający motocykl pokrzywdzonego P. Z. (1). Motocykl był widoczny z odległości 72 metrów i miał włączone światła mijania oraz nie wyprzedzał innego pojazdu. Do wypadku doszło w porze dziennej, na prostym odcinku ulicy (...) w W., czyli w sytuacji gdy żadne czynniki zewnętrzne nie utrudniały oskarżonej prawidłowej obserwacji drogi. Wniosek ten wynika z wyjaśnień oskarżonej, która w tym czasie obserwowała także poruszanie się pieszych i rowerzystów oraz widziała samochód nadjeżdżający z prawej strony. Sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodną opinię biegłego T. D. gdyż jest ona oparta na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, jest pełna i logicznie tłumaczy przebieg zdarzenia, także w części dotyczącej znacznego przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania wypadku. Przyczynienie wynika z wyliczonej przez biegłego prędkości motocykla na 79,5 km/h czyli pokrzywdzony o 29,5 km/h przekroczył prędkość administracyjnie dopuszczalną w miejscu zdarzenia. Opinia biegłego T. D. zawiera wyliczenia wskazujące na to, że gdyby pokrzywdzony jechał z prędkością administracyjnie dopuszczalną to do wypadku by nie doszło. W tej sytuacji zatrzymałby motocykl przed samochodem oskarżonej. Przyczynienie się pokrzywdzonego do powstania wypadku nie eliminuje zawinienia oskarżonej. Jest to pogląd ugruntowany w orzecznictwie bowiem, jak wynika z uchwały SN z 14.07.1983r. VI KZP 19/83: „ Przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistnienia przestępstwa w komunikacji drogowej nie stanowi okoliczności wpływającej na postać winy lub kwalifikację prawną czynu sprawcy. Nie jest to także okoliczność mogąca mieć wpływ z mocy ustawy na orzeczenie w zakresie winy (tj. postać winy lub kwalifikację prawną).” Brak zachowania przez oskarżona szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo był bezpośrednią przyczyną wypadku drogowego. Tak więc zasadnie sąd I uznał oskarżoną za winną popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Przyczynienie się pokrzywdzonego stanowi okoliczność, uwzględnioną przez sąd I instancji przy wymiarze kary wobec oskarżonej.

Wniosek

1.o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej;

2.o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne. Ustalenia faktyczne sądu I instancji są prawidłowe. Zostały oparte na wszechstronnej analizie zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego.

Zarzut

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

1.mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku , a mianowicie przyjęciu , że w skutek wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce 9 kwietnia 2018r. w W. na ul. (...) na wysokości posesji (...) P. Z. (1) doznał obrażeń ciała skutkujący naruszeniem czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w myśl art. 157 § 1 k.k., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika ,,że P. Z. (1) doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.k. co w konsekwencji doprowadziło do błędnej kwalifikacji prawnej czynu;

2. mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku, a mianowicie przyjęciu, że P. Z. (1) przyczynił się do wypadku albowiem kierował motocyklem z prędkością niedozwoloną administracyjnie znacznie większą od dopuszczalnej, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że P. Z. (1) przekroczył dozwoloną prędkość o 29,5 km/h co nie stanowi powszednie przyjętego kryterium znacznego przekroczenia dopuszczalnej w terenie zabudowanym prędkości a jego przyczynienie nie miało wpływu na zaistnienie i skutki wypadku;

3. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 167 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. przez bezpodstawne oddaleni wniosku dowodowego o wydanie uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii i traumatologii na okoliczności czy obrażenia których doznał P. Z. (1) w dniu 9 kwietnia 2018r. w wyniku wypadku komunikacyjnego stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w myśl art. 156 § 1 k.k. i czy obrażenia ciała których doznał P. Z. (1) w dniu 9 kwietnia 2018r. w wyniku wypadku komunikacyjnego mogą powodować całkowitą albo znaczną niezdolność do pracy w zawodzie w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k. po uprzednim zbadaniu pokrzywdzonego podczas gdy osobiste zbadanie pokrzywdzonego przez lekarza biegłego przed wydaniem opinii co do jego stanu zdrowia miało istotne znacznie dla rozstrzygnięcia sprawy i jednocześnie wpływało na prawidłową kwalifikację prawną czynu;

4. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 7 kpk polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie zebranego materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez

a) odmowę wiarygodności zeznań świadka S. a P. i uznanie, że świadek mógł nie słyszeć dźwięków jakie wydawał motor poszkodowanego a tym samym nie mógł stwierdzić czy poszkodowany jechał z nadmierną prędkością ponieważ świadek miał ograniczoną widoczność i znajdował się w znacznej odległości od miejsca wypadku , gdy tymczasem świadek stał na ok 1 m od parkanu swojej posesji umiejscowionej w odległości zaledwie 50 m od miejsca zdarzenia i miał niczym niezakłóconą widoczność ze swojej posesji na miejsce zdarzenia;

b) odmowę wiarygodności zeznań P. Z. (1) w zakresie w jakim zeznał iż powierzchnia jezdni była śliska , gdy tymczasem na zdjęciach miejsca wypadku widać, że na jezdni znajdował się piach , który miał wpływ na zmniejszenie przyczepności opon do podłoża wydłużył drogę hamowania i spowodował iż motocykl podczas hamowania był mniej stabilny , potwierdziły to również zeznania świadka S. P., który potwierdził, że ulica była zakurzona, zbrudzona;

c) uznanie że opinie biegłych sądowych J. M. oraz specjalisty chirurga ortopedy i traumatologa K. L. stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy albowiem są jasne pełne wewnętrznie spójne oraz sporządzone przez osoby posiadające wiadomości specjalne gdy tymczasem wydanie żadnej z tych opinii nie poprzedzało osobiste badanie pokrzywdzonego, żadna z opinii nie odpowiada na kluczowe pytanie czy pokrzywdzony będzie mógł dalej wykonywać pracę w swoim zawodzie czy na skutek powikłań po wypadku doszło do powstania u pokrzywdzonego chorób realnie zagrażających życiu;

d) bezkrytyczne obdarzenie wiarygodnością dokumentację fotograficzną i protokołu oględzin pojazdów w sytuacji gdy w dokumentacji fotograficznej dołączonej do akt sprawy widnieje zdjęcie lawety zupełnie innej niż ta która brała udział w zdarzeniu zdj. nr 20 i 21 na zdjęciach widnieje laweta marki F. nr rej. (...) gdy tymczasem w zdarzeniu brała udział laweta marki I. nr rej. (...)

5. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. poprzez dokonanie nieprawidłowej , dowolnej i wybiorczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz całokształtu okoliczności związanych z dyrektywami wymiaru kary zawartym w art. 53 k.k. z naruszeniem dyspozycji powyżej opisanych przepisów skutkującą rażąca niewspółmiernością kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez zastosowanie art. 37 a k.k. i wymierzenie jej kary wolnościowej i łagodnej gdy tymczasem oskarżona nie przyznała się do winy nie okazała skruchy a charakter przestępstwa którego się dopuściła ukierunkowany był przeciwko największemu dobru chronionemu prawem tj. zdrowiu i życiu człowieka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny .

Ad 1. Ustalenie charakteru obrażeń ciała oskarżyciela posiłkowego P. Z. (1) opiera się na opiniach biegłych, w tym biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Biegły K. L. zapoznał się z całością dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonego, również z tą dołączoną na etapie postępowania odwoławczego. W swojej opinii uzupełniającej biegły potwierdził wnioski opinii wydanej w toku postępowania przed sądem I instancji. Zdaniem biegłego, opisywane w załączonej do akt dokumentacji medycznej obrażenia ciała dotyczące uszkodzenia nerwu strzałkowego, uszkodzenie więzadła obojczykowo – barkowego prawego, zakrzepica żylna w kończynie dolnej prawej należy traktować jako powikłania procesu leczenia schorzeń pourazowych, nie mające bezpośredniego związku przyczynowo – skutkowego z wypadkiem drogowym. Tak więc, biegły w swojej opinii uzupełniającej potwierdził zasadność kwalifikacji prawnej obrażeń ciała, jakich doznał pokrzywdzony P. Z. (1), jako powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Charakter obrażeń ciała pokrzywdzonego potwierdza zasadność kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej z art. 177 § 1 k.k.

Ad.2.

Wyliczenie prędkości motocykla, którym kierował oskarżyciel posiłkowy wynika z opinii biegłego T. D.. Prędkości motocykla bezpośrednio przed wypadkiem wynosiła nie mniej niż 79,5 km/h czyli jest o 29,5 km/h większa od prędkości dopuszczalnej administracyjnie na drodze, na której doszło do wypadku. ( 50 km/h) Wniosek o znacznym przekroczeniu prędkości przez oskarżyciela posiłkowego jest więc uzasadniony. Z opinii biegłego T. D. jasno wynika, że oskarżyciel posiłkowy przyczynił się do wypadku gdyż gdyby jechał z prędkością administracyjnie dopuszczalną to do wypadku by nie doszło. Oskarżyciel posiłkowy prowadząc motocykl stwierdził stan zagrożenia będąc w odległości 56,2 m od miejsca, w którym nastąpiło zderzenie z samochodem oskarżonej. Jadąc z prędkością 50 km/h miałby możliwość wyhamowania przed torem skręcającego w lewo samochodu oskarżonej stosując manewr stosunkowo łagodnego hamowania gdyż wtedy długość drogi zatrzymania motocykla wynosiłaby ok 48,2 m.

Ad.3

Sąd odwoławczy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii dr K. L.. Biegły zapoznał się z rozszerzoną dokumentacją lekarską oskarżyciela posiłkowego. Wnioski tej opinii nie uległy zmianie, w stosunku do opinii wydanej przed sądem I instancji. Biegły uznał, że aktualne dolegliwości oskarżyciela posiłkowego stanowią powikłania procesu leczenia i nie mają wpływu na kwalifikację prawną czynu. Biegły nie zbadał oskarżyciela posiłkowego gdyż jak wyjaśnił, do wydania opinii uzupełniającej nie potrzebuje przeprowadzenia osobistego badania. To stanowisko podzielił sąd odwoławczy skoro dla oceny charakteru obrażeń ciała pokrzywdzonego kluczowe znaczenia ma dokumentacja lekarska, z którą biegły zapoznał się wydając opinię uzupełniającą.

Kwestia utraty przez oskarżyciela posiłkowego możliwości świadczenia pracy w dotychczasowym zawodzie przekracza ramy postępowania karnego w związku z treścią opinii biegłego i powinna zostać rozstrzygnięta w postępowaniu cywilnym.

Ad 4.

Sąd I instancji nie naruszył zasad określonych w art. 7 k.p.k. przy ocenie materiału dowodowego.

Wyliczenie prędkości motocykla oskarżyciela posiłkowego wynika z opinii biegłego T. D. a więc opiera się na dowodzie obiektywnym. W tej sytuacji subiektywne odczucia świadka S. P. nie są w stanie tej opinii podważyć. Zdjęcia z miejsca zdarzenia, również te przedstawione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie potwierdzają aby jezdnia w swojej środkowej części była zabrudzona piaskiem, co zdaniem oskarżyciela posiłkowego miałoby wpływ na drogę hamowania motocykla. Piasek widoczny jest jedynie przy krawężnikach nie zaś na środku jezdni. Świadek S. P., zeznał jedynie, że jezdnia po której poruszał się motocykl była, tak jak inne ulice, zakurzona. Tego dnia nie było opadów. Tak więc ślad hamowania pozostawiony na jezdni zasadnie posłużył biegłemu T. D. do wyliczenia prędkości motocykla. Materiał dowodowy w postaci zdjęć wykonanych na miejscu zdarzenia w takim zakresie, w jakim posłużył do wydania opinii przez biegłego T. D. został zebrany prawidłowo. Zdjęcie przedstawia inną lawetę niż ta, którą prowadził świadek B. R. lecz jest to okoliczności nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy.

Ad.5

Sąd I instancji nie naruszył zasad określonych w art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. i uwzględnił wszystkie dyrektywny wymiaru kary wobec oskarżonej wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k. Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. jest skierowane przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Na wymiar kary miały głównie wpływ : nieumyślne naruszenie przepisów prawa o ruchu drogowym przez oskarżoną oraz znaczne przyczynienie się pokrzywdzonego do wypadku drogowego. Tak więc wymierzona oskarżonej kara grzywny jest karą dostosowaną do zawinienia, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz realizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne sądu I instancji są prawidłowe. Zostały oparte na wszechstronnej analizie zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Sąd I instancji nie naruszył art. 7 i 410 k.p.k. a dowody zebrane w postępowaniu odwoławczym w postaci dwóch opinii biegłych oraz informacji od firmy (...) potwierdzają słuszność rozstrzygnięcia sądu I instancji. Należy wskazać, iż prawidłowe ustalenia sądu I instancji stały się podstawą prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu a w zakresie znacznego przyczynienia się pokrzywdzonego do zaistnienia wypadku drogowego znalazły odzwierciedlenie w wymiarze kary wobec oskarżonej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

0.2O kosztach ponoszonych przez oskarżoną sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 633 k.p.k. art. 627 k.p.k. oraz na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

0.4Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżyciela posiłkowego P. Z. (1) od uiszczenia kosztów sądowych w II instancji uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na obciążenia finansowe wynikające z procesu leczenia.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana