Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński (spr.)

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale M. J. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013r.

sprawy M. Z.

oskarżonego z art. 284 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 18 lipca 2012r. sygn. akt V K 433/12

I.  przyjmując, że wartość przywłaszczonego mienia przez oskarżonego M. Z. wynosi 213 (dwieście trzynaście) złotych oraz kwalifikując czyn oskarżonego art. 119 § 1 kw i na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpw w związku z art. 45 § 1 kw uchyla zaskarżony wyrok i postępowanie karne wobec oskarżonego M. Z. umarza;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia) na rzecz adwokata O. D. kwotę 619,92 złotych (sześciuset dziewiętnastu i ⁹²/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

IV Ka 1082/12

UZASADNIENIE

M. Z. został oskarżony o to, że:

w dniu 11 kwietnia 2010 r. we W. przywłaszczył znalezione mienie w postaci telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości nie mniejszej niż 350 zł na szkodę Ł. S., tj. o czyn z art. tj. o czyn z art. 284 § 3 kk.

Wyrokiem z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. akt V K 433/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w V Wydziale Karnym:

I.  uznał oskarżonego M. Z. za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, ustalając jednocześnie, że czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 30 września 2003 r., sygn. akt II K 1381/03 za czyn z art. 291 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 3 lat próby, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego Warszawa Śródmieście z dnia 29 września 2006 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary, którą oskarżony odbywał w okresie od dnia 02 października 2007 r. do dnia 19 grudnia 2007 r., zaś postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2007 r. został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty kary, tj. winnego przestępstwa z art. 284 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 284 § 3 kk wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek przez pozostawienie w aktach sprawy przedmiotu opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/705/10 (k. 31) pod poz.1;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzał mu opłaty.

Apelację od w/w wyroku wywiódł obrońca oskarżonego M. Z. i zaskarżając orzeczenie w całości, na korzyść oskarżonego, zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 193 § 1 kpk, poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego, podczas gdy ustalenie wartości przedmiotu przestępstwa, jako okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i dla kwalifikacji prawno-karnej czynu, wymagało wiadomości specjalnych;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że wartość telefonu, który przywłaszczył oskarżony wynosi 350 zł, podczas gdy na podstawie doświadczenia życiowego oraz w oparciu o wysokość cen uzyskiwanych za ten model telefonu na portalach aukcyjnych (30-99 zł) oraz fakt, że telefon przywłaszczony przez oskarżonego nie posiadał opakowania, ładowarki oraz karty gwarancyjnej, uznać należy, że jego wartość wynosi maksymalnie 50 zł;

3.  obrazę prawa materialnego, a to art. 284 § 3 kk, poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako przywłaszczenie, mimo że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony M. Z. dopuścił się przywłaszczenia rzeczy ruchomej, będącej własnością Ł. S., której wartość nie przekracza 250 zł, tj. czynu stypizowanego w art. 119 § 1 kw;

4.  obrazę prawa materialnego, a to art. 45 § 1 kw, poprzez jego błędne niezastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie doszło do przedawnienia karalności czynu popełnionego przez oskarżonego w dniu 11.04.2010 r., albowiem karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu;

5.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 1 pkt 4 kpw poprzez błędne jego niezastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki do umorzenia postępowania, albowiem doszło do przedawnienia karalności.

Przy tak sformułowanych zarzutach obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego jej rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest w pełni zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do szczegółowej analizy postępowania V K 433/12 pod kątem sformułowanych zarzutów apelacyjnych wskazać w pierwszym rzędzie należy, iż przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy co do zasady rozpoznał z należytą starannością, a samo postępowanie dowodowe w sprawie przeprowadził w sposób prawidłowy, dążąc do tego, by w oparciu o jednoznaczne i obiektywne dowody móc zrekonstruować faktyczny przebieg zdarzenia z dnia 11 kwietnia 2010 r. W przeważającej większości ustalenia Sądu I instancji, bynajmniej te odnoszące się do istoty czynu popełnionego przez oskarżonego, kwestionowane przez strony nie były.

Nie można jednak odmówić racji obrońcy, kiedy wskazuje, iż Sąd ów, opierając się li tylko na oświadczeniu pokrzywdzonego Ł. S. odnośnie wartości utraconego przezeń telefonu komórkowego marki N. (...), do zagadnienia tego podszedł w sposób niewystarczająco wnikliwy.

O wadliwości poczynionych w ten sposób ustaleń przesądza dowód z opinii biegłego z zakresu towaroznawstwa, który Sąd Odwoławczy -mając na uwadze argumentację zawartą w wywiedzionej apelacji- dopuścił w ramach toczącego się postępowania apelacyjnego. Wnioski końcowe w/w opinii nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do hipotetycznej wartości rynkowej telefonu komórkowego przywłaszczonego przez M. Z. (stan na dzień 11.04.2010 r.), którą w ocenie biegłego szacować należy na kwotę około 213 zł.

Oznacza to, jak słusznie wywodzi obrońca, że wyrokując w sprawie Sąd meriti dopuścił się obrazy prawa materialnego, jako że oskarżonemu M. Z. w żadnej mierze nie można przypisać popełnienia przestępstwa z art. 284 § 3 kk. Przywłaszczenie rzeczy o wartości nie przekraczającej kwoty 250 zł stanowi bowiem wykroczenie stypizowane w art. 119 § 1 kw i to ten przepis mógłby, co najwyżej, stanowić podstawę do pociągnięcia M. Z. do odpowiedzialności, ale na gruncie prawa wykroczeniowego.

W niniejszej sprawie nie jest to jednak już w ogóle możliwe.

Zasadnie podniesiono przecież w apelacji, iż w przypadku przypisania M. Z. wykroczenia z art. 119 § 1 kw, karalność tego czynu-mając na uwadze datę jego popełnienia (tj. 11.04.2010 r.)- uległa już przedawnieniu. Zgodnie bowiem z art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem dwóch lat od popełnienia czynu. Jednocześnie zgodnie z brzmieniem art. 104 § 1 pkt 7 kpsw Sąd Odwoławczy zobligowany jest uchylić zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli zachodzi okoliczność wyłączająca postępowanie, określona w art. 5 § 1 pkt 4, a więc gdy nastąpiło przedawnienie orzekania.

Konkludując, kontrola instancyjna przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy w przedmiotowej sprawie jednoznacznie wykazała, iż orzeczenie Sądu pierwszoinstancyjnego ostać się nie może. Poczynione bowiem przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne w zakresie wartości przywłaszczonego przez M. Z. mienia obarczone są istotną wadliwością, wykluczającą możliwość finalnego przypisania oskarżonemu zarzucanego mu w akcie oskarżenia przestępstwa. Uchybienie Sądu I instancji w tym względzie wymagało stosownej korekty, której Sąd Odwoławczy ostatecznie dokonał prawidłowo kwalifikując czyn M. Z. jako wyczerpujący znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw. Jednocześnie, mając

na względzie przytoczone powyżej uwagi odnośnie przedawnienia karalności wykroczeń, Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok uchylił i postępowanie karne wobec oskarżonego M. Z. umorzył.

Wysokość kwoty zasądzonej na rzecz adw. O. D. tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym wynika z przepisów § 14 ust. 2 pkt 4, § 16 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o art. 634 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk.