Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony M. W., reprezentowany przez radcę prawnego, odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 13.03.2019r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15.01.2019r. do 02.03.2019r.

Nadto, odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 24.04.2019r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r. oraz od decyzji (...) Oddziału w S. z dnia 22.03.2019r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 03.03.2019r. do 14.03.2019r.

Wniósł o zmianę ww. decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za ww. okresy.

Uzasadniając podniósł w szczególności, że organ rentowy błędnie zaliczył niezdolności do pracy w okresie od 16.07.2018r. do 13.01.2019r. oraz od 15.01.2019r. do 02.03.2019r. do jednego okresu zasiłkowego, który w pełnym wymiarze 182 dni zakończył się w dniu 13.01.2019r.

Zarzucił również, że całkowicie nietrafne jest twierdzenie organu rentowego, jakoby niezdolność ubezpieczonego do pracy od dnia 15.01.2019r. była schorzeniem współistniejącym z niezdolnością trwającą do dnia 13.01.2019r. Podał, że M. W. był niezdolny do pracy z powodu różnych chorób, bowiem od 16.07.2018r. do 13.01.2019r. był nieprzerwanie niezdolny do pracy i korzystał ze zwolnienia lekarskiego w związku z pobytem w szpitalu, gdzie poddany był operacji przepukliny pępkowej, zaś po jednodniowej przerwie od dnia 15.01.2019r. ponownie był niezdolny do pracy w związku z dolegliwościami natury psychicznej – stwierdzona nerwica.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (ZUS), reprezentowany przez radcę prawnego, w odpowiedzi na ww. odwołania wniósł o ich oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Uzasadniając prezentowane stanowisko organ rentowy wskazał, iż wszystkie okresy niezdolności do pracy od 16.07.2018r. zliczono do jednego okresu zasiłkowego, gdyż mają one ze sobą związek, zaś okres zasiłkowy w pełnym wymiarze w przypadku M. W. zakończył się w dniu 13.01.2019r.

Na mocy zarządzenia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 12.06.2019r. (V U 128/19) i 24.07.2019r. (V U 163/19) połączono sprawy z ww. odwołań (od decyzji z dnia 13.03.2019rr. i z dnia 22.03.2019r.) do wspólnego prowadzenia pod wspólną sygnaturą akt V U 111/19 i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. prowadzi działalność gospodarczą PHU (...) w S..

Jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą – jest objęty ubezpieczeniem chorobowym oraz ubezpieczeniem z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (ubezpieczenie wypadkowe).

Bezsporne, a nadto: akta organu rentowego – zaświadczenie płatnika składek – ZUS Z-3b.

M. W. był niezdolny do pracy:

w okresie od dnia 16.07.2018 do 31.07.2018r. - z powodu choroby o nr J45;

w okresie od dnia 01.08.2018r. do 15.08.2018 r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 16.08.2018r. do 31.08.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 01.09.2018r. do 15.09.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 16.09.2018r. do 30.09.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 01.10.2018r. do 14.10.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 15.10.2018r. do 15.11.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 16.11.2018r. do 30.11.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 01.12.2018r. do 15.12.2018r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 16.12.2018r. do 13.01.2019r. - z powodu choroby o nr K42;

w okresie od dnia 15.01.2019r. do 26.01.2019r. - z powodu choroby o nr F48;

w okresie od dnia 27.01.2019r. do 06.02.2019r. – z powodu choroby o nr F48;

w okresie od dnia 07.02.2019r. do 19.02.2019r. – z powodu choroby o nr F48;

w okresie od dnia 19.02.2019r. do 02.03.2019r. – z powodu choroby o nr F48;

w okresie od dnia 20.02.2019r. do 02.03.2019r. – z powodu choroby o nr F48;

w okresie od dnia 03.03.2019r. do 14.03.2019r. – z powodu choroby o nr F41;

w okresie od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r. – z powodu choroby o nr M10;

w okresie od dnia 17.05.2019r. do 18.05.2019r. – z powodu choroby o nr J45.

w okresie od dnia 17.07.2019r. do 19.07.2019r. – z powodu choroby o nr J45.

Dowód: zestawienie zaświadczeń – k. 16; pismo z dnia 6.08.2019r. – k. 23; wydruk oryginały (...) k. 24 akt sprawy.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 13.03.2019r. odmówiono M. W. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15.01.2019r. do 02.03.2019r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że niezdolność do pracy od 15.01.2019r. jest schorzeniem współistniejącym z niezdolnością trwającą do 13.01.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 13.03.2019r.

W treści opinii lekarskiej z dnia 06.03.2019r. Główny Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że schorzenia M. W. będące przyczyną niezdolności do pracy powstałej w okresie od 15.01.2019r. do 19.02.2019r. są schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy do 13.01.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – opinia lekarska z dnia 06.03.2019r.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 22.03.2019r. odmówiono M. W. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 03.03.2019r. do 14.03.2019r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że niezdolność do pracy od 15.01.2019r. jest schorzeniem współistniejącym z niezdolnością trwającą do 13.01.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 22.03.2019r.

W treści opinii lekarskiej z dnia 16.04.2019r. Główny Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że schorzenia M. W. będące przyczyną niezdolności do pracy powstałej w okresie od 15.01.2019r. do 14.03.2019r. są schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy od 20.03.2019r. do 21.03.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – opinia lekarska z dnia 16.04.2019r.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 24.04.2019r. odmówiono M. W. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że niezdolność do pracy od 20.03.2019r. jest schorzeniem współistniejącym z niezdolnością trwającą do 15.01.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 24.04.2019r.

U M. W. rozpoznano zaburzenia adaptacyjno-neurasteniczne o obrazie lękowym F43/F48.

U M. W. niezdolności do pracy w okresie od dnia 15.01.2019r. do 02.03.2019r. były spowodowane schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy od 16.07.2018r. do 13.01.2019r.

Sytuacja zdrowotna jako przyczyny lęku były powodem podejmowanego dotychczas leczenia psychiatrycznego. Każdorazowo to czynnik zewnętrzny (somatyczny) wyzwalał zaburzenia nastroju i lęk.

Lekarz psychiatra nazwał schorzenie „Pełnymi objawami reakcji adaptacyjnej neurasteniczno-depresyjnej” kodując schorzenie jako F43/F48. Tym samym lekarz prowadzący podkreślił psycho-somatyczny charakter schorzenia, tj. opisał związek przyczynowo-skutkowy ostatnich objawów nastroju (lękowych) z dolegliwościami zdrowotnymi, tj. dolegliwościami bólowymi kręgosłupa.

Od 16.07.2018r. do 13.01.2019r. M. W. przebywał nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim z przyczyn somatycznych z kodami jednostek chorobowych J45 (astma oskrzelowa), K 42 (przepuklina pępkowa).

Okres zwolnień wystawianych przez lekarza psychiatrę kodowanych na F48 w okresie 15.01.2019r. do 02.03.2019r. należy wiązać ze stresem powstałym w odpowiedzi na pogarszający się stan somatyczny M. W.. „Nawrót objawów neurastenicznych z komponentą somatyczną” oznacza, że objawy są nawrotem dolegliwości występujących w okresie 01.12.2017r. do 29.05.2018r. – też związanych ze stresem w odpowiedzi na pogarszający się stan zdrowia. Pojęcie „ta sama choroba, czy schorzenie współistniejące” nie obejmowałoby M. W., gdyby lekarz psychiatra w opisach objawów jako przyczyny zwolnienia nie ujmował pogorszenia stanu somatycznego, a wskazywał na inne trudności życiowe (zawodowe czy rodzinne).

Dowód: pisemna opinia z dnia 04.11.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 30-31 akt sprawy.

U M. W. niezdolność do pracy w okresie od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r. była spowodowana schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy od 16.07.2018r. do 13.01.2019r.

Kolejny okres choroby M. W. to również komponenta somatyczna tylko o innym charakterze.

Dowód: uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, sporządzona w dniu 03.12.2020r. – k. 80 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego M. W. od powyżej wskazanych decyzji organu rentowego nie były zasadne, a zatem zostały oddalone.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2010, nr 77, poz. 512) - zwanej dalej Ustawą - zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny
do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zasiłek chorobowy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego, zastępującym pracownikowi wynagrodzenie, które utracił wskutek czasowej, spowodowanej chorobą, niezdolności do świadczenia pracy umówionej. Sytuacją chronioną zasiłkiem jest więc czasowa (przejściowa) niemożność świadczenia pracy będąca skutkiem choroby.

(...) ubezpieczeń społecznych w państwie polskim nie przewiduje jednak całkowitej i absolutnej ochrony osób czasowo niezdolnych do pracy z powodu choroby. Prawo do zasiłku chorobowego jest ograniczone czasowo – przysługuje co do zasady tylko przez 182 dni. Jeżeli ubezpieczony choruje dłużej niż 182 dni i jest niezdolny do pracy, to w pewnych przypadkach może się okazać, że nie jest uprawniony do zasiłku chorobowego.

Zgodnie z Ustawą, do okresu 182 dni wlicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności od pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2).

Innymi słowy oznacza to, że okresy poprzednich zachorowań zlicza się, jeżeli są spełnione dwa warunki: tożsamość choroby, przerwa nie przekracza 60 dni. Takie właśnie okoliczności miały również miejsce w niniejszej sprawie.

Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 15.01.2019r. do 02.03.2019r.; 03.03.2019r. do 14.03.2019r.; 20.03.2019r. do 21.03.2019r., wskazując, że wszystkie okresy niezdolności do pracy zliczono do jednego okresu zasiłkowego, gdyż mają one ze sobą związek, zaś okres zasiłkowy w pełnym wymiarze w przypadku M. W. zakończył się w dniu 13.01.2019r.

Z powyższymi twierdzeniami nie zgodził się jednak ubezpieczony zaprzeczając, aby niezdolność do pracy była spowodowana tą samą chorobą. Argumentował nadto, że wbrew twierdzeniom organu rentowego, ww. niezdolności do pracy były spowodowane różnymi jednostkami chorobowymi, a zatem nie należało ich zliczać do jednego okresu zasiłkowego. Wskazał, że decyzje ZUS są wadliwe, zaś organ rentowy bezzasadnie odmówił prawa do zasiłku chorobowego.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do rozstrzygnięcia powyższej okoliczności tj. czy niezdolność do pracy w ww. okresach wynikała z tej samej czy innej choroby.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" (art. 9 ust. 2 ustawy z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego zgłoszonego w razie choroby i macierzyństwa t.j. Dz.U z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym.

W wyroku z dnia 6 listopada (sygn. akt II UK 86/08) Sąd Najwyższy orzekł, iż pojęcia " ta sama choroba ", użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy "zasiłkowej" nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu ( vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 02.09.2009, sygn. akt II UZP /09).

Analiza akt sprawy, wskazuje, że ubezpieczony był niezdolny do pracy w następujących datach: w okresie od dnia 16.07.2018 do 31.07.2018r. - z powodu choroby o nr J45; w okresie od dnia 01.08.2018r. do 15.08.2018 r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 16.08.2018r. do 31.08.2018r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 01.09.2018r. do 15.09.2018r. - z powodu choroby o nr K42; w okresie od dnia 16.09.2018r. do 30.09.2018r. - z powodu choroby o nr K42; w okresie od dnia 01.10.2018r. do 14.10.2018r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 15.10.2018r. do 15.11.2018r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 16.11.2018r. do 30.11.2018r. - z powodu choroby o nr K42; w okresie od dnia 01.12.2018r. do 15.12.2018r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 16.12.2018r. do 13.01.2019r. - z powodu choroby o nr K42; od dnia 15.01.2019r. do 26.01.2019r. - z powodu choroby o nr F48; od dnia 27.01.2019r. do 06.02.2019r. – z powodu choroby o nr F48; w okresie od dnia 07.02.2019r. do 19.02.2019r. – z powodu choroby o nr F48; od dnia 19.02.2019r. do 02.03.2019r. – z powodu choroby o nr F48; od dnia 20.02.2019r. do 02.03.2019r. – z powodu choroby o nr F48; od dnia 03.03.2019r. do 14.03.2019r. – z powodu choroby o nr F41; od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r. – z powodu choroby o nr M10; od dnia 17.05.2019r. do 18.05.2019r. – z powodu choroby o nr J45; natomiast od dnia 17.07.2019r. do 19.07.2019r. – z powodu choroby o nr J45 (vide : zestawienie zaświadczeń – k. 16; pismo z dnia 6.08.2019r. – k. 23; wydruk Oryginały (...) k. 24 akt sprawy).

Z powyższych ustaleń wprost wynika, że od dnia 16.07.2018r. do 13.01.2019r. ubezpieczony był niezdolny do pracy nieprzerwanie w związku z chorobą o numerze K42 (jedynie 16.07.-31.07.2018r. – J45). Co więcej, po jedynym dniu przerwy w tych niezdolnościach, tj. już od dnia 15.01.2019r. był nierwanie niezdolny do pracy z powodu choroby o numerze F48 – do dnia 02.03.2019r., przy czym bez żadnej przerwy tj. od dnia 03.03.2019r. do 14.03.2019r. – z powodu choroby o numerze F41. I tak, już od dnia 20.03.2019r. ubezpieczony był ponownie niezdolny do pracy do dnia 21.03.2019r. z powodu choroby o numerze M10, zaś od dnia 17.05.2019r. do 18.05.2019r. – z powodu choroby J45. Kolejna niezdolność wystąpiła od dnia 17.07.2019r. do 19.07.2019r – z powodu choroby J45.

Konkludując powyższe rozważania wskazać potrzeba, że okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności:

1.  Niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy;

2.  Przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Z uwagi na treść wniosków oraz twierdzenia stron, zmierzając do wnikliwego rozpoznania niniejszej sprawy, należało zasięgnąć wiedzy specjalnej, toteż Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny (psychiatrii), co uczynił na podstawie przepisu art. 278 k.p.c. Celem powyższych było ustalenie, czy ww. niezdolności ubezpieczonego do pracy spowodowane były tą samą chorobą, czy różnymi chorobami, a jeżeli różnymi, to jakimi.

Jak wynika z treści opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu psychiatrii, u M. W. rozpoznano zaburzenia adaptacyjno-neurasteniczne o obrazie lękowym F43/F48.

Odpowiadając na pytania Sądu biegły opiniując wskazał, że u M. W. niezdolności do pracy w okresie od dnia 15.01.2019r. do 02.03.2019r. były spowodowane schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy od 16.07.2018r. do 13.01.2019r.

Uzasadniając biegły wyjaśniał, iż sytuacja zdrowotna jako przyczyny lęku były powodem podejmowanego dotychczas leczenia psychiatrycznego. Każdorazowo to czynnik zewnętrzny (somatyczny) wyzwalał zaburzenia nastroju i lęk. Nadto, biegły zaznaczył, że lekarz psychiatra nazwał schorzenie „Pełnymi objawami reakcji adaptacyjnej neurasteniczno-depresyjnej” kodując schorzenie jako F43/F48. Wskazał, że tym samym lekarz prowadzący podkreślił psycho-somatyczny charakter schorzenia, tj. opisał związek przyczynowo-skutkowy ostatnich objawów nastroju (lękowych) z dolegliwościami zdrowotnymi, tj. dolegliwościami bólowymi kręgosłupa. Od 16.07.2018r. do 13.01.2019r. M. W. przebywał nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim z przyczyn somatycznych z kodami jednostek chorobowych J45 (astma oskrzelowa), K 42 (przepuklina pępkowa).

Z opinii biegłego wynika, że okres zwolnień wystawianych przez lekarza psychiatrę kodowanych na F48 w okresie 15.01.2019r. do 02.03.2019r. należy wiązać ze stresem powstałym w odpowiedzi na pogarszający się stan somatyczny M. W.. Biegły podał również, że „ nawrót objawów neurastenicznych z komponentą somatyczną” oznacza, iż objawy są nawrotem dolegliwości występujących w okresie 01.12.2017r. do 29.05.2018r. – też związanych ze stresem w odpowiedzi na pogarszający się stan zdrowia.

Biegły podkreślił, że pojęcie „ta sama choroba, czy schorzenie współistniejące” nie obejmowałoby M. W., gdyby lekarz psychiatra w opisach objawów jako przyczyny zwolnienia nie ujmował pogorszenia stanu somatycznego, a wskazywał na inne trudności życiowe (zawodowe czy rodzinne) – vide: pisemna opinia z dnia 04.11.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 30-31 akt sprawy.

Zmierzając do kompleksowego, pełnego i wnikliwego wyjaśnienia wszelkich wątpliwych okoliczności dotyczących kolejnych okresów niezdolności, zgodnie ze wskazaniem biegłego, Sąd zwrócił się do placówki medycznej o nadesłanie pełnej dokumentacji medycznej za wszystkie okresy niezdolności.

Jak wynika z treści pisemnej opinii uzupełniającej, u ubezpieczonego niezdolność do pracy w okresie od dnia 20.03.2019r. do 21.03.2019r. była spowodowana schorzeniami współistniejącymi z niezdolnością do pracy od 16.07.2018r. do 13.01.2019r. Biegły zaznaczył przy tym, że kolejny okres choroby M. W. to również komponenta somatyczna tylko o innym charakterze (vide: uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, sporządzona w dniu 03.12.2020r. – k. 80 akt sprawy).

W związku z dostatecznym i wyczerpującym ustaleniem powyższych okoliczności, Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii oraz wniosek o kolejne uzupełnienie opinii dotychczasowej, uznając, że czynność ta zmierzałaby wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia trwania niniejszego postępowania, a to zaś wprost godziłoby w zasadę ekonomiki postępowania.

W ocenie Sądu, ww. opinie ( pierwotna oraz uzupełniająca) spełniają wymogi fachowości, rzetelności i są logiczne. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób szczegółowy, jasny i przekonywujący. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinie są przy tym jednoznaczne i stanowcze. W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Zaznaczyć przy tym potrzeba, że ww. opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron. Co prawda, ubezpieczony wnosił zarzuty. Podkreślenia wymaga nadto fakt, iż w treści zarzutów ubezpieczony zawarł swoistą polemikę z wnioskami tychże opinii, nie wskazując przy tym na żadne nowe, nie znane dotąd biegłemu okoliczności istotne dla treści opinii.

W ocenie Sądu, twierdzenia ubezpieczonego były subiektywne, a nadto zmierzały do przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, pomimo, że wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione i ustalone. Pamiętać należy również, że nie jest dopuszczalnym przeprowadzanie w sprawie kolejnych dowodów z opinii innych biegłych dopóty, dopóki jedna ze stron nie uzyska zadowalających ją wyników, wniosków, a zatem aż zrealizuje własne zamierzenia, co do spodziewanego wyniku postępowania dowodowego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co strona (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 807; z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 161; wyrok z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998 nr 13 poz. 408 oraz wyrok z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPiUS 1998 nr 20, poz. 612).

Sąd ustalił stan faktyczny również w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej, w tym znajdującej się w aktach organu rentowego. Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał jako wiarygodne, albowiem zostały sporządzone w przepisami przewidzianej formie, przez uprawnione do tego osoby. Ich treść również nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Wobec powyższych okoliczności, w szczególności wobec treści ww. opinii biegłego, ww. sporne okresy niezdolności do pracy podlegały sumowaniu zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. Ustawy. Z uwagi na powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd oddalił odwołania ubezpieczonego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzekł w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku.

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego, w kwocie 180 zł Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania. Tym samym, Sąd zasądził od M. W. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 540 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu (3 odwołania x 180 zł), o czym orzekł w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku.