Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. K., reprezentowany przez radcę prawnego, odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. z dnia 28.06.2017r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 19.04.2017r. do 25.06.2017r.

Nadto, odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. z dnia 02.08.2017r., którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 05.07.2017 do 25.07.2017r. oraz od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. z dnia 11.08.2017r. którą to odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26.06.2017 do 04.07.2017 oraz od 26.07.2017 do 22.08.2017r.

Wniósł o zmianę ww. decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za ww. okresy oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Uzasadniając podniósł w szczególności, że organ rentowy błędnie ustalił, że choroba ubezpieczonego skutkująca niezdolnością do pracy jest ta samą chorobą, z powodu której przyznano ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 18.02.2015r. do 18.02.2017r., a także świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 14.04.2016r. do 10.10.2016r. oraz od 11.10.2016r. do 08.04.2017r., podczas gdy niezdolność do pracy została spowodowana zupełnie inną chorobą, aniżeli świadczenia rentowe i rehabilitacyjne, które zostały ubezpieczonemu przyznane w związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ w dniu 23.09.2014r.

Pełnomocnik T. K. zaznaczył, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji z dnia 28.06.2017r. wynika, iż ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne od dnia 08.04.2017r., po czym kolejna niezdolność do pracy powstała u niego dopiero od dnia 19.04.2017r., co powoduje przerwanie okresu niezdolności do pracy w dniach 09.04.2017r. do 18.04.2017r. Zarzucił tym samym błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, że organ rentowy nie posiada danych na odzyskanie zdolności do pracy przez T. K. od dnia 01.03.2017r.

W dalszej części uzasadnienia odwołania wskazano, że bezpośrednią przyczyną niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ ubezpieczony w dniu 23.09.2014r. stały się współistniejące schorzenia ortopedyczne. Podano, iż nie stwierdzono wówczas niezdolności do pracy do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z powodu schorzeń neurologicznych lub psychiatrycznych.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. (ZUS), w odpowiedzi na ww. odwołania wniósł o ich oddalenie z uwagi na fakt, iż są prawnie i faktycznie uzasadnione.

Uzasadniając prezentowane stanowisko organ rentowy wskazał, iż zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika z dnia 20.06.2017r. świadczenia rentowe zostały przyznane z powodu tych samych współistniejących schorzeń co świadczenie rehabilitacyjne, a przy tym brak jest danych na odzyskanie zdolności do pracy T. K. od 01.03.2017r.

Nadto, organ rentowy wskazał, że zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika z dnia 21.08.2017r. T. K. nie odzyskał zdolności do pracy po 08.04.2017r., zaś schorzenia ubezpieczonego są schorzeniami zaawansowanymi, przewlekłymi i współistniejącymi.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 18.09.2017 (k. 14) oraz z dnia 14.09.2017r. (k. 17) połączono sprawy z ww. odwołań do wspólnego prowadzenia pod wspólną sygnaturą akt V U 231/17 i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. ma 69 lat. Z zawodu jest mgr inż. technologiem drewna. Ostatnio zatrudniony był jako pośrednik handlowy.

Bezsporne.

T. K. podlega ubezpieczeniu chorobowemu oraz wypadkowemu.

Bezsporne.

Na mocy decyzji ZUS z dnia 13.05.2016r. przyznano T. K. świadczenie rehabilitacyjne za okres od 14.04.2016r. do 10.10.2016r., natomiast decyzją z dnia 10.10.2016r. przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne na okres od 11.10.2016r. do 08.04.2017r.

Bezsporne, a nadto: akta organu rentowego.

T. K. był niezdolny do pracy:

w okresie od dnia 19.04.2017r. do 04.05.2017r.;

w okresie od dnia 05.05.2017r. do 12.05.2017r.;

w okresie od dnia 13.05.2017r. do 19.05.2017r.;

w okresie od dnia 20.05.2017r. do 26.05.2017r.;

w okresie od dnia 27.05.2017r. do 02.06.2017r.;

w okresie od dnia 03.06.2017r. do 07.06.2017r.;

w okresie od dnia 08.06.2017r. do 25.06.2017r.;

w okresie od dnia 26.06.2017r. do 04.07.2017r.;

w okresie od dnia 05.07.2017r. do 25.07.2017r.;

w okresie od dnia 26.07.2017r. do 22.08.2017r.

Dowód: akta organu rentowego – zaświadczenia (...).

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 30.01.2017r. zmieniono decyzję (...) Oddziału w S. z dnia 21.05.2015r. w ten sposób, że T. K. przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 18.02.2015r. na okres 2 lat. Badaniem ortopedycznym prowadzonym w ww. postępowaniu przez biegłego stwierdzono niewydolność narządu ruchu w stopniu czyniącym T. K. częściowo niezdolnym do pracy na okres 2 lat – od dnia 18.02.2015r. . Ustalono wówczas brak niezdolności do pracy z powodu schorzeń neurologicznych. T. K. nie był niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jaki miał miejsce w dniu 23.09.2014r.

Dowód: akta sprawy o sygn. V U 601/15 – wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku, który zapadł w dniu 30.01.2017r. – k. 126; opinia sporządzona w dniu 26.10.2015r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii – k. 36-36v.; opinia biegłego neurologa – k. 108; opinia biegłego psychiatry – k. 38.

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 06.12.2016r. w sprawie sygn. akt V U 428/15 zmieniono w całości zaskarżoną decyzję ZUS i przyznano T. K. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 23.09.2014r. – za 25% uszczerbku, w kwocie 18.925 zł.

Uszczerbek został określony z uwagi na schorzenia ortopedyczne (nie choroby psychiczne, ani schorzenia neurologiczne).

Apelacja od ww. wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku, który zapadł w dniu 26.04.2017r.

Dowód: akta sprawy o sygn. V U 428/15 – wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku, który zapadł w dniu 06.12.2016r. – k. 111; uzasadnienie wyroku – k. 117; wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 26.04.2017r., sygn. akt V Ua 3/17 – k. 147, a także dowód: treść zeznań T. K. – k. 77v. akt niniejszej sprawy.

W 2015r. T. K. przeszedł zabieg operacyjny na biodro. W październiku 2017r. w O. miał wykonywaną operację łokcia.

Dowód: treść zeznań T. K. – k. 77v.

W treści opinii z dnia 20.06.2017r. Główny Lekarz Orzecznik ZUS w W. wskazał, że świadczenia rentowe zostały przyznane T. K. z powodu tych samych współistniejących schorzeń, co uprzednie świadczenia rehabilitacyjne.

Dowód: akta organu rentowego - opinia Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r.

W treści opinii z dnia 21.08.2017r. Główny Lekarz Orzecznik ZUS w W. wskazał, że z analizy dokumentacji wynika, iż brak jest danych na odzyskanie przez T. K. zdolności do pracy po dniu 08.04.2017r. Podał, że schorzenia T. K. są schorzeniami zaawansowanymi, przewlekłymi i współistniejącymi.

Dowód: akta organu rentowego - opinia Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 21.08.2017r.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w S. z dnia 28.06.2017r.r. odmówiono T. K. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 19.04.2017r. do 25.06.2017r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r. świadczenia rentowe zostały przyznane z powodu tych samych współistniejących schorzeń co uprzednie świadczenia rehabilitacyjne. Organ rentowy podał nadto, że brak jest danych na odzyskanie zdolności do pracy od 01.03.2017r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 28.06.2017r., znak sprawy (...); opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w S. z dnia 02.08.2017r. odmówiono T. K. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 05.07.2017r. do 25.07.2017r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r. świadczenia rentowe zostały przyznane z powodu tych samych współistniejących schorzeń co uprzednie świadczenia rehabilitacyjne. Organ rentowy podał nadto, że brak jest danych na odzyskanie zdolności do pracy od 01.03.2017r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 02.08.2017r., znak sprawy (...); opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r.

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w S. z dnia 11.08.2017r. odmówiono T. K. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26.06.2017r. do 04.07.2017r. i od 26.07.2017r. do 22.08.2017r.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że zgodnie z opinią Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r. świadczenia rentowe zostały przyznane z powodu tych samych współistniejących schorzeń co uprzednie świadczenia rehabilitacyjne. Organ rentowy podał nadto, że brak jest danych na odzyskanie zdolności do pracy od 01.03.2017r.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 02.08.2017r., znak sprawy (...); opinia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.06.2017r.

U T. K. rozpoznano:

1.  Stan po alloplastyce rewizyjnej biodra lewego;

2.  Przykurcz łokcia lewego leczony operacyjnie.

Niezdolność do pracy w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. oraz od listopada 2015r. do 08.04.2017r. nie była spowodowana tą samą chorobą . W okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. T. K. był leczony z powodu obluzowania protezy biodra lewego, natomiast w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. był leczony w PZP.

Dowód: pisemna opinia z dnia 13.03.2018r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 31-31.

Jak wynika z historii choroby PZP niezdolność do pracy od 19.04.2017r. do 07.06.2017r. była spowodowana zaostrzeniem zaburzeń depresyjno-lękowych. Następny okres niezdolności od 08.06.2017r. do 22.08.2017r. wynikał z przyczyn neurochirurgicznych. Niezdolności te nie były spowodowane tą samą chorobą i nie dotyczyły tego samego narządu lub układu. T. K. był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie od 19.04.2017r. do 07.06.2017r.

W okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych – niezdolność ta wynikała z przyczyn ortopedycznych.

Dowód: pisemna opinia z dnia 06.12.2018r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 54-54v.

Fakt wizyty dnia 10.07.2017r. w (...) nie jest równoznaczny z niezdolnością do pracy. Brak adnotacji o niezdolności do pracy wskazuje na odzyskanie zdolności do pracy.

Zaburzenia depresyjno-lękowe są zazwyczaj schorzeniem przewlekłym wieloletnim, ale tylko w okresach istotnie zaostrzonych objawów są wskazaniem do orzekania niezdolności do pracy. W okresie leczenia psychiatrycznego od 1992r. T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Dowód: pisemna opinia uzupełniająca z dnia 10.04.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 64.

W dokumentacji medycznej T. K. brak jest informacji o tym, że w okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. był on niezdolny do pracy. Był wówczas zdolny do pracy ponieważ przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym do 08.04.2017r., zaś kolejny okres niezdolności do pracy rozpoczął się w dniu 19.04.2017r. (niezdolność wynikała ze schorzeń psychicznych).

Dowód: pisemna opinia z dnia 22.11.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 81 akt sprawy.

Jak wynika z rozpoznania lekarza psychiatry z dnia 19.04.2017r. T. K. do dnia 08.04.2017r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym, a następnie pracował do dnia 19.04.2017r., kiedy to lekarz psychiatra stwierdził niezdolność do pracy od 19.04.2017r. do 04.05.2017r. W przypadku, gdyby w dniu 19.04.2017r. stwierdził istnienie niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie wcześniejszym, mógłby udzielić zwolnienia tzw. „wstecznego”, a tego nie uczynił. Należy wyciągnąć wniosek, że we wcześniejszym okresie nie stwierdzono niezdolności do pracy.

W okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Dowód: pisemna opinia z dnia 29.06.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 100 akt sprawy.

Na podstawie dokumentacji leczenia psychiatrycznego można stwierdzić, że w okresie od 11.11.2015r. do 08.04.2017r. u T. K. rozpoznano: zaburzenia nerwicowo-depresyjno-lękowe. Zarówno opisy wizyt, jak i stosowane leczenie (małe dawki leków przeciwdepresyjnych) oraz wyniki i opis badania psychologicznego z 30.03.2016r. nie wskazują na takie nasilenie objawów schorzenia psychiatrycznego, które powodowałyby w tym okresie niezdolność do pracy.

Zaburzenia psychiczne były w tym okresie schorzeniem współistniejącym, ale nie powodowałyby niezdolności do pracy.

Dowód: pisemna opinia uzupełniająca z dnia 26.10.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 115-115v.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego T. K. od powyżej wskazanych decyzji organu rentowego były zasadne, a zatem zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2010, nr 77, poz. 512) - zwanej dalej Ustawą - zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny
do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zasiłek chorobowy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego, zastępującym pracownikowi wynagrodzenie, które utracił wskutek czasowej, spowodowanej chorobą, niezdolności do świadczenia pracy umówionej. Sytuacją chronioną zasiłkiem jest więc czasowa (przejściowa) niemożność świadczenia pracy będąca skutkiem choroby.

(...) ubezpieczeń społecznych w państwie polskim nie przewiduje jednak całkowitej i absolutnej ochrony osób czasowo niezdolnych do pracy z powodu choroby. Prawo do zasiłku chorobowego jest ograniczone czasowo – przysługuje co do zasady tylko przez 182 dni. Jeżeli ubezpieczony choruje dłużej niż 182 dni i jest niezdolny do pracy, to w pewnych przypadkach może się okazać, że nie jest uprawniony do zasiłku chorobowego.

Zgodnie z Ustawą, do okresu 182 dni wlicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności od pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2).

Innymi słowy oznacza to, że okresy poprzednich zachorowań zlicza się, jeżeli są spełnione dwa warunki: tożsamość choroby, przerwa nie przekracza 60 dni. Takie właśnie okoliczności miały również miejsce w niniejszej sprawie.

Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 19.04.2017r. do 22.08.2017r., wskazując, że wszystkie okresy niezdolności do pracy zliczono do jednego okresu zasiłkowego, gdyż mają one ze sobą związek, zaś okres zasiłkowy w pełnym wymiarze został wykorzystany. Nadto, organ rentowy argumentował, że zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika z dnia 20.06.2017r. świadczenia rentowe zostały przyznane z powodu tych samych współistniejących schorzeń co świadczenie rehabilitacyjne, a przy tym brak jest danych na odzyskanie zdolności do pracy T. K. od 01.03.2017r. Organ rentowy podnosił przy tym, że zgodnie z opinią Lekarza Orzecznika z dnia 21.08.2017r. ubezpieczony nie odzyskał zdolności do pracy po 08.04.2017r., zaś schorzenia ubezpieczonego są schorzeniami zaawansowanymi, przewlekłymi i współistniejącymi.

Z powyższymi twierdzeniami nie zgodził się jednak ubezpieczony zaprzeczając, aby niezdolność do pracy była spowodowana tą samą chorobą. Argumentował nadto, że organ rentowy błędnie ustalił, iż choroba ubezpieczonego skutkująca niezdolnością do pracy jest tą samą chorobą, z powodu której przyznano ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 18.02.2015r. do 18.02.2017r., a także świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 14.04.2016r. do 10.10.2016r. oraz od 11.10.2016r. do 08.04.2017r., podczas gdy niezdolność do pracy została spowodowana zupełnie inną chorobą, aniżeli świadczenia rentowe i rehabilitacyjne, które zostały ubezpieczonemu przyznane w związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ w dniu 23.09.2014r. Podnosił, że decyzje ZUS są wadliwe, zaś organ rentowy bezzasadnie odmówił prawa do zasiłku chorobowego za wskazane w zaskarżonych w decyzjach okresy. Podkreślał przy tym, iż z uzasadnienia zaskarżonej decyzji z dnia 28.06.2017r. wynika, że ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne do dnia 08.04.2017r., po czym kolejna niezdolność do pracy powstała u niego dopiero od dnia 19.04.2017r., co powoduje przerwanie okresu niezdolności do pracy w dniach 09.04.2017r. do 18.04.2017r.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do rozstrzygnięcia powyższej okoliczności tj. czy niezdolność do pracy w ww. okresach wynikała z tej samej czy innej choroby.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" (art. 9 ust. 2 ustawy z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego zgłoszonego w razie choroby i macierzyństwa t.j. Dz.U z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym.

W wyroku z dnia 6 listopada (sygn. akt II UK 86/08) Sąd Najwyższy orzekł, iż pojęcia " ta sama choroba ", użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy "zasiłkowej" nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu ( vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 02.09.2009, sygn. akt II UZP /09).

Analiza akt sprawy, wskazuje, że ubezpieczony był niezdolny do pracy w następujących datach: od dnia 19.04.2017r. do 04.05.2017r.; w okresie od dnia 05.05.2017r. do 12.05.2017r.; od dnia 13.05.2017r. do 19.05.2017r.; od dnia 20.05.2017r. do 26.05.2017r.; w okresie od dnia 27.05.2017r. do 02.06.2017r.; następnie w okresie od dnia 03.06.2017r. do 07.06.2017r.; od dnia 08.06.2017r. do 25.06.2017r.; od dnia 26.06.2017r. do 04.07.2017r.; od dnia 05.07.2017r. do 25.07.2017r. oraz w okresie od dnia 26.07.2017r. do 22.08.2017r.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 30.01.2017r. zmieniono decyzję (...) Oddziału w S. z dnia 21.05.2015r. w ten sposób, że T. K. przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 18.02.2015r. na okres 2 lat. Analiza akt sprawy o sygn. V U 601/15 wykazała, że badaniem ortopedycznym prowadzonym w ww. postępowaniu przez biegłego stwierdzono niewydolność narządu ruchu w stopniu czyniącym T. K. częściowo niezdolnym do pracy na okres 2 lat – od dnia 18.02.2015r. . Ustalono wówczas brak niezdolności do pracy z powodu schorzeń neurologicznych (vide: akta sprawy o sygn. V U 601/15 – wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku, który zapadł w dniu 30.01.2017r. – k. 126; opinia sporządzona w dniu 26.10.2015r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii – k. 36-36v.; opinia biegłego neurologa – k. 108; opinia biegłego psychiatry – k. 38).

Wskazać przy tym również należy, że na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 06.12.2016r. w sprawie sygn. akt V U 428/15 zmieniono w całości zaskarżoną decyzję ZUS i przyznano T. K. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 23.09.2014r. – za 25% uszczerbku, w kwocie 18.925 zł. Co istotne, ww. uszczerbek został wówczas określony z uwagi na schorzenia ortopedyczne (nie choroby psychiczne, ani schorzenia neurologiczne). Powyższe odnajduje swe potwierdzenie w treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. V U 428/15: wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku, który zapadł w dniu 06.12.2016r. – k. 111; uzasadnienie wyroku – k. 117; wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 26.04.2017r., sygn. akt V Ua 3/17 – k. 147, a także dowód: treść zeznań T. K. – k. 77v. akt niniejszej sprawy.

Wskazać potrzeba, że okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności:

1.  Niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy;

2.  Przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Z uwagi na treść wniosków oraz twierdzenia stron, zmierzając do wnikliwego rozpoznania niniejszej sprawy, należało zasięgnąć wiedzy specjalnej, toteż Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny (ortopedii oraz psychiatrii), co uczynił na podstawie przepisu art. 278 k.p.c. Celem powyższych było ustalenie, czy ww. niezdolności ubezpieczonego do pracy w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. i w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. były spowodowane tą samą chorobą, czy różnymi chorobami.

Jak wynika z treści pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu ortopedii u T. K. rozpoznano: stan po alloplastyce rewizyjnej biodra lewego; przykurcz łokcia lewego leczony operacyjnie.

Odpowiadając na pytania Sądu biegły opiniując wskazał, że niezdolność ubezpieczonego do pracy w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. oraz od listopada 2015r. do 08.04.2017r. nie była spowodowana tą samą chorobą . Nadto, biegły wyjaśnił, że w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. T. K. był leczony z powodu obluzowania protezy biodra lewego, natomiast w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. był leczony w (...) (vide: pisemna opinia z dnia 13.03.2018r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 31-31).

Zmierzając do wnikliwego rozpoznania wszystkich wątpliwych okoliczności niniejszej sprawy, mając przy tym na względzie treść wniosków i zarzutów stron postępowania, Sąd przeprowadził nadto dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na okoliczność ustalenia, czy niezdolności ubezpieczonego do pracy w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. i w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. były spowodowane tą samą chorobą, czy różnymi chorobami. Nadto, opinia miała wyjaśnić, czy w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r., ale też w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. ubezpieczony był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

W treści pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego psychiatrę wskazano, że jak wynika z historii choroby PZP niezdolność do pracy od 19.04.2017r. do 07.06.2017r. była spowodowana zaostrzeniem zaburzeń depresyjno-lękowych. Biegły zaznaczył, że następny okres niezdolności od 08.06.2017r. do 22.08.2017r. wynikał z przyczyn neurochirurgicznych. W ocenie biegłego, niezdolności te nie były spowodowane tą samą chorobą i nie dotyczyły tego samego narządu lub układu. Z treści opinii wynika, że T. K. był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie od 19.04.2017r. do 07.06.2017r. Odpowiadając na pytania Sądu biegły opiniując wskazał, że w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. ubezpieczony T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych – niezdolność ta wynikała z przyczyn ortopedycznych. Powyższe odnajduje swe potwierdzenie w treści pisemnej opinii z dnia 06.12.2018r. sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 54-54v.

Z uwagi jednak na treść zarzutów złożonych do ww. opinii, Sąd przeprowadził nadto dowód z opinii uzupełniającej. I tak, w treści pisemnej uzupełniającej opinii z dnia 10.04.2019r., biegły sądowy z zakresu psychiatrii podtrzymał w całości sporządzoną przez siebie opinię pierwotną. Odnosząc się jednak do zarzutów sformułowanych przez ZUS opiniował, że fakt wizyty dnia 10.07.2017r. w (...) nie jest równoznaczny z niezdolnością do pracy. W ocenie biegłego, brak adnotacji o niezdolności do pracy wskazuje na odzyskanie zdolności do pracy. Co więcej, opiniując biegły podał, iż zaburzenia depresyjno-lękowe są zazwyczaj schorzeniem przewlekłym wieloletnim, ale tylko w okresach istotnie zaostrzonych objawów są wskazaniem do orzekania niezdolności do pracy. W okresie leczenia psychiatrycznego od 1992r. T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych (vide: pisemna opinia uzupełniająca z dnia 10.04.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 64).

Biorąc pod wzgląd treść zarzutów organu rentowego oraz twierdzeń ubezpieczonego ( w szczególności wyartykułowanych w treści zeznań podczas rozprawy w dniu 23.10.2019r. (k. 77-78 akt sprawy), jednoznacznego ustalenia wymagała okoliczność, czy ubezpieczony w okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. był zdolny do pracy, a jeżeli ubezpieczony nie był zdolny do pracy, to z jakiej przyczyny. W tym celu zatem, Sąd przeprowadził również dowód z odrębnej opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i psychiatrii.

I tak, z treści opinii pisemnej sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii wynika, że w dokumentacji medycznej T. K. brak jest informacji o tym, że w okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. był on niezdolny do pracy. W ocenie biegłego, był wówczas zdolny do pracy, ponieważ przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym do 08.04.2017r., zaś kolejny okres niezdolności do pracy rozpoczął się w dniu 19.04.2017r. (niezdolność wynikała ze schorzeń psychicznych) – vide : pisemna opinia z dnia 22.11.2019r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 81 akt sprawy.

Nadto, w treści opinii biegły psychiatra opiniując wskazał, że jak wynika z rozpoznania lekarza psychiatry z dnia 19.04.2017r. T. K. do dnia 08.04.2017r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym, a następnie pracował do dnia 19.04.2017r., kiedy to lekarz psychiatra stwierdził niezdolność do pracy od 19.04.2017r. do 04.05.2017r. Odpowiadając na pytania Sądu biegły wskazał, że w przypadku, gdyby w dniu 19.04.2017r. lekarz stwierdził istnienie niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie wcześniejszym, mógłby udzielić zwolnienia tzw. „wstecznego”, a tego nie uczynił. W ocenie biegłego należy wyciągnąć wniosek, że we wcześniejszym okresie nie stwierdzono niezdolności do pracy. Opiniując biegły zaznaczył, iż w okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. T. K. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Powyższe odnajduje swe potwierdzenie w treści pisemnej opinii z dnia 29.06.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 100 akt sprawy.

Z uwagi na treść zarzutów wniesionych przez organ rentowy, Sąd przeprowadził nadto dowód z opinii uzupełniającej w zakresie psychiatrycznym. I tak, biegły psychiatra w treści opinii uzupełniającej podał, że na podstawie dokumentacji leczenia psychiatrycznego można stwierdzić, że w okresie od 11.11.2015r. do 08.04.2017r. u T. K. rozpoznano: zaburzenia nerwicowo-depresyjno-lękowe. Biegły zauważył, że zarówno opisy wizyt, jak i stosowane leczenie (małe dawki leków przeciwdepresyjnych) oraz wyniki i opis badania psychologicznego z 30.03.2016r. nie wskazują na takie nasilenie objawów schorzenia psychiatrycznego, które powodowałyby w tym okresie niezdolność do pracy. W opinii biegłego psychiatry, zaburzenia psychiczne były w tym okresie schorzeniem współistniejącym, ale nie powodowałyby niezdolności do pracy (vide : pisemna opinia uzupełniająca z dnia 26.10.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 115-115v.). Ww. opinia nie była przez strony kwestionowana.

W związku z dostatecznym i wyczerpującym ustaleniem powyższych okoliczności, Sąd oddalił wniosek organu rentowego w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii złożony w treści pisma z dnia 21.05.2019r. i w piśmie z dnia 11.01.2019r., uznając, że czynność ta zmierzałaby wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia trwania niniejszego postępowania, a to zaś wprost godziłoby w zasadę ekonomiki postępowania (k. 127). W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co strona (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 807; z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 161; wyrok z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998 nr 13 poz. 408 oraz wyrok z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97, OSNAPiUS 1998 nr 20, poz. 612).

W ocenie Sądu, ww. opinie spełniają wymogi fachowości, rzetelności i są logiczne. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób szczegółowy, jasny i przekonywujący. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinie są przy tym jednoznaczne i stanowcze. W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Zaznaczyć przy tym potrzeba, że ww. opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd ustalił stan faktyczny również w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej, w tym znajdującej się w aktach organu rentowego, ale też dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. V U 428/15 oraz V U 601/15.

Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał jako wiarygodne, albowiem zostały sporządzone w przepisami przewidzianej formie, przez uprawnione do tego osoby. Ich treść również nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Stan faktyczny ustalono także w oparciu o treść zeznań samego ubezpieczonego, które były jasne, szczere oraz logiczne, a przy tym korelowały z pozostałymi dowodami w sprawie przeprowadzonymi. Stąd Sąd przyznał im walor wiarygodności.

Analizując szczegółowo całokształt obszernego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd uznał, że niezdolność ubezpieczonego do pracy w okresie od 19.04.2017r. do 22.08.2017r. oraz od listopada 2015r. do 08.04.2017r. nie była spowodowana tą samą chorobą, natomiast w okresie od 09.04.2017r. do 18.04.2017r. T. K. nie był niezdolny do pracy. T. K. był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie od 19.04.2017r. do 07.06.2017r., zaś w okresie od listopada 2015r. do 08.04.2017r. ubezpieczony nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych – niezdolność ta wynikała z przyczyn ortopedycznych.

Sąd zważył przy tym na okoliczność, że istnieją choroby przewlekłe, które powodują niezdolność do pracy jedynie w okresach szczególnego nasilenia dolegliwości (w zależności od wielu czynników, ale też charakterystyki konkretnego schorzenia). Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż takie choroby mogą co prawda współistnieć w tym samym czasookresie w jednym organizmie, jednakże niezdolność do pracy mogą one wywoływać w różnych okresach czasu (pomimo współistnienia, nie zawsze jednakowo wpływają na organizm człowieka, a zatem nie zawsze wszystkie schorzenia powodują niezdolność do pracy w tym samym okresie).

Wobec powyższych okoliczności oraz rozważań, w szczególności wobec treści ww. opinii biegłych, powyżej wskazane sporne okresy niezdolności do pracy nie podlegały sumowaniu zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. Ustawy. Z uwagi na powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd uwzględnił ww. odwołania ubezpieczonego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym orzekł w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku - zmienił zaskarżone decyzje w całości przyznając ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 19.04.2017r. do 22.08.2017r.

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego, w kwocie 180 zł Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania. Tym samym, Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. na rzecz T. K. kwotę 540 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania (3 odwołania x 180 zł), o czym orzekł w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku.